ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : จิ้งจอกมหัศจรรย์ตอนที่5: ความิของฉัน...100%
ในห้องกว้างใหญ่ที่คุ้นเคย กำลังมีร่างหนึ่งยืนยิ้มอยู่กลางห้อง
"สวัสดี ห้องสวยดีนะ" รอยยิ้มใจดีของผู้บุกรุกเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางสบายๆเหมือนกำลังเดินชมวิว
แต่ขอโทษเถอะค่ะ! นี้มันห้องฉันนะ!?
แถมนี้มันตึกสูงหลายชั้นด้วย ที่นี้มันไม่ใช่บ้านที่มีเหล่าพ่อบ้านและเมดๆอยู่ แต่เป็นคอนโดที่พี่ชายซื้อไว้ให้เป็นส่วนตัวต่างหาก เพราะที่นี้สามารถมองผ่านหน้าต่างชมวิวได้ง่ายๆ
แถมตึกนี้มันตั้งอยู่ระหว่างกลางๆบริเวณบ้านของเอเดรียนและมาริเน็ตล่ะ แน่นอนว่าผู้เลือกที่ทำเลนี้ก็คือตัวเองนี้แหละค่ะ เผื่อมีโอกาสได้ส่องดูตอนเลดี้บัคและแคทนัวร์ไปมาหาสู่กันน่ะแค่ก!
บอกแล้วว่าเธออยากจะตามติดดูชีวิตของคู่นี้
หลังจากที่กลับจากการไปชมเรื่องสนุก เธอก็เลือกจะกลับมาคอนโดใกล้ๆแทนเพราะขี้เกียจเดินไกลแถมกลัวหลงด้วย แน่นอนว่าระหว่างทางเธอได้โทรไปบอกที่อยู่กับลูเซียนแล้วด้วย
โดนทางนั้นบ่นด้วยความเป็นห่วงยกใหญ่ พร้อมกับคุณแม่ที่ยกเลิกเที่ยวบินเพราะมีปัญหาทางบริษัทขึ้นมาพอดี
ตอนนี้ท่านแม่ก็ยังไม่รู้เลยว่าเธอได้หนีออกมาจากบ้านในตอนนั้น เพราะลูเซียนอุบช่วยไว้แท้ๆตอนนี้แม่รู้แค่ว่าเธออยากออกมาใช้ชีวิตคนเดียวชิวๆในคอนโดระยะเวลาหนึ่ง ขอแค่ไม่ใช่เรื่องเกี่ยวกับงานทุกคนพร้อมจะตามใจเธอทุกอย่างอยู่แล้ว
"ฉันมาเพราะสงสัยว่าทำไมเธอถึงไม่ใช้มัน.." ชายชราที่ถือไม้เท้าแต่งตัวด้วยชุดสีแดงลายดอกไม้เหมือนเมื่อครั้งเจอกันครั้งแรก.. เขาพยักเพยินไปที่กระเป๋าสะพายไหล่ของเธอ
"ทั้งที่รู้ว่ามันคืออะไร"
"คะ คุณปู่พูดเรื่องอะไร.." ฉันตอบเสียงเบาหวิวเผลอหลุบตาลงด้วยความประหม่า ฉันต้องทำเป็นไม่รู้จักมิสเตอร์ฟู!
"ฉันรู้ว่าเธอรู้ เธอไม่ใช่คนจากที่นี้ใช่มั้ย"
!?
ฉันอ้าปากค้าง เขารู้ได้ยังไง!?
"เธอคงจะสงสัยว่าฉันรู้ได้ยังไง สาเหตุเพราะสิ่งนั้น"
แอบอ่านใจเปล่าเนี้ย! เอ๋ หรือเพราะหน้าตาเรามันอ่านง่ายไป..
อยู่ๆ
กล่องหกเหลี่ยมปริศนาในกระเป๋าก็ลอยออกมาหยุดตรงหน้าเธอ มันกำลังเรืองแสงสีขาวปริบๆไปมา
วิ้ง
วิ้ง
ฉันลองยื่นมือออกไป มันก็ค่อยๆหล่นลงกลางผ่ามือเธอพอดี มิสเตอร์ฟูที่มองมาอยู่ตลอดพยักหน้ายิ้มด้วยความพึ่งพอใจอะไรสักอย่าง??
ฉันทำหน้างงพร้อมกับมือที่ถือกล่องปริศนาไว้อยู่
"นั้นคือมิราเคิลสโตรที่แตกหมู่ออกมา.. สิ่งนั้นมันเลือกนายของมันเอง ในทำคำนายในอักษรโบราณได้บอกเอาไว้ถึงคนที่จะมาช่วยเหลือหยินและหยาง มันได้หายออกไปฉันจึงได้ตามมันมา"
"เธอคือผู้ถูกเลือกจากฟ็อกมิราเคิลสโตรในรอบ500ปี ช่างน่ายินดีๆ" ชายชราลูบเคาตัวเองสองสามที พร้อมกับถอนหายใจด้วยความยินดี
ดีกับผีน่ะสิ!
ทำไมรู้สึกว่าเรื่องมันชักจะมั่วไปกันใหญ่แล้วฟร่ะ!?
ตั้งแต่ตอนนั้นแล้วจะมีสักครั้งไหมที่มิสเตอร์ฟูจะเล่นตามบทเดิมเนี้ย!?
"ฟ็อกมิราครูส..." ฉันเอ่ยขึ้นอย่างสงสัย ฟ็อกมิราครูส...กำลังหมายถึงสร้อยคอจิ้งจอกหรือเปล่านะ..
มิราเคิลสโตรนั้นมีเครื่องประดับหลายแบบ อย่างเลดี้บัคคือตุ้มหูลายเต่าทอง และของแคทนัวร์คือแหวนรูปอุ้งเท้าแมว นอกจากนี้แล้วยังมีเข้มกลัดรูปปีกผีเสื้อของฮอกมอร์ท
'ฮอกมอร์ท' คือตัวตนผู้อยู่เบื่องหลังความวุ่นวายในกรุงปารีสวันนี้ เขาจะใช้ผีเสื้อที่ทำมาจากพลังงานสีดำ มอบพลังและอำนาจให้แก่มุนษย์ธรรมดาที่มีจิตใจด้านลบในตอนนั้น ให้กลายเป็น supervillains หรือวายร้ายนั้นเอง
ส่วนมิคาครูสจิ้งจอกที่เธอกำลังหมายถึงคือของเพื่อนสาวในอนาคตของมาริเน็ต... ที่จริงเธอดูถึงแค่ภาคแรกเอง ภาคสองมีสปอยออกมาว่าคนต่อไปคือฮิโร่จิ้งจอกสาวคนที่สาม แล้วมีภาพหลุดออกมาว่าเป็นอัลย่า
ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าจริงหรือเปล่าเพราะเธอตายก่อนภาค2จะมาน่ะสิ!
ด้วยใบหน้าที่ดูกังวลของไดอาน่าทำให้ชายชรายิ้มนิดๆเหมือนเอ็นดูบุตรหลาน
"ไม่รู้หรอกนะว่าแม่หนูคิดอะไรอยู่ แต่สิ่งที่เธอเห็นมันไม่ได้เป็นไปตามนั้นทั้งหมดหรอกนะ ทุกอย่างมีการเปลี่ยนแปลงอยู่เสมอ..."
"เพราะว่าที่นี้คือโลกแห่งความจริง"
ฉันที่ตื่นจากภาวังค์กำลังจะเงยขึ้นมาถามว่าหมายความว่ายังไง อยู่ๆชายชราเมื่อกี้ก็หายออกจากห้องไป
"คุณฟู!?"
เด็กสาวเดินออกดูตรงระเบียงด้วยความตกใจ แต่ก็ไม่เห็นวี่แววของชายชราเมื่อกี้แล้ว...เธอเดินกลับเข้ามาในห้องด้วยความว้าวุ่นใจก่อนจะเหลือบเห็นอะไรขาวๆตรงหัวเตียง
"นามบัตร?" สิ่งที่เจอคือนามบัตรเบอร์โทรและที่อยู่ มันเขียนไว้ว่า 'เปิดรับสมัครสอนศิลปะการชงชาจีน ทีxxx' ไม่รู้ทำไมแต่เธอคิดว่านามบัตรนี้คงจะเป็นของมิสเตอร์ฟูแน่ๆ
ดูเหมือนว่า...หลังจากนี้คงต้องไปเยี่ยมสำนักชงชาสักครั้งแล้วล่ะ เฮ้อ..
เธอสูดหายใจก่อนจะทำใจกล้าเปิดกล่องในมือออก...
แวบ!
แสงสว่างบาดตากระจายไปทั่วห้องทำให้ฉันต้องยกแขนบังสายตาไว้ แสงจ้าเหมือนมีลูกไฟสีฟ้าพุ่งออกมาจากกล่องหกเหลี่ยม เหมือนเห็นแวบๆว่าในกล่องเครื่องประดับคือสร้อยข้อมือ
เมื่อลืมขึ้นสิ่งแรกที่เธอเห็นคือหางฟูๆกำลังสะบัดอยู่ตรงหน้า มันมีขนาดตัวเท่าผ่ามือเธอพร้อมกับหูใหญ่สองข้างที่กระดิกน้อยๆ สิ่งมีชีวิตคล้ายจิ้งจอกสีขาวใบหูและหางแซมสีฟ้าอ่อนๆ กำลังลอยตัวอยู่ตรงหน้าเธอ
มันดูเป็นสิ่งมีชีวิตที่งดงามประหลาด เพราะขนสีขาววาววับเป็นประกายเหมือนขนกำมะหยี่เนื้อดี
และ...
คร่อก...ฟี้...
"....."
ไดอาน่า : Σ (¯□¯;)............มันหลับอยู่!
ตอนที่เธอดูเอเดรียนและมาริเน็ตเจอความิของตัวเองครั้งแรก เธอก็รู้เลยว่าแต่ละตัวมีนิสัยเช่นไร
ความิของมาริเน็ตใจเย็นและรอบคอบดูกระตือรือล้นตลอดเวลา แถมพยายามชักชวนให้มาริเน็ตกลายเป็นเลดี้บัค ในขณะที่ทางด้านเอเดรียนความิของเขาดูซุกซนแบบสุดๆ แถมชอบขี้เกียจชอบหลบไปนอนขยับตื่นเมื่อไหร่เป็นกิน
แล้วดูความิทางฉันสิ!
คร่อก...ฟี้... คร่อก...ฟี้
ไม่มีความตื่นเต้นหรือกระตือรือล้นเลยสักนิด....
30%
..................
........
..
.
ผ่านไปราวๆครึ่งชั่วโมงต่อมาความิของฉันก็ไม่ตื่น
จนสุดท้ายฉันเลยต้องลุกมานั่งอ่านหนังสือมังงะบนเตียงไปพลางๆ พร้อมกับลูบพุงเจ้าจิ้งจอกตัวน้อยที่หลับปุยบนหมอนนุ่มที่วางรองให้ไว้
ขนนุ่มมือชมัด...
แตะเนื้อแตะตัวนิดหน่อยเองน่าา ก็มันอุ่นนุ่มนิ่มนิ้วดีนี้นา แถมแตะตัวขนาดนี้มันยังไม่ตื่นเลยเหอะ..
"อื้มมมมม"
เสียงครางต่ำพร้อมกับอ้าปากหาวกว้างๆ เธอแอบเห็นเขี้ยวเล็กๆคู่งามสองข้างโผล่ออกมาด้วย มันยืดเส้นยืดสายไปมาพร้อมกับทุบไหล่เล็กๆเหมือนคนแก่ในขณะที่ตายังปิดอยู่
ฉันที่เห็นความิของจริงใกล้ๆเป็นครั้งแรก จับจ้องมองมันไม่กระพริบด้วยความตื่นเต้น..
'นี้คือ...ความิของฉันจริงๆหรือ?..'
ดู..
ประหลาดดีนะ..
"หือ..? อ๊ากกกกกกกก!!"
เฮือก!?
เสียงร้องตกใจของจิ้งจอกเบื้องหน้าที่บังเอิญลืมตาขึ้นมาสบตาฉันพอดี ทำเอาฉันที่ถือมังงะในมือค้างสะดุ้งตกใจโหย่ง
ตุบ
หนังสือหลุดจากมือ พร้อมมองจิ้งจอกสีขาวเมื่อกี้ ลอยหนีไปหลบด้านหลังโคมไฟบนโต๊ะเขียนหนังสือฉันซะแล้ว
หนีรวดเร็วจริงๆ..
"ทะ เธอเป็นใคร!? ที่นี่ที่ไหน!"
กรร
ท่าทางฟองขนพร้อมเสียงขู่ในลำคอเวลาตื่นกลัวเหมือนแมวเหมียว ทำให้ฉันเกือบหลุดเสียงหัวเราะคิกคักออกมา สงสัยความิของฉันจะนอนมากจนเบลอจำหน้าที่ของตัวเองไม่ได้นะเนี่ย...
ฮ่ะแฮ่ม!
ขอปรับเสียงทีหนึ่ง
"ฉันชื่อ ไดอาน่า ซีมัวร์ และฉันต้องถามมากกว่านะ..ว่าคุณเป็นใคร เป็นตัวอะไร" ฉันตีหน้าขรึมถามเสียงนิ่ง แกล้งทำเป็นไม่รู้จักความิแถมพยายามรักษามาดผู้ดีไว้สุดๆ
ดูจากน้ำเสียงแล้วความิของฉันคงเป็นผู้ชายล่ะ
ความิตัวเล็กที่เหมือนเริ่มจะปะติดปะต่อเรื่องราวได้ก็โผล่ออกมาจากโคมไฟแล้ว แต่ยังคงรักษาระยะห่างไว้อยู่
ทำท่าทางเหมือนไม่ไว้ใจฉันซะอย่างนั้น แต่ว่านั้นมันต้องท่าทางของทางนี้ปะว่ะ!?
รู้สึกหมั่นเขี้ยวชะมัดเลย ทำไมความิของคนอื่นดูเข้าหาเจ้าของมากกว่าความิของฉันนะ หรือว่ามันแตกหมู่อย่างที่มิสเตอร์ฟูเคยพูดไว้?
"ฉันชื่อแจสเปอร์! ฉันเป็นความิที่สามารถมอบปาฎิหาร์ยให้เธอกลายเป็นฮิโร่ได้! นี้เป็นครั้งแรกในรอบ500ปีที่ฉันหลุดออกจากผนึก ฉันจึงมึนๆเบลอๆบ้างอย่าใส่ใจ"
'แจสเปอร์'ทำท่าทางยักไหล่บ่งบอกว่าเมื่อกี้เจ้าตัวหลุดมาดอย่าไปแคร์ ก่อนที่แจสเปอร์จะยืนตรงพร้อมโค้งตัวลงเล็กน้อยผายมือออกเหมือนสุภาพบุรุษสมัยก่อน
ไอ้ท่าทางระแวงดูลนๆเมื่อกี้เหมือนไม่เคยเกิดขึ้นซะงั้นแหละ
"ยินดีที่ได้รู้จักคุณผู้หญิง ฉันคือสัญลักษณ์แห่งความสามัคศี ความสันโดษและสัญชาตญาณ คุณคือผู้ถือครองคนที่5ของฉัน"
"คนที่5? แล้วคนอื่นคือใคร" ฉันทำท่าทางสนใจ จะว่าไปผู้ถือครองของเลดี้บัคคนแรกดูเหมือนจะเป็นคนจีนแถมมีหลายคนมาก เพราะว่าพลังของมิคาเคิลสโตรของเลดี้บัคแข็งแกร่งก็เลยมีผู้ถือครองเยอะ ส่วนคนอื่นๆฉันไม่รู้เพราะไม่มีเปิดเผยออกมา ของแคทนัวร์ก็พบว่าผู้ถือครองคนแรกเป็นคนจีน...นอกจากนั้นก็ไม่มีบอกไว้
ฉันคิดว่ามิคาครูสถือกำเนิดก่อตั้งตั้งแต่สมัยอียิปโบราณ แล้วส่งต่อไปหลายประเทศ นอกจากจีนแล้วหนึ่งในนั้นมีญี่ปุ่นด้วย อาคุม่าในภาษาญี่ปุ่นแปลว่าปีศาจร้าย
"อื้มมมม พูดยากจังมันเรื่องหลายพันปีแล้วอ่ะ จะให้นึกปุบบับก็นึกไม่ออกหรอก แต่ผู้ถือครองฟ็อกมิราครูสลัคคนแรกเป็นคนจีน, อียิป,ญี่ปุ่น,เอ่อคนที่สี่ไม่แน่ใจ แต่คนที่ห้าคือเธอ"
แจสเปอร์หาววอดเหมือนเริ่มง่วงแต่ก็ยังมีความตั้งใจตอบคำถามเธอทุกคำถามอยู่
แจสเปอร์บอกว่าเอกลักษณ์ของฉันคือจิ้งจอกเก้าหางในตำนานทำเอาฉันทึ่งไปเลย แต่พอแจสเปอร์บอกว่าตอนนี้เหลือหางเดี่ยวแล้วฉันก็เบะปากสิคะ
แจสเปอร์บอกว่าจะกลายเป็นเก้าหางได้จะต้องให้ร่างกายฉันชินกับพลังเสียก่อน เพราะพลังจิตวิญญาณต้องสมบูรณ์ ณ เวลานั้น
แต่พอแจสเปอร์หันมามองเธอพร้อมพยักหน้า บอกว่าฉันมีจิตวิญญาณสมบูรณ์ดี ถ้าขัดเกาอีกหน่อยคงใช้พลังได้เต็มที่ ฉันก็เริ่มคาดหวังซะแล้วว่าตัวเองอาจจะมีเก้าหางในสักวัน มันคงจะดูเท่ดีไม่หยอก
"เอาละถึงเวลาแล้ว เธอลองพูดว่า tricks out" แจสเปอร์พูดเสียงนิ่งๆเหมือนพูดเรื่องลมฟ้าอากาศ ทำเอาฉันพูดตามไปแบบไม่คิดอะไร
"tricks out" พูดจบเพิ่งมานึกได้ว่ามันคือประโยคเปลี่ยนร่างไม่ใช่หรือยังไงว่ะค่ะ!?
แล้วก็นายยังไม่ได้บอกคาถาตอนคืนร่างเลย!
"เดี๋ยว แจส-!"
ควับ!
ไม่ทันซะแล้ว.. เมื่อร่างของแจสเปอร์กลายเป็นควันสีขาวก่อนจะถูกดูดกลืนหายเข้าไปในสร้อยข้อมือ
"อ๊ะ"
ทันใดนั่นพสาสม่าที่ไม่รู้จักก็กลายเป็นหมอกปกคลุมทั่วร่างกายทุกส่วน ก่อนที่มันจะถูกดูดซึมโดยสร้อยข้อมือ
เมื่อหมอกจางหายไปก็ปรากฎร่างบางในชุดสูทสีเทาเงินมันวาว สะบัดมือทีหนึ่งเสื้อคลุมกิโมโนสีฟ้าแซมม่วงปรากฏในมือก่อนจะถูกสวมใส่ แสงของพสาสม่าเรืองรองรอบเอวหญิงสาวก่อนจะกลายเป็นผ้าคาดเอวโอบิสีแดงสด ถูกมัดรวบด้วยเชือกสีทองอีกทีหนึ่ง
คอเสื้อกิโมโนปล่อยลงให้แขนเสื้อตกไหล่ ทั้งสองข้างให้เห็นชุดสูทสีเทาเงินด้านใน มือเรียวยื่นมาลูบลำคอตัวเองทีหนึ่งทำให้ปรากฎแสงสว่างพสาสม่าก่อนที่ลำคอจะถูกบดบังด้วยปลอกคอสีส้มเส้นใหญ่
สองมือลูบบนหัวทำให้มีบางอย่างผุดขึ้นมาพร้อมกับกระดิ่งสีทองลูกใหญ่อย่างละข้าง และหางสีเทาหรือสีเงินแซมสีฟ้าอ่อนบนปลายหาง กำลังสะบัดโบกไปมาราวกับว่ามันมีชีวิต
ช
เธอกดสองนิ้วบนใบหน้าด้วยสัญาญาต ก่อนที่จะมีลำแสงสว่างสีทองบนปลายนิ้ว เมื่อลากผ่านก็ปรากฎสสารบางอย่างเคลือบเป็นหน้ากากสีขาวมีลวดลายสีแดงกลางหน้าผาก ขอบตาบนหน้ากากทั้งสองข้างมีสีแดงกรีดกรายคมกริบ เมื่อเสร็จสิ้นก็เห็นว่ามันคือหน้ากากจิ้งจอกฉบับญี่ปุ่น
รองเท้าบูทเป็นหนังเนื้อดีสีดำ ดูกลมกลืนร่วมไปกับชุดสูทตั้งแต่ปลายเท้ายันระดับน่องขา ดูเผลินๆก็คล้ายกับว่าร่างบางกำลังสวมถุงน่องสีดำระดับต้นขาอยู่เลย
แขนทั้งสองข้างตั้งแต่ปลายนิ้วถึงข้อศอกเหมือนกำลังใส่ถุงมือสีดำ ลองยกรองเท้าพลิกด้านในดูก็มีรูปอุ้งเท้าน้องหมาสีชมพูน่ารักประดับพื้นทิ้งไว้
ยกมือลูบหัวก็มีขนปุยนุ่มๆสองก้อน เมื่อจับดูก็มีรูปร่างคล้ายสามเหลี่ยมข้าวหลามตันคล้ายหูสัตว์
"!?"
ไดอาน่าลองไปยืนที่กระจกก็พบว่ามีใบหูสีขาวบริสุทธิ์ ใบหูจิ้งจอกทั้งสองข้างนั้นมีกระดิ่งสีทองลูกใหญ่ประดับติดหลังหูไว้ เมื่อลองขยับตัวก็ได้ยินเสียงกรุ้งกริ้งดังเบาๆ
ดูกลมกลืนกับสีผมพบหัวจนเหมือนมีหูจิ้งจอกงอกออกมาจริงๆ มันดูเหมือนจริงมากจนฉันอ้าปากค้างอย่างตกใจเมื่อเห็นครั้งแรก
ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ามันน่าจะคือของปลอม เมื่อลองแตะหูจริงๆตัวเองดูก็พบว่ายังคงอยู่ครบสองข้างไม่หายไปไหน แต่โดนเส้นผมที่ยาวจนยุ่งบังเอาไว้จนมิดก็แค่นั้น
"เฮ้อ..." แล้วก็ไหนจะหางขนาดใหญ่ด้านหลังที่สะบัดไปมาน้อยๆจนดูเหมือนมีชีวิตนี้อีก อันนี้ก็ของปลอมใช่มั้ย?...
"นี่...ฉันเหรอ?" เสียงหวานเอ่ยกระซิบเบาๆ พลางยกปลายนิ้วเกลี่ยเส้นผมข้างหน้า
ดวงตาสีฟ้าครามสดใสแปรเปลี่ยนเป็นดวงตาสีอำพันสุกสะกาย เสมือนมีดวงอาทิตย์ตกอยู่ภายในและก็ดูเหมือนดวงตาหมาป่าเลย แต่จริงๆคือจิ้งจอก
ไดอาน่าแทบไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองจะเปลี่ยนไปมากขนาดนี้...
ขนาดแคทนัวร์และเลดี้บัค ก็ไม่เปลี่ยนแปลงอะไรมากเท่าเราเลย ดูไม่เหมือนครึ่งคนครึ่งสัตว์เท่าฉันอีกด้วย
ทันใดนั้นใบหูสัตว์บนหัวก็ลู่ลงเหมือนกำลังผิดหวัง เมื่อไดอาน่าตื่นตระหนกมันก็กลับมาตั้งตรงดิ่งเหมือนตกใจ
"เอ๋..อย่าบอกนะว่า ของจริงอ่ะ!" ฉันยกมือกุมหูจิ้งจอกบนหัว เมื่อพยายามดึงออกก็ไม่หลุดแถมรู้สึกเจ็บมากกว่า เมื่อลองคล่ำหางก็พบว่ามันเป็นแบบติดหนึบดึงไม่ออก ไดอาน่าใบหน้าซีดเผือด
ทำไมล่ะ ขนาดเอเดรี่ยนในร่างแคทนัวร์ยังมีหูและหางปลอมเลย ทำไมเราถึงเป็นของจริงไปได้กัน!?
กริ๊ดดดด ไม่เอาน๊า! ไดอาน่าแทบอยากจะร้องประท้วง ทำไมฉันถึงมีสี่หู! แล้วเธอก็รู้สึกแปลกๆเวลาขยับแถมสยิวเมื่อมีอะไรติดอยู่ตรงก้นอาาาา!
แถมหน้าอกเธอมันก็น้อยซะที่ไหนล่ะ ชุดสูทสีเทาเงินมันรัดรูปมาก ถึงจะใส่สบายและคร่องตัวแต่มันเปิดเผยสัดส่วนเธอมากเกินไป ฉันยิ่งไม่ชอบก้นตัวเองอยู่เพราะมันใหญ่..
เวลาผ่านไปราวๆ2-3นาที
เด็กสาวนั่งกอดเข่าตรงซอกกำแพงนิ่งห้องเพราะยังทำใจไม่ได้ เธอคิดในใจช้ำๆว่าทำไมแคทนัวร์และเลดี้บัคถึงได้ใจกล้าออกไปแบบนั้น ถ้าเกิดเธออ้วนขึ้นมาและมีชั้นไขมันจะกล้าออกไปไหม... แน่นอน..คำตอบคือไม่!
ถึงรู้ก็เถอะว่าร่างนี้กินเท่าไหร่ก็ไม่อ้วนมีแต่จะลงไปทางหน้าอกและก้นมากกว่า แต่ชาติก่อนเธอกินแค่น้ำเปล่ายังอ้วนเลยเถอะ
ไดอาน่าแทบอยากเอาหัวโขกเสากำแพงให้คืนร่าง ไหนๆแล้วก็น่าจะบอกวิธีคืนร่างก่อนสิ นี้ดีนะที่เธอรู้ว่าต้องรออีก5นาทีถึงจะกลับคืนร่างได้เอง ไม่งั้นไดอาน่าคงอยู่ไม่สุกวิ่งโร่ออกไปข้างนอกด้วยสารรูปแบบนี้แน่ๆ
วันนั้นเรื่องอาคุม่าในเมืองผ่านไปได้ราบรื่นดี เลดี้บัคกลับมาช่วยแคทนัวร์และปกป้องปารีสได้อีกครั้ง แถมประกาศตอกหน้าท้าทาย'ฮอกมอร์ท' ว่าจะปกป้องปารีสด้วยกำลังของเธอเอง
ฉันที่นั่งดูพวกเลดี้บัคผ่านหน้าจอถึงกลับยกมือขึ้นตบแปะๆ ในปากก็กำลังเคี้ยวป๊อปคอร์นไปด้วย ส่วนแจสเปอร์หลังจากที่คืนร่างน่ะหรือ...
"หิวข้าว..ไม่มีแรงแย้วว"
นั้นคือประโยคแรกตอนเธอกำลังจะด่าแจสเปอร์ สุดท้ายเลยจบลงที่ฉันหาอะไรให้แจสเปอร์ประทังความหิว
เอาตัวรอดเก่งชะมัด...
แล้วเจ้าตัวก็ตาวาวเมื่อเห็นตู้เย็นในคอนโดของฉันมีอาหารและผักสดร่วมถึงผลไม้ ที่แม่บ้านซื้อมาตุนเอาไว้เยอะ
แล้วแจสเปอร์ไม่ลังเลเลยที่จะพุ่งไปในชามบลูเบอรี่ ฉันก็ยกคิ้วแปลกใจว่าจิ้งจอกกินบลูเบอรรี่นี้ปกติไหมนะ...
แต่พอนึกๆดูแล้วความิของเอเดรี่ยนน่ะแปลกกว่าอีก.. เพราะมันคือแมวแต่เสือกกินชีสกลิ่นเหม็น เป็นอาหาร แถมความิของมาริเน็ตที่เป็นเต่าทองก็กินคุกกี้..เป็นเต่าทองแต่กินคุกกี้!
เอาเป็นว่าจิ้งจอกกินผลไม้ก็คงไม่แปลกอะไร
สุดท้ายหลังจากนั้นก็เลยยกมากินที่หน้าทีวี ติดตามข่าวสารเรื่องฮิโร่ในวันนี้และเปิดดูหนังด้วยกัน แต่ส่วนมากจะเป็นการ์ตูนมากกว่าเพราะฉันคอการ์ตูนนี่นา ดีนะที่แจสเปอร์ชอบมากเลยคุยกันถูกคอ
ตอนอาบน้ำฉันก็ลากแจสเปอร์ไปอาบน้ำด้วย แต่เจ้าตัวไม่ยอมบอกว่าความิเช่นเขาไม่ต้องอาบน้ำหรอก แต่ฉันลากจับแจสเปอร์อาบน้ำจนสำเร็จจนได้..
ก็เธอเสียดายขนสวยๆงามๆของแจสเปอร์นี้นา
ไม่ต้องคิดหรอกว่าแจสเปอร์จะคิดอะไรกับร่างกายมนุษย์อย่างเธอ เพราะว่าความิเช่นเขาอายุเยอะมากกว่า5000ปีเสียอีก แถมสนใจแค่ความิด้วยกันเท่านั้น
พอถึงเวลาเข้านอนฉันก็หลับสนิทไม่เหมือนทุกทีที่นอนมองเพดานไปเรื่อยๆ เพราะความซุกซนเหมือนเด็กผู้ชายของแจสเปอร์ ทำเอาฉันต้องดูแลไม่ให้คาดสายตา เพราะเจ้าตัวบอกว่าหลับไปนานจึงไม่รู้ความเป็นไปของโลกจึงตื่นเต้นตลอดเวลา
แจสเปอร์แสบซนขี้วางแผนและเจ้าเล่ห์มากๆ กว่าจะคุมได้เหนื่อยแทบแย่เหมือนกัน ยังกับว่ามีน้องชายอยู่ด้วยเลย...ทำเอาคิดถึงพี่เซดลิกเลยนะ
พอคิดดูแล้ว..ตลอดมาฉันอยู่คนเดียวมาตลอดเลยนี้นา ไม่นับพวกเมดและคนที่คุณแม่ส่งมา มันก็รู้สึกดีลึกๆในใจจริงๆ
เมื่อแจสเปอร์เข้ามาทำให้ชีวิตของฉันรู้สึก..
มีสีสันขึ้นอีกครั้ง...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
มาตามคำเรียกร้อง ไม่คิดว่าจะมีคนติดตามต่ออยู่ ทางนี้กำลังจะจบปวส2แล้วจึงหาที่ฝึกงานยากมากๆ เพราะเรียนสาขาคอมเกมและอนิเมชั่นค่ะ ตอนนี้ก็ยังหาไม่ได้เพราะบริษัทฝึกงานอยู่กรุงเทพค่ะ ไปไม่ได้เพราะติดปัญหาหลายๆอย่าง
#ตอนนี้ให้แจสเปอร์ครองไปตอนหนึ่ง น้องน่ารักน๊าาาา เอ็นดูน้องด้วย
#ตอนหน้าไปโรงเรียน!
ภาพเสื้อผ้าของไดอาน่านะคะ ด้านหลังเป็นแบบนี้ ข้างในเป็นชุดสูททั้งตัวนะเออแต่สวมเสื้อกิโมโนหลวมๆไว้ตัวหนึ่งด้วย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น