คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 7: ความรู้สึกที่เกิดขึ้น
7
ความรู้สึกที่เกิดขึ้น
"พี่ทึ่งจริงๆนะ เธอทำได้ยังไง ละตินที่รักของพี่"
หลังจากกลับมาบ้านเพราะวินเทจขับรถมาส่งฉันที่บ้านเสร็จ ทันทีที่ฉันก้าวเข้ามาในบ้าน อ้อมกอดของพี่เซอร์เบียก็โผเข้ามาหาฉัน เธอดูดีใจมาก =_= เออ..ว่าแต่ฉันไปทำอะไรหรอ
"เธอรู้ไหม คนที่ไม่ยอมใครอย่างอีตาซีไนท์น่ะ เขากลับเข้ามาบริษัทแล้วบอกว่าจะตั้งใจทำโปรเจ็คท์ให้ออกมาดีที่สุด ทั้งๆที่เขาไม่เคยร้องเพลงรักแถมยังเกลียดด้วยซ้ำ เธอทำให้ท่านประธานอึ้งในฝีมือเธอจริงๆนะ"
"เอ่อ..ไม่เป็นไรหรอกค่ะ มันเป็นหน้าที่ของละตินอยู่แล้วใช่ไหมล่ะคะ" แล้วที่จริงเอง...ฉันก็แทบไม่ได้ทำอะไรมากนัก เป็นเพราะพวกซีลกับวินเทจต่างหากล่ะที่ช่วยฉัน แล้วซีไนท์...ก็ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้แฟนคลับทำรุนแรงกับฉันอย่างนั้นด้วย..ใช่ไหม
หรือว่าไม่ใช่นะ =O=
"จ้า ^^ เอ้อ...ละตินอันนี้เป็นสมุดที่เอาไว้จดคิวงานของพวกเขานะ คิวตารางตั้งแต่เดือนที่แล้วจนถึงเดือนนี้พี่จดเอาไว้ให้แล้วนะละตินเริ่มจดคิวงานตั้งแต่เดือนหน้าละกันนะจ๊ะ แล้วก็โทรศัพท์เครื่องนี้ด้วยพี่บอกเบอร์ให้กับสปอนเซอร์ที่้ป็นรายประจำไว้แล้ว เวลามีงานอะไรพวกเขาก็จะโทรมาเครื่องนี้"พี่เซอร์เบียยื่นโทรศัพท์เครื่องหนึ่งกับสมุดเล่มหนาจดคิวงานมาให้ฉัน
" โทรศัพท์เครื่องนี้มันราคาเหยียบหมื่นกว่าเลยนะคะ" ฉันเคยเห็นตามพวกใบปลิวห้างทั้งหลายแหล่โดยเฉพาะเครื่องนี้ที่ฉันแทบจะเจออยู่ตามใบปลิวโฆษณาเกือบทุกห้าง พี่เซอร์เบียจะดีกับฉันมากไปแล้วนะ T^T
"ถือว่าเป็นของขวัญที่เธอทำให้อัลบั้มใหม่ของเราเกิดขึ้นละกันนะจ๊ะ แล้วก็ละตินอย่าลืมดูในสมุดคิวงานนะ พรุ่งนี้จะมีการถ่ายโฆษณาของวงอ๊อกไซด์น่ะ รายละเอียดอยู่ในสมุดนะจ๊ะ"พี่เซอร์เบียยิ้มเล็กน้อยก่อนจะยกแก้วน้ำส้มจิบ
งานโฆษณาอย่างงั้นเหรอ -O-;ทำไมงานโฆษณาหมอนี่ถึงได้ยอมทำแต่กับอีแค่ร้องเพลงรักทำไมเขาถึงทำไม่ได้กันนะ
"พี่คะ...คือละตินอยากรู้ว่าทำไมหมอนั่นถึงร้องเพลงรักไม่ได้ล่ะคะ" ฉันหันไปถามพี่เซอร์เบียหลังจากที่เราสองคนเข้าไปนั่งลงโซฟาบนในห้องของฉัน ฉันแอบสังเกตเห็นพี่เขาลอบถอนหายใจเล็กน้อยตอนแรกฉันก็คิดว่าเขาเป็นพวกจองหองจะร้องแต่แนวเพลงของตัวเองแต่หลังจากที่ผ่านเหตุการณ์นี้มามันเหมือนกับว่าเขาไม่มีความต้องการที่่จะร้องเพลงนี้มากๆ
"ซีไนท์...เขาเป็นคนไม่มีแม่ทางตามกฏหมายน่ะ"
"ไม่มีแม่งั้นเหรอคะ!"
"พี่พอรู้มาจากซีลแและวินเทจว่าแม่ของเขาทิ้งเขาไปตั้งแต่เขาอายุได้แค่ห้าขวบ เพราะเหตุนี้มั้งที่ทำเขาเกลียดเพลงรัก และก็ทำให้เขาทำท่าเย็นชา เกลียดผู้หญิงยกเว้นคนที่รู้จักกันนานๆ แล้วก็พวกแฟนคลับน่ะนะ เธอก็พอรู้ใช่ไหมว่าเขาจำเป็นต้องสร้างภาพ"
คำตอบที่ได้จากปากพี่เซอร์เบียทำให้ฉันถึงกับอึ้งไป เพราะเหตุผลนี้สินะที่ทำให้เขากลายเป็นคนก้าวร้าว เย็นชา ทำตัวเหมือนคนไร้จิตใจทั้งๆที่เขาก็ยังมีจิตใจอ่อนโยนที่คอยเป็นห่วงเป็นใยคนอื่นอยู่
แล้วก็คอยปิดกั้นตัวเองจากผู้หญิงเขาคงไม่อยากต้องเจอความเจ็บปวดเหมือนตอนเด็กที่เขาเคยเจออีกสินะ ฉันขอโทษนะซีไนท์....ขอโทษที่เข้าใจนายผิด
"หนูขอเข้าไปอยู่บ้านเดียวกับพวกเขาได้ไหมคะ"
หลังจากที่ฉันพูดจบพี่เซอร์เบียที่กำลังดื่มน้ำส้มอยู่ก็สำลักออกทันทีก่อนจะทำใบหน้าเลิ่กลั่กตกใจกับคำพูดของฉัน
"แค่กๆ! นี่ละตินพูดจริงหรอ จะย้ายเขาไปอยู่บ้านเดียวกับพวกหมอนั่นน่ะนะ"
"ใช่ค่ะ ละตินอยากเข้าไปแก้นิสัยที่ไม่ดีของพวกเขาทุกคนให้หมด โดยเฉพาะซีไนท์ ละตินเชื่อว่าทำได้แน่นอน แล้วก็ที่สำคัญเวลามีงานอะไรจะได้สะดวกในการพูดคุยกันด้วย อีกอย่างพี่จะได้ไม่ต้องคอยรับคอยส่งละตินตลอดเวลา"
"เอ่อ..ถ้าละตินอยากทำงั้นพี่ก็จะทำเรื่อง ให้ย้ายไปวันพรุ่งนี้เลยละกันนะ"
"ขอบคุณมากๆนะคะ"
วันรุ่งขึ้น
ที่ STUDIO FS
พี่เซอร์เบียขับรถพาฉันมาส่งที่สตูดิโอที่พวกสามคนนั่นจะถ่ายทำโฆษณากัน ตามที่ฉันอ่านจากสมุดจดคิวงานที่พี่เซอร์เบียให้เอาไว้ การถ่ายทำโฆษณาในวันนี้เป็นการถ่ายทำของแบรนด์น้ำหอมยี่ห้อดังอย่าง 'ESELL' น้ำหอมอิตาลีที่โด่งดังไปเกือบทั่วโลก ราคาขวดหนึ่งนี่ก็เกือบหมื่นเลยนะ ที่ฉันรู้น่ะเพราะว่าฉันเคยใช้อยู่ตอนที่ฉันยังเป็นคุณหนูในบ้านหลังใหญ่อยู่ตอนนู้น.....เอาเถอะ อย่าไปพูดถึงเรื่องอดีตเลย พูดแล้วเรื่องมันเศร้า TOT
แพลนของโฆษณาในวันนี้ก็คือจะมีผู้หญิงที่เป็นฝ่ายที่ทางทีมงานจัดไว้ทั้งหมดสามคน เข้าคู่ของแต่ละคน จะแสดงออกถึงน้ำหอมในแต่ละกลิ่นที่มีสไตล์แตกต่างกัน ซีไนท์จะออกเป็นน้ำหอมดารก์มิเเรล ที่มีกลิ่นลึกลับชวนให้น่าค้นหา วินเทจที่เป็นกลิ่นไวท์มิส แสดงออกถึงเสน่ห์ที่บริสุทธิ์ส่วนคนสุดท้ายซีลจะออกแนวเป็นพิงค์โรมิโอ เสนห์ความรักที่สดใสแต่กลับหมองหม่นในบางเวลา
น่าดูไม่ใช่เล่นแฮะ โฆษณาของอีตาพวกนี้ =_=
"พวกนั้นคงใกล้จะมากันแล้วล่ะ" พี่เซอร์เบียยกนาฬิกาขึ้นมองก่อนจะหันไปดูรอบๆสตูดิโอที่ตอนนี้มีการเซตฉากที่ใช้ในการโฆษณาเกือบเสร็จสิ้นแล้ว ทีมงานสต๊าฟก็แน่นเอี๊ยดเบียดกันเต็มโรงไปหมดจนฉันแทบจะตาลายเพราะพวกเขาพากันเดินให้วุ่น
"ก่อนพี่จะเข้าไปในบริษัท พี่คงจะต้องพูดกับพวกนั้นก่อนว่าละตินจะเข้าไปย้ายอยู่ที่นั่น...ว่าแต่ไม่มีพี่อยู่ได้นะเราอ่ะ" พี่เซอร์เบียทำหน้ายู่ยี่เล็กน้อยพลางบีบจมูกฉันเล่น
"อู่ไอ้อิอ๊ะ( อยู่ได้สิคะ ) =3=" ฉันได้แต่พูดเสียงอู้อี้ในลำคอเพราะพี่เซอร์เบียกำลังบีบจมูกฉันเล่นอยู่นั่นทำให้พี่เขาหัวเราะกับมุขตลกของฉัน
"ว้ายย นั่นไงแกมากันแล้ว เจิดจ้าตั้งแต่ระยะไกลเลยอ่ะ โอ้ยจะละลาย !" ฉันได้ยินพวกสต๊าฟสาวๆพูดก่อนจะหันไปทางประตูเข้าของสตูดิโอ พวกเขาสามคนเดินเข้ามาพร้อมกัน พวกเขาใส่ชุดแฟชั่นที่ราวกับถอดออกมาจากนิตยสารเทรนด์ดังเปี๊ยบเลย เมื่อวินเทจและซีลหันมาเจอฉันพวกเขาสองคนก็ยิ้มให้ฉันอย่างคนมีมนุษย์สัมพันธ์ที่ดีปกติยกเว้นอีตาหน้านิ่งใส่แว่นดำจอมเฟคอย่างซีไนท์ที่ถึงแม้จะเดินมาทางฉันแต่หน้าเขากลับเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
ฉันคิดว่าเรื่องที่ผ่านมาจะทำให้หมอนี่ดีกับฉันมากกว่าเดิมอีกนิดซะอีก =_=
"ผู้จัดการ! ><"
"หยุดเลยนะ ห้ามเข้ามากอดฉันเด็ดขาด" ฉันรีบใช้มือห้ามคนตรงหน้าที่กำลังจะใช้สองมือเล็กๆของเขาโผเข้ามากอดฉัน นั่นทำให้เขาถอยหลังกลับไปแล้วทำหน้าบู้ๆเล็กน้อย ยังดีนะที่เขายังพอหยุดตัวเองได้ตามคำสั่งฉันไม่งั้นคนในกองสตูดิโอต้องคิดว่าฉันกับเขาเป็นอะไรกันแน่ๆ เป็นนักร้องชื่อดังแต่ไม่คิดจะระวังชื่อเสียงของตัวเองบ้างเลย อีตานี่ =[ ]=
"ผมแค่จะแสดงความรักที่มีต่อละตินเองนี่ เมืองนอกก็ทำกันบ่อยๆ -3-" พี่เซอร์เบียเคยบอกฉันอยู่ว่าเมื่อตอนเด็กๆซีลไปเรียนต่อที่อิตาลีกว่าจะกลับมาที่เมืองไทยก็ตอนอายุสิบสองปี แต่มันก็แปลกนะเขาพูดภาษาไทยได้ชัดกว่าฉันซะอีก
"นี่มันเมืองไทยย่ะ แล้วฉันก็คนไทยด้วย"ฉันขู่ซีลฟ่อๆ
"เธอดูเข็มแข็งขึ้นเยอะเลยนะ" วินเทจลูบหัวฉันป้อยๆไปมา เขาคนนี้คอยใช้มือของเขาให้ความอบอุ่นกับฉันเสมอเลย :)
"แน่นอนอยู่แล้ว ฮะๆ"ฉันยิ้มให้กับวินเทจก่อนจะเหลือบหันไปมองมนุษย์ใส่แว่นดำอีกคนที่ทำเหมือนตัวเองไม่มีชีวิตไม่ยอมพูดคุยอะไรกับใครบ้างเลย .. ทำตัวอย่างกับพวกหุ่นยนต์ไปได้
"แล้วนายน่ะ จะทำตัวเป็นแดร๊กคิวล่ากลัวแสงแดดไปถึงเมื่อไหร่ล่ะฮะ " ฉันเอ็ดเขาเบาๆ เมื่อเห็นว่าเขาเข้ามาแล้วก็ยังใส่แว่นตาดำอยู่ นี่มันไม่ใช่ข้างนอกแล้วนะ จะใส่ไปทำไมกัน -_-^
"มันเรื่องของฉันนี่" คุยกันครั้งแรกของวันนี้ก็เริ่มต้นกันไม่ดีแล้วสิ
"นี่ฉันอุตส่าห์เตือนด้วยความหวังดีนะ!เกิดนายสะดุดล้มหัวร้างค่างแตกแล้วจะทำไง" ฉันจะได้เงินส่วนแบ่งจากงานครั้งนี้มั้ย -_-
"เธอเป็นแค่ผู้จัดการ ไม่มีสิทธิ์สั่งฉัน"
"แต่ฉันสามารถบ่นนายได้ เข้าใจป้ะ?"
"เธอนี่มันเป็นผู้หญิงประเภทไหนกันแน่นะ"
"ผู้หญิงที่จะทำให้นายเปลี่ยนนิสัยเอาแต่ใจตัวเองแบบนี้ให้ได้ยังไงละ"
"ฝันไปเถอะ"
"แค่นี้้ฉันก็ไม่อยากฝันแล้วล่ะ ถ้าตื่นมาแล้วต้องมาเจอนายอยู่ทุกวันน่ะ!"
"พอได้แล้ว พวกทีมงานเขามองมาทางพวกเรากันหมดแล้วนะ ยังไงพวกเธอก็ต้องอยู่บ้านเดียวกันแล้วเลิกเทลาะกันได้แล้วน่า" พี่เซอร์เบียเข้ามาห้ามฉันให้เงียบลง แล้วทันทีที่สามคนนั่นได้ยินว่าฉันจะย้ายไปอยู่บ้านพวกเขา ปฏิกริยาแต่ละคนก็ต่างกันออกไป
( *O* )--->หน้าซีล
(^__^ )---->หน้าวินเทจ
ส่วนหน้าของอีตาซีไนท์ฉันไม่รู้จะบรรยายหน้าตาออกมายังไง ฉันรู้แต่ว่ารัศมีทะมึนของเขาเริ่มมาวน วียนอยู่รอบๆตัวฉันแทน ทั้งๆที่คนอื่นก็ดูไม่มีปัญหาถ้าฉันจะย้ายเข้าไปอยู่ร่วมกับเขา แต่หมอนี่....เขากับทำเหมือนกับว่าฉันเป็นตัวเชื้อโรคที่ไม่น่าเข้าใกล้ T^T
"ละติน..จะเข้ามาอยู่บ้านเราจริงหรอ ยะฮู้! "ซีลเข้ามาจับไหล่ฉันทั้งสองก่อนจะกระโดดขึ้นสูงราวกับเด็กเพิ่งได้ของเล่นใหม่ๆ ส่วนวินเทจก็ยิ้มให้ฉันเล็กน้อยก่อนจะหยิบบทโฆษณาของวันนี้มาอ่าน เขาขยันจริงๆเลยเนอะ ว่าไหม
"นายอย่ามาคิดทะลึ่งกับฉันนะ ไม่งั้นโดนดีแน่"
"ง่า TOT โหดร้าย"ซีลค่อยๆละมือจากไหล่ฉันเพราะโดนสายตาอำมหิตของฉันเขม่นไว้
"นายละมีปัญหาอะไรไหม หน้าตาไม่ค่อยรับบุญเท่าไรนะ"
"ไม่มีนี่ ถ้าจะมีก็เธอนั่นแหละที่มี"
ฉันเหลือบไปถามซีไนท์แต่เขากลับยักไหล่อย่างไม่สนใจก่อนจะเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวที่อยู่ใกล้ๆกับมุมถ่ายสตูดิโอ แล้วซีลกับวินเทจก็ทยอยกันเดินตามเขาเข้าไปในห้องเหมือนกัน
"เอาล่ะ แม่ตัวน้อยของพี่คราวนี้เราต้องจากกันจริงๆแล้วสินะ YOY" พี่เซอร์เบียโผเข้ามากอดฉันก่อนจะทำท่าคร่ำครวญอย่างจะกับจะลาจากฉันไปชั่วชีวิต นี่ถ้ามีหนังอังศุมาลินฉันก็อยากจะเสนอตัวให้พี่เขาไปเป็นนางเอกซะเลย
"โธ่ พี่คะ ยังไงเราก็เจอกันที่บริษัทเกือบทุกวันนะ"
"รู้แล้วจ๊ะ พี่แค่ฝึกแอ๊คติ้งดู เป็นไง พี่เหมาะจะเป็นดาราหนังกับเขาไหม ฮ่าๆ"
"รางวัลตุ๊กตาทองคำต้องเป็นของพี่แน่ค่ะ ถ้าพี่ได้เป็น"
"แหมๆ ก็พี่คิดถึงเราสิ ต้องไปอยู่ท่ามกลางผู้ชายตั้งสามคน แต่ช่างเถอะ..พวกนั้นคงไม่กล้าทำอะไรเธอหรอก เอาเป็นว่าพี่ให้คนขับรถเอากระเป๋าไปไว้ในห้องที่จัดเตรียมไว้ให้แล้วนะจ๊ะ แล้วก็เรื่องห้องเนี่ยทางพี่จ้างแม่บ้านไปทำความสะอาดห้องที่ละตินจะไปอยู่เรียบร้อยแล้วนะ เดี๋ยวพี่จะบังคับให้อีตาวินเทจไปส่งเธอเอง" พี่เซอร์เบียยิ้มเล็กน้อยก่อนจะลูบหัวฉันอย่างเอ็นดู พี่เซอร์เบียเป็นคนที่ดีกับฉันมากจริงๆ พี่เขาช่วยฉันให้พ้นจากการเป็นคนเร่ร่อนไม่มีที่อยู่อย่างฉั นกลายเป็นคนที่มีทุกอย่างมากกว่าตอนที่เป็นอยู่ พี่เขาช่วยเหลือฉันมในทุกๆเรื่องตั้งแต่เล็กจนโตเลยจริงๆ
ฉันซึ้งจนแทบจะร้องไห้แล้วนะ TOT
"ขอบคุณพี่มากนะคะ"
"จ้า คิดถึงพี่ก็โทรมาหาพี่สิ เอ้อ..พี่เข้างานสายแล้วงั้นพี่ไปก่อนนะ บ้ายบาย ดาร์ลิ้ง" จู่ๆ พี่เซอร์เบียเหมือนจะนึกขี้นได้ว่าเลยเวลาทำงานมามากแล้วจึงโบกมือลาฉันก่อนจะเดินออกไปนอกสตูดิโอ โดยมีพวกพนักงานสต๊าฟผู้ชายพากันมองแบบอึ้งในความสวยของพี่เซอร์เบีย
"ผู้จัดการคะ เชิญมาทางนี้ได้เลยค่ะ" สตาฟคนหนึ่งเรียกฉันให้ไปนั่งลงตรงที่นั่งข่างๆผู้กำกับที่กำลังเช็คจอภาพอยู่ ไม่นานนักฉันก็คลับคล้ายคลับคลาเห็นพวกเขาสามคนออกมาจากห้องแต่งตัวและทันทีที่ฉันได้เห็น...
อัศวินชัดๆเลย =[ ]=
"กรี๊ดดด~อย่างกับเจ้าชายนิยายดิสนีย์เลยแก" สต๊าฟสาวประเภทสองสองคนถึงกับกรี๊ดกร๊าดไม่หยุดเมื่อเห็นทั้งสามคนออกมาในชุดคล้ายแนวเจ้าชายอัศวินจากห้องแต่งตัว ซีไนท์ใส่ชุดเป็นสีดำยิ่งทำให้เขาดูลึกลับเข้าไปอีก วินเทจก็ไม่น้อยหน้ากับชุดสีขาวอย่างกับเจ้าชายขี่ม้าขาว ส่วนซีลก็ใส่ชุดสีชมพูซะหวานแหววแต่นั่นยิ่งเพิ่มความน่ารักให้กับเขา เพราะบทขี้อ้อนน่าจะเหมาะกับเขามากที่สุดรวมทั้งฝีมือการแต่งหน้าที่ทำให้เขาเหมือนหลุดออกมาจากนิยายเรื่องไหนสักเล่ม ที่ตามๆกันมาฉันก็เห็นผู้หญิงสวยๆอีกสามคนที่น่าจะเป็นนางแบบสำหรับโฆษณานี้เดินตามพวกเขามา
"ดีมากครับ งั้นเริ่มกันเลยดีกว่าเนอะ" ผู้จัดการไม่รอช้าเริ่มสั่งให้พวกเขาลองเทสบทดูก่อน เซตนี้เป็นของซีไนท์ที่แนวโฆษณาจะออกเป็นแนวเจ้าชายเย็นชาคล้ายกับอสูรพอได้กลิ่นหอมจากเจ้าหญิงที่จับตัวมาก็แปรผันกลายเป็นความรัก
ผู้กำกับเข้าใจเลือกนิสัยได้ตรงกับคนมากเลยเนอะ -_-^
"อย่างนั้นแหละครับ ให้นางแบบทำท่าเหมือนจะร้องไห้ที่ถูกจับตัวมาแล้วหยดน้ำตาก็หล่นลงบนผิว" นางแบบคนนี้ทำได้ดีมากๆ เธอร้องไห้ก่อนที่หยดน้ำตาจะหล่นลงบนแขนของเธอ ฉันมองแล้วยังอินกับบทเลย =O=
"เอ้าไฟ! น่ะไฟ เคลื่อนเข้ามาใกล้ๆมากกว่านี้"
"ครับๆ! เฮ้ย!" จู่ๆฉันก็ได้ยินเสียงร้องของพนักงานที่คอยถือไฟร้องตกใจทำให้ฉันหันไปมอง เขาคนนั้นสะดุดกับสายไฟที่อยู่ใกล้ๆฉัน แล้วเซตไฟดวงใหญ่นั้นก็กำลังจะหล่นมาใส่ฉันที่กำลังนั่งอยู่
สติฉันเหมือนกับคนหลุดลอยเคลื่อนตัวเองให้หนีไปไม่ได้...!
"กรี๊ดดดดดดดดด!" เสียงของพนักงานดังทวนเข้าหูฉันแต่ฉันกลับเลือกที่จะหลับตาหลีกสิ่งที่กำลังจะเข้ามาทับฉัน
"ละติน!"ฉันได้ยินเสียงของใครสักคนที่เอ่ยชื่อฉันพร้อมกับอ้อมกอดของใครสักคนที่เข้ามาโอบอุ้มฉันไว้ ฉันใช้เวลาสักพักก่อนจะรู้ตัวว่าฉันไม่ได้บาดเจ็บอะไรตรงไหนเลย ทำให้ฉันต้องลืมตาขึ้นแล้วก็พบกับเจ้าชายชุดสีขาวที่กำลังกอดฉันไว้แทน
วินเทจ!
หมายความว่าเขาเอาตัวเข้ามาบังฉันไว้งั้นเหรอ!
"วินเทจ นายเป็นอะไรไหม!"ฉันตกใจหน้าตาตื่นถามเขาไฟนั่นหนักพอๆที่จะทำให้หลังฉันบาดเจ็บหนักได้เลยล่ะ ถ้างั้นวินเทจก็....
"ละติน ! ฉันตกใจแทบแย่ เธอไม่เป็นไรนะ" จู่ๆซีลก็เข้ามานั่งข้างฉัน ก่อนจะถามฉันทำให้ฉันต้องส่ายหน้าแทนการบอกเขาว่าฉันไม่เป็นอะไร เพราะตอนนี้ฉันพูดอะไรไม่ออกเลย..วินเทจจะเป็นอะไรมากหรือเปล่า
"ไม่...ฉันไม่เป็นอะไรเลย ทำไม" เขาเอ่ยด้วยสีหน้างงงัน เมื่อดูแล้วไฟไม่ได้ตกมาใส่หลังเขา ถ้างั้นไฟอันตรายนั่นมันไปอยู่ที่ไหนกันล่ะ
"ใครก็ได้ ช่วยซีไนท์ออกมาเร็วเข้า!!สตาฟ ไปเดี๋ยวนี้!" ผู้จัดการร้องเสียงแตกตื่นนั่นทำให้ฉันหันไปมองคนอีกคนหนึ่งที่กำลังใช้ตัวดันไฟนั่นออกจากตัวเขา ร่างของอัศวินชุดดำค่อยๆโผล่ออกมาจากเซตไฟอย่างช้าๆ แต่เขากลับไม่มีแรงลุกขึ้นจากตรงนั้นนั่นทำให้พวกทีมงานที่เหลือพากันยกเซตไฟออกจากร่างของเขา...
ซีไนท์...เขาเอาร่างเขามาบังไฟที่จะตกลงมาแทนฉัน
เขาแทบไม่มีแรงลุกจากที่ตรงนั้น
ทำไมเขาถึงยอมเจ็บตัวเพราะฉัน....
"โอ้ยยย!" เสียงของผู้หญิงอีกคนทำให้สตาฟที่เหลือรวมถึงพวกฉันหันไปมอง ผู้หญิงที่เป็นนางแบบของซีไนท์โดนเศษกระจกที่แตกออกกระเด็นใส่ขานั่นทำให้แผลที่ขาเลอะไปด้วยเลือด และเมื่อเธอเห็เนเลือดที่ขาเธอ เธอก็ถึงกับเป็นลมไปในทันทีทำให้พวกสตาฟต้องตามไปช่วยปฐมพยาบาลเธออีกคน
"ผมไม่เป็นไรมากหรอกครับ ถ่ายต่อได้"เสียงของซีไนท์ที่พูดกับผู้กำกับทำให้ฉันเบาใจลง ฉันเดินออกมาจากวงล้อมของซีลกับวินเทจไปหาเขาก่อนจะ เข้าไปตีแขนเขาเบาๆโดยที่เขาไม่ได้ตั้งตัว
"นายเอาตัวเข้ามาบังฉันทำไม! ร่างของนายมันมีค่าต่อคนอื่นๆมากนะ"
"โอ้ย! ฉันเจ็บ ฉันอุตส่าห์ปกป้องเธอนะ "
"นะ...นายเจ็บตรงไหน ฉันขอโทษนะ เพราะฉันคนเดียวเลยจริงๆ" ฉันทำสีหน้าสำนึกผิดเหมือนคนจะร้องไห้เมื่อทำให้เขาเจ็บตัวแล้วฉันยังจะไปตีที่ที่เขาเจ็บอีก ฉันนี่มันเป็นผู้จัดการที่ไม่ได้เรื่องเลยแถมซีไนท์เขายังพูดด้วยว่าเขาอุตส่าห์ทำเพราะปกป้องฉัน
"เจ็บเพราะเธอตีฉันเมื่อกี้น่ะสิ ยัยบ้า เลิกทำท่าเหมือนคนจะร้องไห้ได้แล้ว มันน่าเกลียด"
"ฮึก! ก็นาย... ทำไมนายต้องเอาตัวมาบังแทนฉันด้วยเล่า นายโง่หรือไง!"
"นี่! เดี๋ยวเธอก็จะด่าฉันว่าเป็นพวกไร้จิตใจอีกน่ะสิถ้าฉันไม่ช่วย" เขามองหน้าฉันเล็กน้อยก่อนจะใช่้ชุดเจ้าชายของเขาเช็ดน้ำตาที่คลอเบ้าของฉัน "ฉันบอกแล้วไงว่าเธอร้องไห้แล้วมันน่าเกลียดมากๆ"
นาทีนี้ฉันรู้สึกว่าซีไนท์ที่ฉันรู้จักก่อนหน้านี้ไม่ใช่คนเดียวกับที่คอยเช็ดน้ำตาฉันอยู่ตอนนี้ แววตาที่น่ากลัวของเขาก่อนหน้านี้ตอนนี้ฉันกลับมองมันเป็นแววตาที่แสนอ่อนโยนและเต็มไปด้วยความเศร้า จริงอย่างที่เซอร์เบียเคยพูด เขาไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรด้วยซ้ำแถมยังเป็นคนดีเกินกว่าที่ฉันคาดคิดซะอีก
"เฮ้อ!ถึงซีไนท์จะไม่เป็นไร แต่นางแบบของเราหนึ่งคนกลับเล่นต่อไม่ได้ คงต้องยกเลิกก็คราวนี้" เสียงของผู้กำกับที่ดังขึ้นทำให้ฉันต้องผละออกจากซีไนท์ และในวินาทีที่ฉันหันไปมองรอบๆตัวฉันกลับเห็นแววตาของซีลที่มองมาทางฉันด้วยสีหน้าผิดหวังราวกับฉันไปทำอะไรให้เขาต้องเศร้่า และพอเขารู้ว่าฉันมองอยู่ แววตานั้นก็กลับมาร่าเริงเหมือนเดิม
แววตานั่นของเขา..มันเหมือนไม่ใช่เขาอย่างประหลาด
"งั้นเราก็หาคนใหม่สิครับผู้กำกับ นางแบบทดแทนไม่มีเหรอ" ผู้ช่วยผู้กำกับถามเขา
"ที่ฉันคัดมาก็ดีที่สุดที่ยัยแมวนั่นจัดให้แล้ว แล้วนี่ฉันจะไปหาคนมาแทนทันได้ยังไงกันเพราะคิวงานของออกไซด์เต็มหมดแล้ว เหลือแค่วันนี้เท่านั้น ยกเว้นแต่คนในกอง...." ฉันไม่ได้รู้สึกไปเองใช่ไหมว่ามีแววตานับสิบพากันจ้องมองมาที่ฉันรวมถึงผู้กำกับก็ด้วย เอ่อ..ทำไมต้องมองฉันด้วยสายตาอย่างนั้นด้วยละ
"ผู้จัดการคนสวยครับ" ผู้กำกับเดินเข้ามาหาฉันด้วยสีหน้าคาดหวังสุดๆ ถ้าฉันคาดไม่ผิดเขาคง..."ช่วยเป็นนางแบบคู่กับซีไนท์หน่อยได้ไหมครับ ผมขอร้องล่ัะ!"
=[ ]=
จะให้ฉันเป็นนางแบบถ่ายโฆษณาแทนเนี่ยนะ!
"เอ่อ..ฉันคงทำไม่ได้หรอกคะ ฉันไม่เคยถ่ายเลยนะ"ให้ตายสิ! ตอนที่ฉันเรียนอยู่โรงเรียนเคยมีการแสดงบทละครฉันยังขอเล่นเป็นบทต้นไม้แทนเลย เพราะฉันเป็นคนความจำสั้นจำบทไม่ได้สักแอะเดียว TOT
"เนื้อหามันไม่มีอะไรมากหรอกครับ นิดเดียวก็ผ่านแล้ว ช่วยผมหน่อยนะผมจะมีค่าตัวให้พอๆกับนางแบบพวกนั้นเลย"
"แต่ว่า..."
"ขอร้องนะครับ!"
ฉันจะทำยังไงดี T^T
Talk With Me :)
ก็มาถึงตอนที่เจ็ดแล้วนะคะ
ผู้จัดการคนสวยอย่างละตินดันต้องกลับกลายมาเป็นนางแบบ
จพเป็นคู่กับซีไนท์ซะนี่
คู่กันแล้วก็ย่อมไม่แคล้วคลาดกันเนอะ :) 5555
ก็ขอบขอบคุณผู้ออ่านทุกท่านน้า
ที่ขอบคุนก็คนนี้เลย BAM
ให้กำลังใจเราในการเขียน
เร่งให้เราเขียนจบ
เพราะปกติเราเป็นคนขี้เกียจมากกกกก 555555
>3<
ก็ฝาก คอมเม้น แอนด์ โหวตกันเยอะๆนะคะ
ขอบคุณมากมายสำหรับผู้อ่านทุกท่าน
ความคิดเห็น