คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Prologue : How to build a House to Home
Intro
‘ฝากทีนะคะ’
หญิงสาววัยกลางคนสวมชุดดำ พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยพลางปลายตามองไปยังเด็กชายในชุดสุภาพกำลังยืนสงบเงียบอยู่ใกล้โรงศพพร้อมกอดกรอบรูปใครบางคนเอาไว้แนบอก ไร้ซึ่งน้ำตาและสีหน้าท่าทางที่ควรจะแสดงออกว่าเขากำลังเสียใจ
แม้จะเป็นเช่นนั้น แต่ไม่มีใครรู้ว่าหัวใจที่ถูกทำลายจากการจากไปอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวของคนที่สำคัญที่สุดในชีวิต แตกสลายโดยสิ้นเชิง เขาทำได้เพียงเก็บความอ่อนแอเหล่านั้นเอาไว้ ทบทวนคำพูดของพ่อว่าชีวิตคนเรานั้นไม่แน่นอน พ่อจะตายวัยตายพรุ่งไม่มีใครรู้ เจ็บปวดแค่ไหนก็ต้องเข้มแข็ง หากแต่สำหรับเด็กเพียงสิบขวบ ไม่ง่ายเลยที่จะทำความเข้าใจว่าทำไมมันถึงรวดเร็วเสียขนาดนี้ แม้จะรู้ว่าผู้ป่วยโรคมะเร็งระยะสุดท้ายไม่มีทางรักษาให้หาย เว้นแต่เขาจะมีเวทมนตร์วิเศษจากนางฟ้าผู้ใจดีเหมือนในนิทานที่คุณพ่อเล่าให้ฟังทุกคืน
‘ไม่ต้องห่วงหรอกครับ หลังจากเสร็จสิ้นพิธี ผมจะให้คนเข้าไปขนของโดยเร็ว’
‘ค่ะ’ หญิงคนเดิมตอบรับ พร้อมทำท่าจะก้าวขาเพื่อขอตัวเดินไปอีกทาง แต่กลับทิ้งท้ายด้วยประโยคที่มีเพียงแต่เขาได้ยิน
‘ยิ่งเร็วเท่าไหร่..ยิ่งดี’
ราวินทร์เลือกที่จะไม่โต้ตอบอะไรต่ออีก แม้ในใจจะรู้สึกไม่ดีเท่าไหร่กับการแสดงออกว่า ‘เกลียดชัง’ ที่มีต่ออีกฝ่ายอย่างเห็นได้ชัดแบบนั้นของเธอ กายสูงโค้งเล็กน้อยเป็นการบอกลาหลังจากหญิงสาวขอตัวไปรับแขกท่านอื่นที่เดินทางเข้ามาร่วมงานไว้อาลัยแก่การจากไปของท่านชายศรัณย์วรรษ สายตาคมเผลอมองไปที่เด็กคนหนึ่งอย่างไม่ละสายตา เด็กคนนั้นยืนอยู่ที่เดิมเป็นเวลานานจนเขาไม่อาจนับนาที ไม่รู้ทำไมถึงได้เก็บอาการเจ็บปวดเหล่านั้นเอาไว้คนเดียวได้เก่งขนาดนี้ จนกระทั่งหญิงผู้ซึ่งเป็นภรรยาเดินมาลูบต้นแขนเชิงรู้ว่าสามีของเธอกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่
‘ฉันไม่แปลกใจว่าทำไมคุณชายใหญ่ถึงฝากชีวิตของคุณหนูไว้กับเรา..ขืนอยู่ต่อไปโดยปราศจากท่าน ไม่รู้จะต้องพบเจอกับความเจ็บช้ำจากบ้านหลังนั้นไม่รู้กี่หน’
‘อย่าพูดไป รัมภา’
‘มันจริงนี่คะ ดูจากสายตาคุณไลลาเมื่อสักครู่นี้ ฉันคิดเป็นสิ่งอื่นไม่ได้เลย’
คุณชายศรัณย์วรรษ พัชรเดชโภคิน เสียชีวิตด้วยโรคร้ายที่กัดกินเขามานานกว่าห้าปี เกือบสองพันวันที่ต้องใช้ชีวิตท่ามกลางความยากลำบากและแบกรับทุกสิ่งเอาไว้ เพื่อความสุขสบายของลูกชายคนเดียวที่ตนรักกว่าทรัพย์สินเงินทองและบริษัทที่สร้างมาเองกับมือ
เป็นที่รู้กันดีว่าคุณโออึนแช ภรรยาสาวสัญชาติเกาหลีอันเป็นที่รักของศรัณย์วรรษ เสียชีวิตด้วยไข้หลังคลอด ไม่มีโอกาสแม้แต่จะได้มองหน้าลูก เธอหมดสติไปพร้อมกับเสียงร้องไห้ของเด็กชาย และไม่แม้แต่จะฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง หัวใจของศรันย์วรรษแตกสลาย แต่เหนือสิ่งอื่นใด ‘โอ เซฮุน’ หรือที่เขาให้นามไทยว่าเด็กชายศิรภัทร พัชรเดชโภคิน คือตัวแทนของอึนแช และเป็นดั่งดวงใจของพ่อที่จะทำให้ชายคนหนึ่งมีชีวิตอยู่ต่อไปบนโลกนี้ เช่นเดียวกับทั้งชีวิตของเด็กชายที่มีแต่คุณพ่อผู้รักและเคารพยิ่ง..
มันคงไม่แปลกที่ภรรยาใหม่อย่างไลลาจะเกลียดชังลูกติดของสามีเข้าไส้ ในตอนแรกเขาคิดว่าเธอจะรับได้และพร้อมจะเริ่มต้นใหม่ไปด้วยกัน แต่เปล่าเลย ไลลาไม่เคยต้อนรับลูกชายของตนแม้แต่น้อย และเพราะเขาไม่อยากให้เซฮุนอยู่อย่างยากลำบากท่ามกลางความเกลียดชังของคนในบ้านหลังนี้..บ้านหลังที่ไม่มีพ่อวรรษอยู่ การฝากฝังชีวิตลูกรักไว้กับคนที่ไว้ใจได้ที่สุดเป็นหนทางเดียวอย่างมิอาจปฏิเสธ
จนถึงตอนนี้..ท่านชายราวินทร์ก็ได้ทำตามคำมั่นสัญญาที่ให้ไว้กับท่านชายศรัณย์วรรษ ผู้ซึ่งเป็นดั่งลูกพี่ลูกน้องและมีบุญคุณกับตระกูลเทวบดินทร์จนมิอาจหาสิ่งใดมาเทียบเทียม ว่าเมื่อใดที่ท่านจากโลกนี้ไปอย่างมิอาจกลับคืน ตระกูลของเราจะดูแล ศิรภัทร พัชรเดชโภคิน ที่เป็นดั่งดวงใจของท่านให้ดีที่สุด..ด้วยความรัก และด้วยชีวิต
.
.
‘อยู่นิ่งๆสิ’
‘แต่เราเจ็บ..’
‘ถ้าดิ้นก็จะเจ็บกว่านี้’
‘ค..คุณกลางจะทำเบาๆไหม’
‘อื้ม’
ส่งเสียงทุ้มต่ำตอบรับเพียงสั้นๆ เงยหน้ามองเด็กชายวัยสิบสองที่กำลังนั่งน้ำตาคลอราวกับจะไหลอาบแก้มมอมแมมทั้งสองข้างอยู่รอมร่อ น้องกัดปากตัวเอง จนเป็นเขาที่ต้องส่งเสียงดุออกมาอีกครั้งว่าอย่าทำอย่างนั้น แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อแผลที่หัวเข่าสำหรับเด็กวัยนี้มันเจ็บจนต้องหาอะไรมาระบายเสียแทน
‘เสร็จแล้ว’
ใช้เวลาไม่นานก็ยอมให้เช็ดแผลถลอกนั้นจนเสร็จ ตอนติดพาสเตอร์ก็ดูจะชอบใจกับลวดลายน่ารักของมัน เลยไม่ได้ส่งเสียงร้องงอแงให้ได้ยินแบบก่อนหน้านี้ อันที่จริงคุณชายกลางอย่างเขาไม่มีความจำเป็นต้องมานั่งทำแผลให้เด็กที่ไม่ใช่แม้แต่พี่น้องในสายเลือดคนนี้ แต่ในเมื่อคนเป็นพ่อเป็นแม่สั่งกำชับเอาไว้ว่าให้ดูแลน้องให้ดีที่สุด แถมมันก็เป็นความผิดของเขาส่วนหนึ่งที่ขี่จักรยานเร็วเกินไปจนไม่รอคนข้างหลัง รู้ตัวอีกทีก็ปล่อยให้สะดุดก้อนหินล้มลงไปกองกับพื้นอย่างที่เห็น
เด็กคนนั้นยิ้ม และดวงตาของเขาหยีลงผิดกับเมื่อครู่ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะพาสเตอร์ลายน่ารักเลยทำให้ลืมความเจ็บก่อนหน้านั้น หรือเป็นเพราะคนทำแผลรักษาสัญญากับเขา ว่าจะไม่ทำให้เจ็บกันแน่นะ : )
‘ไม่เจ็บแล้ว’
‘ขอบคุณนะ..’
‘คุณไค..มือเบามากเลยๆ’
.
.
สถาปนิกท่านหนึ่งกล่าวไว้ว่า ..
‘จงอย่าสร้างบ้านให้เป็น House แต่ต้องสร้างบ้านให้เป็น Home
เพราะ House ก็เป็นแค่บ้าน แต่ Home คือบ้านที่มีคนที่เรารักอยู่ด้วย’
แด่คุณ .. ผู้ซึ่งปลูกบ้านที่เป็น HOME ไว้ในหัวใจของผม : )
- - - - - - - - - -
สวัสดีค่ะ หายไปสักพักและกลับมาพร้อมกับฟิคแนวใหม่ กร้าก
เรื่องนี้เป็นฟิคไคฮุนชานแบค Thai version นะคะ เกิดขึ้นที่ไทย
ผู้ชายสามารถท้องได้ (MPREG) บอกไว้ก่อนเด้อเผื่อไม่โอเค ฮ่าๆ
เป็นแนวแรกของเราเลยค่ะ เด๋อๆตรงไหน ขออภัยมา ณ ที่นี่ . _ .
พาร์ทแนะนำตัวละครกับชื่อแต่ละคน จะมาพร้อมกับตอนถัดไปนะคะ ♥
ถ้าชอบอย่าลืมกดเฟฟกดแชร์ และแท็ค #คลาสสิคซีน (>_<)
ความคิดเห็น