[FIC the GazettE] Christmas Eve

ข้อมูลเบื้องต้น

FIC YAOI THE GAZETTE

ย้ำ! ว่า Yaoi ชายxชาย

ไม่ชอบก็กด x ออกไปนะจ้ะ : )

เกิดความรู้สึกว่าไหนๆ ก็วันคริสมาสทั้งทีหาอะไรทำแก้เซ็ง

อยากแต่งฟิควันคริสมาสอีฟขึ้นมา

มันก็เลยได้ออกมาประการฉะนี้แล...

แม้ว่ามันจะผ่านวันคริสมาสมา 3-4 วันแล้วก็เถอะ

แต่ก็อยากแต่งให้เข้ากับเทศกาล 5555

คู่นี้แหวก AOI x RUKI นะ <3

ที่แต่งคู่นี้เพราะชอบด้วยบวกกับเพื่อนสนิทรีเควสมา

ถ้าพร้อมแล้ว ไปรับชมกันได้เบยยยยย

ขอให้สนุกกันถ้วนหน้านะจ้ะ ^^

----------------------------------------------------------------------------------------

ขอพื้นที่ว่างประกาศเพิ่มเติมหน่อยนะจ้ะ

มีใครสนใจจะขาย DVD คอนเสิร์ต ของ the GazettE ต่อบ้างมั้ย

ถ้าไม่อยากเก็บแล้ว สนใจมาทางนี้ได้จ้า รับซื้อ มือสองจ้า

ลายละเอียดที่ http://my.dek-d.com/kingdom-hearts/blog/?blog_id=10167469

*ขอบคุณที่เสียเวลาอ่าน ^^

เนื้อเรื่อง

            วันคริสมาสอีฟวันที่ 24 ธันวาคม ของทุกปีที่ใครๆ ก็รู้จักดี ภายใต้ท้องฟ้าสีเทากับหิมะที่โปรยปรายไปทั่วทั้งประเทศเกาะเล็กๆ นี้

            วันสุดแสนโรแมนติก เหมาะแก่การไปเดตกับแฟน เดินจับมือให้ความอบอุ่นกันในขณะที่หิมะกำลังตกโปรยปราย ทั่วทุกที่เต็มไปด้วยพื้นที่สีขาวสะอาด ได้เที่ยวได้ยิ้มให้กับคนที่เรารัก มันคงจะดีไม่น้อยถ้ามีใครที่พิเศษสักคนมาอยู่เคียงข้าง

            ร่างเล็กผมสีน้ำตาลเข้มซอยจัดทรงเข้ากับใบหน้าเรียวงาม ดวงตาคมคู่สวยสยบคนมอง กับริมฝีปากอิ่มได้รูปสวยขึ้นสีเชอร์รี่นิดๆ เนื่องจากอากาศหนาว กำลังนั่งคิดเหม่อลอยมองออกไปนอกหน้าต่าง มองดูหิมะตกพรำๆ และคู่รักหลายต่อหลายคู่ที่เดินจับมือกันพร้อมยิ้มอย่างมีความสุข ทำให้คนตัวเล็กถอนหายใจออกมาด้วยความเซ็ง กี่ปีแล้วนะที่เขาจะต้องทำงาน ซ้อมๆๆๆ ไปเรื่อยๆ ในวันนี้เหมือนทุกๆ ปี ไม่เคยมีความโรแมนติกเหมือนคนอื่นบ้าง คิดแล้วก็อิจฉา ถ้ามีใครสักคนมาอยู่เคียงข้างก็ดี

            สักพักก็มีเสียงเปิดประตูห้องซ้อมเข้ามา เพื่อนร่วมวงของเขานั่นเอง อาโออิ เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับรอยยิ้มสดใส เขาอายุเยอะที่สุดในวง และเป็นคนที่มีความคิดเป็นผู้ใหญ่ ดูอบอุ่นพึ่งพาได้ ใบหน้าหล่อเหล่าคมเข้ม ดวงตาคมที่แสนดูดี ใบหน้าขาวตัดกับผมซอยสีดำสนิทที่ไล้ไปกับในหน้ายิ่งขลับให้ดูโดดเด่น

            “ว้าว วันนี้นายมาคนแรก” อาโออิเดินมาหยุดข้างๆ ร่างเล็ก

            “แล้วมันแปลกตรงไหนล่ะ” ร่างเล็กตอบก่อนจะละสายตาจากนอกหน้าต่าง มายุ่งๆ กับเนื้อเพลงของตัวเองที่ทำค้างไว้

            “เป็นอะไรรุกิ อารมณ์ไม่ดีเหรอ” อาโออิพูดก่อนจะเอานิ้วจิ้มก้มรุกิเบาๆ เป็นการหยอกล้อ

            “ไม่เอาน่า ฉันทำงานอยู่นะ” รุกิพูดออกมาด้วยความรำคาญนิดๆ ทั้งๆ ที่ไม่สบสายตากับร่างสูง

            “เพราะนายหยิ่งแบบนี้ล่ะน้า ทำตัวให้น่ารักหน่อยสิ ยิ้มบ่อยๆ บ้าง ยิ้มแล้วน่ารักจะตาย”

            แล้วจู่ๆ ร่างเล็กก็รู้สึกเบื่อๆ อยากจะแกล้งร่างสูงตรงหน้าที่ชอบหยอกล้อเขาอยู่ได้

            “อ๋อ แบบนี้อ่ะเหรอ” รุกิแกล้งทำเสียงหวานลากยาว พร้อมๆ กับส่งยิ้มที่คิดว่าน่ารักที่สุดไปให้ และเหมือนว่าจะได้ผลเพราะอาโออิถึงกับชะงักไปเลย รุกิพยายามกลั้นขำไม่ให้หลุดออกไป ก่อนจะเปลี่ยนมายิ้มแบบมีเสน่ห์พร้อมกับใช้สายตาคมคู่สวยมองสบกับสายตาร่างสูงจังๆ แฝงไปด้วยเลศนัย ทำเอาอาโออิไปไม่ถูกเลยทีเดียว

            “เอ่อ…” อาโออิเอ่ยเสียงยาวแบบไปไม่ถูก เมื่อรุกิวางเอกสารลงบนโต๊ะก่อนจะกระเถิบเข้ามานั่งใกล้ชิดจนไร้ช่องว่าง มือข้างหนึ่งโอบเข้าที่ไหล่ของร่างสูง ก่อนจะฝังหน้าอิงแอบกับอกกว้างสมชายของร่างสูงตรงหน้า

            “อาโออิ ฉันรู้สึกว่าวันนี้ นายจะดูดีเป็นพิเศษนะ” รุกิเปลี่ยนตำแหน่งมากระซิบที่ข้างหูของร่างสูงอย่างแผ่วเบาชวนให้จั๊กจี้เล็กๆ รับรู้ได้ว่างร่างสูงกลืนน้ำลายลงคอเสียงดัง ยิ่งคิดก็ยิ่งขำจนร่างเล็กหลุดขำออกมาเพราะทนไม่ไหว

            “หึ…หึ…ฮ่าๆๆๆ” รุกิขำออกมาในที่สุด รู้สึกพอใจเป็นอย่างมากที่แกล้งคนตรงหน้าสำเร็จ คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าการแสดงของตัวเองก็เป็นเลิศ

            “หึๆ คิดดีแล้วเหรอถึงกล้ามายั่วฉันแบบนี้” อาโออิพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์ รวบข้อมือบางทั้งสองข้างของร่างเล็กเอาไว้ด้วยมือเดียวของตนเอง ฉุดร่างบางให้มานั่งบนตัก ทำให้ร่างเล็กเริ่มหน้าเสีย

            “เฮ้ย จะทำอะไรน่ะ” รุกิเริ่มดิ้นขัดขืน เพราะกลัวว่าเพื่อนจะแก้แค้นอะไรเขา เพราะสายตาของร่างสูงตรงหน้าไม่น่าไว้ใจสักนิด

            “ก็มาสานต่อจากเมื่อกี้นี้ไง” ร่างสูงพูดพลางขยับหน้าเข้ามาใกล้จนห่างกันแค่ไม่กี่เซนติเมตร

            “ฉันไม่เล่นด้วยแล้วนะอาโออิ” ร่างเล็กเริ่มทำหน้าลนลานอย่างเห็นได้ชัด เลิกดิ้นขัดขืนเพราะกลัวว่าถ้าดิ้นมาปากจะไปชนกับปากร่างสูงตรงหน้าเข้า

            “แต่นายแกล้งฉัน ฉันก็ต้องเอาคืนสิ” ร่างสูงกระซิบแผ่วเบาก่อนที่จะแนบริมฝีปากบดเบียดกับร่างเล็ก ร่างเล็กขัดขืนเม้มปิดปากแน่นไม่ยอมให้ร่างสูงลอดลิ้นล่วงล้ำเข้ามาได้อย่างใจนึก ร่างสูงเลยสนุกที่แกล้งให้ร่างเล็กกลัวได้ เขาขบเม้มริมฝีปากล่างของร่างเล็กอย่างอ้อยอิ่งหยอกล้อ มือก็ล้วงเข้าไปในสาบเสื้อ สัมผัสเย็นเฉียบที่ฝ่ามือค่อยๆ ลูบไล้ไปตามผิวกายเนียนละเอียดของร่างเล็ก ทำเอาร่างเล็กสั่นสะท้าน และหลุดอุทานออกมานิดๆ เปิดโอกาสให้ร่างสูงลอดลิ้นเข้าไปคลอเคลียจนได้ในที่สุด จูบดูดดื่มยังคงดำเนินไปเนิ่นนาน ร่างสูงเปิดตามองร่างเล็กตรงหน้าว่าจะมีกิริยาอย่างไร นั่นทำให้ร่างสูงรู้สึกดีเมื่อร่างเล็กปิดตาแน่นสนิท แถมเผลอไปกับสัมผัสของเขาเสียด้วย ถึงแม้จะไม่ตอบโต้อะไร ได้แต่ปล่อยให้เขาบรรเลงอยู่ฝ่ายเดียว แต่สีหน้าของร่างเล็กก็อ่านได้ไม่ยากนัก

            จากอากาศที่หนาวเหน็บจากหิมะที่ตกโปรยปรายข้างนอก แม้จะมีฮีตเตอร์ แต่ก็ไม่ทำให้อบอุ่นขึ้นเหมือนตอนนี้ที่อบอุ่นเร้าร้อนขึ้นมาทันตา

            จนกระทั่งร่างเล็กดิ้นขัดขืนเหมือนกับขาดอากาศหายใจนั่นแหละ ร่างสูงถึงได้ผละออกมาอย่าเสียดายเพราะติดใจในรสชาติของริมฝีปากอิ่มสวยนั้น ร่างเล็กหน้าแดงอย่างเห็นได้ชัด เอามือมากุมปากตัวเองไว้ สีหน้าช็อกๆ นิดหน่อย แต่ดูน่ารักนักในสายตาของร่างสูง ร่างสูงขำนิดๆ เมื่อเห็นว่าเอาคืนคนตัวเล็กสำเร็จ

            “นาย!...” รุกิกำลังเปิดปากด่า แต่เสียเปิดประตูก็ดังขึ้นมาก่อน พร้อมกับการปรากฏตัวของสามหนุ่มในวงที่เหลือที่เดินเข้ามาในห้อง ทำให้รุกิต้องกลืนคำด่าลงคอให้เป็นหมันไป อาโออิหันไปมองรุกิก่อนจะส่งสีหน้าล้อเลียนไปให้ ทำเอารุกิอารมณ์ขุ่นมัวทันที

            “พวกนายมาสาย!” เมื่อคนตัวเล็กด่าร่างสูงไม่ได้ ก็หันไปพาลใส่เพื่อนร่วมวงที่เพิ่มเดินเข้ามาทันที ร่างสูงเห็นแล้วยิ้มๆ กับความน่ารัก และเจ้าอารมณ์ของคนตัวเล็ก ก่อนจะเดินไปเซ็ตกีตาร์ตัวโปรดของตัวเอง

            “ง่า...ขอโทษ อย่าโกธรเลยนะ” จากนั้นก็เล่นบทโกธรบทง้อกันอยู่สักพัก ทั้งหมดก็มาเตรียมตัวซ้อมกันจนได้

            ทุกคนซ้อมกันอย่างขยันขันแข็งเพื่อเตรียมตัวในคอนเสิร์ตหน้าที่ใกล้จะมาถึงในอีกไม่นาน แต่มีคนหนึ่งที่เอาแต่ดีดกีตาร์ไป มองนักร้องของวงไปไม่ละสายตา ทั้งพลังเสียง และน้ำเสียงก้องกังวานแฝงไปด้วยพลัง ยิ่งสะกดใจคนฟังให้คล้อยตาม เขากันได้ดีกับเสียงเครื่องดนตรีอื่นๆ ที่เล่นอย่างหนักแน่น นี่แหละคือความสามารถของศิลปินที่แท้จริงอย่างวง the GazettE

            จนกระทั่งเวลาล่วงเลยมาถึงบ่ายสี่อย่างรวดเร็ว ทุกคนจึงเลิกซ้อม และแยกย้ายกันไปพักผ่อน

            รุกิใส่หมวกไหมพรมกับแว่นกันแดดสีดำสุดโปรดที่ใส่เป็นประจำ ก่อนจะเดินออกไปจากห้องซ้อมพยายามทำตัวไม่ให้อาโออิเห็น ตอนนั้นเขาก็กำลังเก็บอุปกรณ์ของเขาอยู่พอดี จากนั้นอาโออิก็อยากออกไปสูบบุหรี่เหมือนทุกครั้งตอนเลิกซ้อม เลยเดินไปหลังบริษัท PS Company ที่ตนทำงานอยู่ เป็นสวนเนื้อที่กว้างเล็กน้อย ตอนนี้ถูกปรกคลุมไปด้วยหิมะสีขาว เขานั่งลงที่ม้านั่งตัวประจำ ก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดอย่างเคยชิน

            เขานั่งดื่มด่ำกับบรรยากาศไปสักพัก ก่อนที่จะรู้สึกถึงแรงกระทบที่หัวอย่างแรงพร้อมกับความเย็น พอหันไป ปรากฏว่ารุกินั่นเองที่ปาบอลหิมะปั้นด้วยมือมาใส่หัวเขา แถมยังแลบลิ้นท้าทายอีกด้วย

            รุกิรู้อยู่แล้วว่าอาโออิจะมาสูบบุหรี่หลังเลิกซ้อมที่นี่ทุกครั้ง เลยอยากหาโอกาสเอาคืนที่กล้ามาขโมยจูบเขาแถมเขาสู้ไม่ได้อย่างเสียฟอร์มทั้งๆ ที่เป็นผู้ชายแท้ๆ ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บใจ

            “สมน้ำหน้า ฮ่าๆๆ” รุกิพูดก่อนจะขำอย่างสะใจ

            อาโออิเห็นอย่างนั้นก็เผยยิ้มหล่อออกมา เขาปล่อยบุหรี่ที่ยังสูงไม่หมดลงพื้นหิมะ ก่อนที่จะก้มลงไปกอบโกยหิมะมาปั้นเป็นลูกบอลให้ปากลับไป ทำให้คนตัวเล็กที่เอาแต่ขำไม่ทันระวังโดนเข้าไปที่หัวเต็มๆ

            “อาโออิ!” ร่างเล็กตะโกนออกมาอย่างเกรี้ยวกราด ด้วยความไม่ยอมแพ้ ทำให้ร่างเล็กขยันปั้นพร้อมกับปาใส่ร่างสูงไปอีกหลายลูก แต่ร่างสูงก็หลบได้ทุกครั้ง ทำให้ร่างเล็กหงุดหงิด จนต้องวิ่งไล่ปาใส่ร่างสูงในขณะที่ร่างสูงวิ่งหนี จากการวิ่งไล่กันอยู่นาน ทั้งปาโดนบ้างไม่โดนบ้างเพราะร่างสูงแกล้งยอมๆ ให้ จากความหงุดหงิดของร่างเล็กก็เปลี่ยนมายิ้มแย้มสนุกร่วมไปด้วย รุกิเริ่มยิ้มแย้มมีความสุขและสนุกมากขึ้นที่ได้เล่นแบบนี้กับอาโออิ เพราะเขาไม่เคยเล่นแบบนี้มานานแล้วตั้งแต่มัธยม เพราะงานยุ่งตลอด แถมวันคริสมาสอีฟทุกปีก็น่าเบื่อ แต่วันนี้เขากลับไม่เบื่ออย่างที่ควรจะเป็นเมื่อมีอาโออิ

            จากการไล่ของรุกิ ตอนหลังๆ อาโออิก็เริ่มไล่รุกิบ้าง รุกิวิ่งหนีร่างสูงที่ไล่จับเขา ทั้งสองคนเล่นกันอย่างมีความสุข จนกระทั่งร่างสูงจับร่างเล็กไว้ได้ก่อนจะล้มไปนอนคลุกกับหิมะทั้งคู่ เสียงหัวเราะของทั้งคู่ยังคงไม่จางหาย และช่วยกันพยุงลุกขึ้นนั่ง

            “จับนายได้แล้ว” อาโออิพูดพร้อมกับกระชับกอดร่างเล็กไว้ แม้อากาศจะหนาวมาก แต่ได้เล่นวิ่งไล่จนเหนื่อยก็ทำให้ความหนาวลดลงไปบ้าง ยิ่งได้กอดคนตัวเล็กก็ยิ่งอบอุ่น ซึ่งร่างเล็กในอ้อมกอดก็รู้สึกเช่นเดียวกัน

            “เฮ้อ…เหนื่อยจังเลย แต่สนุกดี ไม่ได้เล่นเด็กๆ แบบนี้มาตั้งนานแล้ว” รุกิพูดออกมาทั้งๆ ที่ยังหอบนิดๆ

            “ฉันดีใจนะ” อาโออิพูดออกมาพร้อมกับสบสายตาคมจ้องสายตาคู่สวยของร่างเล็กไม่วางตา ทำเอาร่างเล็กเขินทำไรไม่ถูก ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมหัวใจของตัวเองถึงเต้นแรง ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงมีความรู้สึกแปลกๆ หรือเพราะว่าวันนี้เขาปรารถนาที่จะมีใครสักคนมาเคียงข้างมาโดยตลอด แล้วเมื่อเขาได้ใกล้ชิดกับอาโออิมากกว่าที่ควรจะเป็น ทำให้หัวใจของเขาสั่นคลอน ความเหงาที่เคยเกิดขึ้นกับวันนี้ของทุกปี กลับไม่เหมือนเดิม

            “ดีใจเรื่องอะไร?”

            “ที่ได้ใกล้ชิดกับนายแบบนี้ไง” อาโออิตอบพร้อมกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น รุกิได้ยินก็นิ่งไป ในหัวคิดอะไรยุ่งเหยิงไปหมด แต่ใจกลับเต้นแรงไปแล้ว

            “เราเป็นเพื่อนกัน ใกล้ชิดกันไม่เห็นจะแปลก” รุกิเมื่อคิดได้ก็ตอบกลับไป พยายามควบคุมอารมณ์แปลกๆ ของตัวเองไม่ให้แสดงออกมา

            “รุกิ” ร่างสูงพูดเสียงแผ่วเบา ใบหน้าหล่อเหลากับสายตาคมที่มองสบตามานิ่ง ทำเอาคนมองหน้าแดงไปชั่วขณะ

            “อะ..อะไร” ร่างเล็กเมื่อโดยร่างสูงมองมากๆ ก็เกิดความรู้สึกแปลกๆ และประหม่าขึ้นมา ใครจะไปทนโดนคนอื่นมองจ้องตลอดเวลาได้ล่ะ มันแปลกๆ นี่หน่า

            “ฉันรักนาย” ร่างสูงตัดสินใจสารภาพออกมา ร่างเล็กนิ่งไปทันทีเมื่อได้ยินคำพูดนั้น ความรู้สึกผสมปนเปไปหมด ไม่รู้จะทำอย่างไร ไม่รู้ว่าจะรู้สึกยังไงดี สับสนจนเหมือนจะหาทางออกไม่เจอ ต้องพยายามสักพักกว่าจะรวบรวมสติให้กลับมาเหมือนเดิม

            “อาโออิ ถ้านายจะหลอกฉันเล่นล่ะก็…” รุกิพูดออกมาให้ดูเหมือนไม่ใช่เรื่องจริง แต่ร่างสูงก็ขัดขึ้นมาก่อน

            “ไม่ได้ล้อเล่นนะ ฉันชอบนายมาตั้งนานแล้ว” อาโออิจับมือของรุกิไว้แน่นก่อนจะเอามาแนบที่อกของตัวเอง

            “ตั้งแต่ที่เราทำงานร่วมกันมา ฉันก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ฉันหลงรักนาย รู้ตัวอีกทีฉันก็ละสายตาไปจากนายไม่ได้แล้ว แต่ฉันก็ไม่กล้าบอกจนกระทั่งตอนนี้” อาโออิทำสีหน้าจริงจังอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน พร้อมกับเสียงหัวใจของร่างสูงที่ได้สัมผัสด้วยฝ่ามือที่แนบอยู่กับอกของร่างสูง หัวใจที่เต้นรัวแรงด้วยความตื่นเต้น เป็นเครื่องช่วยยืนยันว่าคนตรงหน้าไม่ได้โกหก และใช้ความกล้าขนาดไหนถึงจะเอ่ยปากบอกเรื่องนี้ออกมาได้

            “แต่ฉันเป็นผู้ชาย” แม้ในใจจะอบอุ่นและดีใจขนาดไหน แต่ความจริงข้อนี้ก็หลีกเลี่ยงไปไม่ได้

            “นั่นไม่ใช่ปัญหาหรอกรุกิ แค่ฉันรักนาย นั่นก็มากพอแล้ว” ร่างสูงยิ้มให้ร่างเล็กในอย่างอ่อนโยน และก้มลงไปจูบที่หน้าผากเนียนของคนตัวเล็กอย่างแผ่วเบา จากคำสารภาพและคำยืนยันของร่างสูง ทำเอาร่างเล็กหน้าแดงแก้มขึ้นสีเลือดฝาดอย่างน่ารักในสายตาของร่างสูง

            ร่างเล็กรู้สึกดีใจและอบอุ่นหัวใจที่ในวันนี้เขาไม่เหงาเหมือนกับทุกๆ ปีที่ผ่านมา และเขาคิดว่า เขาคงจะชอบร่างสูงตรงหน้าเข้าเสียแล้ว ร่างเล็กยิ้มอย่างดีใจพร้อมกับกระชับมือที่จับอยู่กับร่างสูงไว้แน่น

            “ขอบคุณนะอาโออิ ฉันคิดว่า…ฉันก็คง…รักนายเหมือนกัน” ร่างเล็กพูดไปก็ก้มหน้าหลบสายตาร่างสูงไป ยิ่งพูดเสียงก็ยิ่งเบาลงเรื่อยๆ แต่มันกลับชัดเจนลงในหัวใจของร่างสูงเมื่อได้ยิน ร่างสูงยิ้มอย่างดีใจแต่ดูหล่อเหลามากในสายตาของคนมอง เขากอดกระชับร่างเล็กไว้แน่นอย่างมีความสุขที่สุดในชีวิต เขาสัญญาในใจกับตัวเองไว้ว่า เขาจะไม่มีวันปล่อยร่างเล็กตรงหน้านี้ไปเป็นอันขาด

            ร่างสูงผละอ้อมกอดเล็กน้อยก่อนจะก้มลงไปประทับริมฝีปากอิ่มสวยสีเชอร์รี่ของร่างเล็ก บดเบียดอย่างอ่อนโยนแฝงไปด้วยความกระหาย ซึ่งร่างเล็กก็ไม่ได้ขัดขืน ปล่อยให้ร่างสูงทำตามใจพร้อมกับตอบสนองไปบ้างในบางครั้ง ลิ้นชื้นที่เกี่ยวตระหวัดกันอย่างเร่าร้อนดูดดื่มยิ่งทำให้ความปรารถนาเริ่มลุกโชนมากขึ้นเรื่อยๆ ความเร่าร้อนจากการจูบยังคงดำเนินไปเรื่อยๆ เหมือนจะแข่งกับความหนาวเย็นของอากาศ จนกระทั่งทั้งคู่ผละออกจากกัน

            “ขอบคุณนะ ที่วันนี้ฉันมีนาย” รุกิพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มน่ารักให้ร่างสูง ก่อนจะหอมแก้มร่างสูงอย่างแผ่วเบา ทำเอาร่างสูงใจเต้นแปลกๆ กับความน่ารักของร่างเล็กที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ร่างสูงขยี้หัวร่างเล็กอย่างเอ็นดู ก่อนที่จะเลื่อนมือไปจับมือของร่างเล็กเอาไว้อย่างรักใคร่

            “ไหนๆ วันนี้ก็วันคริสมาสอีฟ วันพิเศษทั้งที วันนี้ที่เหลืออยู่ด้วยกันนะ” อาโออิพูดสบสายตากับร่างเล็กอย่างอ้อนๆ

            “ก็ได้” จะให้ร่างเล็กปฏิเสธได้อย่างไร ไหนๆ ก็มีคนพิเศษมาอยู่เคียงข้างในวันพิเศษจะให้เขากลับไปนั่งเบื่อที่บ้านคนเดียวน่ะหรือ ไม่มีทางหรอก ในเมื่อคนที่เขารักและรักเขาอยู่ตรงนี้แล้ว ร่างเล็กยิ้มอย่างอบอุ่นในหัวใจ

--------------------------------------------------------------------------------------------

            ณ คอนโดหรูสูงเสียดฟ้าย่านใจกลางเมืองของเมืองหลวง ห้องหรูของอาโออิที่แต่ก่อนเคยเงียบเหงาอยู่คนเดียว แต่บัดนี้มันจะไม่เป็นแบบนี้อีกต่อไป คีย์การ์ดถูกเสียบโดยร่างสูงที่ยืนจับมือร่างเล็กอยู่หน้าห้อง พอประตูเปิดร่างสูงก็ฉุดมือร่างเล็กเข้ามาในห้องทันทีโดยที่ร่างเล็กไม่ทันตั้งตัว ก่อนจะดันร่างเล็กเข้าแนบชิดกับกำแพงใกล้ๆ ประตู

            “เดี๋ยว” ร่างเล็กประท้วงเบาๆ ก่อนจะโดนปิดปากจากร่างสูงตรงหน้า จูบเร่าร้อนกว่าที่เคยประสบมาซะอีก ตอนนี้ร่างสูงเหมือนหมาป่าหิวโซที่พร้อมจะขย้ำเหยื่อ ความปรารถนาเริ่มทะยานมากขึ้นจากการบรรเลงความเร่าร้อนจากร่างสูงตรงหน้า ไม่คิดว่าร่างสูงตรงหน้าจะมือไวไปไวขนาดนี้ แต่ร่างเล็กก็รู้สึกดีและคล้อยตามไปกับร่างสูงตรงหน้าเข้าซะแล้ว มือค่อยๆ ยกขึ้นขยุ้มที่เส้นผมนุ่มลื่นด้านหลังหัวของร่างสูง พร้อมออกแรงกดให้เข้ามาแนบชิดมากกว่าเดิม จากที่ปล่อยให้ร่างสูงบรรเลงจูบอยู่ฝ่ายเดียว ตอนนี้ร่างเล็กเริ่มรุกกลับไปบ้างแล้วตามอารมณ์ร่วมที่เริ่มลุกโชนขึ้นเรื่อยๆ ความต้องการถูกกระตุ้นมากขึ้นจนคล้อยตามได้ไม่ยาก

            “เป็นของฉันนะรุกิ” ร่างสูงผละริมฝีปากออกหลังจากที่บรรเลงจูบเนิ่นนาน ก่อนจะพูดประโยคที่ทำเอาคนฟังใจเต้นรัวแรง หน้าแดงด้วยความเขินอาย

            “เอาสิ…แต่ว่า อย่ารุนแรงมากนะ” รุกิพูดพร้อมทำสีหน้ายั่วยวนใส่ร่างสูงเหมือนจะแกล้งเล่น นิ้วมือเรียวเย็นจากอากาศหนาวค่อยๆ ไล้เกลี่ยไปกับใบหน้าคมอย่างหลอกล้อ สายตาช้อนขึ้นมองสบกับสายตาคมของร่างสูง ยิ่งเพิ่มเสน่ห์ให้ร่างเล็กเป็นเท่าตัว ก่อนที่ร่างสูงจะทนไม่ไหว จับข้อมือบางนั้นไว้ ก่อนจะช้อนตัวร่างเล็กขึ้นอุ้มไว้ในอ้อมแขนแข็งแรงแล้วกระซิบอย่างแผ่วเบาที่ข้างหูให้คนตัวเล็กจั๊กจี้เล่น

            “งั้น…ขอกินเลยแล้วกันนะครับที่รัก” ร่างสูงยิ้มเจ้าเล่ห์แต่ทว่าหล่อเหลาออกมา และอุ้มร่างเล็กไปที่ห้องนอน และวางที่เตียงอย่างแผ่วเบาแล้วขึ้นคร่อมทันที

แล้วคุณล่ะ วันที่สุดแสนโรแมนติกในฤดูหนาว
คุณมีคนพิเศษมาอยู่เคียงข้าง คอยกุมมือให้ความอบอุ่นหรือเปล่า?...
อย่าปล่อยให้ตัวเองต้องเหงากับความหนาวเหน็บโดยไร้คนพิเศษข้างกาย
แล้วคุณจะรู้ว่าการมีคนพิเศษมันโชคดีแค่ไหน ^^

ตัดจบฉับ ทรมารใจคนอ่าน 55555555555555555

The End

จริงๆ คิดว่าจะมีฉาก NC ต่อนะ แต่ยังไม่แต่ง กะว่าจะแต่ง และไม่เอามาลง ณ ที่นี้ เพราะกลัวโดนแบน อิอิ ; D
เก็บไว้อ่านเองฟินเอง =3=