You are my 11:11 wish เมื่อความรักมาทัก ณ 11:11 น.

ณ เวลา 11:11 นาฬิกา

ความตายนำพาให้เราเจอกัน...

การช่วยเหลือชายปริศนาจากการกระโดดสะพานฆ่าตัวตายในวันนั้น 

นำพาให้ 11:11 ของทุกวันเป็นเวลาแห่งความรัก...

     'ภูผา' เคยใช้ชีวิตปุถุชนคนธรรมดาอย่างเรียบง่าย จืดชืด ไร้ชีวิตชีวามาตลอด

     จนอยู่มาวันหนึ่ง ในค่ำคืนแสนเงียบสงบ แสงจันทร์ แสงดาว ข้าวหมูแดง และลูกชิ้นหนึ่งไม้ในมือที่พร่องไปอยู่ในกระเพาะแล้วสองลูกโต

     นาฬิกาบอกเวลา 11:11 pm บนสะพานข้ามแม่น้ำที่ทอดยาว กึ่งกลางขอบสะพานปรากกฏเงาตะคุ่มของคนคนหนึ่งกำลังเเหงนหน้าเหม่อมองขึ้นฟ้า 

     มันจะดูเหมือนคนอินดี้ๆ ที่มานั่งชิคๆ ดูแสงจันทร์และแสงดาวบนสะพานมากเลยนะ ถ้าเวลาเพียงเสี้ยววินาทีต่อมาชายคนนั้นไม่ถลาโดดจากสะพานดิ่งลงตรงสู่สายน้ำเบื้องล่าง

     ลำบากภูผาที่จะต้องทิ้งของกินทุกอย่างกระจัดกระจายตามพื้น แล้วกระโดดตามลงไปในน้ำเพื่อลากคอชายคนนั้นให้ขึ้นมาหายใจบนบกอย่างที่คนปกติควรจะเป็น

     ไม่รู้ว่าภูผาควรจะโทษสัญชาตญานความเป็นเพื่อนมนุษย์ผู้เปี่ยมด้วยความเมตตา หรือสันดานเสือกไม่เลือกคนไม่เลือกหน้าดี

     แต่ไม่ว่าจะเป็นเพราะอะไรก็ตาม...

     ในเวลา 5 ทุ่ม 11 นาทีของทุกวัน ภูผาจะต้องไปที่นั่น เพื่อหยุดยั้งการตายของชายปริศนา 

     คนบ้าที่ไหนมากระโดดสะพานฆ่าตัวตายได้ทุกวัน!!! แต่ที่บ้ากว่าชายคนนั้นคือทำไมเขาต้องมาดักรอช่วยมันทุกวันไป... 

     ดูเหมือนการช่วยชีวิต 'น่านนที' และการนำตัวเองเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตของเขา จะกลายเป็นงานอดิเรกที่น่าอภิรมย์ใจ (ประชด) ของ 'ภูผา' ไปซะแล้ว 

--------------------------------------------------------

#ภูผาน่านน้ำ

นักเขียนหวังเป็นอย่างยิ่งว่านิยายเรื่องนี้ จะเป็นหนึ่งในนิยายน้ำดีที่จะมาช่วยเติมเต็มความหวัง ให้ทุกคนรู้จักหันมารักตัวเอง และเห็นคุณค่าของชีวิต

แสดงความคิดเห็นติชมกันได้เพื่อเป็นกำลังใจให้นักเขียนด้วยนะจ๊ะ