คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 8: นางแบบจำเป็น
บทที่ 8
นางแบบจำเป็น
“เสร็จแล้วค่ะ”
ฉันลืมตามองร่างของตัวเองที่อยู่ในกระจก ใบหน้าที่ไร้การแต่งแต้มถูกช่างแต่งหน้าฝีมือใส่ความอ่อนหวานจนกลายเป็นแบบแนวเจ้าหญิงในโลกนิยายสักแห่ง ผมที่เคยมัดไว้อยู่รวบๆ ตอนนี้โดนเครื่องทำผมสารพัดอย่างแปรสภาพกลายเป็นผมลอนปล่อยยาวสลวย เครื่องประดับไข่มุกสีขาวหรูราคาแพงถูกใส่ไว้ตามเรือนร่างเกือบทั่วตัว รับกับชุดแซคยาวสีขาวนวลสะอาดที่เหมือนจะถูกตัดเย็บมาเป็นอย่างดี ทุกอย่างที่สาธยายมาถึงตอนนี้
ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนๆนี้เป็นฉันกับเมื่อห้านาทีก่อนนี้
อันที่จริงฉันก็ไม่ตกใจเท่าไรหรอก เพราะสมัยนี้ต่อให้หน้าเป็นจอมมารบูกลับชาติมาเกิด โฟโต้ชอบก็ช่วยได้จริงๆ - -^
“สวยมากจริงๆค่ะ พี่อยากกลับไปเป็นผู้ชายอีกครั้งเลย ><” พี่ชายที่จิตใจเป็นสาว คนที่ทำผมให้ฉันทำท่าสะดีดสะดิ้งก่อนจะบอกว่าตัวเองอยากกลับไปเป็นแมนเหมือนแต่เก่า ฉันว่าไม่มีทางเป็นไปได้แล้วล่ะ ความเป็นหญิงแทบจะกลืนกินพี่เขาไปทั้งตัวได้แล้ว ดูสิ….หน้าอกของพี่เขาที่เพิ่มขึ้นมาขนาดฉันยังต้องอาย TOT
“ยอเกินไปแล้วล่ะค่ะ เพราะฝีมือของพวกพี่ๆต่างหากล่ะ”
“ฮะๆ เอาล่ะจ๊ะ หนุ่มๆคงรอกันแย่แล้ว ออกไปเลยดีกว่าเนอะ” พี่เขาค่อยๆพยุงตัวฉันขึ้นจากเก้าอี้เพราะชุดแซคที่ฉันใส่อยู่มันสั้นข้างหน้าแต่ข้างหลังนี่ยาวเป็นพรืดอย่างกับชุดแต่งงานเลย พี่เขาคงกลัวว่าถ้าฉันเดินไปไม่ถึงกี่ก้าวคงได้ขายหน้าคนทั้งกองเพราะลงไปนั่งจับกบอยู่ข้างล่างแน่ๆ =O=
ทันทีที่เราสองคนออกมาข้างนอก ฉันก็เห็นซีลเริ่มถ่ายก่อนเป็นคนแรกคงเพราะถ่ายลัดคิวซีไนท์เพราะต้องรอฉันแต่งหน้าอยู่ละมั้ง ฉากของซีลเป็นฉากรักหวานแหววที่เจ้าชายไปช่วยเจ้าหญิงนิทราด้วยการจุมพิตลงฝีปากของเจ้าหญิงคนนั้น พอผ่านไปไม่ถึงนาทีเจ้าหญิงคนนั้นก็ฟื้นขึ้นมาก่อนจะโอบกอดกับเจ้าชายอย่างมีความสุข….แล้วพวกเขาก็เริ่มถ่ายกันจริงๆ ฉันได้ยินมาว่าพวกเขาไม่ได้จูบกันจริงๆแต่แค่ใช่้มุมกล้องให้ดูเหมือนจูบกันให้มากที่สุด
ฉากเรตเยอะขนาดนี้ เธอคงต้องโดนรัศมีความหมั่นไส้จากผู้หญิงทั่วประเทศแน่ =_=;
ฉันเริ่มเห็นการแสดงของซีล..รอยยิ้มอ่อนหวานโผล่ขึ้นบนริมฝีปากของเขขา แต่มันไม่ใช่รอยยิ้มที่เหมือนเด็กอย่างที่เขาเป็นอยู่แต่กลับเป็นรอยยิ้มของผู้ชายคนหนึ่งที่มีให้กับหญิงสาวคนหนึ่ง...พอเวลาที่เขาแสดงราวกับมันไม่ใช่เขา..ดวงตาสีน้ำตาลเข้มกลับมีเสน่ห์ดึงดูดอย่างน่าประหลาด
นี่ถ้าฉันไม่รู้นิสัยของเขาแบบแจ่มแจ้งละก็นะ...ฉันก็คงอาจจะหลงเสน่ห์เขาไปเลยก็ได้...-_-;
"ละติน เธอน่ารักมากเลยนะ" วินเทจที่เดินมาหาฉันเพราะเขายังไม่ถึงซีนของเขาก่อนจะยิ้มแล้วชมฉันด้วยสีหน้าที่เหมือนไม่รู้สึกอะไร หลังจากที่เขาชมฉันทำไมฉันต้องมีอาการกระสับกระส่าย ยิ้มกว้างเหมือนคนบ้าแล้วหน้าแดงเป็นก้นลิงแบบนี้นะ ฉันไม่ได้ขงไม่ได้เขินเขาอะไรเลยนะเพียงแค่ว่าฉันกำลังตั้งตัวไม่ถูกเท่านั้นเอง !
เอ่อ..ยอมรับก็ได้ ว่าฉันเขินเขา =//=
ก็นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่เขาชมว่าฉันน่ารัก..น่ะ
"หน้าแดงทำไมหรอ"
"เปล่านิ! ฉันก็หน้าอย่างนี้อยู่แล้วนะ"
"หรอ "
"เอ่อ..แล้วนายไม่บาดเจ็บอะไรใช่ไหม นายก็เหมือนกันนะถ้านายเป็นอะไรไปแล้วจะทำไง"
"ไม่เป็นไรนิ อย่างน้อยฉันก็ได้ทำในสิ่งที่อยากทำแล้วคือ..การปกป้องเธอ"วินเทจมองหน้าฉันด้วยสีหน้าเฉยๆ เขาไม่รู้เลยหรือไงว่าคำพูดของเขาไม่กี่คำทำให้ใจฉันเต้นแรงขนาดไหน
"ขอบคุณมากนะ"
"ก็เธอคือผู้จัดการของฉันนะ"
เขาตอบฉันหน้าซื่อๆก่อนจะเดินออกไปนั่งต่อบนเก้าอี้ที่อยู่ไม่ไกลนักเพราะเขาน่าจะถ่ายทำเสร็จแล้วตอนที่ฉันกำลังแต่งตัวอยู่ละมั้ง จริงสิ.. ฉันเริ่มมีอาการแปลกๆกับวินเทจเมื่อไหร่กันนะ ตั้งแต่เขาคอยช่วยเหลือฉันจากการโดนแฟนคลับรุม ให้กำลังใจฉันแถมเมื่อกี้เขายังเอาตัวเข้ามาบังฉันโดยไม่ห่วงตัวเองว่าเขาจะโดนอะไรบ้าง ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้บาดเจ็บเหมือนซีไนท์แต่เขาก็ตั้งใจช่วยฉันเหมือนกัน...มันคงจะเริ่มตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอหน้ากันละมั้ง....:)
"แค่ถูกผู้ชายชม ก็ลอยแล้วหรอ" เสียงๆหนึ่งทำให้ฉันต้องหันค้อนกลับไป
"นายช่วยฉันเมื่อกี้ แล้วก็มาพูดอย่างนี้กับฉัน ตกลงนายจะทำดีกับฉันหรือแสร้งทำกันแน่ฮะ! -_-^"ฉันนึกว่าหมอนี่ตั้งใจที่จะทำดีกับฉันเพื่อให้เราสองคนปรับความเข้าใจกันให้ดีขึ้นกว่าเดิมซะอีก มันไร้ประโยชน์...ถ้าหมอนี่ยังคงกวนเส้นประสาทฉันด้วยคำพูดของเขาอยู่แบบนี้น่ะ
"ก็..นี่ฉันอุตส่าห์ช่วยเธอนะ เจ็บฉันก็เจ็บ แผลก็ยังไม่หายเลย แต่เธอกลับไปขอบคุณคนอื่นแทนที่จะเป็นฉัน เธอนี่เป็นพวกอกตัญญูหรอไง"
อาการที่เขาเป็นอยู่...เขากำลังงอนฉันอยู่หรือเปล่า =O= ไม่น่าใช่..หรือว่าเขาโกรธที่ฉันไปขอบคุณวินเทจแทนที่จะเป็นเขาอย่างนั้นหรอ ทำเป็นเด็กไปได้อีตานี แต่ฉันก็เป็นสาเหตุที่ทำให้เขาต้องเจ็บแขนอยู่ดีนั่นแหละ ถ้าไม่ใช่เพราะเขาต้องการจะช่วยฉันไม่ให้โดนที่ตั้งไฟทับเขาก็คงไม่ต้องเจ็บตัวแบบนี้ จริงๆฉันก็น่าจะอ่อนลงให้เขาบ้างเพื่อตอบแทนที่เขาเริ่มมองฉันเป็นเหมือนมนุษย์ธรรมดาไม่ใช่ตัวขยะที่น่ารังเกียจเหมือนแต่ก่อนแถมเขายังยอมรับในตัวฉันให้ทำหน้าที่เป็นผู้จัดการเขาด้วย
ฉันก็เริ่มจะใจอ่อนให้กับความผิดที่นายทำแล้วนะ...ซีไนท์
ฉันมองหน้าเขานิ่งก่อนจะจิ้มแรงๆที่ตรงบริเวณที่เขาเจ็บ
"โอ้ยย! ยัยบ้า ทำอะไรของเธอ"
"นี่ทีหลัง ห้ามเรียกฉันว่ายัยบ้า หรือยัยอะไรก็ตามแต่อีกนะ ไม่งั้นนายโดนแน่ ฉันแค่กำลังตรวจเช็คบริเวณที่จะรักษาแผลให้นายเฉยๆ"
"แล้วเธอมาจิ้มฉันแรงๆทำไมเล่า! เธอจบหมอมาหรือไงถึงจะมารักษาฉันน่ะ"
"ฉันมีเคล็ดลับมาจากยายของฉัน อยู่เฉยๆเหอะ" ฉันจับมือเขาให้นิ่งเพราะหมอนี่ดื้อนัก ดิ้นไปดิ้นมาอย่างกับไส้เดือนชอนไชไปตามดิน ก่่อนจะเป่าลมผ่านเสื้อของเขาสามครั้ง
"โอมเพี้ยงๆๆ แผลจงหายๆๆ" ทันทีที่ฉันท่องคาถาเสร็จที่เวลาฉันชอบซนเดินหกล้มจับกบยายก็จะทำอย่างนี้กับฉันเสมอ ฉันเห็นหมอนั่นหัวเราะกับคาถาช่วยให้ลดความบาดเจ็บของฉันอยู่แวบนึงก่อนที่ทำสีหน้าเย็นชาสโลแกนประจำตัวเขาให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม ... ขี้เก็กชะมัด กลัวเสียฟอรม์ละสิ =O=
"มีคนเคยบอกเธอมั้ยว่าวิธีนี้มันใช้กับเด็กสามขวบ"
"นี่นายจะหาว่าฉันยังไม่โตอย่างนั้นหรอ =[ ]= "
"เธอยอมรับเองนะ ฉันไม่ได้พูด"
"ถึงมันจะไม่ได้ผลทางร่างกาย แต่มันช่วยทางด้านจิตใจได้นะ !"
"เธอลาออกจากการเป็นผู้จัดการแล้วไปเป็นจิตแพทย์เหอะไป"
"ฉันอุตส่าห์คิดว่านายจะกลับตัวเป็นคนดีแทนแล้วซะอีก"
"แล้วตอนนี้ที่ฉันเป็นอยู่ฉันไม่ดีตรงไหนกัน!"
"เอ้าๆ สองคนนั้นน่ะครับ เตรียมตัวถ่ายต่อได้เลยนะครับ" พี่ๆผู้กำกับโบกมือเรียกฉันให้ไปเข้าฉาก ฉันกับซีไนท์เลยหยุดสงครามการฟาดฟันทางคำพูดแล้วเบือนหน้าออกจากกันก่อนจะเดินแยกกันไปคนละทางทั้งที่จุดหมายก็อยู่ที่เดียวกัน ฉันบอกตรงๆนะ นาทีที่ซีไนท์เข้ามาช่วยฉัน กอดฉันที่กำลังร้องไห้ ฉันกลับใจเต้นแรงเหมือนหัวใจจะระเบิดออกมาเลย แต่การพูดของเขากลับทำลายความรู้สึกนั้นหมดเลยจริงๆ ทำไมเขาถึงไม่พูดจาดีๆกับฉันแบบซีลหรือไม่ก็วินเทจนะ =_= แถมเราสองคนยังต้องถ่ายโฆษณาเหมือนคนรักกันอีกทั้งๆที่เพิ่งจะเทลาะกันไปไม่กี่นาทีนี้ แล้วฉันจะมองหน้าเขาติดได้ยังไง
นี่ถ้าไม่เห็นแก่ผู้กำกับนะ!
เอ่อ...ถ้าเป็นส่วนมากก็คือเงินน่ะ -O-
พี่ผู้กำกับกำลังเคลียร์กับฉากใหม่อยู่ จริงๆเรื่องบทฉันได้ติวกับพี่ที่เข้ามาแนะนำฉันขณะแต่งหน้าอยู่ฉันเลยเข้าใจบทอยู่นิดหน่อย ส่วนซีลที่เพิ่งจะถ่ายเสร็จเมื่อครู่นี้เขาเดินยิ้มแฉ่งมาหาฉันก่อนจะ..
"ฉันรู้นะ..ว่าจะทำอะไร หยุดความคิดนั่นซะ -_-" ฉันรู้นิสัยหมอนี่หมดไส้หมดพุงแล้ว เวลามีอะไรเกิดขึ้นเหตุการณ์แรกที่เขาจะทำคือการเดินมากอดผู้หญิงได้อย่างหน้าตาเฉย ชอบแต๋ะอั๋งผู้หญิงโดยไม่ทั้นตั้งตัว ถึงตอนนี้ฉันจะไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขา แต่ฉันก็เป็นผู้หญิงนะ..ฉันอาจจะคิดเข้าข้างตัวเองบ้างในบางครั้งก็ได้ว่าเขาชอบฉัน
"โห่ TOT ละติน ก็แค่ต้องการกำลังใจเฉยๆน่ะ จะได้ไม่อิจฉาเวลาซีไนท์ถ่ายกับเธอ"
"กำลังใจบ้านป้านายสิ จู่ๆก็เข้ามากอดคนอื่นหน้าตาเฉยแบบนี้ คนอื่นเขาจะรู้สึกยังไง"
"อ่ะแหน่ะ รู้สึกกับผมแล้วสิ *O*"ซีลยิ้มหวานก่อนจะทำหน้าลุ้น
"ไม่รู้ ฉันต้องไปถ่ายต่อแล้ว"
ฉันเริ่มเห็นลางไม่ค่อยดีเมื่อซีไนท์ที่อยู่ในฉากหันมามองฉันกับซีลด้วยสายตาไม่ค่อยดีนัก เลยรีบหนีซีลเข้ามาในฉากก่อนจะต้องมาสบตากับซีไนท์ ถึงหมอนี่จะดูหล่อมากแค่ไหนในตอนนี้แต่หน้าบูดของเขาก็ทำให้ฉันมองความหล่อของเขาลดลงไปเกือบหมด ถึงแม้ผู้หญิงบางคนจะคิดว่าเขาแผ่รังสีความหล่อตลอดเวลาก็เถอะ - -
"เอาล่ะครับ เป็นฉากที่เจ้าหญิงร้องไห้ นางเอกร้องออกมาได้เลยครับ"ตอนนี้เป็นฉากที่ฉันฉายเดี่ยวแววาวจรัสอยู่คนเดียวส่วนซีไนท์เขารอฉากต่อไปอยู่ใกล้ๆผู้กำกับ ฉันนั่งอยู่บนกองฟางกับฉากที่เซตเป็นห้องคล้ายๆพวกคาวบอยในหนังน่ะนะแล้วผู้กำกับก็สั่งให้ฉันร้องไห้ออกมา
ฉันอ่านบทแล้วก็รู้แล้วว่าต้องมีฉากร้องไห้..แต่ฉัน...
ร้องยังไงละเนี่ย...ฉันจะร้องยังไงดี !
"T^T แง!"
"คัท!" ผู้กำกับสั่งให้คัทคงเพราะเมื่อกี้ฉันดันร้องไห้ออกเหมือนแนวเด็กที่ขอให้แม่ซื้อของเล่นให้ ฉันเห็นซีไนท์กับพวกซีลและวินเทจแอบหัวเราะฉันจากตรงที่พวกเขายืนอยู่ด้วยละ ก็ฉันทำไม่เป็นนี่.. ฉันไม่เคยแสดงเป็นพวกนางเอกเจ้าน้ำตาแบบนี้มาก่อนอ่ะ =_=
"เอ่อ..คุณละตินครับ แนวของเราเป็นแนวเจ้าหญิงผู้บอบบางนะครับแบบสะอึกสะอึ้นว่าปล่อยฉันออกไปเถอะ เอาแบบร้องแบบเศร้าๆเหมือนพ่อตายอ่ะฮะ "
พ่อฉันยังอยู่นะ..
แรงไปหรือเปล่า คุณผู้กำกับ =___=
ฉันตั้งสติเอาลมหายใจเข้าเล็กน้อยก่อนจะนึกถงตอนที่ฉันกับพ่อต้องจากกันทำให้ฉันต้องกลายเป็นคนเร่ร่อนไม่มีใครให้พักพิง ตอนที่พ่อลาฉันไปบ้านป้าที่เมืองนอกเพราะทนการหนีจากเจ้าหนี้ไม่ไหว
เราสองคน..ต้องจากกันจากบ้านหลังใหญ่ของเราที่อยู่มาตั้งแต่เกิด
ทั้งๆที่รูปใบสุดท้ายของแม่ยังอยู่ในบ้านหลังนั้นแท้ๆ...
ฉันอยากเจอ..พ่อ
"งั้นเอาใหม่ 3..2..1 เริ่ม" ผู้กำกับเริ่มสั่งคัททำให้ฉันน้ำตาไหลออกมาทันทีที่คิดถึงเรื่องพ่อกับคนในครอบครัวรวมถึงเรื่องอดีตที่แตกต่างกับตอนนี้ บวกกับการแสร้งบีบน้ำตานิดหน่อย มันยากจริงๆนะกับการที่ฉันต้องมาบังคับตาตัวเองให้มีน้ำตาไหลออกมาน่ะ! T^T
"ทำไม..ต้องจับฉันมาขังไว้แบบนี้ด้วย ฮึก!" ฉันอ่านตามบทที่อ่านไว้คร่าวๆ ก่อนจะบรรเลงน้ำตาออกมาอย่างไม่สนใจใคร
"คัทๆ ! ทำได้ดีมากครับ" ทันที่ที่ผู้กำกับบอกว่าฉันทำผ่าน ลมหายใจฉันก็ปลอดโปร่งทันที กว่าจะรอดพ้นจากซีนนั้นมาได้เล่นเอาฉันแทบคลั่งตายเลย แล้วพวกที่อยู่ข้างนอกก็พากันปรบมือให้ฉันนั่นทำให้ฉันค่อยยิ้มออกได้หน่อย
"ซีไนท์มาต่อเลยๆ ฉากต่อไปเป็นฉากที่พระเอกหลงไหลกลิ่นหอมของนางเอกแล้วจุมพิตนางเอกด้วยสีหน้าหลงใหลเป็นอย่างมาก"
ฉันหายใจเข้าลึกๆเตรียมตัวแสดงฉากต่อไปง่ายๆ ก็แค่โดนหมอนั่นจับมือแล้วหอมมือฉันแล้วก็จุม..
อะไรนะ จุมพิต..
ฉันน่ะเหรอ!! =[]=
ฉากนี้มันเพิ่มขึ้นมาตอนไหนกันน่ะ !
"เอ่อ..ผู้กำกับคะ ไหนบอกฉากที่เรตที่สุดมีแค่ฉากที่่พระเอกจับมือนางเอกเฉยๆไม่ใช่หรอคะ" ฉันเดินเข้าไปโวยกับผู้กำกับพลางเห็นซีไนท์ที่ยืนอยู่ข้างๆเขาเหยียดยิ้มบางๆที่ริมฝีปากด้วยละ ตอนฉันอ่านบทตอนที่อยู่ที่ห้องแต่งตัวทั้งหมดเกือบสามสี่รอบฉันไม่เห็นว่ามันจะมีฉากนี้เพิ่มขึ้นมาในช่วงไหนเลยนี่นา
"เอ่อ..ซีไนท์เขาเสนอมาน่ะ" ผู้่กำกับทำสีหน้าอึกอักเล็กน้อยก่อนจะยิ้มแหยๆฉันหันไปมองซีไนท์อย่างจ้องอาฆาติแต่ฉันกลับเห็นรอยยิ้มแบบปีศาจที่โผล่ออกมาจากรีมฝีปากบางๆของเขาแทน ! อะไรของเขาน่ะ =[ ]= นี่เขาคิดจะทำอะไรของเขา เขาแน่ๆที่เป็นสาเหตุ เขาต้องบังคับผู้กำกับให้เปลี่ยนบทมาเป็นแบบนี้
"งั้นหนูขอยกเลิกการแสดงได้ไหมคะ!"
"โอ้โน!HELP ME PLEASE นะครับคุณผู้จัดการ ! ทางแบรนด์นี้เขาเสียเงินเกือบเป็นล้านแล้วนะครับ TOT"
"งั้นหมายความว่าจะให้หนูจูบกับเขาอย่างนั้นหรอ!"
"ไม่ใช่ๆจ้า ไม่ใช่...คือเราก็จะใช้มุมกล้องเหมือนคู่ของซีลนั่นแหละ"
"จริงเหรอคะ"พอฉันถามเสร็จผู้กำกับก็รีบพยักหน้ารัวอย่างกับกลัวฉันเป็นคำตอบทันที แต่จะให้ฉันต้องอยู่ใกล้กับใบหน้าจอมเจ้าเล่ห์นั่นในระยะประชิดนานๆ อย่างนั้นหรอ? =O= เอาเถอะ แลกกับเงินจำนวนมากที่หาที่ไหนไม่ได้ง่ายๆ กับการแกล้งทำเป็นเหมือนเราสองคนจูบกันคงไม่มีปัญหาอะไรมากหรอก แต่ฉันคงอาจจะต้องใจเต้นแรงเพราะใบหน้าที่เข้ามาใกล้ของเขาแน่ๆ
เอ๊ะ! ทำไมใจฉันจะต้องเต้นแรงด้วย
มันไม่ใช่เรื่องสักหน่อยเลยนะ =__=;
"1 2 3 เริ่ม!" เริ่มจากที่ไนท์ได้กลิ่นหอมออกมาจากร่างกายของฉันขณะที่ฉันถูกมัดมือแน่นเพื่อจับมาทารุณกรรมเพราะพี่ฉันไปฆ่าพี่ของเขา กลิ่นหอมของฉันทำให้ซีไนท์เดินตามกลิ่นหอมๆนั่นมาจนกระทั่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉันก่อนจะคุกเข้าลงตรงหน้าฉันและปลดเชื่อกที่มัดฉันเอาไว้อยู่ๆค่อยๆออก
ให้ตายสิ! หน้าของเขาตอนนี้แตกต่างกับเวลามองฉันปกติอย่างสิ้นเชิงเลย
มิน่าล่ะ ตีสองหน้ากับแฟนคลับได้เก่งนัก =_=
"ใช่ครับ อย่างนั้นเลย!"เสียงผู้กำกับดังไล่หลัง
ใบหน้าเรือนขาวใสจ้องฉันอย่างเอาจริงเอาจัง รอยยิ้มที่ตอนแรกบึ้งตึงกลับกลายเป็นรอยยิ้มที่แสนอ่อนโยนซะจนฉันทึ่งฝีมือในการแสดงของเขา ร่างสูงจับมือฉันขึ้นอย่างถนอมก่อนจะจุมพิตลงที่มือเบาๆจนฉันสติแทบไม่เป็นสติแม้จะรู้ว่าที่เขาทำไปทั้งหมดนั่นคือการแสดงของเขา หลังจากที่เขาเงยหน้าขึ้นมาเขาก็พยุงฉันขึ้นพร้อมกับใบหน้าที่เตรียมพร้อมเข้ามาประชิดใบหน้าฉัน
ไม่เป็นไรนะละติน แค่หลับตาเฉยๆ เราก็จะไม่รู้สึกอะไรไม่ต้องเห็นแววตาของเขา
พวกตากล้องจะใช้มุมกล้องในการตัดต่อภาพให้ดูเหมือนจูบจริงของเรา
ไม่มีอะไรมาก...ใจก็อย่าเต้นนักสิ !T^T
"Sweet Kiss" จู่ๆ เสียงของซีไนท์ก็กระซิบข้างหูฉันที่แผ่วเบาทำให้ฉันต้องลืมตาขึ้นแล้วพบเขาอยู่ตรงหน้าที่ห่างไม่ถึงหนึ่งเซนติเมตรแล้วเริ่มเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ดวงตาสีดำสนิทจ้องมองหน้าฉันนิ่ง ทำไมเขาถึงไม่หยุดล่ะ แค่นี้มุมกล้องก็น่าจะช่วยทำให้ภาพดูสมจริงสมจังขึ้นได้แล้ว
แต่ทำไมใบหน้าของเขากัลบเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ ไม่มีท่าทีว่าจะหยุด....!
"...."
ริมฝีปากของเขาที่ไม่หน้าจะมาถึงฉันกลับโดนเขาประทับลงในฉับพลัน ร่างของฉันมึนตื้อเมื่อรับรู้ได้ว่าซีไนท์เขาไม่ได้ทำตามข้อตกลงที่ให้เอาไว้ เขาไม่ทำตามว่าให้ใช้มุมกล้องแต่เขากลับจูบฉัน ฉันได้ยินเสียงคนฮือฮาขึ้นเล็กน้อย แต่สมองฉันกลับแทบบไม่รับรู้อะไร เพราะมันเหมือนมีกลิ่นรสมิ้นต์เข้ามาแทนที่โสตประสาทของฉันทุกอย่างทำให้ตอนนี้ฉันไม่มีแรงผลักเขาออกไปจากร่างกายฉัน ริมฝีปากของฉันกับเขาแน่นิ่งและนั่นทำให้ฉันอยากประสาทเสียไปตอนนี้เลย
เขาจูบฉัน !
นายทำบ้าอะไรของนาย..ซีไนท์ !
"คัท!! เจ๋งมากบ่องตง ไปๆเลิกกองได้ๆ" ฉันได้ยินเสียงตะโกนดังๆมาจากที่ไหนสักแห่งแต่ฉันกลับจับประเด็นไม่ออกว่าเป็นเสียงใครพูดแล้วเขาพูดว่าอะไรเห็นแต่เริ่มมีคนมาเก็บฉากและทยอยกันเอาของออกไป แม้กระทั่งถึงเวลาที่ซีไนท์ถอนลมหายใจอุ่นๆของเขาออก ฉันก็ยังถึงกับยืนแน่นิ่งไม่ไหวติง
"ฉันขอโทษนะ ฉันกะระยะไม่ถูก อย่าคิดมากละกันนะ" ฉันเห็นเจ้าของริมฝีปากขยิบตาให้ฉันเล็กน้อยก่อนจะยืนยิ้มคนเดียวอย่างกับคนบ้า ใครเขาจะเชื่อเหตุผลบ้าๆของนาย อ้างมาได้ข้างๆคูๆ นายตั้งใจที่จะจูบล้างแค้นฉัน..ใช่ไหม
จูบ..จูบ...จูบ...!!
ฉันโดนผู้ชายจูบในรอบยี่สิบปี TOT แถมผู้ชายคนนี้ยังเป็นอริกับฉัน
"นี่ไอไนท์ แกจูบละตินที่รักของฉันหรอ !" ทันทีที่ฉันได้สติ ฉันก็เห็นซีลเดินเข้ามาโวยกับซีไนท์ เขาดูเหมือนไม่พอใจมากๆ
"จะบ้าหรอ ฉันแค่แตะโดนริมฝีปากยัยนั่นแค่แอะเดียว"
"นั่นแหละ ยังไงเขาก็เรียกกันว่าจูบ!"
"งั้นหรอ งั้นก็ถือว่าเป็นความผิดพลาดทางการแสดงละกันนะ " เขายิ้มให้กับซีลก่อนจะถอดเสื้อคลุมเจ้าชายออกมาพาดบ่าแล้วเดินลั้ลลาไปทางห้องแต่งตัวเพื่อน่าจะไปเปลี่ยนชุด..
ไม่ใช่ว่าฉันไม่คิดด่าเขานะ..
แต่ตอนนี้ฉันกำลังทำอะไรไม่ถูก..อวัยวะในร่างกายทุกส่วนมันสั่นไปหมด !
อีตาบ้าซีไนท์ ! ไอ้ผู้ชายโรคจิต! ระยะขนาดนั้นไม่มีทางผิดพลาดได้หรอก! TOT
"เธอเป็นยังไงบ้าง ละติน หมอนั่นมันจูบเธอใช่ไหม" ซีลเข้ามาถามฉันด้วยอาการเป็นห่วงถึงเขาจะเป็นเพื่อนกับซีไนท์แต่เขาก็ห่วงฉันไม่น้อยเหมือนกัน ฉันได้แต่นิ่งเงียบเพราะไม่รู้จะพูดอะไรออกมาดี
เขาคงต้องการแก้แค้นที่ฉันพูดไม่ดีกับเขา...
งั้นฉันก็ต้องล้างแค้นเขาได้เหมือนกัน...ซีไนทฺ์เราได้เจอกันต่อที่บ้านนายแน่ !
แต่ตอนนี้ฉันแทบไม่มีแรงเลยจริงๆนะ T^T
"ฉันไม่เป็นอะไรมากหรอก ก็ตามที่เขาพูดแหละมันพลาดแค่นิดเดียวจริงๆ" เรื่องนี้เป็นเรื่องระหว่างฉันกับซีไนท์ ฉันไม่อยากให้มิตรภาพของพวกเขาต้องมาแย่ลงเพราะฉัน...ถ้าจะขอจัดการฉันก็จะขอจัดการกับเขาเอง .. ฉันจะเล่นนายให้หนักเลย ถ้าถึงตอนที่ฉันอยู่ที่เดียวกันกับนาย คอยดูสิ ..!
"จริงๆนะ !" ซีลถามฉันอย่างคาดคั้น
"จริงสิ"
"เฮ้อ ถ้างั้นฉันก็โล่งใจ =O= ฉันไม่อยากต้องมาแย่งชิงผู้หญิงกับเพื่อนตัวเอง"เขาทำท่าโล่งใจก่อนจะยิ้มหน้าแป้น
"นายพูดอะไรเพ้อเจ้อน่ะ ไปถอดชุดออกได้แล้ว"
"โห่ เธอนี่นะ...นี่ถ้าตอนนี้ฉันแสดงละครอยู่คนดูเขาดูออกตั้งแต่แรกแล้วว่าฉันชอบเธอ"
ชอบฉัน...!
เป็นเรื่องตลกที่สุดในรอบปีเลยล่ะ =_=
"นายน่ะมันกะล่อน..พอเถอะๆ ไปเปลี่ยนชุดได้แล้ว" พอฉันพูดจบซีลก็ทำหน้าบิดเบี้ยวแบบงอนๆ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวเหมือนกับซีไนท์ ตามจริง...ฉันไม่รู้หรอกว่าซีลชอบฉันหรือเปล่า แต่การชอบอาจจะเป็นแค่ระยะหนึ่งเท่านั้นมันไม่แปลว่าเขารักฉัน ถึงแม้เขาจะเป็นห่วงฉันขนาดไหนก็ตาม...-_- แล้วตอนนี้ฉันก็ไม่สนใจเรื่องคนอื่นๆแล้ว นอกจากการแก้แค้นซีไนท์
กลิ่นรสมินต์ของเขายังไม่หายไปจากลมหายใจของฉันเลย T^T
ทำไมกันนะ .. ทำไมเขาต้องจูบฉันด้วยแทนที่จะแก้แค้นเป็นอย่างอื่น..ถ้าเขาแกล้งฉันเหมือนตอนที่ให้แฟนคลับรุมฉัน ฉันยังไม่รู้สึกแย่เท่านี้เลย..!
เขาเกลียดฉันมากขนาดไม่สามารถเป็นมิตรที่ดีกันได้เลยหรือยังไง
ฉันค่อยๆหยิบกองแฟ้มที่ใส่กล่องใหญ่ๆ ไว้อยู่ยกขึ้นน จริงๆ พี่เซอร์เบียบอกว่าจะเอาไปพร้อมกับของที่จะย้ายเข้าไปแต่ฉันว่าที่มันน่าจะเต็มแล้วเลยขอเอากลับไปที่นั่นเอง แฟ้มนี้แทบจะมิดหัวฉันได้อยู่แล้ว มันน่าจะหนักเกือบสามสี่กิโลได้มั้ง ไหนจะกระเป๋าของฉันอีก T^T
"คุณผู้จัดการครับ" จู่ๆเสียงที่มาจากทางด้านหลังทำให้ฉันต้องสะดุ้งเพราะมัวแต่คิดเรื่องอื่นๆเพลินๆจนเกือบจะทำกล่องแฟ้มใหญ่ตกแล้วสิ วินเทจยืนยิ้มให้กับฉันในชุดที่แต่งตัวปกติ ฉันลืมเขาไปเลย..เขาคงจะเข้าไปเปลี่ยนชุดก่อนใครเพื่อน
"วันนี้ผมต้องทำเป็นสารถีให้คุณ เพราะโดนคำสั่งเบื้องบนบังคับมานะ ^_^" ฉันกลั้นหัวเราะเพราะเจ้าแม่ที่เขาพูดถึงคงจะหมายถึงพี่เซอร์เบีย
"ฮะๆ ขอบคุณค่ะ คุณสารถี:)" ดูเหมือนว่าวินเทจจะไม่เห็นฉากของฉันกับซีไนท์เขาถึงไม่พูดอะไรออกมาเลย แต่ตอนนั้นฉันยังเห็นเขานั่งอยู่เลยนะ...วินเทจเดินมาหาฉันก่อนจะยื่นกระเป๋าใบเล็กๆของเขาให้ฉัน
เอ่อ...เขาคงจะให้ฉันหิ้วกระเป๋าเขาอีกใบใช่ไหม
ไม่เป็นไรนี่เนอะ..มันคงเป็นหน้าที่ของผู้จัดการที่ต้องทำตัวเป็นเบ๊อยู่แล้ว -0-;
ฉันรับกระเป๋าเขามาถือแต่เขากลับยื่นหมูยื่นหมายกกล่องแฟ้มกับกระเป๋าฉันเอาไปถือเองโดยไม่พูดอะไรสักแอะ ... กระเป๋าเขาเบาหวิวอยางกับไม่ได้ใส่อะไรไว้ข้างในเลย
เขาคงอยากจะช่วยฉันถืออย่างนั้นหรอ
"พวกนั้นคงจะกลับรถของตัวเองได้..เรากลับก่อนดีหว่าเนอะ"
"อืมๆ เอ่อ..วินเทจนายเห็นฉัน...."ฉันอยากถามเขาขึ้นมาดื้อๆทำให้ฉันเผลอพุดออกไป
"กับซีไนท์น่ะหรอ"นั่นก็แปลว่าเขาเห็นสินะ ทำไมฉันถึงต้องคาดหวังด้วยนะว่าเขาจะรู้สึกอะไรหรือเปล่า
"ไม่มีอะไรหรอก..ฉันแค่ถามเล่นๆ ว่าฉันเล่นสมจริงไหม ^^;"
"ฉันหึงเธอ....."
"..."คำพูดของวินเทจที่มองมาทางฉันทำให้ฉันนิ่งงันไปชั่วขณะ เขาบอกว่าเขาหึงฉัน...ใช่เรื่องจริงอย่างนั้นหรอ
"ฉันล้อเล่นน่ะ ^^" รอยยิ้มของเขาที่คอยทำให้ฉันยิ้มออกตอนนี้ทำไมมันถึงรู้สึกเจ็บแปลบอย่างประหลาด แค่คำพูดล้อเล่นเพียงไม่กี่คำทำให้ฉันหัวใจเต้นแรงแล้วคิดไปเองได้ขนาดนี้เชียวหรอ ทำไมฉันถึงเป็นพวกภูมิคุ้มกันทางหัวใจอ่อนแอนะ
เป้าหมายเดียวของฉันคือการทำงานให้ได้เงินมาก้อนหนึ่งพอที่้จะไปที่ที่พ่อฉันอยู่ได้
ไม่ใช่แต่จะมาทำตัวเป็นคนหลายจิตหลายใจแบบนี้
"มุขนายมันไม่ขำเลยน่ะ ชอบเล่นมุกแป้ก -_-^"เราสองคนเดินออกจากสตูดิโอก่อนจะมุ่งหน้าไปที่เขาจอดรถอยู่แล้วเดินคุยกันไปพลางๆ
"แล้วจะให้ฉันเล่นยังไงละ " วินเทจถามฉันแกมอมยิ้ม
"แบบฉันไง อะไรเอ่ยสี่เท้าเดินมาหลังคามุงกระเบื้อง"
"เต่าไง"
"ผิด ! คนสองคนเดินมาแบกหลังคาไว้อยู่ ฮ่าๆ >//<"
"เธอก็มุกแป้กนั่นแหละ"
"ไม่นะ ฉันยังดีกว่า -..-"
ฉันหัวเราะเยาะเขาก่อนที่เราสองคนจะเปิดประตูแล้วเขาก็เก็บพวกแฟ้มไว้ทางด้านหลังของรถแล้วเราสองคนก็เตรียมที่จะขับรถกลับไปบ้านของพวกเขา ฉันรู้สึกหนักอกหนัใจเหมือนกันนะที่เป็นผู้หญิงเป็นสาวเป็นนางแต่ต้องมาอยู่กับผู้ชายเป็นแพ๊คคี่ถึงสามคน ถ้าพวกเขาเป็นเด็กดีในโอวาทฉันจะไม่บ่นสักคำเลยแต่ดูแต่ละคนสิ อีกคนหนึ่งก็เป้นพวกมีปัญหาไม่ยอมญาติดีกับฉันถึงจะเป็นบางครั้งก็เหอะที่เขาดีกับฉัน ส่วนอีกคนก็เป็นพวกขาดความอบอุ่นชอบกอดคนอื่น คนที่ดีที่สุดน่าจะเป็นวินเทจนี่แหละที่น่าจะรู้เรื่องที่สุด :(
ให้ตายสิ! สงสัยฉันคงต้องห่างๆจากพวกเขาทั้งสามคนหน่อยละ ไม่งั้นหัวใจของฉันอาจจะพังเพราะสามคนนี้แล้วฉันก็อาจพลาดไปตกหลุมพรางของใครสักคนได้ ... 
Talk With Me :)
ถึงตอนที่แปดแล้วไรเตอร์รู้สึกดีใจจัง >//<
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนิยายของเรา
รู้สึกเป็นเกียรติอย่างมาก
ดีใจมากที่ตอนนี้มีแฟนคลับสิบสองคน
นิยายเรื่องก่อน
คนมาคอมเม้นเรายังไม่มีสักเคนเบยยยย T^T
ก็รักคนอ่านทุกท่านนะ
ตอนนนี้งานเยอะมากเลยไม่ค่อยมีเวลามาอัพ
ก็ขอโทดจากใจเลยนะ <3
v
5555
:) Shalunla
ความคิดเห็น