ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Blood ep 1
ร่างเล็กในชุดนักเรียนที่กำลังเดินเหม่อลอยเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ด้วยสภาพที่ไม่สู้ดีนักทั้งผมที่ยุ่งเหยิง ใบหน้าเปือนน้ำตาเป็นคราบดวงตากลมโตแดงก่ำ เสื้อผ้ายับยู่ยี่จากการดิ้นรนพยายามที่จะกลับเข้าไปในห้องของลู่หานเพื่อแยกลู่หานออกจากเซฮุนแต่กลับถูกจงแดกอดรัดห้ามคนตัวเล็กไว้ มินซอกเอาแต่ร้องไห้จนเหนื่อยหลับไป จงแดเลยอุ้มคนตัวเล็กไปนอนในห้องพยาบาล จนตื่นมาอีกทีตอน2ทุ่มแล้วถึงเดินจากร.ร.กลับมาบ้านหลังใหญ่ซึ่งไกลจากกันมากโขแต่ก็ทำๆด้แค่เดินกลับมาเพราะรถโดยสารก็หมดแล้วจะนั่งแท็กซี่กลับเงินก็ไม่พอจงแดจะให้ยืมแค่มินซอกก็ไม่เอาเพราะตนไม่อยากจะรบกวนจงแดมากเกินไปกว่านี้แค่ลำพังจงแดอยู่เป็นเพื่อนจน2ทุ่มก็มากเกินไปแล้ว
ที่ร่างเล็กอาละวาดแบบนี้เป็นครั้งแรกเพราะหวงลู่หานที่ถือได้ว่าเป็นทั้งพี่ชายคนละแม่และถือว่าเป็น'สามี'ทางกายด้วยก็ว่าได้ เมื่อตอนมินซอกอายุ13 ก็ดันเข้าไปให้ห้องของลู่หานเพื่อเรียกลู่หานไปทานข้าวเช้าแต่ดันไปเห็นลู่หานกำลังสำเร็จความใคร่ด้วยตัวเองอยู่มินซอกตกใจเลยจะวิ่งหนีออกจากห้องไปแต่กลับถูกกระชากตัวกลับเข้ามาในห้องแล้วถูกใช้เป็นที่ระบายความใคร่ ในตอนนั้นลู่หานอายุ 21 ปี มินซอกอายุห่างจากลู่หาน8ปี ตอนนี้มินซอกอายุ18 กำลังเรียนอยู่มอปลายปีสุดท้าย ส่วนลู่หานเป็นผู้อำนวยการโรงเรียนที่เป็นโรงเรียนชื่อดังที่เป็นของตะกูล ลู่หาน และมินซอกก็เรียนที่นั้นด้วยร่างเล็กไม่มีเพื่อนมาตั้งแต่เด็กๆจะมีก็แต่จงแด และ อี้ชิง ที่คอยดูแลมินซอกและคอยเป็นเพื่อนมินซอกมาตั้งแต่เด็กๆเช่นกันทำไมนะหรอถึงไม่มีคนเล่นกับมินซอก?ก็เพราะ มินซอกคือสิ่งที่ผู้อำนวยการรังเกียจไงล่ะ
"ว่าไง!? เสียใจที่เห็นกูกำลังเอากับเซฮุนขนาดต้องไปปลอบใจตัวเองกับไอ้เด็กจงแดนั้นแล้วกลับมาดึกๆเลยรึไง?" ลู่หานที่กำลังนั่งอยู่ที่โซฟาทักขึ้นเมื่อร่างเล็กก้าวเข้ามาในห้องรับแขกกว้าง ร่างโปร่งลุกขึ้นเดินเข้ามาหาร่างเล็กแล้วบีบคางของมินซอกแน่น
"...." ร่างเล็กมองลู่หานด้วยแววตาเจ็บปวดระคนหวาดกลัว
"ห้ะ!? กูถามทำไมไม่ตอบ?มึงเป็นควายรึไงฟังภาษาคนไม่ออก!"ร่างสูงตะคอกใส่ร่างเล็กก่อนจะออกแรงผลักมินซอกล้มๆนั่งไปกับพื้นแล้วคุกเข่าไปบีบแขนเล็ก
"ตอบสิ เมียจ๋า ตอบกูมาไปทำอะไรกับไอ้จงแดมาล่ะห้ะ! อีลูกคนใช้!!" ลู่หานตะคอกใส่ร่างเล็กจนร่างเล็กสะดุ้ง
"ฮึก ฮึก ฮื่ออออ มินซอกแค่..ผะ..เผลอหลับ ไป ...."มินซอกสะอื้น
"หึ! คิดหรอว่ากูจะเชื่อ!! เรื่องนี้ไม่เท่าไหร่!แต่เรื่องที่มึงเข้ามาขัดเวลาที่กูเอากับเซฮุนนี่สิ!!หรือว่า อยาก!? " ลู่หานมองร่างเล็กด้วยแววตาเจ้าเล่ห์
"ไม่!! มินซอกไม่ได้อยาก อ้ะ!"
พูดยังไม่ทันจบก็ถูดร่างโปร่งกระชากแขนเล็กขึ้นบันไดไปยังห้องของร่างเล็ก
แล้วผลักร่างเล็กลงบนเตียงแล้วตามขึ้นไปคร่อมเริ่มซุกไซร้ใบหน้าของตนกับซอกคอขาวของมินซอกในขณะที่มือหนาก็ปลดกระดุมของร่างเล็กตรงหน้าออกเพื่อสัมผัสร่างเล็กทุกอย่างดำเนินไปอย่างที่เป็นทุกครั้งที่ผ่านมาทุกๆครั้งมินซอกจะร้องไห้เพราะร่างโปร่งนั้นสนใจแต่ความสุขของตัวเองเท่านั้นส่วนมินซอกจะเป็นอย่างไร ลู่หานไม่เคยสนใจเพราะ ยังไงมินซอกแค่ลูกของ คนใช้ ที่อ่อยพ่อของลู่หานจนแม่ของลู่หานตรอมใจตาย และทิ้งคำสั่งเสียไว้ว่า ' ทุกๆอย่างของแซ่ลู่เป็นของลูกคนเดียวลู่หาน ลูกต้องทรมานพวกมันให้ออกไปจากบ้านของเรา...ทำให้มันทรมานแบบที่แม่เป็นนะลู่หาน..."
นั้นทำให้ลู่หานคิดที่จะทรมาน คิมมินซอก จากผ้าสีขาวสะอาดให้เป็นผ้าเปื้อนโคลนจากแก้วใสทรงสวยให้เป็นแค่เศษแก้วที่แตกในกำมือของ ลู่หาน คนเดียวเท่านั้น
ส่วน ปาร์ค ชานยอล ที่เป็นลูกเมียน้อยคนที่2ของพ่อลู่หาน นั้นไปเรียนต่อที่ อเมริกาลู่หานก็ไม่ได้อยากจะยุ่งกับหมอนั่นนักเพราะ ชานยอล อายุมากกว่า3ปี และ ชานยอลไม่เคยมาก้าวก่ายขออะไรจากแซ่ ลู่ ตั้งแต่แม่ของชานยอล เป็นเจ้าหญิงนิทราเพราะ ถูกแม่ของลู่หานผลักตกบันได
หัวโคกพื้น
ร่างโปร่งเร่งสะโพกถี่ก่อนจะปลดปล่อยออกมา ลู่หานลุกขึ้นแต่งตัวแล้วลากมินซอกที่พึ่งสวมได้แค่กางเกงนักเรียนเท่านั้นออกมาด้านนอกบ้านหลังใหญ่ที่อากาศเย็นจัดตรงไปยังที่ที่สำหรับมินซอกโดยเฉพาะ :)พยายาม
"ไม่เอาๆ ฮื่อออ มินซอกไม่อยากเข้าไปในห้องนั้น ฮื่ออออ" ร่างเล็กสะบัดแขนออกในขณะที่ร่างโปร่งกำลังไขกุญแจห้องเล็กๆแต่ไร้ผลเพราะร่างเล็กยังคงเพลียและยังไม่ได้ทานข้าวตั้งแต่ที่อาละวาดที่ร.ร.
ปึ้กกก!
ร่างเล็กถูกโยนเข้าไปในห้องนั้นแล้วลู่หานก็ล็อกประตูเดินจากไป
"ฮื่ออออ ปล่อยมินซอกออกไปเถอะ ฮื่อออ มินซอกกลัว มันมืด มันแคบ ฮื่อออ" ใบหน้าสวยเปราะไปด้วยคราบน้ำตา และคงยังร้องไห้ให้ลู่หานมาเปิดประตูอยู่อย่างนั้นจนเช้า
ความกลัวเข้าเกาะกลุ้มจิตใจอันบอกบางจนไม่สามารถปิดเปลือกตาบางให้หลับลงได้มึเพียงน้ำตาที่ไหลลงมาตลอดให้ดวงตาฉ่ำไปด้วยความรู้สึก รักจนผิดหวังต่อลู่หาน
_______________
อย่าลืมเม้นกันนะค่าาา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น