[ Fic BTS ] OVER LOVe 18+ ( vmin x vga )

ลำดับตอนที่ #16 : เสียงเรียกจากความรู้สึก

บ้านตระกูลปาร์ค

ภายในห้องของจีมิน

ถึงแม้ว่าวันนี้จะเป็นวันแรกของงานศพยุนกิแท้ๆ

แต่จีมินก็ยังคงเก็บตัวอยู่เพียงลำพังภายในห้องนี้ 

ฮึก....ฮึก....ฮึก...ฮือ

แสงจากหน้าห้องรอดผ่านประตูเข้ามา   ในขณะที่ร่างเล็กกำลังนั่งกอดเข่าร้องไห้ด้วยความกลัวตรงมุมห้องเพียงลำพัง

ใบหน้าของยุนกิที่กำลังมีความสุข

เสียงที่พูดถึงเพียงแต่แทฮยอง  ยังคงดังก้องในหัวของเค้า

(  พี่รักแทฮยองมากนะ  ซักวันหนึ่งพี่อยากจะใช้ชีวิตที่สงบสุขร่วมกับเค้า  )

" พะ..พี่ยุนกิ  พี่ยุนกิฮะผมขอโทษ  

ผมไม่คิดว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้   ยกโทษให้ผมนะฮะพี่ยุนกิ "

( ขอบใจนายมากนะจีมิน )

คำพูดของพี่ยุนกิบนด่านฟ้าในวันนั้น  กับท่าทางห่างเหินที่ผมทำใส่เค้า

มันคงทำให้ผมดูเลวมากจริงๆ  

ทั้งๆที่เป็นคนพาแทฮยองเข้าไปในชีวิตของพี่   แต่กับเป็นคนที่คอยแทงข้างหลัง  

พี่คงเกลียดผมมากจริงๆ  แล้วใช่ไหม..!!

อ้าาาาาาาาาาากกกกกกกกกกกกก...!!!

เพล้ง..!!!

กรอบรูปถ่ายของผมกับพี่ยุนกิ  และ  แทฮยอง  ถูกปาเข้ากับผนังห้อง

ก่อนที่ผมจะจ้องมองผมพร้อมกับความเจ็บปวดที่ผมเป็นก่อมันขึ้นมาเอง

ทันใดนั้น...!!!

จองกุกรับผลักประตูเข้ามา   ก่อนจะดึงตัวผมเข้าไปกอดเอาไว้

แต่ผมไม่รู้สึกความอบอุ่นนั้นอีกแล้ว  นี่มันคงเป็นความรู้สึกที่พี่ยุนกิเคยได้รับจากกระทำที่เห็นแก่ตัวของผมกับแทฮยองซินะ

จองกุกละอ้อมกอดออกจากผม  ก่อนที่เอามือขึ้นมากุมข้างแก้มของผมเอาไว้

แต่ผมกับได้แต่มองเค้าด้วยอาการเหม่อลอย  ไร้สติที่จะควบคุมตัวเอง

"  ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะจีมิน  เข้มแข็งหน่อยซิ  "

" ออกไป  อย่ามายุ่งกับกู "

ผมผลักจองกุกออกห่างจากตัวของผม   ก่อนจะพาตัวเองไปขดตัวนั่งหลบมุมอยู่มุมห้อง

พร้อมกับเสียงสะอื้น  

ไม่นึกเลยว่าการจากไปของพี่ยุนกิ   จะทำให้ผมสะเทือนใจไ้ด้มากขนาดนี้

แทนที่จะเป็นอีกคน  ที่มันทำให้พี่ตาย.....!!

" คิมแทฮยอง  ไอ้คนเลว "

................................................................................

โรงแรมxx

O_O

ม่านตาผมเบิกกว้าง   เมื่อรู้ว่าคนที่ผมพึ่งจูบไปไม่ใช่คนที่ผมคิด

แต่กับเป็นคนอื่น  คนที่สนิทกับพี่ยุนกิมากที่สุด

" รุ่นโฮซอก  "

" อื้มใช่ฉันเอง  นี่ว่าเป็นใครหรอ  มินยุนกิ  หรือว่าปาร์คจีมิน   หรือว่าคู่ขาของนาย  คิมซอกจิน "

" ปะ...ป่าวครับ  ผมแค่ "

ไม่ทันที่ผมจะตอบ   รุ่นพี่โฮซอกที่เอื้อมมือของเค้ามาลูบที่ข้างแก้มของผมเบาๆ

ก่อนที่ผมจะรีบปัดมันออก   แต่รุ่นพี่โฮ.ซอกกับยิ้มให้ผมอย่างพึ่งพอใจ   ก่อนจะล่ะตัวออกไป

" มินยุนกิตายไปแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ   ฉันจะได้หมดเสี่ยนหนามไปอีกคน "

" พี่หมายความว่ายังไงครับ  "

พี่โฮซอกหันหน้ามายิ้มให้กับผม  ก่อนจะหัวเราะออกมาด้วยความสะใจ

พร้อมกับในมือที่ถือแก้วเหล้าเอาไว้

" ฉันกับยุนกิน่ะ   เราสองคนโตมากด้วยกัน  เล่นด้วยกันอยู่บ่อยๆ   จนเราสองคนเริ่มสนิทกัน  แต่บางครั้งยุนกิมันก็ทำให้ฉันเบื่อนะ  ชอบทำตัวอ่อนแอ  น่ารำคราญ   ทั้งๆที่รู้ตัวเองดีว่าต้องการอะไร  แต่ก็ยังเล่นบทคุณหนูงี่เง่านั่นอยู่ได้ "

" ทำไมพี่ถึงพูดแบบนี้ล่ะครับ   พี่ยุนกิรักพี่มากนะ "

" แต่กูไม่ได้รักมัน   เพราะมันกูถึงได้กลายเป็นแค่เงาในสายตามรึงไงแทฮยอง   

แต่ตอนนี้มันไม่อยู่แล้ว   เราสองคนมามีความสุขฉลองการตายให้กับยุนกิกันเถอะนะ  ให้ยุนกิมันรู้ไงว่าเราสองคนมีความสุขกันแค่ไหน "

" มะ...ไม่ครับ "

ไม่ทันที่ผมจะปฏิเสธพี่โฮซอกก็โผล่ตัวเข้ามาหาผม  ก่อนจะใช้ริมฝีปากปิดปากของผมไว้

มือเรียวค่อยๆลูบไปที่ใต้เสื้อของผม   ผมขัดขืนอยู่ซักพักก่อนที่มันจะกลายเป็นกิจกรรมร่วมรัก  โดยที่ผมไม่ตั้งใจ

.................................................................................................

วันก่อนเกิดเหตุ

เย็นมากแล้วยุนกิเดินออกมาจากห้องศิลปะ  ก่อนที่จะเจอเข้ากับโฮซอกที่กำลังเดินสวนมาพอดี

สายตาของโฮซอกเหลือบไปมองเลือดที่ไหลออกมาจากข้อมือของยุนกิ

" ทำจริงๆด้วยซินะ  แผลบนข้อมือนั่นนะ "  

" อื้ม "

" มรึงมันอ่อนแอจริงๆยุนกิ   ถ้าไม่อยากอยู่บนโลกนี้แล้วก็ตายไปซะ "

O_O

ม่านตาของร่างเล็กเบิกกว้างขึ้นมาด้วยตกใจ   ก่อนที่เพื่อนรักอย่างโฮซอกจะเดินมาหยุดอยู่ข้างๆเค้า

พร้อมกับยื่นริมฝีปากไปที่ข้างๆหูของยุนกิ

" ตายไปซะ !  แทฮยองจะได้มีความสุข   เค้าเองก็จะได้จำมรึงได้ตลอดไปอย่างที่มรึงต้องการไง / แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ "

พูดจบ  โฮซอกก็เดินจากไป

ก่อนที่ร่างเล็กจะเดินตรงไปที่ด่านฟ้า    

ยุนกิทรุดตัวลงนั่งบนม้านั่งตัวเดิม   ปล่อยให้สายลมเย็นๆพัดผ่านตัวเค้าไป

สายตาจ้องมองไปบนท้องฟ้า   ก่อนที่จะยิ้มออกมาบนใบหน้าเบาๆ

" แทฮยอง   ถ้าฉันตาย นายจะมีความสุชจริงๆหรอ  

หรือว่านายไม่ต้องการฉันแล้วจริงๆ "

ยุนกิพรึมพรำกับตัวเองออกมาแบบนั้น   โดยที่ไม่สนใจเลือดที่กำลังไหลออกมาจากข้อแขนของเค้าเลย

แผลที่มันเกิดภายนอก  มันยังไม่เท่ากับบาดแผลที่อยู่ในใจของเค้าที่ได้รับ

แววตาของแทฮยองที่เดินจากไปในวันนั้น

มันทำให้ลมหายใจของเค้าหมดไปเลยๆ

( ตายไปซะ !  แทฮยองจะได้มีความสุข   เค้าเองก็จะได้จำมรึงได้ตลอดไปอย่างที่มรึงต้องการไง / แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ )

คำพูดของโฮซอกยังคงดังก้องอยู่ในหัวของร่างเล็ก

ก่อนที่เค้าจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกง   ทันทีที่ภาพหน้าจอเปิดขึ้น  

ภาพของยุนกิกับโฮซอกที่โผล่ขึ้นมา   ทั้งคู่ดูมีความสุข   ก่อนที่ทุกอย่างมันจะจบ

"  ลาก่อน  "

อัพตอนใหม่ให้แล้วนะค่ะ   อ่านจบแล้ว อย่าลืมคอมเม้นเป็นกำลังใจในไรต์ด้วยนะค่ะ