Fic Code Geass : ของขวัญจากความสงบสุข [suzaku x lelouch]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

หนึ่งปีหลังผ่านสงคราม

หนึ่งปีหลังการตายของทรราชจอมโฉด

หนึ่งปีแห่งการสรรเสริญซีโร่

คุรุรุกิ สุซาคุภายใต้หน้ากากของวีรบุรุษซีโร่ แม้นมีชีวิตอยู่ก็ไม่ต่างจากคนที่ตายไปแล้ว เขาที่ต้องแบกรับตัวตนของซีโร่แทนตัวจริง ไม่มีวันไหนเลย ที่จะมองท้องฟ้าแสนสงบได้อย่างมีความสุข เมื่อปราศจากคนสำคัญข้างกายอย่างลูลูช วี บริททาเนีย องค์ชายที่ใครๆต่างตราหน้าว่าโฉดชั่วทั้งที่จริงแล้วเด็กหนุ่มคนนี้นี่แหละเป็นบุคคลที่เสียสละที่สุดเพื่อให้ประชาชนได้มีความผาสุขอย่างแท้จริง

ทุกครั้งที่สุซาคุมองท้องฟ้า ได้เห็นรอยยิ้มของเด็กๆและได้ยินเสียงหัวเราะของประชาชนคนอื่น เขาคิดถึง...คิดถึงลูลูช

เขาอยากให้ลูลูชได้มองเห็นด้วยตาของตัวเอง ไม่ใช่มองเห็นภาพจากจินตนาการหลังจบแผนการสร้างความสงบสุข

ลูลูช...นายต้องได้เห็นภาพนี้ด้วยตัวเองสิ

ฉันคิดถึงนายมากเหลือเกิน

เวลาที่เจ็บปวดถึงขีดสุด สุซาคุบอกกับตัวเองหลายครั้งว่าอยากตาย อยากไปหาลูลูชแม้มันจะเป็นเส้นทางที่ไกลแสนไกล เขาเคยคิดจะทำแต่ว่า...ด้วยอำนาจบัญชาของกีอัสจากลูลูช

'จงมีชีวิตต่อไปซะ!'

เขาไม่อาจทำได้

ปุ้ง~

พลุหลากสีจุดขึ้นบนท้องฟ้า ค่ำคืนนี้มีงานเลี้ยงฉลอง เป็นวันสรรเสริญให้กับวีรบุรุษของประเทศ แน่นอนหนึ่งในนั้นคือตัวซีโร่เอง ไม่ว่าทุกคนจะสนุกสนานเพียงใด ทุกคนจะสรรเสริญเขาเพียงใด สุซาคุมีแต่ยิ่งเจ็บปวด

"นายใจร้ายมากเลยรู้มั้ยลูลูช ที่ทิ้งฉันไว้คนเดียว"

สุซาคุมองแสงไฟด้านล่างจากจุดชมวิวบนภูเขา ยกกระป๋องเบียร์ขึ้นกระดก กลืนแอลกอฮอล์ลงคอ แทบไม่รับรู้รสชาติ แต่ขณะที่เขาลุกขึ้นกำลังจะเดินจากไปจากที่แห่งนี้ คนที่ไม่ได้พบเจอกันนานก็ปรากฏตัว

"ซี...ทู"

และเธอมาพร้อมกับข่าวที่ทำให้สุซาคุแทบหยุดหายใจ

"สุซาคุ ไปหาลูลูชกับฉันหน่อย"

เขาไม่ถาม ไม่ซักไซ้ ไม่ตั้งคำถามอะไรทั้งสิ้น ขอแค่หญิงสาวคนนี้พาเขาไปเจอกับลูลูชได้

ทว่า...

ใบหน้านั้นเปื้อนยิ้มได้ไม่ทันไร ดวงใจที่เคยเต้นรัวก็พลันหยุดลง

"อ๊าาาา!!"

คนตรงหน้าเป็นลูลูชไม่ผิดแน่ แต่ว่า...แววตานั้นมีแต่ความหวาดกลัว สุซาคุเดินเข้าไปหาเพียงหนึ่งก้าว ลูลูชกลับดิ้นหนีจนติดกำแพง สองมือบางกุมหัว ตัวขดงอ ร้องเสียงหลงหวาดกลัวทุกสิ่งอย่าง ซีทูวิ่งเข้าไปกอดปลอบด้วยความกังวล ลูบหลังปลอบเด็กหนุ่มอยู่นานกว่าจะสงบ

สุซาคุไม่เข้าใจและตกตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น

"มันเกิดอะไรขึ้นกับลูลูช"

"ฉัน...พาเขากลับมาจากความตายได้สำเร็จแต่ว่าลูลูชสูญเสียจิตใจไป ลูลูชที่นายเห็นตอนนี้เป็นเพียงลูลูชที่จดจำได้แต่ความเจ็บปวดด้านลบที่เจ้าตัวเคยเก็บกดเอาไว้ เขาจึงหวาดกลัวทุกคนที่เข้าหา"

สุซาคุอยากร้องไห้ ในที่สุดก็ได้เจอ ในที่สุดก็ได้รู้ว่าอีกคนมีชีวิตอยู่แต่ว่า...นี่น่ะเหรอคือสิ่งที่ผู้เสียสละได้รับ 

ไหนล่ะความสุขที่นายต้องการ

ความสงบสุขที่นายสร้างให้กับทุกคน ทำไมนายไม่สร้างมันให้กับตัวเองด้วยล่ะ

"ลูลูช"

สุซาคุเรียกเสียงสั่น นั่งลงข้างกายซีทู เอื้อมมืออยากสัมผัสคนที่คิดถึง แต่ลูลูชกลับยิ่งร้องไห้ ซบลงในอกหญิงสาวตัวสั่นเทา

"อย่ากลัวฉันเลย ฉันไม่ทำอะไรนายหรอก"

ดวงตาสีมรกตมองคนในอ้อมแขนซีทูอย่างเจ็บปวดใจ 

"ไม่ทำอีกแล้ว ฉันจะไม่ทำให้นายเจ็บปวดอีกแล้วลูลูช ได้โปรด อย่ากลัวฉันเลย"

ว่ากันว่าความรู้สึกดีๆนั้นสามารถสร้างได้ ในเมื่อวันนี้หวาดกลัว วันต่อไปเขาจึงต้องพยายามทำให้อีกฝ่ายคุ้นเคยให้ได้

สุซาคุเริ่มจับตามองลูลูชนับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ในยามปกติที่อยู่กับซีทูกันสองคน ลูลูชก็จะเหมือนเด็กที่เอาแต่นั่งเหม่อ นอนหลับ รอเวลากินอาหารเท่านั้น ส่วนตัวเขาคือพยายามเข้าหาอย่างเป็นมิตรแล้ว ทำทุกทางทั้งยิ้มทั้งเอาขนมมาล่อแต่อีกฝ่ายก็ยังวิ่งหลบอยู่ดี แม้จะไม่ได้ร้องโวยวายเหมือนตอนแรกที่เจอกัน แต่มันก็ยังไม่มีอะไรคืบหน้ามากนักเพราะอีกฝ่ายยังไม่ยอมให้เข้าใกล้หรือให้จับตัว

"ซีทู แล้วตอนลูลูชเจอเธอครั้งแรก เขากลัวแบบนี้มั้ย"

สุซาคุอดถามขึ้นมาไม่ได้ เพราะนี่มันเกือบจะหนึ่งอาทิตย์แล้ว ลูลูชยังไม่ลดปราการลงเลย

ซีทูที่กำลังทำอาหารอยู่หันมามอง พร้อมส่ายหน้า

"เพราะเขาเห็นหน้าฉันเป็นคนแรก เลยไม่กลัวล่ะมั้ง"

"อารมณ์ประมาณว่าลืมตาดูโลกก็เห็นหน้าแม่ก่อนใช่มั้ย"

"คงอย่างนั้น"

"แล้วไม่มีวิธีเอาความทรงจำของลูลูชกลับมาเลยเหรอ"

พลางมองไปยังคนนอนอยู่หน้าทีวีด้วยใบหน้าเรียบเฉย ไร้วิญญาณไร้ความรู้สึกทั้งที่กำลังดูการ์ตูนตลกๆสำหรับเด็กชั้นประถม

"เธอเปิดอะไรให้ลูลูชดูเนี่ย เขาไม่ใช่เด็กแปดเก้าขวบนะ"

"หืม ลูลูชชอบจะตายนายไม่เห็นเหรอ"

"อะไรทำให้เธอคิดอย่างนั้น"

"ก็ดูสิ นอนนิ่งอยู่กับที่ขนาดนั้นแสดงว่าสนใจใช่มั้ยล่ะ แล้วถ้าไม่สนใจก็จะเป็นแบบนี้"

บอกพร้อมลองทำให้ดู ซีทูลองกดรีโมทเปลี่ยนช่องเป็นข่าวการเมือง ลูลูชที่นอนนิ่งไม่นานจู่ๆก็พลิกตัว หันหน้าเข้ากำแพงทันที

"เห็นมั้ย?"

มันค่อนข้างน่าทึ่งในสายตาของสุซาคุไม่น้อย ไม่ใช่เพราะซีทูเข้าใจพฤติกรรมของลูลูชแต่เป็นความสนใจที่เปลี่ยนไปของตัวลูลูช คนตรงหน้าเขาเป็นลูลูชที่ไม่ใช่ลูลูชที่เขารู้จักอีกแล้ว

ซีทูปูผ้ากับพื้น จัดวางจานอาหารที่ทำเสร็จแล้วลง ก่อนสะกิดคนที่นอนหันหลังอยู่

"ลูลูช กินข้าวได้แล้ว"

กายผายผอมยันตัวลุกขึ้นนั่ง หันหน้าเข้าหาสำรับอาหารด้วยอาการนิ่งๆ ซีทูจึงเอ่ยปากชวนคนที่รักษาระยะห่างจากลูลูชซึ่งนั่งอยู่มุมห้องด้วยอีกคน

"นายก็มากินด้วยกันสิ"

"ไม่ล่ะ เดี๋ยวลูลูชจะตกใจอีก"

"ตามใจ เอ้า ลูลูชอยากกินอะไรก็กินได้เลยนะ จำที่สอนได้ใช่มั้ย"

ลูลูชหยิบกุ้งชุบแป้งทอดมาหนึ่งชิ้น ทันใดนั้นเสียงท้องร้องครืดคราดก็ดังขึ้น จากมุมห้อง ทุกอย่างหยุดชะงัก กระทั่งลูลูชยังเงยหน้ามอง สุซาคุหน้าแดง ก้มหน้าหนีความอาย

"ก็บอกว่าให้มากินด้วยกัน"

"ไม่ๆ พวกเธอกินเลย หือ?!"

แล้วสิ่งมหัศจรรย์ก็เกิดขึ้น ลูลูชยื่นกุ้งชุบแป้งทอดให้หนึ่งชิ้น

"นาย...ให้ฉันเหรอ!?"

ไม่อยากบอกเลยว่าสุซาคุดีใจมากแค่ไหน เพราะมันแสดงออกมาทางสีหน้าจนหมด

"ฉันกินได้จริงๆเหรอ"

สุซาคุถามซ้ำ แม้ลูลูชไม่ตอบแต่การที่มือนั้นยังอยู่ท่านั้นก็ชัดเจนแล้วว่าอีกฝ่ายลดปราการลงแล้ว

สุซาคุค่อยๆคลานเข้าไปอย่างช้าๆ ช้าๆ ใกล้จนอยู่ในระดับที่นั่งร่วมวงกันได้ โดยที่ลูลูชไม่หวาดกลัว สุซาคุน้ำตาแทบไหล ยื่นมือไปรับกุ้งชุบแป้งทอดด้วยความสุขใจ แต่ว่า...อีกเพียงแค่มิลเดียวมือสุซาคุก็จะถึงกุ้งตัวนั้นอยู่แล้ว เหมือนลูลูชเปลี่ยนใจ จู่ดีๆก็เอากุ้งใส่ปากตน เคี้ยวกินหน้าตาเฉย

เกิดเดดแอร์ขึ้นชั่วขณะ

ก่อนซีทูกับสุซาคุจะหลุดหัวเราะออกมาด้วยความเอ็นดู

"สงสัยลูลูชจะหิวแล้วล่ะ"

"งั้นฉันกินด้วยคนนะ ลูลูช"

. . .

ตอนนี้สุซาคุสามารถเข้าใกล้ลูลูชได้แล้ว ทำให้เขาสามารถดูแลลูลูชได้อย่างเต็มที่ ไม่ต้องคอยเรียกหาให้ซีทูเป็นคนจัดการอีกต่อไปแล้ว พออีกฝ่ายสนิทใจด้วยแล้ว จากที่เคยกลัว คราวนี้คือติดสุซาคุแจ ยิ่งสุซาคุเป็นคนเอาใจเก่งด้วยแล้ว ลูลูชจึงแทบไม่ต้องทำอะไร เพราะมีสุซาคุดูแลป้อนข้าวป้อนน้ำให้ถึงปาก ถึงเวลาก็พาไปอาบน้ำ แม้ตอนแรกจะทำใจยากหน่อยกับการเห็นเรือนร่างของลูลูชเป็นครั้งแรกแต่พอนึกขึ้นได้ว่าหน้าที่นี้ซีทูเคยทำมาแล้ว เขาจึงยอมไม่ได้ ถึงมันจะลำบากซักหน่อยกับการอดทนอดกลั้นอารมณ์ของตัวเองแต่เขาก็ผ่านมันไปได้ด้วยดี

จนมาถึงขั้นตอนพาไปนอน เหมือนลูลูชจะเอาแต่ใจหนักขึ้น ดวงตาคู่นั้นไม่ยอมหลับแม้เวลาจะล่วงเลยมากว่าสี่ทุ่มแล้ว เพราะปกติสองทุ่มครึ่งไม่เกินสามทุ่มลูลูชก็หลับแล้ว

ถึงจะเข้าใจอยู่ก็เถอะว่ามันเป็นเวลาปกติของผู้ใหญ่ สี่ห้าทุ่มคือไม่มีใครนอนหรอกแต่ว่า...

ลูลูชตอนนี้ไม่ปกติไง

"ทำไมไม่หลับตาล่ะ ลูลูช"

สุซาคุนั่งพิงหัวเตียง มองดวงตาสีม่วงคู่นั้นที่เหม่อมองตน มืออีกฝ่ายเกาะกางเกงเขาแน่น ทั้งไม่ยอมปล่อยและไม่ยอมหลับ

สุซาคุถอนหายใจ ในเมื่อเป็นอย่างนี้คงมีแค่วิธีเดียว นั่นคือนอนลงข้างกันไปเลย

"ถ้านายไม่ชอบจะโวยวายก็ได้นะ"

เขานอนตะแคง หันหน้าเข้าหาลูลูช ดวงตาคู่กะพริบสองสามครั้งก่อนทำในสิ่งที่สุซาคุไม่อยากเชื่อ 

ลูลูชขยับเข้าหาอ้อมอกอุ่น ในขณะที่สุซาคุเกร็งไปทั้งตัวแล้วตอนนี้ ใจเขาเต้นแรงมาก มากเสียจนคิดว่าอีกฝ่ายต้องได้ยินแน่ๆ แต่ว่า...ลูลูชในตอนนี้จะเข้าใจความหมายของมันได้อย่างไรล่ะ 

ใบหน้าคมคายยิ้มบาง ลูบกลุ่มผมนุ่มด้วยความเอ็นดูจนลมหายใจอีกฝ่ายสม่ำเสมอ เขาจึงเอ่ย

"ราตรีสวัสดิ์ลูลูช"

แล้วเข้าสู่ห้วงนิทราไปด้วยกัน

.

.

.

สุซาคุฝัน...

ตัวเขาวิ่งวนอยู่ในความมืด มีเพียงเส้นทางให้ก้าวเดินไปข้างหน้าเท่านั้นที่ส่องสว่าง...ผ่านแผ่นหลังของใครอีกคนที่คุ้นเคย

"ลูลูช เดี๋ยวก่อน! รอฉันด้วย!"

"ลูลูช!!"

ต่อให้เรียกยังไงคนข้างหน้าก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ทั้งที่ลูลูชแค่เดิน แต่เขากลับต้องวิ่ง วิ่งยังไงก็ไปไม่ถึง สุซาคุกลัว

"อย่าทิ้งฉันไปลูลูช!!"

ได้ผล...ร่างนั้นหยุดชะงัก สุซาคุเหนื่อยหอบ จับข้อมือคนข้างหน้าไว้ไม่ให้เดินหนีตนไปอีก

"ลู...ลูช!!"

แต่ทันทีที่ใบหน้านั้นหันมา

ดวงตาทั้งสองข้างลึกโบ๋เห็นเป็นสีดำ น้ำตาไหลอาบแก้มเป็นสายเลือด คอระหงส์จู่ๆเกิดรอยกรีดยาวในแนวนอน เลือดไหลทะลัก ก่อนร่างนั้นจะทรุดลงในอ้อมแขน

เฮือก!!

"ลูลูช!!"

สุซาคุเด้งตัวตื่นจากฝันร้าย ตะโกนลั่น เหงื่อเย็นไหลโทรมกาย ทำคนข้างกายลืมตาตื่นตาม ขยี้ตาง่วงงุนมองหนุ่มผมสีน้ำตาลหายใจหอบ ใบหน้างุนงงเอียงคอมอง แล้วยกมือขึ้นลูบหัวอีกราวกับปลอบใจ

สุซาคุสะดุ้งหันมองเจ้าของมือ

ลูลูชยังอยู่ข้างเขา

ก่อนดึงคนข้างกายเข้ามากอดแน่น

"อย่าทิ้งฉันไปลูลูช นายอย่าทิ้งฉัน"

ราวกับรับรู้ความเสียใจของอีกฝ่ายได้ ลูลูชกอดตอบ ลูบหลังอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน นั่นทำให้สุซาคุไม่อาจกักเก็บความเสียใจที่ประเดประดังเข้ามาได้อีก เขาปล่อยให้น้ำตาหลั่งรินรดบ่าเล็ก สะอื้นอย่างไม่อายและพร่ำวอนขอให้ลูลูชอยู่กับเขา

เนิ่นนาน กว่าสุซาคุจะปรับอารมณ์ได้ สองมือประคองใบหน้าเจ้าของนัยน์ตาสีม่วง สบตากับตนราวกับอยากสื่อความรู้สึกไปให้ถึง

"ลูลูช กลับมาเป็นเหมือนเดิมซักทีเถอะ กลับมามีความสุขกัน มามอง...โลกใบนี้ที่นายอยากให้เป็น"

มีภาพบางอย่างไหลเข้ามาในหัวของลูลูช มันฉายในแววตา ซ้อนทับภาพของคนตรงหน้า ลูลูชนิ่งงัน ดวงตาไหววูบด้วยความเจ็บปวด เพียงแว่บเดียวเท่านั้นที่สุซาคุมองเห็นความรู้สึกในดวงตาคู่นั้น แต่ก็แค่แว่บเดียว...ก่อนมันจะหายไป

"ฉันจะทำทุกทางเพื่อให้นายจำฉันได้ ในเมื่อนายสร้างโลกที่ทุกคนมีความสุขได้ เราก็ต้องมีความสุขได้เหมือนกัน"

แล้วสุซาคุก็ต้องตกใจ จบคำพูดนี้ ใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกมาตลอด

แย้มยิ้ม

พร้อมมือที่ประคองใบหน้าเขาด้วยความรักใคร่ แม้ไม่ได้เอ่ยคำใด แต่คำว่ามีความสุขมันฉายชัดในดวงตา

ใบหน้าคมคายค่อยๆเคลื่อนคล้อย สัมผัสลมหายใจอุ่นของคนตรงหน้า สบดวงตาสีม่วงอย่างมั่นคง

"ฉันรักนายนะ ลูลูช"

แล้วมอบจุมพิตแสนหวานให้เป็นของขวัญ ดวงตาราวกับได้รับการเติมเต็ม มันพองโต มีความสุขและเขาก็เชื่อว่าลูลูชต้องมีความสุขเช่นเดียวกัน ลูลูชไม่ได้ถอยหนี ไม่ได้ตกใจ อาจเป็นเพราะคนที่ทำสิ่งแปลกประหลาดนี้กับตนคือคนที่ตัวเองไว้ใจ เขาหลับตาลง รับสัมผัสความอ่อนโยนนี้ด้วยความเต็มใจ

ริมฝีปากนุ่มนิ่มของลูลูชทำให้สุซาคุคิดอยากได้มันมากกว่านี้ เขาต้องการลูลูชมากกว่านี้ แต่ว่า...เขาไม่อยากเอาเปรียบคนที่ยังเหมือนเด็กคนนี้ จึงทำได้แค่นอนลงอีกครั้งพร้อมดึงอีกคนเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด

หลับตาคราวนี้...มันจะต้องเป็นฝันดี

.

.

.

เสียงฝีเท้าของคนหลายคนที่ดังอยู่รอบๆตัวบ้านปลุกให้สุซาคุลืมตาตื่นตามสัญชาตญาณของนายทหารฝีมือดี เขาดีดตัวลุกขึ้นจากเตียงมองออกไปนอกหน้าต่างเห็นชายฉกรรจ์มีอาวุธปืนสี่ห้าคนกำลังวิ่งเข้ามาในอาคารอย่างลุกลี้ลุกลน ดูแล้วน่าจะหนีพวกทหารที่กำลังไล่ตามมา

"น่าจะเป็นโจรหนีเข้ามาหาที่หลบ"

ซีทูเอ่ยขึ้น สุซาคุจึงให้ซีทูอยู่เป็นเพื่อนลูลูช ส่วนตนจะไปดูลาดเลาที่หน้าประตู คงไม่ดีแน่ หากพวกมันเลือกห้องพักซักห้องในการใช้เป็นตัวประกันต่อรองกับพวกทหาร แต่ไม่ทันได้ก้าวไปถึงหน้าประตู ความซวยก็มาเยือน โชคไม่ดีเอาเสียเลยที่ห้องพวกมันเลือก ดันเป็นห้องของพวกเขา เสียงกราดกระสุนปลุกให้ลูลูชสะดุ้งตื่นตกใจ ส่งเสียงร้องอย่างเสียขวัญจนซีทูต้องดึงเข้ามาปลอบ ลูลูชเงียบเสียงลงแต่ยังสอดสายตามองหาคนคุ้นเคย สุซาคุเริ่มเครียดเมื่อโจรที่เข้ามาในนี้ไม่พอใจเสียงโวยวายของลูลูช หันปากกระบอกปืนใส่ สุซาคุรีบเอาตัวมาบังพร้อมเสนอ

"อย่ายุ่งกับพวกเขา ถ้าจะหาตัวประกันเอาฉันไปแทน"

อย่างน้อยคนที่ป้องกันตัวได้ในห้องนี้ก็มีแค่เขาเท่านั้น ทางเดียวที่จะทำให้ลูลูชกับซีทูปลอดภัยคือต้องหาทางให้โจรพวกนี้ออกไปจากห้องนี้ให้ได้เสียก่อน แต่เมื่อลูลูชเห็นปลายกระบอกหันไปหาสุซาคุ ภาพการต่อสู้ ภาพในสนามรบ ผู้คนล้มตาย กองเลือด เสียงร้องไห้ ความเศร้าโศกที่เคยผ่านมาฉายชัดเข้ามาในหัวไม่หยุดหย่อน อดีตที่เคยผ่านมาของเขา ปรากฏในดวงตาราวกับมันเรื่องเมื่อวันวาน

"อ๊าาา!!!"

"อะไรอีกวะ!"

เสียงกรีดร้องดังขึ้นพร้อมกับที่เจ้าตัวสะบัดตัวออกจากอกซีทู วิ่งไปขวางพวกโจรไว้ไม่ให้พาตัวสุซาคุไป เกิดการยื้อยุดกันไปกันมา สุซาคุก็พยายามจะเข้ามาห้ามแต่ก็ถูกพวกมันจับตัวไว้ หนึ่งในพวกนั้นทนไม่ไหวเมื่อได้ยินเสียงรถทหารกำลังใกล้เข้ามา ชักมีดออกมาปาดคอลูลูชเป็นแผลยาว เลือดไหลทะลักก่อนร่างนั้นจะล้มลง

ท่ามกลางความโกลาหล สุซาคุนิ่งงัน เหมือนเวลาหยุดหมุนไป หัวใจคล้ายหยุดเต้นตาม ตอนที่เลือดไหลออกจากบาดแผล ตอนที่ร่างนั้นล้มลงพร้อมริมฝีปากที่คล้ายพยายามเอื้อนเอ่ยชื่อของเขา สติของเขาพลันขาดผึ่ง เข้าห้ำหั่นกับพวกมันอย่างไม่กลัวตาย การต่อสู้จบลงอย่างรวดเร็ว กลุ่มโจรนอนตายจมกองเลือดใต้แทบเท้า

หันมองลูลูชที่มีซีทูประคองอยู่ เหมือนเธอจะตะโกนบอกอะไรซักอย่างกับเขา แต่เขาไม่ได้ยิน ซีทูดูกังวลขึ้นขณะจับผ้ากดแผลลูลูชไว้ สุซาคุทรุดกายนั่งข้างกันอย่างไร้เรี่ยวแรง ซีทูยังคงตะโกนต่อไป ด้วยความทนไม่ไหว เธอตบเข้าที่หน้าสุซาคุฉาดใหญ่

"ตั้งสติหน่อยสุซาคุ! เก็บของ แล้วไปจากที่นี่กัน!"

สุซาคุได้ยินแล้ว แต่เขาไม่เข้าใจ ได้ยินเสียงซีทูถอนหายใจก่อนเปิดผ้าที่กดแผลของลูลูชให้ดู

"นายอย่าลืมสิว่าลูลูชได้รับพลังอำมตะมาแล้ว เขายังไม่ตาย"

แผลมันกำลังสมานตัว

"เราต้องรีบไปจากที่นี่ก่อนที่ทหารพวกนั้นจะมานะสุซาคุ"

ซีทูเรียกสติของสุซาคุกลับมาอีกครั้ง พวกเขารีบจัดการเก็บของ แบกลูลูชขึ้นบนหลัง และรีบหลบหนีออกไปจากที่แห่งนี้โดยเร็ว

.

.

.

จากเหตุการณ์นั้นก็ผ่านมาเกือบหนึ่งอาทิตย์แล้ว ลูลูชยังคงนอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง แผลที่คอหายสนิทตั้งแต่วันแรก ไม่มีรอยหลงเหลือ แต่ไม่รู้เพราะเหตุใดอีกคนถึงยังไม่กลับมา ระหว่างนั้นก็มีสุซาคุดูแลไม่ห่าง ทั้งกลางวันและกลางคืน เขาเฝ้าภาวนาวอนขอต่อพระเจ้า ขอให้คืนลูลูชของเขามาเสียที

"ลูลูช ตื่นได้แล้ว นายนอนนานเกินไปแล้วนะ"

ทุกเช้าสุซาคุจะทำอย่างนี้เสมอ บอกอรุณสวัสดิ์พร้อมพูดคุยเล็กๆน้อยๆ หรือบางวันก็หาเรื่องมาคุย หวังในใจว่าเสียงของเขาจะส่งไปถึงอีกคนที่อาจหลับไหลอยู่ในที่ไกลแสนไกล หวังให้เสียงของเขาเป็นสิ่งนำทางอีกฝ่ายกลับมา

"ฉันรอนายอยู่นะ ลูลูช"

เป็นอีกวันที่ไม่มีปฏิกริยาตอบรับ 

"ฉันเช็ดตัวให้นะ"

แต่ขณะที่กำลังจะลุกขึ้น จู่ๆความอบอุ่นที่รั้งมือเขาเอาไว้ก็ทำให้ดวงใจที่ห่อเหี่ยวมีแต่ความหวังเท่านั้นพองโตขึ้นมาได้

"ลูลูช!!"

เปลือกตาบางขยับไหว ค่อยๆเปิดปรือจนเห็นดวงตาคู่สวย สุซาคุดีใจ นั่งลงกุมมืออีกฝ่ายแนบแก้ม

ลูลูชหันมองคนที่กุมมือตน ดวงหน้าสวยหวานแย้มยิ้ม

แล้วเอื้อนเอ่ย

"สุซาคุ..."

ลูลูชกลับมาแล้ว

น้ำตาแห่งความสุขหลั่งริน กกกอดคนบนเตียงอย่างสุขล้น ไม่อาจหาคำใดมาพูดได้มากไปกว่า

"ยินดีต้อนรับกลับนะ"

ลูลูชยกมือขึ้นโอบกอดตอบด้วยความสุขใจ

"อืม ฉันกลับมาแล้ว"

END.  

+++++++++++++++++

จู่ๆก็เกิดอยากแต่งคู่นี้ขึ้นมาแหละค่ะ เหตุเพราะน้องชวนดู Code geass The Movie ย้อนหลังนี่แหละค่ะ มันเลยคิดเนื้อเรื่องขึ้นมาได้ ในมูฟวี่ภาคสุดท้ายนั้นสุซาคุได้มาเจอกับลูลูชในตอนที่ได้จิตใจกลับมาแล้ว ก็เลยคิดได้ว่า เอ๊ะ? ถ้าสุซาคุมาเจอลูลูชตอนยังไม่ได้จิตใจกลับคืนมาจะเป็นไงนะ จะดูแลยังไงนะ ก็เลยเกิดเป็นเรื่องนี้ขึ้นมาแหละค่ะ (คนเขียนกาวล้วนๆอะบอกเลย)

ถึงจะเป็นคู่ที่เก่าแล้วแต่มันก็ยังตราตรึงใจเราอยู่เลยอะ มีหลายตัวละครเก่าๆเลยที่เราชอบและอยากแต่งฟิค อย่างเช่นเรื่องรีบอร์นเอย ดีเกรย์แมน คือเราชอบมาก แต่กลัวว่าแต่งออกมาแล้วคนจะลืม ไม่ตามอ่านแล้วนี่สิคะ