[SF] I'm (not) your just friend หัวใจ...ที่คิดไม่ซื่อ HanChul

เนื้อเรื่อง

  "นี่! ฮีชอล เลิกแต่งนิทานหลอกเด็กได้แล้ว" เสียงทุ้มของหนุ่มหล่อคนหนึ่งที่กำลังต่อว่าเพื่อนที่กำลังเขียนนิทาน เพื่อจะนำไปให้เด็กอ่าน

  "นี่ ฮันกยอง... นายรู้มั๊ยว่าทำไมฉันถึงทำ" ร่างบางถามด้วยสีหน้านิ่ง

  "……." ร่างสูงเงียบ

  "เพราะว่านิทานเนี่ย...มีแค่เด็กๆเค้าอ่านไม่ใช่ผู้ใหญ่อย่างนายซะหน่อยนี่.... และชั้นก็ชอบด้วย... วันหลังๆนายก็ลองแต่งดูดิ" ฮีชอลพูด

  "เออๆ...เดี๋ยวฉันไปหาฮยอกแจก่อนนะ"

แปล๊บ  หัวใจของร่างบางแทบเจ็บเจียนตายเมื่อได้ยินชื่อนั้น

  "ฉันโทร.บอกให้ซีวอนมันมาอยู่กับนายแล้วนะ"

  "อือๆ"

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ซีวอนมาถึง

  "ฮีชอล เป็นไงบ้าง" ร่างสูงถาม

  "ก็ดีอ่ะนะ ฮันกยอง....ยังรักฮยอกแจอยู่เหรอ" ร่างบางถามในสีหน้าที่เจ็บปวด

  "อืม...ใช่" ซีวอนตอบ "ได้ยินมาว่าพรุ่งนี้นายจะไปอเมริกา"

  "อืม"

  "จะไม่....บอกหมอนั่นจริงๆหรอ"

  "คิดจะบอกวันนี้แหละ" ฮีชอลบอก

  "อืม"

  "กลับมาแล้ว~" เสียงของร่างสูงอีกคนที่เล็ดลอดมาระหว่างที่ทั้งสองคนคุยกัน

  "มีเรื่องดีๆเหรอ ยิ้มแก้มปริขนาดนั้น" ร่างบางเอ่ยถาม

  "ก็ฉันน่ะ...เป็นแฟนกับฮยอกแจแล้วน่ะสิ!!" ประโยคนั้นทำให้ร่างสูงดีใจไม่น้อย แต่กับร่างบาง หัวใจแทบสลาย สิ่งที่ตั้งใจจะพูดก็หายวับไปกับตา

  "งะ งั้นเหรอ...ดีใจด้วยนะ!" ฮีชอลพูดพลางยิ้มฝืนๆ

  "แล้วนายรู้รึยังว่าฮีชอลจะไปอเมริกาพรุ่งนี้" ซีวอนเอ่ยถาม

  "บ้าเหรอ อย่างฮีชอลนี่นะ จะไปอเมริกาน่ะ" ร่างสูงพูด "ไม่เชื่อหรอก"

  "แล้วแต่นายนะ ถ้านายไม่เชื่อ" ร่างบางพูด "ฉันไปนอนก่อนนะ"

  "งั้นชั้นก็กลับแล้วนะ" ซีวอนพูดพลางเดินออกไป

 วันรุ่งขึ้น

  ร่างสูงตื่นขึ้นอย่างงัวเงีย ท่ามกลางบรรยากาศในห้องที่เงียบสงบ และหลังจากนั้นร่างสูงก็เดินลงจะเตียงอันกว้างใหญ่ เท้าอันกว้างใหญ่สาวเท้าไปยังครัวซึ่งเป้าหมายคือ อาหารฝีมือของรฮีชอล แต่ทแล้วในห้องครัวก็เหลือแต่ความว่างเปล่า ร่างสูงกดยิ้มเบาๆที่มุมปากก่อนที่จะสาวเท้าเดินตรงไปยังห้องผู้ซึ่งเป็นเจ้าของคือ ร่างบางเพื่อนรัก แต่พอเปิดประตูเข้าไปกลับพบแต่ความว่างเปล่าเช่นกัน ภายในห้องมีแต่ความว่างเปล่า แม้กระทั่งเสื้อผ้าก็พบว่าเสื้อผ้าไม่มีแขวนอยู่เลยแม้แต่ตัวเดียว และร่างสูงก็รีบเดินไปที่หัวเตียง เพราะว่าของที่สำคัญทุกอย่างของร่างบางจะถูกเก็บไว้ในลิ้นชักทั้งหมด แต่ก็ไม่ทันได้เปิดลิ้นชักร่างสูงก็พบจดหมายที่ถูกว่างไว้บนลิ้นชั้กร่างสูงเปิดเข้าไปและพบกระดาษแผ่นหนึ่ง มีข้อความที่เขียนไว้ว่า .....

ฮันเกิง...ฉันก็ไม่รู้นะเว้ยว่าแกจะยอมรับเรื่องที่ฉันจะบอกแกตอนนี้รึเปล่า...

คือว่าตอนที่ชั้นอยู่กับนายน่ะ มันมีความรู้สึกหนึ่งที่ไม่ใช่ความรู้สึกที่เพื่อนด้วยกันรู้สึก

คือว่าชั้นคิดกับแกเกินเพื่อนว่ะ ทุกครั้งที่แกอยู่ใกล้กับฉัน มันทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆที่เปลี่ยนไป

คือ .............ฉันชอบแกว่ะ

ขอโทษนะที่ฉันคิดกับนายแบบนี้ ฉันก็คิดว่าจะสารภาพกับแกตั้งแต่เมื่อวานแล้ว

แต่พอนายมาบอกว่านายคบกับฮยอกแจแล้ว ฉันก็เลยคิดที่จะลืมความรู้สึกที่มีต่อนายให้หมดไป ฉันจึงไมอเมริกา

ฉัน...ขอโทษนะ ฉันเปลี่ยนความรู้สึกของฉันไม่ได้จริงๆว่ะ

                                            ฮีชอล

  ร่างสูงอ่านจดหมายนั้นจนจบ ก็รู้ว่าทำไมฮีชอลถึงทำหน้าเศร้า ตอนที่ร่างสูงมาบอกว่าคบกับฮยอกแจ

  และก็สงสัยตัวเองว่าทำไมตอนที่คบกับฮยอกแจดูไม่มีความสุขเลย กลับรู้สึกเฉยๆมากกว่า แต่ทำไมหัวใจมันถึงเต้นรัวทุกครั้งที่อยู่กับฮีชอล

  "ฉันไม่ยอมให้นายไปหรอก!!!" ร่างสูงพูด ก่อนที่ฮันเกิงจะรับออกจากบ้าน เพื่อหวังว่าร่างบางจะยังคงอยู่ที่สนามบิน

 ณ สนามบินกรุงโซล

   ร่างบางยังคงนั่งรอเวลาที่ตัวเองจะไปขึ้นเครื่อง ส่วนทางด้านร่างสูงก็วิ่งหาร่างบาง และก็พบจนได้ คนที่ตามหา และวิ่งไปหาร่างบางที่กำลังลุกขึ้นเดิน จนไปหยุดอยู่ตรงหน้าร่างบาง และกอดไว้ การกระทำนั้นทำให้ตกใจไม่น้อย

  "ฮันกยอง นายทำอะไรน่ะ" ร่างบางถามอย่างตกใจ

  "นายเคยบอกใช่มั๊ย ว่าให้ชั้นลองแต่งนิทานดู... งั้นชั้นจะแต่งให้นายฟัง" ร่างสูงพูดข้างหูร่างบาง "กาลครั้งหนึ่ง มีผู้ชายคนนึงรักผู้ชายคนนึงจนโงหัวไม่ขึ้น...."

  "นาย ถ้านายจะเล่าเรื่องแบบนี้ก็ไปเล่าให้แฟนของนายฟังสิ" ร่างบางพูด และบนใบหน้าสวยของร่างบาง ก็มีน้ำใสๆไหลออกมาจากดวงตากลมโตนั้น

  "นายพอ... จะเป็นคนที่ถูกรักคนนั้นได้มั้ย?" ร่างสูงถาม

  "หา? นายว่าอะไรนะ" ฮีชอลถามเพื่อความแน่ใจ

  "นายพอ... จะเป็นคนที่ถูกรักคนนั้นได้มั้ย?" ฮันกยองถามร่างบางอีกครั้ง

  "แล้วฮยอกแจนายล่ะ ฮึก..." ร่างบางพูด และสะอื้นไปด้วย

  "ฮยอกแจน่ะ ฉันเลิกรักได้.... แต่สำหรับนาย..... จะไม่หยุดรัก..ตลอดไป" ร่างสูงพูด พลางกอดร่างบางแน่น

  สิ้นประโยคนั้น ทำให้ทั้งคู่คิดว่า บนโลกนี้มีแค่เราเท่านั้น มีความรักที่พุ่งพล่านของเราแค่สองคน และจะมีแค่เราสองคน..... ตลอดไป

  "ฉันรักนายนะ" ร่างสูงกระซิบ

  "ฮึก....ฉะ ฉันก็รักนาย ฮืออออ~" ร่างบางพูด และหลังจากนั้นร่างบางก็ร้องไห้ไม่หยุดพลางซบที่ไหล่ร่างสูง ทำให้ร่างสูงแอบขำเบาๆ

  "ไม่ต้องไปอเมริกานะ" ฮันกยองพูดพลางทำหน้าอ้อนๆ

  "ใช่ ไม่ไป.... ก็นายทำชั้นตกเครื่องอ่ะ!" ร่างบางพูด

  "ฮะๆ จริงอ่ะ" ร่างสูงพูดพลางคลายอ้อมกอด และจ้องมองไปที่ใบหน้าหวานๆของร่างบางตอนนี้ ที่กำลังทำหน้างอนใส่ตัวเองอยู่ "ขอโทษแล้วกัน ก็ไม่อยากให้นายไปนี่"

  "ใช่!!" ร่างบางงอน

  "โถๆๆ กลับบ้านกันนะ" ร่างสูงอ้อน

  "กลับสิ! งั้นนายก็ถือกระเป๋าให้ฉันด้วยแล้วกัน" ร่างบางสั่งพลางเดินนำหน้าไป

     หลังจากวันนั้น ทั้งคู่ก็รักกันมากขึ้น มากขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ทั้งคู่ไม่สามารถแยกจากกันได้ และก็เปิดกิจการเล็กขายตุ๊กตาหมี ถึงแม้ทั้งคู่จะมีแค่ร้านเล็กๆ แต่ความรักของทั้งคู่ก็ยังใหญ่กว่าร้านขอทั้งคู่เป็นหลายสิบเท่าตัวนัก. . . . . . . . .

              - - - - - - THE END - - - - - -