คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 6: ผู้ชายสามในความควบคุมของผู้หญิงหนึ่งคน
6
ผู้ชายสามในความควบคุมของผู้หญิงหนึ่งคน
ผู้หญิงคนนี้บอกว่าเธอชอบผมมาก ที่เธอมาเป็นผู้จัดการเพราะเธออยากใกล้ชิดผม เธออยากเป็นแฟนผมมากถึงมากที่สุด ตอนนี้ผมรู้สึกอึดอัดใจมากๆเลยครับ ผมไม่รู้จะทำยังไงกับผู้หญิงคนนี้ดี"
"ซีไนท์ !"
"ช่วยจัดการกับผู้หญิงคนนี้แทนผมหน่อยได้ไหมครับ" ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ ว่าเขาจะกล้าพูดออกมาได้ยังไง ชาติก่อนฉันเคยไปทำอะไรกับเขาไว้อย่างนั้นใช่ไหม เขาถึงได้มาตามล้างแค้นฉันในชาตินี้น่ะ! ไม่นานนักหลังจากที่เขาพูดเสร็จ ผู้หญิงเกือบสิบคนก็ส่งสายตาเรดาร์ความเกลียดชังมาทางฉันทั้งๆที่ก็ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
“เธอบอกว่าเธอทำได้..งั้นก็ขอให้สนุกกับเกมนี้ละกันนะ”ซีไนท์กระซิบข้างหูฉันแผ่วเบา และเขาก็เดินยิ้มเข้าไปในบริษัทอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะหายไปจากที่ฉันกำลังยืนอยู่ เขากลับขยิบตายิ้มให้ฉันหนึ่งทีพร้อมกับส่ายมือที่แสนสกปรกบอกลาฉันเป็นนัยๆ ทำไมเขาถึงได้จงเกลียดจงชังฉันแบบนี้นะ
อีตามารร้าย ไอ้คนจิตใจสกปรก ไอ้คนไร้มนุษยธรรม ทำไมทำกับฉันแบบนี้ ! TOT
“เธอคิดว่าสวยมากหรือไงฮะ คิดว่าแค่เธอเสนอตัวให้เขาแล้วเขาจะเอาหรือไง!” จู่ๆ ยัยผู้หญิงที่เป็นแฟนคลับนับจำนวนได้เกือบสิบคนที่โดนมนต์เสน่ห์ของอีตานั่นหลายคนก็กระแทกแผ่นป้ายทิ้ง แล้วพากันตรงเข้ามารุมล้อมฉันไว้ไม่ให้ฉันมีทางออกไปไหนได้เลย ส่วนคนที่น่าจะเป็นผู้นำของกลุ่มก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉันแล้วเธอก็ใช้นิ้วดันหน้าผากฉันอย่างแรงจนแทบจะเซ ก็ดูยัยหัวหน้านี่สิ! หนักได้ประมาณลูกไก่…ฝูงหนึ่งได้เลยมั้ง
“พวกเธอกำลังโดนหมอนั่นหลอกอยู่รู้ไหม…เขาน่ะนะสร้างภาพชัดๆ”ฉันพยายามใช้ความอดทนที่มีอยู่อย่างจำกัด แต่ถ้าความจำกัดของฉันมันถึงขีดสุดฉันก็คงต้องปรี๊ดแตกออกมาบ้างละ ถ้ายัยพวกนี้ยังทำตัวเป็นเหมือนเป็นจิ๊กกี๋หลังวังอยู่ โดยเฉพาะยัยตัวหัวหน้าร่างยักษ์ ที่ยืนพ่นน้ำลายใส่หน้าฉันฉอดๆอยู่ตอนนี้ -___-^
“ใส่ร้าย! พอพี่เขาไม่รักแก ก็เลยพาลมาป้ายสีเขาแบบนี้น่ะหรอ ยัยปลวก”
“ฉันเป็นมนุษย์ไม่ใช่ปลวก”
“ตลกแล้ว นี่แกหาว่าฉันเป็นปลวกหรอฮะ!"
"ฉันว่าเธอน่าจะร้อนตัวนะ ฉันยังไม่ได้ด่าเธอสักคำ" ฉันกล้าพูดได้เลยฉันไม่ได้ด่าพวกเธอทั้งทางตรงและทางอ้อม แต่พวกเธอน่ะสิคิดไปไกลโขเลยล่ะ
“ยัยนี่ วอนซะแล้ว อยากเจอตบไงฮะ” ยัยตัวหัวหน้าแก็งเข้ามาจับคอเสื้อฉันขึ้นจนแน่นฉันจึงต้องปัดมือเธอทิ้งแรงๆเพราะแรงที่จับคอเสื้อฉันอยู่มันหนักมากๆ ส่วนพวกสมุนบ้าๆที่เหลือก็ส่งเสียงเชียร์ดังลั่นประมาณว่าจะยุให้ยัยนั่นตบฉัน หนักเข้ามากๆฉันก็ชักจะอดไม่ไหวแล้วนะ =__=
"ฉันเป็นผู้จัดการของเขานะ!"
"ผู้จัดการแล้วไงละ มีอภิสิทธิ์มากนักหรอ หา! พี่เขาเกลียดเธอแค่ไหน ก็ได้ยินแล้วนี่ เขาไม่ต้องการให้เธอมาทำหน้าที่นี้ด้วยซ้ำ ควรจะเจียมกะลาหัวตัวเองได้แล้วนะ ยัยซื้อบื้อ!" พอพูดเสร็จเธอก็หันไปหัวเราะกับพวกของเธอต่อกันเป็นวงใหญ่
"ฉันคิดว่าถ้าฉันพูดแล้วพวกเธออาจจะฉลาดขึ้นมาบ้าง ขอบอกไว้นะ อีตาซีไนท์นั่นน่ะ ต่อให้พวกเธอตามไปกรี๊ดเขาลั่นถึงขั้วโลกใต้ เขาก็ไม่เคยเห็นพวกเธอสำคัญอยู่มนสายตาหรอกเพราะเขาเป็นพวกเห็นแก่ตัวเอง ! บ้าอำนาจ ! เป็นผู้ชายที่ไร้จิตใจมากที่สุดเท่าที่ฉันเคยพบเจอ"
"นังนี่ !"
ตุ้บ!
ยัยตัวแกนนำร่างยักษ์โมโหเดือดดาลก่อนที่เธอจะใช้แรงมหาศาลของเธอผลักฉันล้มลงกับพื้นคอนกรีตเต็มแรง ฉันเห็นยามที่อยู่ภายในบริษัทถกเถียงกันว่าจะออกไปดีหรือเปล่า คงเพราะกลัวคำสั่งของอีตานั่้นถึงฉันจะเจ็บก็เถอะแต่ฉันจะไม่มีวันขอร้องยัยพวกนี้ให้ปล่อยฉันไปเหมือนนางเอกเจ้าน้ำตาอย่างนั้นหรอก แต่ตอนนี้...ฉันต้องอดทนเพราะฉันเป็นพนักงานคนหนึ่งของบริษัทนี้
"ฉันบอกอะไรให้อย่างหนึ่งนะ แกน่ะคิดผิดแล้วที่มาเป็นผู้จัดการของออกไซด์"
"ใช่ ฉันคิดผิด แต่ที่ฉันคิดผิดก็คือฉันไม่น่ามาพูดกับพวกเธอให้เปลืองน้ำลายเล่นๆเลย มันไร้ประโยชน์!"ตอนนี้เสื้อผ้าของฉันเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบทรายที่อยู่บนพื้นถนนไปหมด ฉันนึกว่าเกมที่ซีไนท์สร้างขึ้นมาจะง่าย แต่เปล่าเลย...เขารู้หมากเกมอยู่แล้วว่ายัยพวกนี้ไม่มีทางเชื่อใครว่าเขาเป็นมารร้ายมาจุติ สิ่งเดียวที่พวกเธอรู้คือหมอนี่เปรียบเสมือนเทพบุตรบนหิ้งที่ห้ามใครมาแตะต้อง
"ตลกไม่เลิกใช่ไหม อย่างแกน่ะต้องเจอ!" เธอยกฝ่ามือเหนือหัวเหมือนจะง้างมือเข้ามาตบฉันตอนที่ฉันยังไม่ทันตั้งตัว ให้ตายสิ! นี่เป็นครั้งแรกนะที่ฉันจะโดนตบเพราะผู้ชายในชีวิต
"พอได้แล้ว" เสียงของผู้ชายคนหนึ่งทำให้ฉันต้องลืมตาเงยหน้ามองบุคคลปริศนา ผู้ชายร่างสูงที่ฉันคุ้นหน้าเป็นอย่างดีตอนนี้เขากำลังยั้งมือของยัยร่างยักษ์นั่นที่กำลังจะตบฉัน ใบหน้าที่แสนเย็นชาของเขาทำให้พวกผู้หญิงที่ลุมร้อมฉันตอนนี้ค่อยๆถอยห่างออกจากตัวฉัน รวมถึงยัยร่างยักษ์นั่นที่ได้แต่ทำสีหน้าอึกอักพูดไม่ออก
"พี่วินเทจ ยัยนี่มันดูถูกพวกพี่นะ!" วินเทจมองไปทางเด็กผู้หญิงคนหนึ่งในกลุ่มที่จู่ๆก็โพล่งขึ้นมา ถึงแม้ว่าฉันจะทำให้เขาโมโห...แต่ผู้ชายคนนี้ก็ยังกลับมาช่วยฉัน.
"แต่เขาคือผู้จัดการของผม เขาสามารถดุด่าว่าหรือตักเตือนผมได้ทุกอย่าง" เสียงของวินเทจเพียงแค่นั้นก็ทำให้เด็กสาวที่อยู่รอบๆ พากันเงียบกริบ
"รวมถึงคุณ" เขาหันกลับมามองยัยร่างยักษ์ที่อยู่ตรงหน้า "คุณไม่มีสิทธิ์ทำร้ายคนของผม เข้าใจมั้ยครับ :)" เขาปล่อยยัยร่างยักษ์ที่ตอนนี้หน้าเจื่อนไปเป็นที่เรียบร้อยออกจากมือ ก่อนจะเดินมาพยุงฉันขึ้นจากพื้นแล้วปัดพวกเศษดินเศษทรายออกให้ฉัน
"ป่านนี้ ซีลคงกำลังโวยอยู่กับพวกยามอยู่" ซีลงั้นหรอ..ฉันหันมองภายในบริษัทที่ตอนนี้ เขากำลังยืนพูดอะไรสักอย่างกับยามเกือบสี่ห้าคนที่กำลังก้มหน้าหงอยฟังเขา ฉันหัวเราะเล็กน้อย เพราะซีลยังคงบ่นกับพวกนั้นไม่หยุด ^__^
"เดี๋ยวก่อนนะวินเทจ..ฉันมีเรื่องอยากจะพูดกับพวกเธอสักหน่อยน่ะ"ฉันอยากแก้ไขปัญหานี้ให้จบสิ้น ฉันกับพวกเธอจะได้ไม่มีความเกลียดชังต่อกันอีก ฉันไม่อยากให้ปัญหาตัวเองส่งผลไปถึงบรรดาแฟนคลับของพวกเขาด้วย
"ฉันขอโทษนะ ถ้าฉันพูดอะไรกับพวกเธอแรงไป" พวกเธอทั้งหลายหันมามองหน้าฉันนิ่งทันทีที่ฉันกล่าวคำว่าขอโทษกับพวกเธอออกไป "จริงๆเรื่องการที่ชอบหรือปลื้มใครมันก็เป็นสิทธิส่วนตัวของทุกคน ฉันไม่มีสิทธิไปห้ามหรือดุว่าพวกเธอ ส่วนเรื่องที่ซีไนท์พูดฉันไม่ขอห้ามว่าใครจะคิดยังไงกับฉันแต่ฉันขอแค่..ให้ทุกคนลองนึกดีๆ ว่าคนที่สำคัญกับพวกเธอมากที่สุดคือใคร ฉันแค่อยากให้เธออยู่กับพวกเขา ป่านนี้เขาคงกำลังรอเธออยู่ที่บ้าน..เพราะสำหรับฉันถึงอยากอยู่กับพ่อมากแค่ไหน...มันก็ไม่เป็นอย่างนั้น" เาียงของทุกคนนิ่งเงียบ ฉันไม่คิดหรอกนะว่าพวกเขาจะคิดว่าฉันเป็นพวกสร้างภาพหรือพวกนางเอกนิยายดราม่า แต่ฉันก็ได้พูดในสิ่งที่ฉันอยากพูดไปแล้ว
แล้วงานของฉัน...มันก็คงไม่สำเร็จ
ฉันทำให้ซีไนท์ไม่ยอมรับฉันในฐานะผู้จัดการ
ฉันทำให้โปรเจคท์ไม่เกิดขึ้น....
"พี่ผู้จัดการคะ" เสียงของใครสักคนในกลุ่มนั้นดังขึ้นทำให้ฟฉันที่กำลังถูกพยุงจากวินเทจต้องหันกลับไปมอง เด็กสาวคนหนึ่งมองมาทางฉันด้วยสีหน้าสำนึกผิดแตกต่างกับนาทีที่ฉันเคยโดนทำร้ายเมื่อกี้นี้
"พี่พูดได้โดนใจหนูมาก แล้วก็เพราะพวกพี่วินเทจกับซีลรักพี่ในฐานะผู้จัดการมากแน่ๆ ถึงได้ยอมออกมาปกป้องพี่ขนาดนี้ ถ้าพวกพี่เขารักใครหนูก็จะรักคนนั้นค่ะ ถึงแม้พี่ซีไนท์เขาอาจไม่ชอบพี่ก็ตาม" เมื่อเด็กผู้หญิงคนนั้นพูดจบเสียงก็ดังขึ้น มีหลายคนเหมือนกันที่เอออเห็นด้วยเพราะฉันเห็นเขาพยักหน้าก่อนจะยิ้มมาทางฉันอย่างเป็นมิตรแล้วฉันก็ได้ยินเสียงขอโทษจากพวกเธอมาเป็นระยะ พวกนี้เป็นอะไรกันน่ะ ฉันเริ่มสยองละนะ =O=;
"เอ่อ ไม่เป็นไรหรอก..พวกเธอคงโกรธที่ฉันว่าคนที่พวกเธอปลื้ม"ฉันยิ้มเล็กน้อย
"ฉันก็ต้องขอโทษเธอด้วยนะที่รุนแรงกับเธอ คือฉันนึกว่าเธอชอบมาเกาะแกะพี่ซีไนท์แต่มันก็ต้องเป็นหน้าที่ผู้จัดการอย่างเธออยู่แล้วใช่ไหม"ยัยคนที่เมื่อกี้จะตบฉันก้มหน้าหงอพูดกับฉันด้วยสีหน้ารู้สึกผิด ความจริงๆฉันก็ยังแค้นลึกๆอยู่ตะหงิดๆนะ ที่เธอทำรุนแรงไว้เยอะกับฉันเมื่อกี้นี้ แต่ก็ช่างเถอะ...ถ้าคนเราสำนึกผิดเราก็ควรที่จะให้อภัยจริงไหม
ฉันนี่เป็นคนดีอะไรอย่างนี้นะ > <
"ขอบใจทุกคน..มากนะ" วินเทจยิ้มอ่อนโยนให้กับพวกแฟนคลับ ที่ตอนนี้ใกล้จะละลายเป็นไอศรีมตากแดดไปแล้ว เวลาเขายิ้มทีทำให้ผู้หญิงแทบอ่อนระทวย แต่พอเวลาโกรธแล้วเขาอย่างกับพระเอกในเรื่องเดธโน้ตเลย เย็นชาซะไม่มี
"เธอน่ะเป็นผู้หญิงที่แกร่งมากเลยรู้ไหม" วินเทจวางมอบนหัวฉันแล้วยีหัวฉันเล็กน้อย
"ฉันรู้น่า ฮะๆ"
เราสองคนเดินออกมาจากตรงนั้นโดยที่ฉันมีวินเทจคอยพยุงร่างอยู่ข้างๆ และพาเข้าไปในเขตบริษัท ส่วนพวกแฟนคลับที่ก่อเรื่องกันเมื่อครู่ก็พากันทยอยออกไป ยังดีนะ ที่ที่ก่อเหตุไม่ค่อยมีคนเพราะตึกของบริษัทนี้ลึกเข้ามาจากริมถนนข้างนอก ไม่อย่างนั้นคงได้เกิดข่าวผู้จัดการสาวโดนแฟนคลับรุมตบแน่ -_- เราสองคนเดินเข้ามาไม่กี่ก้าว...ซีลก็วิ่งกระหืดหระหอบมาหาฉัน
"เธอเป็นไงบ้างฮะ!" น้ำเสียงเขาดูตกใจไม่ใช่น้อย
"ฉันไม่เป็นไร แค่แผลถลอกนิดหน่อย" ฉันยิ้มน้อยๆ พร้อมกับมองไปที่ข้อศอกที่มีรอยถลอกเพราะพลาดไปโดนพื้นนิดหน่อย แต่มันก็แสบใช่ย่อยเลย
"พวกนั้นใจร้ายเกินไปแล้วนะ ถึงจะเป็นแฟนคลับของพวกฉันก็เถอะ แต่นี่มันก็มากไป"
"มันไม่ใช่ความผิดของพวกเขาหรอก ส่วนหนึ่งมันก็มาจากฉันแล้วก็...ซีไนท์" เสียงของฉันเริ่มแผ่วลงเมื่เอ่ยชื่อเขา หมอนี่น่ะเป็นส่วนใหญ่ๆเลยล่ะ
ไม่ทันพูดจบ ซีลก็ดึงฉันเข้าไปกอดก่อนจะลูบหัวฉันเบาๆ นี่ฉันโดนหมอนี่แต๋ะอั๋งด้วยการกอดมาสองครั้งทั้งๆที่เพิ่งรู้จักกันได้สองวันเลยนะ -_-'' ก่อนจะเขาจะรีบผละตัวออกจากฉัน
"เดี๋ยวถ้าปาปารัซซี่มาเห็น ฉันโดนยัยป้าเซอร์นั่นบ่นยันรุ่งสางแน่ แต่ฉันอยากกอดเธออีกจังเลยนะT^T
"นี่ฉันเปลืองตัวให้นายบ่อย จนนายเริ่มชินแล้วใช่มั้ยฮะ"
"ก็ของเธอมันนุ่มนิ่ม =3="
"อะไรนุ่มนิ่มฮะ! นี่นายอยากตายมากใช่มั้ย " ฉันรีบใช้มือปิดส่วนหน้าอกทันที
"ก็แขนเธอไง แหม คิดมากไปได้ หรือละตินก็แอบคิดใช่มั้ยล่าา? "
"จะบ้าหรอ ฉันไม่ได้คิดสักหน่อย"
"โอ้ย ทำไมคนเจ็บแรงเยอะจัง TOT " พูดจบฉันก็ฟาดฝ่ามือลงบนหลังเขาพอโดนฝ่ามืออรหันต์ฉันเสร็จ ซีลก็ทำหน้าแบะเหมือนจะร้องไห้ ฉันว่าฉันออกแรงเบาแล้วนะ สงสัยฉันใส่ความหมั่นไส้ลงมากไปหน่อยเลยเล่นจนเขาเซแบบนี้
"สมน้ำหน้า :P" ฉันก็เลยได้แต่ตอบแทนเขาด้วยการหัวเราะเยาะเขาแทน
"งั้นเราก็ไปเคลียร์กับเจ้าเลือดอารมณ์ร้อนนั่นก่อนดีกว่า" ซีลหัวเราะพร้อมกับฉันเดินนำพาฉันไปลานจอดรถที่ที่เดิม ฉันเห็นซีไนท์กำลังยืนพิงกับรถของเขาอยู่บริเวณลานจอดรถแล้วสายตาของเขาก็มาประจบเหมาะกับสายตาของฉัน .. ทำไมนะ ฉันรู้สึกว่าแววตาเลือดร้อนของหมอนั่นจะอ่อนโยนลง ไม่สิ! หมอนี่นี่นะจะสำนึกผิด ไม่มีทาง =O= นอกจากโลกจะหมุนรอบดวงจันทร์แทนน่ะนะ
"ซีไนท์ นายเห็นแล้วใช่ไหมว่าละตินเหมาะจะเป็นผู้จัดการเราแค่ไหน ฉันไม่รู้หรอกนะว่าแกทำกับละตินแบบนี้ทำไมทั้งๆที่นายก็ไม่ใช่คนแบบนั้น นายไม่เคยทำร้ายผู้หญิงด้วยวิธีไก่อ่อนแบบนี้ แกเกือบทำให้ใบหน้าสวยๆของเขาต้องเสียโฉม " ซีลเขาชมว่าฉันสวยด้วยแหละ =////=
"นอกจากนั้น พวกแฟนคลับก็ยังยอมรับเธอแล้ว" วินเทจพูดเบาๆ
แต่หมอนั่นก็ยังคงนิ่ง...นิ่งและก็นิ่ง
กร๊าซซซซซซซซ! =[ ]= ฉันชักจะหมดความอดทนกับหมอนี่แล้วนะ
"ฉันกลับบ้านก่อนนะ พวกนายก็ด้วยนะ เตรียมอ่านบทวันนี้ด้วยพรุ่งนี้มีโฆษณาชิ้นใหม่" เขาไม่คิดจะพูดเรื่องฉันสักวินาทีเดียวเลยหรอ TOT ซีลกับวินเทจพากันถอยห่างจากรถเขา ซีไนท์มองฉันเล็กน้อยก่อนที่เขาจะเข้าไปอยู่ในรถแล้วก็เตรียมถอยหลังรถออกไปจากตึกนี้ ! ไม่มีพูดอะไรกับฉันสักคำ!
อีตาบ้า! นายทำให้ฉันเสียความรู้สึกไปมากแล้วนะ
แล้วทำไมฉันต้องเสียความรู้สึกเพราะเขาด้วยนะ ! =O= ช่างเถอะ..ขับก็ขับไปสิ ขอให้รถชนสามล้อ ทะเบียนหลุด พรบ.ไม่คุมครอง ช่างไม่มาซ่อมรถให้ สาธุ!
"ฉัน...ขอโทษ"
เอ๊ะ...เสียงใคร O.o ?
ฉันหันไปก็เจอกับซีไนท์ที่ชะโงกหน้าออกมาจากหน้าต่างรถยังไม่ขับรถออกไปแต่มาจอดขนาบข้างๆตัวฉันแทน ซีไนท์เป็นคนพูดงั้นเหรอ ไม่..ไม่น่าใช่..ต้องเป็นคนอื่นแน่ๆ ซีลกับวินเทจก็ยืนอยู่ห่างฉันไปไกลโขขนาดนั้นเสียงจะมาถึงฉันได้ยังไง
"เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรนะ"
"ยัยบ้า จะให้ฉันพูดคำน่าอายนี่รอบที่สองหรือไง"
"ก็ฉันไม่ได้ยิน นายพูดว่าอะไรเล่า! จะมาสมน้ำหน้าที่ฉันเกือบถูกตบใช่ไหมละ"
"ยัยบื้อเอ๊ย หูเธอนี่มันยานเลยอายุหรอ"
"อ๋อ..ที่พูดว่าขอโทษเมื่อกี้คงจะพูดทำนองว่า ขอโทษนะ...ที่ฉันทำรุนแรงกับเธอน้อยไปใช่ไหมละฮะ"
"สติเธอมันไม่สมประกอบจริงๆ"
"ก็ตั้งแต่มีนายมา ความดันฉันมันก็กินสมองไปหมดแล้วล่ะ!"
"ฉันขอโทษที่ทำรุนแรงกับเธอ"เสียงแผ่วเบาของเขาทำให้ฉันเงียบไป"ฉันไม่นึกว่าพวกนั้นจะทำแรงๆกับเธอขนาดนี้ ฉันนึกว่าจะแค่พูดสั่งสอนเธอเฉยๆ" สีหน้าเขาตอนนี้แตกต่างกับสองวันก่อนที่เราเคยเจอกัน แววตาที่เปรียบเสมือนเสือร้ายตอนนี้กลับกลายเหมือนลูกแมวเชื่องๆตัวหนึ่ง ฉันสมควรจะโกรธเขาต่อไปดีไหมนะ เพราะเขานั่นแหละที่เป็นสาเหตุทำให้ฉันต้องเจ็บตัว ..
"ฉันยอมรับเธอเป็นผู้จัดการ..ยอมทำโปรเจกท์บ้าๆนั่นด้วย" หน้าของเขาทำให้ฉันเผลอยิ้มออกมา พูดอะไรดีๆออกมาเหมือนคนอื่นก็เป็นเหมือนกันหรอ แต่ฉันคงจะยกโทษให้เขาไปแล้วถ้าเขาไม่ต่อท้ายคำพูดด้วยคำว่า "พอใจไหม?" -_-
"ทำไมต้องประชดกันด้วยล่ะ"
"ฉันประชดตรงไหน !"
"ก็ไอ้คำว่าพอใจไหมของนายนั่นแหละ"
"เขาเรียกว่าประชดที่ไหน มันเป็นประโยคคำถามต่างหากละ"
"ให้ตายสิ! ฉันคุยกับนายไม่รู้เรื่องเลยจริงๆ"
"คิดว่าฉันอยากคุยกับเธอมากนักหรอ คิดว่าตัวเองสำคัญมากหรือไง"
"อย่างน้อยตอนนี้นายก็กำลังพูดอยู่กับฉัน" ฉันกับเขาเถียงกันไม่จบ จนฉันกับเขาต้องใช้สงครามสายตาปะทะกันแทน เขามองหน้าฉันอย่างโมโหก่อนจะปิดกระจกรถแล้ววบึ่งขับออกไปแทน
"ชิ! เถียงแพ้ฉันน่ะสิเลยหนี =O=" ฉันสบถเล็กน้อยก่อนจะปาดเหงื่อทิ้ง ก่อนจะเห็นซีลกับวินเทจพากันขำเล็กน้อยกับสงครามฝีปากระหว่างฉันกับซีไนท์
"พวกนายหัวเราะอะไรกันฮะ !"ฉันมองค้อนพวกเขาเล็กน้อย
"เอาไป เดี๋ยวจะหาว่าฉันใจดำ"
ตุ้บ!
ขับไปไม่ทันเท่าไร อีตาซีไนท์ก็ถอยหลังกลับมาแล้วโยนถุงที่มีวัตถุบางอย่างมาตรงที่ฉันยืนอยู่ก่อนจะบึ่งรถออกไปอีกรอบ ยังดีนะ ที่ฉันเป็นพวกสติไว เลยรับทัน คิดจะโยนให้กันดีๆก็ไม่ได้เลยหรือไง -''- พอฉันเปิดออกข้างในถุงมันคือกล่องยาปฐมพยาบาลเล็กๆที่มีทั้งสำลี แอลกฮอลล์ พวกของทำแผลทั้งหลายแหล่ ฉันมองตามรถเขาที่ค่อยๆขับออกไปจากบริษัทก่อนจะทำหน้าหมั่นไส้เขาเล็กน้อย
ที่จริง หมอนี่ก็ไม่ใช่คนเลวร้ายมากอะไรขนาดนั้นหรอกใช่ไหม
Talk With Me :)
ตอนที่หกก็จบลงด้วยดี
ซีไนท์เริ่มยอมรับในตัวบะตินมากขึ้น
ความสัมพันธ์ดีๆระหว่างพวกเขาทั้งสี่คนเริ่มก่อเกิด
ละติน จะสามารถจัดการกับโฆษณาตัวใหม่ของพวกเขา
ได้ยังไง ติดตามต่อในตอนที่เจ็ดกันนะคะ
มาถึงตอนนี้แล้ว ก็ดีใจนะคะ >_<
เพราะไม่เคยเขียนนิยายเรื่องไหนได้เกินห้าบทเลย 555555
ก็พยายามจะมาอัพให้ได้สัปดาห์ละสองบทนะ
เพราะงานโรงเรียนยุ่งมาก
ไรเตอร์งานหนักมากเลยจริงๆ TOT
ก็อย่าได้โกรธกันเลยนะคุณผู้อ่าน
อยากฝากเรื่องนี้ให้อยู่ในใจของผู้อ่านทุกท่านนะ
ขอบคุณสำหรับ คอมเม้นและโหวตนะคะ
ความคิดเห็น