[Yaoi] ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง by aoikyosuke

ลำดับตอนที่ #80 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค ปู- ฝน (ตอน แค่ความทรงจำสีจาง )

 ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปู- ฝน  ตอน แค่ความทรงจำสีจาง 

เสียงกดออดที่หน้าห้อง ทำให้น้ำฝนต้องลุกพรวดพราดออกไปเปิดประตูรับ
เพราะเมื่อเหลือบมองที่นาฬิกาแล้วก็เป็นเวลากลับของคนที่ไปทำงานในช่วงกลางคืนที่ถึงเวลาที่จะกลับมาถึงที่พัก
เหมือนเช่นทุกวัน

ร่างที่ก้าวเดินเข้ามา สะบัดร่มที่มีหยดน้ำเกาะอยู่ และวางไว้ตรงทางเดิน ก่อนจะถอดรองเท้าผ้าใบออก
และก้าวเดินเข้ามาในห้องพัก โดยมีใครอีกคนเดินตาม

"กลับมาแล้วเหรอครับ...น้องกุ้งหลับแล้วล่ะครับ...ทำการบ้านเสร็จก็หลับเลย...ฝนตกหนักมั้ยข้างนอก"

เสียงทักทายดังขึ้นและไอ้ปูก็ส่ายหน้า ก่อนจะก้าวเดินมานั่งพักบนโซฟาและยืดขาออกไปจนสุด

"ยังตกอยู่ แต่ไม่เยอะแล้ว ตอนหัวค่ำตกหนักกว่านี้..."

หนุ่มร่างสูงเอ่ยบอกและรับแก้วนมอุ่น ๆ จากมือของคนที่นำมายื่นให้ ก่อนจะยกขึ้นจรดริมฝีปาก
และวางแก้วเอาไว้ที่โต๊ะเตี้ย ๆ ด้านหน้า

น้ำฝนลงนั่งที่โซฟาอีกตัว ก่อนจะลุกขึ้นมานั่งลงข้าง ๆ กับร่างอีกร่าง

"ตัวเปียกหมดแล้ว...อาบน้ำก่อนดีกว่านะ..เดี๋ยวไม่สบายไปจะแย่"

ฝ่ามืออบอุ่น แตะเข้าที่หน้าผากมนและไอ้ปูก็สะบัดหน้าหนีการสัมผัส ก่อนจะถอนใจยาว
หันไปมองใบหน้าของน้ำฝนที่ละมือออกและนั่งนิ่ง อยู่ข้าง ๆ

"คุยมา.....จะคุยอะไรก็คุยมา....ไม่อยากอ้อมไปอ้อมมาอีก...ว่ายังไงจะคุยอะไรก็ว่ามาเลย"

คำพูดที่กลั้นใจถามออกไปเหมือนขวานผ่าซาก มีผลให้ใครอีกคนที่นั่งอยู่เคียงข้าง ต้องนิ่งเงียบเสียงลง

"อาบน้ำเถอะครับ...เดี๋ยวจะได้นอนพักผ่อน....วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว"

น้ำฝนลุกขึ้นยืนและเดินเข้าไปหยิบผ้าขนหนูมาส่งให้กับคนที่นั่งหน้าเครียด พร้อมกับส่งเสื้อผ้าชุดลำลองให้
ก่อนจะเดินไปนั่งที่ข้างประตูกระจก และเหม่อมองสายฝนที่ยังไม่หยุดตก

ครุ่นคิดถึงอะไรบางอย่างไปมาอยู่อย่างนั้น

"ฝน.....จะให้อะไรมันค้างคาอยู่อย่างนี้หรือไง....จะเอายังไงก็ว่ามาสักอย่าง....แบบนี้มันอึดอัดใจ"

ไอ้ปูเดินมาทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นและจ้องมองใบหน้าของคนทีเอาแต่มองออกไปนอกหน้าต่างไม่ยอมที่จะคุยด้วยเลยสักคำ

แต่สุดท้ายก็มีแต่ความเงียบงัน น้ำฝนยังจ้องมองสายฝนที่ซัดเข้ามากระทบประตูกระจก และใช้นิ้วเขียนข้อความบนกระจกไปเรื่อย ๆ ก่อนจะใช้ฝ่ามือลบมันออก และเมื่อละอองฝนซัดเข้ามาอีกครั้ง ก็สามารถเขียนข้อความอื่นได้

"ไอ้น้ำฝน....มึงจะเอายังไงก็ว่ามาสิวะ....จะเอายังไง..มึงอยากพูดอะไรมึงอยากคุยอะไรมึงก็พูดมาเลยดีกว่า"

น้ำเสียงที่บ่งบอกให้รู้ว่ากำลังโมโห อย่างถึงที่สุด ไม่ทำให้ร่างสูงใหญ่นั้นรับรู้อะไรเลยสักนิด
สายตายังคงทอดมองไปไกลแสนไกล ตอนนี้ไม่มีอะไรจะสูญเสียอีก ไม่มีสิ่งที่ต้องกลัวเลยสักอย่างเดียว

ภาพของคนตรงหน้าทำให้ไอ้ปูสุดจะทนจนต้องลุกพรวดพราดขึ้นยืน
อยากจะต่อยหน้าไอ้คนตรงหน้านี้สักหมัดสองหมัดให้สะใจ ให้มันรู้กันไปเลยดีกว่า ว่าจะเอายังไงกันแน่

แต่กลับถูกฉุดแขนเอาไว้ ให้นั่งลง และฝ่ามือแกร่งนั้น ก็ดึงให้มานั่งอยู่เคียงข้าง

ก่อนจะเอื้อมมือคว้าร่างนั้นเอาไว้

แผ่นหลังนุ่มนวลที่เมื่อคืนได้สัมผัสลูบไล้ตลอดทั้งคืน เอนลงสัมผัสกับลาดไหล่กว้าง

โดยมีท่อนแขนแข็งแรงโอบกอดเอาไว้จากด้านหลัง ก่อนจะกดศรีษะมนให้เอนลงมาซบในท่านั่งที่สบายที่สุด

อยากจะขัดขืน อยากจะโมโห แต่ก็ปฏิเสธความอบอุ่นนี้ไม่ได้

ใบหน้าคมแหงนเงยขึ้นมองใบหน้าของคนที่กอดเอาไว้ และก้มกลับลงมาอีกครั้ง
ก่อนจะมองไปที่ข้อความเลือนลางบนกระจกที่มีหยดน้ำเกาะอยู่

....ผมยอมให้เกลียดไปจนตาย.....
....ถ้ามันจะทำให้ช่วงเวลานี้เป็นความทรงจำระหว่างเรา.....

ไอ้ปูทอดสายตามองข้อความนั้น ด้วยหัวใจที่ปวดร้าว ร่างทั้งร่างสั่นสะท้าน
เจ็บ....ปวด....กลัว....แต่กลับทำอะไรไม่ได้เลยสักนิด

ความอบอุ่นที่ถูกถ่ายทอดมาให้ ความอ่อนโยนทีไม่อยากผละจาก

ฝ่ามืออุ่น ๆ ลูบไล้เส้นผมนิ่มไปมา ทอดสายตามองออกไปไกลแสนไกล
โดยมีร่างอีกร่างซบนิ่งอยู่ที่ลาดไหล่

หยดน้ำใสไหลรินหยดลงที่ข้างแก้มและไอ้ปูก็ยกแขนขึ้นปาดมันทิ้ง
ร่างกายสั่นสะท้านเพราะแรงสะอื้นไห้...หัวใจปวดร้าวแสนสาหัส

ฝ่ามืออบอุ่นยังลูบไล้เส้นผมนิ่มไปมา
ก่อนจะจรดปลายจมูกลงที่ศรีษะมนของร่างที่กกกอดเอาไว้แนบแน่น

กอดกระชับให้มากขึ้น...
อยากถ่ายทอดความอบอุ่นไปให้

คุณปูไม่บอกว่ารักกันสักคำ...
มีแต่ความรู้สึกเจ็บปวดเสียใจเพียงอย่างเดียว

แล้วคนอย่างน้ำฝนจะทำอะไรได้
นอกจากปล่อยให้แต่ละวันผ่านไปอย่างช้า ๆ
และรอคอยวันเวลาที่จะต้องแยกจากกัน

อ้อมแขนอบอุ่นกระชับร่างในอ้อมแขนให้แน่นขึ้น
และเหม่อมองไปไกลแสนไกล

สายฝนยังซัดโถมกระหน่ำในยามดึก

อากาศภายนอกช่างเหน็บหนาว
แต่เวลานี้ นาทีนี้ ขอแค่รู้สึกถึงความสุขเพียงเล็กน้อย
ที่เจือจางมากับสายฝน

แค่ให้แต่ละวันที่จะกลายเป็นอดีต ขอแค่ความสุขเพียงนิด
ให้เจือจางอยู่ในทุกความรู้สึก

วันหนึ่งเมื่อรู้ว่าไม่มีทางเป็นจริง

จะได้เก็บช่วงเวลานี้เอาไว้ให้เป็นความทรงจำแสนงดงามที่จะแบ่งบานอยู่ในใจตลอดไป


............................................................

ปวดใจอ่า  

ช่วงนี้ไม่ค่อยมีเวลาเลยค่ะ  ยกเว้นตอนค่ำๆ  เพราะเดินสายสมัครงานแล้วก็สัมพาษงาน  เหนื่อยมากจริงๆเลย กลับมาก็ไม่อยากทำอะไรแล้ว อยากอัพให้ได้วันล่ะสองตอนเหมือนเดิม   รอให้ทุกอย่างมันลงตัวก่อนนะค่ะ