คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : CHAPTER 23
ซอฮยอนตื่นแต่เช้าเพื่อลงไปทำโจ๊กเห็ดหอมและเตรียมยาให้คยูฮยอน ก่อนจะยกขึ้นมาให้เขาบนห้องนอนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“ฉันเอาโจ๊กเห็ดหอมมาให้นะค่ะ” ซอฮยอนบอกยิ้มๆ ก่อนจะหันไปสั่งให้คนใช้วางโจ๊กบนโต๊ะแล้วออกไป “ค่อยๆลุกนะค่ะ” เธอประคองชายหนุ่ม
“ผมไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย” เขาลุกขึ้นมาอย่างว่าง่าย “แค่รู้สึกว่าร่างกายมันไม่ค่อยมีแรง”
“นั้นแระค่ะเขาเรียกว่าไม่สบาย ทานสักหน่อยนะค่ะ” ซอฮยอนนั่งลงบนเตียงก่อนจะป้อนโจ๊กให้กับเขา “พอใช้ได้มั้ยคะ?”
“อร่อยเลยละครับ” คยูฮยอนยิ้มตายี
“ถ้าอร่อยก็ทานเยอะๆนะค่ะ ฉันคั้นน้ำส้มมาให้ด้วย จะได้สดชื่น” ซอฮยอนบอกพลางยิ้ม
“แค่นี้ผมก็รักคุณมากแล้วนะ….”
“เกี่ยวอะไรกันคะ?” ซอฮยอนแสร้งเลิกคิ้วหลบความเขิน ก่อนจะป้อนโจ๊กชายหนุ่มเรื่อยๆ
“ไม่เกี่ยวแค่อยากบอก” คยูฮยอนกุมมือของเธอ “ผมรักคุณ”
ซอฮยอนหลุดยิ้มก่อนจะบอกอย่างอายๆ “ฉันก็รักคุณเหมือนกันนะค่ะ… แต่ตอนนี้คุณต้องดูแลตัวเองเยอะๆ จะได้หายไวๆนะ”
“รับทราบครับคุณภรรยา!”
เสียงหัวเราะภายในห้องทำให้หญิงสาวที่แอบยืนฟังอยู่ด้านนอกชักสีหน้าหงุดหงิด
“นี่นะหรอ คำพูดของคนที่บอกว่าอยากฆ่า…” ซูจองพึมพำ “แต่บางทีพี่ซอฮยอนอาจจะทำให้เขาตายใจก็ได้นิ” ซูจองกอดอกพลางคิดก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้น
“ทานยาด้วยนะค่ะ” ซอฮยอนส่งยาให้ชายหนุ่มก่อนจะยื่นน้ำให้เขา คยูฮยอนรับทั้งสองไว้ก่อนจะเอายาเข้าปากและตามด้วยน้ำ ก่อนจะส่งคืนให้กับซอฮยอน
“ถ้าคุณทำแบบนี้ทุกวันผมอ้วนแน่ๆ” ชายหนุ่มพูดติดตลก ก่อนจะพิจารณามองใบหน้าของภรรยาผู้เป็นที่รัก
“ฝีมือฉันไม่ได้ดีขนาดนั้นหรอกค่ะ ก็แค่พอทำได้” ซอฮยอนอมยิ้มก่อนจะหันไปถามเขา “จะเอาน้ำส้มด้วยเลยมั้ยคะ?”
“ผมแน่นท้องไปหมดแล้ว เอาไว้ก่อนแล้วกันครับ” คยูฮยอนยิ้ม
“ยังไงอย่าลืมทานนะค่ะ แต่ถ้ามันไม่เย็นแล้ว คุณก็บอกให้คนใช้เอาไปเปลี่ยนได้ ฉันคั้นเอาไว้นะค่ะ” ซอฮยอนลุกขึ้นยืนก่อนจะส่งยิ้มให้
“คุณพูดเหมือนจะไปไหน”
“อ่อ… พอดีฉันมีธุระนิดหน่อยนะค่ะ จะรีบไปรีบกลับ” ซอฮยอนห่มผ้าให้ชายหนุ่มก่อนจะยิ้มให้ “พักผ่อนเยอะๆนะค่ะ”
“รีบกลับมานะครับ ผมคิดถึงภรรยาแย่” ชายหนุ่มส่งสายตาอ้อน จนทำให้ซอฮยอนหลุดยิ้ม
“ค่ะ , ฉันจะรีบกลับมา” ซอฮยอนก้มลงจูบที่หน้าผากชายหนุ่มแผ่วเบา ก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าแล้วออกจากห้องไป คยูฮยอนมองร่างนั้นจนลับตาก่อนจะเอายาที่ซ่อนไว้ใต้ลิ้นออกมาแล้วทิ้งลงขยะข้างเตียง ก่อนจะลุกเดินหยิบแก้วน้ำส้มไปเทลงชักโครกก่อนจะกดน้ำทิ้ง
คยูฮยอนมองแก้วน้ำในมือ ถึงจะไม่เชื่อว่าซอฮยอนจะทำอย่างที่พูดไว้เมื่อคืน ใช่… เขาได้ยินทุกประโยคที่เธอคุยกับซูจอง ตอนนั้นใจของเขาสั่นระริกเพราะความเจ็บใจ แต่ยังไงเขาก็จะรอเธอบอกความจริงกับเขาด้วยตัวเอง เขาจะรอ…
เธอคงไม่มีวันทำร้ายฉันจริงๆหรอกใช่มั้ย? ชเวซอฮยอน
“คุณซอฮยอนมีอะไรให้ผมช่วยหรือเปล่าครับ? ถึงโทรนัดผมตั้งแต่เมื่อคืน” ทงเฮเอ่ยปากถามเมื่อเขาเจอเธอที่ห้างสรรพสินค้าตามที่ซอฮยอนนัดไว้
“ขอโทษด้วยนะค่ะที่ฉันต้องรบกวนคุณ ไม่รู้เหมือนกันว่าจะขอให้ใครช่วยดี”
“ผมเต็มใจเลย อย่าคิดมากเลยครับ” ทงเฮยิ้มอย่างอบอุ่น ทำให้ซอฮยอนคลายความอึดอัดลงได้บ้าง ก่อนจะหยิบยาที่ได้จากซูจองเมื่อคืนออกจากกระเป๋า แล้วส่งให้เขา
“คุณทงเฮช่วยนำยานี้ไปตรวจทีนะค่ะ ว่ามันเป็นยาอะไร แล้วส่งผลร้ายแรงยังไง?” ทงเฮรับยาจากมือซอฮยอนก่อนจะพิจารณามัน
“มีอะไรหรือเปล่าครับ? ดูท่าทางมันจะไม่ใช่เรื่องดี”
“เอาไว้ฉันจะเล่าให้ฟังหลังทราบชนิดของยานะค่ะ ตอนนี้ฉันยังบอกอะไรไม่ได้จริงๆ”
“ได้ครับ , ผมจะเอายานี้ไปเพื่อนของผมที่เป็นหมอดูให้ คาดว่าไม่เกินสามวันได้เรื่องแน่นอน”
“ขอบคุณมากๆเลยนะค่ะ ขอบคุณที่ช่วยฉันนะค่ะ”
“การที่ผมช่วยคุณ ก็เหมือนว่าผมช่วยคยูฮยอน เพราะยังไงคุณสองคนก็คือคนๆเดียวกัน” ทงเฮยิ้ม
“ว่าแต่… คุณทงเฮจะกลับเชจูวันไหนหรอคะ?”
“ผมคงไม่กลับไปเชจูอีกแล้วละครับ” ทงเฮยกกาแฟดื่มก่อนจะให้คำตอบซอฮยอน “ผมลาออกจากที่นั้นแล้วละ ตอนนี้ผมก็กำลังทำงานวิจัยตามที่ได้เรียนมานะครับ”
“ฉันไม่รู้เลยว่าคุณลาออกแล้ว”
“กระทันหันนะครับ อีกอย่างที่นั้นก็ได้ผู้จัดการคนใหม่ดูแลแล้ว”
“จะว่าไปคุณทงเฮจบอะไรมาหรอคะ?”
“ฮ่าฮ่า… ผมจบจิตวิทยาครับ” ชายหนุ่มยิ้มอย่างภูมิใจ “ตอนนี้ผมกำลังจะได้บรรจุถ้าทำงานวิจัยตัวนี้ผ่าน”
“แบบนี้คุณก็จะเป็นนักจิตวิทยาสินะค่ะ”
“ก็ทำนองนั้นนะครับ คุณอยากไปดูว่าที่ที่ทำงานของผมมั้ย ซอฮยอน…” ทงเฮถาม หญิงสาวนิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะตัดสินใจพยักหน้ารับ
เจสสิก้านั่งมองซองยาในมือที่เธอเพิ่งได้รับจากซูจองเมื่อชั่วโมงก่อน เธอรู้ว่ามันคือยาอะไร แต่ไม่เข้าใจว่าคนอย่างซอฮยอนที่แต่งงานตามความถูกต้องและเป็นภรรยาของคยูฮยอนจนมีคนรับรู้ จะกินยาแบบนี้ทำไม?
เจสสิก้าวางซองยาลงบนโต๊ะ ก่อนจะลุกเดินหยิบผ้าขนหนูเพื่อจะชำระร่างกาย แต่อยู่ๆหญิงสาวก็หยุดกึกก่อนจะหันกลับไปมองยานั้นอีกรอบ และพิจารณาคำพูดของซูจอง
“ช่วงแรกพี่สาวของฉันไม่ค่อยทานยานี้หรอกค่ะ แต่ทุกทีเวลาที่ฉันลงไปข้างล่างตอนดึกๆ พี่ซอฮยอนมักจะมองยานี้แล้วทำหน้าเหมือนคนอยากตาย” ซูจองร่ายยาว
“ทำหน้าเหมือนคนอยากตาย หมายความว่ายังไง?”
“ก็… เหมือนฝืนนะค่ะ บางครั้งก็มีน้ำตาออกมา ตอนนั้นฉันยังสงสัยอยู่เลยว่าถ้ากินมันแล้วร้องไห้จะกินไปทำไม”
เจสสิก้าตั้งใจฟังคนตรงหน้าพูด ซูจองยกน้ำส้มดื่มก่อนจะเล่าต่อ
“แต่พอมาคิดดูอีกที… จะเป็นไปได้มั้ยคะว่ามันคือยาคุม”
“ยาคุมงั้นหรอ?”
“ใช่ค่ะ ยาคุม”
เจสสิก้าค่อยๆคลี่ยิ้มก่อนจะเดินตรงไปหยิบซองยานั้นขึ้นมาไว้ในมือ
“ยาคุม… คนอย่างซอฮยอนกินยาคุมกำเนิดด้วยหรือไงนะ… ฮึฮึ…”
“ถ้าคยูฮยอนรู้ว่าเธอไม่อยากมีลูกกับเขามากถึงขนาดกับกินยาคุมละก็… จะเป็นยังไงน้า…ฮ่าฮ่าฮ่า!” เจสสิก้าหัวเราะอย่างคนบ้าคลั่งก่อนจะจูบซองยานั้น
ซอฮยอนมองไปบริเวณรอบๆ เธอเห็นคนมากมายอยู่ในนี้ บางคนก็กำลังพูดกับอากาศ บางคนก็ลูบตุ๊กตาเล่นราวว่ามันเป็นลูกของพวกเขา
“หวังว่าคุณไม่ได้รังเกียจพวกเขานะครับ?” ทงเฮเอ่ยถามขึ้น เมื่อใบหน้าซอฮยอนซีดลง
“เปล่าหรอกค่ะ ฉันแค่… สงสาร”
“คนพวกนี้ถึงเขาจะมีสติไม่สมประกอบ แต่จิตใจของเขาบริสุทธิ์มากนะครับ อยากจะทำอะไรก็ทำ ร้องไห้หัวเราะได้ตามสบาย เพราะคนพวกนี้เขาจะฝืนความรู้สึกในจิตใจของเขาไม่ได้ เลยคิดอะไรก็ทำออกมาแบบนั้น”
“แต่บางทีพวกเขาก็ดูน่าสงสารที่คนกลุ่มใหญ่ไม่ต้องการพวกเขา” ซอฮยอนหลับตาลงเพราะรู้สึกว่าตัวเองหน้ามืด ทงเฮจึงรีบประคองเธอเอาไว้
“ไปนั่งก่อนนะครับ” ชายหนุ่มพาเธอมานั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ “เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ?”
“เปล่าหรอกค่ะ ฉันตื่นเช้าไปหน่อย แล้วเมื่อคืนก็นอนดึกมากเสียด้วย” ซอฮยอนยิ้มบาง
“ถ้างั้นเรากลับกันเถอะครับ ผมจะไปส่ง”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันกลับเองไหว”
“ผมเชื่อแล้ว ว่าทำไมคยูฮยอนถึงบอกว่าคุณดื้อ คุณน่ะมันดื้อจริงๆ” ทงเฮค่อยๆวางมือบนหัวของซอฮยอนก่อนจะยีมันเบาๆแล้วยิ้มออกมา “จะเป็นอะไรมั้ย ถ้าผมอยากให้คุณเรียกว่า ทงเฮโอป้า..”
ซอฮยอนเงยหน้าขึ้นมอง นอกจากพ่อเธอไม่เคยได้รับความอบอุ่นจากผู้ชายคนไหนมาก่อน คยูฮยอนคือผู้ชายที่เธอรัก แต่บางทีเธอก็อยากได้คนที่เข้าใจเธอเวลาเธอมีปัญหา
“ได้สิค่ะ…” ซอฮยอนยิ้มอย่างน่ารัก “ทงเฮโอป้า”
ทงเฮยิ้มออกมา เขารู้สึกดีกับซอฮยอนเสมอเวลาที่อยู่ใกล้ เขาอยากจะปกป้องดูแลเธอ เขาอยากช่วยเธอให้มีความสุขกับคนเธอที่รัก แต่สำหรับซอฮยอนแล้ว ฐานะเดียวที่เขาจะเป็นได้ก็คือพี่ชาย…
แต่สำหรับเจสสิก้า เธอคือผู้หญิงที่เขา… รัก
ความคิดเห็น