The sun & The Moon

เนื้อเรื่อง

\"คุซาโนะ ฮิโรโนริ\" หนุ่มป๊อบปูล่าที่ท่าทางดูจะเหมือนกับพระอาทิตย์ กับ \"ทานากะ เรนะ\" เด็กสาวที่ซ่า และเก็บกด คล้ายๆกับพระจันทร์ในยามค่ำคืน...พระจันทร์ที่ไม่มีแสงในตัวเอง ต้องอาศัยแสงจากพระอาทิตย์...เธอกับเขาต้องอาศัยซึ่งกันและกัน

“ซาโต้!”
“มาค่ะ!”
เสียงขานชื่อของอาจารย์เคียวโกะสาววัย 26 ขานเรียกชื่อนักเรียนในชั่วโมงโอมรูม ซึ่งก็เป็นหน้าที่ประจำที่ต้องทำ และ . . .
“ทานากะ!” เสียงเรียกหวานๆ พร้อมกวาดสายตามองเจ้าของชื่อ
“. . . . . ”
“ทานากะ เรนะซัง!” เรียกซ้ำ
“. . . . . “ เงียบ ไร้วี่แววเสียงขานตอบ จนเพื่อนๆในห้องต้องกวาดสายตามองไปรอบๆห้อง เพื่อหาเจ้าของชื่อเช่นกัน
“วันนี้ทานากะไม่มาอีกแล้วเหรอ?” อาจารย์ถามนักเรียนที่นั่งอยู่ตรงหน้า ซึ่งคำถามนี้นักเรียนในห้องจะได้ยินทุกวัน และทุกวันตอนเช้า หรือตอนบ่ายก็จะไม่พบวี่แววของทานากะที่จะมานั่งเรียนเลยสักครั้ง
“สงสัยไปขายตัวมั้งคะ? 555+”
“จะบ้าเหรอมิคุ! เงียบๆสิ อาจารย์ได้ยินหมดแล้ว” เสียงของเด็กสาวหลังห้องพูดตักเตือนเพื่อนกลุ่มเดียวกัน
“ว่ายังไงนะ ชิสุเอะ มิคุซัง! ไปว่าเพื่อนเค้าอย่างนั้นได้ยังไง!” อาจารย์เคียวโกะทำหน้าดุ
“ก็จริงนี่คะ…เมื่อวานก็เห็นควงหนุ่มบริษัทเข้าโรงแรมด้วย ” มิคุพูด จนเพื่อนๆในห้องหันมามองพร้อมกัน
“เงียบไปเลยนะ!!! ไม่ใช่เรื่องของเราอย่าเอามาพูดในทางไม่ดีสิ…อ่ะ! นักเรียนคะ เรามาเริ่มเรียนกันเลยดีกว่าค่ะ” อาจารย์ทำเสียงผ่อนคลายลง พร้อมที่จะเตรียมสอน…แต่มีอยู่คนหนึ่งที่ยังทำหน้าตึงเครียด เหมือนกับเจ้าของเรื่องคือตัวเขาเอง โต๊ะนั่งประจำริมหน้าต่าง เขาชอบมองท้องฟ้า และคิดไปเรื่อยๆ “คุซาโนะ ฮิโรโนริ” เพื่อนร่วมห้องที่กำลังป๊อบปูล่าในกลุ่มเด็กสาวรุ่นน้องและรุ่นเดียวกัน
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
-บนดาดฟ้า มัธยม K-
“ตึง…ตึง…ตึง!” เสียงฝีเท้าของคุซาโนะที่วิ่งขึ้นมาบนดาดฟ้าในเวลาพักกลางวัน พร้อมกับหอบข้าวกล่อง 2-3 กล่องที่ได้จากรุ่นน้องขึ้นมารับประทาน ขณะที่ย่างก้าวเข้ามาข้างบนดาดฟ้าเรื่อยๆ ภาพที่เขาเห็นทุกครั้งที่มาที่นี่ คือมีหญิงสาวแต่งตัวผิดระเบียบโรงเรียนนั่งกอดเข่าอยู่มุมบนดาดฟ้าเป็นประจำ
“นึกแล้วว่าต้องอยู่ที่นี่!” เขาทักหญิงสาวด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“. . . . . “ ไร้เสียงตอบรับเช่นเคย และเป็นประจำที่หญิงสาวคนนี้จะไม่สนใจกับคำพูดของเขา
“วันนี้ได้ข้าวกล่องมาเต็มเลย เธอยังไม่ได้กินข้าวใช่มะ? อ่ะ! เราแบ่งให้ 1 กล่อง” พูดพร้อมกับเดินไปหาหญิงสาว พลางยื่นข้าวกล่องให้
“. . . . . ” เรนะหันมามองพร้อมส่ายหน้าส่ายหน้า
“ทำไมไม่เอาอ่ะ…หรือว่ากินมาแล้ว?” เขาถาม ทำหน้าตาน่ารัก ><
“. . . . . ” เงียบ พร้อมกับลุกขึ้นยืน แล้วก็เดินออกไปจากดาดฟ้า จนทำให้ชายหนุ่มที่หวังดีถึงกับงง
“อ้าว! จะไปไหนล่ะ เรนะ?” คุซาโนะตะโกนถามเรนะที่เดินถึงประตูดาดฟ้า
“. . . . . ” หญิงสาวหันมามอง
“ใครใช้ให้เรียกว่าเรนะ!!!” ทำหน้าดุ แล้วก็วิ่งลงไปอย่างรวดเร็ว
“อ่ะ…อ้าว! ชวดอีกแล้วเรา…แต่ไม่เปนไร จงสู้ต่อไป ฮิโรโนริ!~” ทำหน้าตามีพลัง ฮ่าๆ
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
-เช้าวันใหม่-
“ทานากะ!” เสียงหวานของอาจารย์เคียวโกะที่ขานชื่อของเรนะในเช้าวันต่อมา ขานพลางกวาดสายตามองเช่นเคย
“วันนี้ไม่มาอีกแล้วใช่มั้ย?” พูดท่าทางถามนักเรียนภายในห้อง
“. . . . . “ นักเรียนภายในห้องเงียบ หน้าตาบ่งบอกเหมือนเช่นเคยว่า “วันนี้เรนะไม่มาแน่นอน”
“ครืดดด!!!…..ขออนุญาตค่ะ” เสียงหญิงสาวที่ทุกคนรอคอยว่าจะได้เจอ…เธอมาแล้วในชุดนักเรียนผิดระเบียบ…เดินเข้ามาในห้องอย่างกระหืดกระหอบ สายตาเพื่อนๆรวมมาอยู่ที่เธอทั้งหมด โดยเฉพาะสายตาของเขา “คุซาโนะ”
“รับผู้ชายมาเสร็จแล้วเหรอ?” มิคุ หญิงสาวผู้มีความมั่นใจที่สุดในห้องพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย…จนทำให้เรนะที่ย่างก้าวเข้ามาให้ห้องช้าๆ ถึงกับโกรธ
“……!!!……” เธอมองมิคุด้วยสายตาแค้น แล้วก็หันหลังวิ่งออกจากห้องทันที จนเพื่อนๆในห้องถึงกับงง
“ครืดดด…” เสียงลากเก้าอี้ออก พร้อมกับร่างชายหนุ่มผอมบางลุกขึ้นจากเก้าอี้ ที่กำลังจะวิ่งตามเรนะไป แต่ก็ต้องหันมาหยุดพูด สายตามองไปทางมิคุสาวมั่นใจที่นั่งหลังห้อง
“อาจารย์ก็ยืนอยู่ตรงนี้แท้ๆ ไม่รู้สึกอายรึยังไงที่มาว่าคนอื่นเค้าแบบนี้ ถ้าถึงทีตัวเองโดนบ้างแล้วจะรู้สึก…ไร้มารยาทจริงๆ!!!” พูดด้วยน้ำเสียงโกรธพอๆกับเรนะ ก่อนที่จะวิ่งตามไป ทำให้มิคุถึงกับอึ้งพูดไม่ออก
“อ๊ะ!…โดนคุซาโนะคุงด่าเลย…บอกแล้วไงว่าอย่าพูด” เสียงตักเตือนของเพื่อนกลุ่มเดียวกัน ที่รู้สึกว่าจะอายแทนมิคุที่กำลังอึ้งอยู่ไม่น้อย…บรรยากาศตอนนี้เงียบราวกับป่าช้า เพื่อนร่วมห้องต่างทำเหมือนไม่ได้เกิดอะไรขึ้น อาจารย์ก็เช่นเดียวกัน
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ทางด้านคุซาโนะที่รีบวิ่งตามหลังเรนะไป สายตากวาดมองหารอบๆ วิ่งตามทั่วโรงเรียน ทั้งสนามบาส โรงอาหาร และ. . . . . ดาดฟ้า!
“เรนะ! เธออยู่ที่นี่รึป่าว?” เสียงเรียกถามของคุซาโนะ ที่ยืนอยู่บนดาดฟ้า เขาเดินหารอบๆ แต่ก็ไร้วี่แวว
“เรนะ…เรารู้ว่าเธอโกรธ ถ้าเป็นเราๆก็โกรธนะ แต่เรื่องนี้ไม่เป็นความจริงนี่ ไม่ต้องไปสนใจหรอก เราเชื่อว่าเธอไม่ทำอย่างนั้น” เสียงพูดที่ดูอ่อนโยนของคุซาโนะ พูดพร้อมเดินหารอบๆดาดฟ้าโรงเรียน
“. . . . . “ เขาหยุดหาสักพัก พร้อมกับนั่งลง ก้มหน้าด้วยใบหน้าซึมเศร้า
(ทำไมเราต้องรู้สึกโกรธแทนเรนะด้วยน้าาา?. . . เฮ้อ!) เขานึกพลางถอนหายใจ 1 เฮือก สักพักเขาก็ได้ยินเสียงคนเดินเข้ามาใกล้ๆเขา คุซาโนะหันหน้าขึ้นมามองช้าๆ
“นายไม่ต้องมาทำดีกับชั้นหรอกนะ…ฉันไม่อยากให้ใครมาเป็นห่วง” หญิงสาวยืนอยู่ตรงหน้า พูดด้วยใบหน้าเฉยชา
“อ๊ะ! เรนะ…เธอไปอยู่ไหนมา รู้มั้ย?เราตามหาแทบแย่…ป่ะ! ไปเรียนกันดีกว่านะ” คุซาโนะลุกขึ้นยืนด้วยใบหน้าสดใส
“. . . . . ” เธอเงียบ มองคุซาโนะด้วยสายตาดุ
“ในเมื่อคนในห้องรู้กันหมดแล้วว่าฉันเป็น. . . ” เรนะหยุดพูด
“ก็ในเมื่อมันไม่ใช่ความจริงแล้วเธอจะคิดมากไปทำไมล่ะ!” คุซาโนะพูดตัด ด้วยสายตาเศร้า
“ถ้าคนในห้องเค้าคิดแบบนายก็คงดี”
“ก็ใช่สิ…คนในห้องเค้าคิดแบบเราจริงๆ เค้าไม่ได้ว่าเรนะในทางไม่ดีเลยนะ”
“แล้วที่มิคุพูดล่ะ? มันดีเหรอ!!!”
“. . . . . “ เขาเงียบทันที
“บอกมาสิ…ที่มิคุพูดน่ะ มันดีนักเหรอ!!!”
“ไม่ต้องห่วงสิ…เราจะปกป้องเธอเอง~” คุซาโนะพูด ทำให้อีกฝ่ายถึงกับชะงัก ใบหน้าดูอ่อนโยน เมื่อรู้สึกว่ามีคนเป็นห่วง เธอจึงทำตัวไม่ถูก ขาเรียวยาวก้าวถอยหลังไปเรื่อยๆ…แล้วก็หันหลังกลับทันที
“. . . . . ระ…เรนะ” เขาเรียก จนทำให้หญิงสาวหยุดเดิน พร้อมหันหน้ามามอง
“. . . . . “
“. . . . . “
“บอกแล้วไง…ว่าอย่าเรียก เรนะ~ “ พูดจบก็เดินออกไปจากดาดฟ้าทันที ปล่อยให้ชายหนุ่มถึงกับหน้าแดง
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
-หลังเลิกเรียน-
คุซาโนะที่เดินกลับบ้านคนเดียว เดินเรียบถนนที่อยู่ข้างแม่น้ำ ฮัมเพลงไปเรื่อยๆ บรรยากาศยามเย็นที่สดชื่น สบายตา จนอดที่จะละสายตามองไปรอบๆไม่ได้
“อ๊ะ! นั่นเรนะรึป่าว?” สายตาของคุซาโนะที่มองดูบรรยากาศรอบๆ ไปสะดุดอยู่ที่ผู้หญิงคนหนึ่ง เขาทำหน้าตาตกใจ แต่ไม่วายรีบวิ่งไปหาอย่างรวดเร็ว ภาพที่เห็นเรนะกำลังขว้างก้อนหินลงน้ำไปทีละก้อน สองก้อน ใบหน้าดูเศร้าสร้อย
“อ่ะ! ใช่เธอจริงๆด้วย…มาทำอะไรอยู่ที่นี่ล่ะ? แล้วไม่กลับบ้านเหรอ?” เขารีบถาม พร้อมกับนั่งลงข้างๆเธอ
“ยังไม่อยากกลับ!” เธอตอบแบบไม่ค่อยสนใจ
“อะ…อ๋อ…เดี๋ยวค่อยกลับก็ได้ พอดีกลัวคุณแม่เธอเป็นห่วงอ่ะ” คุซาโนะยิ้ม ใบหน้าแดง
“. . . . . “ ฝ่ายหญิงเงียบ

-เวลาผ่านไป 20 นาที-
หลังจากที่ทั้งสองคนคุยกันพอหอมปากหอมคอ (ส่วนมากคุซาโนะจะคุยเองซะมากกว่า) ท้องฟ้าเริ่มมืด เรนะรีบลุกพร้อมปัดกระโปรง
“อ้าว! จะไปแล้วเหรอ?” เขาถาม พร้อมลุกตาม
“. . . . . ” เรนะรีบเดินทันที
“ป่ะ! ไปก็ไป เดี๋ยวเราไปส่งเธอที่บ้านนะ?” เขาพูด แต่เรนะไม่มีทีท่าที่จะค้าน ทั้งสองเดินกลับบ้านด้วยกัน โดยไม่มีเสียงคุยกันตามทางแม้แต่น้อย จนถึงบ้านของเรนะ
“ถึงแล้ว! นายกลับไปได้แล้วล่ะ? ขอบคุณนะ แต่คราวหลังไม่ต้องมาส่งแบบนี้อีก” เธอพูด หันหลังกลับเข้าบ้านทันที สายตาของคุซาโนะมองรอบๆและในบ้านของเธอ เป็นบ้านที่เงียบ และยังไม่ได้เปิดไฟ
“อ่ะ! นี่เรนะ…พ่อกับแม่ไม่อยู่บ้านเหรอ?” เขาถามเธออย่างสงสัย จนทำให้เรนะที่กำลังจะเปิดประตูบ้านต้องชะงัก แล้วหันมา
“. . . . . ฉัน…ไม่มีพ่อแม่” พูด แล้วก็เข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว ทันทีทีเท้าอย่างก้าวไปในบ้าน เรนะก็รีบวีบขึ้นไปบนห้องของเธอ แต่คุซาโนะก็ยังยืนอยู่ที่เดิม เขามองไปที่บ้านเรนะ ด้วยใบหน้าเศร้า ทางด้านเรนะ เธอล็อคประตูห้องอย่างหนาแน่น นั่งกอดหมอนของตัวเอง อยู่ภายในห้องเพียงลำพัง
(ก็ใช่สิ…ฉันไม่ใช่มีพ่อกับแม่ที่รักกันอย่างนายนี่…แล้วจะให้ฉันมีความสุขเหมือนนายได้ยังไง?) เธอคิดได้สักพัก ก็ได้ยินเสียงของเขาตะโกนเข้ามา
“เธออย่าท้อถอยสิ เราจะเป็นเพื่อนกับเธอเอง…เราจะอยู่ข้างๆเธอเองนะ!!!” คุซาโนะตะโกนเข้ามาในบ้าน ทำให้เรนะที่ฟังถึงกับดีใจ (แต่ไม่แสดงออก) เธอลุกไปที่หน้าต่าง
“ไอ้บ้า! กลับบ้านไปได้แล้ว” เธอตะโกนกลับ
“ยังไม่กลับหรอก ถ้าเธอยังไม่บอกว่าจะเป็นเพื่อนกับเรา!!!” เขาตะโกนกลับมาอีก ใบหน้าสดใสมากๆ ไม่ต่างจากเรนะที่ใบหน้าเริ่มมีรอยยิ้ม
“กลับไปได้แล้ว…ถ้าไม่กลับฉันจะลงไปต่อยนายจริงๆนะ” เธอยิ้ม
“อ๊ะ! ก็ได้ แต่วันพรุ่งนี้เธอต้องไปเรียนหนังสือนะ อย่ายอมแพ้ล่ะ” คุซาโนะพูด ทำให้เรนะต้องเดินเข้าไปข้างๆเตียง เธอนั่งลงอย่างช้าๆ ใบหน้าเริ่มแดง
(เจ้าบ้า!…นายนี่มันบ้าจริงๆ) เธออมยิ้ม
“เรนะ!…ระวังตัวดีๆล่ะ” เขาพูดเป็นประโยคสุดท้าย แล้วก็วิ่งไปทันที
(อืม…ขอบคุณนะ~) เรนะคิด ใบหน้าชมพูสดใส
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
-เช้าวันต่อมา-
ไม่ผิดสัญญาที่เรนะต้องมาเรียนหนังสือ เธอนั่งอยู่กลางๆห้อง ฟุบหน้าลงกับโต๊ะที่ไม่ค่อยคุ้นเคย สักพักคุซาโะที่เพิ่งจะมาเข้ามาในห้องก็ต้องแปลกใจ
“อ้าว! เรนะเธอมาจริงๆด้วย…ดีใจจัง ขอบคุณนะที่มาตามสัญญา” เขายิ้มแป้น เสียงอันคุ้นเคยพูดขึ้น เรนะที่ฟุบอยู่ต้องแหงนหน้าขึ้นมามอง
“. . . . . อืม” เธอผงกหัว สักพักอาจารย์เคียวโกะสาวสวยก็เข้ามาในห้อง พร้อมกับหน้าที่ๆอาจารย์ต้องทำเป็นประจำ
“มาเอดะ”
“มาค่ะ!”
“ซาโต้” เสียงขานชื่อของอาจารย์สาว
“มาค่ะ!” ขานตอบ
“อ่ะ! ทานา…กะ…วันนี้ก็ไม่มาใช่มั้ย?” อาจารย์ก้มเช็คชื่อลงในสมุด เหมือนกับรู้ว่าวันนี้หญิงสาวต้องไม่มาเช่นเคย
“อะ…อาจารย์คะ?” เรนะลุกขึ้น พลางยกมือ ทำให้อาจารย์หันมามองด้วยอาการแปลกใจ ไม่ต่างกับนักเรียนร่วมห้องหลายคน
“อ่ะ…ทานากะมาแล้วเหรอ?” อาจารยีกยิ้มปนงงเล็กน้อย ทางด้านเรนะที่ยืนขึ้นต้องนั่งลงอย่างช้าๆ ไม่วายที่จะต้องมีคนมาแขวะ
“สงสัยวันนี้คงรับงานเร็ว มีเวลามาเรียนแล้วล่ะสิ!” มิคุเจ้าเก่าพูดลอยๆ ทำให้เรนะรู้ตัวหันไปมองสักพักก็หันกลับ จนสาวมิคุถึงกับโกรธ ท่าทางอยากจะกริ๊ดให้สุดแรงเสียง
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
-ณ ดาดฟ้าแห่งเดิม-
“วันนี้ขอบใจนะที่มาเรียน รู้สึกมีกระปรี้กระเปร่าหน่อยที่ได้เห็นเธอ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงสดใส ขณะมานั่งทานข้าวกลางวัน เรนะที่ได้ยินเขาพูดแบบนี้ถึงกับรีบเดินมาหาอย่างรวดเร็ว
“หมายความว่ายังไง?” เธอจ้องหน้าคุซาโนะด้วยสายตาดุ จนเขาต้องเดินถอยหลังช้าๆ
“มีกระปรี้กระเปร่าไง! แบบนี้ๆ” เขาทำท่าออกกำลังกายให้เธอดู จนเรนะอดอมยิ้มไม่ได้
“ตาบ้า\\\\\\” เธอยิ้มแล้วก็หันหลังเดินกลับ
“เอ๊ะ! เธอก็ยิ้มเป็นด้วยเหรอ?” เขาเดินตามหลังเรนะไป ท่าทางสงสัย
“ก็ใช่สิ! ไม่ยิ้มแล้วเค้ามีปากไว้ทำอะไรกันล่ะ?” เรนะตอบ ใบหน้าแดงอย่างลูกตำลึกสุก เมื่อเรนะพูดจบคุซาโนะก็รีบไปหยิบข้าวกล่องของเขามาให้เรนะดู
“ก็เอาไว้กินไงล่ะ!~ ม่ะ…มากินข้าวกันดีกว่า…กินนี่มั้ย? เดี๋ยวป้อนให้” คุซาโนะคีบอาหารในข้าวกล่องของเขา ทำท่าจะป้อนเรนะ จนหญิงสาวต้องวิ่งหนี
“ไม่เอา!!! ไม่กิน!!!” เธอวิ่งหนีไปรอบๆ ท่าทางสนุกสนานมาก
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
-หลังเลิกเรียน-
วันนี้ก็อีกเช่นเคยที่คุซาโนะกับเรนะกลับบ้านพร้อมกัน แต่วันนี้ทั้งสองได้ไปแวะซื้อของกันแถวย่านดังใกล้บ้าน
“เรนะ…กินไอติมกันมั้ย?” คุซาโนะชวนท่าทางหิว หลังจากกวาดสายตาไปสะดุดที่ซุ้มขายไอศครีม
“ก็ไปซื้อสิ!” เธอพูดเสร็จคุซาโนะจึงรีบวิ่งไปซื้อทันที โดยให้เรนะยืนรออยู่ที่เดิม ทางด้านเรนะที่รอคุซาโนะซื้อไอศครีมอยู่นั้น สายตาของเธอไปหยุดอยู่ที่ชายวัยกลางคนๆนึงที่กำลังหยุดซื้อของอยู่ใกล้ๆบริเวณที่เธอยืนรอ ไม่รอช้าเธอรีบวิ่งไปหาเขา
“คุณพ่อคะ!” เรนะทักชายวัยกลางคนๆนั้น ทำให้เขาต้องหันมา
“อ่ะ! ลูกมาทำอะไรอยู่ที่นี่ล่ะ? มาซื้อของเหรอ? มีเงินรึป่าว? เอาที่พ่อมั้ย?” เขาถามมาเป็นชุด ท่าทางตกใจ สักพักก็มีผู้หญิงแต่งตัวดูดีเดินเข้ามาทางพ่อของเรนะ พร้อมกับควงแขนทันที
“คุณคะ ไปกันได้หรือยัง? อ่ะ! นี่ใครเหรอคะ?” หญิงสาวคนนั้นเขา
“อะ…อ๋อ? คนรู้จักน่ะ…ป่ะ! กลับบ้านกันดีกว่า” เขาทำตัวไม่ถูก รีบพาหญิงสาวกลับบ้านทันที ปล่อยให้เรนะยืนมองเขาด้วยท่าทางน้อยใจ
“อ้าว! เรนะมายืนทำไมอยู่ตรงนี้ รู้มั้ยตามหาแทบแย่แน่ะ…ไอติมละลายหมดแล้ว” เขาพูดพลางยื่นไอศครีมให้เธอ
“. . . . . ” เธอไม่สนใจ รีบวิ่งกลับบ้านทันที ดวงตาของเธอบดบังไปด้วยหยดน้ำตา คุซาโนะที่ท่าทางสงสัย รีบวิ่งตามเธอเช่นกัน จนเรนะมาถึงบ้าน เธอรีบปิดประตูบ้านอย่างรวดเร็ว
“เรนะ!!! นี่มันเรื่องอะไรกันน่ะ?” เขาพูดอย่างกระหืดกระหอบ หลังวิ่งตามเรนะมา เรนะที่กำลังเปิดประตูต้องเดินมาหาเขา ด้วยใบหน้าเปื้อนน้ำตา
“คุณพ่อมีผู้หญิงใหม่แล้ว…คุณพ่อไม่สนใจฉัน คุณพ่อไม่รักฉัน ปล่อยให้ฉันอยู่บ้านคนเดียว! รู้มั้ยฉันกลัวมากเลยนะ ปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียวแบบนี้ ฉันกลัวมากๆเลย เข้าใจมั้ย! กลัวมากเลย เข้าใจบ้างมั้ย!!!” เธอร้องไห้อย่างหนักจนคุซาโนะที่งงๆ ต้านเอาไว้ไม่อยู่
“เรนะ…เราเข้าใจเธอนะ…ถึงเธอคิดว่าตอนนี้เธอจะไม่มีใครแล้ว มันไม่ใช่หรอกนะ ตอนนี้เธอมีเราไง…เราจะอยู่ข้างเธอเสมอ~ เรา…เรารักเธอนะ” คุซาโนะพูดจบ เสียงร้องไห้ของเรนะก็สงบลงอย่างช้าๆ ใบหน้าเปื้อนน้ำตาหันมามองเขา
“เรารักเธอจริงๆนะ” เขาเอามือมาเช็ดน้ำตาให้เธอ เรนะที่ถูกให้กำลังใจแบบนี้รีบสวมกอดคุซาโนะช้าๆ จนเขาไม่ได้ตั้งตัว เสียงสะอื้นยังไม่หยุด ใบหน้าถูกซบลงที่หน้าอกของเขา คุซาโนะรีบเอามืออ้อมกอดเธออย่างนุ่มนวล
“อย่าร้องไห้นะ…เพราะเธอยังเหลือเราอยู่…อย่าร้องไห้นะเรนะ~” เขาพูดน้ำเสียงอ่อนโยน
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

-เช้าวันเสาร์-
“เรนะ!!! ตื่นรึยัง!” เสียงแจ้วของชายหนุ่มตะโกนอยู่หน้าบ้านของหญิงสาวพร้อมกับถือของสิ่งหนึ่งมาฝาก เสียงที่ดังก้องทำให้เรนะที่ง่วนกับการทำข้าวต้มต้องรีบวิ่งออกมาที่หน้าบ้าน
“มีอะไรเหรอ?” เธอพูด ขณะอยู่ในชุดทำครัว
“ว้าว~ เธอใส่ชุดกันเปื้อนแบบนี้แล้วดูน่ารักดีเนอะ!” คุซาโนะชมหน้าแดง
“. . . . . ” เรนะทำหน้าตาดุเช่นเคย จนทำให้ชายหนุ่มถึงกับกลัว
“เอ่อ…อ๋อ! แม่ฝากเจ้านี่มาให้อ่ะ” พูดพร้อมกับยื่นของสิ่งหนึ่งให้
“อะไรอ่ะ?” เธอมองของสิ่งนั้น
“บ๊วยเค็ม!…O_o อายมากเลยนะเนี่ยที่ต้องเอาบ๊วยเค็มมาให้เธออ่ะ แม่ก็ขู่อยู่นั่นแหละว่าถ้าไม่เอามาให้เธอ เย็นนี้อดกินเนื้อย่าง” เขาพูดท่าทางอายๆ แต่หญิงสาวกลับรู้สึกดีใจ
“ขอบคุณมากนะ~” เรนะพูดน้ำเสียงอ่อนโยน เธอจับขวดบ๊วยเค็มอย่างทะนุถนอม ทำให้อีกฝ่ายเริ่มมีกำลังใจ
(เธอเนี่ย…น่ารักจังเลยนะ\\\\\\) คุซาโนะคิดพลางสายตามองดูเรนะ
“นี่! กินข้าวเช้ารึยัง?…พอดีฉันทำข้าวต้มอยู่ ไปกินด้วยกันมั้ย?” เธอชวนชายหนุ่มที่กำลังทำหน้ายิ้มแก้มปริ จนชายหนุ่มถึงกับตกใจ
“อ๊ะ! ไปสิ” (ไม่ปฏิเสธซะอย่าง) รีบเข้าไปในบ้านด้วยกัน
“ว้าว~ น่ากินจังเลย” คุซาโนะพูดน้ำลายสอ หลังจากมองดูข้าวต้มที่เดือดอยู่ในหม้อ กลิ่นหอมโชยชวนเป็นอย่างมาก ในขณะที่เรนะกำลังตักข้าวต้มใส่ถ้วย ทั้งสองยืนห่างกันไม่มาก
“เรนะ~…ที่เราบอกเธอเมื่อวาน…เธอยังจำได้มั้ย?” เขาพูดใบหน้าอ่อนโยน มองมาทางเรนะ จนทำให้หญิงสาวหน้าแดง
“. . . . . ” เธอเงียบพลางตักข้าวต้มเรื่อยๆ
“เรา…รัก…เธอนะ” คุซาโนะพูดมองสายตาเรนะไม่หยุด
“มะ…มากินข้าวต้มกันดีกว่า” เรนะเปลี่ยนเรื่อง แล้วก็เดินไปที่โต๊ะอาหาร ปล่อยให้คุซาโนะยืนมองอยู่ที่เดิม
“ป่ะ! หิวอยู่เหมือนกัน กินแล้วนะคร๊าบบบ” (โอ้ว! ไอ้นี่ก็เปลี่ยนเรื่องเร็วเช่นกัน) พูดเสร็จก็จ้วงข้าวต้มเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย วันนี้เรนะดูสดใสขึ้นกว่าเดิม คงเพราะได้รับกำลังใจจากคนที่…มั้ง ^^ ข้าวต้มยามเช้าสุดแทนอร่อยฝีมือเรนะ…ทำให้คุซาโนะกินจนหมดเกลี้ยงหม้อ จนเรนะอดที่จะปลื้มไม่ได้
“นาย!…เมื่อวานน่ะ…ขอบใจนะ~” เรนะก้มหน้าพูดอายๆ ขณะล้างถ้วยข้าวต้มที่เพิ่งทานเสร็จ โดยมีคุซาโนะช่วยอยู่ข้างๆ
“อ๋อ…ไม่เป็นไรหรอก แล้วเธอล่ะตอบเราได้หรือยัง?” เขามองหน้าเรนะ อาการอยากได้คำตอบอย่างมาก
“คำตอบอะไร?” เธอทำหน้างง
“ก็ที่เราบอกว่าเรารักเธอน่ะ” เขาเตือนความจำให้เธอ
“นี่คำถามเหรอ?” เรนะทำหน้างงเข้าไปอีก
“อื้ม!” คุซาโนะยิ้ม หน้าตาเหมือนหมี (555+)
“แล้วจะให้ตอบว่ายังไง?” เรนะถาม ใบหน้าแดงก่ำ
“ก็ตอบว่า ฉันก็รักนายเหมือนกัน หรือไม่ก็จุ๊บเราทีนึง” คุซาโนะทำหน้าทะเล้น จนอีกฝ่ายเขินต้องเบือนหน้าหนี
“จะบ้าเหรอ! ฉันไม่เคยจูบใครมาก่อน…นายอย่าพูดบ้าๆสิ” เรนะพูด พร้อมกับเดินเอาถ้วยข้าวต้มไปเก็บ คุซาโนะก็เดินตามไป
“งั้นหลับตาก่อนสิ~” เขาพูด จนเรนะต้องหลับตาลงช้าๆ ริมฝีปากเรียวยาวของเขา เริ่มเข้ามาบรรจงที่ปากของเรนะช้าๆ รู้สึกได้ถึงลมหายใจแผ่วเบาของทั้งสอง
“รู้มั้ย? วันนี้เธอน่ารักมากๆเลยนะ~” เขาพูดเสียงเบาขณะที่ถอนริมฝีปากออกช้าๆ
“. . . . . ” เรนะจ้องตาของเขาโดยไม่ละสายตาแม้แต่วินาทีเดียว
“คุซาโนะ…ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างนะ” เรนะพูดพลางเอามือขึ้นมาจับแก้มของเขาช้าๆ พร้อมกับลูบเบาๆ
“ไม่เป็นไร!” เขายิ้ม แก้มชมพู
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
-เช้าวันจันทร์ ในห้องเรียน-
“อ๊ะ! เจ้าคุซาโนะมันเป็นแฟนกับทานากะเหรอ?”
“คงใช่มั้ง! เห็นจู๋จี๋กับตั้งแต่เช้าแล้ว” เสียงพูดคุยของเพื่อนในห้องที่มองดูคุซาโนะและเรนะนั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน จนคนในห้องเกินอิจฉากันจำนวนมาก
“เฮ้ย! ฮิโรโนริ นายเป็นแฟนกับทานากะเหรอ?” เพื่อนคนหนึ่งที่สงสัยเอามากๆ ตะโกนถาม จนเพื่อนในห้องหันมามอง
“ก็เออดิ่วะ! ” เขาตะโกนตอบอายๆ จนเรนะลุกขึ้นมาจ้องหน้าคุซาโนะ
“อีตาบ้า! นายนี่บ้าจริงๆ” เธอตะวาดแบบอายๆ แล้วก็วิ่งออกนอกห้องไป ใบหน้าแดงอย่างลูกตำลึงสุก คุซาโนะที่งง ก็วิ่งตามไปเช่นกัน
“เรนะ! เธอโกรธเราเหรอ?” คุซาโนะตะโกนขณะวิ่งตามเธอ
“เปล่า!” เธอตะโกนกลับ แต่ก็ยังวิ่งต่อ
“แล้วทำไมต้องวิ่งหนี?” เขาถาม
“ก็ตามมาก่อนสิ!”
“จะไปไหนล่ะ?”
“ดาดฟ้า!!!” เรนะตอบพร้อมกับวิ่งขึ้นไปบนดาดฟ้า บรรยากาศวันนี้ดูสดใส
“เรนะ…เธอโกรธเราเหรอ? ขอโทษนะ” เขาก้มขอโทษ ขณะที่ยืนอยู่บนดาดฟ้า จนทำให้เรนะต้องวิ่งเขามาหา
“ขอโทษทำไม?” เธอถาม สายตาดูสงสัย
“อ้าว! เธอไม่โกรธเราเหรอ?” คุซาโนะถาม เรนะวิ่งไปที่ระเบียงดาดฟ้า
“เปล่า…แค่อายเฉยๆ” พูด พร้อมกับปีนขึ้นที่ระเบียง จนเขาต้องวิ่งไปหาด้วยความเป็นห่วง
“เฮ้ย! ทำอะไรน่ะ?” คุซาโนะถามท่าทางห่วงเรนะมากๆ แต่เธอก็ไม่หยุดปีน
“เซย์โนะ. . . เรนะ ทานากะ รัก คุซาโนะ ฮิโรโนริ มากๆนะคะ!!!” เรนะตะโกนลงไปข้างล่าง ทำให้คุซาโนะถึงกับอายหน้าแดง แล้วก็ปีนขึ้นไปตามๆกัน เสียงของเรนะดังไปถึงในห้องเรียนใกล้ จนนักเรียนที่ได้ยินถึงกับอดใจไม่ไหว อยากจะมาดู
“เซย์โนะ. . . ผมก็เหมือนกันครับ ฮ่าๆๆๆ” ตะโกนพลางหันไปมองเรนะที่หัวเราะอยู่ ใบหน้าเปื้อนยิ้มเข้ามาใกล้ใบหน้าของเธอเรื่อยๆ ริมฝีปากประทับลงเบาๆ แต่ทั้งสองไม่รู้ว่ามีคนที่ได้ยินทั้งอาคารใกล้ๆ และพวกที่เรียนอยู่ข้างล่างวิ่งมาดูกันมากมาย
“เฮ้ย! เอาอีกทีซิ!” พวกข้างล่างตะโกนขึ้นมา จนทั้งสองต้องถอนริมฝีปาก ด้วยใบหน้าแดงก่ำ
“อีตาบ้าคุซาโนะ! อายเค้ามั้ยล่ะ 555+” เรนะหัวเราะ
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
The End!