[Yaoi] ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง by aoikyosuke

ลำดับตอนที่ #28 : ปรัชญาช่างกลฯ ภาค เส่ง-เปา (ตอน เจ้าของของเปา เปา)

 ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค เส่ง-เปา (ตอน เจ้าของของเปา เปา)









ดูหนังที่เช่ามา

นั่งกินข้าวเกรียบ

กินข้าวเกรียบจนหมดจานแล้วไอ้เปาก็ไปทอดมาใหม่

แล้วก็กิน

แล้วก็แย่งกันกินจนหมด แล้วหนังก็จบ

หนังจบก็เปลี่ยนแผ่น

เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา ยังไม่ทันครบ 5 เรื่องที่เช่ามา

แล้วหมีควายและตึกใบหยกสองก็หลับอยู่หน้าจอโทรทัศน์

โดยมีจานข้าวเกรียบ และแผ่นหนังวางกระจัดกระจายเต็มพื้น

หนุ่มร่างใหญ่สองคน นอนก่ายกันอยู่แบบนั้น โดยไม่รู้สึกตัวเลย

ในขณะที่ในจอกำลังยิงกันไล่ล่าฆ่าฟันกันอย่างแสนจะระทึก
เสียงดังกระหึ่ม
แต่ไอ้สองคนนี้ อิ่มข้าว อิ่มขนม นอนกลางวันหลับกันไม่รู้เรื่องไปแล้ว

เหมือนเด็กอนุบาลนอนกลางวัน...
เหมือนลืมไปว่าเพิ่งทะเลาะกันแทบฆ่ากันตาย
เหมือนลืมไปว่าเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนโกรธ กันมาก
แทบจะเลิกกันไปแล้ว

แล้วสุดท้ายก็กลับกลายเป็นว่า มาแย่งข้าวเกรียบทอดกินกัน และนอนกลางวันหลับไปในบ่ายนั้นเอง

***********************
“กูกลับแล้ว...เย็นแล้วเนี่ย..ไอ้เหี้ยนี่มึงก็ไม่ปลุกกูเลย ปล่อยให้กูนอนน้ำลายยืดอยู่ได้…เสียหล่อหมด”

หมีควายตาคม ล้างหน้าล้างตา ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย นั่งผูกเชือกรองเท้าผ้าใบ เตรียมตัวกลับบ้าน
โดยมีไอ้หมาน้อยเปา ๆ ร่างยักษ์ ยืนทำหน้าละห้อย จ้องมองอยู่

เหมือนอยากจะบอกว่า
อย่าทิ้งหนูนะ
อย่าทิ้งหนูนะ

“ก็เห็นกำลังหลับสบาย...ปลุกแล้วเดี๋ยวมึงงี่เง่าลุกขึ้นเอาเหี้ยอะไรฟาดหัวกูเหมือนคราวก่อนอีก กูก็ซวยดิ”

และนั่นคือเหตุผลของตึกใบหยกสอง...
ความจริงก็คือ ไม่อยากปลุกให้ตื่น เพราะจะได้จ้องมึงในระยะประชิด แบบไม่ต้องกลัวมึงเอานิ้วจิ้มตา
หรือลุกขึ้นมากระชากคอกูตามด้วยท่าหนุมารถวายแหวนต่างหากล่ะ
แต่กูไม่บอกมึงหรอก ว่ากูแอบหอมแก้มมึงด้วย ฮิ ฮิ.....

นั่นคือเสียงหัวใจของไอ้เปา หนุ่มผู้มีรูปร่างใหญ่โต เปรียบเสมือนตึกใบหยกสองนั่นเอง

“แม่งเหตุผลถ่อย ๆ เหี้ย ๆ ของมึงอะดิ...กูกลับบ้านดีกว่า..เห็นหน้ามึงแล้วกูเซ็ง...หน้าอย่างกับหมา”

เมียสรรเสริญด้วยความรัก มีหรือไอ้เปาจะไม่ส่งยิ้มตอบ แต่ว่า หน้าเหมือนหมา
ไอ้เหี้ยนี่ว่ากูเป็นหมาเหรอเนี่ย เดี๋ยวเหอะมึง

“เฮ้ยแถวบ้านกูมีหมาเต้นระบำฮาวายได้ด้วยมึงเชื่อเปล่าเส่ง....” มามุขไหนล่ะนั่น ไอ้เปา พูดมาได้
ถ้าไอ้เส่งไม่ทำหน้าเอ๋อ แล้วจะให้มันทำหน้ายังไงล่ะ หลังจากได้ยินคำพูดของไอ้เปาน่ะ

“เหี้ยหมาบ้านพ่อมึงดิ..เต้นระบำฮาวาย...” อีกและ อีกและ เส่งเมียรักสรรเสริญอีกแล้ว
งั้นก็เข้าทางกูล่ะสิเนี่ยไอ้เส่งเอ้ย แบบนี้ต้องหยอดหน่อยแล้ว

“อ่ะ....มึงคิดไม่ถึงล่ะสิเห็นม๊า.....ขนาดมึงยังคิดไม่ถึงเลย ....แต่กูคิดถึงนะ....กูคิดถึงมึงไง...ฮิ้ววววววววววววววว “

หลังคำพูดสุดท้าย ไอ้เปาได้ยินเหมือนเสียงคนอ้วก...ไม่ว่าจะเป็นทั้งคนอ่าน และแม้แต่ตัวเส่งเมียรักก็แทบ
จะสะดุดเชือกรองเท้าหัวทิ่ม....

“โห่..ไอ้สัตว์เล่นมาด้วย.....แม่งโคตรเสี่ยวเลยพ่อเจ้าประคูณณณณณณณณณณณร” ปากก็ด่าไปสิ
แหมกูเห็นนะเส่ง กูเห็นมึงแอบยิ้มนะ....ชอบล่ะเซ่ ชอบล่ะเซ่
ตึกใบหยกสอง หัวเราะลั่น ด้วยความสะใจ ที่ยิงไปได้หนึ่งมุข และเมียมันก็พอกันนั่นแหละ
เจอเข้าไปแบบนี้ มีหรือจะยอม

“เปา...เปา...ขอมือหน่อย...”

ถึงจะงงแต่ไอ้เปาก็ไม่ได้โง่นะ แหมเมียรักขอจับมือทั้งที มีหรือมันจะปฏิเสธ
โอกาสอย่างนี้หายาก ไอ้เปาจึงรีบยืนมือส่งให้เส่งเมียรักทันที

และหมีควายตาคม มันก็จับมือไอ้เปาไว้ เขย่าเบา ๆ แล้วมันก็หัวเราะ
“เก่งมากเปา เปา ลูกพ่อ...เปา เปา เก่งงงงงงงง”

อ้าวไอ้เหี้ยยยยยยยยยย เส่ง...นี่มันเห็นกูเป็นหมาเหรอเนี่ย...

ดูมันหิวเราะคิกคักถูกใจใหญ่เลย ไอ้สัตว์นี่

“มึงเห็นกูเป็นหมาจริงเหรอเนี่ย ไอ้สัตว์...ไปเลยไป๊มึง...กูงอนแล้ว ไอ้เหี้ยนี่”

ตึกใบหยกสองหยุดหัวเราะแต่เปลี่ยนเป็นหน้างอหงิกแทน
เมื่ออีกคนมันยังไม่เลิกหัวเราะ แถมยักคิ้วให้ อีกต่างหาก

“เหี้ยงอนแล้วน่ารักตายเลยมึง...ถุย..อุบาทว์ว่ะ...” เส่งเมียรักยังไม่เลิกขำ เมื่อเห็นตึกใบหยกสองทำหน้าหงิก

“อ่ะ..อ่ะ..งอน งอน อ่ะกูจะปลอบใจ.นะ เปา ..เปา .เดี๋ยวกูให้ของขวัญ...หลับตาเด๊ะ...”

ของขวัญเหี้ยอะไรอ่ะ ยังมาเสือกเรียกกูว่าเปา เปา อีกไอ้เหี้ยเส่ง....มึงเห็นกูเป็นหมาจริง ๆ ด้วย

ถึงจะตัดพ้อต่อว่าอยู่ในใจแค่ไหน แต่เมียบอกให้หลับตาแล้วจะให้ของขวัญไอ้เปา มันก็เลยหลับตา
แล้วก็แบมือรอ...ของขวัญห่าอะไรล่ะมึง...ไม่มีให้กูเตะคว่ำแน่

ของขวัญไม่ได้ถูกส่งให้ที่มือ แต่ส่งให้ที่ข้างแก้ม

คิดไปเองหรือเปล่า ที่รู้สึกถึงลมหายใจ ที่แก้ม แล้วก็เหมือนมีอะไรประทับลงมา ช้า ๆ
ปลายจมูก หรือ ปาก

ของใคร...ถ้าไม่ใช่คนตรงหน้า...

ไอ้เปาลืมตาขึ้นทันที

แต่อีกคนผละจากไปแล้ว

และเดินลิ่วไปไกล ไม่ทันให้ไอ้เปาได้ถาม......

ฝ่ามืออุ่นร้อนแตะที่แก้มของตัวเอง
แล้วก็ยิ้มกว้างออกมาอย่างดีใจ

หอมแก้มเหรอ.......เมื่อกี้แส่งมันหอมแก้ม

ดวงตาคม แป๋วแหวว มองเจ้าของที่เดินไปไกลแล้ว
ก่อนจะเดินเอามือกุมแก้มตาเยิ้มหวานหยดเข้าห้องไป
ด้วยความดีใจอย่างถึงที่สุด.....

TBC….