คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #38 : Chapter: 27 We have to talk (HaeEun) (TeukHyuk)
หลังจากคอนผ่านไป...
อาทิตย์หน้าจะสอบ...
และความขี้เกียจเริ่มหาย
แนนมาอัพแล้วนะคะ
ขอโทษสำหรับการรอคอย
ขอโทษสำหรับการดอง
แนนจะพยายามอัพถี่กว่านี้ค่ะ
ปล. ขอบคุณพี่ทรายที่จิกทุกวัน
ปปลล. เม้นด้วยนะคะ~!!
---------- Chapter 27 ----------
“ทงเฮ...คืนนี้นายว่างมั้ย ชั้นจะไปหาที่บ้าน”ร่างบางเอ่ยถามปลายสายด้วยเสียงเรียบๆ ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ
“ว่าง”ทงเฮตอบกลับสั้นๆ
“เข้าบ้านกี่โมงล่ะ”ฮยอกแจถามต่อ
“ตีสอง รอได้มั้ยล่ะ”ทงเฮถามกลับด้วยเสียงท้าทาย
“ได้ ถ้างั้นแค่นี้นะ ตีสองชั้นจะไปรอนายที่บ้าน”ฮยอกแจกล่าวสรุปก่อนที่จะตัดสายไปดื้อๆ เพราะเขารู้ดีว่าตอนนี้ทงเฮพยายามจะปั่นหัวเขา ถ้าตัวเขายังฝืนที่จะพูดอะไรต่อไป ก็จะมีแต่ทะเลาะกันเสียเปล่าๆ
“ฮยอกแจ...จะไปบ้านทงเฮเหรอ”ซองมินเพื่อนที่ถือว่าสนิทกับฮยอกแจพอๆกับทงเฮเอ่ยถาม หลังจากที่ฮยอกแจวางสายโทรศัพท์จากทงเฮ ในขณะที่ทั้งสองนั่งอยู่ด้วยกันที่โซฟาหน้าทีวี
“อืม จะไปเคลียร์ๆเรื่องที่ทงเฮเป็นข่าวให้จบๆไปน่ะ ชั้นรู้สึกแย่มากเลย”ฮยอกแจกล่าวตอบเพื่อนเสียงขุ่น ใบหน้าหวานใสยู่ลงอย่างคนที่มีความทุกข์
“ฮยอกแจ...ชั้นถามตรงๆนะ ในฐานะที่เราก็เป็นเพื่อนกันมานาน...”ซองมินเอ่ยเสียงจริงจัง ดวงตากลมจ้องใบหน้าเพื่อนเขม็ง
“อืม ว่ามาสิ”ฮยอกแจพยักหน้าบอกเพื่อน
“นาย...ชอบทงเฮเหรอ”ซองมินเอ่ยถามเรียบๆ
“จะบ้าเหรอซองมิน...ชั้นกับทงเฮเนี้ยนะ...นายต้องบ้าไปแล้วแน่ๆเลยซองมิน ฮ่าๆ ถึงแม้มันจะมีกระแสอึนเฮก็เถอะนะ แต่เรื่องจริงมันไม่ใช่ซะหน่อย ใครจะเหมือนคยูมินล่ะ ชิ...”ฮยอกแจหัวเราะขำๆ ก่อนจะตบท้ายด้วยการแซวเพื่อนไปอีกหนึ่งครั้ง
“แน่ใจน่ะเหรอฮยอกแจ...”ซองมินถามเพื่อนอีกครั้ง
“อื้ม...แน่ใจสิ”ฮยอกแจพยักหน้ายืนยัน
“อืม...ถ้านายมั่นใจขนาดนั้น ชั้นก็เชื่อใจนายนะ...ชั้นรู้ว่านายมีความคิด แต่ถ้าวันไหนที่นายเกิดสับสน ก็ตอบตัวเองให้ถูกละกันนะ ว่าชอบใคร แล้วชอบจริงมั้ย ชั้นก็แค่อยากจะบอกเท่านี้ล่ะ ไปล่ะ”ซองมินกล่าวประโยคกำกวมทิ้งไว้ ก่อนจะลุกเดินจากไป ปล่อยให้ฮยอกแจนั่งทำหน้างงอยู่ที่เดิม
“อะไรของเขานะ พูดอะไรแปลกๆ”ฮยอกแจพึมพำกับตัวเอง ก่อนที่จะสะบัดหัวไปมาสองสามที แล้วล้มตัวลงนอนกับโซฟาตัวยาว นอนรอคนอื่นที่กำลังเตรียมตัวที่จะออกไปทำงานด้วยกัน
“ฮยอกแจ...เตรียมตัวรึยัง”เสียงลีทึกดังขึ้นถามรุ่นน้องอย่างเป็นห่วง
“เสร็จแล้วล่ะฮะ ผมพร้อมแล้ว”ฮยอกแจกล่าวบอกพี่ชายพร้อมรอยยิ้ม
“อืม ดีแล้ว พี่ไปตามคนอื่นก่อนนะ”ลีทึกกล่าวบอกเสียงใส ก่อนจะเดินจากไป
“เฮ้อ...”ร่างบางถอนหายใจออกมาเบาๆ โดยที่บรรยากาศรอบๆกลับไม่เบาอย่างเสียงถอนหายใจของร่างบางแม้แต่น้อย ทั้งเสียงแก้ว เสียงจานกระทบกันในอ่างล้างจาน ตอนที่แต่ละคนโยนมันลงไปอย่างรีบร้อน เสียงเถียงกันของมักเน่น้อยทั้งสองอย่างคยูฮยอนและเรียวอุค เสียงลีทึกที่ตะโกนเรียกให้สมาชิกคนอื่นเตรียมตัว เสียงโวยวายของเยซองที่โดนคังอินกวน เสียงชินดงที่เถียงซองมินเรื่องอาหาร และเสียงอะไรต่อมิอะไรที่ดังตีกันจนฮยอกแจเหนื่อยหน่ายไปกับมัน
~หลังจัดคิสเสร็จ~
“พี่ลีทึกครับ เอ่อ...วันนี้...ผมจะไปหาทงเฮที่บ้านนะครับ”ฮยอกแจกล่าวบอกพี่ชายอย่างเคารพ
“อืม...ไปคุยแล้วก็เตือนเขาเท่าที่จะทำได้ล่ะนะ พี่ไม่อยากพูดอะไรมากนักหรอก เพราะทงเฮน่ะให้พี่เตือนเท่าไรก็ไม่ฟังพี่แล้ว แต่กับเพื่อนอย่างเรา พี่ว่าน่าจะเตือนได้บ้างล่ะนะ”ลีทึกกล่าวบอกน้องด้วยเสียงเครียดๆ
“ได้ครับ...ผมจะพูดกับเขาเอง”ฮยอกแจรับปากด้วยเสียงหนักแน่น
“งั้น เรากลับกันเถอะ ป่ะ”ลีทึกชวนก่อนจะลุกขึ้นเดินนำฮยอกแจออกไปยังลิฟท์ เมื่อเห็นดังนั้นฮยอกแจก็รีบคว้าเป้ของตัวเองแล้วเดินตามไปแทบจะทันที
“พี่ลีทึกฮะ...ผมควรจะพูดอะไรกับเค้าดีล่ะ”ฮยอกแจถามพี่ชายเสียงแผ่ว ดวงตากลมหลุบมองพื้นอย่างคนไม่แน่ใจ
“ก็พูดเรื่อง...ข่าว...ตักเตือนเขา...บอกให้เขาพอ แล้วก็เรื่องที่นายอยากจะเคลียร์ไง เรื่องความสัมพันธ์ของนายกับทงเฮน่ะ”ลีทึกกล่าวบอกน้องอย่างเห็นใจ ไม่ใช่เขาไม่รู้หรอก ว่าฮยอกแจเครียดกับเรื่องของทงเฮมากแค่ไหน ยิ่งกับเรื่องที่ทงเฮไม่บอกเรื่องสำคัญๆแบบนี้กับฮยอกแจ มันก็ยิ่งแล้วใหญ่ เขาน่ะอยากจะช่วยน้องอยู่หรอกนะ แต่ในเมื่อฮยอกแจตอบตัวเองไม่ได้ว่าชอบคิบอม หรือชอบทงเฮ เขาก็ไม่ค่อยอยากจะยื่นมือเข้าไปช่วยสักเท่าไร ให้ฮยอกแจตอบตัวเองได้ เขาถึงจะช่วย มันคงจะดูดีกว่าล่ะนะ เพราะถ้าตอนนี้เขาช่วยอะไรไป แล้วฮยอกแจยังตัดสินใจเลือกใครไม่ได้ เกิดเขาไปช่วยอะไรผิด กลับกลายเป็นว่าทั้งทงเฮ คิบอม และฮยอกแจอาจจะเจ็บกันทั้งหมดก็ได้
“ฮะ”ร่างบางพยักหน้ารับ
“นายน่ะ เคลียร์กับใจตัวเองให้เสร็จก่อน แล้วค่อยมาเคลียร์เรื่องอื่นล่ะนะ พี่ว่าน่ะ ดีที่สุด”ลีทึกบอกน้องอย่างเห็นใจพร้อมกับตบไหล่เล็กๆของฮยอกแจเบาๆ
“ฮะ...พี่ลีทึก...แต่ว่า...ทำไมผมต้องเคลียร์กับใจผมเองล่ะฮะ”ร่างบางเอียงคอถามอย่างงงๆ ไม่ใช่ว่าต้องการจะปิดบังความจริงในใจหรืออะไร แต่เป็นเพราะเขาไม่รู้จริงๆต่างหากล่ะ ถึงแม้จะรู้ว่าทงเฮกับคิบอมมีท่าทางที่ค่อนข้างจะเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ไม่ยาก แต่เขาก็ไม่รู้หรอกว่าสาเหตุ คืออะไร และเกี่ยวกับตัวเขาหรือไม่
“เฮ้อ...ช่างมันเถอะ สักวันนายจะรู้มันเองล่ะ เชื่อพี่เถอะ”ลีทึกกล่าวบอกน้องด้วยความเห็นใจ
“ฮะ”ร่างบางพยักหน้ารับ ถึงแม้จะงงๆกับสิ่งที่ลีทึกพูดก็เถอะนะ
“เอ้อ...ฮยอกแจ...อาทิตย์นี้นายจะตัดผมใหม่รึเปล่า พี่ว่าควรจะตัดได้แล้วนะ มันยาวเกินแล้ว”ลีทึกเปลี่ยนเรื่องคุยพร้อมกับจับปลายผมที่ยาวระลำคอของรุ่นน้องเล่น
“ยาวๆแล้วไม่ดีเหรอครับ ผมว่าหน้าผมเข้ากับผมยาวดีออก”ร่างบางถามอย่างขอความคิดเห็น เพราะเขาก็ไม่ใช่คนที่ดูแลทรงผม หน้าตาอะไรมากสักเท่าไร ไม่เหมือนกับ...ทงเฮหรอก...
“พี่ว่า...ผมนายยาว แล้วทำให้หน้านายดูหมองลงน่ะ ตัดสั้นขึ้นมาหน่อย มันจะทำให้หน้านายสว่างดีนะ ซอยข้างๆออก แล้วเล็มๆปลาย พี่ว่าน่าจะดีนะ เอาสักประมาณคอเนี้ยแหละ”ลีทึกกล่าวบอกอย่างเชี่ยวชาญ
“จริงหรอฮะ ก็ดีเหมือนกันนะ จะได้ไม่ร้อนเวลาเต้น ฮี่ๆๆ แต่ผมน่ะอิจฉาพี่จัง หน้าพี่หวานน่ะ พอไว้ผมยาวๆก็ดูเหมือนผู้หญิงเลย พี่ฮีชอลด้วย แต่ผมเนี้ยสิ จะหล่อก็ไม่หล่อ จะหวานก็ไม่หวาน เฮ้อ...”ร่างบางบ่นอย่างน้อยใจในหน้าตาของตน
“ไม่หรอก หน้านายออกจะหวานนะ ตานายออกจะสวย กลมๆ รีๆ ปากนายก็แด๊ง...แดง...เวลายิ้มทีไรก็น่ารักทุกทีเลย”ลีทึกกล่าวชมน้องชาย พร้อมกับลูบแก้มนุ่มๆของฮยอกแจเบาๆ
“อ่า...พี่ลีทึกไม่ต้องมายอผมเลย ผมออกจะขี้เหร่ ชิ...”ร่างบางงอแงใส่พี่ชาย
“เจ้าไก่น้อย...นายน่ะน่ารักแล้วนะ อย่าว่าตัวเองขี้เหร่สิ...”ลีทึกกล่าวบอกน้องชาย ที่งอแงเป็นเด็กๆ
“ง่า...งื้อๆ...แง้...งื้อ...แง่...”ร่างบางงอแง ครางไม่เป็นภาษา คนตัวเล็กบิดไปมาอย่างคนเอาแต่ใจ
“ฮยอกแจ...ถ้านายหยุดงอแง อาทิตย์นี้พี่จะซื้อไอติมเลี้ยงเลย ถ้วยใหญ่สุดเลย เอามั้ย...”ลีทึกหว่านล้อม
“อ๊ะ...จริงนะฮะ เอาไอติมถ้วยใหญ่ๆๆนะ ผมชอบ พี่ห้ามผิดสัญญานะ”ฮยอกแจทำตาโตเป็นประกายถามพี่ชายอย่างตื่นเต้น
“อื้อ”ลีทึกพยักหน้า
“เย้ๆๆ ผมรักพี่จังเล้ย...”ร่างบางกล่าวเสียงใสพร้อมกับกอดเอวพี่ชายตัวบางด้วยความรัก
“ชั้นก็รักนาย...เจ้าไก่น้อย”ลีทึกกล่าวบอกน้องชายเสียงนุ่ม พร้อมกับลูบหัวเล็กๆของน้องชาย
“พี่ลีทึ๊กกกกก ออกกันเถอะ ป่ะๆ”ฮยอกแจกล่าวบอกเมื่อประตูลิฟท์เปิดขึ้น มือบางลากมือเรียวของพี่ชายไปยังรถที่จอดอยู่
‘ฮยอกแจ...นายยังร่าเริงดีอยู่นะ พี่ชอบที่นายร่าเริงแบบนี้แหละ พี่ไม่ชอบให้นายร้องไห้เลย นายน่าจะรู้ใจตัวเองได้สักทีนะ พี่เชื่อ...ว่าถ้านายตอบใจตัวเองได้ นายคงจะมีความสุขยิ่งกว่านี้อีก’ลีทึกมองตามแผ่นหลังบางของฮยอกแจที่กำลังฉุดลากเขาสุดแรง ในหัวมีแต่เรื่องของน้องชายตัวดีเต็มไปหมด
“ลุงฮะ ช่วยพาผมไม่ส่งที่บ้านทงเฮหน่อยนะครับ ลุงจำทางเดินได้ใช่มั้ยฮะ”ร่างบางเปิดประตูรถออก แล้วกล่าวถามคุณลุงคนขับ
“อ้อ...จำได้สิครับ แต่ว่า...คุณทั้งสองรีบขึ้นรถมาเถอะครับ เดี๋ยวจะดึกเอานะครับ”คุณลุงคนขับที่สนิทกับฮยอกแจกล่าวบอกด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง ราวกับคุณลุงห่วงหลานชายอย่างไงอย่างนั้น
“เอ่อ...คุณลุงไม่ต้องไปส่งผมที่หอก็ได้นะครับ เดี๋ยวส่งผมกลางทางก็ได้”ลีทึกกล่าวบอกคุณลุงคนขับอย่างเกรงใจ มือเรียวเลื่อนไปปิดประตูรถเสียงดัง ก็เพราะเส้นทางที่จะไปบ้านทงเฮ กับทางจะกลับหอมันคนละทิศกันเลย ถ้าจะต้องให้คุณลุงขับรถเทียวไปเทียวมา มันก็กระไรอยู่นะ
“ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณลีทึก ว่าแต่คุณลีทึกจะรีบกลับหอมั้ยละครับ ถ้าคุณรีบผมจะไปส่งที่หอก่อน”คุณลุงคนขับถาม
“ไม่ล่ะครับ คุณลุงไปส่งฮยอกแจก่อนเถอะ”ลีทึกตอบด้วยความนอบน้อม
“ครับ”คุณลุงคนขับพยักหน้า
“นี่...พี่ลีทึก ผมยืมโทรศัพท์พี่หน่อยสิ”ฮยอกแจแบมือขอพี่ชายอย่างน่ารัก
“เอาไปทำอะไรล่ะ”ลีทึกถาม แต่ก็ยอมล้วงมือถือจากกระเป๋ากางเกงขึ้นมาให้น้องชาย
“เอามายืมโทรไปหาคิบอมน่ะครับ แหะๆ”ร่างบางกล่าวอย่างเขินๆ ก่อนที่จะรีบหยิบมือถือไปจากมือพี่ชาย
“แล้วทำไมไม่ใช้โทรศัพท์ตัวเองละ”ลีทึกย้อน
“อ่า...ก็ผมไม่มีเงินนี่ แหะๆ ขอโทษนะฮะ”ร่างบางกล่าวขอโทษพี่ชายเสียงหวาน ก่อนที่นิ้วเล็กๆจะกดเบอร์ของคิบอมอย่างคุ้นเคย
“ยอบอเซโย...”เสียงทุ้มเข้มของคิบอมดังขึ้นทางปลายสาย
“คิบอม นี่ชั้นฮยอกแจเองนะ”ร่างบางกล่าวบอกเสียงใส
“ครับ ทำไมเหรอ มีอะไรรึเปล่า”คิบอมถาม
“อ้อ...มีสิ วันนี้ชั้นจะไปหาทงเฮล่ะ นายให้กำลังใจชั้นหน่อยสิ”ฮยอกแจกล่าวบอก
“อืม...เหรอ...ถ้าอย่างนั้น...สู้ๆนะครับ”คิบอมกล่าวบอกด้วยเสียงเศร้าๆ
“อื้อ งั้นแค่นี้นะ”
“อื้ม...”
“อ๊ะ...อย่าเพิ่งๆ...ฝันดีนะ คิบอม ฝันถึงชั้นด้วยนะ”ร่างบางกล่าวบอกคิบอมเสียงใส ก่อนที่จะกดตัดสายไป
“นี่ฮะ พี่”ฮยอกแจกล่าวบอกพี่ชายเสียงหวาน แล้ววางมือถือเครื่องเล็กลงกับมือของพี่ชาย
“ฮยอกแจ...พี่เชื่อใจนายนะ”ลีทึกกล่าวบอกน้องชายสั้นๆ แต่มันก็แฝงไปด้วยความหมายเป็นนัยๆที่ลีทึกอยากจะให้ฮยอกแจรับรู้
“ฮะ...ขอบคุณฮะพี่ชาย”ฮยอกแจพยักหน้ารับกับพี่ชาย ก่อนที่จะเลื่อนหัวไปซบกับไหล่อันอบอุ่นของพี่ชายอย่างออดอ้อน
“หลับไปก่อนก็ได้ ถึงบ้านทงเฮแล้วพี่จะปลุกนะ”ลีทึกกล่าวบอกฮยอกแจเสียงนุ่ม พร้อมกับลูบเบาๆไปที่หัวเล็ก
“ฮะ...พี่ชาย...”ร่างบางพึมพำบอกลีทึก ก่อนที่จะหลับตาพริ้ม จมดิ่งสู่ห้วงนิทราไป
น้องชาย...
เมื่อไรจะตอบใจตัวเองได้สักทีนะ...
พี่เป็นห่วงเรานะ...
พี่ชายคนนี้รักน้องชายนะ...
---------- 2 be continue ---------
ขอบอกว่าตอนหน้า เรท~!!!!
คู่เมนซะด้วย...จะเป็นบอมฮยอกหรือเฮอึนน้า...เม้นสิคะ แล้วจะรีบอัพค่ะ~!!
ความคิดเห็น