Puzzle Games

PUZZLE GAMES

 …PHANTOM CURSE...

1

‘ความเศร้า ความเหงา ความเงียบ ที่ๆผมอยู่มันช่างแสนเจ็บปวด...ผมอยากเจอ...เจอกับพระเจ้า...อยากขอพรท่าน ขอให้ผมมีทุกอย่างที่ผมต้องการ ทุกอย่างที่คนอื่นไม่มี และจากนั้นผมก็จะสร้างสิ่งที่น่าสนุกขึ้นมา ถึงแม้ผมจะต้องแลกกับทุกสิ่งทุกอย่าง ถึงแม้โลกจะต้องแหลก...สลาย...ผมก็จะทำมัน...แต่...มีคนคนหนึ่ง ถึงผมอยากจะเกลียดเขาสักเพียงใด ซึ่งผมทำอย่างนั้นไม่ได้ เขาเหมือนกับผม เขาเป็นคนเดียว...ที่มีความรู้สึกเหมือนกับผม...ผมจะทำให้เขาสมหวัง หลังจากที่ผมสมหวัง...จากพระเจ้า!!! ฮะ ฮะ ฮ่า ฮ่า ๆๆ’

______________________________

0.15 pm

“ครืด-ด-ดด...ครืด-ดด...ครืด-ด-ดดดดด”

เสียงชอล์กที่ถูกขูดลงบนกระดานดำดังขึ้น ในห้องเรียนของ ชั้น ม.5 ห้อง A  ณ ที่โรงเรียน นานาชาติเอนเซนส์เคลท์ (ESK)...วิชาคณิตศาสตร์ที่แสนน่าเบื่อได้เริ่มขึ้น ในเวลาที่แสนจะง่วงนอน บรรยากาศแบบนี้ช่างเหมาะแก่การแอบงีบเสียจริง

“ นี่ !! จากสูตรการคำนวณนี้ พวกเธอสามารถนำไปแก้โจทย์ในหนังสือได้นะ”

เสียงคุณครูดังขึ้น มันช่วยปลุกให้ใครหลายคนที่กำลังเคลือบเคลิ้ม กับการพักผ่อนช่วงหลังรับประทานอาหารกลางวัน สะดุ้ง เฮือก!! จากฝันหวาน จนต้องเช็ดน้ำลายที่กำลังไหลอย่างเอื่อยเฉื่อย แล้วลุกขึ้นมานั่งหาวพะงาบๆแทน

“ฮ้าววววว-ว...น่าเบื่อชะมัด” เสียงๆหนึ่งพูดขึ้น ขณะที่ทุกคนกำลังสนใจสูตรคำนวณบนกระดานดำ ต้นเสียงดังมาจากหลังสุดของห้อง

เขาเป็นเด็กผู้ชาย อายุประมาณ17 ผมสีดำขลับ แววตาเจ้าเล่ห์ ผิวขาว ผอมและสูง แต่ดูแล้วนิสัย (สันดาน) คงจะไม่ค่อยพึงประสงค์สักเท่าไหร่

“เลโอ!! ..เธอเคยคิดจะฟังที่ครูสอนบ้างรึเปล่า”คุณครูที่กำลังจริงจังกับการสอน

หันควบ กลับมาถามเด็กหนุ่มคนนั้นด้วยความโมโห

ซึ่งมันก็เป็นเรื่องปกติที่เขาจะถูกอาจารย์ดุในคาบเรียน จนถือเป็นกิจวัตรประจำวันของ ม. 5 ห้องAไปแล้ว เขามีฐานะทางบ้านดีเป็นถึงคุณหนูตระกูลใหญ่ เป็นลูกคนใหญ่คนโตทางธุรกิจ เขาเป็นคนที่มีไอคิวสูงมากถ้าเทียบกับคนรุ่นเดียวกันแล้ว จึงไม่ค่อยชอบฟังในสิ่งที่รู้อยู่แล้ว เขามักจะได้ทำทุกอย่างที่อยากทำ ได้ไปทุกที่อยากไป และเขาก็มีทุกอย่างที่ต้องการ...จนตอนนี้ เขากลับรู้สึกว่าทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกนี้...ช่างน่าเบื่อ!

            “ก็มันน่าเบื่อนี่นา...สอนอะไรที่มันยากกว่านี้ไม่ได้รึไง คิคิคิ” เลโอพูดโต้ตอบอย่างทันควัน และใส่ความท้าทายลงไปในน้ำเสียง

“เฮ้ออ-อ...เธอมันก็อย่างนี้ทุกที...แล้วก็ช่วยหัดเอาหนังสือมาโรงเรียนซะบ้าง คิดจะทำแบบนี้ไปจนถึงเมื่อไร อย่าลืมนะว่าเธอยังเป็นนักเรียนของฉัน...@##$%&” คุณครูเริ่มบ่นต่อไปเรื่อยๆ แต่ดูเหมือนว่าสิ่งที่คุณครูกำลังพูดอยู่ เขาก็ไม่ได้ฟังมันเลย เขาได้รับการเลี้ยงดูมาอย่างดี และถูกตามใจมาตั้งแต่เล็ก ก็เลยมีนิสัยไม่ชอบฟังใคร และด้วยนิสัยของเขาก็ทำเอาเพื่อนในห้องไม่กล้าเข้าใกล้ แต่ดูเหมือนเขาเองก็ไม่ได้ต้องการเพื่อนเช่นกัน

“น่ารำคาญ ถ้าคุณยังไม่อยากถูกเด้งออกจากโรงเรียนนี้ ก็ช่วยตั้งหน้าตั้งตาสอนพวกเด็กๆของคุณไปซะ มันหนวกหู คิคิคิ” เลโอพูดแทรกระหว่างที่คุณครูกำลังพร่ำเพ้อเรื่องเลวร้ายของเขาอยู่ แล้วเขายังใช้อำนาจทางสังคมขมขู่คุณครูอีก

            ส่วนคุณครูนั้น ก็ต้องก้มหน้าก้มตาสอนอย่างขมขื่น เพราะคิดว่า การถูกเด้งออก เพราะเด็กคนนี้คงต้องอับอายขายขี้หน้าไปทั้งชาติ

_____________________________________

กริ๊ง-ง ก่อง-งง กริ๊ง กอง-ง....

            เสียงกริ๊งหมดคาบเรียนดังขึ้น วิชาคณิตศาสตร์แสนยาวนานสำหรับใครหลายคนได้หมดลง ครูคณิตศาสตร์ที่เสียหน้าระหว่างการสอนก็รีบเร่งฝีท้าวออกจากห้องเรียนโดยไม่รีรอให้หัวหน้าห้องได้กล่าวบอกชั้นเลย      

แกร๊ก-ก!?  

            ประตูถูกเปิดออกอย่างระมัดระวัง บุคคลที่ยืนอยู่ด้านหลังประตู เป็นชายวัยกลางคน สวมเสื้อสูทได้รูปสีน้ำเงินเข้ม  รูปร่างสันทัดผอมสูง สวมแว่นกรอบดำเหลี่ยม  

            “อ่า...สวัสดีครับ! นักเรียนทุกคน”  เขาพูดขึ้นอย่างถ่อมตัว   “ครูเป็นครูฝึกสอน ที่เพิ่งย้ายมาสอนวันนี้เป็นวันแรก ยังไงครูก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ” เขาเริ่มแนะนำตัวเอง ซึ่งสายตาของเขาก็ได้ไปจับจ้องกับเด็กนักเรียนคนหนึ่ง ที่นั่งของเขาอยู่แถวหลังและติดกับหน้าต่างของห้อง เด็กคนนั่นยกเท้าขึ้นมาวางบนโต๊ะ และเอนหลังพิงกับเก้าอี้ สายตาเด็กหนุ่มจ้องตอบมายังคุณครูฝึกสอน “เออ...ครูชื่อ ชัยนนท์ ถ้ามีอะไรไม่เข้าใจก็ถามได้เสมอนะครับ” เลโอยังคงทำท่าทางหัวเราะขบขันกับการแนะนำตัวของครูฝึกสอน ซึ่งครูชัยนนท์รู้อยู่แก่ใจ  แต่ก็ต้องพยายามพูดต่อให้จบ นั่นเพราะ เขาได้รู้จากครูคนอื่นมาบ้างแล้วว่า การยุ่งเกี่ยวกับเด็กคนนี้ไมใช่ความคิดที่ดีเลย

            “วิชาที่ครูจะสอนคือวิชาเพิ่มเติมของชั้นม.5 จะเรียนเรื่องความรู้รอบโลกครับ วันนี้เราจะเริ่มเรียนเกี่ยวกับความเชื่อของชนกลุ่มต่างๆก่อนก็แล้วกัน” คุณครูเริ่มเข้าเรื่องอย่างรวดเร็ว “เออ ความเชื่อแรกที่เราจะเรียนรู้กันคือ ความเชื่อเรื่อง โลกหลังความตาย ของประเทศอียิปต์….นักเรียนคนไหนรู้จักฟาโรห์บ้างครับ” ครูชัยนนท์ถามนักเรียนอย่างเป็นกันเอง

            “คำถามปัญญาอ่อน ก็เหมาะกับพวกงั่งนั่นแหละ คิคิคิ”เลโอพึมพำกับตัวเอง”โลกนี้ก็ไม่เห็นมีอะไรน่าสนุกอยู่เหมือนเดิมนั้นแหละ น่าเบื่อชะมัด”

            เวลาผ่านเลยไปอย่างช้าๆ แล้วทุกอย่างรอบตัวเขาก็เริ่มเงียบเชียบ เพราะเขาเริ่มผล็อยหลับอย่างช้าๆ

1.13 pm

            กระแสลมเริ่มเปลี่ยนทิศเมื่อเวลาเลยผ่านไป ต้นดอก ที่สูงโปร่งอยู่ริมหน้าต่าง เริ่มส่งกลิ่นที่เหม็นหึ่งผ่านหน้าต่างที่เปิดกว้างเข้ามาในห้องเรียน กลับกัน...บรรยากาศในห้องเรียนกลับแปลกไป ไม่ใช่นักเรียนที่นั่งริมหน้าต่างลุกขึ้นปิดหน้าต่างเพราะทนกลิ่นดอกไม้ที่เหม็นสาบไม่ไหว เหมือนกับทุกๆวัน ที่แปลกคือ นักเรียนทุกคนคนนั่งนิ่งเฉยตาลอย ไม่ขยับตัว เหมือนอยู่ในภวังค์ แม้แต่เขา...เลโอก็นิ่งเงียบเช่นเดียวกัน

            อนึ่ง บรรยากาศน่าอาเจียนและน่าขนลุกสุดๆกำลังหมุนเวียนอยู่ในห้อง ม.5 A จนทำให้บางคนเริ่มรู้สึกคลื่นไส้ นักเรียนหลายคนตื่นตระหนกกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า ทั้งไม่สามารถลุกจากที่นั่งได้ หรือแม้แต่กระดิกปลายนิ้วยังทำได้ยากในตอนนี้ เลโอก็กำลังงุนงงเช่นเดียวกัน มุมปากของเขากระตุกขึ้นอย่างยากเย็นเพียงเพื่อฉีกยิ้มกับสิ่งที่น่าตกใจนี้

            จู่ๆแสงสีขาวสว่างจ้า เริ่มแผ่เขามาในห้อง สักพักทุกอย่างก็กลายเป็นแสงสีขาวสว่าง หลายคนเริ่มกรีดร้อง ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีใครรู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นเพราะว่าไม่สามารถจะลืมตาขึ้นได้เลย

            “น่าตื่นเต้นชะมัด คิคิคิ”เลโอกำลังสนุกกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น ท่ามกลางเสียงกรีดร้องที่ตื่นตระหนก

___________________________________

            เมื่อทุกอย่างอยู่ในความเงียบได้พักใหญ่ แสงสีขาวเริ่มจางหายไป แต่สิ่งที่เคลื่อนเข้ามาแทนคือความมืด ที่มืดมิด ถึงแม้ว่าตอนนี้จะสามารถลืมตาขึ้นได้แล้ว แต่ก็ไม่ได้ต่างจากการหลับตาเลย

            “อะไรกัน...คนพวกนั้นหายไปไหนหมดซะล่ะ อุตสาห์ลืมตาได้แล้วเชียว มืดยิ่งกว่าเมื่อกี้ซะอีก แล้วฉันลงมานั่งกับพื้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน โอ๊ะ!? แม้แต่มือตัวเองยังมองไม่เห็น น่าขนลุกชะมัด..”เลโอพยายามลุกขึ้นช้าๆ เขาไม่สามารถมองเห็นอะไรได้เลยนอกจากความมืดที่ปกคลุมอยู่ทั่ว “แล้วจะให้ทำอะไรต่อละ เฮ้!! มีใครอยู่มั้ย!” เขาตะโกนเรียกหาใครบางคนที่อาจได้ยินเสียงเขาในความมืด “จะเดินไปทางไหน ไกลซักแค่ไหน ก็รู้สึกเหมือนเดินอยู่กับที่ ชักจะเบื่อแล้วสิ”เขาเริ่มบ่นในขณะที่เดินไปเรื่อยๆในความมืด ที่กว้างเกินกว่าจะเป็นแค่ห้องเรียนที่มีแต่โต๊ะ เก้าอี้

            “ให้ตายสิ ต้องเดินไปถึงไหนกัน อะไรมันจะน่าบะ...อุ๊บ!?.....”

            “.....”

เสียงของเขาหายไปจากความมืด ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ และบรรยากาศที่น่าสะอิดสะเอียน

            ‘พระเจ้า ท่านได้ประทานพรให้กับผมแล้ว หึหึหึหึ ผมจะได้ในสิ่งที่หวัง ขอบคุณพระเจ้า โลกใหม่กำลังจะเกิดขึ้น เขา...เขาก็ถูกเลือก ช่างดีจริงๆ เขาจะได้สนุก...สนุกกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับเขา หึหึ ตื่นเต้นจนอยากจะอ้วกเลย อีกแค่นิดเดียว’