ผู้เข้าชมรวม
341
ผู้เข้าชมเดือนนี้
2
ผู้เข้าชมรวม
341
อัปเดตล่าสุด : 7 มี.ค. 55 / 01:50 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
อน
ลา เือนธันวาม บรรยาาศีๆปลุมอยู่ทั่วไปหม วามอบอุ่นท่ามลาอาาศหนาวเย็นและหิมะแรอปี บรรยาาศแบบนี้ที่เราอยาะใ้เวลาร่วมับนที่เรารั
นั่อยู่้วยันในร้านาแฟ ุมมือันเินไปามถนนสายเล็ๆ ร้อเพลลอวันริสมาสไป้วยัน...อา นี่ผมำลัฝันอยู่หรือไนะ?
“อมินรับ! สแน์บายไ้แล้ว”
“รับ~” ผมะโนบอพี่ Staff ประำรายาร Inkigayo ไปพร้อมับรอยยิ้ม ผมปิเรื่อเล่นเพลนาพพาเรื่อโปร ึัวเอออาบรรยาาศโรแมนิที่สร้าึ้นในอาาศ ถอหูฟัออ แล้วเพ่สมาธิับารแสที่ำลัะมีึ้น ผมูวามเรียบร้อยอัวเอเป็นรั้สุท้าย ่อนะเินไปสมทบับสมาินอื่นๆที่ยืนออันอยู่
อนที่เราึ้น แส น่าสัเอย่าผมย่อมเห็นอยู่แล้วล่ะว่า สมาิบานอเรา่าอารม์ีเสียเหลือเิน ผมไม่ไ้เอะใอะไรหรอ ถ้าเาอารม์ี นั่นมัน็ีแล้วไม่ใ่เหรอ?
เมื่อารแสปิท้าย รายารอพวเราบล ารประาศผลาร์เพลประำสัปาห์็เริ่มึ้น ึ่ผลที่ออมาไม่ไ้ทำให้ผมประหลาใมานั ผมยัยิ้มยินีับารประาศผลนั้นอยู่...
เสียหัวเราะัึ้นใล้ๆ มันเรียให้ผมหันไปมอ
“ย๊า! ทำอะไรอเาน่ะ!?”
ผม เห็นินอีอเราพยายามะแย่ีนอนที่ไ้ราวัล้วยเ้าไปปราัวใน ล้อที่ำลัอออาาศ...โยมีพี่อีทึและศิลปินบานพยายามึเาออมา...
ผมยัยิ้ม หัวเราะไปับพวเา
เ็สาวนนั้นร้อไห้ออมาเพราะปลื้มปิิ...และผมรู้ีว่ามันเป็นเรื่อที่น่าีใ...ผมยิ้มีใไปับเธอ้วย
นเมื่อพิธีรทั้สามนล่าวปิรายาร ศิลปินหลายๆนเินเ้าไปแสวามยินีับเธอ...
รวมถึสมาิอเรา้วย...
เาเินเ้าไปลูบหัวเธออย่าเอ็นู...
เายืนอยู่รนั้นราวับพยายามะปลอบใเธอ...รอยยิ้มอเา ท่าทาอเาที่แสออ มันัเนนหลายๆน็เห็นเหมือนที่ผมเห็น
เธอไ้แ่้มหัวอบุ้วยน้ำา
อา...ผมรู้ัวว่าผมยัยิ้มอยู่...
แ่ไม่รู้ทำไมภาพๆนั้นมันถึทิ่มแทใผมแปลๆ?
ผมเมินหน้าไป แล้วเินเ้ามาหลัเวที ยูฮยอนเินามผมเ้ามาแล้วออผมามวามเยิน แ่ผมยัเียบ
“ฮยอ เหนื่อยเหรอ?” มัเน่ถามผม้วยน้ำเสียสบายๆ แว่นาสีเ้มอเาทำให้ผมรู้สึัหูัาแปลๆ แ่็ยอมรับว่าเาูีเวลาใส่แว่นแบบนี้
“เปล่าหรอ”
“ฮยอสีหน้าไม่ี”
“เหรอ...ไม่ นี่ ไม่ไ้เป็นอะไร” ผมพยายามยิ้มให้น้อู และ็เพิ่รู้สึัวเี๋ยวนั้นเอว่า แ่ะยมุมปาึ้นใหู้เป็นรอยยิ้ม มันยาเย็นเสียริๆ
“แหวะ ยิ้มน่าเลียมา” ยูฮยอนเบ้หน้าแล้วบอแทบะทันที มันทำให้ผมโรธ! ผมยิ้มสวยะาย ทำไมเาถึปาเสียแบบนี้นะ!? ้วยวามหมันไส้ ผมเลยีเาแรๆเป็นารทำโทษ พอเาทำหน้าทะเล้นลับมาผมเลยยิ้มริๆออมาไ้อีรั้
“หิวอะ ลับหอแล้วทำอะไรให้ินหน่อยนะฮยอ”
“อือ” ผมยิ้มรับ รู้สึีึ้นเมื่อยูฮยอนทำัวน่ารั
ับเรื่อเมื่อรู่นี้ผมไ้แ่บอัวเอว่าอย่าี่เ่า แ่ผมไม่ใ่นีนานั้นหรอ...อย่าน้อยผม็หลอัวเอไม่ไ้ว่าผม “ไม่รู้สึอะไร” …
บารั้ผม็รู้สึน้อยใที่ เา เห็นอเห็นในอื่น และให้วามสำั...
แน่นอนว่าแม้แ่ ผม ยัไม่มีวามสำัเท่าับนอื่นๆอเาเลย
อีรั้ที่ผม้อถามัวเอ “ผมเป็นใร...ผมสำัับเาริๆเหรอ?” หรือมีแ่ผมที่เห็นว่าเาสำั
หลัาเสร็สิ้นภาริทั้หมอวัน นั้น พวเราแ่ละน่า็เหนื่อยอ่อนและอยาพัผ่อน แ่หลัาลรถที่พี่ผู้ัารับมาส่ ผม็วิ่โร่ไปเาะแนฮีอลฮยอทันทีเพราะอยาะามึ้นไปบนห้อ้วย ่อนหน้านี้ผมใ้เวลาที่ว่าาทำานถ่ายรูปเล่นับฮยออย่าสบายอสบายใ มันทำให้ผมอารม์ีึ้นมา...ูเหมือนว่าั้แ่เราูบัน วามสัมพันธ์อพวเรา็พันาไปในทาที่ีึ้นริๆ
“ฮยออา ผมนอน้วยนะ” ผมแสเนาออไปเสียั สมาินอื่นมอผมแบบๆแ่็ไม่ไ้ออวามเห็นอะไร ่าน่าแยย้ายันลับห้อัวเอเพื่อพัผ่อน ผมไม่ไ้สัเ้วย้ำว่ายัมีใรที่ยืนรอผมอยู่
“หา?...”
“ะ ไปวนฮยอเาทำไมล่ะ? ห้อัวเอ็มี” เสียที่พูแทนฮีอลฮยอัึ้น ทำให้ทั้ผมและฮีอลฮยอหันไปมอ อีฮยอแยืนอยู่ไม่ไลออไปนั ใบหน้าที่เยี้เล่นเวลานี้ลับูเรียบเย ผมไม่ไ้รู้สึว่าำพูอเาหยาบาย แ่ผมไม่เ้าใว่าเาะมายุ่อะไร้วย? ผมเลยเมินเาแล้วหันมาถามฮีอลฮยออีรั้
“นะ ฮยอ วันนี้ผมไม่อยานอนห้อัวเอ” ถึผมะเมินฮยอแไ้ แ่ฮีอลฮยอลับให้วามสนใเาเ็มที่ วามวับมอหน้าฮยอแสลับับผมไปมา แล้วมวิ้วท่าทารำาใ
“อยา นอน็นอน ามในาย…” ฮีอลฮยอพูออมาในที่สุ ผมเลยยิ้มนแ้มปริแล้วทำท่าะเินามฮยอไปึ้นลิฟ์ แ่็้อะัเพราะถูฮยอแึ้อมือไว้เสีย่อน ผมหันลับมามออย่าไม่พอในั แ่นที่รั้ผมไว้ลับูไม่สะทสะท้าน
“ะไปวนฮยอทำไม ไม่อยานอนห้อัวเอ็มานอนห้อผมนี่”
“แ่ั้นไม่อยานอนับนายนี่!”
“เฮ้ย! ะเถียันทำไม? อมินมาับั้นมา” ฮีอลฮยอเท้าเอวสั่าในลิฟ์ที่เปิ้าอยู่ ผมเลยสะบัแนแรๆให้หลุามืออฮยอแแล้ววิ่ไปหาฮีอลฮยอทันที
พอประูลิฟ์ปิล ผมถอนหายใออมา้าๆ ฮีอลฮยอเห็นแบบนั้นเลยเอื้อมมือบาับหัวผมราวับำลัปลอบใเ็เล็ๆ
“ฮยอปลอบผมอยู่เหรอ?”
“ั้นมั้? หรืออยาให้ั้นบหัวนายล่ะ?”
“ฮยอ?!” ฮีอลฮยอหัวเราะเสียั ่อนะโยหัวผมแรๆอีรั้นผมเริ่มมึน เราออมาาลิฟ์แล้วเินเ้าห้อพัไป้วยัน ผมุยับินสอสามำ อบำถามเ็ี้สสัยอย่าเฮสอสาม้อ แวะบอรารีสวัสิ์ปาร์อู ่อนะเินเ้าห้อฮีอลฮยอไป
ผมมอ้ายมอวาแล้ว็เพิ่ระหนัไ้ว่าผมมาแ่ัว ไม่มีเสื้อผ้าะเปลี่ยนเลยัุ...ผมถอนใออมาเบาๆับวามเป็นเ็อัวเอ...
นี่ผมทำัววุ่นวายไ้นานี้เพราะ เา เหรอ?
“ฮยออา ผมไม่มีุใส่...”
“ไปยืมทเฮโน่นไป” อบุนะฮยอ ที่อย่าน้อย็ไม่ไล่ผมลับห้อ ถึะไม่ยอมให้ผมยืมุใส่็เถอะ... ผมเินหอยๆออาห้อฮีอลฮยอ แล้วมานั่ระแะอีทเฮที่ยัถ่าาท่อบทละรอยู่ ทเฮมอหน้าผมๆ ผมเลยยิ้มหวานหยไปให้
“ทเฮอา อยืมุหน่อยสิ”
“หา?...เอ่อ ็ไ้ แ่ผมไม่มีุระโปรนะฮยอ” ผมไม่รู้ว่าเาวนผมหรือเาแ่ื่อ! แ่ผม็ไม่ิะบ่นอะไรเพราะวันนี้ผมทำัววุ่นวายเอ ผมเินามทเฮไป สุท้าย็ไ้เสื้อยืับาเวอมมาหนึุ่ ผมบออบุเาแล้วอัวไปอาบน้ำ ปล่อยให้เาท่อบทอย่ายันันแ็่อไป
ผม อาบน้ำสระผม ปล่อยให้ัวเอผ่อนลายาเรื่อมามายในหัว ลิ่นแมพูับสบู่และน้ำเย็นๆทำให้ผมสื่นึ้นมา ผมใสุ่อทเฮออมาาห้อน้ำ พอลับเ้าไปในห้ออฮีอล็เห็นว่าเาำลัุยโทรศัพท์อยู่ ผมเลยปลีัวมานั่เ็ผมอยู่ห่าๆ ฮยอุยับปลายสายอีสอสามำแล้ว็วาสายไป
“นอนไป่อนไ้เลยนะ” เาบอผมแ่นั้น่อนะหยิบผ้าเ็ัวพาบ่าแล้วเินฮัมเพลออไปาห้อ
พอ ไ้อยู่นเียว วามิผม็วนลับมาที่เิมอีรั้ ผมเินมาที่เียแล้วทิ้ัวลนอนหายทั้ที่ยัเ็ผมไม่แห้ ไม่รู้ทำไมผมถึเ็บเรื่อวันนี้มาิมานัหนา มันูไม่มีเหุผลเอาเสียเลย...
หลาย่อหลายรั้ที่ผมเห็นเาใ ีับนนั้นนนี้ หลาย่อหลายรั้ที่เาเอาใใส่นอื่น และหลาย่อหลายรั้ที่รอยยิ้มอเามันทำให้ผมหวั่นใ ทั้ที่ผมวระมั่นใในวามสัมพันธ์อเรา แ่ผมลับยัรู้สึลัว...
ระยะเวลาที่ว่ายาวนาน มันทำให้วามรู้สึอนเราืาไปไ้หรือเปล่านะ?
อะไรันที่ยืนยันว่า วามสัมพันธ์สิบปี มันะยัเหนียวแน่นอยู่เหมือนเิม...
สายใยบาๆที่เรียว่า วามผูพัน ...
เพียแ่นั้นเอหรือที่โยเราสอนไว้้วยัน?
ทุๆอย่ามันเปลี่ยนไปเมื่อพวเราโึ้น ผมรู้ี...
สิ่่าๆที่ผ่านเ้ามามันหล่อหลอมให้เราเป็นนใหม่โยไม่รู้ัว...
...สิ่ หนึ่ที่ผมนึอบุอยู่เสมอือโะา...ที่อย่าน้อยมัน็ทำให้ผมับฮยอ แเิบโมา้วยัน ารเผิสิ่่าๆร่วมัน ทำให้ผมมั่นใว่า ใ เราไม่เยแยาัน...
แ่...่อานี้ไปล่ะ?
มันะเหมือนเิมริๆเหรอ? ทำไมผมถึไม่มีวามมั่นใเลย?
‘๊อ ๊อ ๊อ’
ผม หลุออาวามิฟุ้่านเมื่อเสียเาะทึบๆัึ้นที่ประู ผมลุึ้นไปเปิอย่าไม่ระือรือร้นนั แ่พอเห็นว่าใรเป็นนเาะ ผม็แทบะปิประูใส่หน้าเาทันที
“มีอะไร?” ผมยั้วามรู้สึแรที่แวบึ้นมาในหัวแล้วเอ่ยถามเาีๆ อีฮยอแมอสำรวผม้วยแววาแปลๆ ิ้วเามวเ้ามาันทีละน้อย สุท้ายสายาเา็มาสบับผม
“ุ...อใร?”
“อทเฮ”
“ุ อัวเอไม่มีใส่หรือไ? ทำไม้อไปยืมนอื่น?” ผมัสีหน้าหุหิเพราะน้ำเสียเาหาเรื่อสุๆ ผมอยาะถามลับไปนัว่ามันไปทำวามลำบาให้ส่วนไหนบนร่าายเานัหรือถึ ้อมายุ่ับุที่ผมะใส่นอน!
“มันเรื่ออั้น...นายมีอะไร็พูมาสิ ั้นะนอนแล้ว”
“ลับไปนอนที่ห้อ”
“หา?” ผม่อน้าะใับำสั่อเา อีรั้ที่เาึ้อมือผมแล้วพยายามะลาให้เินามเาไป นี่เาิว่าัวเอเป็นใร!? ผมเป็นพี่นะ! เอาแ่สั่ เอาแ่ลาอย่าับผมเป็นัวอะไรอย่านั้นแหละ!
“อึนฮยอ ปล่อย!”
“ฮยอ อย่าื้อสิ” ฮยอแทำเสียุปนเหนื่อยใ มันยิ่ทำให้ผมโมโห
“ใร ันแน่ที่ื้อ? นายมาามั้นทำไม ั้นะนอนที่นี่ ฮีอลฮยอไม่ไ้ว่าอะไรัหน่อย!” ผมเริ่มโวยวายเสียัึ้น ผมไม่พอใที่เห็นหน้าเา ยิ่เาทำแบบนี้ผมยิ่ไม่อบใ...ว่าผมื้อ ทำอย่าับัวเอเป็นผู้ให่นัแหละ!
“ฮยอทำัววุ่นวายแบบนี้ผมะปล่อยไ้ยัไ?”
“มี เรื่ออะไรัน?” อีทเฮเินมาหน้าาื่น ท่าทาล้าๆลัวๆ ผมพยายามสะบัแนออาฮยอแ แ่รั้นี้มันไม่สำเร็ ผมเลยหันไปอวาม่วยเหลือาทเฮ ทั้ที่ไม่มั่นใเลยันิว่าเาะ่วยผม็าม
“ทเฮอา บอให้เพื่อนนายลับไปนอนทีสิ”
“อ่า...อึนฮยอ ั้นว่า...”
“ทเฮ นายไปนอนีว่า เี๋ยวั้นุยับอมินฮยอเอ”
“แ่...”
เาูบเบาๆที่แ้มผมหลัาพูบ ผมรีบพลิัวนอนว่ำุหน้าับหมอนทันที เพราะเินเินว่าะสู้หน้าเาในอนนี้ ฮยอแหัวเราะ
“อมินอา~ เี๋ยว็หายใไม่ออหรอ” เาพยายามแะผมออาหมอนใบโแ่ผม็ยัไม่ยับ
“็ ไ้ๆ...ฝันีนะรับ” เาบอเบาๆ ่อนะเลิล้มวามั้ใที่ะื้อผม่อ อนนั้นแหละผมถึยอมเยหน้าึ้นมา ุ๊บแ้มเาลับ บอรารีสวัสิ์สั้นๆ แล้วุหน้าับอเาเป็นารปิารสนทนา ผมรู้สึว่าเาอผม
ผมหลับาล้าๆอย่าสุใ...ไม่มีอะไรที่ผม้อารมาไปว่านี้อีแล้ว
อาาศใน่ว้นฤูหนาวมันหนาวนสั่นสะท้าน แ่ภายในห้อนอน บนเียนั้น มันอุ่นนผมอยาะอยู่แบบนั้นลอไป
ถึผมะรู้ีว่ามันเป็นไปไม่ไ้...
อย่าน้อย็ในอนาอันใล้ที่ผมะ้อไปทำานที่อื่นและเรา้อไลันมาึ้น...
แ่..อนนี้ฮยอแทำให้ผมมั่นใ
ไม่ว่าเราสอนะเอับอะไร...ไม่ว่าสิ่ที่ผ่านเ้ามาะทำให้วามสัมพันธ์อเราสั่นลอน แ่...
เรา็ยัเป็นเรา
แ่เรารััน็พอแล้ว...
ลา เือนธันวาม บรรยาาศีๆปลุมอยู่ทั่วไปหม วามอบอุ่นท่ามลาอาาศหนาวเย็นและหิมะแรอปี บรรยาาศแบบนี้ที่เราอยาะใ้เวลาร่วมับนที่เรารั
นั่อยู่้วยันในร้านาแฟ ุมมือันเินไปามถนนสายเล็ๆ ร้อเพลลอวันริสมาสไป้วยัน...อา นี่ผมำลัฝันอยู่หรือไนะ?
“อมินรับ! สแน์บายไ้แล้ว”
“รับ~” ผมะโนบอพี่ Staff ประำรายาร Inkigayo ไปพร้อมับรอยยิ้ม ผมปิเรื่อเล่นเพลนาพพาเรื่อโปร ึัวเอออาบรรยาาศโรแมนิที่สร้าึ้นในอาาศ ถอหูฟัออ แล้วเพ่สมาธิับารแสที่ำลัะมีึ้น ผมูวามเรียบร้อยอัวเอเป็นรั้สุท้าย ่อนะเินไปสมทบับสมาินอื่นๆที่ยืนออันอยู่
อนที่เราึ้น แส น่าสัเอย่าผมย่อมเห็นอยู่แล้วล่ะว่า สมาิบานอเรา่าอารม์ีเสียเหลือเิน ผมไม่ไ้เอะใอะไรหรอ ถ้าเาอารม์ี นั่นมัน็ีแล้วไม่ใ่เหรอ?
เมื่อารแสปิท้าย รายารอพวเราบล ารประาศผลาร์เพลประำสัปาห์็เริ่มึ้น ึ่ผลที่ออมาไม่ไ้ทำให้ผมประหลาใมานั ผมยัยิ้มยินีับารประาศผลนั้นอยู่...
เสียหัวเราะัึ้นใล้ๆ มันเรียให้ผมหันไปมอ
“ย๊า! ทำอะไรอเาน่ะ!?”
ผม เห็นินอีอเราพยายามะแย่ีนอนที่ไ้ราวัล้วยเ้าไปปราัวใน ล้อที่ำลัอออาาศ...โยมีพี่อีทึและศิลปินบานพยายามึเาออมา...
ผมยัยิ้ม หัวเราะไปับพวเา
เ็สาวนนั้นร้อไห้ออมาเพราะปลื้มปิิ...และผมรู้ีว่ามันเป็นเรื่อที่น่าีใ...ผมยิ้มีใไปับเธอ้วย
นเมื่อพิธีรทั้สามนล่าวปิรายาร ศิลปินหลายๆนเินเ้าไปแสวามยินีับเธอ...
รวมถึสมาิอเรา้วย...
เาเินเ้าไปลูบหัวเธออย่าเอ็นู...
เายืนอยู่รนั้นราวับพยายามะปลอบใเธอ...รอยยิ้มอเา ท่าทาอเาที่แสออ มันัเนนหลายๆน็เห็นเหมือนที่ผมเห็น
เธอไ้แ่้มหัวอบุ้วยน้ำา
อา...ผมรู้ัวว่าผมยัยิ้มอยู่...
แ่ไม่รู้ทำไมภาพๆนั้นมันถึทิ่มแทใผมแปลๆ?
ผมเมินหน้าไป แล้วเินเ้ามาหลัเวที ยูฮยอนเินามผมเ้ามาแล้วออผมามวามเยิน แ่ผมยัเียบ
“ฮยอ เหนื่อยเหรอ?” มัเน่ถามผม้วยน้ำเสียสบายๆ แว่นาสีเ้มอเาทำให้ผมรู้สึัหูัาแปลๆ แ่็ยอมรับว่าเาูีเวลาใส่แว่นแบบนี้
“เปล่าหรอ”
“ฮยอสีหน้าไม่ี”
“เหรอ...ไม่ นี่ ไม่ไ้เป็นอะไร” ผมพยายามยิ้มให้น้อู และ็เพิ่รู้สึัวเี๋ยวนั้นเอว่า แ่ะยมุมปาึ้นใหู้เป็นรอยยิ้ม มันยาเย็นเสียริๆ
“แหวะ ยิ้มน่าเลียมา” ยูฮยอนเบ้หน้าแล้วบอแทบะทันที มันทำให้ผมโรธ! ผมยิ้มสวยะาย ทำไมเาถึปาเสียแบบนี้นะ!? ้วยวามหมันไส้ ผมเลยีเาแรๆเป็นารทำโทษ พอเาทำหน้าทะเล้นลับมาผมเลยยิ้มริๆออมาไ้อีรั้
“หิวอะ ลับหอแล้วทำอะไรให้ินหน่อยนะฮยอ”
“อือ” ผมยิ้มรับ รู้สึีึ้นเมื่อยูฮยอนทำัวน่ารั
ับเรื่อเมื่อรู่นี้ผมไ้แ่บอัวเอว่าอย่าี่เ่า แ่ผมไม่ใ่นีนานั้นหรอ...อย่าน้อยผม็หลอัวเอไม่ไ้ว่าผม “ไม่รู้สึอะไร” …
บารั้ผม็รู้สึน้อยใที่ เา เห็นอเห็นในอื่น และให้วามสำั...
แน่นอนว่าแม้แ่ ผม ยัไม่มีวามสำัเท่าับนอื่นๆอเาเลย
อีรั้ที่ผม้อถามัวเอ “ผมเป็นใร...ผมสำัับเาริๆเหรอ?” หรือมีแ่ผมที่เห็นว่าเาสำั
.
หลัาเสร็สิ้นภาริทั้หมอวัน นั้น พวเราแ่ละน่า็เหนื่อยอ่อนและอยาพัผ่อน แ่หลัาลรถที่พี่ผู้ัารับมาส่ ผม็วิ่โร่ไปเาะแนฮีอลฮยอทันทีเพราะอยาะามึ้นไปบนห้อ้วย ่อนหน้านี้ผมใ้เวลาที่ว่าาทำานถ่ายรูปเล่นับฮยออย่าสบายอสบายใ มันทำให้ผมอารม์ีึ้นมา...ูเหมือนว่าั้แ่เราูบัน วามสัมพันธ์อพวเรา็พันาไปในทาที่ีึ้นริๆ
“ฮยออา ผมนอน้วยนะ” ผมแสเนาออไปเสียั สมาินอื่นมอผมแบบๆแ่็ไม่ไ้ออวามเห็นอะไร ่าน่าแยย้ายันลับห้อัวเอเพื่อพัผ่อน ผมไม่ไ้สัเ้วย้ำว่ายัมีใรที่ยืนรอผมอยู่
“หา?...”
“ะ ไปวนฮยอเาทำไมล่ะ? ห้อัวเอ็มี” เสียที่พูแทนฮีอลฮยอัึ้น ทำให้ทั้ผมและฮีอลฮยอหันไปมอ อีฮยอแยืนอยู่ไม่ไลออไปนั ใบหน้าที่เยี้เล่นเวลานี้ลับูเรียบเย ผมไม่ไ้รู้สึว่าำพูอเาหยาบาย แ่ผมไม่เ้าใว่าเาะมายุ่อะไร้วย? ผมเลยเมินเาแล้วหันมาถามฮีอลฮยออีรั้
“นะ ฮยอ วันนี้ผมไม่อยานอนห้อัวเอ” ถึผมะเมินฮยอแไ้ แ่ฮีอลฮยอลับให้วามสนใเาเ็มที่ วามวับมอหน้าฮยอแสลับับผมไปมา แล้วมวิ้วท่าทารำาใ
“อยา นอน็นอน ามในาย…” ฮีอลฮยอพูออมาในที่สุ ผมเลยยิ้มนแ้มปริแล้วทำท่าะเินามฮยอไปึ้นลิฟ์ แ่็้อะัเพราะถูฮยอแึ้อมือไว้เสีย่อน ผมหันลับมามออย่าไม่พอในั แ่นที่รั้ผมไว้ลับูไม่สะทสะท้าน
“ะไปวนฮยอทำไม ไม่อยานอนห้อัวเอ็มานอนห้อผมนี่”
“แ่ั้นไม่อยานอนับนายนี่!”
“เฮ้ย! ะเถียันทำไม? อมินมาับั้นมา” ฮีอลฮยอเท้าเอวสั่าในลิฟ์ที่เปิ้าอยู่ ผมเลยสะบัแนแรๆให้หลุามืออฮยอแแล้ววิ่ไปหาฮีอลฮยอทันที
พอประูลิฟ์ปิล ผมถอนหายใออมา้าๆ ฮีอลฮยอเห็นแบบนั้นเลยเอื้อมมือบาับหัวผมราวับำลัปลอบใเ็เล็ๆ
“ฮยอปลอบผมอยู่เหรอ?”
“ั้นมั้? หรืออยาให้ั้นบหัวนายล่ะ?”
“ฮยอ?!” ฮีอลฮยอหัวเราะเสียั ่อนะโยหัวผมแรๆอีรั้นผมเริ่มมึน เราออมาาลิฟ์แล้วเินเ้าห้อพัไป้วยัน ผมุยับินสอสามำ อบำถามเ็ี้สสัยอย่าเฮสอสาม้อ แวะบอรารีสวัสิ์ปาร์อู ่อนะเินเ้าห้อฮีอลฮยอไป
ผมมอ้ายมอวาแล้ว็เพิ่ระหนัไ้ว่าผมมาแ่ัว ไม่มีเสื้อผ้าะเปลี่ยนเลยัุ...ผมถอนใออมาเบาๆับวามเป็นเ็อัวเอ...
นี่ผมทำัววุ่นวายไ้นานี้เพราะ เา เหรอ?
“ฮยออา ผมไม่มีุใส่...”
“ไปยืมทเฮโน่นไป” อบุนะฮยอ ที่อย่าน้อย็ไม่ไล่ผมลับห้อ ถึะไม่ยอมให้ผมยืมุใส่็เถอะ... ผมเินหอยๆออาห้อฮีอลฮยอ แล้วมานั่ระแะอีทเฮที่ยัถ่าาท่อบทละรอยู่ ทเฮมอหน้าผมๆ ผมเลยยิ้มหวานหยไปให้
“ทเฮอา อยืมุหน่อยสิ”
“หา?...เอ่อ ็ไ้ แ่ผมไม่มีุระโปรนะฮยอ” ผมไม่รู้ว่าเาวนผมหรือเาแ่ื่อ! แ่ผม็ไม่ิะบ่นอะไรเพราะวันนี้ผมทำัววุ่นวายเอ ผมเินามทเฮไป สุท้าย็ไ้เสื้อยืับาเวอมมาหนึุ่ ผมบออบุเาแล้วอัวไปอาบน้ำ ปล่อยให้เาท่อบทอย่ายันันแ็่อไป
ผม อาบน้ำสระผม ปล่อยให้ัวเอผ่อนลายาเรื่อมามายในหัว ลิ่นแมพูับสบู่และน้ำเย็นๆทำให้ผมสื่นึ้นมา ผมใสุ่อทเฮออมาาห้อน้ำ พอลับเ้าไปในห้ออฮีอล็เห็นว่าเาำลัุยโทรศัพท์อยู่ ผมเลยปลีัวมานั่เ็ผมอยู่ห่าๆ ฮยอุยับปลายสายอีสอสามำแล้ว็วาสายไป
“นอนไป่อนไ้เลยนะ” เาบอผมแ่นั้น่อนะหยิบผ้าเ็ัวพาบ่าแล้วเินฮัมเพลออไปาห้อ
พอ ไ้อยู่นเียว วามิผม็วนลับมาที่เิมอีรั้ ผมเินมาที่เียแล้วทิ้ัวลนอนหายทั้ที่ยัเ็ผมไม่แห้ ไม่รู้ทำไมผมถึเ็บเรื่อวันนี้มาิมานัหนา มันูไม่มีเหุผลเอาเสียเลย...
หลาย่อหลายรั้ที่ผมเห็นเาใ ีับนนั้นนนี้ หลาย่อหลายรั้ที่เาเอาใใส่นอื่น และหลาย่อหลายรั้ที่รอยยิ้มอเามันทำให้ผมหวั่นใ ทั้ที่ผมวระมั่นใในวามสัมพันธ์อเรา แ่ผมลับยัรู้สึลัว...
ระยะเวลาที่ว่ายาวนาน มันทำให้วามรู้สึอนเราืาไปไ้หรือเปล่านะ?
อะไรันที่ยืนยันว่า วามสัมพันธ์สิบปี มันะยัเหนียวแน่นอยู่เหมือนเิม...
สายใยบาๆที่เรียว่า วามผูพัน ...
เพียแ่นั้นเอหรือที่โยเราสอนไว้้วยัน?
ทุๆอย่ามันเปลี่ยนไปเมื่อพวเราโึ้น ผมรู้ี...
สิ่่าๆที่ผ่านเ้ามามันหล่อหลอมให้เราเป็นนใหม่โยไม่รู้ัว...
...สิ่ หนึ่ที่ผมนึอบุอยู่เสมอือโะา...ที่อย่าน้อยมัน็ทำให้ผมับฮยอ แเิบโมา้วยัน ารเผิสิ่่าๆร่วมัน ทำให้ผมมั่นใว่า ใ เราไม่เยแยาัน...
แ่...่อานี้ไปล่ะ?
มันะเหมือนเิมริๆเหรอ? ทำไมผมถึไม่มีวามมั่นใเลย?
‘๊อ ๊อ ๊อ’
ผม หลุออาวามิฟุ้่านเมื่อเสียเาะทึบๆัึ้นที่ประู ผมลุึ้นไปเปิอย่าไม่ระือรือร้นนั แ่พอเห็นว่าใรเป็นนเาะ ผม็แทบะปิประูใส่หน้าเาทันที
“มีอะไร?” ผมยั้วามรู้สึแรที่แวบึ้นมาในหัวแล้วเอ่ยถามเาีๆ อีฮยอแมอสำรวผม้วยแววาแปลๆ ิ้วเามวเ้ามาันทีละน้อย สุท้ายสายาเา็มาสบับผม
“ุ...อใร?”
“อทเฮ”
“ุ อัวเอไม่มีใส่หรือไ? ทำไม้อไปยืมนอื่น?” ผมัสีหน้าหุหิเพราะน้ำเสียเาหาเรื่อสุๆ ผมอยาะถามลับไปนัว่ามันไปทำวามลำบาให้ส่วนไหนบนร่าายเานัหรือถึ ้อมายุ่ับุที่ผมะใส่นอน!
“มันเรื่ออั้น...นายมีอะไร็พูมาสิ ั้นะนอนแล้ว”
“ลับไปนอนที่ห้อ”
“หา?” ผม่อน้าะใับำสั่อเา อีรั้ที่เาึ้อมือผมแล้วพยายามะลาให้เินามเาไป นี่เาิว่าัวเอเป็นใร!? ผมเป็นพี่นะ! เอาแ่สั่ เอาแ่ลาอย่าับผมเป็นัวอะไรอย่านั้นแหละ!
“อึนฮยอ ปล่อย!”
“ฮยอ อย่าื้อสิ” ฮยอแทำเสียุปนเหนื่อยใ มันยิ่ทำให้ผมโมโห
“ใร ันแน่ที่ื้อ? นายมาามั้นทำไม ั้นะนอนที่นี่ ฮีอลฮยอไม่ไ้ว่าอะไรัหน่อย!” ผมเริ่มโวยวายเสียัึ้น ผมไม่พอใที่เห็นหน้าเา ยิ่เาทำแบบนี้ผมยิ่ไม่อบใ...ว่าผมื้อ ทำอย่าับัวเอเป็นผู้ให่นัแหละ!
“ฮยอทำัววุ่นวายแบบนี้ผมะปล่อยไ้ยัไ?”
“มี เรื่ออะไรัน?” อีทเฮเินมาหน้าาื่น ท่าทาล้าๆลัวๆ ผมพยายามสะบัแนออาฮยอแ แ่รั้นี้มันไม่สำเร็ ผมเลยหันไปอวาม่วยเหลือาทเฮ ทั้ที่ไม่มั่นใเลยันิว่าเาะ่วยผม็าม
“ทเฮอา บอให้เพื่อนนายลับไปนอนทีสิ”
“อ่า...อึนฮยอ ั้นว่า...”
“ทเฮ นายไปนอนีว่า เี๋ยวั้นุยับอมินฮยอเอ”
“แ่...”
“ทเฮ” ฮยอแเรียื่อเพื่อนเสียเย็นเยียบนอีนไม่ล้าั ทเฮไ้แ่ยมือึ้นเาท้ายทอยแรๆแบบไม่รู้ะเอาอย่าไรับีวิี เามอหน้ามอเป็นเิอโทษ ่อนะหันลับไปอย่านไม่อยาะหาเรื่อใส่ัว
“ทเฮ!” ผมเรียน้ออย่าหมหวั แ่เ้าเา็ไม่แม้แ่ะหันลับมามอ ยัไม่ทันที่ผมะโวยวายร้ออวาม่วยเหลือาใร่อ ฮยอแ็ลาผมออมาารนั้น เาลาผมมานถึห้อพัั้นล่าอพวเราทีู่เหมือนทุนะเ้านอนันหม แล้ว เาึผมเ้ามาในห้อนอนเาโยที่ผมไม่เ็มใแ่ออปาทัท้วไ้ไม่เ็มที่ พอประูห้อปิล ผมสะบัมือออาารเาะุมอเา แล้วเปิปาโวยทันที
“เมื่อไหร่นายะเลิลาั้นไปโน่นไปนี่แล้วเอาแุ่ั้นัทีนะ?!”
“ฮยอ็ทำัวีๆสิ”
“ทำัวีอะไร?! ั้นทำัวีอยู่แล้ว!”
“ทำัวเป็นเ็ๆแบบนี้เหรอที่ฮยอว่าทำัวี?”
“อี ฮยอแ!!” ผมวาเาเสียัแบบไม่เรในที่นอนอยู่ ผมไม่สนใแล้ว! แ่เรื่อเมื่ออนเ้ามันยัทำให้ผมรู้สึแย่ไม่พออีเหรอ? ผมพยายามะไม่ทะเลาะับเา้วยเรื่อนี้ ทำไมเา้อมาามาั้นผมแบบนี้้วยนะ?!
“ฮยอไมุ่ยับผม หลบหน้าผม ทำให้ผมโมโห...ไม่พอใผม็พูมารๆสิ”
“เพราะว่าั้นไม่อยาวนทะเลาะน่ะสิ ั้นถึพยายามะไม่พูับนาย!”
“ฮยอเลย้อไปอ้อนนนั้นนนี้่อหน้าผมน่ะเหรอ?”
“เหอะ! ั้นไม่เรียร้อวามสนใ้วยวิธีแบบนั้นหรอ ั้นรู้ว่ายัไนาย็ไม่สนใ!” ผมบอเาไปามริ แม้มันะเหมือนำลัประประันอยู่็าม ผมรู้สึว่าัวเอี่เ่ามาึ้นทุที เมื่อพูไป็รู้สึอบามันร้อนๆ ...เวลาที่้อยอมรับว่าเาสนในอื่นมาว่า ให้วามสำัับนอื่น ใส่ในอื่นมาว่า ผมแทบะทนไม่ไ้
หลายรั้ที่ผมพยายามเ้าหา...เาเอาแ่สนใอย่าอื่นมาว่าผม
แ่เพราะผมไม่เยร้อไห้ั้นเหรอ? เาถึไม่เยสนใ ผม้อเป็นนี้แย อ่อนแอเพื่อเรียร้อวามสนใาเาั้นสิ?!
“อมินอา...”
“นาย ็เอาแ่ทำแบบนี้ ีแุ่ั้น เมินั้น แล้ว็ห่าั้นออไปเรื่อยๆ...ั้นเหนื่อยับารวิ่ามนายแล้วนะ” น้ำเสียผมสั่นเรือนไ้ ผมไม่สบาเา เพราะผมไม่อบวามอ่อนแออัวเอ และที่เลียยิ่ว่าือารให้นอื่นเห็นวามอ่อนแอ...ับเรื่อเล็ๆแ่นี้ ทำไมผมถึเป็นไ้นานี้ มันน่าโมโหัวเอริๆ
“ฮยอ ผมไม่ไ้เมินฮยอนะ ผม...”
“นาย รู้บ้าไหมว่าั้นไม่เยิอยาะเ้าโปรเ M เลย...แ่อนนี้ั้นลับิว่ามันะีว่าถ้าั้นไป” ผมพูออมาราวับำลัเพ้อ ผมรู้ว่าผมำลัยายเรื่อเล็ๆให้ลายเป็นเรื่อให่โ...
แ่วามเอ็นูอเา ผม็หว
ผมแ่ิว่า ถ้าผมห่าาเาไปัพั มันอาะีว่าสำหรับผม ็เท่านั้น
“ฮยออย่าพูแบบนั้นนะ”
“ั้นพูริๆนะอึนฮยอ บาทีารอยู่ใล้นายเินไป็ทำให้ั้นเ็บปว”
“ฮยอ หมายวามว่ายัไ? ผมมีวามสุที่ฮยออยู่้วยนะ ผมไม่ไ้เมิน ผมไม่ไ้ั้ทำให้ฮยอรู้สึแบบนั้น” ผมเยหน้าึ้นมอเาในที่สุ เพราะมั่นใน้ำาะไม่ไหลออมาแล้ว แววาอเาริใไม่เยเปลี่ยน ระยะเวลาสิบปีบอผมว่าเาไม่ไ้พยายามะพูเพื่อแ่ให้ผมสบายใึ้น ...และ็เหมือนทุรั้...ผมพยายามะเ้าใ
“นายไม่รู้หรอว่าั้นเ็บปวับอะไรบ้า นายไม่เ้าใหรอ”
“ฮยอบอผมสิ! ถ้าฮยอไม่บอแล้วผมะรู้ไ้ยัไ?”
“็ ไ้! …ั้นไม่พอใที่นายปลอบเ็นนั้น!! ั้นไม่อบให้นายหยอล้อับผู้หินนั้นนนี้ ั้นะเสียใถ้ารู้สึว่านายให้วามสำัับนอื่นมาว่าั้น!”
“ั้นน้อยใที่นายสนใับอะไร็ามมาว่าั้น ั้นเหนื่อยับารเป็นนวิ่เ้าหา ในะที่นายเอาแ่เมินเย!”
“บา รั้ั้น็อยาให้นายสนใ หลายรั้ที่ั้นอยาะยิ้ม อยาะหัวเราะไปับนายเหมือนเมื่อ่อน ั้น็ไม่เ้าใเหมือนันว่าทำไมมันถึยานั! นายบอั้นไ้หรือเปล่าล่ะ?!” ผมระบายวามรู้สึออมาโยที่มอหน้าเาลอั้แ่้นนพูบผม็เมินหน้า หนี เพราะน้ำาผมไหลออมาอีแล้ว ผมปาน้ำาออไปลวๆ ฮยอแเอาแ่ยืนนิ่ไม่พูอะไร ในที่สุเา็ถอนใออมาเบาๆแล้วเินมาอผมไว้ ผมพยายามะผลัออ แ่เาไม่ยอมปล่อย ผมเลยไ้แ่เลยามเลย
“ทำไมฮยอถึี่เ่าแบบนี้นะ”
“นี่ นาย ั้นเป็นพี่นะ!” ผมว่าเาลับพร้อมับทุบไหล่เาแรๆเพราะโรธที่เาว่าผมี่เ่า...ใ่สิ ผมมันี่เ่า อแ ไร้สาระ ไม่มีเหุผล...แล้วผมเป็นแบบนี้เพราะอะไรล่ะ? ถ้าไม่ใ่เพราะผมรัเา!
“ฮยอว่าผมนานั้น รู้ัวหรือเปล่าว่าฮยอ็ทำแบบนั้นเหมือนัน?”
“ั้นไม่…”
“ฮยอี้อ้อน เวลาทำานับใรฮยอ็อ้อนนนั้น อย่าว่าแ่นูน่าเลย ฮยออ้อนทุนนั่นแหละ!”
“ั้น เปล่านะ!” ผมแ้ัวไ้แ่นั้น ...็ผมไม่ไ้ั้ใ ผมไม่ไ้อ้อนใรริๆนี่นา! ผมันัวออมาสบาับเา ผมเห็นเายิ้มำ...มันทำให้ผมหน้าบูว่าเิม...นี่เราทะเลาะันอยู่นะ! มีอะไรลไม่ทราบ?!
“ยิ้มอะไร?”
“ผมอบให้ฮยอหึ”
“ประสาท! ั้นไม่สนุ้วยหรอนะ”
“ผม ็ไม่ไ้สนุนี่ แ่รู้สึีที่ฮยอใส่ใผมนานั้น” ผมไม่อบ...เห็นเายิ้มทีไรผมใอ่อนทุที ผมเลียัวเอที่เป็นแบบนี้ อบิมา โรธอะไร่ายๆ แ่หายเร็วะมั!
“ั้นยัไม่หายโรธนายนะ!”
“รู้แล้ว ำลั้ออยู่นี่ไ” เายิ้มอ้อน แ่ผมยัีหน้ายุ่
“ผมับเ็นนั้นไม่มีอะไรหรอ ับนไหนๆ็ไม่มีทั้นั้น ผมรู้ว่าฮยอรู้ แ่ผมอยาให้ฮยอมั่นใ”
“มันยานี่...”
“ฮยออย่าเอาัวเอไปเทียบับนอื่นสิ ฮยอพิเศษสำหรับผมนะ”
“.......” ผมยอมสบาับเาอีรั้ หัวใพอโึ้นมาเล็ๆเพราะำพูประโยเียว ...ใ่เราพิเศษ เราที่โมา้วยัน แบ่ปัน่วเวลาทั้ีและร้ายมา้วยันมาว่าใรๆ หัวใเราผูันยัไมัน็ยัผูันอยู่เหมือนเิม มันมาว่าวามผูพัน...แล้วผมยัลัวอะไรอยู่ไ้นะ?
“เวลาที่ผมสนใอย่าอื่น ไม่ไ้แปลว่าผมไม่ฟัว่าฮยอพูอะไร”
“.......”
“เวลาที่ฮยอยิ้มให้ ทุรั้ที่ฮยอเ้ามาอ ผมีในะ”
“........”
“แล้ว...ถึ ผมไม่เยล้าบอ...แ่ฮยอ็วระรู้สิ ว่าผมรู้สึยัไับฮยอ” ผมยิ้มออมาเพราะประโยสุท้ายอเา มันเป็นำพูเียวที่เาไม่ยอมสบาับผม อยู่ๆวามโรธ วามน้อยใมัน็ละลายหายไปหมเลย! อา~ ผมไม่อยาหายโรธ่ายๆแบบนี้หรอ แ่ทำไมเาน่ารัแบบนี้ล่ะ!
“อมินอา หายโรธเถอะนะ” เาหันมาสบาผมแล้วเอ่ยบอเสียอ่อน เห็นแล้วผม็อยาะแล้ เลยเิหน้าใส่แล้วั้้อแม้ึ้นมาื้อๆ
“บอมา่อนสิ ว่านายรู้สึยัไ”
“หา?”
“บอ่อนสิ แล้วะหายโรธ”
“ทำไมผม้อพู้วยล่ะ?”
“็ ั้นอยารู้นี่ แ่นี้พูไม่ไ้เหรอ?” ผมแสร้ทำเสียน้อยอน้อยใอีรอบ แ่เหมือนว่ามันะไม่ไ้ผล เาเียบไปรู่หนึ่่อนะึผมเ้าไปใล้แล้วระิบ้าหู
“ูบ่อน แล้วะบอ” ผมันหน้าทะเล้นอเาออทันที
“ไม่อยารู้แล้ว!”
“แ่ผมอยาบอนะ อมินอา~”
“อี ฮยอแ นายมันนิสัยไม่ี” ผมบ่นระปอระแปทำหน้ามุ่ยเพราะแล้เาไม่สำเร็ เาหัวเราะนิๆพลานั่ลบนเียนอนแบๆอเาเอ ไม่เพียแ่นั้น เายับที่ว่า้าๆัวให้ผมนั่ล้วยัน แ่ผมส่ายหน้าแทบะทันที
“ั้นะลับไปนอนที่ห้อ”
“นอนที่นี่แหละ”
“ทำไมล่ะ มันแบะาย ั้นไม่อบ”
“มานอนเร็ว เี๋ยวะบอ”
“ไม่ อยารู้แล้ว!” ผมำลัะเินหนี แ่ฮยอแลุึ้นมาอเอวผมแล้วึึ้นล้มลไปนอน้วยันบนเีย ผมร้อโวยวาย พยายามะลุหนี แ่เาไม่ยอมให้ผมไปโยารอ่ายทับผมไว้รึ่ัวยัับผมเป็นหมอน ้า...นานมาแล้วที่เราไม่ไ้หัวเราะเล่นันแบบนี้...มันทำให้หัวใผม อบอุ่นริๆ
ผมเลิิ้นอนที่ฮยอแยันัวึ้นเหนือัวผม เรามอาันอยู่รู่หนึ่ ่อนที่ฮยอแะ่อยๆเลื่อนใบหน้าเ้ามาประทับูบอุ่นๆที่ริมฝา ...แู่บแผ่วเบา่อนที่เาะยับมาระิบำที่ผมอยาไ้ยิน้าหู
“ผมรัอมินนะ” “ทเฮ!” ผมเรียน้ออย่าหมหวั แ่เ้าเา็ไม่แม้แ่ะหันลับมามอ ยัไม่ทันที่ผมะโวยวายร้ออวาม่วยเหลือาใร่อ ฮยอแ็ลาผมออมาารนั้น เาลาผมมานถึห้อพัั้นล่าอพวเราทีู่เหมือนทุนะเ้านอนันหม แล้ว เาึผมเ้ามาในห้อนอนเาโยที่ผมไม่เ็มใแ่ออปาทัท้วไ้ไม่เ็มที่ พอประูห้อปิล ผมสะบัมือออาารเาะุมอเา แล้วเปิปาโวยทันที
“เมื่อไหร่นายะเลิลาั้นไปโน่นไปนี่แล้วเอาแุ่ั้นัทีนะ?!”
“ฮยอ็ทำัวีๆสิ”
“ทำัวีอะไร?! ั้นทำัวีอยู่แล้ว!”
“ทำัวเป็นเ็ๆแบบนี้เหรอที่ฮยอว่าทำัวี?”
“อี ฮยอแ!!” ผมวาเาเสียัแบบไม่เรในที่นอนอยู่ ผมไม่สนใแล้ว! แ่เรื่อเมื่ออนเ้ามันยัทำให้ผมรู้สึแย่ไม่พออีเหรอ? ผมพยายามะไม่ทะเลาะับเา้วยเรื่อนี้ ทำไมเา้อมาามาั้นผมแบบนี้้วยนะ?!
“ฮยอไมุ่ยับผม หลบหน้าผม ทำให้ผมโมโห...ไม่พอใผม็พูมารๆสิ”
“เพราะว่าั้นไม่อยาวนทะเลาะน่ะสิ ั้นถึพยายามะไม่พูับนาย!”
“ฮยอเลย้อไปอ้อนนนั้นนนี้่อหน้าผมน่ะเหรอ?”
“เหอะ! ั้นไม่เรียร้อวามสนใ้วยวิธีแบบนั้นหรอ ั้นรู้ว่ายัไนาย็ไม่สนใ!” ผมบอเาไปามริ แม้มันะเหมือนำลัประประันอยู่็าม ผมรู้สึว่าัวเอี่เ่ามาึ้นทุที เมื่อพูไป็รู้สึอบามันร้อนๆ ...เวลาที่้อยอมรับว่าเาสนในอื่นมาว่า ให้วามสำัับนอื่น ใส่ในอื่นมาว่า ผมแทบะทนไม่ไ้
หลายรั้ที่ผมพยายามเ้าหา...เาเอาแ่สนใอย่าอื่นมาว่าผม
แ่เพราะผมไม่เยร้อไห้ั้นเหรอ? เาถึไม่เยสนใ ผม้อเป็นนี้แย อ่อนแอเพื่อเรียร้อวามสนใาเาั้นสิ?!
“อมินอา...”
“นาย ็เอาแ่ทำแบบนี้ ีแุ่ั้น เมินั้น แล้ว็ห่าั้นออไปเรื่อยๆ...ั้นเหนื่อยับารวิ่ามนายแล้วนะ” น้ำเสียผมสั่นเรือนไ้ ผมไม่สบาเา เพราะผมไม่อบวามอ่อนแออัวเอ และที่เลียยิ่ว่าือารให้นอื่นเห็นวามอ่อนแอ...ับเรื่อเล็ๆแ่นี้ ทำไมผมถึเป็นไ้นานี้ มันน่าโมโหัวเอริๆ
“ฮยอ ผมไม่ไ้เมินฮยอนะ ผม...”
“นาย รู้บ้าไหมว่าั้นไม่เยิอยาะเ้าโปรเ M เลย...แ่อนนี้ั้นลับิว่ามันะีว่าถ้าั้นไป” ผมพูออมาราวับำลัเพ้อ ผมรู้ว่าผมำลัยายเรื่อเล็ๆให้ลายเป็นเรื่อให่โ...
แ่วามเอ็นูอเา ผม็หว
ผมแ่ิว่า ถ้าผมห่าาเาไปัพั มันอาะีว่าสำหรับผม ็เท่านั้น
“ฮยออย่าพูแบบนั้นนะ”
“ั้นพูริๆนะอึนฮยอ บาทีารอยู่ใล้นายเินไป็ทำให้ั้นเ็บปว”
“ฮยอ หมายวามว่ายัไ? ผมมีวามสุที่ฮยออยู่้วยนะ ผมไม่ไ้เมิน ผมไม่ไ้ั้ทำให้ฮยอรู้สึแบบนั้น” ผมเยหน้าึ้นมอเาในที่สุ เพราะมั่นใน้ำาะไม่ไหลออมาแล้ว แววาอเาริใไม่เยเปลี่ยน ระยะเวลาสิบปีบอผมว่าเาไม่ไ้พยายามะพูเพื่อแ่ให้ผมสบายใึ้น ...และ็เหมือนทุรั้...ผมพยายามะเ้าใ
“นายไม่รู้หรอว่าั้นเ็บปวับอะไรบ้า นายไม่เ้าใหรอ”
“ฮยอบอผมสิ! ถ้าฮยอไม่บอแล้วผมะรู้ไ้ยัไ?”
“็ ไ้! …ั้นไม่พอใที่นายปลอบเ็นนั้น!! ั้นไม่อบให้นายหยอล้อับผู้หินนั้นนนี้ ั้นะเสียใถ้ารู้สึว่านายให้วามสำัับนอื่นมาว่าั้น!”
“ั้นน้อยใที่นายสนใับอะไร็ามมาว่าั้น ั้นเหนื่อยับารเป็นนวิ่เ้าหา ในะที่นายเอาแ่เมินเย!”
“บา รั้ั้น็อยาให้นายสนใ หลายรั้ที่ั้นอยาะยิ้ม อยาะหัวเราะไปับนายเหมือนเมื่อ่อน ั้น็ไม่เ้าใเหมือนันว่าทำไมมันถึยานั! นายบอั้นไ้หรือเปล่าล่ะ?!” ผมระบายวามรู้สึออมาโยที่มอหน้าเาลอั้แ่้นนพูบผม็เมินหน้า หนี เพราะน้ำาผมไหลออมาอีแล้ว ผมปาน้ำาออไปลวๆ ฮยอแเอาแ่ยืนนิ่ไม่พูอะไร ในที่สุเา็ถอนใออมาเบาๆแล้วเินมาอผมไว้ ผมพยายามะผลัออ แ่เาไม่ยอมปล่อย ผมเลยไ้แ่เลยามเลย
“ทำไมฮยอถึี่เ่าแบบนี้นะ”
“นี่ นาย ั้นเป็นพี่นะ!” ผมว่าเาลับพร้อมับทุบไหล่เาแรๆเพราะโรธที่เาว่าผมี่เ่า...ใ่สิ ผมมันี่เ่า อแ ไร้สาระ ไม่มีเหุผล...แล้วผมเป็นแบบนี้เพราะอะไรล่ะ? ถ้าไม่ใ่เพราะผมรัเา!
“ฮยอว่าผมนานั้น รู้ัวหรือเปล่าว่าฮยอ็ทำแบบนั้นเหมือนัน?”
“ั้นไม่…”
“ฮยอี้อ้อน เวลาทำานับใรฮยอ็อ้อนนนั้น อย่าว่าแ่นูน่าเลย ฮยออ้อนทุนนั่นแหละ!”
“ั้น เปล่านะ!” ผมแ้ัวไ้แ่นั้น ...็ผมไม่ไ้ั้ใ ผมไม่ไ้อ้อนใรริๆนี่นา! ผมันัวออมาสบาับเา ผมเห็นเายิ้มำ...มันทำให้ผมหน้าบูว่าเิม...นี่เราทะเลาะันอยู่นะ! มีอะไรลไม่ทราบ?!
“ยิ้มอะไร?”
“ผมอบให้ฮยอหึ”
“ประสาท! ั้นไม่สนุ้วยหรอนะ”
“ผม ็ไม่ไ้สนุนี่ แ่รู้สึีที่ฮยอใส่ใผมนานั้น” ผมไม่อบ...เห็นเายิ้มทีไรผมใอ่อนทุที ผมเลียัวเอที่เป็นแบบนี้ อบิมา โรธอะไร่ายๆ แ่หายเร็วะมั!
“ั้นยัไม่หายโรธนายนะ!”
“รู้แล้ว ำลั้ออยู่นี่ไ” เายิ้มอ้อน แ่ผมยัีหน้ายุ่
“ผมับเ็นนั้นไม่มีอะไรหรอ ับนไหนๆ็ไม่มีทั้นั้น ผมรู้ว่าฮยอรู้ แ่ผมอยาให้ฮยอมั่นใ”
“มันยานี่...”
“ฮยออย่าเอาัวเอไปเทียบับนอื่นสิ ฮยอพิเศษสำหรับผมนะ”
“.......” ผมยอมสบาับเาอีรั้ หัวใพอโึ้นมาเล็ๆเพราะำพูประโยเียว ...ใ่เราพิเศษ เราที่โมา้วยัน แบ่ปัน่วเวลาทั้ีและร้ายมา้วยันมาว่าใรๆ หัวใเราผูันยัไมัน็ยัผูันอยู่เหมือนเิม มันมาว่าวามผูพัน...แล้วผมยัลัวอะไรอยู่ไ้นะ?
“เวลาที่ผมสนใอย่าอื่น ไม่ไ้แปลว่าผมไม่ฟัว่าฮยอพูอะไร”
“.......”
“เวลาที่ฮยอยิ้มให้ ทุรั้ที่ฮยอเ้ามาอ ผมีในะ”
“........”
“แล้ว...ถึ ผมไม่เยล้าบอ...แ่ฮยอ็วระรู้สิ ว่าผมรู้สึยัไับฮยอ” ผมยิ้มออมาเพราะประโยสุท้ายอเา มันเป็นำพูเียวที่เาไม่ยอมสบาับผม อยู่ๆวามโรธ วามน้อยใมัน็ละลายหายไปหมเลย! อา~ ผมไม่อยาหายโรธ่ายๆแบบนี้หรอ แ่ทำไมเาน่ารัแบบนี้ล่ะ!
“อมินอา หายโรธเถอะนะ” เาหันมาสบาผมแล้วเอ่ยบอเสียอ่อน เห็นแล้วผม็อยาะแล้ เลยเิหน้าใส่แล้วั้้อแม้ึ้นมาื้อๆ
“บอมา่อนสิ ว่านายรู้สึยัไ”
“หา?”
“บอ่อนสิ แล้วะหายโรธ”
“ทำไมผม้อพู้วยล่ะ?”
“็ ั้นอยารู้นี่ แ่นี้พูไม่ไ้เหรอ?” ผมแสร้ทำเสียน้อยอน้อยใอีรอบ แ่เหมือนว่ามันะไม่ไ้ผล เาเียบไปรู่หนึ่่อนะึผมเ้าไปใล้แล้วระิบ้าหู
“ูบ่อน แล้วะบอ” ผมันหน้าทะเล้นอเาออทันที
“ไม่อยารู้แล้ว!”
“แ่ผมอยาบอนะ อมินอา~”
“อี ฮยอแ นายมันนิสัยไม่ี” ผมบ่นระปอระแปทำหน้ามุ่ยเพราะแล้เาไม่สำเร็ เาหัวเราะนิๆพลานั่ลบนเียนอนแบๆอเาเอ ไม่เพียแ่นั้น เายับที่ว่า้าๆัวให้ผมนั่ล้วยัน แ่ผมส่ายหน้าแทบะทันที
“ั้นะลับไปนอนที่ห้อ”
“นอนที่นี่แหละ”
“ทำไมล่ะ มันแบะาย ั้นไม่อบ”
“มานอนเร็ว เี๋ยวะบอ”
“ไม่ อยารู้แล้ว!” ผมำลัะเินหนี แ่ฮยอแลุึ้นมาอเอวผมแล้วึึ้นล้มลไปนอน้วยันบนเีย ผมร้อโวยวาย พยายามะลุหนี แ่เาไม่ยอมให้ผมไปโยารอ่ายทับผมไว้รึ่ัวยัับผมเป็นหมอน ้า...นานมาแล้วที่เราไม่ไ้หัวเราะเล่นันแบบนี้...มันทำให้หัวใผม อบอุ่นริๆ
ผมเลิิ้นอนที่ฮยอแยันัวึ้นเหนือัวผม เรามอาันอยู่รู่หนึ่ ่อนที่ฮยอแะ่อยๆเลื่อนใบหน้าเ้ามาประทับูบอุ่นๆที่ริมฝา ...แู่บแผ่วเบา่อนที่เาะยับมาระิบำที่ผมอยาไ้ยิน้าหู
เาูบเบาๆที่แ้มผมหลัาพูบ ผมรีบพลิัวนอนว่ำุหน้าับหมอนทันที เพราะเินเินว่าะสู้หน้าเาในอนนี้ ฮยอแหัวเราะ
“อมินอา~ เี๋ยว็หายใไม่ออหรอ” เาพยายามแะผมออาหมอนใบโแ่ผม็ยัไม่ยับ
“็ ไ้ๆ...ฝันีนะรับ” เาบอเบาๆ ่อนะเลิล้มวามั้ใที่ะื้อผม่อ อนนั้นแหละผมถึยอมเยหน้าึ้นมา ุ๊บแ้มเาลับ บอรารีสวัสิ์สั้นๆ แล้วุหน้าับอเาเป็นารปิารสนทนา ผมรู้สึว่าเาอผม
ผมหลับาล้าๆอย่าสุใ...ไม่มีอะไรที่ผม้อารมาไปว่านี้อีแล้ว
อาาศใน่ว้นฤูหนาวมันหนาวนสั่นสะท้าน แ่ภายในห้อนอน บนเียนั้น มันอุ่นนผมอยาะอยู่แบบนั้นลอไป
ถึผมะรู้ีว่ามันเป็นไปไม่ไ้...
อย่าน้อย็ในอนาอันใล้ที่ผมะ้อไปทำานที่อื่นและเรา้อไลันมาึ้น...
แ่..อนนี้ฮยอแทำให้ผมมั่นใ
ไม่ว่าเราสอนะเอับอะไร...ไม่ว่าสิ่ที่ผ่านเ้ามาะทำให้วามสัมพันธ์อเราสั่นลอน แ่...
เรา็ยัเป็นเรา
แ่เรารััน็พอแล้ว...
FIN :)
ผลงานอื่นๆ ของ Kitchem87 ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ Kitchem87
กำลังโหลด...
คำนิยม Top
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
คำนิยมล่าสุด
เขียนคำนิยมยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
ความคิดเห็น