[Fic One-Shot] Is this love ... นี่ใช่รักหรือเปล่า [ GolfTha ]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

นี่ใช่ไหมคือ " ความรัก " ใช่หรือเปล่า? 

ขอบฟ้าที่เคยสีเทาๆ ดูสดใสขึ้นทันใด.. .

ฉันไม่รู้เรียกว่ารักได้หรือเปล่า? 

ก็ยังไม่แน่ใจ!! 

เพียงแค่รู้ว่าเป็นไปเพราะ เธอ.. . ^^

นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น

เนื้อเรื่อง

Is  this  love … นี่ใช่รักหรือเปล่า?
 

          ขาเรียวยาวก้าวอย่างกระฉับกระเฉง  มือข้างหนึ่งผลักประตูร้านกาแฟที่เปิดใหม่  ก็แค่อยากมาลองชิมกาแฟเท่านั้นเอง  กาแฟเป็นสิ่งที่เขาชอบมาก เวลาไม่สบายใจ หรือ ต้องคิดอะไรมากๆ กาแฟจะเป็นสิ่งที่ช่วยเขาได้

          ร้านกาแฟที่ถูกตกแต่งด้วยโทนสีชมพูอ่อน  โต๊ะเก้าอี้ถูกจัดวางไว้อย่างเป็นระเบียบ  กลิ่นหอมของกาแฟที่ทำให้รู้สึกผ่อนคลายและรู้สึกอบอุ่นเป็นอย่างดี

           ร่างสูงเดินไปยังมุมแมวเหมียว  ซึ้งถูกจัดไว้ให้กับแขกที่ชื่นชอบเจ้าแมว  ไม่นานนักก็มีพนักงานเดินมาที่โต๊ะของตน  ‘ เอ้ !!! ไม่หน้าจะใช่พนักงานนะ ดูจากชุดยูนิฟอร์มที่แตกต่างจากพนักงานคนอื่น  เหมือนเป็นผู้จัดการหรือไม่ก็เจ้าของร้านมากกว่า ‘  ร่างสูงคิดในใจ  เธอเดินพร้อมมากับเมนูกาแฟของร้าน ก่อนจะยื่นให้ลูกค้าที่มาใหม่

          มือเรียวยาวเอื้อมไปหยิบพลางเหลิบไปมองพนักงานด้วยสายตาเป็นเชิงขอบคุณ  แต่เพียงได้มองตาคู่นั้นทุกอย่างกลับหยุดนิ่ง   รุ้เพียงแต่ว่าดวงตาคู่นั้นมันช่างหวานยิ่งกว่าน้ำตาลที่ใส่ลงไปในกาแฟเสียอีก  ใบหน้าคมจ้องใปหน้าหวานเหมือนคนที่สติหลุดลายไป  เสียงหวานของคนตรงหน้าทำให้เธอตื่นจากภวังค์

“ เอ่อ  คุณคะ  ไม่ทราบว่าจะรับอะไรดีคะ? “  ร่างบางตรงหน้าเอ่ยถามขึ้น  เมื่อสติกลับมา  มือคู่นั้นรีบเปิดดูเมนูอย่างรวดเร็ว  แค่ก็แค่เปิดไปเท่านั้นแหละ  สานตาตอนนี้ไม่ได้มองเมนูด้วยซ้ำ  มันยังคงจดจ่ออยู่กับคนน่ารักตรงหน้า

“ อ่ะ !!! เอ่อ  ขอลาเต้ร้านที่นึงค่ะ “  ร่างสูงเอ่ยตอบกลับไป  ก่อนที่จะรู้สึกใจตื่นแรกอีกครั้งเพราะรอยยิ้มที่ถูกส่งมาเป็นการรับทราบ  ไม่นานนักกาแฟที่สั่งก็มาเสิร์ฟด้วยพนักงานสุดน่ารักคนเดิม  เธอวางแก้วกาแฟบนโต๊ะอย่างเบามือ  ยืนยิ้มและรอลูกค้าดื่มเพื่อติชมกาแฟที่เธอทำ  ฉันยิ้มเล็กน้อยและยกถ้วยกาแฟขึ้นมาดื่ม  แต่ตาเจ้ากรรมดันมองแต่คนตรงหน้า

“ โอ๊ยย !!! ร้อนนน !!! “  เสียงของร่างสูงร้องตะโกนออกมาเพราะไม่ได้ดูว่ากาแฟร้อนหรือเปล่า  คิดแล้วก็ขำตัวเองเป็นคนสั่งกาแฟร้อนมาแท้ๆ

“ คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคะ  เดี๋ยวฉันไปเอากระดาษมาให้นะคะ “  ไม่พูดเปล่าร่างบางรีบเดินไปหยิบกระดาษทิชชู่มาให้ร่างสูงเช็ดกาแฟที่หกเลอะเสื้อของเขา

“ นี่ค่ะ กระดาษทิชชู่ “

“ เอ่อ ขอบคุณค่ะ คุณ… “  เว้นระยะเพื่อให้อีกฝ่ายบอกชื่อตัวเอง

“ ฐาค่ะ  แล้วคุณ..? “

“ อ๋อ  กอล์ฟค่ะ “  กอล์ฟยังคงวุ่นกับการเช็ดคราบกาแฟที่เปรอะเปื้อน

“ งันเดี๋ยวฐาไปทำกาแฟมาให้ใหม่นะค่ะ “  ฐาบอกแล้วเก็บแก้วกาแฟถ้วยเก่าเพื่อที่จะเอาไปเก็บข้างหลังร้าน

“ ก็ได้ค่ะ  แต่คราวนี้ขอเป็นลาเต้เย็นแล้วกันนะค่ะ “  ได้แต่ยิ้มแห้งๆให้กับความซุ่มซ่ามของตัวเอง

“ ลาเต้เย็นได้แล้วค่ะ “ เอ๋ยพร้อมวางกาแฟไว้บนโต๊ะเช่นเดิม

“ ขอบคุณค่ะ “

“ เอ่อ  ต้องขอโทษจริงนะค่ะ สำหรับเรื่องเมื่อกี้ “  กอล์ฟพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง

“ ไม่เป็นไรหรอก  แต่ก็น่ารักดีนะ  กอล์ฟเนี่ยเหมือนเด็กเลย “  ฐาพูดอย่างเอ็นดู

“ กอล์ฟไม่เด็กแล้วนะ  25 แล้ว “ กอล์ฟพูดอย่างไม่ยอมแพ้

“ แต่ฐา 26 แล้วนะ  ยังไงกอล์ฟก็เด็กกว่าฐาอยู่ดี “ ฐายิ้มอย่างผู้ชนะ  กอล์ฟทำหน้างอแง  ทำไมกันทั้งที่กอล์ฟไม่เคยแพ้ใครเลยแต่กลับมาแพ้ผู้หญิงที่รู้จักกันไม่ถึงวัน  ‘ กอล์ฟไม่ยอมมมม ‘

“ ไม่รู้แหละ ยังไงกอล์ฟก็จะเรียกฐาว่าฐา “

“ แล้วนี่ฐาเป็นผู้จัดการร้านเหรอ? “

“ เป็นเจ้าของร้านน่ะ  คุณพ่อเพิ่มย้ายบ้านมาแถวนี้ก็เลยขอคูณพ่อเปิดร้านกาแฟน่ะ “

“ แล้ว…  ทำไมถึงเปิดร้านกาแฟล่ะ? “ กอล์ฟยังคงถามต่อ  (ไรเตอร์ : เห้ยกอล์ฟเมื่อกี้เพิ่งเปิดศึกกับเขาอยู่แท้ๆ ทำไมตอนนี้อยากรู้เรื่องเขาจัง  คิดไรป่ะเนี่ย)  (กอล์ฟ : อย่าพูดมาก !!! เดี๋ยวเอาไม้เสียบผีแทงซะเลยนิ) (ไรเตอร์ : อุ๊ย !!!)

“ ฐาชอบกาแฟ  ชอบทำกาแฟให้คนพิเศษดื่ม  ชอบกลิ่มหอมๆของกาแฟ  รู้เปล่ากอล์ฟเป็นคนพิเศษของฐาเลยนะ “

“ พิเศษยังไง? “ กอล์ฟถามด้วยความสงสัย

“ ก็กอล์ฟเป็นลูกค้าคนแรกของฐาไงล่ะ “ เอ่ยตอบพร้อมฉีกยิ้มที่แสนหวาน

“ แล้วมีอะไรอีกที่ฐาชอบกิน “  กอล์ฟถาม

“ อาหารญี่ปุ่น  ฐาของอะไรที่เป็นญี่ปุ่นๆ  มันน่ารักดี “  ฐาตอบด้วยรอยยิ้ม

          ไม่รู้ทำไมถึงได้รู้สึกดีอย่างนี้นะ  ไม่เคยรู้สึกอย่างนี้มาก่อน  กาแฟที่กินอยู่ทุกๆวันก็ไม่เคยอร่อยเท่านี้เลย  กอล์ฟนั่งอยู่ในร้านทั้งวัน  ก็แค่อยากเห็นหน้าเธอคนนั้นนานๆ  อยู่จนร้านปิดก็กลับบ้าน  แต่กอล์ฟก็มานั่งแบบนี้อยู่ทุกๆวัน  เหตุผลนะเหรอก็เพราะอยากมาเห็นใบหน้าหวาน  ยิ้มละลายใจ  อยากได้ยินเสียงหวานๆนั่น

          กอล์ฟมาที่ร้านทุกวันจนทำเป็นกิจวัตรประจำวันไปแล้ว  แต่เจ้าของร้านก็ไม่ได้แสดงท่าทีว่าจะเบื่อหรือรำคาญแต่อย่างใด  ตอนนี้เขาและเธอก็เริ่มสนิทกันมากขึ้น  พูดคุยกันมากกว่าเดิม  เวลาฐาไม่มีลูกค้าก็จะมาจะมานั่งคุยกับเขา  แต่อยู่อย่างนี้ก็มีความสุขแล้วล่ะ

          เสียงกระดิ่งจากประตูร้านดังขึ้น  บ่งบอกให้รู้ว่าลูกค้าคนแรก และคนสำคัญได้เข้ามาแล้ว  เลือกที่จะไปต้อนรับด้วยตัวเอง  เหมือนเขาคนนี้คือคนสำคัญอีกคนในชีวิต

          หยิบเมนูกาแฟประจำร้าน  เดินไปยังมุมที่คนมาใหม่นั่ง  พรางยิบกระดาษขึ้นมาจดเมนู  แอบเห็นร่างตรงหน้านี้มองตาค้างอยู่นาน  อมยิ้มกับตัวเองภายใหม้แระดาษจดที่ปิดไว้ไม่ให้อีกฝ่ายได้เห็น

“ ขอลาเต้ร้อนที่นึงค่ะ “  เสียงของกอล์ฟดังขึ้น  ฐาจดเมนูและยิ้มเป็นเชิงรับรู้  ก่อนจะเดินไปหลังร้านเพื่อชงกาแฟอย่างตั้งใจ  เพื่อคนพิเศษที่รออยู่  ทำลวดลายบนถ้วยลาเต้เป็นลายหัวใจ  ลายอื่นสวยๆมีตั้งเยอะแยะไม่ทำ  ไม่รู้ทำไมถึงเลือกทำลายนี้  หัวใจสั่งมาทำล่ะมั่ง

Golf  past

          กอล์ฟนั่งรอกาแฟอย่างสุขใจ  นึกๆแล้วก็ได้แต่นั่งยิ้มอยู่คนเดียว อย่างกับคยบ้า  เวลาที่ผ่านมา 2 เดือน  เวลาที่เธอและเขาได้เจอกันทุกกัน  ตั้งแต่เช้าจนเย็น  (ไรเตอร์ : นี่ไม่คิดจะทำงานทำการเลยหรือไง )  รู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก  หน้าอกข้างซ้ายเต้นแรงทุกครั้งที่ได้เจอกันในทุกๆวัน  แม้ว่าจะอยู่ด้วยกัน 2 เดือนแล้วก็เถอะ  อาการนี้ก็ยังคงเป็นอยู่ทุกวัน  ไม่เคยรู้สึกเสียใจเลยที่วันนั้นได้ก้าวเข้ามาในร้านกาแฟแห่งนี้  มันเป็นวันที่กอล์ฟจะจดจำไปตลอดชีวิตเลยล่ะ

          กอล์ฟนั่งอยู่ที่มุมเดิมมุมที่เขานั่งดื่มกาแฟทุกๆวัน  ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว  กอล์ฟได้แต่นั่งนึกถึงเรื่องต่างๆที่ผ่านมา 2 เดือน  เรื่องที่ทำให้เขามีความสุขได้ถึงเพียงนี้  วันนี้ก็มานั่งถามตัวเองง่า

‘ นี่ใช่รักหรือเปล่า? ’

Tha  past

          ฐายืนยิ้มคนเดียวอยู่หลังร้าน  มือยังคงชงกาแฟอย่างตั้งใจในใจก็ยังนึกถึงเรื่อง 2 เดือนที่ผ่านมา  2  เดือนที่เธอได้รู้จักกับกอล์ฟ  2  เดือนที่ได้พูดคุยกัน  2  เดือนที่ได้เห็นรอยยิ้มนั้นทุกวัน  2  เดือนที่ได้มองใบหน้าคมนั้นทุกวัน  ถึงจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ  หรืออาจจะยาวแต่มันมีความสุขมากซะจนเรารู้สึกไปว่ามันช่างเป็นเวลาที่สั้นเหลือเกิน  ช่วงเวลานี้มันก็มีแต่ความสุข  ความสุขที่ไม่สามารถจะหาคำไหนมานิยามได้  หัวใจมันยังคงเต้นแรงทุกครั้งที่ได้เจอ  เฝ้าถามตัวเองอย่างเหม่อลอย  มือก็ยังคงคนกาแฟต่อไปเรื่อยๆ  ในเวลานี้คงไม่ได้นึกถึงลูกค้าที่นั่งรออยู่ข้างในร้านแล้วล่ะ  เพราะตอนนี้ในหัวของเธอมีคำถามที่ยากจะหาคำตอบได้ว่า

‘ นี่ใช่รักหรือเปล่า? ’

          ตั้งแต่วันนั้น  จากวันที่กอล์ฟเริ่มสงสัยในใจ  หลายเดือนผ่านมาแล้ว  แต่คำถามนั้นมันก็ยังคงไม่ได้รับคำตอบซักที  คำตอบที่มีในตอนนี้น่ะเหรอ  รู้แค่ว่าต้องมาที่ร้านนี้ทุกวัน  สั่งลาเต้ฝีมือของเธอทุกวัน  แอบมองเวลาที่เธอยิ้ม  หาเรื่องคุยเวลาเธอไม่มีลูกค้า  อย่างอย่างนั้นทุกวันโดยไม่คิดจะเบื่อ 

          ไม่รู้ว่าเธอจะรำคาญหรือเปล่า  แต่ในใจก็แอบหวังว่าเธอจะชอบเหมือนกัน  ก็ได้แต่ภาวนาในใจให้มันเป็นแบบนั้น  ใจของเราจะตรงกันหรือเปล่า?  สะบัดหัวเพื่อไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไป  ตอนนี้ก็ถึงเวลาที่เราจะต้องไปนั่งดื่มกาแฟที่ร้านของฐาแล้วซิ

          ขาเรียวยาวก้าวพ้นรั่วประตูบ้านเดนตรงไปยังร้านเดิมที่เธอนั่งประจำ  โชคดีอะไรก็ไม่รู้ที่ร้านอยู่ใกล้แค่หัวมุมนี้เอง  ตอนนี้กอล์ฟเดินมาถึงหน้าร้านแล้วหยุดดูป้ายชื่อร้าน  GTL Coffee Love  อมยิ้มเล็กน้อยและผลักประตูเข้าร้านไปนั่งที่มุมเดิม

“ อ่าว  กอล์ฟมาแล้วเหรอ  วันนี้จะเอาลาเต้อีกหรือเปล่า? “  ฐาถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“ อืม  แต่ต้องเป็นฝีมือฐานะ ไม่งันกอล์ฟไม่กินจริงๆด้วย ฮ่าฮ่า “  แกล้งพูดไปอย่างนั้น  แต่ในใจคิดจริง  ไม่ใช่อะไรหรอกมันหลุดปากน่ะ

“ ได้สิ  ก็ฐาเป็นคนทำให้กอล์ฟทุกครั้งอยู่แล้วนี่นา “  ฐาพูดด้วยรอยยิ้ม แล้วเดินไปหลังร้านเพื่อไปทำกาแฟให้ลูกค้าคน ‘ พิเศษ ’

          ฐาเดินออกมาพร้อมกับถ้วยใบเล็กลายเจ้าแมวที่ไม่เหมือนกับแก้วใบอื่นๆ  แต่ลาเต้วันนี้มันกลับไม่เหมือนทุกวันเพราะฟองนมบนลาเต้ที่ปกติจะเป็นลายหัวใจ  แต่วันนี้มันเป็นลายแมว  ลายที่กอล์ฟชอบ

“ อ้าว  ทำไมวันนี้เป็นลายแมวล่ะฐา “  กอล์ฟถามด้วยความสงสัย

 “ ก็เห็นว่ากอล์ฟชอบแมว  ก็เลยลองทำดู  ฐาไม่เคยทำลายนี้เลย  กว่าจะทำได้ก็นานเลยนะเนี่ย “  ฐาตอบแบบเขินๆ  ไมรูว่าเขินเพราะทำให้กอล์ฟ  หรือเขินเพราะทำไม่เป็นกันแน่  แต่ก็เพิ่งเคยเห็นฐาเขินตั่งแต่วันที่รู้จัก  แต่ก็น่ารักดีนะ

“ นี่ฐา    ตอนนี้ไม่มีลูกค้า นั่งเป็นเพื่อนกอล์ฟหน่อยซิ น๊ะน๊ะ “  ทำสายตาอ้อนแบบเด็กๆ เผื่อฐาจะเห็นใจแล้วมานั่งคุยด้วย  ฐาทำท่าจะเดิน แต่พอเห็นหน้างอแงของกอล์ฟก็ยอมมานั่งเป็นเพื่อน

“ กอล์ฟ ถามอะไรหน่อยซิ ”  ฐาถามเพื่อทำลายความเงียบ

“ ว่า? “ กอล์ฟตอบเพียงสั้นๆ

“ กอล์ฟมาที่ร้านทุกวัน  กินลาแต้ทุกวัน  นั่งมุมเดิมทุกวัน  ทำอะไรซ้ำๆกันทุกวันไม่เบื่อบ้างหรือไง? “ ฐาถามด้วยความสงสัย

“ ไม่เบื่อหรอก  ถ้าเราเจออะไรที่ ‘ ถูกใจ ’แล้ว  เราก็คงไม่อยากเปลี่ยนไปทำอย่างอื่น  ถ้ากอล์ฟเปลี่ยนไปดื่มกาแฟร้านอื่น  เปลี่ยนไปกินอย่างอื่น  กอล์ฟไม่รู้ว่าจะดีเหมือนเดิมหรือเปล่า “  กอล์ฟตอบด้วยรอยยิ้ม

“ งั้นคราวนี้กอล์ฟถามบ้างนะ “

“ ฐาเกิดวันที่เท่าไรเหรอ? “

“ 14  ตุลา น่ะ  แล้วกอล์ฟล่ะ? “

“ 23  มีนา อ่ะ “ 

“งั้นอีกเดือนหนึ่งก็วันเกิดฐาแล้วอ่ะดิ “

“ อื้ม  อย่าลืมของขวัญวันเกิดฐาล่ะ  ถ้าลืมตายแน่  อ๊ะ !!!  ลูกค้ามาแล้ว  เดี๋ยวฐาไปรับแขกก่อนนะ “  ฐาว่าแล้วลุกไปต้อนรับลูกค้า

          นั่งอยู่ในร้านจนถึงเวลาปิดช่วยฐาเก็บร้านแล้วขอตัวกลับบ้าน  เดินคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยระหว่างกลับบ้าน แต่ก็ไม่พ้นเรื่องของฐา  ทำธุระส่วนตัวและเตรียมตัวนอนแต่ดันนอนไม่หลับ เพราะตอนนี้มีคำถามมากมายอยู่ในหัว  จะให้อะไรฐาเป็นของขวัญวันเกิดดี?  อะไรที่ฐาชอบ?  อะไรที่ให้ฐาแล้วประทับใจ?  คิดอยู่อย่างนั้นจนเผลอหลับไป

          วันเวลาผ่านไปโดยที่ชีวิตก็ยังดำเนินไปเหมือนเดิมทุกวันคำถามข้อแรกตอนนี้เริ่มหายไป  มีแต่สิ่งเล็กๆที่เรียกว่า  รัก  เข้ามาแทนที่  แต่แน่นอนเวลาที่มีความสุขมักจะผ่านไปไวเหมือนลมพัดผ่านตัวเรา

          วันนี้แล้วซินะ  วันที่ทำเครื่องหมายสีแดงไว้บนปฏิทิน  รอจนถึงเวลาที่ร้านปิด อีกหนึ่งชั่วโมงร้านก็จะปิดแล้ว  กอล์ฟเดินไปยังร้าน GTL Coffee Love เหมือนเช่นทุกวัน  เดินเข้าร้านไปนั่งที่มุมเดิม  แต่ครั้งนี้ไม่ได้สั่งกาแฟเหมือนทุกๆวัน เพราะ…..

“ ฐา  ขอโทษนะวันนี้กอล์ฟมาช้าไปหน่อย  เหงาไหม?  เออฐา  วันนี้ขอลาแต้ร้อนเหมือนเดิมนะ  แต่เอาฟองนมรูปหัวใจนะ  แล้วก็ขอเค้กลายที่ฐาชอบ  เขียนว่า  HBD  MY  BOO  นะ  แล้วก็ปักเทียน จุดไฟให้ด้วยนะ “  กอล์ฟมาถึงก็สั่งเป็นชุด ฐาทำหน้างงเล็กน้อย แล้วจดตามที่กอล์ฟสั่ง

“ คือพอดีเป็นวันเกิดคนสำคัญของกอล์ฟน่ะ  ฐาช่วยทำตามที่กอล์ฟสั่งหน่อยนะ “  บอกไปให้อีกคนหานสงสัย  อีกฝ่านพยักหน้ารับ  แต่แววตาดูเศร้าลงอย่างน้อยใจ  ฐาเดินเข้าไปหลังร้านคงเพราะทำเค้กด้วยเลยทำนาน  ฐาเดินออกมาพร้อมกับถาดที่มีถ้วยกาแฟและเค้กอยู่วางไว้บนโต๊ะ  ก่อนจะรีบหันหลังเดินไป  กลัวอีกฝ่ายจะเห็นแววตาเศร้าหมองที่น้ำตากำลังคลอ  แต่ก็ต้องหยุดเพราะเสียงของกอล์ฟที่นั่งอยู่ข้างหลัง

“ ฐา  จะรีบไปไหน “

“ ……………………………. “

“ จะไม่รอเป่าเค้กตัวเองหน่อยเหรอ? “ พูดด้วยน้ำเสียงยิ้มๆ  กอล์ฟลุกขึ้นเดินไปจับมือฐาให้มานั่งฝั่งตรงข้าม  ใบหน้าฐาดูงงๆกับสถานการณ์

“ สุขสันต์วันเกิดนะฐา  เป่าเทียนเลยดิ”  ใบหน้าเศร้าของคนตรงหน้าเริ่มมีร้อยยิ้มผุดขึ้นมา  ก่อนจะน้อมหน้าลงเป่าเทียน  แต่ก็ต้องชงักเพราะเสียงของกอล์ฟพูดคัดขึ้นมา

“ เดี๋ยว !!!  ยังไม่อธิฐานเลยนะ อธิฐานก่อนสิ “  ฐาประสานมือไว้ที่หน้าสักพักก็น้อมลงเท่าเทียนที่อยู่บนเค้ก

“ กอล์ฟ แล้วของขวัญล่ะ?  อย่าบอกนะว่าลืม “  ฐาทำถ้าว่าจะงอแง  กอล์ฟจึงรีบพูดปลอบประโลม

“ เปล่านะ  กอล์ฟไม่ได้ลืม  ของขวัญวันเกิดฐา  กอล์ฟเตรียมไว้แล้ว “

“ ไหนอ่ะ “ ฐาพูดแล้วยังทำท่าแกล้งงอนต่อ

กริ๊งงง  เสียงกระดิ่งจากประตูร้านดังขึ้น  เพื่อบอกว่ามีแขกมา

“ ของที่สั่งมาส่งแล้วครับ “ เสียงพนักงานร้านอาหารญี่ปุ่นตะโกนขึ้น

“ นั้นไงของขวัญวันเกิดฐา  เดี๋ยวกอล์ฟไปเอาของก่อนนะ “

“ นี่ครับ  อาหารที่สั่งขอให้ทานอาหารให้อะไรนะครับ “

          กอล์ฟเดินถืออาหารญี่ปุ่นมาวางไว้บนโต๊ะ  ฐายิ้มรับกับความเอาใจใส่ของกอล์ฟที่ยังจำเรื่องของตัวเองได้  แม้แต่เรื่องอาหารที่ชอบ ( ไรเตอร์ : ความจริงฐากินได้ทุกอย่างที่ขวางหน้า )

“ นี่ไงของขวัญวันเกิดฐา  อาหารญี่ปุ่นที่ฐาเคยบอกว่าชอบกินไง  “  ทั้งคู่ยิ้มให้กันอย่างที่เทียบไม่ได้เลยว่าใครมีความสุขมากว่ากัน

“ กอล์ฟแล้ว  My Boo  มันแปลว่าอะไรหรอ? “  ฐาถามด้วยความสงสัยหลังจากที่กินเค้กและอาหารญี่ปุ่นหมดแล้ว

“ อยากรู้จริงหรอ  เดี๋ยวกอล์ฟจะบอกนะ  แต่… “

“ แต่อะไรหรอกอล์ฟ? “  ฐาถามด้วยความอยากรู้

“ เดินกลับบ้านเป็นเพื่อนกอล์ฟหน่อยสิ  เดี๋ยวกอล์ฟจะบอก “

 “ ได้สิ  ไปกันเถอะตอนนี้ก็ดึกแล้ว “  ฐาพูดจบก็ลุกขึ้นดึงมือกอล์ฟออกจากร้าน  กอล์ฟเดินนำหน้าฐาเพราะเธอคงไปไม่ถูก  แต่มือยังคงประสานกัน  แอบอมยิ้มเล็กน้อย  เดินไปเรื่อยอย่างไม่รีบร้อน

ณ  บ้านกอล์ฟ

“ ถึงแล้ว  บ้านกอล์ฟ “

“ อื้ม  แล้วตกลง  My  Boo  แปลว่าอะไรล่ะ? “

“ เอาล่ะ  กอล์ฟจะบอกแล้วนะ “  กอล์ฟสูดหายใจลึกๆ  หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ  วันนี้กอล์ฟตัดสินใจจะบอกคำตอบของหัวใจให้ฐาได้รู้

“ My  Boo  แปลว่า  ที่รักของฉัน  ฐาเป็นมายบูของกอล์ฟนะ  กอล์ฟรักฐานะ  ตอนแรกกอล์ฟก็ยังไม่แน่ใจว่าความรู้สึกนี่ใช่รักหรือเปล่า  ได้แต่ตั้งคำถามในใจ  แต่ตอนนี้กอล์ฟได้คำตอบแล้วล่ะ  คำตอบที่ว่าก็คือ  ‘ กอล์ฟ  รัก  ฐา ‘  แล้วฐาล่ะ  อยากให้กอล์ฟเป็นมายบูของฐาหรือเปล่า? “  รู้สึกเขินเหมือนกันนะเนี่ยที่บอกความในใจไปตรงแบบนี้  โชคดีที่ตอนนี้ดึกแล้ว  ฐาคงจะไม่เห็นหน้าที่กำลังแดงอยู่ตอนนี้

“ กอ…กอล์ฟ “  ฐาอึ้งไปสักพัก  ก่อนจะเริ่มพูดความในใจบ้าง

“ ฐาก็รักกอล์ฟนะ  มายบูของฐา “  ตอนนี้หัวใจมันกำลังพองโต  ความรู้สึกดีใจที่ยากจะหาคำมานิยามได้  กอล์ฟดึงตัวฐาเข้ามากอดอย่างดีใจ  ก่อนจะผละออกจากกันเล็กน้อย  กอล์ฟยื่นหน้าเข้าใกล้ใบหน้าหวานของฐาเรื่อยๆอย่างช้าๆ  และประทับจูบบนริมฝีปากบาง 

‘ เวลาความสุขที่แสนนาน  จูบที่แสนหวาน  จะไม่มีวันลืมชั้วนิรันดร์ ‘

“  ใช่ … นี่ล่ะคือความรัก  “