[B.A.P] Story Of Us

ลำดับตอนที่ #4 : OS I'm sorry [DAEUP]

I'm sorry

 

วันเวลาผ่านไปเร็วจังนะฮะว่ามั้ย เผลอแปปเดียวก็วันคริสต์มาสซะแล้ว อีกไม่นานก็ปีใหม่

ผู้คนมากมายสนุกสนานกับวันคริสต์มาส พวกเค้าพากันร้องเพลงอย่างสนุกสนาน ทุกๆที่ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะสีขาวสะอาดตา

ความสุขมากมายจุดประกายดั่งแสงสว่างทั่วทุกมุมโลก หากก็ยังมีคนที่ฉลองอย่างสนุกแต่ภายในใจก็ยังเศร้าอยู่ และหนึ่งในนั้นก็คงเป็นผม "มุน จงออบ" คนนี้

คุณชอบการรอมั้ย ?

แล้วถ้าเป็นเพียงการรอในเวลาสั้นๆ คุณก็ยังรอใช่มั้ย ?

แต่ถ้าเป็นการรอที่ยาวนาน และไม่รู้ว่าต้องรอไปอีกนานแค่ไหน คุณจะรออยู่มั้ย ?

แต่ถ้าสิ่งนั้น อ่าไม่ใช่สิ คนนั้นสำคัญกับคุณมากๆ คุณยังจะรอเค้าอยู่รึเปล่า ?

สำหรับผม ผมเลือกที่จะรอ

คริสต์มาสปีนี้ของผมยังคงยาวนานและเป็นสีเทาเหมือนเดิม

กล่องของขวัญจากคนรู้จักหลายคน แต่ไม่เคยมีของใครคนนั้นแม้ผมจะส่งให้เขาทุกปี

ผมแค่หวังว่าเขาจะติดต่อมาบ้างก็เท่านั้น

คริสต์มาสปีนี้พวกคุณเป็นยังไงบ้าง

มีความสุขดีใช่มั้ย ?

คริสต์มาสปีนี้ผมก็ยังรอเขาเหมือนเดิม ผมดูโง่ใช่มั้ย แต่เพราะเขาคือคนสำคัญไงผมถึงรอ

ผมกะจะไปถ่ายรูปข้างนอก สนใจไปด้วยกันมั้ย ?

เช้านี้อากาศด้านนอกยังคงเหมือนเดิม

ขาวโพลนทุกสิ่งถูกปกคลุมด้วยหิมะสีขาว

เด็กๆออกมาวิ่งเล่นกันทำให้ผมนึกถึงตอนเด็กเลยนะ

'โอ้ย!' เสียงร้องของเด็กชายจงออบที่โดนบอลหิมะขว้างใส่

'ฮ่าๆๆๆ เย็นดีใช่มั้ยล้า' เสียงของพี่ชายข้างบ้านที่เล่นกับเขาทุกวันทำให้รู้ว่าเป็นใคร

'ไอ้แดฮยอน!' เด็กชายมุนที่เริ่มโมโหก็ตะโกนเรียกออกไป

'ย๊า ! ฉันเป็นพี่นายนะ เรียกแบบนั้นได้ไง'

'ก็ขว้างบอลใส่น้องมุนก่อนทำไมล่ะ'

'ห้ามเรียกพี่แบบนั้นอีกนะน้องมุน'

'จะเรียกทำไม ไอ้แดฮยอน'

เมื่อเด็กชายจงออบพูดจบพี่แดฮยอนก็เดินเข้ามาอยู่ตรงหน้าน้องมุน

'ห้ามพูดอีก ไม่งั้นพี่จะลงโทษเด็กไม่ดี'

'ทำไม พี่จะทำอะไรผมห้ะๆ!'

เด็กชายมุนที่เย้าแหย่พี่ข้างบ้านเล่นจนคนที่โดนเริ่มทนไม่ไหว

'น้องมุนไม่หยุดจริงๆใช่มั้ย' พี่แดฮยอนถามอีกครั้ง

'ไอ้แด อุ้บ!' เสียงของน้องมุนที่หายขาดห้วงไปเพราะโดนคนโตกว่าลงโทษ

'ไอ้พี่บ้า! มาจุ๊บน้องมุนทำไม'

เด็กชายจงออบที่หายจากอาการตกใจก็เริ่มโวยวาย

'ลงโทษเด็กไม่ดีไงครับ'

พี่แดฮยอนที่พยามยามมองสีหน้าที่จงออบแอบซ่อนใบหน้าสีแดงเอาไว้แล้วยิ้มออกมา

'ไม่ต้องมายิ้มเลย' เด็กชายจงออบที่เขินจัดก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตาอยู่กับการปั้นหิมะ

คิดถึงจังครับพี่แดฮยอนเมื่อไหร่พี่จะกลับมานะ น้องมุนคนนี้โตแล้วนะหล่อด้วย

จงออบที่เดินไปเรื่อยๆพร้อมกับกล้องถ่ายรูปคู่ใจจนเดินมาถึงจุดที่เขากับแดฮยอนชอบมาเล่นที่นี่

ทุ่งหญ้าที่ถูกห้อมล้อมด้วยดอกไม้

ใจกลางสถานที่แห่งนี้คือต้นไม้ต้นใหญ่

สถานที่ที่มีความทรงจำอยู่มากมาย

'พี่แดฮยอนไม่ไปไม่ได้หรอครับ'

'ไม่ได้ครับน้องมุน'

'ทะ ทำไมอ่ะ'

'อย่าร้องไห้สิครับคนดี พี่สัญญาว่าพี่จะกลับมาหา'

'ฮึก ฮึก ก็พี่แดฮยอนจะไม่อยู่กับน้องมุนแล้วนี่'

'แล้วทำไมน้องมุนถึงไม่อยากให้พี่ไปล่ะครับ ฮึ' พี่แดฮยอนถามน้องชายตัวน้อยพลางคอยซับน้ำตาที่ค่อยๆไหลออกมา

'น้องมุนเหงา น้องมุนคิดถึง'

จงออบที่เดินเข้าไปกอดแดฮยอนเอาไว้แล้วซุกหน้าลงกับอกของพี่ชาย

'แค่นั้นจริงๆหรอครับ' แดฮยอนถามออกไปเพราะเขาไม่ได้รู้สึกกับจงออบแค่น้องชาย

จงออบที่ไม่ยอมตอบเอาแต่ส่ายหน้าอยู่กับอกแกร่ง

'ว่าไงครับน้องมุน ถ้าไม่ตอบนะพี่จะไม่กลับมาอีกเลย'

'ไม่เอานะ พี่แดฮยอนต้องกลับมาหาน้องมุนสิ ก็น้องมุนน่ะรักพี่แดฮยอน รักมากๆ รักที่สุด พี่แดฮยอนต้องกลับมานะ'

จงออบพูดออกมาทั้งๆที่ร้องไห้แถมหน้าก็ยังแดงก่ำ

'พี่ก็รักน้องมุนนะ รักมาก มากที่สุด

พี่จะกลับมาในวันคริสต์มาส เจอกันที่นี่นะครับ'

'ครับ'

เป็นการจากลาครั้งสุดท้ายของผม

อากาศที่เริ่มหนาวขึ้นทำให้จงออบเดินกลับบ้่านพร้อมมองไปตามท้องถนนที่มีคู่รักเริ่มออกมาเที่ยวเล่นกันมากขึ้น

ผมรอพี่อยู่ที่นี่ พี่แดฮยอนกลับมาไวๆนะครับ

เมื่อถึงบ้านจงออบก็เริ่มลงมือทำอาหารเย็นทันที

กลิ่นหอมของอาหารที่ทำเสร็จแล้วดึงให้ชายหนุ่มที่เดินมาอยู่ที่หน้าประตูระบายยิ้มออกมาบนใบหน้าพร้อมกับวางดอกลิลลี่ที่มีการ์ดอยู่ตรงหน้าประตู

รอพี่นานมากใช่มั้ย พี่ขอโทษนะน้องมุน

ติ๊งต่อง

เสียงออดที่ดังขึ้นทำให้จงออบที่ทานข้าวเสร็จแล้วเดินไปเปิดประตู

พบเพียงการ์ดกับดอกลิลลี่ เมื่อเปิดอ่านขาเรียวก็วิ่งออกจากบ้านทันทีพร้อมถือดอกไม้กับการ์ดไว้

MERRY CHRISTMAS

MY MOON

'MISTLETOE'

เมื่อมาถึงต้นไม้ธรรมดาก็ถูกประดับไปด้วยแสงไฟสีเหลืองนวลกับแผ่นหลังกว้าวของชายคนหนึ่ง จงออบที่เห็นจึงวิ่งเร็วขึ้นพร้อมกับที่ชายคนนั้นหันหน้ามารับเด็กน้อยเข้าสู่อ้อมกอด

"ฮืออ" เสียงร้องไห้จากจงออบทำให้แดฮยอนผละออกมาซับน้ำตาให้

"ไม่ร้องนะครับคนดี พี่กลับมาแล้ว

ขอโทษที่มาช้า  ขอโทษที่ไม่ได้ติดต่อมา"

"พี่แดฮยอนใจร้าย พี่ทำให้ผมร้องไห้ นิสัยไม่ดี"

"แล้วน้องมุนจะลงโทษพี่ยังไงดี"

"ก็...." จงออบที่ยืดตัวขึ้นแล้วจุ๊บลงที่ริมฝีปากหนา

"ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ"

"แล้วรู้มั้ยครับว่าดอกลิลลี่หมายถึงอะไร" แดฮยอนถามแล้วค่อยก้มหน้าลงมาใกล้จงออบ

จงออบหน้าแดงก่ำเพราะรับรู้ถึงลมหายใจที่เป่ารดแก้ม ก่อนจะส่ายหน้าอย่างแรง

"รักแรกพบไงครับ" แดฮยอนกระซิบอย่างแผ่วเบาก่อนจะดึงจงออบเข้าสู่อ้อมกอดก่อนจะสัมผัสริมฝีปากบางเพื่อเก็บความหอมหวานที่แสนคิดถึง

"อื้อ" เสียงของจงออบที่เริ่มประท้วงเพราะขาดอากาศหายใจดังขึ้นแดฮยอนจึงยอมละออกมา

"ขอบคุณที่รอพี่

พี่รักน้องมุนนะ"

"เพราะรักไงครับถึงรอ"

รอยยิ้มแห่งความสุขที่หายไปนานจากจงออบก็กลับมาอีกครั้ง

"Merry christmas"

________________________

จบแล้วๆ วู้ว ~

ตอนของน้องมุนกับพี่แดฮยอนคนดำเป็นไงบ้าง มันโอรึยัง ?

ช่วงนี้เราใกล้สอบแล้วแหละ

แถมเรายังติดการ์ตูนด้วย ติดทุกครั้งช่วงใกล้สอบ = =

จะแต่งไว้ก่อนแต่เราจะลงให้ตอนสอบเสร็จนะ

อืมม เราขอบคุณคนที่เม้นให้เรานะ

ขอบคุณมากๆ เอาใจเราไป (อย่าขว้างกลับมาเซ่!)

วันนี้ลาล่ะจ้า

:)  Shalunla