[Fic Reborn 1827] :: ผิดมั้ยถ้าอยากได้ความรักจากเธอ

ข้อมูลเบื้องต้น

คนที่หยิ่งในศักดิ์ศรีอย่างฉันน่ะ
ไม่มีหรอกความรักน่ะ
.
.
.
แต่ว่า
.
.
.
การที่เรามองตามเด็กคนนี้ตลอดมามันคืออะไรกัน
?
ความรักเหรอ ฉันไม่รู้จักกับมัน
.
.

"เฮ้ สึนะวันนี้ไปเที่ยวงานที่ศาลเจ้ามั้ย ?" ยามาโมโตะถามขึ้น
" ฉันเหรอ ขอไปคนเดียวดีกว่านะ ให้นายไปกับโกคุเทระดีกว่า " ผมพูดแล้วหันไปทางโกคุเทระ
" ผมไม่ได้อยากไปกับหมอนั่นซะหน่อย " โกคุเทระส่วนกลับ
" น่านะ เดี๋ยวยามาโมโตะก็งอนหรอก ฉันกลับบ้านนะ บะบาย " ผมพูดแล้วโบกมือ

ผมเดินเข้าบ้านมาที่ปกติจะวุ่นวาย สงสัยคงไปงานกันหมดละมั้ง เอาละอยู่บ้านดีกว่า อยากนอนคิดอะไรอยู่คนเดียว ที่นานๆจะได้ทำมั้งดีกว่าแหะ
แต่คิดจนเพลินจนทำให้ตัวผมเข้าสู่ภวังค์โดยไม่รู้ตัว

" นี่น่ะเหรอบ้านของเด็กคนนั้น " ฮิบาริ เคียวยะ มองดูบ้าน ซาวาดะ สึนะโยชิ
ว่าแล้วก็ปีนขึ้นไปทางหน้าต่างห้องนอนของสึนะทันที สิ่งที่เขาพบคือร่างบางกำลังหลับอยู่บนเตียง
" ไม่รู้จักป้องกันตัวเองเลยนะ เดี๋ยวก็ถูกขย้ำเอาหรอก " เขาพูดเบาก่อนจะเอามือไปลูบหัวร่างบางช้าๆอย่างอ่อนโยน
" คุณฮิบาริ... " เสียงละเมอของร่างบางที่เรียกชื่อเขา ทำให้เขาเบิกตากว้าง
" .... "  เขารีบกระโดดลงไปข้างล่างเพื่อหนีทันที เขารู้สึกร้อนผ่าวที่หู เขาไม่ชแบความรู้สึกแบบนี้เลยด้วยซ้ำมันน่ารำคาญมากมายเลยทีเดียว

ซาวาดะ สึนะโยชิ
แน่นอนว่าเขาไม่รู้หรอกว่าทั้งหัวใจ กำลังเรียกร้องคนๆนี้

วันต่อมา
สึนะตื่นสาย ทั้งที่เมื่อวานตัวเองนอนแต่หัวค่ำ
" สายแล้ว สายแล้ววว " ร่างบางรีบวิ่งด้วยความเร็วแต่ด่านปัญหาก็คือหัวหน้ากรรมการนักเรียน ฮิบาริ เคียวยะ คนนั้น

ถูกขย้ำแน่ตู นั้นคือสิ่งที่ร่างบางคิด

ว่าแล้วร่างบางก็ยอมเดินเข้าไปโดยดี
" เธอมาสายนะ แต่นี้มันก็เก้าโมงละ เย็นนี้ไปรับโทษที่ห้องนั่งเล่นกรรมการนักเรียนด้วยละ " ร่างสูงพูด ร่างบางจึงรีบพยักหน้าแล้ววิ่งเข้าห้องเรียนทันที


ตอนเย็นแล้วว (เร็วมากมาย)
" ขออนุญาติครับ " สึนะแง้มประตูแล้วเดินเข้าห้อง
" มาแล้วเหรอ เร็วดีนี้ " ฮิบาริพูดก่อนที่จะมองร่างบางที่ดูกำลังลนลานสุดๆ
" ผมมารับโทษครับ "
" บทลงโทษของเธอ... "
" ..... " สึนะลุ้นจนตัวโก่ง จะโดนฆ่าตายมั้ยนะเรา
" ทุกเย็นมาช่วยทำงานในห้องนี้ เริ่มวันนี้เลยนะ " 
" จะดีเหรอครับ ผมไค่อยถนัดซะด้วย "
" แต่ปั๊มๆเองละน่า ฉันทำงานทุกวันเหนื่อยแล้วด้วยของีบสักหน่อย " ฮิบาริพูดจบก็เดินไปนอนที่โซฟาทันที ปล่อยให้สึนะนั่ง งง กับงานข้างหน้า

สึนะนั่งอ่านเอกสารทั้งหมดแล้วประทับไปเรื่อยๆ คุณฮิบาริเหนื่อยน่าดูเลยนะ ดีใจจังที่มาช่วย เขาคงรักโรงเรียนนี้น่าดูเลยละ สึนะอ่านเอกสารแล้วคลี่ยิ้มบางๆ โดยไม่รู้ตัวเลยว่าถูกมองอยู่

ยิ้มแบบนั้นดูผ่อนคลายชะมัดเลยนะ ซาวาดะ สึนะโยชิ
ฮิบาริมองสึนะที่กำลังตั้งใจทำงานที่มอบหมาย เป็นเด็กที่แสนดีจังเลยนะ ....
เด็กคนนี้ชอบเข้ามาอยู่ในสมองโดยเฉพาะเวลาที่เด็กคนนั้นยิ้ม
ยิ้มที่อ่อนละมุน อ่อนโยน
แต่ตัวเขากำลังมีความรักต่อเด็กคนนี้ที่ไม่มีอะไรดีเลยได้ยังไงกันนะ

" ซาวาดะ สึนะโยชิ "
" อะครับ " สึนะขานตอบ
" กลับบ้านได้แล้ว มืดแล้ว "
" คุณฮิบาริเองก็กลับบ้านดีๆนะครับ " สึนะพูดเสร็จก็โค้งคำนับแล้วยิ้มบางๆก่อนจะเดินออกจากห้องไป
เขามองร่างบางที่วิ่งออกไปจากโรงเรียนผ่านหน้าต่าง จนร่างบางลับตา แปลกดีนะ เกิดมาไม่เคยมีใครเป็นห่วงเขาเลย เด็กคนนี้ คนแรก


วันนี้ผมลัลลาเป็นพิเศษ ก็จะให้ไม่ลัลลาได้ไงละ จะได้อยู่ใกล้คุณฮิบาริ ที่แอบปลื้มมาตั้งนานแน่ะ
ได้เห็นตอนเขาหลับด้วย ดูผ่อนคลายสุดๆเลย แม้จะน่ากลัวไปหน่อยก็ตาม แต่เขาก็คือมนุษย์ละนะ
จากนี้จะได้เจอกันทุกเย็นแล้ว โดยไม่ต้องแอบมามองทุกเย็น แค่คอดก็เพ้อแล้วละ

สำหรับเราขอแค่ได้มองก็พอแล้ว >.<

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป

สึนะก็เริ่มชินกับการมาช่วยฮิบาริ ทำงานทุกเย็น สึนะแม้จะไม่ถนัดการทำงานแต่ก็พยายามเต็มที่ เพื่อจะได้อยู่กับเขา สึนะเองก็อยากให้เขาได้พักผ่อนบ้าง
" ซาวาดะ "
" ครับ? "
" เธอมีคนที่เธอแอบมองบ้างรึยัง ? " 
" เอ๊ะ " เย้ยทำไมถามคำถามนี้ละรึเจารู้ว่าเราแอบมองเขาเหรอ
" ตอบมา "
" ก็มีอะครับ " ก็คุณน่ะแหละ ฮา ~
" เหรอ " ฮิบาริพูดจบก็หลับตาต่อ
สึนะเองก็ไม่กล้าพูดอะไรต่อนอกจากทำงานต่อให้เสร็จ
" คุณฮิบาริ ผมชงชาให้ก่อนกลับนะครับ ผมวางให้แล้วบนโต๊ะนะ กลับบ้านดีๆนะครับ " สึนะโค้งคำนับ แล้วเดินออกจากห้องไป



เด็กคนนี้มีคนที่แอบมองแล้ว ?
แล้วเราละ ? ทำไมรู้สึกเจ็บแบบนี้ละ
เกลียดความรู้สึกแบบนี้ชะมัด
รู้สึกอ่อนแอ
.
.
" พ่อคนขี้แพ้ บอกรักไปก็จบแล้วแท้ๆ " เสียงปริศนาดังขึ้น
" ไอพืชล้มลุก " 
" กลัวเสียศักดิ์ศรีเหรอครับ ถ้าไม่ไปบอกรักเค้าก่อนระวังจะโดนแย่งนะขอบอก " พูดจบเสร็จร่างก็หายไปทันที

จะให้ไปขอความรักจากเด็กคนนั้นเหรอ
เสียศักดิ์ศรีชะมัดเลย
ไม่เอาหรอก


วันหยุดวันนึง
ฮิบาริ เดินตรวจเมืองตามปกติก็เห็นร่างบางกำลังเดินกับผู้หญิงคนนึง เด็กผู้หญิงคนนั้นสวยมากๆ
กำลังกอดแขนร่างบางแล้วเดินเข้าร้านขนมเค้กไป

ถ้าไม่ไปบอกรักเค้าก่อนระวังโดนแย่งนะครับ

หงุดหงิดชะมัด นั้นมันอะไรกัน !

ภาพร่างบางกับเด็กผู้หญิงคนนั้นฉายซ้ำไปซ้ำมาในหัวของฮิบาริ จนเขาหงุดหงิดจนคุมสติไว้ไม่อยู่

ถ้าไม่ไปบอกรักเค้าก่อนระวังโดนแย่งนะครับ

ศักดิ์ศรี ไม่ยอมหรอกนะจะไปขอความรักจากเด็กคนนั้น ไม่เอาหรอก แต่ใจก็เจ็บเหลือเกิน

ฮิบาริตามสึนะไปจนกระทั่งตอนเย็น จนสึนะแยกทางกับเด็กผู้หญิงคนนั้น ฮิบาริเห็นร่างบางโบกมือโหยงๆให้เด็กคนนั้น

ถ้าไม่ไปบอกรักเค้าก่อนระวังโดนแย่งนะครับ

สึนะโยชิ....ฉัน....

แต่ตอนนี้ร่างหายไวกว่าความคิด ร่างสูงเดินเข้าไปหาร่างบาง
" คุณฮิบาริ อ๊ะ !! "  ร่างบางตกใจอยู่ๆร่างสูงก็เข้ามากอด
" อยู่นิ่งๆแปปเดียวได้มั้ย " ร่างสูงเอ็ดขึ้นทำให้ร่างบางหยุดอยู่นิ่งๆ
" คุณฮิบาริ... " ร่างบางมองร่างสูงอย่างไม่เข้าใจ
" ฉันรักนาย... "
" .... "
" รักมาตั้งนานแล้ว นายคงจะขำใช่มั้ยละ ฉันกำลังลดตัวลงเพื่อมาขอความรักจากนาย ขำออกมาเลยสิ " แต่สิ่งที่ร่างบางแสดงออกมามันไม่ใช่การหัวเราะแต่เป็นน้ำตา
" คุณฮิบาริ.. " ร่างบางกอดร่างสูงอย่างแน่น


อะไรกันร้องไห้ทำไม
เราจะคิดมากทำไมนะ ถ้าไม่คิดมากตั้งแต่แรก
คงจะได้เด็กคนนี้มาครองตั้งนานละ

" ผมก็รักคุณ " ร่างบางคลี่ยิ้มอย่างอ่อนโยน