ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    พี่ว๊ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง

    ลำดับตอนที่ #10 : 10:ระหว่างเรา...

    • เนื้อหาตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 520
      1
      12 ส.ค. 56

     

     

     

     

    “ซี้ดดดด  บ..เบาๆ”

     

     

     

    “ทนอีกนิดนะครับคนดี”

     

     

     

    “ม..ไม่เอา  เอาออกไปนะมึง..อึก!

     

     

     

    “...อีกนิด”

     

     

     

    “..เจ็บ!!

     

     

     

    “เสร็จแล้ว”

     

     

     

    “..อือ”

     

     

     

     

     

     

     

    อย่าคิดลึกกันสิมึง วู้วววววว  (หรือกูคิดคนเดียว?)

     

     

     

    ผมหันกลับไปเก็บขวดยาใส่กล่องก่อนจะลุกจากโซฟาเดินไปเก็บที่เดิม  ผมพาพี่มาที่บ้าน...อ่า ต้องพูดว่าคอนโดสิถึงจะถูก  หลังจากนั้นก็จับ(กด)เจ้าตัวให้นั่งลงกับโซฟาพร้อมกับทำแผลให้พี่เสร็จสรรพ  คอนโดนี้ผมอยู่กับพี่สาวอีกคนหนึ่งซึ่งพี่ผมมันเป็นนักเที่ยวกลางคืน...แล้วก็เป็นเจ้าของคาเฟ่ที่พอตกกลางคืนจะกลายเป็นบาร์เหล้าสักแห่งในตัวย่านตัวเมือง  เฮ้อออออออ  แต่ทุกคนเชื่อเถอะครับ ปีหนึ่งคนนี้ไม่มีพิษภัยเหมือนพี่สาวแน่  วู้ววว  ยุบประเด็นพี่สาวผมไปเถอะครับ  เรามาเป็นห่วงคนอกหักดีกว่า  ผมเหลือบมองคนเจ็บที่นั่งจ๋อยเอามือขึ้นมาแตะๆที่มุมปากตัวเองก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่  ใช่ว่าผมจะไม่เข้าใจความรู้สึกพี่ตอนนี้หรอกนะ  เห็นงี้ผมเองก็เคยอกหักมาเหมือนกัน 

     

     

     

    “กูทำอะไรผิดวะมึง...”

     

     

     

    “...”

     

     

     

    จะให้กูตอบไงวะเนี่ย คุณพี่อาจจะลืมไปแล้วว่ากูเพิ่งรู้ว่าคุณพี่มีแฟนเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้วเองนะครับ!!!

     

     

     

    “เถอะน่า  ทำใจไงพี่  ทำใจ” 

     

     

     

    “หึ  พูดง่ายทำยาก”

     

     

     

    “งั้นก็หาคนใหม่ก็สิ้นเรื่อง”

     

     

     

    “...”

     

     

     

    “บ่องตงนะพี่  ถ้าพี่เอ่ยปากบอกมา  ผมก็ยอมถวายทั้งกายใจให้พี่เลย”

     

     

     

    “ใครถามมึง...”

     

     

     

    เออ  กูอยากเสือกเองครับ

     

     

     

    ผมถอนหายใจแล้วเปิดตู้เย็นหยิบขวดที่บรรจุน้ำสีเขียวเข้มออกมารินใส่แก้วก่อนจะเดินกลับไปตรงโซฟา  ผมยื่นแก้วน้ำเย็นไปแตะเบาๆที่แก้มของพี่  พี่สะดุ้งเพราะความเย็นเล็กน้อยก่อนจะหรี่ตามองสิ่งที่อยู่ในแก้ว

     

     

     

    “น้ำใบบัวบก  แก้ช้ำใน”

     

     

     

    “...เออ”

     

     

     

    พี่ยื่นมือมาคว้าแก้วแล้วซดไปทีเดียวหมดก่อนจะยื่นแก้วเปล่ามาให้ผม  ผมยิ้มบางๆแล้วรับแก้วนั้นไปวางไว้ที่อ่างล้างจานแต่สายตาก็ยังคงแอบเหลือบมองพี่อยู่

     

     

     

    “กู...กับมิ้นคบกันมา1ปีแล้วมึง  น้องเขามาขอกูคบก่อน  ทีแรกกูก็คิดนะเว้ยว่ามันอาจจะเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบ...แคความหลงใหลชั่วขณะ  แต่พอได้รู้จักน้องเขาจริงๆ...กูก็เผลอรักมิ้นไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้”

     

     

     

    “...”

     

     

     

    ผมยืนนิ่งเงียบคอยฟังพี่  แต่ในใจก็แอบเจ็บจี๊ดๆ  ทำไมผมต้องมานั่งฟังพี่อาลัยอาวรณ์ถึง(คนที่กำลังจะเป็น)แฟนเก่าแบบนี้ด้วย  ทั้งที่รู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่รักแล้ว  รู้ว่าเขาเลือกคนใหม่แล้ว แต่ผมก็ไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียงออกไป 

     

     

     

    ตอนนี้ที่ทำได้คือเป็นที่ระบายความทุกข์  ความเศร้าเสียใจเท่านั้น

     

     

     

     

     

     

     

     

    ใช่แล้ว...ผมมีสิทธิ์เป็นได้แค่นั้น

     

     

     

     

     

    ...ในตอนนี้

     

     

     

    “แต่ช่วงสองสามเดือนก่อนมันก็มีข่าวลือว่ามิ้นแอบนอกใจกูไปกิ๊กกับเพื่อนในคณะ  กูพยายามบอกกับตัวเองว่ามันไม่เป็นความจริง สิ่งเหล่านั้นมันเป็นเพียงการเข้าใจผิด  แต่ไม่นานที่ข่าวลือออกมามิ้นก็ทำตัวแปลกๆไป  เหมือนว่าจะยุ่งอยู่ตลอดเวลาจนไม่มีเวลาได้คุยกันดีๆ...หึๆ  และวันนี้กูก็ได้มาเห็นกับตาแล้ว  กูตลกตัวเองว่ะมึง”

     

     

     

    “...”

     

     

     

    “กูควรทำยังไงดีวะมึง...กูรักมิ้นจริงๆ” 

     

     

     

    หลังจากสิ้นเสียงสั่นๆของพี่ไปก็มีเพียงความเงียบระหว่างเราสองคน  ผมรู้ว่าพี่เงียบเพื่อรอฟังคำตอบของผม  แต่ผมเองก็ไม่รู้จะตอบพี่ไปอย่างไร  เพราะแค่ลำพังตัวผมเองในตอนนี้ก็ยังจัดการกับความเจ็บปวดในใจนี้ไม่ได้เลย  เจ็บที่ต้องมาฟังคนที่ตัวเองชอบพูดถึงคนรักของเขา  เจ็บที่ทำได้เพียงแค่เป็นที่ระบาย  เจ็บที่ไม่สามารถเยียวยาหัวใจของพี่ได้

     

     

     

     

     

     

     

    ระหว่างเรา...

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    คงจะเป็นได้เพียงแค่ “พี่ว้ากกับเด็กปีหนึ่ง” เท่านั้นจริงๆสินะ

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    “ฮึก...”

     

     

     

    เสียงสะอื้นแผ่วเบาดังเข้ามาในโสตประสาทของผมทำให้ผมเบิกตากว้างด้วยความตกใจแล้วรีบเดินไปหาเจ้าของเสียงที่ตอนนี้ก้มหน้าก้มตาอยู่  ผมนั่งคุกเข่าลงกับพื้นแล้วค่อยๆยื่นมือออกไปประคองใบหน้าหวานๆนั้นให้เงยขึ้นมาเล็กน้อย  ดวงตากลมโตที่มักจะแข็งกร้าวตอนนี้มีน้ำใสๆคลออยู่  ไม่นานนักน้ำใสๆนั้นก็หยดลงมาและไหลไปตามแก้ม  ผมใช้นิ้วของตัวเองปาดหยดน้ำตานั้นออกเบาๆ  สายตาที่มองมายังผมเหมือนกำลังถามหาสาเหตุ...ซึ่งผมก็ไม่สามารถตอบได้

     

     

     

    “อย่าร้องไห้เลยนะครับ”

     

     

     

    “...ฮึก”

     

     

     

    พี่หลุบตาลงต่ำ  หยดน้ำตาพากันไหลออกมาไม่หยุด  เสียงสะอื้นนี้เหมือนกับวันนั้น...วันที่ผมเป็นลมล้มพับไปกลางสนาม

     

     

     

     

     

     

    แต่ทำไมนะ...

     

     

     

     

     

     

    น้ำตาของพี่ในคราวนี้ถึงทำให้ผมเจ็บปวดได้ถึงขนาดนี้

     

     

     

    ผมค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปหาพี่แล้วประทับจูบบางเบาบนหน้าผากพี่ก่อนจะดึงพี่เข้ามากอดไว้หลวมๆ  นี่คงจะเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ผมทำได้  ก็อย่างที่บอกนั่นแหละ...เป็นที่ระบายของพี่  พี่ยกมือขึ้นมาโอบรอบคอของผมแล้วซุกหน้าลงกับไหล่ของผมจากนั้นก็เริ่มร้องไห้หนักกว่าเดิม  ผมจึงยกมือขึ้นมาตบหลังพี่เบาๆ  ไอ้ความเขินอายที่มีตอนนี้ไม่หลงเหลือแล้วครับ  ผมไม่แคร์ว่าพี่ในตอนนี้จะทำตัวอ่อนแอแค่ไหน  หรือจะร้องไห้แค่ไหน

     

     

     

    ผมขอเพียงแค่ว่าหลังจากนี้ไป...พี่จะสามารถลืมเรื่องที่ทำให้เศร้าใจ

     

     

     

     

     

     

    และสามารถยืนขึ้นมาได้อีกครั้ง

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    ----------------------------------------------------

    ดราม่า...

    5555555555555555555555555555555555555

    ไรท์ชอบทรมานตัวละครค่ะ ไรท์ชอบทำร้ายจิตใจตัวละครและคนอ่านนนนนนนนน

    ขอบคุณที่ยังติดตามกันจริงๆนะคะ //กราบบบบ

    ถึงกระแสพี่ว้ากจะลดลงไปแล้วแต่ไรท์ก็ยังอยากจะทำเรื่องนี้ให้มันจบจริงๆนะคะ  ถึงแม้ว่าแต่ละตอนมันจะสั้นและก็ไม่ได้ลงพล๊อตเอาไว้เลย...

    แต่ก็จะพยายามค่ะ QAQ

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×