ปลายทางของเด็กน้อย

เนื้อเรื่อง

                เด็กน้อยเกิดมาไม่เคยพบความจริงใจ  เธอออกตามหามัน ตั้งแต่จำความได้ 
               
               " ความจริงใจเป็นยังไงกันนะ   มันจะสดใสเหมือนท้องฟ้ายามเช้า  ชื่นช่ำเหมือนสายน้ำ  หรือจะเย็นระรื่นเหมือนสายลมบางเบา "
                
                ในป่านี่ดูแปลกๆ จังนะ  ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย   ทำไมต้นไม้ไม่มีสีเขียวหล่ะ   นี่หรือหมอกที่สดชื่นยามเช้า  แม่น้ำก็ไม่ใสเย็น    ผู้คนดูไม่มีความสุขเอาเสียเลย   
               
                 ด้วยความสงสัยบวกกับความกลัว  แต่เด็กน้อยก็ยังเดินต่อไปเรื่อยๆ   เด็กน้อยพยายามจะ

ทักทายและถามด้วยความสงสัยในสิ่งที่ประสบ  แต่ ผ่านไปคนแล้วคนเล่า  ก็ไม่มีใครสนใจเด็กน้อยเลย 

เด็กน้อยเหนื่อย  หรือว่าเรายังตัวเล็กเกินไป เลยไม่มีใครสนใจเรา  ขาที่ใช้ก้าวไปก็เริ่มรู้สึกอ่อนแรง ไม่


ไหวแล้ว ขอนั่งพักก่อนดีกว่า เด็กน้อยคิด พร้อมกับหาที่นั่ง ทำไมอากาศร้อนอย่างนี้ เหงื่อซึมไปทั่วร่าง

เด็กน้อย เด็กน้อยรู้สึกหิว ท้องเริ่มกระวนกระวายแล้ว  ทันใดนั้นก็มีหญิงชราคนหนึ่งเดินตรงเข้ามาหาเด็กน้อย
 
"หวัดดีจ้ะ เด็กน้อย เธอต้องการอะไรรองท้องสักหน่อยไหมจ๊ะ"

พร้อมกับยื่นขนมปังเนย 1 ก้อน ให้เด็กน้อย  เด็กน้อยรู้สึกซึ้งในน้ำใจของหญิงชราคนนี้ 

นี่ซินะความจริงใจที่ฉันตามหา เด็กน้อยคิด พร้อมกับยิ้มรับและกล่าวขอบคุณหญิงชรา ขณะที่เด็กน้อยกำลังจะใส่ขนมปังเข้าปาก  

" 10 บาท จ้ะ ค่าขนมปัง " 

เด็กน้อยงง!  อ้าว ต้องจ่ายเงินด้วยเหรอคะ แต่หนูไม่มีเงินหรอกค่ะ  ทุกครั้งที่หนูหิว หนูก็เก็บผลไม้ในป่า

กินโดยไม่ต้องเสียเงิน แต่ทำไมที่แห่งนี้ต้องจ่ายเงินด้วยหล่ะคะ 

"ที่นี่ไม่ใช่ป่าที่เธออยู่หรอกนะจ้ะ ที่นี่อะ ใครไม่มีเงินก็อยู่ไม่ได้ ของทุกอย่างล้วนถูกตีราคาเป็นเงิน ถ้าหนูไม่มีเงินจ่ายก็เอาขนมปังคืนมา " หญิงชรากล่าว
 
"แต่ว่าตอนนี้หนูหิวมากเลยนะคะ  "

"มันก็เรื่องของหนู ชั้นไปหาลูกค้าคนอื่นหล่ะ" หญิงชรากล่าวพร้อมเดินจากเด็กน้อยไป  ปล่อยให้เด็กน้อยยืนงงและรู้สึกแย่กับสิ่งที่ได้ยิน

     เด็กน้อยยังคงเดินต่อไปด้วยความหิวและหวังจะเจอใครที่จริงใจกับเอจริง ๆ สักคน   แต่ไม่เลย  ไม่มีเลย  แต่ทว่าเด็กน้อยกลับโดนชนจนล้ม  ไม่มีใครสนใจ    

     เด็กน้อยรู้สึกท้อแท้  ฉันคงไม่มีโอกาสได้เจอกับความจริงใจซะแล้วหล่ะ   

     ขณะที่เด็กน้อยนั่งร้องไห้อยู่ข้างทาง  ก็มีใครบางคนเดินมายืนอยู่ตรงหน้า  เด็กน้อยปาดน้ำตา แล้วเงยหน้ามอง  เป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง หน้าตาน่ารัก  แก้มอมชมพู  ถักเปียสองข้าง  ผิวขาว  

     เด็กน้อยเอ๋ยถาม " เธอเป็นใครเหรอ "

     "ออ บ้านฉันอยุ่แถวนี้แหละ  แล้วเธอหล่ะทำไมมานั่งร้องไห้อยู่ตรงนี้ "

     เด็กน้อยไม่รู้จะตอบว่าอย่างไร  ได้แต่เงียบพร้อมกับทำหน้าเศร้า

    " ไม่เป็นไร เธอคงมีเรื่องไม่สบายใจซินะ  งั้นเดี๋ยว ฉันจะพาเธอไปที่ที่ทำให้เธอสบายใจแล้วกัน   เธออยากไปไหนหล่ะ "

   " คือ  เอ่อ ตอนนี้ฉันหิวมากเลยอะ "

 " ได้ เดี๋ยว ฉันพาเธอไปกินไอศครีมนะ "

" แต่ฉันไม่มีเงินนะ ฉันไม่มีเงินสักบาท  เด็กน้อยก้มหน้า พร้อมกับจะร้องไห้อีกรอบ "

" ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันจะเลี้ยงเธอเอง "

"จริงเหรอ "

"อือ"

 เด็กหญิงก็พาเด็กน้อยไปร้านไอศครีม  เด็กน้อยกินด้วยความเอร็ดอร่อย 

" ทำไมเธอจึงดีกับฉันจังหล่ะ "

" อือ ไม่รู้ซิ ฉันสงสารเธอมั้ง "

"งั้น ฉันขอเป็นเพื่อนกับเธอได้ไหม "

"ได้ซิ ฉันชอบมีเพื่อนเยอะ ๆ "

" เหรอ ต่างกับฉัน ทำไมฉันไม่เคยมีเพื่อนเลย "

" ก็ฉันนี่ไง  เพื่อนเธอ  "

เด็กน้อยทึ่งและซึ้งยิ่งนัก  ไม่ผิดแน่นี่และความจริงใจ  ในที่สุดฉันก็เจอและรับรู้แล้วว่ามันคืออะไร

เด็กทั้งสองพูดคุยและเล่นกันอยู่ตลอดทั้งวัน  จนเย็น

" ฉันต้องกลับแล้วนะ  ไว้เจอกันใหม่ "

"ฉันจะได้เจอเธออีกใช่ไหม  " เด็กน้อยกล่าวด้วยความคาดหวัง

" อือ เดี๋ยวพรุ่งนี้เจอกันนะ แต่วันนี้ฉันขอกลับก่อนหล่ะ "

เด็กหญิงก็กลับไป  ขณะที่เด็กน้อยมองอย่างไม่ละสายตา  ไกลออกไป  ออกไป เรื่อยๆ จนกระทั่งลับหายไปจากสายตา


วันรุงขึ้น  เด็กน้อยก็มาคอยเด็กหญิงอยู่ที่เดิม  เด็กน้อยรู้สึกมีความสุขมากกับการรอคอยที่จะได้พบกับความจริงใจที่เธอตามหา


 เมื่อไรจะมานะ   เด็กน้อยคิด 

เด็กน้อยเฝ้ารอคอยเด็กหญิงตลอดทั้งวัน แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าเด็กหญิงจะมา   ตะวันลับขอบฟ้า แต่เด็กน้อยก็ยังไม่ละไปจากที่เดิม 

หลายชั่วโมงผ่านไป เด็กน้อยเริ่มหมดหวัง 

เค้าคงไม่มาแล้วหล่ะ  เราคงคิดผิด ความจริงใจไม่มีในโลกจริงๆ  



  เด็กน้อยเดินไป ๆ บนเส้นทางที่ทอดยาวและไม่รุ้ว่ามันจะสิ้นสุดลงเมื่อไร


   

 หลายปีผ่านไปเด็กน้อยก็ยังไม่เจอมัน


 
เด็กน้อยเดินมายังสถานที่แห่งหนึ่ง


เอ๊ะ !  นี่มันคุ้นๆ นะ  คุ้นมากๆ เลย


เด็กน้อยมองไปรอบ ๆ สายตาไปหยุดอยู่ที่ผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งดูชรามากแล้ว   เธอนั่งอยู่บนม้านั่งยาว สายตาสอดส่องเหมือนเฝ้ารอคอยใครบางคน


เด็กน้อยเดินเข้าไปทัก

"สวัสดีจ้ะ  กำลังทำอะไรอยู่หรือจ๊ะ"



" ฉันกำลังรอคอยเพื่อนของฉัน  ฉันนัดเธอที่นี่  วันนั้นฉันผิดเอง ที่ฉันผิดนัด ฉันไม่มาตามสัญญา เพราะแม่ของฉันป่วย เข้าโรงพยาบาล หลังจากนั้นฉันก็รีบมา แต่เมื่อฉัน มาถึงก็ไม่พบเธออีกแล้ว  เธอคงเสียใจมากที่ฉันผิดสัญญา   ทุกวันฉันจะมานั่งคอยเธอที่นี่  หวังว่าจะพบเธออีก และขอให้เธอให้อภัย จนกระทั่งป่านนี้ ฉันก็ยังไม่พบเธอ  ฉันไม่รู้ว่าฉันจะอยู่ได้อีกนานแค่ไหน ฉันหวังว่าชีวิตนี้คงจะได้พบเธออีกสักครั้ง  มันอาจจะเป้นไปไม่ได้แล้วหล่ะ "



"ไม่หรอก  เด็กน้อยตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือและน้ำตาครอเบ้า  ฉันไม่โกรธเธอหรอก  ฉันยกโทษให้เธอ ฉันก็ผิดที่ไม่เชื่อในสัญญาของเธอ ว่าเธอจะมา "


"หรือว่า เธอ..."


ทั้งสองโผกอดกันต่างคนต่างร้องไห้ด้วยความดีใจ
 

ความจริงใจที่ฉันหามาตลอดชีวิต ในที่สุดฉันก็เจอ


ความจริงใจ ไม่สามารถบรรยายเป็นคำพูด  หรือเปรียบเทียบกับสิ่งใดๆ  แต่รับรู้ได้ด้วยการสัมผัสจากใจ  ไม่ต้องใช้เวลาในการสร้างมัน  แต่มันจะเกิดขึ้นเอง  และไม่เลือกเกิดกับใคร นั่นคือมันจะเกิดกับทุก ๆคน หากแต่บุคคลนั้นจะได้รับความจริงใจกับใครจะต้องให้ความจริงใจกับคนอื่น ๆ ด้วย

คนเราใน 1 ชีวิต หากได้รับความจริงใจ จากใครเพียงคนเดียว มันก็คุ้มค่ามากกว่าอะไรทั้งหลายในโลกนี้แล้ว...