ลำดับตอนที่ #18
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : ความอิจฉาที่กำลังกัดกิน
ไม่มีความรู้สึกนั้น ที่จะร้ายไปเท่ากันอิจฉากันแล้ว
ความชั่วร้ายที่ซ่อนเอาไว้ ภายใต้หน้ากากของรอยยิ้มที่ดูจะเป็นมิตร...!!
ห้องศิลปะ
ผมกำลังนั่งวาดรูปลงบนผืนผ้าใบ ก่อนที่จีมินจะเดินมาทรุดตัวลงนั้งข้างๆผม
" เออ..!! วันนี้มรึงไม่ต้องไปส่งกูแล้วนะจองกุก "
จีมินพูดขึ้นมาลอยๆ ก่อนที่ผมจะลดพู่กันลงแล้วหันหน้าไปมองเค้า
สายตาของจีมินหันมามองด้วยรอยยิ้มก่อนจะหันกลับไป
" ทำอะไรก็คิดให้ดีก่อนแล้วกัน จะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจทีหลัง "
หลังจากที่ผมพูดคำนั้นออกไป สีหน้าของจีมินก็เปลี่ยนไปทันที
ใบหน้าที่กำลังยิ้มแย้ม เปลี่ยนเป็นหมองเศร้า ก่อนที่เค้าจะหันหน้ากลับมามองผมพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มคลอ
" กูรู้วาการที่กูจะกลับไปคบกับคิมแทฮยองมันทำให้กูดูเลวมากในสายตาของคนอื่น แต่ทำไมล่ะ ในเมื่อพี่ยุนกิก็ตายไปแล้ว สัญญานั่นมันก็ไม่มีค่าอีกต่อไป...กูแค่อยากมีความสุขมั้งไม่ได้หรอจองกุก แค่เพียงนิดเดียวก็พอ "
" ถ้ามรึงคิดดีแล้ว กูก็จะไม่ว่าอะไร
แต่หลังจากนี้ กูคงจะเป็นเพื่อนกับมรึงไม่ได้อีกต่อไปแล้ว "
ผมรีบดันตัวเองลุกขึ้นจากเก้าอี้ เพื่อจะเดินออกมาจากตรงนั้น
ก่อนจีมินจะเอื้อมมือมาดึงชายเสื้อของผมเอาไว้
" อย่านะจองกุก ไหนมรึงบอกว่าจะอยู่เคียงข้างกูตลอดไปไม่ใช่หรอ "
" กูทำใจกับเรื่องนี้ได้เมื่อไหร่ กูจะกลับมาหามรึงก็แล้วกัน "
ผมรีบเอามือแกะมือของจีมินออกจากชายเสื้อ ก่อนจะเดินออกมาจากห้องศิลปะ
มันเป็นจังหวะพอดีกับที่ผมเดินสวนกับแทฮยอง
" ถ้ามรึงทำให้จีมินต้องเสียใจเพราะมรึงอีกล่ะก็ กูจะไม่เอามรึงไว้แน่ "
"..........."
บนด่านฟ้ามหาลัย
อ้าาาาาาาาาาาากกกกกกกกกกกกก..!!
ผมตะโกนออกไป ก่อนจะทรุดตัวลงไปนั่งคุกเข่ากับพื้น
ไม่ไหวแล้ว
ผมอยู่ปกป้องจีมินไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว
ถึงผมรู้จักเค้ามากเท่าไหร่ จีมินก็ยิ่งห่างออกไปไกลมากเท่านั้น
" นี่ท้อ จนต้องขึ้นมาระบายอารมณ์บนด่านฟ้านี่เลยหรอ "
เสียงของคนๆนั้นทำให้ผมรีบลุก ก่อนจะหันหลังกลับไปมอง
" รุ่นพี่โฮซอก "
" เออใช่กูเอง . ทำไมตกใจมากเลยหรอ "
" ทำไมถึง.... "
ไม่ทันทีผมจะพูดจบ พี่โฮซอกก็เดินเข้ามาใกล้ๆ ผม
ก่อนจะใช้มือค่อยๆลูบที่หน้าอกของผม ริมฝีปากนั้นยื่นมากระซิบเบาๆที่ข้างหู
" ถ้ามรึงอยากได้ปาร์คจีมินกลับคืนมา กูช่วยให้มรึงสมหวังได้นะ สนใจไหม "
พอจบ พี่โฮซอกก็ล่ะริมฝีปากออกมา
พร้อมกับสายตาที่จ้องมองผมด้วยอารมณ์ยั่วยวน จนผมแทบเคลิ้มไปกับเค้า
ผมค่อยๆโน้มริมฝีปากของตัวเองเข้าไปใกล้ๆกับริมฝีปากของพี่โฮซอก
ก่อนที่ใบหน้าของจีมินจะทำให้ผม รีบผลักตัวเองออกมา
" ขอโทษฮะ แต่ผมไม่ต้องการความช่วยเหลืออะไรทั้งนั้น "
พูดจบ จองกุกก็รีบวิ่งออกไป
ก่อนที่โฮซอกจะเริ่มหัวเราะออกมา อย่างพึ่งพอใจ
" หึหึ..!! โง่จริงๆ นี่หรอมินยุนกิ นี่หรอคนที่มรึงคิดว่ามันดีกว่ากูอะ คิมแทฮยอง ปาร์คจีมิน
คิมซอกจิน พวกมันต้องตาย ...... กูจะเป็นคนส่งพวกมันลงนรกไปหามรึงเอง 555555 "
โฮซอกตะโกนออกมาด้วยความสะใจ ก่อนจะทรุดตัวเองนั่งลงไปกับพื้น
สายลมพัดผ่านตัวของเค้าไป พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกโดยที่เค้าไม่ทันได้ตั้งตัว
( พวกเราสองคนจะเป็นเพื่อนรักกันตลอดไปใช่ไหมโฮซอก )
" มินยุนกิ กูเกลียดมรึง กูเกลียดมรึงได้ยินไหมมินยุนกิ "
เสียงของโฮซอก ทำให้จองกุกที่ยืนแอบฟังอยู่หลังประตูรู้สึกสงสารขึ้นมาทันที
ก่อนที่จะดันตัวเองออกจากตรงนั้น แล้วเดินจากไป
" น่าสงสารจังฮะ รุ่นพี่โฮซอก "
อัพตอนใหม่ให้แล้วนะค่ะ อ่านจบแล้ว อย่าลืมคอมเม้นเป็นกำลังใจในไรต์ด้วยนะค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น