คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : 9:...ผมทนไม่ไหวแล้วครับ
“อร่อยมั้ยพี่?”
“อร่อยดิวะ ร้านประจำกู แต่เพราะมานั่งกินกับมึงทำให้กูไม่อยากอาหาร...”
“ทำไมถึงปากแข็งจังน้า จริงๆแล้วเขินจนไม่กล้ากินใช่ป่ะล่ะ แบบนี้ต้องจับมาจูบให้หายปากแข็งซะแล้ว”
“เงียบไปเลยมึง ก้มหน้ากินไป”
“บู้..”
ผมเลยก้มหน้าก้มตาจัดการกับผัดกระเพราที่อยู่ตรงหน้าแต่ก็ยังคงแอบเหล่มองคนที่นั่งตรงข้ามซึ่งกำลังเคี้ยวตุ้ยๆอยู่เป็นพักๆ สุขใจครับ ผมแทบจะยิ้มแก้มปริเลยให้ตายเถอะ ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าจะได้มีวันมานั่งดินเนอร์ใต้แสงไฟ(นีออน)แล้วก็จู๋จี๋ๆ(?)กันสองคนแบบนี้กับพี่ และก็ทำให้ได้รู้อีกอย่างนึงว่าพี่น่ะชอบกินสปาเก็ตตี้ โหย บ้านผมนี่แค่มักกะโรนีแม่งก็หรูละครับคุณพี่
เฮ้ยเดี๋ยวนะครับ ผมรู้ว่าพวกคุณๆแม่งต้องกำลังจิ้นว่าผมลากพี่มาที่บ้านตัวเองแล้วก็โชว์ฝีมือทำอาหารให้คุณพี่แกปราบปลื้มในเสน่ห์ปลายจวักจนยอมสยบลงบนอกของปีหนึ่งคนนี้กันอยู่ใช่มั้ย
ผมขอสารภาพเลยว่าแค่ทำไข่เจียวให้ออกมาไม่ไหม้ได้ก็เมพพอสำหรับปีหนึ่งแล้วครับ...
“มึงต้องเลี้ยงกูนะ”
“...พี่ย้ำผมมาสามรอบแล้วนะ”
...ฮรือออออออออออ ตังค์กู!!!
ผมไม่น่าไปชวนพี่คุยแล้วตีเนียนชวนมาบ้านเลยว่ะครับแม่ง ฮึ่ย! ปีหนึ่งเสียใจ! คำชวนของผมมันก็เกือบจะสำเร็จแล้วอ่านะแต่พี่ดันมีเงื่อนไข...นั่นก็คือ ถ้าผมเลี้ยงข้าวพี่หนึ่งมื้อ พี่จะยอมมาเหยียบบ้านผม 2 ชม.(จริงๆแค่ชม.เดียวแต่ผมต่อรอง...) แล้วดูร้านที่พี่แกเลือกนี่สิ แพงสัสๆเลยครับ
แต่มันก็ยังดีล่ะวะที่มีผัดกระเพรา...ที่ถูกที่สุดในร้าน
“บ้านมึงมีอะไรให้กูทำ”
“...พี่ไม่อยากมาบ้านผมเหรอ”
“กูเคยบอกว่าอยากไปบ้านมึงเหรอ?”
ฉึก...
อ่า ไม่เป็นไรปีหนึ่ง สู้เว้ยสู้!
“พี่ก็มาสอนการบ้านผมหน่อยสิ”
“มึงทำเองไม่เป็นรึไง เรียนมาแล้วนี่ กูขี้กียจสอน หรือว่ามึงเป็นปลาทอง?”
ฉึกๆ...
ครับ ผมเป็นปลาทองสนองนีทตัวเองไปวันๆชื่อ ปีหนึ่ง ครับ
“ล..แล้วบ้านพี่อยู่แถวไหนอ่า เดี๋ยวไปส่ง”
“มึงส่งกูตรงป้ายรถเมล์ก็พอแล้ว กูกลัวมึงพากูไปตาย”
“...ผมมีใบขับขี่นะ”
“มึงคิดไปเอง”
ฉึกๆๆ...
เออ ฉึกๆให้กูพรุนเลย ถ้าพรุนด้วยคำพูดของพี่ล่ะก็ กูยอมมมมมมมมมม!!!
ผมรีบสงบปากสงบคำนั่งกินต่อไป อย่าไปทำให้พี่อารมณ์เสียเลยดีกว่าครับตอนนี้ เดี๋ยวจะงอนไม่ไปบ้านผมเปล่าๆ ฮืออออ ถ้าเป็นแบบนั้นปีหนึ่งคงจะกลับบ้านไปนอนร้องไห้ไม่ไปเรียนสามสี่อาทิตย์ประชดชีวิตตัวเองแน่(เห็น F ลอยมาแต่ไกลเลย...)
เคร้ง!
ผมเงยหน้ามองพี่ที่ทำหน้าช๊อคๆจนส้อมหลุดมือพร้อมกับมองไปยังโต๊ะข้างๆ ผมจึงมองตามสายตานั้นไป มีแฟนคู่หนึ่งนั่งโต๊ะที่อยู่ติดทางหน้าต่าง ดูจากชุดแล้วคงจะเป็นนักศึกษาที่เดียวกันล่ะมั้งนะ ว่าแต่พี่จะทำหน้าช๊อคทำไมวะนั่น
“มิ้น...”
“หะ?”
พี่อยากกินลูกอมมายด์มิ้น?
จู่ๆพี่ก็ลุกเดินไปยังโต๊ะนั้นด้วยสีหน้าทะมึนทันที ผมมองตามหลังพี่ไปอย่างงงๆแต่ก็พอเดาถูกว่าพี่ลุกไปทำไม ผมรีบลุกขึ้นตามพี่ไปเพื่อจะไปห้ามแต่ไม่ทันแล้ว พี่สาวเท้าเข้าไปคว้าแขนผู้หญิงตรงโต๊ะนั้นแล้วกระชากผู้หญิงให้ลุกขึ้นประชันหน้ากับพี่
“มิ้น มาที่นี่ได้ไง แล้วไอ้หน้าเหียกนี่เป็นใคร”
“พ..พี่พี่”
พี่ชี้หน้าผู้ชายที่นั่งกินข้าวอยู่กับผู้หญิงคนนี้ก่อนจะแผ่รังสีอำมหิตออกมา ผู้หญิงคนนั้นทำหน้าอึ้งไม่แพ้กับผู้ชายอีกคน ผมรีบไปคว้าตัวพี่ไว้ก่อนที่พี่จะฟิวส์ขาด จากในเอ็มวีและละครหลายๆเรื่องที่เคยดูทำให้ผมเริ่มมั่นใจแล้วว่าสิ่งที่ผมคิดนั้นมันถูกต้อง
“...มิ้นมากินข้าวกับเพื่อนค่ะ”
“เพื่อนกันเขาคุยกะหนุงกะหนิงกุมมือกันแล้วก็ส่งสายตาหวานหยดย้อยให้กันด้วยเหรอ!?”
“เป็นแค่เพื่อนจริงๆค่ะพี่พี่”
“พี่ไม่เชื่อ!! เพราะมิ้นบอกว่าจะมีพี่คนเดียว พี่ก็เลยไม่เชื่อข่าวลือที่เขาเล่ากัน!”
“พี่อย่ามาขึ้นเสียงกับมิ้นนะ!!”
พี่บีบแขนของผู้หญิงคนนั้นจนเธอทำหน้าเหยแก ผมพยายามพูดเกลี้ยกล่อมพี่จากทางด้านหลังให้ใจเย็นๆแต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลสักเท่าไหร่ ในจังหวะที่ผมตัดสินใจจะลากพี่ให้ถอยออกมาก็มีกำปั้นพุ่งตรงมากระแทกเข้าที่หน้าของพี่ต่อหน้าต่อตาผม
ผัวะ!!
ร่างของพี่เซมาพิงผมซึ่งอยู่ข้างหลังเล็กน้อย มือบางๆนั้นค่อยๆยกขึ้นมาแตะที่มุมปากก่อนจะสะดุ้งเล็กน้อยเพราะความเจ็บปวด นิ้วเรียวๆที่แตะมุมปากนั้นมีสีแดงติดมาด้วย พี่กำมือแน่นด้วยความโกรธพร้อมกับเงยหน้ามามองผู้ชายคนนั้นที่มากับมิ้นด้วยสายตาน่ากลัว
“มึงต่อยกู!!”
“ก็เพราะมึงเป็นงี้ไง มิ้นถึงนอกใจมึงมาหากูน่ะ! ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอวะ! ไอ้เหี้ย ไอ้หน้าตุ๊ดเอ๊ยย”
“มึง!!!”
ผัวะ!!!
...ผมทนไม่ไหวแล้วครับ
“...ปีหนึ่ง”
ผมกระชากคอเสื้อของไอ้ตัวผู้มาแล้วก็ประทานหมัดเน้นๆหนักๆให้ไปหนึ่งทีพร้อมกับเงื้อกำปั้นขึ้นมาพร้อมประทับบนหน้ามันอีกครั้งหนึ่ง
ผัวะ!!!
“มึงว่าพี่กูใช่มั้ยหา!! จำเอาไว้นะเว้ยว่ากูจะไม่ยอมให้ใครมาดูถูกพี่กูอย่างนี้อีก เชิญพวกมึงเสพสุขกันให้พอใจ!! น้ำหน้าอย่างพวกมึงอยู่กินกันได้ไม่เกินสามเดือนหรอก เชื่อกู!!”
ผมผลักไอ้ตัวผู้นั่นไปชนกับโต๊ะจนแก้วน้ำหกแล้วหันกลับไปลากพี่เดินไปจ่ายเงินหน้าร้านด้วยแบงค์สีม่วงก่อนจะจ้ำอ่าวเดินออกมาจากร้านทันที พอถึงมอไซด์ภาหนะคู่ใจผมก็หันไปกุมหน้าพี่เพื่อตรวจดูอาการบาดเจ็บตรงมุมปาก โฮรววววววววว ปากน่ารักๆของพี่กูโดนทำให้เลือดไหลเป็นหยดๆเลยยยยยยยย
“...มึง”
“ป่ะ ไปบ้านผมก่อน เดี๋ยวจะทำแผลให้”
ผมส่งยิ้มให้พี่ทำให้สีหน้าของพี่ดูดีขึ้นมาหน่อย แต่แล้วผมก็นึกขึ้นมาได้...
สัส!!! กูลืมเอาตังค์ทอน!!
------------------------------------------------------
//เต้นระบำออกมา
ทำไมช่วงนี้อารมณ์ชั่ววูบของไรท์มันมีเยอะจุงเบยล่ะคะ 555555555555 >[]<
ความคิดเห็น