[EXO] คุณพยาบาลส่วนตัว {HunHan}
ถ้าป่วยแล้วมีความสุขแบบนี้.....ผมขอป่วยไปนานๆเลยนะครับ คุณพยาบาลส่วนตัว เสี่ยวลู่ :Sehun x Luhan: จบ!
ผู้เข้าชมรวม
1,598
ผู้เข้าชมเดือนนี้
7
ผู้เข้าชมรวม
เนื้อเรื่อง
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ถ้าป่วยแล้วมีความสุขแบบนี้.....ผมขอป่วยไปอีกนานๆเลยได้ไหม
“เฮ้อออ.. น่าเบื่อๆ ทำไมฝนตกมาตกตอนนี้ด้วยเนี่ย!”
“ก็ตอนนี้มันหน้าฝนนี่นา ถ้าไม่ตกสิแปลก”
เสียงใสเอ่ยอย่างเบื่อหน่ายพร้อมใบหน้าบึ้งตึงของ เสี่ยวลู่หาน มือเรียวเท้าคางมองออกไปข้างนอกหน้าต่างห้องที่มีเพียงสายฝนสาดมาไม่หยุด วิวทิวทัศน์ของกรุงโซลที่สวยงามกลับถูกบดบังด้วยสายฝนของฤดู แต่เพื่อนสุดแสนจะรักอย่าง บยอนแบคฮยอน ตอบกลับอย่างเบื่อหน่ายเช่นกัน ก็เพื่อนรักคนนี้แทนที่จะมาช่วยกันทำงาน กลับเอาแต่บ่นสายฝนที่ไม่รู้เรื่องอะไรตั้งแต่เช้าจนสายแล้ว
“ก็ฉันไม่ชอบนี่แบคฮยอน! นายชอบหรือไง ฝนตกแบบนี้ไม่ได้ออกไปเที่ยวกับแฟนเลย”
หันมาแหวใส่เพื่อนพร้อมคิ้วขมวดอย่างเด็กเอาแต่ใจ ก่อนท้ายประโยคจะแผ่วลงด้วยความเขินอายกันคำพูด แล้วหันกลับไปสนใจวิวที่มืดมัวข้างนอกซ่อนความเขินต่อ แบคฮยอนหัวเราะใส่กับความเอาแต่ใจของเพื่อน สุดท้ายก็ไม่พ้นเรื่องแฟนสินะ
“รักกันจริงเลยนะกับรุ่นน้องสุดหล่อคนนั้นหนะ”
แบคฮยอนแกล้งแซวเพื่อนรักอย่างลอยๆ แล้วก็ไม่สนใจงานต่อ ลู่หานพยักหงึกทั้งยังมองไปข้างนอก ก็ใช่สิ ใครจะไม่รักล่ะ ก็ โอเซฮุน ปี 1 คณะบริหารสุดหล่อขวัญใจ นูน่าและฮยอง(?) เล่นมาจีบเขามาตั้งแต่อยู่มัธยมโรงเรียนเดียวกัน จนสุดท้ายก็มาขอเป็นแฟนอย่างโรแมนติกกันเมื่อ 6 เดือนที่แล้วได้ แหม่ มาจีบกันแบบนี้ ขอเล่นตัวบ้างจะเป็นไร
Rrrrr
แรงสั่นสะเทือนจากจากแจ้งเตือนของแอพลิเคชั่นไลน์เตือนให้คนที่กำลังสไลด์หน้าจอเล่น 2048 เพลินๆกลับไปสนใจ
‘ลู่ฮยองอยู่ไหนครับ’
‘กับแบคฮยอนหรอ’
‘สายแล้ว ทานข้าวหรือยังครับ’
‘เป็นห่วงนะ’
พร้อมสติกเกอร์หมีทำหน้าสงสัยมา ลู่หานแอบยิ้มเล็กๆ กับความขี้อ้อนเอาใจของอีกฝ่าย ก่อนจะกดพิมพ์ตอบกลับลงไป ว่าแล้วก็หน้าแดงขึ้น เมื่อประโยคสุดท้าย ทำเอาเขาจินตนาการถึงเสียงทุ้มนุ่มๆมากระซิบใกล้ใบหูอย่างทุกครั้ง
‘อยู่กับเจ้าหมาแบค
‘ฮยองทานแล้ว เซฮุนล่ะ’
‘เพิ่งตื่นแน่ๆ ขี้เซาๆ’
ก่อนจะส่งสติกเกอร์เจ้าหมีบราวน์ไฟฟุ่ง
‘5555’
‘เพิ่งตื่นครับ’
‘ปวดหัวมาก ลุกไม่ไหวเลย’
ฝากสติกเกอรไลน์ไอ้ฝรั่งหัวทองหน้ามืดไปให้
ลู่หานอ่านแล้วก็แอบตกใจเล็กน้อยที่อีกฝ่ายบอกปวดหัว แถมตอนนี้ก็สายแล้วด้วย ปาไปเกือบ 3 โมงเช้าแล้ว ยังไม่ทานข้าวเลยหรอเนี่ย คิ้วเรียวเริ่มขมวดเข้ากัน แล้วขยับตัวในท่านั่งที่สบายขึ้น
‘เซฮุนนา เป็นอะไรมากหรือเปล่า’
‘ไม่สบายหรอ’
’เดี๋ยวฮยองไปหานะ’
‘ไม่เป็นไรครับ ฮยองทำงานเถอะ’
‘นอนพักซักนิดคงดี’
ยิ่งเห็นว่าอีกฝ่ายบอกไม่อยากไปหา เขาก็ยิ่งเป็นห่วงมากขึ้น ตัดสินใจพิมพ์ข้อความตอบกลับ
‘ฮยองทำงานเสร็จแล้วจะไปหาน้า’
‘พักผ่อนเยอะๆ’
‘เจ้าเด็กดื้อ!’
แล้วรัวสติกเกอร์ไลน์ไปหลายตัวทีเดียว ลู่หานวางโทรศัพท์ลงก่อนจะเข้าไปช่วยแบคฮยอนทำงาน พร้อมเร่งทำอย่างรวดเร็วเพราะมีเหตุผลว่าเซฮุนไม่สบาย
ร่างสูงในเสื้อกล้ามตัวโคร่งกับกางเกงนอนผ้านิ่มนอนขดกดผ้าห่มผืนหนาแน่น ริมฝีปากเรียวระบายยิ้มกับหน้าจอมือถือ สติกเกอร์ไลน์ส่งมาแบบไม่มีสาเหตุพร้อมกับคำสั้นๆ เจ้าเด็กดื้อ! แสดงให้เห็นถึงความรั้นของอีกฝ่าย เซฮุนตามจีบรุ่นพี่คนนี้ตั่งแต่ม.ปลายปี 2 ตอนนั้นลู่หานอยู่ม.ปลายที่สุดท้ายแล้ว ถึงแม้จะเป็นการจีบไม่ได้เสนอตัวมาก แต่เพียงแค่ได้เห็นอีกฝ่ายบ่อยๆ พูดคุยบ้าง ถามไถ่อะไรบ้างก็ดี จนสุดท้ายเขาก็ลงทุนสอบเขามหาวิทยาลัยที่อีกฝ่ายสอบเข้ามาได้ ถึงแม้ว่าจะคนละคณะ แต่โชคยังดีที่ตึกของทั้งคู่ห่างกันเพียงสวนของมหาวิทยาลัยคั่นเท่านั้น แถมคอนโดของพวกเขาก็อยู่ถัดไปเพียงซอยเดียวเท่านั้น ยอมรับเลยว่า เสี่ยงลู่หานคนนี้จีบยากสุดๆ บางทีดูเมินเขาบ้าง หรือคู่แข่งอีกเป็นสิบๆ แต่ก็คุ้มที่ตามจีบมากนาน คุ้มสุดๆ
อาจเพราะความเพลียและความเหนื่อย จริงว่าเขาอาจไม่สบายจริงๆก็ได้ เซฮุนจึงว่าโทรศัพท์ของตนที่บนโต๊ะ ค่อยๆขยับตัวในท่าสบายแล้วพักผ่อนทันที
นิ้วเรียวกดรหัส 5 หลักคุ้นเลย หมุนที่บิดลงแล้วเดินเข้าไปในห้องกว้าง คอนโดของลู่หานกับเซฮุนอยู๋ห่างกันไม่เท่าไหร่ หลังจากที่ทำงานกับแบคฮยอนเสร็จไปได้บางส่วน แบคฮยอนก็ไล่ให้ลู่หานมาหาเซฮุนทันที เพราะกลัวว่าจะเลยไปถึงเที่ยง เซฮุนคงได้เป็นกระเพาะก่อนแน่ๆ ร่างบางวางร่มที่เปียกน้ำฝนลง ถอดเสื้อโค้ทออกแล้วเดินเข้าไปข้างใน ผ้าม่านที่ปิดหน้าต่างบานใหญ่ไม่ได้ถูกเปิดออก แสดงว่าเจ้าของห้องคงยังไม่ได้ออกมาจริงๆ เพราะทุกครั้งที่มา เซฮุนจะเปิดม่านนี้เสมอ ลู่หานวางเสื้อโค้ทกับกระเป๋าของเขาลงโซฟาห้องนั่งเล่นแล้วตรงดิ่งไปยังห้องนอนของแฟนหนุ่มทันที
“เซฮุนนา ฮยองมาแล้วนะ”
ลู่หานใจหายวาบเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังคงนอนนิ่งบนเตียง หน้าผากกว้างและซอกคอมีเหงื่อซึมออกมาจนจะจับตัวเป็นหยดอยู่แล้ว คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันแน่น ผ้าห่มผืนหนาล่นลงนิดหน่อย คงเพราะรู้สึกร้อน
ลู่หานวางมือทาบลงหน้าผากกว้าง สัมผัสตามแก้มและซอกคอก็รับรู้ได้ถึงอุณหภูมิที่ค่อนข้างสูง แต่ไม่ทันไรก็ต้องสะดุ้งขึ้นเมื่อมือร้อนๆของคนที่นอนอยู่คว้าหมับที่มือของเขา
“ตกใจหมดเลย!”
ทำหน้าดุเล็กน้อย แต่ก็อ่อนลงเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายคงไม่ตั้งใจ
“ฮยองทำงานเสร็จแล้วหรอ”
เซฮุนกระแอมเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยปากถามเสียงแหบพร่า
“อืม...”
“ตัวร้อนมาเลยนะ ป่วยขนาดนี้ยังไม่ให้ฮยองมาหาอีก”
ลู่หานพยักหน้าขึ้นลง ก่อนจะวัดไข้อีกครั้ง แต่ครั้งนี้แตกต่างออกไปคือ ร่างบางนั้นก้มหน้าลงเอาหน้าฝากของตนชิดกับคนป่วย แล้วผละออก เอ็ดเบาๆด้วยใบหน้าไร้เดียงสาไม่รู้ไม่ชี้ ทั้งๆที่ตัวเองทำเอาใจคนป่วยเต้นรัวไม่หยุด
“อย่า...อย่าวัดไข้แบบนี้กับใครอีกนะ...กับผม คนเดียวนะ”
เอ่ยเสียงแผ่วเบาพร้อมรอยยิ้มบางๆ
เพราะเห็นว่าตอนนี้จะเที่ยงแล้ว ลู่หานเลยค่อยๆพยุงเซฮุนให้ลุกขึ้นเพื่อที่จะได้เช็ดตัว ทานข้าว และทานยา แต่เซฮุนนั้นกลับบอกว่าเขาอยากดูโทรทัศน์เลยขอออกมานั่งที่โซฟาด้านนอก ถึงแม้ลู่หานจะค้านว่าไม่อยากให้ออกมาเพราะอยากให้พักผ่อน แต่พอเซฮุนกระซิบเบาๆใกล้หูเท่านั้นแหละ .... ลู่หานก็ต้องบ่นอุบอิบพร้อมหอบหมอนกับผ้าห่มออกมาให้คนที่นั่งรออยู่โซฟาเรียบร้อย เซฮุนจึงได้แต่ยิ้มอย่างเอ็นดูให้กับแฟนที่แสนน่ารักคนนี้
ถึงจะบอกว่าจะมาทำอาหารให้คนป่วยทานก็เถอะ แต่สกิลการทำอาหารของเขานี่เข้าขั้นติดลบเลยก็ได้ ทุกทีถ้าไปค้างกับใครก็มีเพียงเพื่อนสนิทอีกคนอย่างคยองซูเท่านั้นที่ทำอาหารให้ทาน หรือถ้าอยู่คนเดียวคงต้องพึ่งร้านอาหาร ใกล้ๆคอมโด หรือไม่ก็สำเร็จรูปไปเลย
“วิ ธี การ ทำ ข้าว ต้ม !”
ร่างบางคว้าโทรศัพท์เครื่องโปรดขึ้นมาเข้าเมนู google จัดการค้นหา วิธีการทำข้าวต้มทันที ตากลมโตไล่ดูหน้าเพจมากมายที่ปรากฏขึ้นเลือกเอาที่ทำง่ายๆ สั้นๆที่สุด
“ใช้ไฟระดับกลาง....อืม หมูสับ ต้นหอม แล้ว.... อ่าใส่แครอทด้วยดีกว่า”
หลังจากอ่านรายละเอียดมาได้ ก็เริ่มเช็คสิ่งที่พอมีบ้าง อาจจะเพราะพ่อและแม่ของเซฮุนเพิ่งมาเยี่ยมเมื่อไม่นานนี้ เลยบอกให้ซื้ออาหารสดเข้ามาไว้บ้าง ซึ่งลูกสะใภ้คนสวยนี่ก็อาสาซื้อเองคัดเลือกทุกอย่างด้วยตัวเอง ผิดที่ทำไม่เป็นนี่แหละ
“อ่า... หอมจังเลย เซฮุนจะชอบไหมน้า”
ผ่านไปกว่า ครึ่งชั่วโมง(?)ข้าวต้มชามเล็กๆก็เสร็จเรียบร้อย กว่าจะสับหมูได้ หั่นแครอทได้ เจ้าตัวก็พิถีพิถันเหลือเกิน ปรุงรสชาติอะไรตามใจชอบก็จัดการตักข้าวต้มที่ตอนนี้เดือดปุดๆ ใส่ชามขนาดกลาง วางลงถาดเพราะแก้วน้ำ ใบหน้าหวานเมื่อเด็กหญิงยิ้มร่าเดินออกมาโซนห้องนั่งเล่นด้วยความภูมิใจกับอาหารจานแรกในชีวิตของตน
“เซฮุนนา ข้าวต้มเสร็จแล้วนะ”
เซฮุนที่กำลังสนใจโทรทัศน์อยู่นั้นหันมาส่งยิ้มให้พยาบาลจำเป็น ที่เดินยิ้มร่าเข้ามา ยอมรับว่าเขาหิวมากถึงมากที่สุด ทั้งๆที่ควรเบื่ออาหาร แต่เพราะไม่ได้ทานมาแต่เช้า เลยทำให้รู้สึกหิวเป็นพิเศษ
“งือออ ทำไมตัวร้อนจังเลย รีบทานข้าวทานยานะ ฮยองจะมาเช็ดตัวให้”
“ป้อนหน่อย.....นะครับ เสี่ยวลู่”
เซฮุนคว้ามืออีกคนที่ทำท่าจะลุกขึ้ไว้ก่อน สรรพนามเฉพาะถูกเรียกขึ้น ทำเอาลู่หานหน้าแดงจนซ่อนไม่อยู่
“ฮะ ฮยองจะไปเอายามาต่างหาก ป้อนให้อยู่แล้วน่า!”
ก้มหน้าซ่อนความเขินแล้วก็วิ่งไปยังกระเป๋าของตนเพื่อเอายาที่เพิ่งซื้อมาจากร้านขายยา จนเซฮุนหัวเราะเบาๆ
คิ้วเรียวของลู่หานขมวดเข้ากันแน่น ตาโตผ่านแว่นตาทรงกลมจ้องจอคอมพิวเตอร์ไม่ละไปไหน หลังจากที่ทานข้าวทานยาแล้ว ลู่หานก็ให้เซฮุนนั่งพักก่อน ส่วนตัวเองนั้นก็เดินไปหากะละมังพร้อมผ้าขนหนูเล็กๆอีก 2 ผืนมา เซฮุนดูเหมือนจะเพลียมาก ใบหน้าคมแดงระเรื่อขึ้น เหงื่อซึม มือเรียวคลิกๆหาวิธีเช็ดตัวจนได้ตามที่ต้องการ
“ถอดเสื้อผ้า...ถะ ถอดหรอ”
พูดกับตัวเองเล็กน้อยก่อนจะมองคนที่นอนซม สะลึมสะลืออยู่ กลืนน้ำลายอึกใหญ่ ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยเห็นร่างส่วนบนที่เปลือยเปล่าของเซฮุน ของอีกฝ่ายชอบเล่นกีฬา บ่อยนักที่มักจะโป๋(?) แต่นี่เข้าต้องให้ถอดเองหรอเนี่ย!
“ซ เซฮุน ฮยองขอถอดเสื้อให้ก่อนนะ”
“อื้มๆ”
เซฮุนครางรับเบาๆ ไม่ใช่ว่าเขาไม่เห็นว่าลู่หานหน้าแดงขนาดไหน แต่เขาแค่อยากจะแกล้งเล่นๆเท่านั้น ความจริงว่าถ้าให้เขาลุกขึ้นมาถอดเองก็ได้ แต่ว่ามีพยาบาลส่วนตัวแบบนี้เขาคงไม่ต้องลงทุนให้เพลียเลย มือเรียวค่อยๆถลกเสื้อกล้ามนั้นขึ้นจนเห็นกล้ามท้องขาวเต็มตา
“ยกแขนหน่อยนะ”
ไม่นานก็ถอดเสื้อให้อีกฝ่ายได้ ลู่หานพรูลมหายใจออกมา เซฮุนแอบเหลือบมองเล็กน้อย ลอบยิ้มหน่อยเมื่อเห็นว่าลู่หานยังหน้าแดงไม่หาย
มือเรียวใช้ผ้าแห้งผืนหนึ่งมาซับเหงื่อและเช็ดตามใบหน้า ซอกคอ ตามลำตัวจนแห้ง แล้วนำไปชุบน้ำบิดพอหมาดๆ แล้วเริ่มเช็ดตามใบหน้าคมนั้น เซฮุนค่อยๆลืมตามองหน้าพยาบาลส่วนตัวที่ตอนนี้ดูจริงจัง ดวงตารีจ้องมองคนตรงหน้าไม่ละไปไหน จนคนที่ช็ดตัวให้รู้สึกเขิน
“ย๊า! หันหน้าไปทางนู้นเลย”
ว่าแล้วก็ใช้มือที่ว่างผลักหน้าอีกฝ่ายไปเบาๆ เซฮุนหัวเราะในลำคออย่างถูกใจ จนไม่นานก็เช็ดตัวเสร็จ ร่างบางรีบวิ่งเข้าไปในห้องเพื่อหาเสื้อนอนสบายตัวมาให้เซฮุนใส่ หลังจากที่จัดการทุกอย่างเสร็จแล้ว เซฮุนก็เอนตัวลงนอนห่มผ้าห่มผืนหนาที่แฟนสุดน่ารักถือมาให้
“ฮยอง..”
“หืม??”
ลู่หานที่กำลังวุ่นวายกับคอมพิวเตอร์อยู่นั้น หันมองที่คนที่นอนบนโซฟาที่เพิ่งจะเรียกเขาเมื่อครู่
“ขอบคุณนะ”
“????”
แค่คำขอบคุณสั้นๆง่ายๆ บางทีไม่จำเป็นต้องบอกก็ได้ แต่เพราะเซฮุนนั้นรู้สึกแบบนั้นจริงๆ ลู่หานเอียงคอมองทำหน้างงเล็กน้อย แต่ก็ระบายยิ้มสดใสไปให้ ก่อนจะละจากคอมพิวเตอร์ มานั่งกอดเข่ามองอีกฝ่ายที่กำลังจะหลับ
“เจ้าเด็กดื้อนอนซะนะ ฮยองจะนั่งอยู่ข้างๆเอง”
มือเรียวเอิ้อมไปลูบกลุ่มผมนุ่มเบาๆ พร้อมเอ่ยประโยคน่ารักคล้ายคุยกับลูกหมา จนเซฮุนระบายยิ้มออกมาอีกครั้ง ตารีค่อยๆปรือลงเรื่อยๆ จนสุดท้ายก็เข้าสู่ห้วงนิทราไป
เซฮุนค่อยๆปรือตาขึ้นจนเต็มดวงตา รู้สึกเย็นๆบนหน้าผาก เมื่อยกมือขึ้นทาบก็รู้ว่าเป็นแผ่นเจลลดไข้ที่ไม่รู้ถูกแปะไว้ตอนไหน ส่วนมืออีกข้างนั้น...ถูกกุมไว้แน่นจากคนที่นอนกอดเข่าพิงโซฟาอยู่ เซฮุนจุดยิ้มเบาๆ ดีใจเล็กน้อยที่รู้ว่าแฟนสุดน่ารักไม่ยอมห่างไปไหน มือหนายังคงปล่อยให้มือถูกกุมอยู่อย่างนั้นก่อนจะพยายามพยุงตัวลุกขึ้น รู้สึกมึนหัวอยู่บ้าง แต่โดยรวมถือว่าดีขึ้นมาก
“อืมมม”
เสียงครางเบาๆจากคนที่นั่งขดอยู่ทำให้เซฮุนหันไปมอง ใบหน้าหวานขยับซบหน้าลงบนมือของเขา จนแก้มเนียนนั้นถูไถไปมา ร่างสูงอดยิ้มกับภาพตรงหน้าไม่ได้ ตั้งใจว่าจะปลุกซักหน่อย แต่คงต้องปล่อยให้นอนไปดีกว่า ว่าแล้วก็ก้มลงจูบหน้าผากเนียนเบาๆ แล้วเอนตัวลงนอนอีกครั้ง จ้องมองกวางน้อยหลับฝันดีอยู่ด้วยรอยยิ้ม
“อืม....เซฮุนนา”
เสียงใสจากคนที่หลับอยู่นั้น เอ่ยขึ้นมาอย่างงัวเงีย มือเล็กยกขึ้นขยี้ตาเบาๆ แล้วหันมองคนที่เขาเฝ้าไข้ตั้งแต่เช้า
"ครับ เสี่ยวลู่”
‘ฟอดด’
“งื้ออออ”
ตอบรับแล้วยื่นจมูกคมไปหอมแก้มเนียนจนหน่ำใจ ลู่หานส่งเสียงอืออาด้วยความเขิน อยู่ดีๆมาหอมแก้มกันแบบนี้ จะมาอ้อนอะไรอีก
“แกล้งฮยองตลอดเลยนะ”
“เป็นยังไงบ้าง รู้ตัวรึเปล่าว่าเซฮุนไข้ขึ้นสูงมาก ฮยองทำอะไรไม่ถูกเลย รัวไปหมด ดีนะที่สุดท้ายไข้ก็ลด ตกใจแทบแย่”
พูดไปด้วยสีหน้าจริงจัง ยิ่งนึกถึงตอนที่คนป่วยไข้ขึ้น ทั้งสั่นทั้งเพ้อไปหมด เขาก็ได้แต่เช็ดตัวให้ เท่านั้น กว่าจะไข้ลดทำเอาลู่หานเกือบร้องไห้ไปแล้ว
“ดีขึ้นแล้วครับ เพราะคุณพยาบาลคนสวยดูแลผมดีไง”
พยุงตัวเองลุกขึ้นมา ทั้งมือยังคงไม่ปล่อยจากกัน แล้วหยอดคำหวานเลี่ยนๆไปให้ รู้สึกดีใจที่อีกฝ่ายแสดงออกมาชัดเจนว่าเป็นห่วงเขามากขนาดไหน ถ้ารู้ว่าลู่หานน่ารักและใจดีแบบนี้ ขอป่วยอีกเดือนละครั้งเลยดีไหมเนี่ย
“ก็ดีแล้ว งั้นมาทานข้าวเย็นกันดีกว่านะ อ๊ะ!”
ในขณะที่กำลังจะลุกขึ้น เซฮุนก็ดึงข้อมือของลู่หานเอาไว้ จนร่างบางล้มตัวลงมา กลายเป็นว่าตอนนี้ลู่หานกำลังนั่งอยู่บนตักของเซฮุน
“ทำอะไรเด็กดื้อ!”
ส่งมือเรียวดีแขนแกร่งเบาๆ คิ้วขมวดปากเบะคว่ำเป็นเด็กๆ
“กอดหน่อยนะครับ”
“อะ อืม”
ตอบรับด้วยความเขินอาย
“ขอบคุณมากนะครับ เสี่ยวลู่”
จบแค่นี้แหละ ตันแล้ว 55555
สั้นๆง่ายๆ ได้ใจความ.....ไหม ???
แต่งฮุนฮานแล้วอยากแต่งไคโด้จัง แต่งเรื่องสั้นสนุกดี อิ.อิ
งั้นฝากติดตามล่วงหน้าาาาาา เราติ่งฮุนฮาน ไคโด้นะจ๊ะ ><
คอมเม้นต์ให้กันด้วยก็ดี ^______^
ผลงานอื่นๆ ของ ดอกไม้ กลิ่นหอม ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ ดอกไม้ กลิ่นหอม
ความคิดเห็น