(Fic Shot) Inazuma Eleven Go [TakuRan]

ข้อมูลเบื้องต้น

Fic(Shot) : TakuRan[Promise of friendship under the sky.]

Inazuma Eleven Go

TakuRan (Shindou Takuto & Kirino Ranmaru)
 

ข้อความจากไรเตอร์ : สวัสดีค่า ไรเตอร์ นาโตคิ ค่า นี่เป็นฟิคเรื่องแรกที่แต่ง ตอนนี้พยายามแต่งแล้วจนได้ผลลัพธ์เป็นเช่นนี้ จะพยายามแต่งต่อไปให้ดีขึ้นไปเรื่อยๆนะคะ ถ้าพิมพ์ตก พิมพ์ผิดตรงไหนก็ขออภัยด้วยนะคะ ส่วนตัวแล้วไรเตอร์ชอบอนิเมะเรื่อง Inazuma มาก ดูแล้วฮึดเลยค่ะ เลือดกรุ๊ปวายปะทุ 555 ใครชอบไม่ชอบยังไงก็ขอให้คอมเม้นติชมด้วยนะคะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านฟิคแรกของนาโตคิมากๆเลยนะคะ > <

 
 

เนื้อเรื่อง

--------------------------------------------------------------------------------------------

เรื่องมันเกิดขึ้น หลังจากที่ไรมงคว้าชัยชนะในการแข่งโฮลี่โรดมาได้ไม่นาน…

“ฮัลโหล..คิริโนะครับ”

คิริโนะ รันมารุ เด็กชายคนหนึ่งได้กล่าวขึ้นทันทีที่ได้ยกหูโทรศัพท์บ้านขึ้นมาหลังจากที่ได้ยินสียงกริ่งโทรศัพท์บ้านดังได้สักครู่

 “คิริโนะ..?”

ชินโด ทาคุโตะ เจ้าของเสียงที่อยู่ในสายพูดขึ้นเพื่อให้แน่ใจว่าคนที่รับสายของตนนั้นคือเพื่อนสนิทที่อยากคุยด้วยหรือไม่

                “ชินโดเหรอ?”

คิริโนะพูดขึ้นต่อเพื่อเป็นการถามยืนยันว่าเสียงที่ตนคุ้นเคยจากในสายนั้นเป็นเพื่อนสนิทของเขา

                “…..คิริโนะ มาหาฉันหน่อยสิ”

ชินโดพูดขึ้นต่อหลังจากที่การสนทนาเงียบไปได้สักครู่

                “หือ…ที่บ้านนายน่ะเหรอ? ก็ได้อ่ะนะ”

คิริโนะพูดตอบพร้อมขมวดคิ้วข้างนึงด้วยความสงสัย

                “อื้ม พอดีว่าฉันอยากจะคุยด้วยน่ะนะ”

ชินโดพูดตอบด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนขึ้นจนเห็นได้ชัด

“งั้น เดี๋ยวฉันจะไปเลยแล้วกันนะ แค่นี้นะ”

คิริโนะวางสายทันทีที่พุดจบแล้วก็รับวิ่งตรงไปยังประตูหน้าบ้าน

                “ไปแล้วนะครับ”

คิริโนะพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆเหมือนไม่ได้หวังให้ใครได้ยินก่อนออกจากบ้าน ตอนนี้คิริโนะอยู่บ้านคนเดียว ก็ไม่แปลกที่เข้าพูดเสียงเบาๆ ว่าแล้วคิริโนะก็ล็อคประตูบ้านให้เรียบร้อยก่อนจะเดินออกไป

                “…”

คิริโนะเหม่อมองท้องฟ้าพร้อมแสดงสีหน้าที่ดูอาลัยอาวรณ์กับอะไรบางอย่าง

                “ชินโด…”

ว่าแล้วคิริโนะก็หลับตาแล้วก้มลงหน่อยๆพร้อมกับยิ้มอ่อนๆที่มุมปาก แล้วเด็กหนุ่มก็เริ่มก้าวเดินไปยังจุดหมายจุกที่จะไป หรือนั้นก็คือคฤหาสน์ชินโดที่เพื่อนสนิทของเขาอาศัยอยู่นั่นเอง

--------------------------------------------------------------------------------------------

            เสียงเพลงของเปียโนที่ฟังดูไพเราะได้ดังออกมาจากคฤหาสน์หลังใหญ่ เพลงนั้นเป็นเพลงที่คิริโนะรู้จักดี เพราะเป็นเพลงที่ชินโดชอบเล่นให้เขาฟัง ตอนเด็กๆคิริโนะเคยมาที่บ้านของชินโดมาแล้วหลายครั้ง เพราะพวกเขาทั้งสองคนสนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆ และทุกๆครั้งที่คิริโนะจะมาที่บ้านของชินโด ชินโดก็จะดีดเปียโนเป็นการต้อนรับทุกครั้งไป

                “ชอบเพลงนี้จังเลยนะ ชินโด”

คิริโนะพูดพร้อมค่อยๆเปิดประตูเข้าห้องของชินโดซึ่งมีเปียโนหลังใหญ่ตั้งอยู่ ณ ริมหน้าต่างบานใหญ่ภายในห้อง ชินโดหยุดดีดเปียโนแล้วค่อยๆเงยหน้าไปมองคิริโนะที่เดินไปนั่งบนเก้าอี้โซฟาที่อยู่ฝั่งตรงข้ามเปียโนของตน

                “ก็มันเป็นเพลงที่พวกเราสองคนช่วยกันแต่งนี่”

ชินโดพูดตอบคิริโนะด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพลางนึกถึงความหลัง

                “ฉันก็แค่กดคีย์เปียโนไปมั่วๆเท่านั้นแหละนะ”

คิริโนะพูดตอบแล้วยิ้มอ่อนๆมุมปาก

                “แล้วมีอะไรล่ะ ชินโด?”

คิริโนะพูดต่อ

                “ฉันแค่นึกถึงเมื่อก่อนน่ะ”

ชินโดพูดพร้อมกับยิ้มอ่อนๆ

            “แค่เหม่อมองท้องฟ้าก็นึกถึงตอนที่เราเริ่มเล่นฟุตบอลกันแล้วสินะ”

คิริโนะพูดต่อจากชินโดทันทีด้วยเสียงอ่อนโยนพร้อมยิ้มอ่อนๆแล้วก็มองออกไปนอกหน้าต่างบานใหญ่ที่เห็นท้องฟ้าสีครามสดใส มีเมฆลอยไปมาอย่างช้าๆที่สุดแสนกว้างไกล

                “ใช่…ก็พวกเราทั้งสองคนน่ะสัญญากันไว้…ภายใต้ท้องฟ้าผืนนี้ไงล่ะ”

ชินโดพูดขึ้น แล้วคิริโนะก็ได้เอ่ยต่อ

                “3 ปีแล้วสินะ…นับตั้งแต่ตอนนั้น”

--------------------------------------------------------------------------------------------

(ช่วงเวลาย้อนความหลัง)

                “ที่ 1 ของประเทศ!!!”

เด็กชายผมสีชมพูทรงทวินเทลตัวเล็กที่อยู่ในวัยประถมได้พูดขึ้นด้วยด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“ทะ…ที่ 1 เหรอ!?”

เด็กชายผมน้ำตาลเข้มทรงมาเอสโตรได้พูดทวนคำพูดของเพื่อนสนิทด้วยน้ำเสียงตกใจ ใช่แล้ว…เด็กชายทั้ง 2 คนนี้คือ

คิริโนะและชินโดเมื่อ 3 ปีที่แล้ว

“ใช่ เราจะเข้าเรียนมัธยมต้นที่ไรมงด้วยกัน แล้วก็เข้าชมรมฟุตบอล และเราก็จะได้ลงแข่งการแข่งฟุตบอลระดับประเทศอย่างโฮลี่โรด แล้วเราก็จะคว้าที่ 1 ของประเทศมาให้ได้!!!”

คิริโนะพูดตอบชินโดแล้วแสดงสีน้าที่ดูมุ่งมั่น

            “แต่ฉันยังเล่นฟุตบอลไม่เก่งเลยนะ..”

ชินโดพูดขึ้นด้วยสีหน้าดูเป็นกังวล

“ต้องทำได้สิ!!ถ้าเป็นชินโดน่ะทำได้อยู่แล้ว!!ฉันเชื่อใจชินโดนะ!!แล้วก็เชื่อในตัวชินโดด้วย!!เพราะชินโดน่ะ เป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดของฉันยังไงล่ะ แล้วฉันก็จะพยายาม..พยายามไปพร้อมกับชินโดด้วยไงล่ะ!!”

คิริโนะพูดให้กำลังใจชินโด ในแววตาของคิริโนะดูมีความหวังและความมุ่งมั่นอยู่อย่างไงอย่างงั้น ชินโดที่มองแววตาของ

คิริโนะแล้ว ก็เปลี่ยนสีหน้าจากที่ดูกังวลเป็นยิ้มแย้มแจ่มใสดูอารมณ์ดีขึ้นมาทันที ชินโดหัวเราะเบาๆ คิริโนะก็เลยหัวเราะตามกันไป

“พอฉันมองแววตาของคิริโนะทีไร ฉันก็รู้สึกถึงความมุ่งมั่นของนายทุกทีเลย และความมุ่งมั่นในแววตานั้นก็ทำให้ฉันรู้สึกมีความสุขทุกทีสินะ”

ชินโดพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มอ่อนๆ คิริโนะก็ยิ้มกว้างๆแล้วพูดต่อ

“งั้นเหรอ? ฉันก็รู้สึกได้นะ เวลาคุยกับชินโดฉันรู้สึกดีมากๆๆๆเลยล่ะ มีความสุขมากเลยล่ะเวลาที่ฉันได้ทำอะไรหลายๆอย่างกับนาย!”

คำพูดของคิริโนะนั้นทำให้ชินโดยิ้มไม่หุบเลย

                “คิริโนะ ฉัน…ก็จะเข้าเรียนม.ต้นที่ไรมง!!”

ชินโดพูดด้วยสีหน้าที่ดูตื่นเต้นสุดๆ

                “อื้ม! แล้วมาเล่นฟุตบอลด้วยกันนะ!!”

คิริโนะพูดต่อทันทีด้วยน้ำเสียงที่ดูตื่นเต้นมากๆ

                “งั้นเรามาสัญญากัน…”

คิริโนะพูดต่อแล้วชูนิ้วก้อยข้างขวาขึ้นมา ชินโดก็ทำตามแล้วทั้งคู่ก็พูดขึ้นพร้อมกัน

                “พวกเราจะเล่นฟุตบอลด้วยกัน จะชนะไปด้วยกัน คว้าที่ 1 ของประเทศไปด้วยกัน!!!”

แล้วทั้งสองคนก็เกี่ยวก้อยกันและชูนิ้วก้อยขึ้นสูงสุดแขนเหมือนจะให้ท้องฟ้าที่แสนกว้างใหญ่ผืนนี้รับรู้คำสัญญาของเด็กชายทั้งสองคน

                “ฮะ ฮะ ฮะ”

แล้วเด็กชายทั้งสองก็ยิ้มและหัวเราะด้วยกันอย่างสนุกสนานและมีความสุข

(จบการย้อนความหลัง)

--------------------------------------------------------------------------------------------

“หลังจากนั้น เราก็สอบเข้าเรียนมัธยมต้นที่โรงเรียนไรมงได้ และได้เข้าชมรมฟุตบอลด้วยกัน และตอนนี้เราก็คว้าที่ 1 ของประเทศในการแข่งโฮลี่โรดได้สำเร็จไปด้วยกัน”

ชินโดพูดขึ้นแล้วหันไปทางคิริโนะ

“คำสัญญานั้น เราจะไม่สามารถทำได้เลย ถ้าไม่มีพวกม.1(หมายถึงพวกเท็นมะ)ที่คอยช่วยเหลือ ต่อสู่ และเป็นกำลังใจให้เราเสมอ โดยเฉพาะเท็นมะ…ถ้าไม่มีหมอนั้นเราก็อาจจะสูญเสียฟุตบอลที่แท้จริงไปแล้วก็ได้”

คิริโนะพูดต่อ พร้อมหัวเราะในลำคอเบาๆ

“เท็นมะเป็นคนทำให้พวกเราเข้าใจในฟุตบอลที่แท้จริงและลุกขึ้นสู้ก็จริง แต่ที่เราสามารถคว้าชัยชนะมาได้ เพราะพวกเราทุกคนในทีมพยายามช่วยกันจนถึงที่สุดไม่ใช่เหรอ?”

ชินโดพูดและค่อยๆเดินมาตรงหน้าคิริโนะ แล้วก้มลงมองเพื่อนสนิทของตนที่นั่งอยู่

“นั้นสินะ…เสียดายอยู่นะ ที่รอบชิงชนะเลิศนายดันลงแข่งไม่ได้ แต่นายก็ทำหน้าที่กัปตันได้ดีที่สุดมาตลอดแล้วล่ะนะ…ก็ฉันเคยบอกแล้วไง ว่าถ้าเป็นชินโดล่ะก็ ต้องทำได้แน่ เพราะฉัน…เชื่อใจและเชื่อในตัวชินโดที่สุด”

คิริโนะเงยหน้ามองชินโดที่ก้มลงมองหน้าตนเองอยู่ สายตาของทั้งสองคน จดจ้องกัน…หลังจากที่ทั้งสองคนเงียบกันไปได้สักระยะ ชินโดก็หัวเราะออกมาเบาๆ แล้วพูดต่อ

                “แววตาของคิริโนะเนี่ย ยังดูมีความมุ่งมั่นไม่เปลี่ยนจากเมื่อก่อนเลยนะ”

เมื่อคิริโนะได้ยินเช่นนั้น ก็หัวเราะเบาๆ แล้วพูดต่อ

                “งั้นเหรอ ก็ไม่รู้สินะ…นี่ชินโด!”

คิริโนะยิ้มบางๆให้กับเพื่อนสนิทของเขา

                “อะไรเหรอ?”

ชินโดพูดถามคิริโนะ

                “ต่อไป…ที่ 1 ของโลกนะ!”

คิริโนะยิ้มกว้างแล้วชูนิ้วก้อยข้างขวาขึ้นมา ชินโดเห็นแล้วก็ยิ้มบางๆ แล้วชูนิ้วก้อยข้างขวาขึ้นตามมาทันที

                “ไปเป็นที่ 1 ของโลกด้วยกัน!!”

เสียงผสานของทั้งสองคนได้ดังขึ้น ทั้งคู่เกี่ยวก้อยสัญญากัน และชูแขนขึ้นสุดแขน เหมือนกับจะให้ท้องฟ้าที่กว้างใหญ่ที่อยู่ภายนอกหน้าต่างบานใหญ่ผืนนี้ได้รับรู้คำสัญญาของพวกเขา รอยยิ้มที่ปรากฏอยุ่บนใบหน้าของเด็กชายทั้งสอง แสดงออกถึงมิตรภาพที่แฝงแน่นไปด้วยความรู้สึกที่สนุกและมีความสุขที่สุด

------------------------------------------END--------------------------------------------