แก๊งป่วน ก๊วนนักเลง ( ปิดรับสมัครแล้วจ้า )

ลำดับตอนที่ #6 : :: Ch 1 Yokai [ 100 % ]

CHAPTER 1

YOKAI
------------------------------

โยไค

โรงเรียน ฮาเสะคามิ

ตึก ๆ  

เสียงฝีเท้าของเด็กหนุ่มวัย 18 ปี กำลังวิ่งอย่างสุดแรงเพื่อจะเอาข่าวที่ได้มานั้นไปเล่าให้เหล่าสหายได้ฟังกันอย่างถ้วนหน้า

แอ็ดด

“ แฮ่กก  เหนื่อย คะ คือ แฮ่ก “ เสียงหอบหายใจดังถี่ ๆ จนฟังไม่ได้ศัพท์ จนเพื่อนในห้องต้องค่อยส่งน้ำและให้นั่งพัก

“ ใจเย็น ๆดิ เอ้า ๆ เดี๋ยวก็สำลักน้ำหรอก “ เพื่อนชายในห้องบอกเมื่อเห็นชายตรงหน้าดื่มน้ำแบบกะไม่หายใจเลย ก่อนจะตบหลังสักทีสองที

“ คือ งี้ ฉันได้ข่าวมา แฮ่ก เมื่อคืน ตรงย่านฟุจิ มีคนเห็นแก๊งโยไค กำลังซ้อมนักเรียนโรงเรียนอาชีวะที่อยู่เมืองถัดไป “ เด็กหนุ่มที่วิ่งมาบอกหลังจากเริ่มปรับสภาพร่างกายแล้ว

“ ห๊า จริงดิ ไทจิ ? “ เพื่อนชายในห้องถาม

แก๊งโยไค เป็นแก๊งอันธพาลที่มีอิทธิพลมากที่สุดในตอนนี้  และมีข่าวลือ ต่าง ๆนา ๆ ทั้งในด้านดีและเสีย บางคนที่เอามาพูดกันก็บอกว่า โยไคนั้นชอบทะเลาะวิวาทเพื่อสร้างอนาเขตของตัวเองบ้างละขยายอิทธิพลบ้างละ แต่บางคนก็บอกว่า แก๊งโยไค ชอบมาช่วยเหลือคนที่อยู่ในอันตราย แต่ก็ไม่รู้อย่างไหนเป็นความจริงเป็น เพราะไม่มีใครเคยเห็น คนในแก๊งนี้เลยสักคน แต่รู้ว่า คนในแก๊งนั้นจะมีแหวนประจำแก๊งอยู่นั้นเท่าเอง

“ ฉันก็ไม่รู้ว่ะ ไอมิซา ห้องB มันบอกว่าเห็นกับตาเลย “ คนที่ชื่อว่า ไทจิ บอกขึ้น

“ จะเชื่อได้หรอ แก๊งนี้ไม่มาทำอะไรในที่อาจมีคนเห็นได้ง่ายหรอก “ ชายอีกคนบอก

“ ไม่แน่หรอก ไอพวกนี้น่ะ มันก็แค่สวะ อยากโชว์ว่าเจ๋งมั้ง เลยทำอย่างนี้ “ อีกคนที่ดูนิสัยกร่าง ๆ เอ่ยขึ้น

ปัง !!

เสียงถีบโต๊ะดังขึ้นจากหลังห้อง เมื่อทุกคนหันไปก็เจอกับ ชายหนุ่มหน้าตาดีมีผมสีส้มอมน้ำตาลกับตาสีฟ้าถ้าใครเห็นต้องบอกว่า เป็นลูกครึ่งแน่ ๆ แต่ถ้ามาตรวจดูประวัติก็จะรู้ว่า ชายตรงหน้านี้ สัญชาติญี่ปุ่นของแท้ เตรียมท่าจะพุ่งเข้าหาผู้ชายที่พูดเมื่อกี้ ถ้าไม่ติดว่า มีผู้ชายที่หน้าตาเหมือนกันอย่างกับแกะดึงเอาไว้

“ ไม่เอาน่า มิโกะจัง “ ผู้ชายที่หน้าตาเหมือนกันกระซิบขึ้น ทำให้อีกร่างเริ่มอ่อนลงและกลับไปนั่งที่เดิม

“ เอ่ออ “ ไทจิพุดขึ้นอย่างยากลำบาก

ก็แหงสิ นาคาฮาระ มิโคโตะน่ะ  น่ากลัวจะตาย หมอนี้น่ะ อารมณ์ร้อนมากกว่าไฟอีก T^T

“ จะเล่าอะไรก็เล่าต่อไปเดะ ! “ ชายที่ชื่อ มาโคโตะตะโกนบอก ทำให้ทุกคนที่อยู่ในห้องหันหลังกลับแทบไม่ทัน

แต่ถ้าใครสังเกต ก็จะเห็นผู้ชายคนที่ดูกร่าง ๆตอนแรก กำลังขาสั่นพรับ ๆอยู่กับที่ เพราะความกลัว แต่ 1 นาทีผ่านไป การสนทนาเดิมก็กลับมาอีกครั้ง

“ ฉันไม่เชื่อ เจ้ามิซาหรอกย่ะ ! พวกแก๊งโยไคของพวกเราไม่ทำอะไรอย่างนี้หรอก ใช่ไหม ๆ “ หญิงสาวน่าตาหน้ารัก แต่ดูจะเป็นคนมั่นใจในตัวเองพอสมควรพูดขึ้นก่อนจะขอความคิดเห็นจากบรรดาเพื่อนผู้หญิงในห้อง

“ ใช่ ๆ   ๆๆๆ “  ตามคาด ผู้หญิงในห้องพร้อมใจกันตะโกน

แหงละ พวกผู้หญิงทุกคนน่ะ สรรเสริญพวกนี้กันทั้งนั้น คิดต่าง ๆนา ๆว่า คนในแก๊งนี้หน้าตาดีขั้น ( เกิน ) เทพ รวยล้นฟ้า ทั้ง ๆที่ตัวเองไม่เคยเห็น ถ้าเกิดเจอตัวจริง ๆขึ้นมาละ ความคิดเหล่านั้นมันกลับกัน จะเป็นยังไง

ไทจิคิด

กรี๊งงงง เสียงออดเริ่มคาบเรียนดังขึ้น เหมือนกับจะบอกว่า หมดเวลาเม้าส์แตกกันแล้ว

ทำให้นักเรียนแยกย้ายกันนั่งประจำที่เพื่อเรียนคาบต่อไป

พักเที่ยง

‘ ห้ามเข้า ’

ป้ายห้ามเข้าติดไว้หน้าห้องหน้าห้องนึง บ่งบอกเลยว่าคนที่จะเข้าไปในห้องนี้ได้ต้องได้รับอนุณาติเท่านั้น

“ ข่าวลือบ้าไรวะ มันหน้าโมโห “ เด็กหนุ่มผู้มีหน้าตาหล่อเหล่า ที่ชื่อว่า มิโคโตะพูดขึ้น ทันที เมื่อตัวเองเดินมาถึงห้องนี้

“  มันเป็นเรื่องปกติ แกไม่ชินหรอไง ? “ เด็กหนุ่มอีกคนที่หล่อไม่ต่างจากมิโคโตะเอ่ยขึ้น

“ ไม่ชินเว้ย !! อย่างนี้พวกเราก็เสียหายหมดเลยอะดิ นายไม่เจ็บใจหรอไง รัทน์ ? “ มิโคโตะพูดขึ้น

“ ไม่ว่ะ แกดูดิ ขนาดหัวหน้าแก๊งมันยังไม่เป็นอะไรเลย แกจะไปเป็นเดือดเป็นร้อนทำไม “ เด็กหนุ่มที่มีชื่อว่า รัทน์เอ่ยขึ้นก่อนจะปาดสายตาไปมอง เด็กหนุ่มอีกคนที่กำลังเดินเข้ามาในห้องด้วยท่าทางเย็นชา ( ขี้เก๊กอะเดะ // รัทน์ + มิโคโตะ )

“ อะไร ? “ เด็กหนุ่มที่ถูกเอ่ยถึงหันหน้าไปมอง

“ ป่าวหรอก ไอมิโคโตะมันไปได้ยินเด็กที่ห้องมันพูดถึงแก๊งโยไคว่า เป็นสวะ บลา ๆ มันเลยของขึ้น “

“ ไร้สาระน่า “ เด็กหนุ่มบอกก่อนจะเดินไปนั่งที่ประจำของตัวเอง

“ มาแล้ว ๆ เค้กสุดพิเศษ “ เสียงของเด็กหนุ่มที่มีหน้าตาคล้าย ไม่สิ เหมือนกับมิโคโตะอย่างถอดแบบกันออกมา เดินมาพร้อมกับถาดเค้กใหญ่ ๆ

“ โห น่ากินอะ กินเลยละกัน “ เด็กหนุ่มที่ชื่อ รัทน์ เอ่ยขึ้นก่อนจะลงมือหยิบเค้กกินทันที จะว่าไปคนนี้ ๆ มีนิสัย ร่าเริง ( จนผิดมนุษย์มนาเขาน่ะ ) และได้ยินว่ามีน้องสาวด้วย และหมอนี้ก็หวงน้องสาวมากซะด้วยสิ

“ อย่ากินหมดน้า รัทน์จัง “ ฝาแฝดของมิโคโตะเอ่ยขึ้น

“ รู้แล้วน่า นานาเสะ “ รัทน์บอกก่อนจะตั้งหน้าตั้งกิน แบบไม่ชวนใคร

“ ไปปลุก เนมุจังดีกว่า “  นานาเสะบอกก่อนจะเดินไปหาร่างที่ตอนนี้กำลังนอนอยู่บนโซฟาตัวใหญ่

“ เนมุจางงง ตื่นมากกินเค้กฝีมือเขาเรวววววว “ นานาเสะเขย่าตัว เนมุ ไปมาเหมือนเด็ก

“ หืออ ? “ เนมุ ลืมตาตื่นขึ้นมาก่อนจะมองหน้านานาเสะ เนมุเป็นอีกคนที่หน้าตาหล่อพอๆ กับ4 คนที่กล่าวมา แต่เจ้าตัวชอบทำหน้ามึน ๆเหมือนง่วงนอนตลอดเวลา แต่ก็ไม่ได้ทำให้ความนิยมลดลงเลย

“ เค้าทำเค้กมาให้ ไปกินเร็วก่อนที่ รัทน์จังจะกินหมด “ นานาเสะบอกก่อนจะหันไปชี้รัทน์ เพื่อให้คนที่นอนอยู่ดู ว่าถ้าช้าอีกนิดเค้กคงหมดแน่ ๆ

“ เห็นไหมจะ.. “ ยังไม่ทันที่นานาเสะจะพูดอะไร ร่างที่ลุกขึ้นมานั่งฮ้าวฟอด ๆเมื่อกี้ได้ทิ้งตัวนอนลงกลับไปที่เดิมอีกครั้งพร้อมกับเอาหมอนปิดหูทั้งสองข้าง เป็นการบอกนัยๆ ว่า อย่ามาปลุก ไม่งั้นพ่อฆ่าทิ้ง 

ดั่งนั้นนานาเสะจึงยกเลิกเรื่องการปลุกทันที ก็คนนี้ ๆน่ะ ถ้าหงุดหงิดมากถ้ามีใครมาปลุกน่ะสิ T^T
 

[ บันทึกพิเศษ เรกิ ]

“ แต่มันเจ็บใจ พวกเราไมได้ทำอะไรแบบนั้นสักหน่อย “

เสียงของมิโคโตะดังขึ้นอีกครั้ง อย่างหัวเสีย เป็นใครก็ต้องหัวเสียทั้งนั้น ข่าวที่ออกมาไม่ค่อยจะมีมูลความจริงสักเท่าไหร่หรอก ! พวกเราไม่เคยไปทำแบบนั้นซะหน่อย แต่ก็อย่างว่า เมื่อมีอิทธิพล มันก็ต้องมีคนที่คิดจะล้างความอิทธิพลนี้ออกไป เพื่อให้ตัวเองมีชื่อเสียง แต่ในเมืองนี้ มีแก๊งใหญ่ ๆอยู่แค่ 2 แก๊งเท่านั้น คือ โยไค และ ยาคุ ที่เป็นศัตรูกันมานานแล้ว แต่จะเรียกว่าศัตรูก็ไม่ถูก พวกเราเหมือนกับเป็นเพื่อน ที่ทะเลาะกันซะป่าว ๆ ถึงจะไม่ถูกกันแต่ก็คุยกันอย่างปกติ ถึงจะคุยกันดี ๆได้ไม่นานอะนะ

“ ถ้ามันคิดมากนัก ทำไมไม่ไปถามไอคนที่ให้ข่าวมาละ “ รัทน์บอกขึ้นมา จะว่าไป พวกเราก็นิสัยแตกต่างกันมากแต่ไม่รู้ทำไมถึงเข้ากันอย่างกับปี่กับขลุ่ย รัทน์พึ่งย้ายเข้ามาเรียนที่นี่ตอนปี 1 ( ม.4 ) และเราก็รู้จักกันตอนปฐมนิเทศหมอนี่น่ะ นิสัยร่าเริง ออกดูบ้า ๆด้วยซ้ำ ตอนแรกพวกเรายังไม่ได้มีแก๊งอะไรแบบนี้หรอก และหมอนี่ก็ไม่ชอบมาโรงเรียนด้วยน่ะสิ เลยไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่ เดือนนึงต่อมา ผมก็ได้ขึ้นเป็น หัวหน้าแก๊งโยไค ต่อจาก พี่ชาย เรื่องนี้ไม่มีใครรู้หรอก จนเกินเหตุบังเอิญในช่วงที่ผมกำลังปะทะกับพวก ยากุซ่า ที่มาหาเรื่องผม ประมาน 20 คนได้มั้งนะตอนนั้น ยังไงผมคนเดียวก็เอาอยู่หรอก ถ้าไม่ติดว่าตอนนั้น รัทน์กำลังเดินกลับมาจากบริษัทเกมส์ที่หมอนี่ทำ ทำให้ผมชะงักและเปิดโอกาสให้พวกมันเล่นงานผมได้ แต่ก่อนที่จะพลาดท่า รัทน์ก็เข้ามาขว้างไว้ก่อนที่จะเตะไอบ้านั้นซะปลิว - - ( แรงควาย )

ย้อนไป  3 ปีก่อน

พลั้ก !

ร่างชายฉกรร ที่กำลังหมายจะเอาไม้เบสบอลปาดเด็กหนุ่มข้างหน้า กระเด็นออกไปจากตรงนั้นด้วยเท้า ของเด็กหนุ่มอีกคนที่มีรูปร่างหน้าตา หล่อบัดซบ ก่อนจะหันไปหาเด็กหนุ่มที่เกือบพลาดท่าเมื่อกี้

“ เฮ เรกิ นายมาทำบ้าอะไรแถวนี้ “

“ นายนั้นแหละมาทำอะไรแถวนี้ รัทน์ “ คนที่ชื่อเรกิถามขึ้น

“ กลับมาจากบริษัททำเกมส์ของที่บ้านน่ะ ว่าแต่แกเถอะ ทำไมมามีเรื่องกับพวกยากุซ่าหะ ? “ รัทน์พูดขึ้น ก่อนจะส่งมือไปให้เรกิเพื่อพยุงเพื่อนขึ้นมา

“ เรื่องของฉัน “ เรกิตอบอย่าง กวน ในความคิดของรัทน์ และเจ้าตัวก็พุ่งเข้าไปหาพวกยากุซ่าตรงนั้น ภาพเบื้องหน้า ทำให้รัทน์ถึงกับอึ้ง

เทพชะมัด

รัทน์คิด ก็แหงดิ คนตั้ง 20 คนเจ้าเรกิมันจัดการเกือบหมด

แต่ไม่รอช้า เมื่อความรู้สึกในตัวของรัทน์มันบอกให้เข้าไปร่วมวงด้วย คิดได้ดังนั้นร่างสูงก็พุ่งเข้าไปหากลุ่มนั้นอีกครั้ง

พลั้ก ตุบ ปั้ก !

หลังจากเกิดการตะลุมบอลได้ไม่นานร่างของแก๊งยากุซ่าก็นอนล้มอยู่กับพื้นอย่างหมดสภาพ โดยมีเด็กหนุ่มหน้าตาหล่อเหล่าสองคน ยืนอยู่โดยไม่เป็นอะไรมาก ต่างจากพวกที่นอนอยู่แทบเท้าของพวกเขา

“ นายเป็นใครกันแน่ เรกิ ทำไมแก๊งยากุซ่าถึงมาเล่นงานนาย “ รัทน์ถามขึ้นอีกครั้งอย่างสงสัย

“ เรื่องของฉะ.. “ ยังไม่ทันทีจะพูดจบ ชายฉกรรที่ตอนนี้ลุกขึ้นอย่างทุลักทุเลหยิบมีดขึ้นมาก่อนจะพุ่งตรงไปหาเด็กหนุ่มที่ชื่อเรกิ

“ ตายซะเถอะ เรกิแห่งโยไค “

ฉึก ! ก่อนที่ปลายมีดจะถูกตัวเรกิ ร่างตรงหน้าก็สลบลงด้วยน้ำมือของ รัทน์ โดยการเอาสันมือตบที่ท้ายทอยของชายฉกรร

“ นายนี่ไม่กลัวหรอไง ? เห็นยืนนิ่ง “ รัทน์ถามหลังจากที่จัดการชายตรงหน้าได้

“ ไม่ ถ้านายไม่เข้ามาฉันก็จัดการเองได้ “ เรกิบอกก่อนจะหันหลังเดินไปอย่างไม่สนใจ

“ เออ พ่อคนเก่ง แต่ เฮ้ย อย่าพึ่งไป แก๊งโยไคนี่คืออะไร ? “ รัทน์เตรียมวิ่งไปหาเรกิ เพราะพึ่งคิดได้ว่า ก่อนที่ไอบ้านั้นจะสลบมันพูดว่า ตายซะเถอะ เรกิแห่งโยไค

หลังจากนั้น ผมก็เล่าเรื่องทุกอย่างให้มันฟัง ไม่ว่าจะเรื่อง ที่มีเรื่องกับยากุซ่า หรือแม้แต่เรื่องที่ผมเป็นหัวหน้าแก๊งโยไค ก็นะ ถ้าพวกเราจะไม่ค่อยได้คุยกันแต่วันที่เรารู้จักกันวันแรก ทำให้ผมคิดว่า เราเป็นเพื่อนกันแล้วหล่ะ พอรัทน์ได้ฟัง หมอนี่ก็ตื่นเต้นบอกว่าขอเข้าร่วมด้วยคน ? นั้นแหละคือจุดเริ่มต้นของพวกเรา และหลังจากนั้นได้ไม่นาน มิโคโตะ กับ นานาเสะก็เข้ามา รวมทั้ง เนมุอิ ที่ย้ายเข้ามากลางเทอมสองด้วย

“ เออ นั้นดิ งั้นไปกัน “ มิโคโตะพูดจบก็ลาก นานาเสะ รัทน์ร่วมไปถึง เนมุ ที่ตอนนี้กำลังหลับไปด้วย

ให้ตายดิ พวกนี้ !  แต่ช่วยไม่ได้ ผมจำต้องเดินตามพวกมันไป

6 ห้อง B

ปัง ! เสียงกระชากประตูอย่างดัง ทำให้นักเรียนในห้องถึงกับสะดุ้งขึ้นมาก่อนจะมองมาทางประตูอย่างพร้อมเพียงกัน และการมาของพวกเราก็ทำให้ในห้องถึงกับซุบซิบ กัน โดยเฉพาะพวกผู้หญิงที่อตนนี้กำลังกรี๊ดกันใหญ่

“ ใครที่ชื่อ มิซา วะ ? “ มิโคโตะพูดขึ้น - - พูดแบบนี้ใครมันจะโผล่หัวออกมา

“ ระ เราเอง “ เสียงจากในห้องทำให้พวกผมหันไปมอง พบกับ เด็กหนุ่มหน้าตาบ้าน ๆ ใส่แว่นหน้าเต๊อะกับลังสั่นอยู่กลางห้อง

“ ไอไทจิบอกว่า นาย ไปเห็นแก๊งโยไคจริงหรอ ? “ มิโคโตะเดินเข้าไปถาม

“ ชะใช่  “ นายคนนั้นตอบอย่างกล่า ๆกลัว ๆ

“ แล้วรู้ได้ไง ว่าเป็น โยไค “

“ ก็พวกมันบอกเองกับตัว ว่า มันคือแก๊งโยไค “ พอได้ยินอย่างนั้นทำให้ พวกเราต้องมองหน้ากัน ใครวะ ?  ความถามเดียวกันผุดขึ้นมา

“ ใครวะ แล้วเอาไงเนี่ยทีนี้ “ มิโคโตะเอ่ยขึ้นอย่างหัวเสียก่อนจะเดินกลับมาหาพวกผม

“ ฉันจะรู้แกหรอ ? “ รัทน์ตอบอย่างกวนอวัยวะเบื้องล่าง

“ ฮ้าวว หือ ? “ เนมุอิ ตื่นขึ้นมาก่อนจะฮ้าวว

เออ ให้ได้อย่างงี้ดิ ! จะเก่งไปละ หลับทั้งยืน

“ ก็มีคนบอกว่า พวกเราไปทำร้ายเด็กอาชีวะอะ ตอนนี้ฉันหงุดหงิดมากอยากจะฆ่าคน ! “ มิโคโตะบอก แต่พูดเสียงเบา ๆเท่านั้น

“ หรอ “ = 0 = Zzz

“ ทำไงดีละ เรๆ “ นานาเสะหลังจากที่เงียบมานานเอ่ยถามผมขึ้นมา

“ ไม่รู้สิ “ ผมตอบไปอย่างไม่ใส่ใจ ไม่ใช่ว่าผมไม่เป็นเดือดเป็นร้อนกับเรื่องนี้หรอก แต่แกทำอะไรไม่ได้เท่านั้น คิดมากก็ปวดสมองเหมือนไอมิโคโตะ

“  ทำไมไม่ไปดักรอพวกนั้นในที่เกิดเหตุละ “ เสียงสวรรค์ดังขึ้นจากเนมุอิ ก่อนที่จะเจ้านั้นหันหลังเดินกลับห้อง

จะว่าไปหมอนี่น่ะ ฉลาด แต่ไม่ค่อยแสดงออกเท่าไหร่ เพราะวัน ๆเอาแต่ นอนกับนอน ตื่นมากินข่าวป่าวไม่รู้เลย

“ -0- จริงด้วย ! “ มิโคโตะร้องขึ้น ทำให้พวกผมถึงกับคุมขมับ เพราะยังไงหมอนี่ต้องลากพวกผมไปด้วยอยู่ดี

ย่านฟุจิ 21.30 น.

“ เมื่อไหร่พวกเวณนั้นจะมาวะ ? “ คนอารมณ์อย่างมิโคโตะเอ่ยขึ้น พวกเรารอมาเกือบ 1 ชั่วโมงแล้วแต่ไม่เห็นวี่แววของพวกก่อเหตุเลย

และในขณะนั้นเอง ก็มีผู้ชายหนุ่มนึงปิดหน้าปิดตา กำลังเดินเข้าไปหาเรื่องเด็กม.ต้นที่กำลังกลับบ้าน

“ เฮ้ยย เอาเงินมาดิ๊ ! “  ชายคนนุ่มเอ่ยขึ้นก่อนจะผลักเด็กม.ต้นให้ไปชิดกำแพง

“ ผะ ผมไม่มีหรอกครับ “ เด็กหนุ่มบอกอย่างกล้า ๆกลัว ๆ

“ ห๊า แกกล้าปฏิเสธพวกเราโยไคหรอวะ ? “   โยไค ? ทำให้พวกเราถึงกับหันไปทางนั้นทันที

“ เอ่ออ ผะผมขอโทษครับ อะนี่ครับ “ เด็กหนุ่มสะดุ้งเมื่อได้ยินคำว่าโยไคก่อนจะควักเงินออกมาให้พวกนั้น แต่ยังไม่ทันที่พวกบ้านั้นจะเอาเงินไป เจ้ามิโคโตะกับรัทน์ก็เดินเข้าไปทันที

ว่าแล้ว ! พวกนี้มันไม่ยอมให้ใครทำให้ชื่อเสียงของโยไค เสียชื่อหรอก

“ โห พวกนายน่ะหรอ โยไค “ รัทน์เดินเข้าไปหาก่อนขะพูดขึ้น

“ ฉันก็นึกว่า โยไคจะเจ๋งกว่านี้ซะอีก “ ตามด้วยมิโคโตะ ที่เดินเข้าไปก่อนจะหักนิ้ว

“ ใช่ พวกเราเองโยไค ได้ยินอย่างนี้แล้วก็ส่งเงินมาซะ ! ไม่อย่างนั้น เรกิแห่งโยคอย่างฉันจะจัดการพวกแก “ เมื่อได้ยินชื่อ เรกิเท่านั้นแหละ ผมก็ถึงกับรู้สึกหงุดหงิดอยากฆ่าคนขึ้นมาทันที แต่ต่างกับไอพวกรัทน์ที่ตอนแรกเดินออกไปอย่างน่ากลัวตอนนี้พวกมันกำลังกลั้นหัวเราะ แต่ใครจะสน เพราะตอนนี้ผมจะเอาเลือดหัวพวกมันออกมา

“ หรอ “ พอพวกมันพูดผมก็เดินเข้าไปหาอย่างท้าทาย

“ หว่า พวกมันบอกว่า มันคือ แกว่ะ เรกิ “ รัทน์บอกขึ้น ก่อนจะเกาท้ายทอย ทำให้เห็นแหวนที่ติดอยู่กับนิ้วกลางของมัน เมื่อเห็นอย่างนั้นพวกที่อ้างชื่อเป็น ผม ถึงกับชะงักแต่ก็ทำใจดีสู้เสือไว้

“ ยะ อย่าบอกนะว่าพวกแก คะ คือ “ พวกมันพูดตะกุตะกักทันทีเมื่อเห็นแหวนที่อยู่บนนิ้วของรัทน์และมิโคโตะ

“ ถูกต้องแล้วจร้า ! “ นานาเสะเดินเข้ามาเกาะแขนผมอีกคนก่อนจะชูสองนิ้ว ทำให้เห็นแหวนอีกวงไปให้ ทำให้พวกนั้นถึงกับเหงื่อตกเลยทีเดียว

“ ฮ้าวว “ และเนมุอิก็เดินเข้ามาสมทบเหมือนกัน

“ หึ ได้เวลาชำระบัญชีแล้ว “ มิโคโตะบอกพร้อมกับพุ่งเข้าไปหากลุ่มพวกนั้น ก่อนที่รัทน์ นานาเสะ และ เนมุอิ เข้าไปติด ๆ ( เนมุอิ หมอนี่น่ะ เก่งเรื่องชกต่อยมากเลยทีเดียว แต่แกไม่ได้แสดงออกมาเท่านั้น อย่างที่บอกว่ามัน นอนอย่างเดียว )

5 นาที ผ่านไป

แปะ ๆ เรียบร้อย ตอนนี้ชายพวกนั้นนอนกลิ้งอยู่กับพื้นอย่างหมดสภาพ

“ นี่ ๆ มิโกะจัง ผมพึ่งนึกออก เมื่อกี้นี้สด ๆเลย “ นานาเสะบอก

“ อะไร ? แล้วก็หยุดเรียกฉันว่ามิโกะจังซะที !!! “ มิโคโตะเป็นอย่างงี้ประจำ จะหงุดหงิดมาก ถ้านานาเสะเรียกตัวเองว่า มิโกะจัง

“ คืองี้ นะ ถ้าพวกนี้สลบหมดแล้ว งั้นเราก็จับพวกมันมาถามไม่ได้อะดิ ใครส่งมา “

แหงะ  ถ้าที่นี่คือการ์ตูน คงจะเห็นภาพมิโคโตะ แข็งทื่อ ทันที

“ ไม่ต้องห่วงหรอก ก็จับพวกมันคนนึงไปที่แก๊งแล้วรอให้มันตื่น แล้วค่อยถามก็ได้ “ เนมุอิบอกก่อนจะเช็ดเลือดที่มุมปากของตัวเอง และผมก็คิดเลยว่า คนที่ทำให้ปากของเจ้าเนมุอิแตกนั้นคงมีสภาพไม่ต่างจากสุนัขชัวร์ และเป็นดั่งคาดเมื่อผมหันไปเจอร่างที่นอนจมกองเลือดอยู่

“ โอ้ เนมุอิที่รัก นายนี่เหมือนเทพเจ้าของฉันจริง ๆ “ มิโคโตะกลับคืนชีพเมื่อได้ยินที่เนมุอิพูดก่อนจะกระโดดเข้าไปกอด แต่เจอบาทาสกัดไว้ก่อน  ภาพนี้มันทำให้ รัทน์ถึงกับหัวเราะเสียงแข็ง ส่วนนานาเสะก็ยิ้มแห้ง ๆ ส่วนผมน่ะหรอ เฉย ๆ - -

คลับ YK

คลับนี่เป็นคลับที่พวกเรา สร้างขึ้นมาเพื่อเป็นที่ตั้งของแก๊ง แต่ก็มีการเปิดบริการผับช่วงดึก ๆ เพื่อบังหน้าตำรวจอะนะ คลับของพวกเราแบ่งออกเป็น 4 ชั้น ชั้นแรกจะเป็นโซนผับ ภายในจะแต่งเหมือนผับทั่วไป แต่ดูหรูหรากว่ามีสองชั้น ชั้นสองของผับเอาไว้สำหรับพวก VIP และพวกโยไค และคนที่มาส่วนใหญ่นั้นมีแต่พวกนักเรียนม.ปลาย และพวกมหาลัยทั้งนั้น เพราะเราเลือกรับคน ( >0< ) แต่ละคนที่มานั้น มีแต่คุณหนูคุณชายทั้งนั้น ส่วนชั้นสอง เป็นโซนของ พวกแก๊งโยไค เอาไว้นั่งทำกิจกรรมต่าง ๆ ไม่ว่าจะ ดื่มเหล่า พนันอะไรต่าง ๆ ( และพวกเราก็ไม่ยุ่งเกี่ยวกับสิ่งผิดกฎหมายทุกชนิด )

ส่วนชั้น 3 โซน พวกศิลปะการต่อสู้ ไม่ว่าจะคาราเต้ เทควันโด้ เคนโด้ ฯลฯ เอาไว้สำหรับฝึกฝีมืออะนะ และพวกเราก็มี สนามแข่งรถขนาดใหญ่เป็นของตัวเองด้วย ( คงคิดสินะว่า พวกผมผลาญเงิน เอามาใช้กับพวกนี้ แต่คำตอบคือ ใช่ ! แต่เงินนั้นก็เป็นเงินของพวกผมที่ได้จากการเปิดผับ นั้นแหละ ไม่ได้เอาเงินทางบ้านมาหรอก )  และชั้นสุดท้าย เป็นที่พักของพวกผม 5 คน

“ มาแล้วหรอครับ ? “ คนในแก๊งที่มีหน้าตาหล่อ แบบเข้ม ๆเอ่ยขึ้น

“ อืม “ ผมบอกก่อนที่มิโคโตะ จะโยนร่างของไอบ้าที่อ้างชื่อผม ไปนอนกลับพื้นทำให้พวกลูกน้องของผมเดินเข้ามามุงดูกัน

“ โห ตายยังเนี่ย ! “  เด็กผู้ชายหน้าตาหน้ารักเหมือนผู้หญิงพูดขึ้นเมื่อเห็นสภาพของคนที่ถูกมิโคโตะโยนมา

“ ยังหรอก เท็ตสึ “ รัทน์บอก ทำให้เท็ตสึพยักหน้าหงึก ๆ อ่อ คงคิดสินะว่าแก๊งพวกผม รับแต่พวกหน้าตาดีหรอ พวกเราบอกเลยว่า ใช่ ! ซะที่ไหนละ  เพราะพวกที่อยู่โยไค ทุกคนเก่งกันทั้งนั้น ไม่ว่า จะแข่งรถ เรื่องชกต่อย จนพวกผมยังแปลกใจเลย

“ จะเอาละไง กว่ามันจะตื่น “ มิโคโตะบอกก่อนจะเอาเท้าเขี่ย ๆ

“ เอาน้ำราดเลยดิพี่ “ เท็ตสึบอก ทำให้มิโคโตะถึงกลับเข้าไปคลอเคลีย

“ แหมม แกนี่ฉลาดเหมือนฉันเลยว่ะ “ - -

หลังจากนั้นมิโคโตะก็ไปเอาน้ำมาราด จนทำให้ร่างนั้นกระตุกเพราะความแสบ

“ แค่ก ๆ “ ร่างหนาสำลักน้ำทันที

“ ตื่นซะทีนะ บอกมาดิ๊ ใครส่งแกมา “ มิโคโตะ เข้าไปถามอย่างหาเรื่อง มันคงจะบอกว่า ถ้าตอบไม่ถูกใจเจอบาทาข้าแน่ อะไรประมานนี้

“ ไม่บอก !! “ ร่างนั้นทำใจแข็งไม่ยอมบอก จนทำให้คนที่ดูอารมณ์ร้อนถึงกับหน้าตึงไปทันที

“ ตกลงแกจะบอกไม่บอก ฉันไม่ได้มีความอดทนขนาดนั้นนะ ! “ มิโคโตะเตรียมท่าจะเข้าไปเตะสักทีสองทีแต่ก็เจอรัทน์ขว้างไว้ก่อน

“ ไม่เอาน่าพวก ฉันว่านายอย่าทำให้ หมอนี่มันโกรธดีกว่านะ “ รัทน์เดินเข้าไปตบบ่า ของร่างหนา แต่ใครจะรู้ว่าภายใต้หน้าตายิ้มแย้มนั้นแหละ ยาพิษ

“ ยะ ยาคุ “  สุดท้ายมันก็บอก แต่สิ่งที่มันบอกทำให้พวกตะลึง ยาคุหรอ - - คงเป็นไปไม่ได้หรอกพวกนั้นน่ะ ถึงจะไม่กินเส้นกับพวกเรามันก็ไม่เคยทำอะไรลับหลัง

“ ห๊า ? “ มิโคโตะอุทานก่อนจะมองมาทางผม

เฮ้อ ไม่ค่อยอยากโทรไปหรอกนะ

ติ๊ดดด

[ โหล ใครวะ โทรมาตอนนี้ ]  เสียงปลายสายตวาดขึ้นมา

“ ฉันเอง เรกิ “

[  เรกิ ? อย่ามาตลกนะ ! ไอเรกิเนี่ยนะ โทรมาหาฉัน บอกมาแกเป็นใคร พ่อจะตามไปถล่มถึงบ้าน ! ]

“ - - ฮิวน์ “ ผมเรียกชื่อมันไป

[ อ่าว เรกิเองหรอ มีไรๆ ? ] มันถามผมกลับมาทันที แหงละ ผมเคยโทรหามันซะที่ไหนละ ผมถึงเคยบอกไงว่า ผมกับมันเป็นศัตรูกันแต่ก็เหมือนเป็นเพื่อนกัน ]

“ ฉันมีไรให้แกดู แล้วดูดี ๆว่าเป็นลูกน้องแกหรือป่าว “ ผมพูดจบก็ใส่โทรศัพท์มือถือกดโหมดเห็นหน้าก่อนจะหันไปถามร่างหนาที่กำลังนั่งตัวสั่น

[ ใคร ? ] มันถามขึ้น

ไม่รู้จริง ๆสินะ

“ มันบอก แกส่งมันให้มาทำลายชื่อเสียงฉัน “

[ ตลกแล้ว - - ลูกน้องฉันต้องหน้าตาดีกว่านี้ไม่ใช่หน้าตาเหมือนปลวกอย่างนี้ พวกแกนี่ โง่ว่ะ เชื่อไปได้ไง ] มันบอก แต่ไม่วายแขวะพวกผม

“ งั้นหรอ งั้นแค่นี้แหละ “ ผมดูจบก็วางสายไป

“ เอาละ บอกมาดีว่าใครส่งแกมา ? “ รัทน์หันไปถามอีกครั้ง

“ เอ่อ พวกแก๊งฮัตโตริ “ นินจาหรอ? - -

“ ชื่อแก๊งปัญญาอ่อนว่ะ “ มิโคโตะเอ่ยขึ้น

“ เค้าว่าชื่อน่ารักดีนะ “ นานาเสะพูดขึ้นมา ในขณะที่กำลังแจกเค้กให้กับทุกคนในแก๊ง แหงละ พวกเราไม่เคยแบ่งชนชั้นอยู่กันอย่างเพื่อน พี่น้อง

“ ฮัตโตริ คุ้น ๆว่ะ “ รัทน์พูดสวนขึ้นมา

“ แก๊งยากุซ่าเมื่อสามปีก่อนน่ะ “ ผมบอกออกไป

“ อ่อ ไอพวกนั้นยังไม่เข็ดสินะ “ รัทน์บอก เพราะตั้งแต่สามปีก่อน พวกมันก็ไม่เคยเข้ามายุ่งกับพวกเราอีกเลย จนเมื่อ เดือนก่อนที่มันแต่งตั้งหัวหน้าคนใหญ่ขึ้นมา ก็มีข่าว ๆแปลก ๆเกี่ยวกับพวกผม และ ยาคุ แต่พวกนั้นมันไม่สนใจอะไรหรอก

“ ช่างเถอะ “ ผมบอก่กอนจะเดินเข้าไปชั้น 4 เพื่อไปที่ห้องตัวเอง ส่วนรัทน์มันคงกลับบ้าน เพราะตอนนี้น้องสาวมันมาอยู่ที่บ้านกับป้า และหมอนี้มันไม่ชอบป้าตัวเองด้วยดิ มันเลยกลับบ้านทุกวัน บางวันเท่านั้นถึงจะมานอนนี่ ส่วนมิโคโตะคงจัดการกับผู้ชายคนนั้นก่อนจะพาไปทิ้งมั้ง ( ไม่ได้ฆ่าหรอก )

วันนี้ทำไมวันเหนื่อยอย่างงี้เนี่ย ! 

 

23/10/56

ผ่านไปแล้ว 50 % เดี๋ยวไรท์จะตั้งแต่ต่อให้จบ

ตอนนี้เลยละกัน ยังไงก็ช่วยเป็นกำลังใจด้วยน้า

------------------------------------------------------------------------------------------

23/10/56 11:14

สุดท้ายก็แต่งจบตอนนึงแล้ว และกำลังแต่งตอนที่ 2 อยู่
จะว่าไป ตอนไรท์เขียน เริ่มหลงรักพวกโยไคซะแล้วสิ ><
อะไรจะน่ารัก ( กลับบ้าน ) ขนาดนี้ เนมุอินี่เป็นอีกตัวที่เขียนแล้วยิ้มไปด้วย
ประมานตอน 3 นางเอกของเราจะโผล่มาแล้ว
ฉากฟิน ๆระหว่าง เรกิ และนางเอกของเรามีเยอะมาก ๆ ><