IN THE MEMORY ในบันทึกเพื่อนรัก

IN THE MEMORY

บันทึกความทรงจำเพื่อนรัก

เรย์ เด็กหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่ง ที่ต้องย้ายเข้า กทม. ไปอยู่กับอาม่า เนื่องจากพ่อแม่ต้องไปติดต่องานที่ต่างประเทศ แต่โชคไม่ดีที่พ่อแม่ของเค้าประสบอุบัติเหตุระหว่างเดินทางกลับมาที่ประเทศไทย ทำให้เรย์ต้องอยู่ตามรำพังกับอาม่า และคำหนึ่งที่อาม่าพูดให้เค้าฟังอยู่เสมอคือ อย่าทำให้พ่อแม่ที่กำลังเฝ้าดูเรย์ ต้องเสียใจ เรย์ต้องสู้ต่อไป และคำว่าสู้ต่อไปนี่แหละ ที่ทำให้เรย์มีกำลังใจที่จะสู้ต่อและยิ้มให้กับความเหงาความเลวร้ายนี้ได้       หลังจากที่เรย์โศกเศร้าเสียใจได้ไม่นาน เค้าก็ต้องเข้าเรียนต่อชั้นมัธยมศึกษาที่6 ที่โรงเรียนเตรียมอุดมและวันแรกที่เค้าเข้าไป เค้าได้เจอกับกลุ่มเพื่อนกลุ่มใหม่ เพื่อนกลุ่มนี้ของเรย์ จะเป็นไปตามที่เรย์หวังเอาไว้หรือไม่ มันคืออนาคตและเป็นสิ่งที่ไม่มีใครอาจจะร่วงรู้ได้

วันแรกที่ โรงเรียนเตรียมอุดม

          หลังจากเพลงชาติและกิจกรรมหน้าเสาธงสิ้นสุดลง นักเรียนต่างพากันแยกย้ายเข้าชั้นเรียนตามปกติ แต่วันนี้เป็นวันแรกที่เรย์ เข้ามาเรียนใหม่ จึงไม่มีเพื่อนเลยสักคน

            เฮ้ย . . . ขอโทษครับ (เรย์เดินชนเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่เดินถือกองหนังสือมา)

            ทำไมเดินไม่ระวังเลยพวก กำลังรีบซะด้วย (เด็กหนุ่มพูดด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย พร้อมกับก้มลงเก็บหนังสือที่ตกพื้น)

            ขอโทษจริงๆ พอดีเราพึ่งมาใหม่เลยไม่รู้จักทาง (เรย์พูดไปเก็บหนังสือช่วยเด็กหนุ่มไป)

            อ่าวจริงดิ แล้วนายจะไปไหนละ (หลังจากเก็บหนังสือเสร็จ เด็กหนุ่มก็เงยหน้าถามเรย์)

            เราจะไปห้องพักครูหนะ นายบอกเราหน่อยดิ (เรย์พูด)

            เดินตรงไป แล้วเลี้ยวซ้าย อยู่ห้องเลขที่เจ็ด เราไปแหละ (เด็กหนุ่มบอกทางและเดินจากไปด้วยความรีบร้อน)

           ขอบคุณนะ (เรย์บอกขอบคุณแต่เด็กหนุ่มเหมือนจะไม่ได้ยิน)

เรย์เดินต่อไปตามทางที่เด็กหนุ่มคนนั้นบอก และไม่นานเค้าก็เดินไปถึงห้องพักครู

            สวัสดีจ้า เธอเป็นเด็กมาใหม่ใช่มัย (ครูคนหนึ่งถามเรย์)

            ครับผม พอดีผมยังไม่รู้จักห้องอ่ะครับ (เรย์ตอบพร้อมบอกเหตุผลที่เค้ามา)

            เธออยู่ห้องไหนละ เดี้ยวครูพาไป (ครูถามพร้อมอาสาพาเรย์ไป)

ผมอยู่ห้อง 6/2 ครับ (เรย์ตอบครู)

อ่าวหรอ ห้องครูเองแหละ งั้นเดี้ยวไปห้องพร้อมครูแล้วกัน (ครูตอบและยิ้มให้เรย์)

ครับครู (เรย์ตอบและยิ้มกลับ)

หลังจากนั้นครูก็พาเรย์เดินไปที่ห้องเรียน ห้อง 6/2

            เธอรอข้างนอกก่อนนะเดี้ยวครูเรียก (ครูบอกเรย์)

            อืมครูลืมไป ครูชื่อ ครูแตงโมนะ (ครูแตงโมหันกลับมาแนะนำตัวเองก่อนเดินเข้าห้องไป)

            ครับครูแต่งโม (เรย์ผยักหน้าตอบรับ)

ขนาดที่เรย์ยืนอยู่ข้างนอก เรย์ได้ยินเสียงเพื่อนๆในห้องพูดเจี้ยวจ้าวพอสมควร แต่เมื่อครูแต่งโมเดินเข้าไปทุกคนก็เงียบ เรย์ก็เริ่มตื่นเต้น

            นักเรียนทั้งหมดทำความเคารพ (หัวหน้าห้องคนหนึ่งบอกนักเรียนทุกคน)

            สวัสดีครับ/ค่ะ คุณครู

            สวัสดีจ้านักเรียน วันนี้ครูมีเพื่อนใหม่มาแนะนำ ยังไงก็ดูแลเพื่อนด้วยนะจ๊ะ

            ครับ/ค่ะ

            เข้ามาได้แล้วจ้า (ครูแตงโมบอกเรย์เข้าห้อง)

เรย์เดินเข้ามาท้ามกลางสายตาของเพื่อนๆที่จับจองมองมาทางเค้า มันทำให้เค้ารู้สึกเขินนิดๆ ก่อนเดินมาถึงหน้าห้องเรียนเอ็กเห็นหน้าเรย์ก็จำขึ้นมาได้ทันที

        อ่าวเฮ้ยคนที่ข้าเจอเมื่อกี้นี่นา (เอ็กพูดเฉิงบอกเพื่อนข้างๆ)

            แนะนำตัวสิจ๊ะ (ครูเชื้อเชิญให้เรย์แนะนำตัว)

            ผมชื่อ อัครพล จอมเทวา ชื่อเล่น เรย์ ย้ายมาจากเชียงใหม่ ยังไงก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ

            งั้นเธอไปนั่งข้างๆ นาย อิทธิชัย ก็แล้วกัน (ครูแต่งโมบอกขณะที่ชี้ไปทางที่เอ็กนั่งอยู่)

            ครับครู (เรย์ ตอบและเดินไปตามที่ครูแตงโมชี้ไป)

            อ่าว . . . . นายอยู่ห้องนี้หรอ เราเรย์นะ นายชื่ออะไรอ่ะ (เรย์ถามเอ็กและแนะนำตัวเอง)

            เราชื่อเอ็ก ยินดีที่ได้ร็จัก (เอ็กตอบ)

   #160;        ไม่รู้ว่านายจะอยู่ห้องเดียวกันกับเรา ไม่งั้นเราพานายมาแล้ว (เอ็กพูดต่อ)

            อืม ไม่เป็นไรหรอก พอดีเราก็ต้องไปพบครูก่อนอยู่แล้วละ (เรย์ตอบเอ็กพร้อม ยิ้มให้) และเช้าทั้งเช้านี้ เอ็กกับเรย์ก็พูดคุยกันทำความรู้จักกัน และเรียนไปตามคาบเรียนต่างๆจนเวลาร่วงเลยไปถึงเที่ยง เพื่อนๆทุกคนก็มาทำความรู้จักกับเรย์และเรย์ก็เป็นกันเองกับเพื่อนๆมาก ทำให้เรย์เป็นที่รักของเพื่อนๆทุกคนในวันแรกที่รู้จักกันเลยทีเดียว และก็มีเพื่อนหลายคนชวนเรย์ไปทานข้าวด้วกัน เอ็กเลยคิดไอเดียจะเลี้ยงรับเพื่อนใหม่

            เอางี้ เพื่อนๆ เรามาเลี้ยงตอนรับเรย์เอามะ

            ต้องทำขนาดนั้นเลยหรอ เรย์ถามเอ็ก

            ดีเลย เอางั้นแหละ จะได้รู้จักกันมากขึ้นไง แล้วจะเลี้ยงกันวันไหนละ (ต้น เพื่อนเอ็กพูดขึ้นมา)

            วันเสาร์ดีมะ วันหยุดพอดี (เอ็กเสนอความคิดเห็น)

            แล้วเราจะไปที่ไหนกันดีละ เอ็ก (หมวยเล็กพูดขึ้น)

            คอนโดข้าก็ได้ กว้างด้วยมีระเบียงใหญ่ด้วย (แชมป์ ออกความคิดเห็น)

            ดีเหมือนกัน (เอ็กพูด)

            แล้วเรย์ว่างมาอ่ะป่าวละ (เอ็กหันกลับไปถามเรย์)

            ต้องถาม อาม่าก่อนนะ (เรย์ตอบ และยิ้มให้เพื่อนๆ)

            ก็ได้ งั้นพรุ่งนี้เรย์ให้คำตอบพวกเราแล้วกัน (ฟ้าพูดและยิ้มให้กับเรย์)

            อืมได้ แต่ตอนนี้หิวแล้วว่ะ หาไรกินก่อนเหอะ (แชมป์พูดพรางลูบท้อง)

            เออจริงด้วย กินข้าวๆ ไปเรย์ไปกินข้าวกัน (เอ็กพูดขึ้นมาพร้อม ตบไหล่เรย์ให้ตามไป)

เมื่อทุกคนตกลงกันเสร็จแล้ว ทุกคนต่างก็แยกย้ายกันไปกินข้าวเที่ยง เรย์กับเอ็กและเพื่อนๆก็เดินไปทานข้าวที่โรงอาหาร ของโรงเรียน พอตกบ่ายทุกคนก็เข้าเรียนตามปกติ และเลิกเรียนตามปกติ

            เฮ้ย...วันนี้คณิตศาสตร์ไม่ค่อยรู้เรื่องเลยว่ะ (เอ็กพูดกับเรย์และเพื่อนๆ)

            เออ . . . ใช่ๆ ข้าเองยังมะค่อยรู้เรื่องเลย (แชมป์ ตอบกลับ)

            แล้วเรย์ละ เข้าใจปะ (เอ็กหันหน้ามาถามเรย์พรางเดินออกโรงเรียน)

            ก็พอรู้เรื่องอยู่บ้างอ่ะนะ (เรย์ตอบอย่าง ถ่อมตน)

            จริงดิ งั้นว่างๆก็สอนเราบ้างดิ (เอ็กพูดพร้อมขอให้เรย์ช่วยสอนคณิตศาสตร์)

            อืม ได้ ไม่มีปัญหา แต่เราไม่เก่งขนาดนั้นนะ (เรย์ตอบรับ)

            ไม่เป็นไร . . . เออเรย์กลับทางไหนหรอ (เอ็กถามเรย์)

            ไปทางหมอชิดน (เรย์ตอบ)

            อ่าวทางเดียวกันดิ งั้นกลับพร้อมกันเลยปะ (เอ็กพูดพร้อมชวนเรย์กลับบ้าน)

            อืม (เรย์ตอบและผยักหน้า)

            เออ งั้นพวกข้าไปก่อนนะเว้ย (แชมป์พูดพร้อมโบกมือเรียก เท็กซี่)

            เออ พรุ่งนี้เจอกัน (เอ็กพูด)

            เอองั้นข้าไปละ ปะต้น (แชมป์พูดพรางบอกต้นขึ้นรถ)

            พวกเราไปกันเถอะ (เอ็กชวนเรย์)

เอ็กกับเรย์ก็เดินข้ามสะพานไปขึ้นรถ อีกฝาก ระหว่างที่อยู่ในรถเอ็กก็ถามเรย์ในหลายๆเรื่อง

            ที่เชียงใหม่เป็นไงบ้างหรอเรย์ (เอ็กถามเรย์ ด้วยความอยากรู้)

            ก็ดี อากาศดีกว่ากรุงเทพฯเยอะเลย (เรย์ตอบเอ็ก)

            อ่าวแล้วทำไมย้ายมาอยู่ กรุงเทพฯละ (เอ็กถามอีก)

            ก็ย้ายมาเพราะงานของพ่อกับแม่เราอ่ะ (เรย์ตอบ)

            อ่าวแล้วพ่อกับแม่นายทำงานอะไรละเรย์ (เอ็กยิ่งถามมากขึ้น)

            มะรู้สิ เห็นบอกว่าบินไปที่เยอรมันนี ตอนนี้ยังไม่กลับมาเลยอ่ะ ไม่รู้จะกลับตอนไหนดิ (เรย์พูดเพราะกับชวนทำให้เค้าคิดถึงพ่อกับแม่)

            อย่าคิดมากน่ะ เดี้ยวท่านเสร็จธุระก็กลับเองแหละ (เอ็กพูดปลอบใจเรย์)

            อืม . . . เฮ้ยถึงที่แล้ว เท็กซี่จอนตรงนี้แหละครับ (เรย์พูดพร้อมบอกเท็กซี่ให้จอด)

            ไปก่อนนะเอ็ก พรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียน (เรย์พูด)

            เออบาย อย่าลืมถามอาม่าเรื่องงานเลี้ยงละ (เอ็กโบกมือให้เรย์ พร้อมบอกเรย์เรื่องงานเลี้ยง)

เรย์พยักหน้าให้เอ็กและโบกมือให้ แล้วเท็กซี่ก็เริ่ม ไกลออกไปๆ เรย์ก็เดินกลับบ้านพร้อมกับคิดทบทวนเรื่องราวต่างๆที่ผ่านเข้ามาในวั้นนี้

            กลับมาแล้วครับม่า (เรย์ตระโกนบอกอาม่า)

            อ่าวกลับมาแล้วหรอ อาเรย์ เป็นไงไปโรงเรียนวันแรก สนุกไหม (อาม่าถามเรย์)

            สนุกดีครับ เพื่อนๆเยอะด้วย (เรย์ตอย)

            อาม่าครับ วันเสาร์นี้เรย์ไปเที่ยวกับเพื่อนๆได้ไหมครับ พอดีเพื่อนๆเค้าจะเลี้ยงรับอ่ะครับ (เรย์ถามอาม่า)

            เอาซิ ไปร่วมงานกับเพื่อนๆเค้าจะได้รู้จักกันมากยิ่งขึ้น (อาม่าตอบกลับด้วยรอยยิ้มที่ชื้นใจ)

            ขอบคุณครับอาม่า อาม่าน่ารักที่สุดเลยครับ (เรย์พูดแล้วกอดอาม่า)

และในตอนเย็นหลังจากเรย์กินข้าวทำการบ้านและอ่านหนังสือเสร็จ เค้าก็เขียนสมุดไดอะรี้ของเค้า ซึ่งเค้าเขียนเป็นประจำจนติดนิสัย ค่ำคือนี้เรย์คงฝันดีที่ได้พบเพื่อนๆมากมายเกินกว่าที่เค้าคิดไว้ซะอีก และมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ

            เช้าของวันรุ่งขึ้นเรย์ก็ไปโรงเรียนตามปกติ เรียนๆ จนตกเย็น เอ็กกับเรย์ก็กลับบ้านด้วยกันเหมือนเคย เป็นอย่างงี้ซ้ำไปมาในทุกๆวัน

            อืมเรย์ อาม่าว่าไงมั่งอ่ะ (เอ็กถามเรย์)

            ก็นะ อืม (เรย์ยังไม่ตอบ แค่ทำเหมือนว่าจะตอบ)

            อ่าวอะไรนิ ไหนบอกจะไปไง (เอ็กพูดด้วยความน้อยใจเล็กน้อย)

            แล้วใครบอกว่าข้าจะไม่ไปละ (เรย์หันไปตอบเอ็กด้วยน่าตากวนๆ)

            อ่ะหรอ จริงหรอ (เอ็กกวนประสาทเรย์คืน)

            เออๆ เท็กซี่จอดข้างหน้านี้เลยนะครับ (เรย์ตอบเอ็กด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย)

            ข้าไปละ ไว้เจอกันพรุ้งนี้ (เรย์บอกเอ็กแล้วลงรถ)

            อืมๆ พรุ่งนี้ตอน 5โมงเย็นที่หน้าโรงเรียนนะเว้ย เดียวแกไปพร้อมข้า (เอ็กตอบ)

            ได้ๆ แล้วเจอกัน (เรย์ตอบแล้วโบกมือให้เอ็ก)

เรย์ก็เดินไปจากจุดจอดรถนิดหน่อยก็ถึงบ้าน