คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Episode 10.2 ควรตัดใจ
Episode 10.2 ควรตัดใจ
แสงสว่างของดวงอาทิตย์ส่องลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาสู่ห้องนอนขนาดเล็กทำให้สิ่งมีชีวิตทั้งสองที่นอนอยู่บนเตียงเริ่มรู้สึกตัว แจบอมลืมตาตื่นขึ้นมาก่อน เขายิ้มละมุนอย่างฉับพลันราวกับเพิ่งผ่านความฝันอันแสนหวาน ทว่า... เมื่อเขาได้เอี้ยวตัวไปมองยังร่างบางข้างๆ รอยยิ้มก็พลันหายไปจากใบหน้า มีแต่ความตกตะลึกเข้ามาแทนจนหน้าซีดเผือด
“ยองแจ..!?”
ทั้งๆ ที่วาดภาพว่าเมื่อตื่นขึ้นมาจะพบจินยอง หรืออย่างน้อยๆ ก็อาจจะเป็นแค่ความฝัน ทว่าร่างเปลือยเปล่าของเขาและยองแจ กับสภาพเตียงนอนยับๆ เสื้อผ้าที่เคยใส่กระจัดกระจายไปทั่วเตียง สิ่งบางอย่างที่หลงเหลืออยู่หลังจากผ่านการกระทำที่โลดโผน ทุกอย่างมันบ่งนี้ว่ามันไม่ใช่ความฝัน แต่ที่ไม่คาดคิดยิ่งกว่านั้นก็คือยองแจ
ไม่... ไม่ใช่แน่ๆ มันต้องมีอะไรผิดพลาด
แจบอมกุมขมับแน่น ลึกลงไปในความสับสนที่แสนตึงเครียดเขาพยายามทวนความทรงจำที่หายไปให้คืนกลับมา หลังจากที่มาร์คพาจินยองออกไปเขาก็ออกจากโรงเรียนแล้วแวะซื้อเหล้าไปดื่มดับทุกข์คนเดียว
“อิมแจบอม! นายมันโง่เง่าสิ้นดี จะทำตัวไร้ความคิดไปถึงเมื่อไหร่!!”
เสียงตวาดของยองแจในความทรงจำลอยเข้าหัวทำให้พลันนึกเหตุการณ์เมื่อวานนี้ขึ้นมาได้บ้างแล้ว ยองแจไปหาเขาและบอกว่าจะพากลับ แท้จริงแล้วไม่ได้พาไปกลับบ้านเขา แต่ยองแจเลือกพามาบ้านตัวเอง แน่นอนว่าต้องเป็นแบบนั้น เพราะถ้ากลับบ้านไปในสภาพเมาแบบนี้มีหวังถูกคนที่บ้านยำเละ
ยิ่งครุ่นคิดก็ยิ่งจำได้มากขึ้น แจบอมจำได้ลางๆ ว่ามีคนคอยเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ ในตอนที่เมามายขาดสตินั้นกลับคิดว่าเป็นจินยอง แต่แท้ที่จริงแล้วคนที่ดูแลตลอดมาก็คือยองแจ
“โธ่เว้ย!!” แจบอมคำรามอย่างหัวเสีย โกรธตัวเองที่ทำอะไรไร้สติลงไปอย่างไม่น่าให้อภัย กับเพื่อนรักที่เติบโตมาด้วยกันกลับไปทำแบบนั้นด้วย
เสียงคำรามของแจบอมทำให้ยองแจลืมตาตื่นเต็มที่ ตื่นมาพร้อมกับน้ำตาคลอหน่วยแต่ก็ต้องพยายามอดกลั้นไล่ให้มันกลับเข้าไปในส่วนลึกที่สุด พยายามอย่างเต็มที่ในการแสดงออกทางสีหน้าราวกับเรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นแค่เรื่องความผิดพลาดเพียงปลายก้อย
“ฉันไม่เป็นไร นายอย่าหัวเสียไปเลย” ยองแจฝืนพูดมันออกมา
แจบอมหันขวับไปอย่างตกใจไม่คิดว่าคำนั้นจะออกมาจากปากเพื่อนรัก สายตาของทั้งคู่ส่อประสานกันด้วยความรู้สึกที่แตกต่าง ในแววตาที่สั่นไหวของแจบอมเต็มไปด้วยความสับสน ช่างแตกต่างจากแววตาสั่นระริกของยองแจที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดฝืนทน
“ฉันทำผิดต่อนาย ทั้งๆ ที่นายเห็นฉันเป็นเพื่อนมาตลอด ฉันมันเลวมาก!”
“ไม่หรอก” ยองแจพูดทั้งหัวเราะเบาๆ ทั้งๆ ที่ไม่มีเรื่องอันใดตลกเลยสักนิด “แจบอม ต่อให้นายคิดว่าฉันเป็นจินยองแล้วทำเรื่องอย่างนั้น แต่ถ้าฉันไม่ยอมซะอย่างนายจะทำอะไรได้ล่ะจริงมั้ย”
“ยองแจ... นายพูดอะไรออกมา” แจบอมหน้าเสียงตื่น
“ฉันกำลังมีอารมณ์อยู่พอดี เลยใช้นายปลดปล่อยซะเลย” ยองแจพูดออกมาด้วยสีหน้าเรียบๆ ไร้ซึ่งอารมณ์ แต่ใครจะคาดเดาว่าหัวใจมันรู้สึกอีกอย่าง
“ยองแจ...”
“ขอโทษนะที่ฉันมันไม่เลือก แม้กระทั่งเพื่อนก็ยังทำได้ลง”
แจบอมกำลังตะลึงในสิ่งที่ออกมาจากยองแจ เขาไม่เคยเห็นเพื่อนคนนี้ในมุมนี้เลย เป็นเรื่องจริงหรือปั้นแต่งเขาเองก็ไม่แน่ใจ แต่ลึกๆ ก็หวังว่าให้เป็นจริงอย่างนั้น เพราะอย่างน้อยๆ ความรู้สึกของเขาก็จะลดน้อยลงได้บ้าง
“นายรีบใส่เสื้อผ้าแล้วกลับบ้านเถอะ ฉันบอกที่บ้านนายว่านายมาค้างด้วยแต่จะรีบกลับแต่เช้า” ยองแจบอกพลางเก็บเสื้อผ้าของแจบอมยื่นให้
แจบอมยังทื่อมะลื่อทำอะไรไม่ค่อยถูก เขารับเสื้อผ้ามาด้วยท่าทางเงอะงะแล้วรีบใส่เสื้อผ้าตรงนั้นเลย ยองแจที่นอนห่ออยู่ในผ้าห่มเบือนหน้าไปทางอื่นด้วยท่าทีเหม่อลอยจนน่าใจหาย บรรยากาศที่แสนตึงเครียดชวนให้ทั้งสองคนหายใจติดขัดยากที่จะเผชิญหน้ากันด้วยความรู้สึกเก่าก่อน
“ถ้าอย่างนั้นฉันกลับก่อนนะ เอาไว้ฉันจะโทรหา”
“ช่วงนี้ฉันอยากอยู่เงียบๆ ไว้เจอที่โรงเรียนเถอะ” ยองแจตัดบทก่อนจะเอนตัวลงนอนหันหลังให้แจบอมไม่ยอมแม้แต่จะมองหน้าอีก
เป็นครั้งแรกที่แจบอมรู้สึกแปลกเช่นนี้ หัวใจมันโหวงเหวงหวิดหวิวเหลือเกิน เป็นครั้งแรกที่ยองแจหันหลังให้ ใบหน้าที่แสดงออกแบบนั้นเป็นครั้งแรกที่ได้เห็น ใจหนึ่งก็อยากอยู่ต่อ แต่อีกใจก็รู้ซึ้งว่าไม่อยากอยู่ตรงนี้ให้ต่างฝ่ายต่างกระอักกระอ่วนใจ
“งั้นฉันไปนะ ดูแลตัวเองดีๆ นะยองแจ”
แจบอมหันกลับมามองเพื่อนรักก่อนที่จะตัดใจออกไปจากห้อง เสียงประตูที่ปิดลงเบาๆ นั้นช่างบาดลึกไปทั้งหัวใจของผู้อยู่บนเตียงนอน แล้วในที่สุดน้ำตาที่อดทนอดกลั้นเอาไว้ก็ได้เอ่อทะลักออกมาอย่างบ้าคลั่ง น้ำตาที่จะไม่มีวันให้คนอย่างอิมแจบอมได้เห็นเป็นอันขาด
เมื่อวานนี้สภาพของโรงเรียนยังคึกคักแต่มาวันนี้เงียบฉี่เหมือนป่าช้า เพราะเป็นวันหยุดบวกกับกิจกรรมชมรมเสาร์อาทิตย์ก็หยุดพักผ่อนหลังจากงานโรงเรียนด้วยเลยทำให้ไม่ค่อยเห็นนักเรียนมาในวันหยุด แต่ว่าในวันอย่างนี้ก็ยังมีคนมาตั้งแต่เช้าตรู่ ในโรงยิมแสนกว้างมีแจ็คสันคนเดียวที่ซ้อมหนักเหงื่อซกไปทั้งตัว
แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก
“ไม่พอ ยังไม่พอ” แจ็คสันบอกกับตัวเองด้วยเสียงหอบจนแทบจะหายใจไม่ทัน เขาไม่หยุดแค่นั้น ยังคงฝึกซ้อมต่อ เลี้ยงลูกบาสแล้วชู๊ตให้ลงห่วงอย่างต่อเนื่อง
จนกระทั่งเสียงนาฬิกาใหญ่ของโรงเรียนดังขึ้นบ่งบอกเวลาเที่ยงเขาจึงมาหยุดนั่งพักหายใจอยู่ม้านั่ง ดื่มน้ำให้คลายกระหาย
เหตุผลที่ทำให้เขาต้องมาฝึกซ้อมอย่างหนักอยู่ตรงนี้ก็เพราะการแข่งขันที่เพิ่งแพ้ไปอย่างน่าอับอาย โทษตัวเองที่มั่นใจเกินไป ประมาทเกินไป แถมยังถูกปั่นหัวใจจิตใจวอกแวกได้อย่างไม่น่าให้อภัยตัวเอง ที่ทีมต้องแพ้ก็มาจากเขาเป็นต้นเหตุ แจ็คสันจับลูกบาสแน่นและพร่ำบอกกับตัวเองว่าจะไม่มีวันพ่ายแพ้ให้กับแจบอมอีกต่อไป
“ไม่มีวันแพ้ให้นายอีกเด็ดขาด!”
ภาพที่แจบอมโอบกอดยองแจยังคงไม่จางหายไปจากสมอง มันจะไม่ทำให้เขาเจ็บใจมากขนาดนี้ถ้าหากว่าการทำแบบนั้นมันไม่ใช่การหลอกใช้ยองแจ คงมีแต่ตัวเขาเท่านั้นที่มาโกรธเป็นบ้าเป็นหลังแบบนี้ เพราะยองแจคงไม่มีทางโกรธแจบอมได้ลงถึงจะรู้ว่ามันคือการหลอกใช้ก็ตาม เขาพยายามทำจิตใจให้สงบ เก็บข้าวของทั้งหมดให้เรียบร้อย และเข้าไปอาบน้ำในห้องอาบน้ำของชมรมบาสเกตบอล น้ำที่ชโลมร่างกายพอที่จะช่วยให้ใจเย็นลงได้บ้าง หลังจากชำระร่างกายและแต่งตัวเสร็จแล้วเขาก็ออกจากชมรม
แจ็คสันเดินแบกกระเป๋าใบใหญ่เดินผ่านโรงเรียนที่เงียบสงบ ทันใดนั้นเองเขาก็ได้ยินเสียงร้องขับขานแว่วๆ มาจากห้องชมรมร้องเพลงที่อยู่ไม่ไกลนัก มันจะไม่ทำให้เขาสนใจเลยถ้าหากว่าเขาจำไม่ได้ว่าเจ้าของเสียงร้องนั้นคือยองแจ และเมื่อลอบเห็นผ่านช่องประตูก็แง้มนิดๆ ก็เห็นยองแจกำลังร้องเพลงอยู่ในนั้นจริงๆ
ทล-รา-กา, นี-กา อิด-ดอน จา-รี-โร
กลับไปเถอะ, กลับไปที่ๆ นายควรจะอยู่
นี-กา นัล โม-รือ-ดอน ทอ เยช-นัล-โร
กลับไปยังวันเก่าๆ วันที่นายไม่รู้จักฉัน
ซัม-คิล ซู ออบ-ซอด-ดอน มัล,
คำพูดที่ไม่สามารถกลืนลงไปได้,
คือ-โท-รก ตือ-กอบ-โก ทก-เฮด-ดอน นี คือ มัล
คำพูดที่ทั้งร้อนและเจ็บแสบของนาย
คือ ชัน-นิน-นัน อิบ-ซุล,
ริมฝีปากที่โหดร้าย
นัม-มึน เน มี-รยอน-มา-จอ ชา-กับ-เก จา-รือ-โก กา-นี
แม้แต่ความรู้สึกอาลัยอาวรณ์ที่ยังเหลืออยู่ นายก็ทำลายมันและเดินจากไปอย่างเย็นชา
.....
ยองแจทิ้งไมค์ลงกับพื้น เขาไม่อาจทนร้องต่อไปได้ไหวให้จบเพลง เฉกเช่นเดียวกับผู้ฟังก็ไม่อาจจะทนเห็นความเจ็บปวดที่ผ่านมากับเสียงร้องนั้นได้ แจ็คสันถือวิสาสะเปิดประตูเดินเข้าไปให้ยองแจได้เห็น แค่มองตากันก็สัมผัสได้ถึงบาดแผลที่สถิตอยู่ในใจซึ่งกันและกันได้
“ขยันซ้อมแบบนี้ต้องชนะการแข่งร้องเพลงแน่เลย” แจ็คสันพูดเสียงจ้อ เขาคลี่ยิ้มละไมให้อีกคนรู้สึกสบายใจ
“นายรู้ด้วยเหรอว่าฉันกำลังจะเข้าประกวดร้องเพลง”
“เรื่องของนายมีอะไรที่ฉันไม่รู้บ้าง”
คำบอกรักกรายๆ ที่ผ่านมากับคำพูดธรรมดาๆ ของแจ็คสันทำให้ยองแจอดเจ็บแปลบไม่ได้ และอดที่จะถามตัวเองไม่ได้ว่าทำไมคนที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่อิมแจบอม ถึงกระนั้นก็ยังรู้สึกดีใจอยู่ลึกๆ ที่ยังมีคนคอยสนใจใยดีเรื่องของตนแบบนี้
“ว่าแต่นายเองก็ขยันเหมือนกันนะ มาซ้อมบาสล่ะสิ” ยองแจถามกลับบ้าง
แจ็คสันพยักหน้า แววตามุ่งมั่นจ้องตรงมาที่ร่างบาง “การแข่งขันที่ผ่านมาทำให้ฉันรู้ถึงจุดอ่อนของตัวเอง ต้องซ้อมให้หนัก และจะไม่มีวันแพ้อีก”
“ดีแล้วล่ะ” จู่ๆ น้ำเสียงของยองแจก็สั่นเครือจนเริ่มขาดห้วง ร่างบางเดินหลบเลี่ยงไปทางอื่นก่อนที่อีกคนจะเห็น “ฮึก...นายทำดีแล้ว นายเก่งแล้วนะแจ็คสัน อย่า...อย่าไปคิดมากเรื่องที่แจบอมทำ...เลย”
แจ็คสันรู้ได้ทันทีว่าสิ่งมีชีวิตที่อยู่ตรงหน้ากำลังสะอื้นฮักร้องไห้ เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในช่วงเวลาที่ผ่านมา แต่มันคงแย่เสียจนยองแจทนไม่ไหว และในตอนนี้เขาเองก็ทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน
“ขอร้องล่ะ อย่าร้องไห้เพราะหมอนั่นอีกเลย!” ว่าแล้ว แจ็คสันก็ดึงร่างบางหันกลับมาแล้วสวมกอดแน่น
“ฮึก...ฮึก...ฮือ ฉัน...ฉันไม่ไหวแล้ว ฮือ....มันเหนื่อย ฮึก...เหนื่อยเหลือเกิน” ยองแจสวมกอดร่างแกร่งแน่น ปลดปล่อยความอัดอั้นตันใจตลอดหลายปีออกไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลพรั่งพรูเป็นสาย อาศัยอ้อมกอดของแจ็คสันเป็นที่พักพิง
แจ็คสันเลือกที่จะไม่พูดอะไรไปมากกว่านี้ วินาทีนี้เขาต้องอยู่ตรงนี้ คอยมอบความรักความห่วงใยให้กับยองแจ และโอบอุ้มคนๆ นี้ไว้ให้นานที่สุด
ขณะที่ทั้งสองโอบกอดกันอย่างแน่นแนบนั้นเอง นอกห้องก็ยังมีอีกคนที่มองพวกเขาทั้งสองผ่านบานประตูที่เปิดแง้ม แจบอมที่ตั้งใจว่าจะเข้าไปแต่ในตอนนี้พบว่ายองแจมีคนอยู่เป็นเพื่อนแล้ว เขาตัดใจเดินจากไปอย่างเงียบเชียบเหมือนฝุ่นละอองที่พัดไปตามสายลม
โปรดติดตามตอนต่อไป...
งานดราม่ายองแจต้องมา รักหลายเส้าเหลือเกิน น่าสงสาร ติดตามต่อไปว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง ตอนที่ 11 มันส์แน่ๆ อิอิอิอิ (ปล. ว่าจะอัพตั้งแต่วันจันทร์แล้วล่ะ แต่ไรท์ดันติดดูซีรี่ส์เรื่องหนึ่งร้องไห้ตาปูดเลย ร้องไห้จนเป็นหวัดอ่ะบ้ามาก 5555555 แต่ก็มาอัพแล้ว อย่าโกรธไรท์น้า อิอิ)
อ่านแล้วเม้นคือดีงาม
แท็กฟิคก็มีให้สกรีมนะ #ฟิคตองคิส
อัพเดต 6/10/2558
ปล้ำลิง. ช่วงนี้ไรท์กำลังเข้าไปแก้คำผิดฟิคในตอนต่างๆ นะคะ ถ้ามันเด้งว่าอัพฟิคแต่ไม่อัพแสดงว่าแก้ฟิคอยู่นะ อิอิ
ความคิดเห็น