คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : Chapter: 16 Don't cry my boy (HaeEun)
(มีคนแอบทวงฟิค อันนี้ทำให้ดีใจมากกก)
อ๊ากกกกก รักพี่เมย์ที่สุดเล้ยยยย
ฮ่าๆๆๆๆ ยังไงก็ปิดเทอมแล้ว
แนนจะมาอัพบ่อยๆนะคัฟ ^^
ตอนนี้จะมีอัลบั้มสามแล้ว ลัลล้าาาาา
---------- Chapter 16 ----------
“ฮยอกแจครับ...คืนนี้ผม...”คิบอมเรียกร่างบางในขณะที่อยู่ในลิฟท์ แต่ไม่ทันที่จะได้พูดจนจบประโยค เพื่อบอกว่าตนเองต้องการอะไร ก็โดนอีกคนหนึ่งขัดขึ้นมา
“ฮยอกแจ คืนนี้ชั้นนอนกับนายนะ”และทงเฮนั่นเอง ที่เป็นคนขัดคิบอมขึ้นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะทำหน้าอ้อนฮยอกแจ
“ฮะ...หา...อือ...เอาสิ”ฮยอกแจพยักหน้ารับอย่างงงๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมทงเฮจะต้องรีบร้อน รัวคำพูดขนาดนี้ ทั้งๆที่จะรอให้คิบอมพูดจบแล้วค่อยพูดต่อช้าๆก็ได้
“เอ้อ คิบอมจะพูดอะไรกับฉันนะ”ฮยอกแจหันไปถามอีกร่างด้วยท่าทางน่ารัก ตากลมโตเบิกกว้างอย่างต้องการคำตอบ ปากเล็กอ้าออกเล็กน้อยพอน่ารัก
“อ้อ...ปละ...เปล่าครับ”คิบอมเอ่ยปฏิเสธพร้อมรอยยิ้มจางๆฉบับของเจ้าตัวเอง ที่เขาไม่ขอไปนอนกับฮยอกแจด้วย ไม่ใช่เพราะกลัวหรืออะไรหรอก แต่เป็นเพราะวันนี้เขาเหนื่อยมากแล้วต่างหาก พรุ่งนี้ก็ต้องมีถ่ายละครอีก ถ้าคราวหน้าเขาไม่มีงานนะ แม้ว่าทงเฮจะขอไปนอนกับฮยอกแจตัดหน้าเขา เขาก็จะตื้อให้ฮยอกแจมานอนกับเขาให้ได้ ไม่ก็เขานั่นแหละ จะไปนอนกับฮยอกแจด้วยซะเลย
“อืม... เอ้อ คิบอม ขอบคุณนะ ที่ร้องเพลงให้ชั้นน่ะ ฮี่ๆ”ฮยอกแจบอกพร้อมยิ้มอย่างน่ารัก
“อ้อ ครับ ไม่เป็นไรหรอก สำหรับฮยอกแจน่ะ ให้ร้องจนเส้นเสียงแตก ก็ยังได้เลยนะ”คิบอมเอ่ยเสียงนุ่ม
“จะบ้าเหรอ ถ้านายร้องเพลงให้ชั้นจนเส้นเสียงแตก แล้วใครจะมาแรพแข่งกะชั้นเล่า! แค่พี่ชินดงคนเดียวไม่พอหรอก ต้องมีทั้งชั้น นาย แล้วก็พี่ชินดงสิ”ฮยอกแจเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง
“...ทงเฮล่ะ”คิบอมเอ่ยออกมาอย่างอึ้งๆปนกับตกใจน้อยๆ เพราะสิ่งที่ฮยอกแจเอ่ยออกมา มันเหมือนกับว่าช่วงนั้นร่างบางจะลืมทงเฮไป ทั้งๆที่ทงเฮก็ยืนอยู่ข้างๆ ไม่ได้หายไปไหนเลย ถึงแม้ว่าคิบอมจะเป็นศัตรูเรื่องหัวใจกับทงเฮก็เถอะ แต่พอเห็นสีหน้า กับสายตาที่ทงเฮมองฮยอกแจอย่างตัดพ้อ มันก็อดไม่ได้ที่จะสงสารในฐานะของเพื่อนคนหนึ่ง
“อ่า...อ้อ...ทงเฮด้วยๆ แหะๆ พอดีชั้นลืมน่ะ”ฮยอกแจหันไปมองทงเฮแวบหนึ่ง ก่อนจะหันมาพูดกับคิบอมอย่างน่ารัก ก่อนจะแลบลิ้นออกมาน้อยๆด้วยความเขิน
“ฮยอกแจ คืนนี้นายไปนอนกับคิบอมก็ได้นะ”ทงเฮเอ่ยเสียงแข็ง ก่อนจะเดินออกจากลิฟท์ไปเมื่อประตูลิฟท์เปิดขึ้นพอดี
“ทงเฮ...”ฮยอกแจเรียกชื่อทงเฮออกมาเบาๆ
“ทงเฮ! รอพี่ด้วยสิ”ลีทึกที่ยืนเงียบดูเหตุการณ์ทั้งหมดตลอดเวลาเอ่ยเรียกน้องชายอีกคนที่เดินหนีไป
“ฮยอกแจ...ทงเฮเขางอนแล้วนะ”คิบอมเอ่ยเสียงเครียดๆกับฮยอกแจ
“ง่า...คิบอม ชั้นจะทำยังไงดี ทงเฮเค้าโกรธชั้นแล้วนะ เค้าต้องโกรธชั้นมากแน่ๆ ชั้นจะไปพูดกับทงเฮยังไงดีล่ะคิบอม”ฮยอกแจคร่ำครวญ น้ำตาใสคลอเบ้า คิบอมที่รู้ตัวว่าตนเองก็เป็นตัวต้นเหตุทำให้ทงเฮน้อยใจก็ได้แต่เงียบ จับมือบางไว้หลวมๆ ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินไปที่รถด้วยกัน แล้วร่างสูงก็มาหยุดส่งร่างบางที่หน้ารถตู้
“คิบอม?”ฮยอกแจเลิกคิ้วอยางสงสัย
“วันนี้ผมนอนที่หอน่ะ ฮยอกแจง้อทงเฮให้นะ สู้ๆ”คิบอมฝืนยิ้มออกมา ก่อนจะพยามดันร่างบางให้ขึ้นรถ
“แต่...”ฮยอกแจทำท่าจะค้าน
“ไปเถอะนะ บ้ายบาย”คิบอมตอบกลับด้วยเสียงอ่อนโยน ก่อนจะโบกมือลาร่างบาง
“อื้ม บายนะ”ฮยอกแจยิ้มตอบกลับก่อนจะรีบเข้าไปในรถตู้ ขาเรียวพาเจ้าของร่างไปที่นั่งประจำ ตรงที่ใกล้ๆกับทงเฮ แต่ทงเฮกลับมองออกไปนอกหน้าต่าง ไม่สนใจร่างบางแม้แต่น้อย
“ทงเฮ...”ฮยอกแจเรียกทงเฮเสียงแผ่ว น้ำตาใสที่คลอมาตั้งแต่ที่เห็นว่าทงเฮโกรธ ค่อยๆไหลออกมาเงียบๆ โดยที่ทงเฮไม่ได้รับรู้แม้แต่น้อย แต่ผิดกับลีทึกที่แอบดูทั้งสองจากช่องว่างระหว่างเก้าอี้ได้แต่ทำหน้าเศร้าอย่างไม่รู้จะช่วยอย่างไร เพราะทั้งฮยอกแจก็น้องชายที่เขารัก ทงเฮเขาก็รัก คิบอมเขาก็รัก เขาปวดหัวเหลือเกิน มันเป็นอะไรที่จัดระเบียบอะไรไม่ได้เลย แค่เรื่องงานเขาก็ปวดหัวจะแย่แล้วนะ แล้วนี้จะมีเรื่องอย่างนี้อีก โอ้ย...ลีทึกกลุ้มโว้ย...
“...”ทงเฮเงียบไม่ตอบอะไรกลับมา สายตาคมมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างใช้ความคิด รถตู้ค่อยๆเคลื่อนที่ออกช้าๆ ความอึดอัด เจ็บปวด ทุกข์ใจเกิดขึ้นทั้งข้างใน และข้างนอกรถ
.
.
.
ภายนอกรถ...
มีร่างๆหนึ่งยืนยิ้มอยู่อย่างเจ็บปวด เขาไม่ได้เจ็บปวดเพราะฮยอกแจดูสนออกสนใจทงเฮมากกว่าเขา แต่เขารู้สึกเจ็บปวดที่เห็นน้ำตาของร่างบาง รู้สึกเจ็บปวดที่เขาทำให้ทงเฮมองฮยอกแจด้วยสายตาแบบนั้น เจ็บปวดที่เห็นแววตาของฮยอกแจสะท้อนความเจ็บปวดออกมาไม่แพ้กับทงเฮ เจ็บปวดเพราะเห็นภาพของคนที่เขารัก‘เจ็บปวด’ เขาอยากจะตะโกนบอกทงเฮว่า เขาขอโทษ แต่มันก็เหมือนกับคนปากหนักไม่กล้าพูดไป มันอาจจะเป็นเพราะทิฐิของเขาก็ได้ ที่เห็นว่าทงเฮเป็นศัตรูหัวใจ แต่เขาจะทำยังไงได้ ในเมื่อตอนนี้ รถคันนั้นก็ได้ขับออกไปแล้ว
ฮยอกแจครับ
ในวันนี้ฮยอกแจยังไม่รู้ใจตัวเองใช่มั้ยครับ
ผมขอโทษนะ...ที่เป็นสาเหตุให้ฮยอกแจกับทงเฮทะเลาะกัน
ผมจะขออยู่ห่างๆกับฮยอกแจก่อนดีกว่า
แต่ถ้าฮยอกแจสู้ไม่ไหว
ง้อทงเฮไม่ได้
ฮยอกแจรู้ไว้นะครับ
ว่าจะมาหาผมได้
ผมจะคอยปกป้องฮยอกแจเองครับ
.
.
.
“ทงเฮ...หันมาทางชั้นสิ ทงเฮ...”ฮยอกแจเอ่ยขึ้นอย่างเจ็บปวด มือบางพยายามดันให้ร่างสูงหันมาหาตน น้ำตาใสไหลไม่หยุด
“...”ทงเฮไม่ตอบอะไร เพียงแต่เหลือบสายตามามองฮยอกแจแค่เพียงแวบเดียว แต่แค่แวบเดียวนั้น ก็ทำให้เขาเห็นน้ำตาของร่างบางได้ชัดเจน นี่เขาทำให้ฮยอกแจร้องไห้งั้นเหรอ? เขาเลวมากใช่มั้ย ที่ทำให้คนดีๆอย่างฮยอกแจร้องไห้
“ทงเฮ...ชั้นขอโทษ ชั้นไม่ได้ตั้งใจจะลืมนาย ชั้นขอโทษ นายจะด่า จะว่า จะตบ จะตี จะแกล้งชั้นยังไงก็ได้ นายอย่าโกรธชั้นนะ ฮึก...”ฮยอกแจเอ่ยออกมาด้วยเสียงสั่นพร่า ภาพตรงหน้าเริ่มพร่ามัวเพราะม่านน้ำตาที่บดบังดวงตากลมใสจนเกือบหมด
“...”เมื่อเห็นน้ำตาของร่างบาง ทั้งความน้อยใจ ความโกรธ ความโมโหที่เกิดขึ้น ล้วนแล้วแต่มลายหายไปจากร่างสูงโดยสิ้นเชิง
“ทงเฮ...นายพูดกับชั้นสิ นายจะพูดกับชั้นด้วยเสียงแข็งแค่ไหนก็ได้ จะด่า จะว่าอะไรชั้นก็ได้ พูดกับชั้นเถอะนะ ฮึก...ฮือ...”ฮยอกแจร้องไห้ออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ใบหน้าเล็กซุกเข้ากับไหล่กว้างเหมือนกับคนไขว่ขว้าหาที่พึ่ง
“ฮยอกแจ...”ทงเฮเรียกร่างบางออกมาเบาๆ
“ฮึก...ทงเฮ...นายพูดกับชั้นแล้ว”ฮยอกแจที่ได้ยินเสียงของคนตรงหน้าก็รีบเช็ดคราบน้ำตาออกจากใบหน้า แล้วเงยหน้าขึ้นมาจ้องใบหน้าคมของร่างสูง
“อืม...ไม่เป็นไรหรอกนะ อย่าร้องไห้ อย่าร้องไห้เพราะชั้น ชั้นไม่มีค่าพอที่นายจะเสียน้ำตาให้หรอกนะ”ทงเฮดึงตัวฮยอกแจเข้ามากอด ก่อนจะเอ่ยเสียงนุ่ม มือหนาลูบหัวเล็กเบาๆ
“ไม่ทงเฮ...นายน่ะมีค่าเสมอ นายมีค่ากับชั้นนะ นายอย่าทำแบบเมื่อกี้อีกนะ ชั้น...ฮึก...ชั้นขอโทษ...ฮือ...”ฮยอกแจเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ แต่เมื่อทนไม่ไหว ก็ปล่อยน้ำตาออกมาอีกครั้ง ใบหน้าขาวซุกเข้ากับอกแกร่ง ราวกับลูกนกตัวเล็กๆที่ต้องการความอบอุ่นจากผู้เป็นแม่ หรือ ‘คนรัก’
“ครับ ฮยอกแจ...ทงเฮรู้แล้วครับ ฮยอกแจอย่าร้องไห้เลยนะ ทงเฮไม่ชอบน้ำตาฮยอกแจเลย มันไม่เข้ากับฮยอกแจนะครับ...”ทงเฮเอ่ยอย่างนุ่มนวล
“อื้อ ทงเฮไม่ชอบใช่มั้ย ชั้นจะไม่ร้องแล้ว เห็นมั้ย”ฮยอกแจเช็ดน้ำตาออกลวกๆก่อนจะอวดให้ร่างสูงดู
“ครับผม ฮยอกแจไม่ร้องแล้วเนอะ ทงเฮรักฮยอกแจจัง”ทงเฮเอ่ยตอบกลับมา ก่อนจะกระซิบเบาๆที่ใบหูเล็กในคำบอกรักท้ายประโยค
“อือ”ฮยอกแจพยักหน้าน้อยๆเพื่อบอกให้ทงเฮรับรู้ว่า เค้าเองก็รักทงเฮเช่นกัน
“นั่งนี่สิ”ทงเฮอ้าขาออกกว้าง ก่อนจะยกตัวร่างบางมานั่งระหว่างขาของตน
“ทงเฮ...”ฮยอกแจเรียกทงเฮอย่างเขินๆ
“หืม...อะไรครับ”ทงเฮเอาคางเกยไหล่บางแล้วถามอย่างน่ารัก
“ชั้น...”ฮยอกแจอ้ำๆอึ้งๆ ใบหน้าหวานแดงซ่านเพราะความอาย
“ทำไมครับ ฮยอกแจทำไมเหรอ”ทงเฮเอ่ยถามเสียงเจ้าเล่ห์ แม้ว่าจะรู้ว่าร่างบางนั้นเขินแค่ไหนก็ตาม
“ชั้นอาย”ฮยอกแจอ้อมแอ้มตอบออกมา เรียกรอยยิ้มจากร่างสูงไปได้ไม่น้อย
“ก็ไม่เห็นเป็นไรนิ น่ารักดีออก”ทงเฮตอบก่อนจะดึงร่างบางเข้ามากอดแนบแน่น แผ่นหลังบางแนบกับอกแกร่ง ใบหน้าหวานแนบกับใบหน้าคมอย่างจงใจ
“รักที่สุด”ทงเฮเอ่ยอีกครั้งก่อนจะกดจูบลงไปที่แก้มขาวอีกครั้ง
“รักสุดๆเลย”ฮยอกแจเอ่ยตอบกลับ ตาสวยหลับพริ้ม
“หลับเถอะ เหมือนจะเหนื่อยมากเลยนะ”ทงเฮเอ่ยบอกเสียงอบอุ่นก่อนจะลูบหัวร่างบางเบาๆ สัมผัสที่ถูกมอบให้ ก็ทำให้ร่างบางหลับลงได้สบายๆ เพราะร่างบางเองก็เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว
ฮยอกแจ...
ตอนนี้นายยังบอกว่ารักชั้นอยู่
แล้วต่อไปล่ะ
นายจะรักชั้นอยู่มั้ย
แต่ช่างเถอะ
ชั้นไม่อยากจะพูดถึงวันข้างหน้าแล้ว
ข้างหน้าจะเป็นไงก็ช่าง
แต่ตอนนี้...
เธอได้ยินมั้ย...
เสียงหัวใจมันบอก...
ว่ารัก...
หลับตา
เพ้อ...
ตื่นมายังเพ้อ
คิดถึงเธออยู่ทุกที...
นายได้ยินเสียงหัวใจของชั้นบางมั้ย...
--------------------
เม้นๆๆๆๆ เม้นนะคะ
ไม่เม้นแนนไม่อัพจริงๆนะ
ว่ามันร้องบอกว่ารักนาย...
ความคิดเห็น