คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : Chapter 16 : เดทจอมปลอม
บทที่ 16
เดทจอมปลอม
“ให้ถามไหม ว่าฉันรู้สึกดีรึเปล่ากับการที่ต้องมาเดทกับคนลึกลับแบบนายเนี่ย” ฉันลอบถอนหายใจอย่างป่วยจิตก่อนจะกอดอกมองบุคคลปริศนาที่ยืนอยู่ข้างๆฉัน บนถนนเขาคนนั้นใส่ชุดสีดำ กางเกงดำ หมวกสีดำ กันแดดสีดำทุกอย่างล้วนเป็นสีมืดมิดดับสนิททั้งสิ้น บนลานช็อปปิ้งที่มีผู้คนพลุกพล่านกันอย่างหนาแน่นใกล้ๆกับบริษัท นี่ถ้าเขาไปยืนอยู่ใกล้ๆกับร้านทอง คนเขาอาจคงจะนึกว่าเป็นโจรมาปล้นทองไปแล้ว แบบว่าถ้าจะแปลงโฉมซะขนาดนี้ก็เซนเซอร์กันเลยเถอะ -___-^ และถ้าให้ทายว่าคนคนนี้เป็นใคร…แน่นอนล่ะ นักร้องซุปเปอร์สตาร์ระดับประเทศ…ซีไนท์นั่นเอง แปะ แปะ !
หลังจากที่ฉันเสนอแผนเด็ดๆ ให้เขาฉันก็ต้องมาจนปัญญากับแผนนั้น เพราะหมอนี่ดันกวนประสาทฉันด้วยการให้ฉันเป็นคู่เดทสร้างบรรยากาศกับเขา ถึงอีตาซีลจะคัดค้านแต่ก็ต้องยอมแพ้เพราะวินเทจก็เห็นด้วย รวมคะแนนเป็นสองต่อหนึ่ง แบบว่า…ปฏิเสธอะไรไม่ได้เลยเพราะเขาเถียงกลับมาว่า…ฉันเองที่เป็นคนเสนอมา แล้วคนอย่างฉันจะไปทำอะไรได้ นอกจากทนรับชะตากรรมนั่นอย่างจำทน TOT
“ทำไม เดินกับฉันมันลำบากมากนักหรือไง” เขาโวยวายเหมือนเด็กหิวนมไม่มีผิด
“ฉันน่ะไม่ แต่นายน่ะสิ ใส่ซะขนาดนี้ฉันกลัวว่าจะหัวทิ่มท่อสาธารณะตายซะก่อนเพราะมองไม่เห็นทาง =O=”
“พูดอย่างกับฉันพอใจกับการแต่งสไตล์อย่างนี้ เธอน่ะ พามาที่นี่ทำไม คนก็เยอะแยะ”
“แล้วนายจะเลือกฉันมาเป็นคู่เดทเล่นๆทำไมล่ะ มีตั้งเยอะก็ไม่เลือก”
“ก็ฉันอยากเลือกเธอ…” ซีไนท์พูดเสียงแผ่วเบาและจากคำพูดของเขากลับทำให้ใบหน้าของฉันร้อนผ่าวผิดปกติ ไม่สิ! มันอาจเป็นผลกระทบจากแดดร้อนๆ ก็ได้นะ -/////- “และเธอก็ต้องรับบทเป็นคู่ของฉันในวันนี้ด้วย มีปัญหาอะไรไหม” ให้ตายสิ! ตกม้าตาย ณ ทันใด ฉันเกือบเผลอหลงไปกับคำพูดของหมอนี่ซะแล้วถ้าไม่มีคำหาเรื่องนั่นแทรกมาอีก =O=^
“ว่าแต่…นี่มันที่ของคนเดทกันบ้านเธอหรอ” ซีไนท์พูดก่อนจะเหลือบมองไปรอบๆตัวที่เต็มไปด้วยร้านขายของจิปาถะมากมาย ฉันเถียงเขาหรอกนะ เพราะมันก็เป็นอย่างที่เขาว่าจริงๆ ฉันพาเขามาตลาดสินค้าวัยรุ่นเล็กๆ ไม่ใช่อะไรหรอกนะ พอดีว่าฉันไม่ได้อยู่แถวนี้ก็เลยไม่รู้ทางอะไรนัก รู้จักที่นี่ก็แค่ตอนขับรถผ่าน เท่านั้นเอง TOT
“งั้นเริ่มกันเลยดีกว่านะ!” ฉันมองไปรอบๆที่แห่งนี้ก่อนสายตาไปปะเข้ากับร้านขายสัตว์เลี้ยงเล็กๆ ที่มีแต่สัตว์น่ารักๆเต็มไปหมด ฉันเลยไม่รอช้ารีบดึงมือของซีไนท์ตามไปที่ร้านนั่นด้วย ไม่อยากจะบอกว่าฉัน เป็นคนมีเมตตา มุทิตา อุเบกขา กับสัตว์มากขนาดไหน -O- แต่ฉันสังเกตเห็นสีหน้าของซีไนท์ที่ดูผิดปกตินะ เขาเหงื่อซึมเล็กน้อยเมื่อเข้ามาในร้านแล้วก็หยุดยืนอยู่หน้าร้านไม่ยอมเข้ามาข้างในร้านอยู่พักหนึ่ง
“ซีไนท์ ยืนนิ่งทำไมละ เข้ามาสิ”
”คือฉัน…”
“นี่…ตอนนี้เรากำลังเดทกันอยู่นะ นายยอมๆฉันวันนึงหน่อยน่า”
ฮึบ! ไม่ต้องรอเขาตอบกลับมา ฉันก็ดึงเขาเข้าไปในทันที กว่าจะดึงเขาเข้ามาได้นี่เล่นแทบเหงื่อตกกันเลยทีเดียว =O=;;
“ว๊าววว ตัวนี้น่ารักเนอะ ว่าไหม” ในร้านมีคนหลายคนกำลังเลือกเล่นกับสัตว์แต่ละตัว ฉันพาซีไนท์ไปที่กรงสุนัขตัวเล็กๆตัวหนึ่งที่น่าจะเป็นพันธ์ชิสุสีขาวๆ มันจ้องตาฉันซะแป๋วเลย ส่วนเจ้าของร้านก็ยืนยิ้มอยู่ข้างๆฉันก่อนจะเปิดกรงแล้วเอามันออกมาให้ฉันอุ้มเล่น
“ลองเล่นกับมันได้นะ หนู” เจ้าของร้านยิ้มก่อนจะกลับไปนั่งโต๊ะตามเดิม ฉันเล่นกับมันได้สักครู่ก็หันไปหาซีไนท์ที่กำลังเมินหน้าไปทางอื่น
“ซีไนท์”
“….”
“นี่แหน่ะๆ กล้าเมินฉันหรอ ไอ้หน้าหล่อ”
“เฮ้ยย! =[]=”ฉันเอาเท้าของชิสุน้อยไปสะกิดแขนของซีไนท์แล้วดัดเสียงเป็นสุนัขน้อยเล่นๆ แต่ปฏิกิริยาของซีไนท์นี่สิที่ทำให้ฉันแทบช็อกค้างกลางอากาศไปสามวิ หลังจากที่ซีไนท์โดนเจ้าตัวน้อยสะกิดแล้วถอยหลังอัตโนมัติไปสองเมตรทันทีที่ได้สัมผัส ฉันไม่ค่อยอยากคิดหรอกนะว่า นายจอมหยิ่งจองหองโมโหร้ายอย่างเขาจะกลัวกับสุนัขตัวเล็กๆ แต่ว่า…ลองใหม่ดีกว่า =O=
“พี่ชาย ๆ หนีผมทำไมหรอครับ!” ไม่รอช้า ฉันรีบเอาเจ้าตัวน้อยเข้าไปอยู่ใกล้ๆกับซีไนท์ที่อยู่มุมห้องอีกครั้ง และผลที่ได้มาก็ทำให้ฉันถึงกับระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
“เฮ้ยยยๆ ! =[]= เอามันออกไปไกลๆฉันนะ”
ชัดเลย! หมอนี่กลัวแม้กระทั่งหมาน้อยตัวเล็กๆ >O< ที่แท้ที่เขาเหงื่อตกก่อนเขาร้านและทำเมินเวลาฉันเล่นกับสุนัขเป็นเพราะเขากลัวน้องหมาตัวเล็กๆนี่เอง ดวงตาสีดำสนิทที่ดุร้ายตอนนี้กลับหลับตาปี๋ในแบบที่ฉันไม่เคยเห็น
“ฮะๆ มันเป็นแค่หมาตัวเล็กเองนะ ไม่ต้องกลัวหรอกน่า”
“ใครบอกว่าฉันกลัว” เขาลืมตาขึ้นมาก่อนจะเถียงปาวๆ
“งั้นก็กอดผมหน่อยนะครับผม ! ^O^”
“ละติน! =[]=”
ฉันเอาน้องหมาที่ซ่อนไว้ข้างหลังก่อนจะยื่นมันใส่ตรงหน้าเขาและเอาไปใกล้หน้าอกของซีไนท์ให้หมอนั่นกอด ก่อนจะแกล้งยื่นมันให้เขาอุ้ม ถึงเขาจะมือสั่นๆแต่ก็ยอมอุ้มน้องหมาตัวนั้นอยู่ดีคงเพราะกลัวมันจะหล่น
บางที…หมอนี่ก็มีมุมน่ารักเหมือนกันนะ
เอ๊ะ! =O= นี่ฉันคิดอะไรอยู่เนี่ย บ้าไปแล้วหรือไงเรา
“นี่ เอาไปมันออกไปหน่อยได้ไหม” หลังจากที่ฉันกำลังเหม่อลอยเพ้อไปตามอากาศ ซีไนท์เหมือนจะเริ่มปรับตัวกับหมาน้อยตัวนี้ได้แต่ตัวเขาก็ยังสั่นๆอยู่เล็กน้อย เมื่อชิสุตัวนี้กำลังเลียแขนเขาอย่างเมามัน “มันคงไม่ได้เห็นแขนฉันเป็นน่องไก่หรอกนะ -__-^”
“ฮะๆ โอเค งั้นไปพักก่อนนะ เจ้าหมาน้อย”ฉันค่อยๆเอาหมาน้อยออกจากอ้อมแขนของเขาก่อนจะเก็บันเข้ากรงเหมือนเดิม แล้วหันไปมองซีไนท์ที่เหงื่อตกเป็นเจ้าเข้า ถึงแม้ว่าเขาจะปกปิดหน้าตาตัวเองไว้เยอะก็เหอะนะ =O=
“น่ารักกันดีเนอะ แฟนคู่นี้ เหอะๆ”ลุงเจ้าของร้านเดินเล่นมาอยู่ตรงที่ฉันกับซีไนท์ยืนอยู่ฉแล้วคงนึกว่าฉันเป็นแฟนกับซีไนท์เลยพูดหยอกๆ
“เอ่อ…คือว่าหนูมะ...”
“ขอบคุณครับ ^^”
“นี่!” ฉันหันไปแหวใส่ซีไนท์ก่อนจะตีแขนเขาเบาๆ เมื่ออีตาซีไนท์ดันเออออไปกับตาลุงคนนั้นแบบไม่ปรึกษาอะไรฉันก่อนเลยสักนิด แต่…ฉันกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อยนะ พูดอย่างนี้ฉันก็เสียหายหมด ! =////= ซีไนท์ขยิบตาให้ฉันเล็กน้อยก่อนจะเดินนำหน้าออกจากร้านไป ฉันเลยเดินตามเขาไปก่อนจะต้องชะงักเมื่อแผ่นหลังของเขากระแทกเข้ากับดั้งงามๆของฉันอีกครั้ง
นี่เป็นครั้งที่สองแล้วนะ ที่นายจะทำให้ดั้งฉันหักน่ะ TOT!
“อุ๊ย! คุณน้องทั้งสองมาร่วมกิจกรรมกับคุณพี่ไหมคะ เป็นกิจกรรมสำหรับคู่รักนะคะ” ฉันโผล่หน้าออกจากหลังของซีไนท์ก่อนจะเจอกับคุณพี่สุภาพบุรุษหัวใจแหววคนหนึ่งที่กำลังอ้อนวอนอยู่ตรงหน้าซีไนท์ ก่อนที่หล่อนจะชี้ไปยังซุ้มเล็กๆที่มีคู่รักอยู่สี่คู่กำลังรอลุ้นอยู่หน้าซุ้มและมีตุ๊กตามินเนียนตัวใหญ่ตั้งอยู่บนโต๊ะ และรางวัลอีกอย่างที่เป็นแหวนคู่รัก
มินเนียน ! แหวนเงิน !
ไม่ได้นะ…ไม่ได้ ซีไนท์เป็นถึงนักร้องดังถ้ามีคนจำเขาได้ต้องแย่แน่ๆ ถึงของรางวัลมันจะยั่วใจถึงขนาดไหนก็ห้ามเลยนะยัยละติน TOT
“เอ่อ คือว่าเราสองคนจะกลับกะ…”
“ได้สิ”
=[]= !
งงงันไปชั่วขณะที่อยู่ๆซีไนท์ก็ตอบรับเล่นเกมนั่นทั้งๆที่เขาออกจะเกลียดงานแบบนี้ซะด้วยซ้ำ คุณพี่คนนั้นหัวเราะร่าพลางกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจก่อนจะรีบจูงมือของซีไนท์และฉันเข้าไปที่ซุ้ม
“เอ่อ..ไม่ทราบว่า คุณผู้ชายถอดแว่นออกหน่อยได้ไหมคะ จะได้เห็นหน้าชัดๆหน่อย”
“คือว่า! เขาเป็น..ตาแดง ค่ะ ตาแดง! ก็เลยต้องใส่แว่นดำ” ฉันรีบพูดแก้ต่างให้ซีไนท์อย่างลนลาน เจ๊แกทำหน้าแบบถึงบางอ้อก่อนจะเดินนำหน้าพวกเราไปอยู่ที่หน้าซุ้ม
“ซีไนท์ นี่นายทำไมถึงตอบรับล่ะ เกิดมีคนจำนายได้นี่ตายเลยนะ” ฉันแอบพูดเสียงเบาๆกับเขาไม่ให้คนอื่นได้ยินเมื่อพวกเราเดินกันมาถึงหน้าซุ้ม
“ปากเธอกับหน้านี่มันไม่ค่อยตรงกันเลยนะ”
“ฮะ ! =O= หน้าฉันมีอะไรติดอยู่หรอ” ฉันลูบหน้าตัวเองไปมาอย่างสงสัย แต่ซีไนท์กลับหัวเราะออกมาเมื่อเห็นฉันทำหน้าเหวอๆ
“นี่ ฉันหมายถึงหน้าเธอน่ะ มันบ่งบอกว่าอยากได้รางวัลขนาดไหนต่างหากล่ะ” เขามองหน้าฉันก่อนจะยิ้มบางๆให้ …คำพูดของเขาทำให้ฉันถึงกับนิ่งไป เขาสังเกตถึงความรู้สึกของฉันด้วยหรือเนี่ย งั้นที่เขายอมตกลงเรื่องเล่นเกมเพราะเห็นแก่ฉันหรอ
พระเจ้า! หมอนี่คิดทำอะไรเพื่อคนอื่นก็เป็นแฮะ
“หน้าฉันมันดูออกขนาดนั้นเลยหรอ =O=”
“ใครดูเธอไม่ออก ก็ไปตายซะเหอะ”
“ชิ!” ถึงฉันจะงอนเขาเล็กน้อยแต่กลับแอบยิ้มอยู่เงียบๆ
“เอาล่ะค่ะ ! ตอนนี้เราก็ได้คู่รักที่ร่วมแข่งขันครบห้าคู่แล้ว เกมแรกที่พวกเราจะได้กันก็คือ ‘เกม Pocky ขยี้รักค่ะ’ เราจะให้ป๊อกกี้แก่ทุกคู่เป็นจำนวนสามชิ้นและห้ามทำหล่นหรือประกบปากจูจุ๊บกันเด็ดขาดเลยนะคะ และเริ่มจับเวลา หากคู่ของใครที่กินได้หมดก่อนสามคู่แรกจะชิงกับเกมต่อไปค่ะ”
ฉันเหลือบหันไปมองคู่ต่อสู้ข้างๆแล้วถึงกลับกลืนน้ำลายไปอึกใหญ่เมื่อเห็นว่าแฟนของผู้ชายคู่ช้างๆนี่คือไม่แตกต่างอะไรกับแม่ช้างน้อยกลอยใจลืมโขลงเลยสักนิด หล่อนมองมาทางคู่ฉันก่อนจะเหยียดยิ้มอย่างผู้ชนะให้ และกอดคอแฟนชายที่ผอมบางแน่นซะจนเขาแทบหายใจไม่ออก นี่หล่อนคงไม่ได้นึกว่าฉันจะชอบแฟนของเธอหรอกนะ =O=
คุณพี่หัวใจแหววยื่นป๊อกกี้แท่งวางไว้บนโต๊ะคนละสามชิ้นของแต่ละคู่ก่อนที่คุณเธอจะเตรียมเป่านกหวีด เอาล่ะ! เพื่อมินเนียน สู้เว้ยย! =[]=
“START ปรี๊ดดด!” ทันทีที่เสียงนกหวีดดังฉันก็หยิบป๊อกกี้ขึ้นมาก่อนจะยื่นปลายของป๊อกกี้ใส่ปากซีไนท์ และฉันก่อนที่ฉันจะรีบกัดมันเข้าปากไปเรื่อยๆจนกระทั่ง…มันใกล้จะหมดแท่งแล้วและหน้าของฉันกับเขาอยู่ห่างกันในระยะประชิด =////= ฉันจะไม่เกิดอาการหน้าร้อนๆที่หน้าเลยถ้าซีไนท์ไม่กินไปแล้วจ้องหน้าฉันไปแบบนี้ ทำไมใจฉันต้องเต้นไม่เป็นจังหวะในเวลาแบบนี้ด้วย ! นี่ไม่ใช่เวลามาจิตใจอ่อนไหวเลยนะ ขืนชักช้ารางวัลได้หายไปในพริบตาแน่ T^T
ฉันกับซีไนท์กินป๊อกกี้กันจนถึงแท่งที่สามและเวลาที่ผ่านมาใจของฉันก็เต้นไม่เป็นจังหวะอยู่ตลอดเวลา แม้ว่าฉันจะปิดมันเอาไว้ก็เถอะ และในที่สุด…! ฉันกับเขาก็กินป๊อกกี้ครบทั้งสามแท่งโดยไม่ผิดกติกา
“เย้!! เราทำได้แล้ว..ซีไนท์”
“นี่! ยัยบ๊อง เบาๆหน่อยสิ ชื่อฉันมันยิ่งไม่เหมือนใครอยู่” ฉันกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจเมื่อรู้ว่าตัวเองกินเสร็จก่อนจะต้องปิดปากแบบออโต้ทันทีเมื่อลืมไปว่าตอนนี้ฉันอยู่กับซุปเปอร์สตาร์ระดับประเทศอย่างเขา ตายล่ะ! นี่ถ้าซีไนท์ไม่บอกฉันคงแหกปากดังลั่นจนชาวบ้านรู้กันหมดแล้วแน่เลย TOT
แต่…เหมือนฉันจะช้าอะไรไปบางอย่าง
‘กริ๊งงง!’
“เย้ๆ ฉันกินกันหมดแล้ว” ยัยคู่ที่มียัยแม่ช้างนั่นกระโดดกอดกับแฟนเมื่อกดกริ่งเสร็จและคู่ของฉันถึงแม้จะกินเสร็จก่อนแต่ฉันกลับลืมกดกริ่งที่บนโต๊ะนั่นก็ถือว่าหมดสิทธิ์
และ…เธอก็ได้ตั้งสิบห้าคะแนนไป TOT
‘กริ๊งงง!’ ซีไนท์เป็นคนกรดกริ่งแทนฉันที่จิตล่องลอยไปไม่รู้ไหนต่อไหนและกว่าจะเรียกสติกลับมาได้ฉันก็แทบทรุดเลยทีเดียว
“เป็นไงละ มัวแต่ดีใจจนลืมกดกริ่ง”
“ก็ฉันลืมอ่ะ มันมัวแต่ดีใจอย่างเดียวเลย TOT”
“ช่างเถอะ ยังไงเราก็มีสิทธิ์ลุ้นในรอบต่อไปอยู่ดีแล้วก็ยังได้ตั้งสิบคะแนน” ซีไนท์ทำหน้าเฉยก่อนจะยีหัวฉันเล่นซะจนทรงที่ฉันหวีซะเรียบแปล้ กลายเป็นไอน์สไตร์ฟูฟ่องไปหมด
“ตอนนี้เราเหลือคู่รักอยู่สามคู่แล้วนะครับ ต่อไปเป็น ‘เกมยกรักพิทักษ์ใจ’ เราจะให้ฝ่ายชายเป็นผู้แบกฝ่ายหญิงไว้ด้วยการขี่คอแบม้าก้านกล้วยนั่นเอง ใครที่ยกได้นานที่สุดสองคู่แรกจะได้เข้าสู่รอบไฟนอลนะคะ เอาล่ะค่ะ โก!!” ฉันเหลือบหันไปมองซีไนท์อย่างเกร็งๆ เมื่อต้องรู้ว่าฉันต้องขี่คอเขา…ก็เขาเป็นคนไม่ค่อยยอมใครแบบนี้แล้วเขาจะยอมให้ฉันขี่คอหรอ TOT
“ขึ้นมาสิ เริ่มกันแล้วนะ”
“=O=” ฉันไม่รอช้าเมื่อซีไนท์ย่อตัวนั่งลงให้ฉันที่กำลังพยายามขึ้นหลังเขาอย่างยากลำบาก แต่ก็ยังดีที่วันนี้ฉันใส่กางเกงไม่อย่างนั้นคนคงมองฉันตาถลนกันหมดแล้ว หลังที่ฉันขึ้นหลังเขามาได้ฉันก็เหลือบไปมองคู่ยัยช้างน้ำข้างๆที่แอบทำลับหลังกรรมการแล้วชนคู่ข้างๆ อย่างไม่ลดละ และทันทีที่ยัยนั่นทำสำเร็จ เป้าหมายต่อไปก็คงจะเป็นคู่ฉันแน่ T^T แต่…ตอนนี้น่ะสิ ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังขาสั่นเพราะกลัวว่าจะตกพื้น
“นี่ จะไม่ให้ฉันหายใจหรอไง” ซีไนท์ถามอย่างยากลำบากเมื่อฉันดันไปรัดคอเขาซะแน่น
“แง TOT ฉันกลัวตกอ่ะ นายตัวสูงออกขนาดนี้ ฉันกลัวก้นกบฉันกระแทกพื้น !”
“ความสูงแค่นี้เธอไม่เป็นไรหรอกน่า ผ่อนมือลงหน่อยสิ”
“ไม่เอา ฉันกลัว TOT!”
“นี่ ยัยบ้า มีฉันอยู่ทั้งคน ไม่ต้องกลัวหรอก” คำพูดของซีไนท์ทำให้ฉันเงียบกริบไปชั่วขณะพร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงอีกครั้ง ฉันลืมสถานการณ์ตอนนี้ไปเลยว่าตอนนี้ฉันกับซีไนท์อยู่แนบชิดกันขนาดไหน พอตั้งสติได้อีกทีฉันก็ค่อยๆลดแรงแขนที่รัดเขาแน่นออก
ไม่ได้เขินนะไม่ได้เขิน! แค่ปรับตัวไม่ทันเท่านั้นเอง =////=
“เราได้ผู้เข้าสู่รอบไฟนอลสองคู่แล้วแล้วครับ!” ฉันหันหน้าไปหากรรมการคนนั้นและสองคู่ที่แข่งขันกันและก็พบว่าคู่ของยัยอ้วนช้างน้ำเป็นผู้ตกรอบ เพราะเป็นคนชนคู่ข้างๆ แต่เพราะน้ำหนักตัวที่มากเกินไปของหล่อนเลยทำให้แฟนผู้ชายที่ผอมๆบางๆ ของเธอประคองน้ำหนักไม่ไหว เลยถูกยัยช้างน้ำนั่นล้มทับเป็นกล้วยตากกันเลยทีเดียว อนาถแท้ =_=;
แต่ว่า…คู่ของฉันเข้ารอบ
เข้ารอบ!! วะฮู้ ของรางวัลอยู่ใกล้แค่เอื้อมนิดเดียว
“ต่อไปเป็นเกมสุดท้ายของคู่รักคู่อึดแห่งซุ้มนี้แล้วนะคะ เป็นเกมที่ชื่อว่า ‘เดารักตรงใจ’ เราจะให้คู่รักทั้งสองคู่ทายใจกันในแต่ละเรื่องมีห้าข้อ โดยคำถามจะให้ผ่ายหญิงเป็นคนตอบและฝ่ายชายเป็นคนเฉลย คู่ใครตอบตรงกันมากที่สุดก็ได้รับรางวัลไปเลยค่ะ เดี๊ยนเอาใจช่วยทุกคู่นะคะ เรามีกระดานมอบให้แก่ทุกคนนะคะ เชิญนั่งลงบนโต๊ะเลยค่ะ” ฉันกับซีไนท์นั่งฝั่งตรงข้ามกันและมีกระดานวางไว้ตรงหน้าเหมือนกับคู่ฝั่งตรงข้าม ถามว่าฉันรู้จักเขามากพอไหม ถ้าเอาจริงๆละก็…ฉันก็ไม่ค่อยแน่ใจอะไรกับเขามากนักหรอก เพราะหมอนี่เป็นคนที่ชอบอารมณ์แปรปรวนบ่อย! =O=
“คำถามแรก แฟนคุณเคยมีแฟนมาแล้วกี่คน”
เป๊ะ! ไม่มีใครที่รับนิสัยเลือดร้อน เจ้าอารมณ์ อย่างซีไนท์ได้หรอกจริงๆ ขนาดฉันที่ว่าอึดแล้วยังแทบรับไม่ไหวเลย T^T เมื่อเวลาครบสองนาที กรรมการก็ให้เปิดกระดานพร้อมกันและ..
ไม่มี -----> ของฉัน
ไม่มี------>ของซีไนท์
“ว้าว! มีเพียงคู่ของฝั่งนี้นะคะที่ได้คะแนน งั้นเราไปเริ่มข้อสองต่อเลยดีกว่าค่ะ” ฉันแอบลอบยิ้มอย่างดีใจทีกรรมการชี้มาทางฉัน พลางหันไปอนาถากับผู้ชายคู่ข้างๆที่โดนเมียกระทำรุนแรงเมื่อเขาดันเขียนของเขาไปว่า ‘สิบคน’ ขณะที่แฟนของเขากลับเขียนว่าไม่มี =__=^
“คำถามต่อไป ฝ่ายชายชอบร้านอาหารอะไร”
ชิบช่วงป่วงวาย TOT แล้วนี่ฉันจะไปรู้ไหมว่าเขาชอบทานร้านไหน ซีไนท์เหลือบมองมาทางฉันก่อนจะพูดปากลอยๆที่พอจับใจความได้ว่า ‘ที่เราเคยไปกัน’
‘Italian Bruno!’
ฉันไม่รอช้าก่อนจะรีบเขียนมันลงไปในกระดานและไม่ช้านักเราสองคนก็ได้คะแนนนำคู่ข้างไปถึงสองข้อ
“คำถามต่อไปค๊า นี่ถ้าคู่อีกคู่ยังไม่รีบตีไข่ในข้อนี้ รางวัลจะตกเป็นของคู่นี้ทันทีเลยนะคะ ขอถามว่า ฝ่ายหญิงใส่บราสีอะไร”
ฉันไม่อยากจะบอกเลยว่าคนคิดคำถามช่างโรคจิต TOT
วันนี้ฉันใส่บราลายแดงมา แต่ซีไนท์น่ะสิ พระเจ้า! เขาจะตอบถูกไหม
“เอาล่ะค่ะ พลิกกระดานเลย!!”
ลูกไม้ -----> ซีไนท์
ลูกไม้ -----> ฉัน
O_O!
“รางวัลของผู้ชนะของคู่นี้นะคะ ได้รับแหวนคู่และตุ๊กตามินเนียนคู่ไปเลยค่ะ! ตบมือให้กับความหวานของคู่นี้ด้วยค่ะ >O<” พี่กรรมการตบมือให้ฉันพร้อมกับผู้คนโดยรอบก่อนจะยกตุ๊กตามินเนียนตัวใหญ่พร้อมด้วยแหวนเงินคู่น่ารักๆ มาให้ฉันรับ
“…..” เหมิอนตัวเองกำลังเอ๋อ
“รับสิ ละติน อยากได้ไม่ใช่หรอ” ซีไนท์ช่วยฉันถือแหวนก่อนจะแบกตุ๊กตาอีกตัวให้
“เย้! เราชนะแล้วซีไนท์ >O<” ทันทีที่ฉันตั้งสติได้ก็กระโดดโลดเต้นเหมือนคนบ้าและถือตุ๊กตาไว้อยู่ในมือก่อนจะหันไปเขย่าตัวซีไนท์ราวกับตุ๊กตาหน้ารถไปมา โดยที่ฉันไม่ทันสังเกตเลยว่าเริ่มมีความผิดปกติเกี่ยวกับซีไนท์ที่เกิดจากการกระทำของฉัน…
“ซวยแล้ว” เสียงแผ่วเบาของซีไนท์ทำให้ฉันหันไปหาเขาแล้วแทบช็อก
แว่นของเขาหลุด…เพราะแรงเขย่าฉัน
หมวกเขาหล่นไปกองอยู่ที่พื้น
=[]= ตายแล้ว วันบรมซวยแห่งชาติ!
“กรี๊ดดดด ! นี่มันซีไนท์นี่”
“ไอ้ทำตัวลึกลับคนนี้เป็นซีไนท์หรอ กรี๊ดดด!”
“เฮ้ย! แล้วยัยผู้หญิงแคระแกรนคนนั้นเป็นใครอ่า”
เสียงกรี๊ดดังระงมของวัยรุ่นที่อยู่รอบข้างและเดินจับจ่ายซื้อของต่างพามารุมมะตุ้มกันที่ซุ้มอย่างหนาแน่นและคับคั่งรวมถึงยัยเจ๊ที่ชวนฉันมาเล่นเกมก็ส่งเสียงปรอทแตกของพวกหล่อนกันอย่างไม่เกรงใจใคร เมื่ออุปกรณ์การปลอมตัวของซีไนท์หล่นลงเพราะความผิดพลาดทางเทคนิคของฉัน TOT และตอนนี้พวกเธอเริ่มเข้ามาอัดแน่นตรงที่พวกฉันยืนอยู่ในขณะที่พวกเราสองคนกำลังหอบตุ๊กตากับแหวนอยู่
ความผิดฉันแท้ๆเลยเชียว! TOT
“ซีไนท์ มานี่เร็ว” ฉันรีบดึงมือซีไนท์ออกไปทางช่องแคบๆที่ไม่มีใครเบียดเข้ามาก่อนจะหนีฝูงชนออกไปอย่างรวดเร็วและออกไปทางหน้าตลาด ไม่แปลกเลยที่จะมีเสียงของผู้คนดังตลอดทาง ฉันกับซีไนท์กระหืดหระหอบยกตุ๊กตาตัวใหญ่สองตัววิ่งไปเรื่อยๆ แต่พอเดินใกล้จะถึงหน้าตลาด ซีไนท์ก็ปล่อยมือออกจากฉันแล้ววิ่งไปทางข้างหลังที่อยู่ไม่ไกลก่อนจะก้มลงเก็บอะไรสักอย่าง
เขามัวเก็บอะไรนะ TOT นี่มันไม่ใช่เวลาเลยนะ!
และทันทีที่เขาวิ่งมาหาฉัน เราสองคนก็รีบวิ่งออกนอกตลาดและคิดว่ามันน่าจะปลอดคนเยอะๆ เมื่อมีแท็กซี่คันหนึ่งผ่านมาฉันเลยไม่รอช้าที่จะยัดร่างฉันพร้อมกับตุ๊กตามหาโคตระใหญ่นี่เข้าไปในแท๊กซี่พร้อมๆกับซีไนท์
“ไปไหนละจ๊ะ หนู” ฉันค่อยโล่งอกเมื่อลุงคนขับแท็กซี่ไม่รู้จักซีไนท์ อาจเพราะลุงแกอายุมากแล้ว เลยอาจสนใจแต่พวกเพลงสุนทรพจน์ =O= ฉันบอกที่อยู่บ้านของพวกซีไนท์ไปก่อนที่ลุงแกจะขับสปีดปรู๊ดปร๊าดอย่างรวดเร็วทันที ทำเอาฉันทั้งสีคน…หมายถึง มินเนียนอีกสองตัวด้วยน่ะ แทบหน้าคว่ำกันเลยทีเดียว
“ซีไนท์ เมื่อกี้นายเก็บอะไรน่ะ ฉันจะบ้าตายแล้วนะ พวกคนอื่นๆ ตามนายมาทัน” ฉันลอบทำเสียงดุเขาเบาๆ ก่อนที่เจ้าตัวจะเผยยิ้มบางๆ ออกมาแล้วค่อยๆคลี่กำมือที่กำไว้แน่นออก สิ่งที่อยู่ในมือนั้นคือ แหวนคู่ที่เราสองคนได้จากกิจกรรมนั้น และมีแค่แหวนสองอันส่วนกล่องกระเดนหายไปไหนไม่รู้ต่อไหน กับอีแค่แหวนเล็กๆสองอันนี้ เขาถึงยอมเสี่ยงไปเก็บมันออกมาเลยหรอ…มันไม่คุ้มกันเลยนะ
พูดแล้วก็รู้สึกผิด…
ถ้าฉันห้ามเขาแล้วไม่ใจอ่อนอยากได้ของคงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น …
ฉันนี่มันโง่แสนโง่เลยจริงๆ TOT !
“ฉันขอโทษนะ…..” ฉันเอ่ยเสียงแผ่วเบาก่อนจะก้มหน้าลง อันที่จริงแล้วฉันไม่เหมาะแม้แต่จะเป็นผู้จัดการของพวกเขาซะด้วยซ้ำ เป็นถึงคนที่คอยดูแลแต่กลับเป็นตัวที่ทำให้เกิดเรื่องซะอย่างนั้น
“ฉันบอกแล้วไงว่าทำหน้าแบบนี้แล้วมันน่าเกลียด”
“แต่…ฉันน่ะผิดเต็มๆเลยนะ TOT”
“พอเถอะน่า”
“พรุ่งนี้ จะเกิดอะไรขึ้นไหม”
“ไม่มีอะไรหรอกน่ะ”
“ต้องมีสิ! นายหนีพวกเขามาแบบนั้น TOT!”
“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันจะปกป้องเธอเอง เธอไม่ใช่ผู้หญิงอ่อนแอแบบนี้นะ” ซีไนท์พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนก่อนสองมือนั้นจะผลักหัวฉันเบาๆ เข้าไปซบกับไหล่ของฉัน ตอนนี้ฉันแค่รู้สึกเหนื่อยและรู้สึกผิดและตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่ฉันอยากพักผ่อนมากที่สุด….
ความคิดเห็น