Fic : Reborn.} The Secret Inside... Me ll 5986 2786 L86

ลำดับตอนที่ #12 : Chapter.9 ll นาฬิกาสีชมพู

Chapter.9

ความเจ็บปวด ถูกหักหลัง ทรยศ คนที่เชื่อใจมากที่สุด...

ความรู้สึกที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นกับเขา คนที่ไม่เคยเคียดแค้น คิดร้ายกับใคร

แต่สิ่งที่เห็นคือ เธอ.. คนที่เขาไม่เคยคิดที่จะเหลียวมอง เขาคนนั้น... คนที่เชื่อใจมากที่สุด

กว่าจะรู้ก็ตอนที่สายเกินไป ตอนที่มีพันธะหัวใจ และใครอีกคน

แค่เพื่อนเท่านั้น... ก็แค่ความรู้สึกที่หวงเพื่อนคนสำคัญอย่างฮารุ สึนะได้แต่ตีความสิ่งที่เขารู้สึกในตอนนี้อย่างหลอกใจตัวเอง ทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอกว่ามันไม่ใช่...

ในเมื่อหวังมาตลอดว่าสองคนนี้จะลงเอยกัน แล้วจะมาอารมณ์เสียทำไม ฟุ้งซ่านใหญ่แล้ว เรานี่บ้าจริงๆ

ยินดีด้วยนะฮารุ ตัดใจจากฉันซักที ขอร้องล่ะ...

ไม่งั้นฉันอาจ...

‘’เราชอบเคียวโกะจัง’’ สึนะพูดเตือนตัวเองอีกครั้งก่อนจะเดินกลับไปหาเคียวโกะซึ่งยืนรออยู่ที่หน้าโรงเรียน

‘’คะ คุณโกคุเดระ? ’’ ฮารุหยุดสะอื้นในทันทีเมื่อเห็นคนตรงหน้าที่ไม่เคยแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็นร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวด

‘’ระ ร้องไห้ ทำไมคุณโกคุเดระ...’’ เธอเอื้อมมือไปแตะไปหน้าของเขาที่มีน้ำตาไหลลงมาไม่ขาดสายด้วยความไม่เข้าใจ เขามองหน้าเธอนิ่งด้วยแววตารวดร้าว

คุณโกคุเดระร้องไห้... เพราะฮารุงั้นหรอ

‘’ฮารุ ฮารุขอโทษนะคะที่คาดคั้นคุณโกคุเดระ ฮารุจะไม่ถามอีกแล้ว ขอโทษนะคะ’’ ฮารุลนลานทำอะไรไม่ถูกน้ำตาที่เคยไหลไม่หยุดของเธอแห้งเหือดไปในพริบตา

‘’ยัยบ้า ทั้งบ้าทั้งโง่ คนอย่างฉันหรอจะร้องไห้ ฝุ่นมันเข้าตาต่างหาก’’ โกคุเดระหันหลังให้ฮารุแล้วรีบเอามือเช็ดหน้าอย่างลวกๆก่อนจะก้าวเท้าเดินจากเธอไป

‘’คุณโกคุเดระ...’’ ฮารุมองตามบุคคลผู้เดินจากไป แม้ใครจะหาว่าเธอต๊องขนาดไหนแต่เธอก็ไม่เชื่อเด็ดขาดว่าเขาจะร้องไห้เพียงเพราะฝุ่นเข้าตา ถึงจะไม่รู้สาเหตุแต่มีสิ่งหนึ่งที่เธอแน่ใจ คือ เขากำลังเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส

‘ครืด’ เด็กหนุ่มผมเงินเปิดประตูเข้าห้องมาทำให้ทุกคนตื่นตระหนกแปลกใจเพราะคนไม่เคยมาก่อนเวลาเรียนเช่นนี้

‘’อ้าว มาเช้าจังเลยนะโกคุเดระ’’ ยามาโมโตะกล่าวทักทายด้วยรอยยิ้ม แต่ฝ่ายสึนะกลับนิ่งเงียบไม่มองไม่สบตาผู้มาใหม่

‘’ตานายแดงนี่ ร้องไห้มาหรอ’’ ยามาโมโตะเมื่อสังเกตเห็นตาช้ำๆของโกคุเดระก็เอ่ยถามทำให้สึนะหันมาเหลือบมองบ้างนิดนึง

‘’หุบปากซะไอบ้าเบสบอล’’ โกคุเดระดินเอากระเป๋าไปวางไว้บนเก้าอี้นั่งของใครคนหนึ่งซึ่งไม่ใช่ที่นั่งของเขาที่มันอยู่ข้างสึนะ

‘’พวกนายทะเลาะกันหรอ’’ ยามาโมโตะเลิกคิ้วสูงเพราะปกติแล้วโกคุเดระต้องประจบประแจงสึนะจนตัวติดกันตลอดเวลาแต่วันนี้กลับเลือกที่จะนั่งห่างจากสึนะแถมยังไม่พูดคุยกันสักคำ

‘’เลิกเดามั่วซั่วได้แล้วไอบ้าเบสบอล’’ โกคุเดระด่ายามาโมโตะอย่างอารมณ์เสียไปหนึ่งชุดก่อนจะหันมาก้มหัวให้สึนะนิดนึงเป็นเชิงขอโทษ ฝ่ายสึนะก็ได้แต่ยิ้มรับอย่างฝืนธรรมชาติ

‘’จ้อกแจ้กๆ’’ เสียงเด็กสาวพูดคุยกันราวนกแตกรังดังขึ้นเป็นประจำของช่วงเวลาเลิกเรียนของโรงเรียนสตรีมิโดริ ฮารุเดินถือกระเป๋าก้าวมาช้าๆ ก่อนจะนึกอะไรบางอย่างออก

จริงสิ เมื่อเช้าคุณโกคุเดระ... ฮารุต้องไปขอโทษสินะคะ

คิดได้ดังนั้นเธอจึงมุ่งหน้าไปยังตลาดเมืองนามิโมริเพื่อไปยังร้านเค้กร้านโปรดที่มากับเคียวโกะบ่อยๆ

ก่อนจะซื้อเค้กวนิลาแสนน่ากินติดมือกลับมา

‘’อ้าว มิอุระ’’ ยามาโมโตะทักขึ้นเม่อเห็นฮารุยืนเหมือนกำลังคอยใครบางคนอยู่หน้าโรงเรียน

‘’สวัสดีคะคุณยามาโมโตะ เคียวโกะจัง เอ่อ... คุณสึนะ’’ ฮารุหลบตาลงเมื่อเห็นสึนะเดินเคียงคู่มากับเคียวโกะ

‘’ฮารุจังมาทำอะไรหรอจ้ะ’’ เคียวโกะเอ่ยถาม

‘’ฮารุ เอ่อ... คุณโกคุเดระอยู่ไหนหรอคะ’’ คำถามของฮารุทำเอาสึนะขมวดคิ้วหม่นก่อนจะโพล่งขึ้นมาแบบตรงๆ

‘’ฮารุเธอเป็นอะไรกับโกคุเดระ’’

‘’ฮะ ฮาฮิ?’’

‘’คบกันอยู่หรอ...’’ สึนะมองไปยังกล่องเค้กในมือของฮารุแล้วกลับมามองหน้าของเจ้าของเค้กนั่นอย่างหาคำตอบ

‘’แล้วคุณสึนะล่ะคะ’’ ฮารุมองไปยังเคียวโกะที่ยืนอยู่ข้างๆสึนะ เพียงเท่านี้สึนะก็เข้าใจถึงคำถามของเธอ และได้แต่ยืนทำหน้าไม่ถูก

‘’หยุดนะ~! แรมโบ้!’’ เสียงของอี้ผิงดังขึ้นขณะวิ่งไล่ตามแรมโบ้มายังหน้าโรงเรียนนามิโมริ

‘’ตามคุณแรมโบ้ไม่ทันหรอก ฮ่าฮ่าฮ่า’’ แรมโบ้วิ่งวนไปมารอบตัวสึนะ

‘’สวัสดีจ้ะ แรมโบ้จัง’’ เคียวโกะย่อตัวลงไปทักทายแรมโบ้

‘’มันเป็นอย่างที่ฮารุคิดใช่ไหมคะ...’’ ฮารุไม่ได้สนใจการมาของแรมโบ้แต่ยังคงเล่นเกมจ้องตากับสึนะต่อไป ซึ่งฝ่ายสึนะก็ได้แต่ยืนเงียบ

‘’…’’

‘’ทำไมคุณสึนะไม่บอกฮารุคะ ทำไมถึงปล่อยให้ฮารุฝันลมๆแล้งๆอยู่คนเดียว... ฮึก’’ ฮารุกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เริ่มสั่น น้ำตาที่ตอนแรกกลั้นไว้อย่างสุดใจเริ่มคลอเต็มดวงตา

‘’มิอุระ ฉันว่าไว้คุยกันวันหลังดีกว่านะ’’ เมื่อเห็นว่าสถาณการณ์ไม่ค่อยดียามาโมโตะจึงเข้าไปจับแขนฮารุเป็นเชิงปลอบ

‘’ฮารุคือว่าฉัน...’’ สึนะยังกล่าวไม่ทันจบดีควันสีชมพูก็ลอยฟุ้งไปทั่วบริเวณ

‘บอมบ์!’

‘’สวัสดีครับวองโกเล่รุ่นที่สิบ คุณฮารุ...’’ ชายหนุ่มผู้มาใหม่เริ่มใจเสียเล็กน้อยเมื่อเห็นสีหน้าของฮารุในตอนนี้ ฮารุมองหน้าของแรมโบ้หนุ่มเล็กน้อย แล้วเอ่ยถามยามาโมโตะด้วยน้ำเสียงที่พยายามปรับให้เป็นปกติ

‘’คุณโกคุเดระอยู่ไหนหรอคะ’’

‘’โกคุเดระหรอ ไม่เห็นตั้งแต่พักกลางวันแล้วล่ะ คงจะโดดเรียนไปไหนสักที่อีกแล้วละมั้ง’’

‘’งั้นฮารุขอตัวก่อนนะคะ’’ เธอรีบเดินหิ้วกล่องเค้กออกมาจากตรงนั้น ก่อนที่จะเปลี่ยนมาเดินช้าๆเมื่อพ้นรัศมีของโรงเรียนนามิโมริแล้ว

‘’จะไปไหนหรอครับ’’ แรมโบ้หนุ่มที่เดินตามาข้างหลังเอ่ยถามเสียงนุ่ม

‘’ฮะ ฮาฮิ? ตามมาทำไมคะ’’

‘’ผมแค่อยากรู้ว่าคุณจะไปไหน เอ่อ นาฬิกานั่น’’ แรมโบ้หนุ่มมองเลยไปยังนาฬิกาสีชมพูที่ตนซื้อมากับมือ เขาใจชื้นขึ้นมาด้วยไม่คิดว่าเธอจะใส่มัน

‘’นาฬิกา ฮาฮิ จริงด้วย ใช่ของคุณรึเปล่าคะ’’ เธอเอ่ยถามด้วยความไม่แน่ใจ

‘’ทำไมถึงคิดว่าเป็นของผมล่ะครับ’’ แรมโบ้ถามลองเชิง

‘’ก็มีคุณคนเดียวที่เรียนฮารุว่าคุณนี่คะ’’

‘’แล้วถ้าผมบอกว่าเป็นของผมคุณจะเชื่อรึเปล่าล่ะครับ’’

‘’ทำไมถึงชอบถามอะไรแปลกๆนักล่ะคะ’’ ฮารุมองหน้าอีกฝ่ายด้วยความไม่เข้าใจ

‘’สุขสันต์วันเกิดนะครับ’’ แรมโบ้หนุ่มยิ้มให้ฮารุทำเอาเธอใจสั่นแปลกๆ

‘’คุณเป็นใครกันแน่คะ ทำไมต้องซื้อของขวัญให้ฮารุด้วย ทำไมถึงต้องมาทำดีกับฮารุขนาดนี้’’ เด็กสาวหยุดมองชายหนุ่มอย่างพิจารณา

ฮารุไม่เคยรู้จักคุณ จำไม่ได้เลยว่าเคยรู้จักคุณ แต่ว่าบางสิ่ง...

เธอมองลึกไปยังตาสีเขียวมรกตของชายหนุ่ม ดวงตาสีเขียวมรกตที่เธอคุ้นเคย

ไม่ใช่คุณโกคุเดระ แต่ว่าใครกันนะ...

‘’เพราะคุณมีพระคุณต่อผมมากมายเหลือเกิน และเพราะคุณคือคนสำคัญของผม...’’ แรมโบ้คว้ามือเธอขึ้นมาจับแน่นแล้วมองตาของเด็กสาวอย่างมีความหมาย

‘’ฮะ ฮาฮิ?!’’ ฮารุสะดุ้งเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ดึงมือออก เพราะดวงตานั่นมันดึงดูดสายตาเธอเหลือเกิน

‘’ผมขอเรียกคุณว่าพี่สาวได้ไหมครับ’’

‘’เอ๋? คุณอายุมากกว่าฮารุไม่ใช่หรอคะ’’

‘’เพราะอย่างนั้นผมเลยต้องขอคุณก่อนไง นะครับ’’ แรมโบ้หนุ่มทำสายตาขี้อ้อนใส่ ทำให้ฮารุต้องยอมตกลงเออออไปด้วย

‘’แล้วพี่สาวบอกผมได้รึยังครับ ว่ากำลังจะไปไหน’’ แรมโบ้เอ่ยถามอีกครั้งเมื่อฮารุเริ่มออกเดิน

‘’ไปหาคุณโกคุเดระคะ’’

‘’คะ ครับ’’ โกคุเดระ... ชื่อนี้ทำเอาหัวใจชายหนุ่มกระตุกวูบ

เพราะในอนาคตอีกสิบปีข้างหน้านั้น เธอคนนี้กับเขาคนนั้น...

โกคุเดระ ฮายาโตะ คนนั้น...

ผมจะต้องเปลี่ยนอนาคตให้ได้...

‘‘สึนะ ฉันว่ารอให้มิอุระอารมณ์ดีกว่านี้แล้วนายควรจะไปขอโทษเขานะ’’ ยามาโมโตะเสนอคาวมคิดเห็นหลังจากที่เดินกลับบ้านกับสึนะสองคนเนื่องจากทั้งสองเดินทางไปส่งเคียวโกะกลับบ้านเรียบร้อยแล้ว

‘’ไม่ต้องหรอก ปล่อยไว้อย่างนั้นแหละดีแล้ว’’ สึนะตอบกลับนิ่งๆ สีหน้าแววตาไม่ได้แสดงถึงความรู้สึกผิดแม้แต่น้อย กลับมีแต่ความลังเลเต็มไปหมด

ฉันบอกเธอแล้ว...

ตัดใจจากฉันซักที ขอร้องล่ะ...

ไม่งั้นคงเป็นฉันซะเองที่อาจ...

เป็นฝ่ายตัดใจจากเธอไม่ได้







_____________________________

มาอัพแล้วจ้า~
เนื่องจากน้องแล่มหายไปนาน
ไรท์เตอร์จึงต้องหาบทให้น้องแล่ม
ชอบคู่ไหน ไปโหวตโพลที่หน้าบทความด้วยนะจ้ะ ^^'

nu eng ♥