นางแบบจำเป็น

ข้อมูลเบื้องต้น

เฮ้ออออออ  นั่นเป็นเสียงถอนหายใจของฉัน เบื่อๆๆๆๆ  เฮ้อออออ (อีกรอบ-_-) เซ็งจริงๆเลยน้า ฉันคิด

อยู่ในใจว่าทำไมนะ ฉันถึงเป็นคนไม่มีอะไรทำเลยจริงๆ ปีนี้ฉันอายุ 13 แล้ว และก็กำลังจะขึ้นม.ต้นปี 2 อยู่อีก

ไม่กี่อาทิตย์ แต่ว่าจริงๆนะเนี้ย ตอนนี้อ่ะของานก่อนได้มั้ยเนี้ยTT_____TT ฉันจะมานั่งบ่นให้มันได้อะไรขึ้นมา

หล่ะเนี้ย ไปหาพ่อที่บริษัทดีกว่า พอคิดได้ฉันก็ลุกขึ้นไปแต่งตัวใหม่ (แหมๆจะให้แต่งตัวโทรมๆไปบริษัทของ

พ่อได้ยังไงหล่ะ ก็พ่อของฉันเป็นถึงเจ้าของบริษัทนี่ โฮะๆ) 

เนื้อเรื่อง

“เฮ้ออออออ”  นั่นเป็นเสียงถอนหายใจของฉัน “เบื่อๆๆๆๆ”  “เฮ้อออออ” (อีกรอบ-_-) เซ็งจริงๆเลยน้า ฉันคิดอยู่ในใจว่าทำไมนะ ฉันถึงเป็นคนไม่มีอะไรทำเลยจริงๆ ปีนี้ฉันอายุ 13 แล้ว และก็กำลังจะขึ้นม.ต้นปี 2 อยู่อีกไม่กี่อาทิตย์ แต่ว่าจริงๆนะเนี้ย ตอนนี้อ่ะของานก่อนได้มั้ยเนี้ยTT_____TT ฉันจะมานั่งบ่นให้มันได้อะไรขึ้นมาหล่ะเนี้ย ไปหาพ่อที่บริษัทดีกว่า พอคิดได้ฉันก็ลุกขึ้นไปแต่งตัวใหม่ (แหมๆจะให้แต่งตัวโทรมๆไปบริษัทของพ่อได้ยังไงหล่ะ ก็พ่อของฉันเป็นถึงเจ้าของบริษัทนี่ โฮะๆ) 

“ป้าโมริ ป้าโมริคะ” ฉันตามหาป้าแม่บ้านที่เลี้ยงฉันมาตั้งแต่เด็กๆ

“ว่าไงคะคุณหนู”  นั่น...ฉันเจอเสียงแล้ว เอ๊ะ!!!ตัวไปไหน ช่างเถอะพูดเลยแล้วกัน

“เด๋วมิซึกิมานะคะ ว่าจะไปหาพ่อที่บริษัทหน่อยนะคะ อยู่ที่นี้ไม่มีอะไรทำเลย”  ฉันพูดไปเอามือไปแหย่ปลาทองในตู้ไป

“อ่อได้คะ ไปเถอะคะ จะให้ป้าไปตามลุงโซล มาขับรถไปส่งคุณหนูมั้ยหล่ะคะ” แหมมาแต่เสียงจริงๆ

“ไม่เป็นไรหรอกคะป้า มิซึกิอยากไปเองมากกว่า สบายดี ไปแหละนะคะ บายๆคะป้า”

“ค่า....” และแล้วก็ได้ยินแต่เสียงจริงๆ

ฉันเดินออกมาเรื่อยๆจนมาถึงป้ายรถเมล์ คิดในใจว่าวันนี้อากาศดีจริงๆน่าจะออกมาเดินเล่นมากกว่าจะเข้าไปหาพ่อในบริษัทนะเนี้ย แต่ก็เอาเถอะเข้าไปหาพ่อก่อนดีกว่า เพื่อได้ค่าขนม อิอิ อ้าว...ถึงแล้วหรอเนี้ย เร็วจริงๆ

“สวัสดีครับคุณหนู”  ยามออกมาต้อนรับฉัน ฉันยิ้มให้นิดๆ

“สวัสดีคะคุณหนู” นี่ก็พนักงานต้อนรับในบริษัท ฉันก็ยิ้มให้อีกเหมือนเดิม

ฉันเดินมาเรื่อยๆจนถึงลิฟท์ พนักงานหลายคนโค้งให้ฉัน ฉันนะหรอก็...เหมือนเดิม ยิ้ม

เอ๊ะ???ทำไมดูทุกคนเครียดกันจัง ดูว้าวุ่นวุ่นวายยังไงๆอยู่ อ่ะ...นั่น...พ่อของฉันนี่ ฉันเจอเป้าหมายแล้ว แต่ว่าทำไมหน้าตาพ่อของฉันถึงได้ดูวิตกกังวนยังไงบอกไม่ถูกแต่เอาเถอะตอนนี้มุ่งตรงไปหาพ่อก่อน

“พ่อคะ” ฉันเรียกพ่อ

“อ้าว มิซึกิมาทำไมลูก มีอะไรหรอ” พ่อฉันตกใจที่เห็นฉันนิดหน่อยแล้วสีหน้าก็กลับไปวิตกเหมือนเดิม

“มีอะไรกันหรอคะ ทำไมทุกคนดูวุ่นวายกันจัง” ฉันถามทันที(ก็คนมันสงสัยนี่หน่า-_-)

“ก็นางแบบนะสิ ดันไม่สบายกระทันหัน พ่อก็ไม่รู้จะทำไงดี นางแบบในค่ายก็ติดงานกันหมดเลย เฮ้อ...สงสัยต้องยกเลิกงานถ่ายแบบคราวนี้ไว้ก่อน เบื่อจริงๆ เอ่อ...คุณซากิ ช่วยไปเรียกตัวโทชิให้ผมที” ประโยคหลังหันไปพูดกับเลขาส่วนตัว คุณซากิพยักหน้าแล้วก็หายไปที่โต๊ะทำงาน เพื่อกดโทรศัพท์ ฉันเห็นคุณซากิพูดแปปนึง ก็เดินกลับมาบอกกับพ่อว่า อีกสักครู่ เด๋วคุณโทชิจะมา พ่อฉันพยักหน้าแล้วก็หันหน้ามาทางฉันอีกครั้ง “ว่าไงมิซึกิมาหาพ่อมีอะไรรึป่าว”

“ป่าวหรอกคะ มิซึกิไม่มีอะไรทำหน่ะคะก็เลยมาหาพ่อ เผื่อว่าพ่อจะมีงานอะไรนิดๆหน่อยๆให้มิซึกิช่วยอ่ะคะ” พ่อเอามือมาลูกหัวฉัน ฉันมองหน้าพ่อที่ทำหน้าอบอุ่นและก็เปลี่ยนมาเป็น

 “มิซึกิ” ตะโกนทำไมอ่ะ “มิซึกิ ลูกช่วยพ่อได้ ลูกมาเป็นนางแบบให้พ่อหน่อยนะ นะนะนะ”

“ห่ะ” งงเคอะ “อะไรนะคะพ่อ จะให้หนูเนี้ยนะมาเป็นนางแบบ ไม่เอาอ่ะ ไม่ไม่ไม่”

“โธ่...มิซึกิลูกพ่อ ช่วยพ่อหน่อยสิ ถ้างานไม่ได้ถ่ายวันนี้พ่อก็เสียเงินฟรีอ่ะดิ แล้วเงินที่เสียไปมันไม่ใช่พันสองพันนะลูกแต่มันเป็นล้าน ช่วยพ่อสักครั้งได้มั้ยลูกสาวที่น่ารักของพ่อ นะนะนะ”

ฉันคิดในสิ่งที่พ่อพูดซ้ำแล้วซ้ำเล่า โห้...เงินเป็นล้านเลยนะ แกจะทิ้งเสียป่าวหรอว่ะมิซึกิ เอาไงดีๆแต่ว่าสักครั้งคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง

“ตกลงคะ หนูช่วยก็ได้แต่ว่าครั้งเดียวนะคะ” และนั้นเป็นสิ่งที่เปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิตของฉัน