เจ้าหญิงรองเท้าดอกหญ้ากับหนูอัศวินตัวใหญ่

เนื้อเรื่อง

         ความฝันในวัยเยาว์ของใครหลายคนเป็นดังห้วงดินแดนแฟนตาซีอันน่าค้นหา
สำหรับเด็กสาวหลายคนคงไม่พ้นการเป็นเจ้าหญิงในปราสาทหลังโตที่สวยงามและมีความรักที่แฮปปี้กับเจ้าชายที่แสนดีและรูปหล่อ นิทานก็ได้เล่าสู่กาลเวลาเป็นเวลานาน และสืบทอดต่อมาเป็นความฝันของเด็กๆ
          เรื่องมีอยู่ว่า....เด็กสาวแสนสวยที่กลับกลายเป็นคนรับใช้ จากการกระทำของแม่เลี้ยงและพี่สาวของเธอ แต่ทว่าปาฏิหารย์ก็ทำให้ความฝันเป็นจริง นางฟ้าใจดีได้เสกเธอให้ได้ไปงานเลี้ยงเต้นรำ แต่สิ่งมหัศจรรย์ก็มีเวลาจำกัด เด็กสาวสามารถอยู่ได้แค่เที่ยงคืน ไม่เช่นนั้นเธอจะกลับกลายเป็นแค่คนรับใช้ธรรมดา เธอได้ลืมรองเท้าแก้วไว้ที่งาน เจ้าชายตามหาเธอทั่วอาณาจักร และสุดท้ายก็ได้เจอ ทั้งสองมีความสุขตลอดไป.....เจ้าหญิงรองเท้าแก้ว
.
.
.
     "นี้ สักวันฉันจะได้เป็นเหมือนเจ้าหญิงคนนั้นไหมน้าา~~"เด็กสาวเอ่ยขึ้นหลังจากปิดหนังสือนิทานให้คนตรงหน้าเธอฟัง
"ไม่รู้สิ"
"ตอบดีๆหน่อยสิ ถ้าฉันได้เป็นนะ ฉันจะเอาตัวนายมาลงโทษคนแรกเลย"
"งั้นหรอ"เด็กหนุ่มยิ้ม
"ก็ใช่นะสิ  แต่ดีจังเลยนะ เธอเป็นคนที่โชคดีมากเลย"
"ก็แค่มีเวทมนตร์มาช่วย ถ้าไม่มีก็คงได้แต่เป็นคนรับใช้ตลอดไป"
"ทำไมมองแบบนั้นล่ะ นายนี่คิดดีๆไม่เป็นหรอ" เธอยื่นมือไปหยิกหน้าคนตรงหน้า
เด็กหนุ่มปัดมือของเธอออก แล้วมองตาเด็กสาว
"งั้นถ้าเป็นเธอ จะแต่งกับคนที่เห็นตรงหน้าที่เป็นเจ้าชายเหมือนในนิทานหรอ"
".....ไม่รู้เหมือนกัน" เธอไม่สามารถตอบได้ เพราะเธอยังไม่มั่นใจ
         ความเงียบได้กลืนกินเด็กทั้งสอง สายลมที่พัดมาอ่อนๆท่ามกลางทุ่งหญ้าสีออกเหลืองนิดๆ ทุ่งหญ้าที่รกร้างมานาน แสงแดดสีแดงของเวลาใกล้กลางคืนสาดส่องมาที่หน้าของเด็กทั้งสองคน
.
.
.
.
.
.
.
"คือว่า...มีเรื่องสำคัญจะบอกนะ"เด็กสาวพูดขึ้น
"อืม ว่ามาสิ"เด็กหนุ่มทำเหมือนมันไม่สำคัญและนั่งเล่นดอกหญ้าไปพลางๆ
".....ฉันจะกลับเมืองหลวงพรุ่งนี้"เด็กหนุ่มหันมาทันที
ใบหน้าของเขาแสดงถึงความตกใจและเศร้าอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
"ทำไมรีบกลับล่ะ ไหนบอกอีกนานไง"
"....พอดีคุณพ่อบอกว่าทำธุระที่นี้เสร็จแล้วแล้วก็ไม่อยากให้คุณแม่ที่อยู่ที่บ้านรอนาน"
เธอก้มหน้า เธอรู้สึกผิดที่เพิ่งบอกเขาวันนี้ เธอควรจะบอกตั้งนานแล้ว
แต่เธอไม่กล้าพอที่จะเอ่ยปากบอกเพื่อนที่เพิ่งรู้จักกันได้แค่สิบวัน
"ขอโทษจริงๆนะที่รีบกลับ ขอโท--"เด็กสาวรู้สึกถึงสัมผัสบนหัวเธอ
เด็กหนุ่มลูบหัวเธออย่างอ่อนโยน ทั้งที่มือก็พอกันแต่ทำไมรู้สึกว่าเป็นมือที่ใหญ่ขึ้นกว่าเดิม
          สัมผัสที่อบอุ่นทำให้เด็กสาวรู้สึกผิดหนักกว่าเดิม
เธอร้องไห้ออกมา เด็กหนุ่มเอามือปาดนำ้ตาที่ไหลออกมาเป็นสายออกจากแก้มของเธอ
"อย่าร้องสิ ร้องแล้วจะไม่สวยนะ เดี๋ยวเจ้าชายก็ไม่มองหรอก ยัยบ้า"
เด็กสาวมองนัยน์ตาของคนตรงหน้า เธอทำให้เขาต้องกลับไปโดดเดี่ยวอีกครั้ง
"ขอโทษ ขอโทษ"เด็กสาวพูดซำ้ๆ
ร่างเล็กของทั้งสองใกล้ชิดกัน เด็กหนุ่มเอื้อมมือไปกอดเธอหวังว่าจะทำให้เด็กสาวหยุดร้อง
"ฉันไม่ได้โกรธนะ หยุดร้องได้แล้ว"
"ฮึกๆ แต่ฉันขอโท--"
"ถ้าขอโทษอีกที จะโกรธจริงๆนะ"
เด็กหนุ่มเริ่มรู้สึกถึงหยดนำ้ตาที่หยดมาเรื่อยๆ ตัวเขาก็ปลอบใจใครไม่เก่งจึงไม่รู้จะทำยังไงก็ได้แต่ลูบหัวเธอไปมาซำ้ๆ
      เด็กหนุ่มปล่อยเด็กสาวออกจากอ้อมกอดและคุกเข่าลงต่อหน้าเธอ
"เจ้าหญิงได้โปรดหยุดร้องไห้นะครับ"เขาก้มหน้าลง
เขารู้ตัวว่ามันอาจดูน่าอายแต่เพื่อเด็กสาวตรงหน้า เขาคงต้องทำ.....
"ทำอะไรของนายอ่ะ"เด็กสาวงงกับการกระทำของคนตรงหน้า
"ถึงท่านจะจากไปไกล แต่ข้าก็จะคอยปกป้องท่านอยู่ไกลๆเหมือนกับเจ้าหนูตัวเล็กๆที่อยู่กับเจ้าหญิงองค์นั้นตลอดไปและจะตามหาท่านให้เจอแม้เมืองหลวงที่ท่านไปจะกว้างแค่ไหนก็ตาม"
เด็กหนุ่มยิ้มให้กับเด็กสาวและยื่นรองเท้าดอกหญ้าที่เขาเพิ่งทำ
   ความจริงกะจะให้วันอื่นแต่คงจะมีโอกาสอีกแล้ว
"ท่านช่วยเก็บไว้ข้าวหนึ่งแล้วข้าจะเอาข้างที่สองไปให้เมื่อข้าพบท่าน"เด็กหนุ่มยกเท้าของเด็กสาวมาสวมรองเท้า เขาหวังว่าจะทำพอดีเท้าและมันจะใส่สะดวก
เด็กหนุ่มเงยมองหน้าเด็กสาวอีกครั้ง ใบหน้าของเธอไม่มีหยดนำ้ตาแล้ว
"นายไม่โกรธใช่ไหม"เด็กสาวที่หยุดร้องไห้แล้วถาม
"ไม่โกรธอยู่แล้วสิ"เด็กหนุ่มลุกยืนขึ้น
"จริงๆนะ"
"แน่นอนสิ ใครจะโกรธเธอลงล่ะ"
"ดีจัง"เด็กสาวยิ้มกว้าง เธอคงไม่รู้ว่ามันทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกเขินเมื่อได้เห็นรอยยิ้มนั้นทุกครั้ง
.
.
.
.
.
.
เด็กสาวรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเจ้าหญิงไปชั่วขณะหนึ่ง เธอแอบอายนิดๆกับการกระทำของเด็กหนุ่มแต่เธออดดีใจไม่ได้เลย ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งนะ ฉันจะรอวันที่นายตามหาฉันเจอ
และนำรองเท้าอีกข้างมาคืนฉัน
.
.
.
.
.
.
เด็กหนุ่มไม่เคยคิดว่าตัวเองจะเป็นเจ้าชายให้แก่เธอเลย ขอแค่เธอยังยิ้มได้ก็เพียงพอ
อะไรที่ทำให้มีความสุขก็จะทำ แม้มันจะต้องพาเธอไปหาเจ้าชายที่เธอไม่คุ้นเคยก็ตาม
จะตามหาคุณไปทั่วเมืองเพื่อจะมอบรองเท้าอีกข้างให้เธอได้ใส่จงได้
.
.
.
สัญญาจากนิทานเจ้าหญิงรองเท้าแก้วกลายเป็นเจ้าหญิงรองเท้าดอกหญ้า
.
.
.
.
.
.
"อ้ะ ขอโทษค่ะ"หญิงสาวผมยาวก้มขอโทษและช่วยอีกฝ่ายเก็บของที่กระจายเต็มพื้น
"ไม่เป็นไร เก็บเองได้"
"ไม่ได้ค่ะ ขอโทษจริงๆนะค--"หญิงสาวสะดุดตากับรองเท้าอันเล็กที่ทำจากดอกหญ้า
เธอหยิบมันขึ้นมาและยื่นให้ชายหนุ่มตรงหน้า
"นี้ของนายหรอ.."ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมามอง ใบหน้าที่แสนคุ้นเคยปรากฏในสมองของเธอ
ภาพกลางทุ่งหญ้ายามเย็มสีแดง
"ไม่ใช่ มันของเธอไง ยัยบ้า"

ความฝันกลายเป็นความจริง ถึงแม้เจ้าหญิงในนิทานจะสมหวังกับเจ้าชาย
แต่กับหญิงสาวคนนี้เธออยากอยู่กลับหนูที่คอยอยู่ข้างตัวเองมาตลอดและจะอยู่ด้วยกันตลอดไป


จากใจนักเขียน เพิ่งไปดูหนังมาเลยนึกเรื่องขึ้นมาได้ เพราะในนิทานมักจบแบบสวยงาม เลยนึกอะไรแปลกๆขึ้นได้