คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #37 : Chapter: 26 Our time on the bed (BumHyuk)~100%!!!
26/10/52
แนนต้องบอกว่า...ขอโทษที่แนนอัพช้า
แต่แนนมีเหตุผลนะ...คือ...หนึ่งเรื่องเครียดๆช่วงนี้เยอะ
ไม่ว่าจะเรื่องแอนตี้แฟน เรื่องจองบัตร เรื่องนู่นเรื่องนี่
แต่เท่าที่แนนคุยกะแฟนฟิคแนนก็บอกไว้แล้วว่าแนนจะอัพหลังจองบัตร
ซึ่งก็คือเมื่อวานที่จองบัตร และแนนก็มาอัพวันนี้...
แนนขออัพไม่เต็มบทนะคะ
พอดีว่าคอมอืดจริงๆ แค่กอปมาแปะยังค้าง
ขอโทษจริงๆค่ะ
15/11/09
กลับมาอัพให้ครบร้อยเปอร์แล้วนะคะ
แม้ว่าจะดองไว้นาน
ประมาณครึ่งเดือนได้
แต่แนนต้องขอโทษจริงๆ
เพราะช่วงนี้แนนเรียนหนักมากจริงๆ
เวลาจะตอบเม้นยังไม่มีเลย T^T
ขอโทษแฟนฟิคทุกคนจริงๆนะคะ
ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ
--------- Chapter 26 ---------
“เอ้อ...เดี๋ยวชั้นขอไปเล่นเกมที่หอและ...คิบอมดูแลฮยอกแจดีๆล่ะ ให้ฮยอกแจกินยาด้วย ชั้นเห็นฮยอกแจตัวร้อนๆอยู่ นอนพักเยอะๆนะ ชั้นไปล่ะ”ฮีชอลกล่าวลาน้องๆก่อนที่จะเดินคว้ากระเป๋าของตนแล้วเดินออกจากหอไปเงียบๆ ทิ้งให้อีกสองคนที่นั่งอยู่ข้างๆกันที่โต๊ะอาหารหันมาจ้องหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมาย
“คิบอม...หวังว่านายคงจะไม่ทำเหมือนชั้นเป็นเด็กๆอ่ะนะ”ฮยอกแจกล่าวถามอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มเก้อๆ นี่เค้าแก่กว่าไอ้เด็กดำคิบอมอีกนะ ทำไมต้องทำเหมือนว่าเค้าเป็นเด็กเล็กๆต้องให้ผู้ใหญ่ดูแลด้วยล่ะ
“ได้ยินคำสั่งจากพี่ฮีชอลแล้วนี่นา...ป่ะ...ฮยอกแจไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวยาจะตามไปทีหลังนะ”คิบอมกล่าวบอกพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ มือหนาพยายามจะดันร่างบางให้ไปเข้าห้องน้ำให้ได้
“อ่า...คิบอมอ่า...”ฮยอกแจเริ่มงอแงเป็นเด็ก ใบหน้าหวานใสงอง้ำ
“ฮยอกแจ...อย่าดื้อสิ”คิบอมเอ็ดคนตัวเล็กด้วยสีหน้าเครียด
“อ่า...คิบอมอ้ะ...ชั้นงอนและ”ฮยอกแจกล่าวเสียงขุ่น ก่อนจะเดินกระทืบเท้าปึงปังไปทางห้องน้ำ โดยที่ไม่ลืมจะคว้าผ้าเช็ดตัวไปด้วย
“เฮ้อ...เด็กจริงๆ”คิบอมพึมพำกับตัวเอง รอยยิ้มอย่างเอ็นดูเกิดขึ้นที่มุมปากของคนตัวสูง ก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะก้าวเก็บจานไปวางในอ่างล้างจาน เหมือนเป็นการโยนภาระให้กับคนอื่นไปในตัว แล้วขายาวก็พาร่างของตนไปยังห้องนอนของร่างบางแทบจะทันทีที่จัดการเรื่องภายนอกเสร็จ
----------Let's Continue---------
“อ๋า...หนาวจัง...บรื๋อ...”ฮยอกแจที่เดินออกจากห้องน้ำมากล่าวกับตัวเอง แขนเรียวเล็กกอดตัวเองไว้หลวมๆ แต่มันก็ยังคงปิดความขาวของผิวไว้ไม่มิดอยู่ดี
“อ๊ะ...คิบอม...”ร่างบางเอ่ยขึ้นอย่างตกใจ เมื่อเห็นว่าร่างสูงที่ตนเองคิดว่ายังอยู่ข้างนอกมานั่งทำหน้าเจ้าเล่ห์อยู่บนเตียงของตนเอง
“หืม...อะไรเหรอครับ...แต่งตัวสิ”คิบอมสั่งร่างบางพร้อมรอยยิ้ม
“อื้อ...”ฮยอกแจพยักหน้ารับ ก่อนที่จะรีบคว้าเสื้อนอนตัวยาวประมาณเข่ากับบ๊อกเซอร์ตัวจิ๋วที่สั้นกว่าเสื้อนอนเข้าไปเกือบคืบมาใส่
“กินยา”คิบอมกล่าวเสียงเรียบพร้อมกับยื่นเม็ดยาเม็ดเล็กๆที่อยู่ในมือ พร้อมกับขวดน้ำขนาดพอดีมือที่ตนหยิบมาเตรียมพร้อมให้กับร่างบาง
“อือ”ร่างบางพยักหน้าน้อยๆอย่างไม่ค่อยพอใจสักเท่าไรที่ร่างสูงทำกับตนเหมือนเด็ก แต่ก็รับยามาจากมือร่างสูงแต่โดยดี
“อย่าทำหน้าแบบนั้นนะ ผมให้กินยาเพราะห่วงต่างหาก”ร่างสูงกล่าวขู่ร่างบางอย่างรู้ทัน ใบหน้าคมยกยิ้มตรงมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์
“เออ”ร่างบางตอบกลับเสียงตวัด ก่อนที่จะส่งยาเม็ดเล็กเข้าปาก แล้วตามด้วยน้ำเข้าไป
“นายคิม คิบอม...คิบอม...เฮ้อ...ไปอาบน้ำแล้วมานอนซะ”ฮยอกแจสั่งร่างสูงก่อนที่จะเดินไปทิ้งตัวนอนลงบนเตียง ส่วนคิบอมที่ถูกสั่งก็ได้แต่ยืนงงๆก่อนจะเดินไปอาบน้ำตามคำสั่งของร่างบาง
“งือ...เซ็งอ่า...”ร่างบางพึมพำกับตัวเองแล้วนอนกลิ้งไปมาบนเตียง มือบางเลื่อนไปหยิบมือถือบนหัวเตียงมานั่งจ้อง สมองน้อยๆประมวลผลว่าควรจะโทรไปหาทงเฮรึเปล่า ก่อนที่จะถอนหายใจเบาๆ แล้วตัดสินใจวางมันลงที่เดิม
“ฮยอกแจ...เป็นอะไรเหรอ”คิบอมที่อาบน้ำเสร็จแล้วเดินออกจากห้องน้ำก็เดินเข้ามาหาร่างบางช้าๆ
“เหงาอ่ะ เซ็งด้วย...ปวดหัว ตัวร้อน เป็นไข้ อยากกอดนาย...”ร่างบางกล่าวบอกเสียงขุ่น ใบหน้าหวานงอลงน้อยๆ แต่ภาพตรงหน้ากลับเรียกรอยยิ้มจากคิบอมได้ง่ายๆ
“แล้วทำไมไม่กอด”คิบอมย้อน
“ก็คิบอมไปอาบน้ำ ชั้นเลยไม่ได้กอด”ฮยอกแจเถียงบ้าง
“แล้วใครเป็นคนไล่ให้ผมไปอาบน้ำ”คิบอมเถียงอย่างผู้เหนือกว่า
“แล้วใครบอกให้เชื่อฟังชั้น ชั้นเป็นแม่นายเรอะ”ร่างบางเถียงข้างๆคูๆ ดวงตากลมเสมองไปอีกทางอย่างคนใกล้แพ้
“แล้วถ้าผมไม่อาบ ใครล่ะจะมาแวดๆใส่ผม”คิบอมย้อนอีกครั้ง
“อ่า...คิบอมอ่ะ ชั้นไม่เถียงกับนายแล้ว ไปที่ไหนก็ไปเลย ชิ”ร่างบางงอแง ก่อนจะหันหลังหนีร่างสูงอย่างคนแพ้แต่ไม่ยอมรับความพ่ายแพ้
“อยากกอดก็ได้นะ แต่รอก่อนได้มั้ยครับ ขอแต่งตัวก่อนนะ”คิบอมกล่าวบอกร่างบาง ก่อนที่จะหันไปค้นเสื้อผ้าที่ตนเอามาฝากไว้ในตู้เสื้อผ้าของร่างบางไว้มาใส่ แล้วจึงเดินเข้าไปนอนลงบนเตียงของร่างบาง แต่ด้วยความที่ขนาดเตียงที่มีไว้สำหรับคนเดียวบวกกับขนาดกายของคิบอมที่ไม่ได้เล็กเพรียวเหมือนกับฮยอกแจจึงทำให้เตียงเล็กๆดูเหมือนจะไม่พอสำหรับคนทั้งสองคนสักเท่าไร คิบอมจึงดึงตัวร่างบางเข้ามากอดไว้ แผ่นหลังบางจึงแนบสนิทกับหน้าอกแกร่งจนแทบไม่มีอากาศเล็ดลอดผ่านกายของทั้งสองด้วยซ้ำ
“คิบอม...อึดอัดจัง”ร่างบางพึมพำเสียงแผ่ว แต่ริมฝีปากอิ่มกลับยกยิ้มน้อยๆ แต่ร่างสูงกลับไม่เห็นมัน
“อ๊ะ อึดอัดเหรอ แบบนี้ค่อยหายอึดอัดรึเปล่าครับ”คิบอมกล่าวถามพร้อมกับคลายอ้อมกอดลงเล็กน้อย
“อือ...”ร่างบางพยักหน้าตอบกลับน้อยๆ
“อยากจูบจัง...”ร่างสูงพึมพำเบาๆ ไม่ได้หวังจะให้ร่างบางทำตามที่ขอ เพียงแค่อยากพูดความในใจออกมาเพียงเท่านั้น
“ไม่ให้จูบหรอก...ไม่ใช่แฟนกันซักหน่อย”ร่างบางตอบกลับเสียงแผ่ว ใบหน้าหวานซุกลงกับหมอนใบโตเขินๆ
“จูบแบบพี่น้องก็ไม่ได้เหรอ”คิบอมอ้อนเสียงนุ่ม ใบหน้าคมเลื่อนไปซุกเข้ากับซอกคอขาวของอีกฝ่ายเพื่อสูดดมความหอมอ่อนๆของร่างกายเล็ก
“ไม่ได้หรอก”ร่างบางส่ายหน้า
“งั้นเหรอ...อืม...งั้น ไม่เป็นไรหรอก”คิบอมกล่าวเสียงแผ่ว ดวงตาคมมองใบหน้าเล็กจากด้านหลังอย่างเศร้าๆ...เพียงแค่ผมขอให้จูบแบบพี่น้องยังไม่ได้ แต่ทำไมนายกับทงเฮถึงจูบกันได้ละ...เขาก็ไม่ใช่แฟนนายไม่ใช่รึไง...ฮยอกแจ...
“แต่ว่า...ชั้นก็หอมแก้มนายได้นะ”ร่างบางกล่าวบอกเสียงใสพร้อมกับพลิกตัวหันหน้าเข้าหาร่างสูง
“ได้เหรอ”คิบอมเลิกคิ้วถาม
“ได้สิ นี่ไง...จุ๊ฟ...”ฮยอกแจตอบเสียงใส ก่อนจะเลื่อนตัวเข้าไปแนบริมฝีปากของตนกับแก้มป่องๆของร่างสูงเพียงแผ่วเบา แล้วละออกมา
“อ่า...”คิบอมยิ้มเขินพร้อมลูบแก้มตัวเองเบาๆ
“นี่...นายคิม คิบอม ทำหน้าแอ๊บแบ๊วเขินอยู่ได้ ไม่เห็นจะน่ารักเลย”ฮยอกแจกล่าวว่าร่างสูง พร้อมย่นจมูกใส่อีกคนอย่างหมั่นไส้คนตรงหน้า
“อะไรอ่า...ผมไม่ได้แอ๊บแบ๊วซะหน่อย”คิบอมกล่าวเถียง ใบหน้าคมฉายแววจริงจัง
“เหรอจ้ะ? ไม่ได้แอ๊บแบ๊ว แต่ทำหน้าแก้มแตก โพล๊ะๆทำไมล่ะ”ฮยอกแจถามเสียงสูง แล้วเลื่อนมือไปหยิกแก้มของอีกฝ่ายอย่างหมั่นเขี้ยว
“ก็แก้มผมป่องอยู่แล้วนี่นา...”คิบอมกล่าวพร้อมเลื่อนมือมาจับมือบางที่อยู่บนแก้มตัวเองอย่างคนฉวยโอกาส
“คนบ้า”ร่างบางเอ่ยว่า
“บ้า ก็บ้าเพราะฮยอกแจนั่นแหละ”คิบอมสวน
“คนปัญญาอ่อน”ร่างบางว่าต่อ
“ปัญญาอ่อนในสายตาฮยอกแจคนเดียวนั่นแหละ”คิบอมสวนอีกครั้ง
“ไอ้โรคจิต”ร่างบางกล่าวว่าร่างสูงอีกครั้ง
“โรคจิตก็โรคจิตเฉพาะกับฮยอกแจแหละ ฮ่าๆๆๆ”คิบอมกล่าวแล้วหัวเราะอย่างมีความสุข
“หนอยแน่ะ...นายคิม คิบอม...นายจะบอกว่าชั้นทำให้นายโรคจิตเรอะ ไอ้บ้า...ไอ้ติงต๊อง...ไอ้ไม่รู้จักพี่รู้จักน้อง ไอ้...”ร่างบางแวดใส่คิบอมเสียงแหลม แต่ไม่ทันที่ร่างบางจะว่าอะไรต่อเสียงหวานๆก็ต้องหยุดลง เมื่อคิบอมใช้นิ้วแตะปากของตนไว้
“ปากสวยๆน่ะ ไม่เหมาะกับคำด่าหรอกนะครับ”คิบอมเอ่ยเสียงนุ่ม พร้อมกับรอยยิ้มบางๆอันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว แต่มันกลับดูกวนประสาทในสายตาฮยอกแจซะอย่างนั้น
“เรื่องของชั้น”ฮยอกแจยังคงแวดใส่คิบอมอย่างไม่ยอมแพ้
“เฮ้อ...ทำไมถึงดื้อจังนะ”คิบอมพึมพำเสียงแผ่ว แต่ก็แน่นอนล่ะ ว่าฮยอกแจได้ยินมันเต็มๆสองหู
“เอ๊ะ...นี่...ว่าชั้นดื้อเหรอ”ฮยอกแจพลิกตัวหันมาแวดใส่คิบอมอีกครั้ง
“หืม...เปล่านี่...”คิบอมตีหน้าซื่อ แกล้งทำเหมือนไม่รู้เรื่องไม่รู้ราว
“นายคิดว่าชั้นแก่แล้วหูตึงเรอะ ทำไมชั้นจะไม่ได้ยินว่านายบ่นถึงชั้น”ฮยอกแจโวยวายสีหน้าจริงจัง
“เปล่านะ ฮยอกแจพูดเองหมดนะ”คิบอมแกล้งทำหน้าเหรอหราใส่คนตรงหน้า
“เอ๊ะ...นี่...”ฮยอกแจได้แต่พูดค้างเอาไว้แค่นั้น เพราะรู้ตัวดีว่าตัวเองเป็นรองคิบอมอยู่มาก ถ้าจะโวยวายอะไรไปคิบอมก็มีแต่เหนือกว่าอยู่ดี
“เอ้อ...ฮยอกแจ...ผมว่าเรานอนเถอะนะ พรุ่งนี้มีงานแต่เช้าเลย”คิบอมเปลี่ยนเรื่อง ดวงตาคมปิดพริ้มคล้ายจะบอกให้ร่างบางพอได้แล้ว
“ไอ้เด็กบ้า”ฮยอกแจว่าร่างสูงเบาๆ แต่ก็หลับตาลงแต่โดยดี
“ฝันดีนะครับ”คิบอมกล่าวบอก มือหนาดึงตัวคนตัวเล็กเข้ามาแนบกับตน จนตอนนี้จะเรียกว่าทั้งสองแนบชิดกันทั้งร่างกายก็ว่าได้
“อือ...เช่นกัน”ร่างบางเอ่ยตอบกลับเสียงแผ่ว ก่อนที่จะค่อยๆจมดิ่งเข้าสู่ห่วงนิทราไปพร้อมรอยยิ้มจางๆที่เกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัว
~ท่ามกลางความเงียบงันในช่วงเวลาดึกสงัด~
“ฮยอกแจ...ไม่ว่าพรุ่งนี้จะเป็นยังไง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น สู้กับมันนะ...ผมจะดูแลฮยอกแจอยู่ห่างๆเอง...เชื่อผมสิ”เสียงนุ่มของชายหนุ่มดังขึ้นบอกคนตัวเล็กที่นอนหลับสนิทอยู่ในอ้อมกอดของตน ดวงตาคมมองไล่ไปทั่วใบหน้าขาว ไล่ลงมาที่ซอกคอเรียว แล้วเลื่อนไปทั่วร่างกายเพื่อจะสำรวจสิ่งที่เปลี่ยนไปในแต่ละวันของคนๆนี้ คนที่เขารักและแคร์มากที่สุด...ลี ฮยอกแจ...
ได้แต่อยู่...ห่างๆ...
ทั้งที่ยัง...ห่วงๆ...
และไม่มีสิทธิหวง...
เพราะไม่ใช่ “เจ้าของเธอ”
---------2 be continue----------
เม้นเยอะๆนะคะ
มีเม้นเพิ่มไม่ถึง 13 เม้น ไม่อัพค่ะ
ความคิดเห็น