[Yaoi] ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง by aoikyosuke

ลำดับตอนที่ #27 : ปรัชญาช่างกลฯ ภาค เส่ง-เปา (ตอน หมามันชื่อเปา-เปา)

 ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค เส่ง-เปา (ตอน หมามันชื่อเปา-เปา)

ร่างสูงแกร่งหน้ากดร่างของอีกคนไว้แน่น รู้ว่าเส่งมันแรงดีไม่ต่างกัน ก็ยิ่งต้องออกแรงให้มากที่สุด
ไม่งั้นไอ้เส่งเมียรักก็สะบัดหลุดแน่ ๆ

ริมฝีปากยังคงกดซ้ำย้ำลงไปที่ริมฝีปากของคนที่สะบัดหน้าหนี สัญชาติญาณของการ อยากเอาชนะ
มีอยู่ในตัวมากมายเกินกว่าใครจะคาดเดาได้

ยิ่งจูบยิ่งสนุก ยิ่งสนุกก็ยิ่งอยากทำมากขึ้น มันเพราะรัก เพราะหลง เพราะเก็บกดมานาน
อะไร หลายอย่างมันก็เลยถาโถมโดยง่าย

แค่เพียงไอ้เส่งสะบัดอีกครั้งเดียว...ก็หลุดออกได้แล้ว และคงลุกขึ้นมากระทืบไอ้เปาแบบปางตายแน่ ๆ
งานนี้มีการชกกันเลือดสาด ..... ชัวร์

แต่สิ่งที่หมีควายตาคมทำก็คือ
ปากไม่ได้ด่าแล้ว...
หน้าก็ไม่ได้สนใจจะมองอีกฝ่าย

ร่างกายหยุดดิ้นรน นอนนิ่ง....ให้คนตัวสูงใหญ่กว่ายึดแขนเกาะกุมโดยง่าย
เอาสิ...อยากนักใช่มั้ย

อยากนักจะให้ทำ...แต่ทำแล้วชาตินี้อย่ามาเจอะเจอกันอีก แล้วจะมาหาว่าใจร้ายไม่ได้

เมื่อเห็นอีกคนนิ่ง ตึกใบหยกสองก็นึกแปลกใจ
อะไรวะ เกิดจะมายอมกันง่าย ๆ แบบนี้เลยเหรอ กูตาฝาดแน่เลยเนี่ย
สงสัยไอ้เส่งมันจะเมาหมูทอดกระเทียม

ร่างสูงผละออกจากริมฝีปากของอีกคน มือยังยึดแขนอีกคนไว้
และสิ่งที่ได้ยินหลังการหยุดแหกปากโวยวาย แทนที่อีกคนจะลุกขึ้นมาต่อยปาก
แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่

“ไม่ทำต่อหรือไง....มึงอยากฟันกูไม่ใช่เหรอ....” น้ำเสียงเคียดแค้น นัยย์ตาวาวโรจน์
ของคนที่นอนนิ่งอยู่ทำให้อีกคนชะงักนิ่ง....ปลดปล่อยให้คนที่มันรักนักหนา
และทำให้มันเสียน้ำตาเป็นกระบุง โกย ให้เป็นอิสระ

“เส่ง....คือ....ขอโทษ..เมื่อกี้มันเผลอ...ไป..กู..”
ไอ้เปาลุกขึ้นนั่งแล้ว หน้าตาสำนึกผิดที่สุด พูดขอโทษอยู่อย่างนั้น
และก็เกิดอาการเหมือนมีอะไรมาจุกที่คอหอย พูดไม่ออกเอาดื้อ ๆ

แต่อีกคนกลับปลดกระดุมเสื้อของตัวเองออก
ไม่ได้มองสักนิดว่าอีกคนจะสำนึกผิด และขอโทษซ้ำ ๆ ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง

“มึงอยากฟันกู....มึงอยากให้กูเล่นบทผู้หญิง...ได้นะ...มึงอยากทำอย่างนั้นใช่มั้ย
เอาสิ...มาเลย..กูยอม..แล้วชาตินี้มึงกับกูอย่ามาพูดกันอีก..แล้วอย่ามาเจอะเจอกันตลอดชาติ
ห้องมึงกูจะไม่มาเหยียบ...หน้ามึงกูจะไม่มอง...มึงร้องไห้ให้ตายกูจะไม่มาสนใจมึงอีก
กูจะปล่อยให้มึงตาย ๆ ไปซะ...ดีมั้ยเปา...มึงอยากมากเลยล่ะสิ....มึงมาเลยก็ได้
ตอนนี้เลยก็ได้.....เนี่ยกูยอมมึงแล้ว...กูไม่สู้มึงด้วย...มึงอยากได้กูก็จะให้...เอามั้ยเปา..มึงอยากได้มั้ย”

ไอ้เส่งมันโกรธ..โกรธมาก..ถึงมากที่สุด
ทำไมกัน...อุตส่าห์ยอมทิ้งศักดิ์ศรีหน้าด้านมาหาไอ้เปาก่อน..
มาอยู่เป็นเพื่อนไอ้เปาทุกวัน...ยอมให้มันกอด ๆ หอม ๆ นิด ๆ หน่อย ๆ
นี่มันไม่พอใช่มั้ย

กับผู้หญิงก็ใช่ว่าจะไม่เคย...ทั้งสนุกทั้งเร้าใจ..
แฟนก็ใช่ว่าจะไม่เคยมี...
มีมาแล้ว...ผ่านมาหมดแล้ว
แล้วมันก็ผ่านเลยไปกันหมด บางคนแทบจำชื่อจำหน้าไม่ได้ด้วยซ้ำ

แต่คนนี้ไม่ใช่......ใครจะรู้จะเข้าใจบ้างว่าไอ้เส่งต้องทำใจทุกวัน...
พยายามแล้วทุกวัน..ที่จะลองหัดรักดูให้ได้
ไม่ใช่รักแล้วต้องมีอะไรกัน.....
แต่...อยากรักแล้วก็เข้าใจกันให้มาก ๆ

จะลองเปิดใจคุยกันบ้าง....
จะลองหัดพูดจาให้ดี ๆ พูดให้เพราะ ๆ

แล้วก็แค่คิดว่านาน ๆ ทีก็อยากจะหัดอ้อนอีกคนบ้าง
แต่ก็ทำได้เท่านี้.......
หวานได้แค่นี้....ทำตัวน่ารักได้แค่นี้

ด่ากันเช้าเย็น
วัน ๆ แทบจะตีกันตายทุกวัน

รู้ว่าอีกคนรักมาก...
ก็อยากจะตอบแทนด้วยการลองหัดรักดู....
อยากรู้ว่าจะร้องไห้ได้เท่าไอ้เปามั้ย

เพราะอย่างไอ้เปาไม่น่าจะร้องไห้ให้ใครง่าย ๆ

แล้วไม่เคยคิดว่าคนอย่างไอ้เปาจะมารักมาหลงกันจริง ๆ

แค่คิดว่ามันอาจจะอยากเอาชนะ มันคงอยากสนุก

แล้วก็เป็นอย่างนั้นจริง ๆ

มันแค่อยากฟัน....อยากให้เขาเล่นบทเมียของมัน...แค่นี้เองละสิ
ที่ไอ้เปาต้องการ....ถ้าอย่างนั้นก็ดี..

แล้วชาตินี้อย่ามาเจอกันอีกเลย

แล้วจะไม่คิดไม่หวังว่าความรักของผู้ชายกับผู้ชายมันจะมีจริงอีก
ก็แค่ร่างกายมันอยากใช่มั้ยล่ะแบบนี้น่ะ
แค่ร่างกายมันอยากทำก็แค่นั้นเอง

“กูไม่ได้คิดอย่างนั้นเส่ง...กูไม่ได้คิดเลยจริง ๆ...กูขอโทษ..มึงอย่าทำอย่างนี้สิเส่ง
กูไม่ทำอะไรเหี้ย ๆ แบบนี้แล้วจริง ๆ กูสัญญานะเส่ง...กูสัญญาจริง ๆ “

แม้จะพูดแบบนั้น แต่อีกคนที่เจ็บแค้นเสียใจมากกว่า..ก็ไม่หยุดการกระทำ
ปลดเสื้อตัวเองออกแล้วเข้าหา คนที่พร่ำพูดแต่ขอโทษ แต่แววตาเคียดแค้นชิงชัง
อย่างเห็นได้ชัด

“มึงอยากไงเปา...อย่าปฏิเสธเลย..โอกาสไม่มีบ่อย ๆ นะ..มึงก็น่าจะรู้..เนี่ยกูยอมมึงแล้ว
กูเป็นผู้หญิงก็ได้...มึงจะเอาสักกี่รอบกูก็ยอม...ดีมั้ยเปา...กูสนองให้มึงเต็มที่เลย
เรามาสนุกกันไงเปา....ดีมั้ย...กูจะทำให้มึงสนุกสุด ๆ เลยเอามั้ยเปา...”

เสื้อถูกปลดโยนทิ้งไปแล้ว แต่แววตาของอีกคนช่างแสนเจ็บปวด
เอื้อมมือเข้าหาแตะต้องให้อีกคนสัมผัสตัวเองให้ได้

“มึงรอกูหน่อยไม่ได้เลยเหรอเปา....มึงรอให้กูรักมึงชอบมึงหน่อยไม่ได้เลยเหรอ...มึงต้องได้กูวันนี้เลยใช่มั้ย”

ใครจะเจ็บกว่ากัน..ระหว่างคนที่พยายามจะรัก กับคนที่รักไปแล้ว..
ใครกันที่ยอมเสียศักดิ์ศรีขนาดนี้...ทั้งที่พยายามจะเลิกสนใจอีกคนแล้วหลายรอบ
แต่สุดท้ายก็ต้องมานั่งเฝ้าหน้าห้อง มาหาทุกวัน

แค่นี้ไม่พอเลยใช่มั้ย

“เส่ง....ขอโทษ..กูขอโทษ..กูรอได้..ให้กูรออีกสิบปียี่สิบปีกูก็รอได้ ต่อให้มึงมีผู้หญิงมีลูกมีเมียต่อให้มึงไม่รักกูเลยสักนิด กูก็จะรอ...ให้กูรอไปจนตายกูก็จะรอ...บอกให้กูตัดใจ..กูก็จะรอ....แต่มึงอย่าโกรธเลย..ที่กูชั่วกูเลวแบบนี้
ทำเหี้ยอะไรกูก็ไม่เคยคิดว่ามึงจะรู้สึกยังไง..เอาแต่คิดว่ากูเสียใจอยู่คนเดียว..กูรักอยู่คนเดียว..กูทุกข์อยู่คนเดียว
ไม่เคยแหกตาดูเลยว่ามึงต่างหากที่พยายามมากกว่ากูแค่ไหน....กูขอโทษจริง ๆ กูขอโทษ...เส่ง..กูขอโทษ”

ถ้อยคำพรั่งพรู สิ่งที่คิด
สิ่งที่อยากจะพูด
ทุกสิ่งทุกอย่าง ที่ไอ้เปาคิดทั้งหมด ถูกถ่ายทอดเปิดใจให้อีกคนรับรู้

ถ้านี่คือการกอดกันด้วยความรักครั้งแรก ไอ้เปาก็กำลังกอดไอ้เส่งอยู่

แค่กอด...กอดให้อีกคนยกโทษให้...กอดให้รู้ว่ารักมาก....แต่ต่อไปจะไม่คิดทำอะไรเลว ๆ เหี้ย ๆ อีกเลย
ถ้าไอ้เส่งไม่เต็มใจจะไม่ทำอีกเลย

“แล้วมึงยังอยากจะฟันกูอยู่อีกมั้ย...ตอนนี้น่ะ...” คนที่ยอมให้กอดไว้โดยไม่ได้สะบัดหนีเหมือนทุกครั้งเอ่ยถาม

จิตใจค่อยผ่อนคลายความโมโหลงบ้างแล้ว เมื่อได้ยินคำพูดของอีกคนที่ยืนกอดรัดให้แน่นขึ้น
เห็นเขาเป็นตุ๊กตาน้องหมีเส่งหรือไง กอดแน่นอย่างนี้เดี๋ยวก็หายใจไม่ออกตายกันพอดี

“จะไม่คิดอย่างนี้อีก...ขอโทษ..จะไม่แกล้งอีกแล้วจะไม่ทำตัวเลว ๆ อีกนะ..ขอโทษนะ”
คนกอดก็ยังคงกอดแน่นเหมือนกลัวอีกคนจะไม่ยอมยกโทษให้จริง ๆ
จนอีกคนถอนใจ และเริ่มแกะมือออกนั่นแหละ ไอ้เปาถึงเพิ่งรู้ตัว
ยอมปล่อยให้เส่งเมียรักออกจากอ้อมแขนได้

“ดูหนังกันเถอะนะ.....เดี๋ยวทอดข้าวเกรียบให้...เดี๋ยวเราดูหนังกันนะ....รอแป๊บนะเดี๋ยวไปทอดข้าวเกรียบแป๊บเดียว”

ไอ้เปาเดินลิ่วไปแล้ว และตั้งกระทะน้ำมัน เตรียมหาของกินให้เมีย เพราะกลัวเส่งเมียรักจะหิว
แล้วก็จะพาลโมโหเอาได้

คนที่นั่งอยู่บนเตียงหยิบเสื้อขึ้นมาสวมแต่งตัวเรียบร้อย

เมื่อไม่กี่นาทีก่อนโกรธมาก แต่นาทีนี้.....ยอมรับก็ได้ว่าตอนนี้
เห็นไอ้เปาเหมือนหมา....หมาพันธ์อะไรนะที่ตากลม ๆ แป๋ว ๆ
ทำหน้าอาโนเนะสุดขีด และกลัวโดนเจ้าของทิ้ง
โกรธก็ยังโกรธอยู่ แต่ก็ดีขึ้นนิดนึงแล้ว...แต่ถ้ามันทำเหี้ย ๆ อีก
คราวนี้อาจจะเลิกมาหาไอ้เปาจริง ๆ แหละ คอยดูสิ

“เปา....เปา....” คนที่นั่งอยู่บนเตียงหัวเราะ แล้วแกล้งเรียกคนที่กำลังขะมักเขม้นกับการทอดข้าวเกรียบอยู่

“ห๊า....ทำไม...จะเอาอะไรหรือไง...”

เออน่ะ หมามันขานได้ด้วยเว้ย แสดงว่ายอมรับแล้วว่าเป็นหมา พอเรียกแล้วมันขานด้วยเว้ย

ขำว่ะ ตลกดี

เส่งเมียรักหัวเราะคิกคักอย่างถูกใจอยู่คนเดียว

หันไปมองหน้าของคนที่ถูกเรียก

ไอ้เปาเหมือนหมาจริง ๆ ด้วยว่ะ ดูตามันสิ แป๋วแหววเลย

ขำเว้ยยยยยยยยยยยยยย อะไรมันจะขำขนาดนี้วะเนี่ย ฮ่า ฮ่า ฮ่า

TBC…….

หมีเส่ง กับ หมาเปา น่ารักเนาะ