OS : Hurt & Happiness [LuMin ft.Tao,Baekhyun]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เมื่อมีความรักแล้ว เพื่อคนที่เรารักสามารถทำได้ทุกอย่าง

B B

เนื้อเรื่อง

วันเกิดมินซอกโอปป้า เค้าอยากให้โอปป้ามีความสุข

อยากเห็นโอ้ปป้ายิ้มบ่อยๆ
เป็นพี่ใหญที่น่ารักของน้องๆ
และ อซฟ. ตลอดไปนะค่ะ

 

เรื่องราวทั้งหมดเริ่มขึ้นจาก 'เขา' และ 'ผม'

สวนสาธารณะยามเย็นใกล้บ้าน คงเป็นสวรรค์สำหรับใครหลายๆคนที่ต้องการพักผ่อนร่างกาย จากการทำงานที่หนักมาทั้งวัน หรือแม้แต่การเรียนที่เคร่งเครียดสำหรับนักเรียนหลายๆคน ได้มานั่งเล่นบนพื้นหญ้าสีเขียวที่อ่อนนุ่มกับครอบครัว และคนรัก นำอาหารมารับประทานกัน พูดคุยกัน มองเด็กๆที่วิ่งเล่นกันอย่างมีความสุข สายลมพัดเย็นเอื่อยๆ คลอไปกับเสียงนกตัวเล็กตัวน้อยที่กำลังจะบินกลับเข้ารัง เป็นภาพที่ดูแล้วมีความสุขใช่มั้ยล่ะ ?

'นาย !' เสียงเด็กชายตัวป้อมเรียกเด็กชายอีกคนที่กำลังนั่งเล่นชิงช้าอยู่คนเดียว คิม มินซอก ได้แต่สงสัย ? ทั้งๆที่มีเด็กมากมาย ของเล่นหลากหลายที่ตั้งอยู่สามารถรองรับเด็กๆได้หลายคน แต่ทำไม ? เขาจึงเลือกมาที่ตรงนี้ ชิงช้าที่มีเด็กผู้ชายหน้าตาเศร้าคนนี้นั่งอยู่

'?' เด็กชายคนนั้นทำหน้างง แล้วใช้นิ้วมือเล็กๆชี้เข้าหาตัวเอง ประมาณว่า 'เรียกชั้นเหรอ ?' ดวงตาใสมีคำถามมากมายเต็มไปหมด

'อื้อ นายนั่นแหละ' มินซอกตอบ พร้อมกับรอยยิ้มใสซื่อตามประสาเด็ก ดวงตาของเด็กชายอีกคนมองมาที่มินซอก และยังคงแสดงออกมาซึ่งความไม่เข้าใจมากมาย

'นายชื่ออะไรเหรอ ? เราชื่อมินซอกนะ คิม มินซอก 8 ขวบ' เน้นยำชื่อตัวเองชัดๆ เพื่อให้อีกฝ่ายจำได้ ยิ้มจนเห็นฟันกระต่ายของตน ความตื่นเต้นที่ปิดไม่มิดถูกส่งผ่านดวงตากลมโตของเด็กชายคิม มินซอก และหัวใจที่เต้นระรัวซึ่งอีกคนไม่สามารถรับรู้ได้ มันคงเป็น ความรู้สึกเวลาได้เริ่มต้นอะไรใหม่ๆ มินซอกในตอนเด็กคิดแบบนั้น

'ระ...เรา ลู่หาน 8 ขวบ เป็นคนจีน' ในตอนนั้นผมดีใจมากที่ได้เพื่อนใหม่ แถมยังเป็นเพื่อนต่างชาติคนแรก มาจากจีนแผ่นดินใหญ่ซะด้วย ไม่แปลกที่จะไม่มีเพื่อนเล่นด้วย มินซอกไม่ได้คิดอะไรนอกจากต้องทำให้ดวงตาที่ดูเศร้าของเพื่อนชาวจีนคนนี้หายไปและมีแต่ความสุขให้ได้ คอยดูนะลู่หาน มินซอกคนนี้จะทำให้ลู่หานมีความสุขให้ได้ คำสัญญาแบบลับๆของมินซอกที่ไม่เคยบอกใครให้รู้ มีเพียงแค่การกระทำที่แสดงออกอย่างชัดเจนเท่านั้นเพื่อให้ลู่หานมีแต่ความสุข

นั่นคือจุดเริ่มต้นทั้งหมด...

 

"ลู่หาน ! ไปโรงเรียนกัน !" เสียงใสของ 'คิม มินซอก' เรียกเพื่อนชาวจีนที่บ้านฝั่งตรงข้าม มันเหมือนเป็นกิจวัติประจำวันของมินซอกไปแล้วกับการที่ต้องมายืนเรียกลู่หานหน้าบ้านแบบนี้ทุกเช้า ก็เจ้าตัวดันมาบอกว่า 'ก็ฉันอยากไปโรงเรียนพร้อมกับมินซอกนี่' เท่านั้นแหละมินซอกก็จะมาปรากฎตัวเรียกลู่หานที่หน้าบ้านหลังนี้ทุกๆเช้า ฉันจะทำทุกอย่างที่ลู่หานต้องการ แต่เมื่อไหร่ที่ลู่หานไม่ต้องการมินซอกแล้ว มินซอกคนนี้จะเป็นฝ่ายไปเอง 

"อาลู่ ! เร็วๆสิมินซอกมารอแล้ว" เสียงคุณแม่ของลู่หาน กระตุ้นให้ลูกชายจอมเฉื่อยรีบๆสำหรับการเริ่มต้นในวันใหม่แบบนี้ทุกเช้าเหมือนกัน

"คร้าบๆ ไปเดี๋ยวนี้แล้ว" หลังจากที่ลู่หานบอกลาแม่เพื่อไปโรงเรียนซึ่งเป็นเป้าหมายหลักของวันนี้ พวกเขาสองคนอยู่ ม.ปลาย ปี 3 แล้วจะขาดเรียนไม่ได้ ไหนจะสอบเก็บคะแนน อ่านหนังสือเตรียมสอบ ที่โหดสุดคงหนีไม่พ้นการสอบเข้ามหาวิทยาลัย พวกเขาสองคนมีเป้าหมายเป็นของตัวเองแล้ว ลู่หานอยากเข้ามหาวิทยาลัยเกี่ยวกับกีฬาเพราะชอบเล่นฟุตบอล ส่วนมินซอกอยากเข้ามหาวิทยาลัยไหนก็ได้ขอแค่มีลู่หานอยู่ อาจฟังดูแล้วน้ำเน่า จากเด็กชายตัวป้อมที่อยากทำให้เพื่อนใหม่ชาวจีนมีความสุขเมื่อ 10 ปีที่แล้ว กลับกลายมาเป็นเด็กหนุ่มตัวเล็กหน้าตาน่ารัก ที่แอบรักเพื่อนสนิทที่ตัวสูงกว่าตัวเองไม่กี่เซน มินซอกเป็นคนค่อนข้างขี้อายเลยไม่กล้าจะบอกลู่หานไป แต่ก็ไม่ใช่คนโง่ที่จะดูไม่ออกว่าลู่หานคิดกับเขาแค่ 'เพื่อน' มินซอกได้แต่น้อยใจ แต่แค่ได้อยู่เคียงข้างลู่หานแบบนี้ต่อไปก็ถือเป็นความสุขของมินซอกคนนี้แล้ว

"นี่ ! มินซอกทำการบ้านเมื่อวานที่อาจารย์ปาร์คให้เสร็จยัง ?"

"ก็ทำเสร็จแล้วนะสิ อย่าบอกนะว่า..." ที่ถามแบบนี้ คนอย่างลู่หานมีเพียงจุดประสงค์เดียว

"ก็ลู่หานยังทำไม่เสร็จอ่ะ ขอลอกของมินซอกหน่อยนะครับ *^*" ยังไม่เสร็จหรือยังไม่ทำกันแน่ ก็ได้แต่คิดในใจ มินซอกเดาผิดซะเมื่อไหร่ล่ะ ลู่หานเป็นแบบนี้ทุกทีไม่ยอมทำการบ้าน แล้วชอบมาทำเสียงอ่อนเสียงหวานขอลอกการบ้านเขาอยู่เรื่อย แต่มินซอกก็ให้ลู่หานลอกการบ้านอยู่เรื่อยเหมือนกัน ทำยังไงได้คนมัน 'รัก' ไปแล้วนี่ ;)




 

ทั้งสองคนมาถึงโรงเรียนก่อนเวลาเข้าเรียนประมาณครึ่งชั่วโมง มินซอกขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ส่วนลู่หานก็มีหน้าที่ลอกการบ้านของมินซอก หลังจากเข้าห้องน้ำเสร็จระหว่างทางกลับห้องเรียน มินซอกเห็นบุคคลที่เป็นดาวเด่น ม.ปลาย ของปีนี้ บยอน แบคฮยอน น่าอิจฉาจริงๆ ทั้งรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ดึงดูดใครต่อใคร แม้จะไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ผิวที่ขาวเนียน เส้นผมสีไวน์แดงที่พริ้วไหวไปตามลม และความอัธยาศัยดีที่มีต่อผู้คนรอบข้าง ทำให้คนๆนี้ดูดีไปซะทุกอย่าง แบคฮยอนเป็นที่รักของคนมากมายในโรงเรียน และเป็นคนที่ลู่หานรัก มินซอกอิจฉาคนๆนี้จริงๆ


-เวลาพักกลางวัน-


"มินซอก ไอลู่ ไปกินข้าวกัน" เสียงของ จื่อเทา เด็กหนุ่มชาวจีนที่ย้ายมาเรียนเกาหลีเพราะความอยากรู้อยากลองตามประสาวัยรุ่น เรียกเพื่อนร่วมห้องทั้งสองคน พร้อมกอดคอทั้งสองคนเอาไว้ ตอนนี้เป็นเวลาพักเที่ยงที่ทุกคนรอคอยรองลงมาจากเวลาเลิกเรียน เราสามคนมักจะไปกินข้าวพร้อมกันเสมอ แต่ดูเหมือนช่วงหลังมานี่จะไม่ใช่

"พวกนายไปกันเถอะ เดี๋ยวฉันจะไปกินกับแบคฮยอน ฝากมินซอกด้วย" ว่าแล้วก็เก็บของใส่กระเป๋าแล้วเดินออกไปจากห้องเรียน ทิ้งให้มินซอกไปกินข้าวกับเทาสองคน ชินซะแล้วล่ะ

"อะไรว่ะไอนี่ มีแฟนแล้วลืมเพื่อนเหรอ ! ไปกันเถอะมินซอกไม่ต้องไปสนใจไอลู่มันหรอก" ตะโกนบอกลู่หานที่น่าจะเดินไปไกลแล้ว ประโยคหลังหันมาบอกกับคนตัวเล็กที่นั่งซึมไม่ยอมลุกขึ้นจากเก้าอี้ เทาจึงถือโอกาสจับมือคนตัวเล็กและพาไปโรงอาหาร



-TAO Part-

เมื่อมาถึงโรงอาหาร ทั้งเทาและมินซอกไม่มีใครพูดอะไรออกมา ไม่ใช่ว่าเขาพูดไม่เก่ง แต่แค่เขาไม่รู้จะพูดอะไรปลอบใจคนตัวเล็กดี ใช่ ! มินซอกแอบรักลู่หานเขารู้เรื่องนี้ดี ถึงแม้มินซอกไม่ได้เป็นคนบอกด้วยตัวเองแต่ดวงตาของคนตัวเล็กมันบอกหมดแล้วทุกอย่าง เขาคิดว่าลู่หานก็คงรู้ดี แต่พยายามปฏิเสธเพื่อนตัวเล็กคนนี้อยู่ตลอด เพราะ ลู่หานไม่ได้รักมินซอก เขารู้ว่าการแอบรักข้างเดียวมันเจ็บยังไง เขาเลยทำได้แค่อยู่ข้างคนตัวเล็กในยามที่ลู่หานไม่อยู่ คอยปลอบตอนที่มินซอกเศร้า เผื่อว่าซักวันมินซอกจะหันมามองเขาบ้าง...

-END TAO Part- 




วันนี้ก็เป็นวันที่ดูเหมือนจะปกติ มินซอกเริ่มกิจวัติซ้ำๆ ไปโรงเรียนกับลู่หาน คิดถึงลู่หานตอนกินข้าว เป็นกำลังให้ห่างๆตอนลู่หานตอนซ้อมบอล กลับบ้านคนเดียว คิดถึงลู่หาน...
ชิวิตประจำวันของมินซอกมีแต่ลู่หานเต็มไปหมด ไม่รู้ว่าลู่หานจะมีมินซอกในความคิดบ้างรึเปล่า ท้องฟ้าที่เคยสว่างในยามเช้า กลับเปลี่ยนเป็นสีดำเหมือนใจของมินซอกตอนนี้ อยู่ใกล้แค่เอื้อมแต่คว้ามาไม่ได้     
มินซอกกำลังนั่งทำการบ้านในห้องนอนของตัว ตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่มครึ่ง 'ป่านนี้ลู่หานจะนอนรึยังนะ'


กริ้ง กริ้ง

อยู่ๆคนที่กำลังคิดถึงก็ส่งข้อความเข้ามา มินซอกหยิบโทรศัพท์เครื่องบางสีขาวขึ้นมาปลดล็อกหน้าจอเพื่อเลื่อนดูข้อความที่อีกคนส่งมา

<มาหาที่ห้องหน่อยสิ>

-ลู่หาน-

'เป็นอะไรไปนะ' คิดแล้วก็เดินไปเปิดผ้าม้านดูห้องฝั่งตรงข้ามที่ยังคงเปิดไปอยู่ ไปดูหน่อยล่ะกัน



-ห้องนอนลู่หาน-


ก๊อกๆๆ


มินซอกที่อยู่หน้าห้องนอนของลู่หาน เคาะประตูเพื่อรอให้เจ้าของห้องมาเปิด ตื่นเต้น นี่คือความรู้สึกแรก เพราะเขาก็ไม่ได้มาที่ห้องของลู่หานมานานแล้ว ตั้งแต่ลู่หานเป็นแฟนกับแบคฮยอน... 

"เข้ามาสิ" เสียงของเจ้าของห้องดังขึ้น ปลุกให้มินซอกที่จมอยู่กับความคิดของตัวเองเดินเข้าห้องไป

"มีอะไรเหรอ ? เรียกมาซะดึกเลย" นั่นสิตอนนี้ก็ใกล้จะสามทุ่มแล้วด้วย แต่ถ้าเป็นลู่หานต่อให้ดึกแค่ไหนเขาก็จะมา

"มานั่งข้างฉันสิ" ลู่หานบอกพร้อมกับตบที่นั่งว่างข้างตัวบนเตียงสีทึบ เป็นการบอกว่าให้มินซอกมานั่งตรงนี้

"?" มินซอกไม่ได้ตอบอะไรกลับไป แต่ทำตามที่ลู่หานบอกอย่างว่าง่าย


หมับ!


อยู่ๆลู่หานก็รวบตัวคนตัวเล็กเข้าสู่อ้อมกอดพร้อมกับหัวที่วางไว้บนไหล่เล็ก มินซอกที่ยังตกใจกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นได้แต่นั่งตัวแข็งทื่ออยู่อย่างนั้น แต่ไม่นานก็รู้สึกถึงแรงสะอื้นและความเปียกชื้นที่ไหล่ ทำให้เขารู้ว่าตอนนี้ลู่หานกำลังร้องไห้ และต้องการที่พึ่ง คนที่สติเริ่มกลับมาทีละนิดค่อยๆ ยกมือขึ้นโอบคนที่ตัวสูงกว่าไว้อย่างเบามือ

"ลู่หาน เป็นอะไรไป" คำถามที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงของคนตัวเล็กทำให้ลู่หานที่ร้องไห้ ค่อยๆเล่าเรื่องของตนเองออกมา

"แบค แบคฮยอน อึก เขาขอเลิกกับฉัน ฮืออ"
เพราะประโยคเดียวของลู่หานทำให้ความผิดชอบชั่วดีของมินซอกตีกันยุ่งไปหมด อีกทั้งหัวใจที่เต้นรัวเพราะความดีใจ เขาควรทำยังไงดี ? 

"เพราะอะไรล่ะ ทำไมแบคฮยอนถึงพูดแบบนั้น ลู่หานรู้รึเปล่า ?" มินซอกก็ยังเป็นมินซอก ไม่เคยบอกความต้องการของตัวเองถ้ายังไม่แน่ใจ

"ก็ ก็ ฮึก ฉันไปโวยวายตอนแบคฮยอนกอดอยู่กับเพื่อนคนนึง อึก แล้วแบคฮยอนก็บอกว่าถ้ายังไม่เชื่อใจกัน ฮึก ก็เลิกกันเถอะ" ฟังอีกคนพูดทั้งน้ำตา มันทำให้มินซอกอยากจะร้องไห้ออกมา เขาไม่อยากเห็นลู่หานร้องไห้ เขาควรจะให้เพื่อนคนนี้มีความสุขใช่มั้ย ?

"ลู่หาน ใจเย็นๆนะ ตอนนั้นนายแค่โมโหที่แบคฮยอนกอดอยู่กับคนอื่น แต่เขาเป็นแค่เพื่อนกัน แบคฮยอนก็ไม่ได้ขอเลิกกับลู่หานจริงๆซักหน่อย พรุ่งนี้นายไปปรับความเข้าใจกับแบคฮยอนซะ แบคฮยอนเขารักนายมากนะ" พูดเองก็เจ็บเอง นายจะรู้บ้างมั้ยลู่หานว่าฉันก็รักนายมากเหมือนกัน ลู่หานเงยหน้าออกมาจากไหล่เล็กที่ใช้เป็นที่พึ่งชั่วคราว มินซอกมองหน้าเพื่อนตัวสูงที่ร้องไห้เป็นเด็กๆไปเมื่อครู่ ดวงตาเหมือนเมื่อตอนนั้นอีกแล้ว ฉันคงทำให้นายมีความสุขไม่ได้เลยสินะ

"ขอบคุณนะมินซอก ขอบคุณ มินซอกเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดเลย" ลู่หานยิ้มแล้ว เพราะรอยยิ้มของลู่หานทำให้มินซอกยิ้มตามอย่างช่วยไม่ได้ ฉันคงเป็นได้แค่นี้







-ห้องนอนมินซอก-

หลังจากที่ปลอบเพื่อนของตัวเองเสร็จแล้ว ถึงคราวที่ต้องปลอบตัวเองบ้างแล้วล่ะ มินซอกได้แต่นั่งร้องไห้เงียบๆในห้องของตัวเอง ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ แต่ไฟห้องนอนฝั่งตรงข้ามได้ดับไปแล้ว 'นายไม่เคยคิดกับฉันเกินคำว่าเพื่อนเลยสินะ' จะมีซักครั้งมั้ยที่นายจะหันมามองฉันบ้าง เป็นฉันสินะที่คิดคนเดียวมาตลอด ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บ น้ำตาที่เหมือนจะหยุดไหลกลับไหลออกมาจากดวงตากลมโตอีกครั้งโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุด 'หยุดคิดได้แล้วมินซอก นายมันไม่สำคัญ' ถ้าฉันไม่อยู่นายคงไม่สนใจ...

แรงสั่นจากโทรศัพท์เครื่องบาง ทำให้มินซอกหยุดความคิดทุกอย่างไว้


-เทา-


'มีอะไรอีกล่ะเนี่ย ?' 

ไม่ต้องให้ต้นสายรอนานมินซอกกดรับสายทันที เขาพยายามควบคุมเสียงให้เป็นปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขาไม่อยากให้เทาหรือใครต้องมาเป็นกังวลเพราะเขา

"ยะ...ยอโบเซโย" ไอปากไม่รักดี ยิ่งบังคับยิ่งเหมือนต่อต้าน ทำไมไม่ได้ดั่งใจเลยซักอย่างนะ

(มินซอกว่างหรือเปล่า ?)

"วะ...ว่างสิ" 

(ฉันไม่ได้กวนนายแน่นะ)

"นะ...แน่"

(นายเป็นอะไรไป ?)

"เปล่า..." สุดท้ายก็ปิดไม่ได้แล้วสินะ

(มินซอก นายไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวนะ นายยังมีฉัน...)

"ฮึก เทา..." แค่ประโยคเดียวของเทาแท้ๆสุดท้ายผมก็เล่าเรื่องทุกอย่างให้เทาฟัง เสียงเขาดูเป็นห่วงผมมาก
เขาคือคนที่อยู่ข้างผมตลอด ทำไมผมถึงมองข้ามเพื่อนคนนี้ไปได้นะ คืนนี้ผมคงนอนหลับได้แล้วล่ะ 

เช้าวันถัดมา ผมไปเรียกลู่หานที่หน้าบ้านเหมือนทุกวัน แต่มันต่างออกไปคือวันนี้ลู่หานออกจากบ้านไปตั้งแต่เช้า หายากนะที่เจ้ากวางจอมขี้เกียจจะตื่นเช้าแบบนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะแบคฮยอน วันนี้คงต้องไปโรงเรียนคนเดียวซะแล้ว

"มินซอก ทางนี้!" ผมหันไปตามเสียงเรียก เทานั่นเอง เขายืนรอผมอยู่ตรงประตูทางเข้าโรงเรียน
"เข้าโรงเรียนกันเถอะ" เทาเอาแขนมาโอบไหล่ผมไว้ เหมือนเขาจะบอกผมว่า นายยังมีฉันอยู่ทั้งคน ผมได้แต่ยิ้มขอบคุณเขาไป ผมไม่รู้จะพูดอะไรดี ตอนนี้มันเจ็บจนพูดไม่ออก





ช่วงเช้าผมไม่ได้เจอกับลู่หาน ตอนเช้าเราจะเรียนวิชาเลือก ซึ่งเป็นวิชาที่ตนเองอยากเรียน แน่นอนผมกับลู่หานไม่ได้ลงเรียนในวิชาเดียวกัน แต่ว่าช่วงบ่ายต้องเข้าเรียนวิชาของอาจารย์คิม ยังไงวันนี้ก็ต้องได้เจอกัน

"มินซอกขอบคุณมากนะ ขอบคุณนายมากจริงๆ !" ลู่หานพูดพร้อมกับเขย่ามือทั้งสองข้างของผมไปด้วย สีหน้าเขาดูมีความสุขมากๆ ด้านหลังของลู่หานมีแบคฮยอนยืนส่งยิ้มเป็นมิตรมาให้ ทุกอย่างเป็นไปตามที่ผมต้องการ ผมอยากให้ลู่หานมีความสุข อยากให้เพื่อนใหม่ชาวจีนเมื่อ 10 ปีที่แล้วมีแต่รอยยิ้ม แต่ทำไมผมถึงไม่มีความสุขเลย...






ยามเย็น ณ ดาดฟ้าของโรงเรียนคงเป็นสถานที่โปรดของใครหลายๆคน ได้มองดูผู้คนจากที่สูงทำกิจกรรมต่างๆภายในโรงเรียน บางคนจับกลุ่มคุยกับเพื่อนก่อนกลับบ้าน บางกลุ่มอยู่ซ้อมกีฬา บางคนกำลังเดินออกนอกโรงเรียนเพื่อกลับบ้าน เหมือนอย่างตอนนี้ลู่หานกับแบคฮยอนกำลังเดินจับมือกันออกนอกบริเวณโรงเรียน ไม่สามารถรู้ได้ว่าทั้งสองคนจะไปไหนกันต่อ มินซอกไม่รู้ได้แต่มองสองคนนั้นเดินออกไปจากโรงเรียนจนลับตา

"เป็นฉันไม่ได้เหรอ" มินซอกไม่ได้ตอบ มีแต่เทาที่โอบกอดคนตัวเล็กจากด้านหลัง เขายังคงมองไปด้านล่าง ที่ๆลู่หานกับแบคฮยอนเพิ่งเดินออกไป

"ให้ฉันดูแลนาย ให้ฉันป็นคนที่ทำให้นายมีความสุข จะได้มั้ย ?" ร่างสูงกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น เพื่อให้คนตัวเล็กมั่นใจในสิ่งที่เขาพูด มินซอกยังคงเงียบแต่ร่างเล็กหันไปกอดตอบเจ้าของคำสัญญาเมื่อครู่

"เชื่อผมนะ" เทากระซิบบอกกับร่างเล็กในอ้อมกอด เทาคนนี้จะทำให้มินซอกลืมลู่หานให้ได้ ร่างเล็กพยักหน้าเป็นการตอบรับแต่ยังคงกอดเทาเอาไว้แน่นพร้อมกับน้ำตาแห่งความดีใจ อย่างน้อยลู่หานคนที่เขา
แอบรักมาหลายปีได้มีความสุข ถึงเวลาแล้วที่เขาควรจะมีความสุขบ้าง กับคนที่รักเรา

ยามเย็นที่ลมพัดเอื่อยๆชวนให้ผ่อนคลายความเครียด ผู้คนต่างชอบเวลาแบบนี้ เวลาที่เรามีความสุข เวลาที่คนรอบข้างมีความสุข และเวลาที่ คนที่เรารักมีความสุข

 

 

ไหนบอกอยากให้ซอกมีความสุขงาย แล้วทำไมเป็นแบบนี้
ตกลงเรื่องนี้ ลู่หมิน ? เหรอ?
นั่นสินะ 55555
จบอย่างแฮปปี้นะค่ะ แต่แฮปปี้กันคนละแบบ
วันนี้วันเกิดมินซอกโอปป้าล่ะ ไรท์นั่งเขียนฟิคข้ามวัน
เคาท์ดาวน์วันเกิดสามี
มีความสุขในการอ่านนะค่ะรีดเดอร์

-บูยง-