Fic : Reborn.} The Secret Inside... Me ll 5986 2786 L86

ลำดับตอนที่ #13 : Chapter.10 ll ผู้ชายจากอนาคต

Chapter.10

พยายาม...  ไขว่คว้า...  ดิ้นรน...

ไม่ว่าจะทำเช่นไร เขาก็ไม่มีวันหันมอง

เหนื่อยแทบขาดใจ แต่สิ่งที่ได้คือน้ำตา...

เมื่อรักแล้วต้องเจ็บอย่างสุดหัวใจ แต่ทำไมถึงเลิกรักไม่ได้เสียที?...

เพราะเขาคนนั้นมีเพียงคนเดียว ไม่มีใครมาแทนที่ได้...

เด็กสาวผมน้ำตาลพาแววตาหม่นๆและร่างกายอันเฉื่อยชาอ้อมหลบกลุ่มคนกลุ่มใหญ่ที่มักจะจับกลุ่มคุยกันเป็นปกติ เธอมองดูนาฬิกาเรือนสีชมพูสวยแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยไม่รู้จะทำอะไรดี

ยังไม่อยากกลับบ้านเลย ไปไหนดีนะ...

เธอเดินไปคิดไปพลางทั้งๆที่ปกติแล้วเลิกเรียนทุกวันจะต้องมุ่งตรงไปยังโรงเรียนนามิโมริ แต่วันนี้แปลกไปกว่าทุกวัน เธอไม่อยากพบเจอใครทั้งสิ้น โดยเฉพาะเขาคนนั้น คนที่ทำร้ายจิตใจของเธออย่างแสนสาหัส...

 
‘’เฮ้! ยัยบ๊อง’’ คำเรียกห้วนๆจากเสียงบุคคลที่คุ้นเคยทำให้เธอชะงักเท้าค้างไว้ก่อนจะหันกลับไปมองเด็กหนุ่มผมเงินยืนพิงกำแพงและเสยผมอยู่หน้าโรงเรียนของเธอ

‘’คุณโกคุเดระมาทำอะไรที่นี่คะ’’ ฮารุเอ่ยถามอย่างไม่แปลกใจเท่าไหร่เพราะพักหลังมานี้เขามักจะมาดักรอเธอบ่อยๆไม่ที่บ้านก็ที่โรงเรียน ทำให้เธอเริ่มชินกับพฤติกรรมแปลกประหลาดนี้แล้ว

‘’ฉันแค่เอ่อ... ขอบใจนะเรื่องเค้กเมื่อวาน’’ โกคุเดระเกาหัวอีกครั้งอย่างที่ชอบทำ ซึ่งทำให้เธอสังเกตได้ว่าเขาจะเกาหัวในเฉพาะเวลาที่เขินหรือประหม่าเท่านั้น

‘’ไม่เป็นไรหรอกคะ ยังไงฮารุก็ต้องขอโทษคุณอยู่แล้ว ขอโทษอีกครั้งนะคะ’’

‘’เธอว่างไหม? คือ... ฉันแค่จะเลี้ยงตอบแทนเธอเรื่องเค้ก เธอก็รู้ฉันไม่ชอบติดหนี้บุญคุณใคร’’ โกคุเดระยกข้ออ้างมาซะยาวเหยียด ฝ่ายฮารุก็ตอบตกลงแบบไม่ต้องคิดมากเนื่องจากเธอกำลังรู้สึกเบื่อๆอยู่พอดี

‘’นี่ ยัยบ๊องเลิกหงอยสักทีได้ไหม’’ โกคุเดระพูดพลางผลักหัวยุ่งๆของฮารุไปหนึ่งที

‘’ก็ฮารุกำลังโซแซดนี่คะคุณโกคุเดระจะไปรู้อะไร’’ ฮารุเชิดหน้าหนีไปอีกทาง

‘’เออ ฉันไม่รู้ก็ได้วะ’’

‘’แล้วนี่เราจะไปไหนกันหรอคะ’’ ฮารุเอ่ยถามเมื่อโกคุเดระพาเธอเดินมายังตลาดในเมืองนามิโมริที่มีผู้คนพลุกพล่าน

‘’ฉันอยากกินทาโกะยากิ’’ เขาพูดอย่างเอาแต่ใจตัวเอง ทำเอาฮารุหน้ามุ่ย

‘’อะไรกันคะ ฮารุซื้อเค้กคุณโกคุเดระแต่คุณเดระเลี้ยงแค่ทาโกะยากิเองหรอคะ’’

‘’แล้วใครใช้ให้เธอซื้อเค้กล่ะ’’ โกคุเดระตอบหน้าตายแล้วมองดูฮารุที่กำลังทำหน้าเหมือนหมีกินผึ้งอย่างขำๆ

‘’ขำอะไรคะ!’’ ฮารุทำหน้าย่นโกคุเดระก็ได้แต่มองเด็กสาวตรงหน้าด้วยไม่รู้จะตอบโต้อะไร ก่อนที่จะหาเรื่องชวนเธอคุยเรื่องอื่น

‘’นาฬิกาสวยนี่ อย่างเธอมีตังค์ซื้อด้วยรึไง’’ เขาเอ่ยปากถามเมื่อเห็นว่าเป็นนาฬิกาเรือนแพงหูฉี่ที่เขาเคยไปยืนดูเมื่อไม่กี่วันก่อน

‘’มีคนซื้อให้ฮารุคะ’’ ฮารุพูดอวดอย่างยืดๆ

‘’หน้าอย่างเธอมีคนซื้อให้ด้วย?’’ โกคุเดระถามคำเดิมฮารุได้ยินก็รีบโวยวาย

‘’หน้าอย่างฮารุมันทำไมคะ!’’

‘’เปล่านี่ ว่าแต่ใครซื้อให้เธอ’’ โกคุเดระเบี่ยงประเด็นแล้วถามสิ่งที่อยากรู้แทน

‘’ไม่รู้เหมือนกันคะ ผู้ชายตัวสูงๆ ชอบใส่รองเท้าแตะ แถมยังเรียกฮารุว่าพี่สาวด้วย’’ ฮารุเริ่มพรรณนาเมื่อนึกถึงแรมโบ้หนุ่ม

‘’ฮาฮิ! จำได้แล้วคะ ชื่อแรมโบ้ ชื่อเหมือนแรมโบ้จังเลยคะ เอ... จะว่าไปตาก็สีเขียวเหมือนแรมโบ้จังนี่เนอะ’’ ฮารุพึมพำพลางนึก

ใช่แล้ว ดวงตาคู่นั้นที่ฮารุสงสัยมานานที่แท้ก็เหมือนแรมโบ้คุงนี่เอง

เอ๋... แล้วทำไมถึงเหมือนแรมโบ้คุงได้ล่ะ  จะเป็นพี่ชายของแรมโบ้คุงรึเปล่าน้า...

‘’หา... ผมหยิกๆ ใส่เสื้อเชิ้ตลายวัว…?’’ โกคุเดระถามเพื่อความแน่ใจทั้งๆที่รู้คำตอบอยู่แล้ว

‘’ค่ะ ใส่เสื้อเชิ้ต แถมยัง...’’ ฮารุกำลังจะพูดต่อแต่โดนขัดด้วยเสียงของโกคุเดระที่รีบโพล่งขึ้นมา

‘’ไม่ชอบติดกระดุมเสื้อ’’

‘’ใช่แล้วคะ คนอะไรไม่รู้โรคจิตไม่ชอบติดกระดุมเสื้อ แต่จะว่าไปแล้วเขาก็เป็นคนดีเหมือนกันนะคะ’’ เด็กสาวอมยิ้มน้อยๆเมื่อนึกถึงคนที่กำลังถูกพูดถึง ทำเอาโกคุเดระขมวดคิ้วหม่น

‘’แล้วเขาได้บอกอะไรเธอบ้างรึเปล่า’’

‘’ฮาฮิ? บอกอะไรคะ’’

‘’อย่างเช่น เอ่อ มาจากอีกสิบปีข้างหน้า หรืออะไรประมาณนี้’’ โกคุเดระจิ๊ปากไปมาด้วยไม่รู้ว่าจะอธิบายให้เธอเข้าใจยังไงดี

‘’เอ๋? คุณโกคุเดระก็โดนหลอกเหมือนกันหรอคะ เขาก็เคยบอกฮารุว่ามาจากอนาคต แต่ใครจะไปเชื่อกันคะเรื่องแบบนั้น อ๊ะ เอาทาโกะยากิสองกล่องคะ’’ ฮารุยิ้มขำๆกับคำโกหกของแรมโบ้ก่อนจะหันไปสั่งทาโกะยากิทันทีเมื่อเดินมาถึงหน้าร้าน

‘’นั่นสินะ...’’ โกคุเดระงึมงำในลำคอ

เจ้ววัวบ้างั้นหรอ...

‘’คุณโกคุเดระ ทาโกะยากิคะ!’’ ฮารุหันมาอย่างกะทันหันแล้วเอาไม้จิ้มลูกทาโกะยากิจ่อที่ปากเขาแบบไม่ทันได้ตั้งตัว

‘’...ฉันกินเองได้น่า’’ โกคุเดระเกาหัวเขินๆเมื่อมองไปยังลุงคนขายที่จ้องมองอยู่อย่างยิ้มๆ

‘’ตามใจนะคะ’’ ฮารุสะบัดหน้าเดินไปอีกพร้อมเอาทาโกะยากิลูกนั้นเข้าปาก ฝ่ายโกคุเดระก็ได้แต่เดินตามไป

‘’นี่ แล้วเจ้าวัวบะ... เอ่อ เขาพูดอะไรกับเธอบ้างล่ะ’’ โกคุเดระถามขึ้นขณะที่ฮารุเดินมุ่งหน้าไปยังสถานที่คุ้นเคยของทั้งสอง

‘’ฮาฮิ... ก็ไม่ได้พูดอะไรนี่คะ เขาเป็นคนแปลกๆนะคะ แต่ก็น่ารักดี’’ ฮารุเผยรอยยิ้มเล็กน้อย เพราะใบหน้าตลกกวนๆของแรมโบ้หนุ่มยามนึกถึงทำให้เธออดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้จริงๆ

‘’พูดถึงหมอนั่นแล้วทำไมต้องยิ้มด้วย’’ โกคุเดระดักคออีกฝ่าย

‘’เปล่านี่คะ’’

‘’เมื่อกี้ฉันเห็นเธอยิ้มชัดๆ’’ โกคุเดระเถียงแล้วจิ้มทาโกะยากิเข้าปากอย่างอารมณ์เสีย

‘’แล้วคุณโกคุเดระจะมาคอยจับผิดฮารุทำไมละคะ! ฮารุไปเล่นชิงช้าดีกว่า’’ ฮารุผละจากอีกฝ่ายไปยังชิงช้าสีเหลืองที่มักมานั่งเป็นประจำของสวนสาธารณะนามิโมริ ซึ่งสวนสาธารณะนามิโมริในตอนนี้เปรียบเสมือนที่ประจำของทั้งสองไปแล้ว เพราะในทุกวันๆจะต้องมีคนเห็นเด็กสาวและเด็กหนุ่มต่างโรงเรียนนั่งคุยหยอกล้อกันตั้งแต่ช่วงบ่ายยันฟ้าเริ่มมืดซึ่งก็กลายเป็นที่ชินตาของคนแถวนั้นไปแล้ว

‘’ไม่เบื่อรึไงเล่นแต่ชิงช้าทุกวันๆ’’ โกคุเดระเดินมาไกวชิงช้าให้ฮารุเฉกเช่นทุกวัน

‘’แล้วคุณโกคุเดระไม่เบื่อหรอคะมาเล่นกับฮารุทุกวันๆ’’ เด็กสาวถามอย่างสงสัยในเมื่อทุกครั้งที่เธอชวนมาที่นี่ไม่มีสักครั้งที่เขาจะปฏิเสธ แถมบางครั้งก็ยังเป็นฝ่ายชวนเธอมาอีกด้วยอย่างเช่นวันนี้

‘’ทำไม รำคาญรึไง?’’  โกคุเดระเลิกคิ้วขึ้น

‘’เปล่านะคะ! ฮารุก็แค่สงสัย ก็ปกติคุณโกคุเดระเกลียดขี้หน้าฮารุจะตายไป...’’ คำตอบของเธอทำเอาเขากระตุกวาบ

ฉันเนี่ยนะเกลียดเธอ... จะเป็นอย่างนั้นได้ยังไงในเมื่อฉัน...

‘’ใครบอกว่าฉันเกลียดเธอ’’

‘’ก็คุณโกคุเดระชอบโมโหใส่ฮารุนี่คะ แถมยังชอบกันฮารุออกจากคุณสึนะอีกด้วย ทำยังกะฮารุเป็นสัตว์ประหลาดงั้นแหละ!’’ ใบหน้าของฮารุง้ำงอนดวงตาฉายแววน้อยใจอยู่เต็มเปี่ยม

‘’ฮะฮะฮะ ยัยโง่ คิดอะไรโง่ๆ’’ โกคุเดระหยุดมือที่ไกวชิงช้าแล้วขยี้หัวอีกฝ่ายเล่นไปมา

‘’ฮารุไม่ได้โง่นะคะ!’’ ฮารุรีบโวยวายโกคุเดระเห็นดังนั้นจึงยิ้มออก

‘’เธอก็ไม่ได้ดูเศร้าอะไรนี่หน่า’’

‘’ฮาฮิ?’’ ฮารุเอียงหัวอย่างแปลกใจ

นั่นสินะ... ทำไมกัน...

‘’อาจเป็นเพราะคุณโกคุเดระอยู่กับฮารุอย่างนี้ไงคะ ฮารุเลยไม่มีเวลาศร้าเลย ฮะฮะ แล้วก็...’’

‘’…’’

‘’แรมโบ้คนนั้น แค่นึกถึงหน้าเขาฮารุก็ยิ้มออกแล้วละคะ ไม่รู้ทำไม คงเป็นเพราะเขาประหลาดดีมั้งคะ แล้วเดี๋ยวนี้เขาก็ชอบโผล่มาบ่อยๆด้วย’’ เด็กสาวอมยิ้มอีกครั้งเมื่อนึกถึงบุคคลที่มาจากอนาคต ทำเอาโกคุเดระหวั่นใจเล็กน้อย

เขากลัว... กลัวว่าเธอจะมีใจให้กับใครอีกคน ไม่ใช่เพราะหวง แต่เป็นเพราะห่วง เพราะรู้ว่าตะวันกับอัสนีไม่มีวันอยู่ร่วมกันได้ เพราะกาลเวลาที่ไม่สามารถเป็นไปได้ และสุดท้ายก็จะเป็นเธอเองที่ต้องเสียใจอีกครั้ง...

‘’แล้วเธอรู้สึกยังไงกับเขาหรอ...’’ โกคุเดระถามด้วยความกลัว เขาวางมือของตนพาดไว้บนบ่าของเธอ

ขอร้อง อย่าให้เป็นแบบนั้นเลย ฮารุ ฉันขอร้อง...

‘’ฮาฮิ?’’

‘’เธอชอบแรมโบ้รึเปล่า?…’’

เพราะนภานั้นไกลเกินเอื้อม...

เพราะอัสนีนั้นไม่อายหยั่งถึง...

เพราะวายุนั้นใกล้จนเกินไป...

... ตะวันจึงไม่อาจรู้ใจตัวเอง และต้องเจ็บอยู่ร่ำไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด...

______________________________

ขอโทษที่มาอัพช้านะคะ งานรุม TT'
อัพช้าแล้วยังสั้นอีก (โดนผู้อ่านรุม)

เม้น ติ+ชม ด้วยนะจ้ะ

อ่อ ใช่ๆ หน้าโพลล์คะแนนโกคุพุ่งกระฉูดเลยทีเดียว ตามมาด้วยทูน่า (ตอนแรกเป็นน้องแล่มแท้ๆ TT')





nu eng ♥