ลำดับตอนที่ #17
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ฝันร้ายที่พึ่งเริ่ม
( เจโฮป )
เมื่อยุนกิจากไป ผมก็มีความสุขอย่างบอกไม่ถูก
ไม่ต้องคอยเป็นรองของใครอีกต่อไป กลายเป็นคนที่มีตัวตนในสายตาของคนอื่น
ความรู้สึกนี้ มันชั่งดีเหลือเกิน
( ทำไมมรึงไม่ตายไปให้เร็วกว่านี้นะ ยุนกิ )
ตึก
ตึก
ปลายเท้าของผมหยุดอยู่กับที่
ก่อนที่จะยกยิ้มให้กับคนที่อยู่ตรงหน้าของผม
" เพื่อนมรึงตายทั้งคน แต่ดูเหมือนมรึงจะไม่ค่อยเศร้าเท่าไหร่เลยนะโฮซอก "
ซอกจินมันเอ่ยปากพูดกับผมขึ้นมาลอยๆ
แต่คำถามนั้น มันทำให้ผมอยากหัวเราะออกมา
" หึ ! แล้วทำไมกูต้องรู้สึกอะไรด้วยล่ะ ในเมื่อมินยุนกิมันเลือกที่จะตายเอง
กูไม่ได้ทำอะไรมันซักหน่อย "
" มรึงนี่มันเลวกว่าที่กูคิดเอาไว้อีกนะ "
" แล้วไง ! มรึงเองมันก็ไม่ได้ดีไปกว่ากูหรอกคิมซอกจิน แค่กูไม่แสดงความโง่ออกมาแบบมรึงก็เท่านั้นเอง ....แค่รอเวลา เดี๋ยวคนที่อ่อนแอกว่าเรามันก็ยอมแพ้ไปเอง แต่แค่มันไวกว่าที่กูคิดเอาไว้ก็เท่านั้น "
" แต่ว่าเด็กพวกนั้นกำลังคิดว่าการตายของยุนกิ มันเป็นความผิดของพวกเค้า "
" ก็ช่วยไม่ได้นิ เด็กพวกนั้นก็แค่ตัวหมากบนกระดานที่กูเสริมขึ้นมาเพื่อให้เกมมันสนุกขึ้นก็เท่านั้นเอง "
" จองโฮซอก "
" ไม่มีอะไรแล้ว กูไปนะ มีเรียนวิชาภาษาอังกฤษต่อน่ะ "
ผมพูดแบบนั้นก่อนจะเดินออกมา แล้วปล่อยให้คิมซอกจินมันยืนเดือดอยู่คนเดียว
ผมบอกตามตรงนะ ว่าเกมหมากบนกระดานนี้มันชั่งเป็นเกมที่สนุกจริงๆ
( กูจะคอยดูความชิบหายของพวกมรึง )
โรงอาหาร
ร่างเล็กกำลังนั่งอยู่คนเดียวบนโต๊ะ พร้อมกับเอาส้อมเขี่ยเส้นสปาเกตตี้ไปมา
ภายในหัวคิดแต่เรื่องของตัวเองกับแทฮยอง
" จีมิน จีมิน "
" หะ..ห่ะ "
เสียงเรียกของจองกุกทำให้ร่างเล็กตื่นจากภวังความคิดของตัวเอง ก่อนที่สายตาของเค้าจะเหลือบไปเห็นคิมแทฮยองที่กำลังนั่งอยู่คนเดียว
" จองกุกถ้ากินเสร็จ มรึงกลับไปรอกูที่ห้องศิลปะเลยนะ กูมีเรื่องที่จะต้องไปทำ "
ร่างเล็กดันตัวเองลุกขึ้นจากเก้าอี้ ก่อนจะเดินเข้าไปหาคิมแทฮยอง
แล้วพากันออกไป
บนด่านฟ้ามหาลัย
จีมินกำลังยืนหันหลังให้กับแทฮยองอดีตคนรัก ก่อนจะหันกลับมา..!!
นัยน์ตาจ้องมองไปที่คนที่อยู่ตรงหน้า
" มรึงไปงานศพพี่ยุนกิมามั้งหรือยัง "
" อื้ม ! ไปมาแล้ว แต่พ่อของพี่ยุนกิเค้าไล่กูออกมา "
" แล้วมรึงทำแบบนั้นไปทำไมแทฮยอง กูบอกมรึงแล้วใช่ไหมไม่ว่ายังไงมรึงก็อย่าทิ้งพี่ยุนกิ
แล้วเป็นยังไงล่ะ สะใจมรึงหรือยัง...พี่ยุนกิตายไปแบบนี้มรึงรู้สึกมั้งไหม "
ร่างเล็กโวยวายขึ้นมา พร้อมกับเอามือทุบไปที่หน้าอกของแทฮยองพร้อมกับน้ำตา
ก่อนที่แทฮยองจะรีบคว้ามือนั้นเอาไว้
" รู้สึกซิ ทำไมจะไม่รู้สึกล่ะ....กูก็รู้สึกผิดไม่แพ้กับมรึงหรอกนะ แต่คนที่อยากให้พี่ยุนกิตายไม่ใช่กู
แต่เป็นรุ่นพี่โฮซอก "
O_O
จีมินรีบชักมือของตัวเองออกจากแทฮยองทันที
" มรึงพูดอะไร รุ่นพี่โฮซอกเค้าจะอยากให้รุ่นพี่ยุนกิตายทำไมในเมื่อพวกเค้าสองคนก็สนิทกัน "
" ก็เพราะว่าความอิจฉาไง.รุ่นพี่โฮซอกเป็นคนบอกกูเอง ว่าเค้าเป็นคนเดียวที่อยู่กับพี่ยุนกิก่อนจะตาย และเป็นคนบอกให้พี่ยุนกิไปตายด้วย "
" มะ...ไม่จริงอ่ะ ทำไมถึง....โหดร้ายแบบนี้ "
ร่างเล็กถึงกับจะทรุดตัวลงไปกับพื้น ก่อนที่แทฮยองจะรีบเข้าไปประคองตัวเอาไว้
สายตาของจีมินหันมามองแทฮยอง พร้อมกับน้ำตาที่เริ่มคลอ
ปลายมือยกขึ้นมาจับแขนของแทฮยองเอาไว้แน่น ก่อนที่ทั้งคู่จะล้มไปพร้อมๆกัน
สายตาของจองกุกคอยแอบมองอยู่ด้านหลังประตูตลอดเวลา
ก่อนที่เค้าจะทำใจเอื้อมมือปิดประตูบานนั้นลง แล้วเดินออกไป
( ถึงกูจะทำดียังไง คนที่มรึงชอบก็ไม่ใช่กูอยู่ดี )
ตัดฉับ++++++++
อัพตอนใหม่ให้แล้วนะค่ะ อ่านจบแล้ว อย่าลืมคอมเม้นเป็นกำลังใจในไรต์ด้วยนะค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น