คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : CHAPTER 24
ซอฮยอนค่อยๆเปิดประตูเข้ามาในห้องด้วยความระมัดระวัง ภายในห้องตกอยู่ในความมืด ซอฮยอนถอนหายใจ ก่อนจะเดินตรงไปที่เตียงมองร่างที่กำลังหลับใหลเหมือนเจ้าชายนิทรา ก่อนจะจับผ้าห่มห่มให้เขาอย่างแผ่วเบา
ถ้าไม่ติดคุยโม้กับทงเฮเรื่อยเปื่อยจนเย็น เธอคงกลับบ้านได้เร็วกว่านี้
“กลับมาแล้วหรอครับ?” คยูฮยอนเอ่ยถาม ก่อนจะลืมตามองซอฮยอน
“อ่า.. ใช่ค่ะ ขอโทษนะค่ะที่ทำให้ตื่น”
“ไหนบอกว่าจะรีบกลับยังไงละ?”
“พอดีฉัน…. เอ่อ พอดีมีธุระด่วนนะค่ะ กว่าจะเคลียร์เสร็จก็เย็นเลย” ซอฮยอนยิ้ม
“แล้วคุณทานอะไรมาหรือยัง?”
“เรียบร้อยแล้วละค่ะ แล้ววันนี้คุณเป็นยังไงบ้างคะ?”
“ดีครับ , คุณไปอาบน้ำเถอะจะได้นอน”
ซอฮยอนพยักหน้าตามคำบอกของสามีที่รัก หญิงสาววางกระเป๋าไว้ที่โต๊ะข้างเตียงก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ คยูฮยอนหยิบกระเป๋าของเธอและหาโทรศํพท์มือถือของเธอ
เหมือนเขาจะเดาไม่ผิดว่าเธอไปพบใครมา …. ในเมื่อมิสคอลล่าสุดที่โทรออกและรับสายขึ้นว่า…
ลีทงเฮ…
เจสสิก้าจอดรถหน้าบ้านของเพื่อนรักอย่างคยูฮยอน ก่อนจะหยิบยาที่เป็นเป้าหมายโจมตีซอฮยอนออกมา ก่อนจะยกยิ้มอย่างผู้มีชัย หญิงสาวเก็บยาเข้ากระเป๋าก่อนจะเปิดประตูลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในบ้าน
“สวัสดีค่ะคุณเจสสิก้า” แม่บ้านกล่าวทักทายเธอ เจสสิก้ายิ้มให้
“คยูฮยอนละคะ?”
“อยู่กับคุณซอฮยอนที่สวนนะค่ะ”
คำตอบของแม่บ้านทำให้เจสสิก้าแทบจะหุบยิ้มทันที แต่หญิงสาวก็ต้องแกล้งยิ้มก่อนจะขอตัวเดินไปหาคยูฮยอน
เจสสิก้าหยุดยืนมองซอฮยอนที่กำลังประคองคยูฮยอนแล้วพาเดิน หญิงสาวกำมือแน่นก่อนจะเปลี่ยนท่าทีและเอ่ยทักทั้งสอง
“คยูฮยอน”
ทั้งสองหยุดเดินก่อนจะหันมองผู้มาเยือน คยูฮยอนส่งยิ้มให้เพื่อนรักทันที
“มาถึงบ้านเลยนะเจสสิก้า”
“ตอนแรกฉันจะไปหานายที่บริษัทแต่เลขานายบอกว่า นายไม่สบาย เลยมาที่บ้านแวะมาเยี่ยมนะ” เจสสิก้ายื่นกระเช้าให้ซอฮยอน “ฉันซื้อแอปเปิ้ลมาฝาก ฝากด้วยนะค่ะคุณซอฮยอน”
ซอฮยอนรับกระเช้าก่อนจะยิ้มบางให้
“ค่ะ , ฉันขอตัวไปปลอกมันมาให้นะค่ะ ขอตัวก่อน” ซอฮยอนเดินออกจากคนทั้งคู่ แต่ก็ยังมิวายได้ยินเสียงเหน็บแหนบจากเจสสิก้า “ปลอกระวังด้วยนะค่ะ”
ซอฮยอนพ้นสายตาคยูฮยอนจึงเดินดุ้มๆไปนั่งที่โต๊ะ เจสสิก้ามองตามก่อนจะเอ่ยถาม
“นายก็ดูแข็งแรงดี”
“ก็ไม่ได้บอกนิว่าไม่สบาย” เขายกน้ำดื่ม
“แล้วท่าทางเมื่อกี้ละ” เจสสิก้าเดินมานั่งข้างๆเขา คยูฮยอนเลือกไม่ตอบคำถามของเธอ
“เธอมานี่มีอะไร?”
“ฉัน… เจอเรื่องไม่สบายใจมานะ” คยูฮยอนเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม เจสสิก้าจึงรีบหยิบยาในกระเป๋าของเธอส่งให้คยูฮยอน “สองสามวันก่อนฉันเจอซอฮยอน เธอเข้าร้านยาแล้วซื้อยานี้มา”
คยูฮยอนมองซองยาในมืออย่างพิจารณา “ยาอะไร?”
“ยาในมือนาย คือยาคุม”
“ยาคุม?”
“ยาคุมกำเนิด ต้องให้ฉันบอกสรรพคุณมันมั้ย?”
คยูฮยอนนิ่งไป เขาตกตะลึงกับคำพูดของเจสสิก้า ก่อนจะมองซองยาในมือ หัวใจของเขาเหมือนถูกบีบ ในเมื่อเขากับซอฮยอนแต่งงานกันถูกต้องตามกฎหมาย แล้วทำไมเธอต้องใช้ยาคุมกำเนิดด้วย
“สงสัย… เธอคงไม่อยากผูกมัดกับนายสินะคยูฮยอน” เจสสิก้าแสร้งตีหน้าเศร้า “แล้วถ้าน้องนาย พ่อแม่นายรู้… พวกท่านจะเป็นยังไง?”
“หุบปาก!” คยูฮยอนตวาดใส่เจสสิก้า
“ฉันรู้ว่านายกำลังตกใจ… แต่ฉันหวังดีกับนายจริงๆนะคยูฮยอน” เจสสิก้ากุมมือคยูฮยอนก่อนจะบีบมีน
“ขอโทษนะเจสสิก้า … แต่ฉันอยากให้เธอกลับไปก่อน” คยูฮยอนแกะมือของเธอออกจากมือเขา ก่อนจะเบือนหน้าหนี
“ดูแลตัวเองด้วยนะคยูฮยอน…” เจสสิก้าอมยิ้มก่อนจะลุกเดินออกมาจากตรงนั้นทิ้งให้คยูฮยอนอยู่คนเดียวเพียงลำพัง
คยูฮยอนมองซองยาในมือก่อนจะกำมันแน่น….
นี่มันเรื่องอะไรหนักหนา… ทำไมมันถึงไม่จบไม่สิ้น …..
เธอเกลียดฉันขนาด ไม่อยากมีลูกกับฉันเลยหรอซอฮยอน….
ตกดึก
ซอฮยอนเดินออกจากห้องน้ำก่อนจะนั่งลงหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง คยูฮยอนหลับไปแล้วหลังจากที่ทานยาเข้าไป หญิงสาวผละสายตาจากที่มองคนรัก มองมือถือของเธอ ก่อนจะกดรับเพราะคนที่โทรเข้ามาคือคนที่เธอรอสายมาตลอดสามสีวันนี้
“ว่าไงคะพี่ทงเฮ?” ซอฮยอนกรอกเสียงในโทรศัพท์ให้เบาที่สุด ก่อนจะผละตัวเดินออกไปที่ระเบียง “ขอโทษนะค่ะเมื่อกี้ฉันอยู่ในห้อง พี่มีอะไรหรอคะ?”
“ได้เรื่องแล้วหรอคะ? …. ได้ค่ะพรุ่งนี้ฉันจะไปพบพี่ ขอบคุณมากเลยนะค่ะ” ซอฮยอนกดวางโทรศัพท์ด้วยรอยยิ้ม ทงเฮโทรมาบอกว่าได้เรื่องยาที่เธอวานให้เขาเป็นธุระพรุ่งนี้อยากให้เธอออกไปพบเขาและช่วยหาทางดูแลคยูฮยอน
ซอฮยอนเดินเข้ามาในห้องก่อนจะล้มนอนด้วยรอยยิ้ม ผิดกับอีกคน ที่ค่อยๆเบี่ยงตัวตะแคงแล้วนึกถึงน้ำเสียงของซอฮยอนเมื่อสักครู่นี้
ทงเฮมองซองผลตรวจยาในมือของตัวเองก่อนจะสลับกับดูนาฬิกาด้วยหัวใจที่ร้อนรน…
นอกเหนือผลการตรวจของยา เขามีบางสิ่งอยากจะบอกซอฮยอน
ทงเฮรีบลุกขึ้นทันที เมื่อเห็นหญิงสาวร่างสูงสวมสุดสบายๆเดินเข้ามาหาเขาในร้านอาหารซึ่งเป็นสถานที่นัดหมาย
“ขอโทษที่ให้รอนะค่ะ” ซอฮยอนโค้งก่อนจะยิ้มออกมา
“เชิญนั่งดีกว่าครับ” ทงเฮผ่ายมือเชิญซอฮยอนให้นั่ง หญิงสาวนั่งลงตามอย่างว่าง่าย ทงเฮจึงนั่งลงตรงข้ามก่อนจะเป็นผู้เริ่มบทสนทนา เขายื่นซองเอกสารให้กับซอฮยอน “ผลการตรวจยา”
ซอฮยอนรับมาก่อนจะเปิดมันออกดู..
“ยานี่เป็นยาที่ใช้สำหรับผู้ป่วยที่เป็นโรคกล้ามเนื้ออ่อนแรงครับ ตัวยาไม่ได้แรงมากจนถึงขนาดหัวใจวายเฉียบพลัน” ทงเฮร่ายยาวในขณะที่ซอฮยอนก้มอ่านเอกสารตรงหน้า
“แสดงว่ามันก็ไม่ใช่ยาร้ายแรงใช่มั้ยคะ?”
“ครับ , สำหรับคนที่เป็นโรคกล้ามเนื้ออ่อนแรงน่ะ ไม่ใช่ยาร้ายแรง แต่สำหรับคนที่แข็งแรงดีได้แล้วรับยานี้ต่อเนื่องกันเป็นเวลานานอาจจะทำให้กลายเป็นอัมพาตได้”
“แสดงว่าที่คยูฮยอนทำแก้วตก…” ซอฮยอนนึกถึงวันที่ชายหนุ่มทำแก้วตกแล้วบอกว่ามือของเขาไม่มีแรง
“ครับ , ตอนนั้นคาดว่าอาการของคยูฮยอนคงเริ่มออกแล้ว โชคดีที่เรารู้ตัวทัน เราเองก็ไม่ได้ใส่ยานั้น ป่านนี้คยูฮยอนน่าจะแข็งแรงเป็นปกติแล้วละ”
“แต่ว่าเมื่อเช้า…” ซอฮยอนนึกถึงก่อนออกจากบ้านที่คยูฮยอนบอกกับเธอว่าเขารู้สึกเพลียอยากพักผ่อน ซอฮยอนสลัดความคิดนั้นก่อนจะยิ้มให้ทงเฮ ที่ขมวดคิ้วเป็นปมแล้วสังเกตเธอ “ชั่งเถอะค่ะไม่มีอะไรหรอก ขอบคุณพี่ทงเฮมากเลยนะค่ะ”
“พี่มีอีกเรื่องที่อยากจะบอก” ใบหน้าซีเรียสของทงเฮทำให้ซอฮยอนเอียงคออย่างสงสัย “เราพบรอยนิ้วมือบนขวดยา มีคนแตะต้องขวดยานี้สามคน”
ซอฮยอนยิ้มบาง แน่ละ นึงในสามนั้นเป็นเธอ และอีกสองคนก็คือ ซูจองและน้าจียอนที่เป็นคนสั่งการทั้งหมด
“หนึ่งในนั้นคือรอยนิ้วมือของเรา” ซอฮยอนพยักหน้า “และนึงในสามคนนี้พี่ต้องไปจัดการ”
“หมายความว่ายังไงคะ?”
“บนยาขวดนี้พบรอยนิ้วมือที่นอกเหนือจากเราคือ เจสสิก้า…”
“ว่ายังไงนะคะ?!” ซอฮยอนตาโต
“คาดว่าเจสสิก้าต้องใช้ใครสักคนในบ้านหลังนั้นใส่ยานี้ให้คยูฮยอน”
“ซูจองค่ะ…. น้องสาวฉันเป็นคนใส่ยานี้ให้คยูฮยอน แล้วฉันไปเจอเขา…” ซอฮยอนบอกเสียงสั่นเธอนึกไม่ถึงว่าซูจองจะช่วยผู้หญิงร้ายกาจอย่างเจสสิก้าแล้วใส่ความน้าจียอนซึ่งเป็นแม่ของเธอเอง
“ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะช่วยเธอเอง” ทงเฮกุมมือซอฮยอนที่มีใบหน้าวิตกอย่างเห็นได้ชัด
ทงเฮยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน… เขาใช้นิ้วเกลี่ยแก้มที่มีน้ำตาออกมาก่อนจะวางมือลงบนหัวเธออย่างอ่อนโยนอีกครั้ง
เจสสิก้าเดินเข้ามาในบ้านตระกูลโจ ในมือของเธอถือซองเอกสารสีน้ำตา
วันนี้คงมีอะไรสนุกๆแน่ !
“คุณคยูฮยอนอยู่บนห้องนะค่ะ รอสักพักเดี๋ยวดิฉันจะไปตามให้” แม่บ้านบอกเจสสิก้าแต่หญิงสาวยกมือบอกปัด
“เดี๋ยวฉันขึ้นไปหาเขาบนห้องเอง” เจสสิก้าเงยมองก่อนจะเดินขึ้นไปบันไดจุดหมายปลายทางของเธอคือห้องนอนของคยูฮยอน
เจสสิก้าเคาะประตูสองสามทีก่อนจะตัดสินใจเปิดมันเข้าไปด้วยตัวเอง
“ซอฮยอน… เจสสิก้า!!” คยูฮยอนหันไปตามเสียงเปิดประตูก่อนจะพบว่าเป็นคนละคนกับที่เขารอ “มีธุระอะไรทำไมไม่รอข้างล่าง?”
“รอไม่ไหวหรอก ฉันใจร้อน” เจสสิก้ายื่นซองเอกสารในมือให้กับคยูฮยอน ชายหนุ่มรีบรับมาก่อนจะเปิดออก “ฉันไม่คิดเลยนะว่าภรรยาที่แสนดีของนายก็กลายเป็นคนแบบนี้”
คยูฮยอนเปิดรูปดู มันเป็นภาพที่ทงเฮกับซอฮยอนอยู่ด้วยกัน ขึ้นรถคันเดียวกัน
ไปซื้อของด้วยกัน และภาพที่ทั้งคู่ยืนกอดกัน ปะปนกันไปในซองเอกสาร
“นี่มันอะไรกัน?!” คยูฮยอนถามเสียงสั่น พร้อมกับเงยหน้ามองผู้หญิงตรงหน้า “มันคืออะไรเจสสิก้า!!”
“ฉันไปเจอพวกเขาโดยบังเอิญ เมื่อตอนสายๆ แล้วนี่… ซอฮยอนยังไม่กลับมาอีกหรอ?” เจสสิก้ายื่นกอดอกพลางหันซ้ายหันขวา “เธอบอกนายหรือเปล่าละว่าจะไปไหน?”
“เธอบอกว่าจะไปพบเพื่อน….”
“นายโดนหลอกสินะ อ่า… ซอฮยอนนี่แย่จริงๆ จะคบชู้ทั้งทีทำไมต้อง ลีทงเฮ…”
“ออกไป…”
“ถ้านายไม่อยากอยู่คนเดียว ไปหาฉันที่คอนโดได้ทุกเมื่อเลยนะ ฉันเป็นเพื่อนนายนะ…” เจสสิก้าตบบ่าคยูฮยอนเบาๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องด้วยรอยยิ้ม
คยูฮยอนนั่งลงบนเตียงมือของเขากำรูปถ่ายนั้นไว้แน่น คิดจะฆ่าเขา ไม่อยากมีลูกกับเขา และยังจะเล่นชู้กับเพื่อนสนิทของเขาอีกหรือ?
คยูฮยอนเขวี้ยงรูปในมือสุดแรง ก่อนจะล้มนอนบนเตียงด้วยหัวใจที่อ่อนล้า…
ความคิดเห็น