คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : ปรัชญาช่างกลฯ ภาค เส่ง-เปา (ตอน ตกลงเส่งจะเอาไงแน่)
ตึกใบหยกยังคงเกิดน้ำท่วมหนักเหมือนอยู่ในช่วงฤดูมรสุม
ยืน ๆ อยู่ ก็ลงไปกอดตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ยักษ์อยู่หน้าห้องตัวเอง
เส่งเดินจากไปแล้ว..พร้อมคำพูดที่ให้ไอ้เปาตัดใจจากมันซะ
คำพูดเสียดแทงบาดลึกเข้าไปถึงหัวใจ ทั้งสี่ห้อง แต่ละห้องมีสี่เตียง นอกระเบียงมีเตียงผ้าใบ ใต้เตียงผ้าใบยังมีเสื่อ
ที่ไม่ว่าห้องไหน เตียงไหน มันก็มีแต่ความรู้สึกที่มีให้ไอ้เส่งเต็มหมด
ไม่มีพื้นที่ว่างสำหรับให้เช่า หรือให้ซื้อหาจับจอง เหมือนแผงขายของในตลาดสด
อาการของไอ้เปา เหมือนกินยาล้างห้องน้ำ แล้วมันไปกร่อน กระเพาะ ตับไตไส้พุง
และลามไปกร่อนประสาทด้วย ถ้าเป็นยาล้างห้องน้ำจริง
ป่านนี้ไอ้เปาคงนอนชักแหงก ๆ น้ำลายฟูมปากไปแล้ว
แต่นี่มันยังดีที่มันเป็นคำพูด ไม่ใช่น้ำยาล้างห้องน้ำ
ถ้าจะมาทำให้ดีใจขนาดนี้ สู้ให้เขาอยู่ในสภาพทุเรศ ทุเรศอย่างนั้นดีกว่า...
.แล้วถ้ามันจะตายก็ให้ตาย ๆ ไปซะ
ฝ่ามือใหญ่เย็นชืดยกขึ้นกุมหน้าผากตัวเอง
ปวดหัวจังเลยนะ
นี่ร้องไห้จนปวดหัวปวดตาเลยเหรอเนี่ย...
โธ่กู...ชายหนุ่มร่างใหญ่ ใบหน้าหล่อเหล่า
หล่อเข้มแมนโคตรอย่างกู...ต้องมานั่งร้องไห้อีกแล้วเหรอวะเนี่ย
ตัวเท่าตึกอย่างกูต้องมานั่งร้องห่มร้องไห้
ใครมาเห็นคงเอาไปลงหนังสือแปลกแน่แล้ว
เห็นทีจะอยู่ไม่ได้อับอายขายหน้าประชาชนเต็มที ประชาชีเต็มทน
นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ววะเนี่ย ทำไมกูยังไม่เข้าห้องอีก
มานั่งกอดตุ๊กตาทำซึ้งถ่ายมิวสิกอะไรอยู่หน้าห้องวะเนี่ย
ร่างสูงยิ้มทั้งน้ำตา คิดอะไรให้บ้าบอคอแตก ตามนิสัยขี้แกล้งร่าเริงของตัวเอง
ก็ดีแล้ว...ที่เส่งมันพูดอะไรแบบนี้ตรง ๆ
มันอุตส่าห์ทำให้ดีใจ อุตส่าห์ตัดใจยอมมาเที่ยวด้วย
ก็นับว่ามันเมตตาแล้ว นี่ไม่รู้ว่าอะไรไปดลใจให้มันมาหาได้
ร่างสูงไขกุญแจห้อง เดินเข้าห้องแล้วทิ้งตัวลงนอน
กอดตุ๊กตาแน่น
“เส่ง......ขอกอดหน่อยนะ...”
แค่สมมติ
แค่ขอความอบอุ่น
แค่อยากจะกอดอยากมีคนปลอบใจ
ตุ๊กตาตัวใหญ่ยักษ์ที่ไอ้เส่งปาลูกดอกให้...จนได้มากอดเล่น..ได้มากอดไว้ในอ้อมแขน
แม้ไอ้เจ้าของตัวจริงมันจะไม่สนใจใยดีสักนิดก็ตาม
เชือกถักเส้นเล็ก ๆ ที่เส่งใส่ให้.....ที่ข้อมือ
ความอุ่นของแก้ม
ฝ่ามืออุ่น ๆ ที่ได้สัมผัส
ดวงตาคมของหนุ่มร่างใหญ่ ยังปล่อยให้หยาดน้ำตาทะลักหลั่งรินเป็นสาย
กอดตุ๊กตาหลับไปทั้งน้ำตาในค่ำคืนแห่งความปวดร้าวนั้น
************************
เช้าแล้วเหรอวะ....นี่กูมานั่งทำห่าอะไรตรงนี้วะเนี่ย
หมีควายตาคมสะบัดหน้าอย่างงง ๆ ผมเผ้ายุ่งเหยิง
แขนเป็นรอยยุงกัดเต็มไปหมด
กูเป็นเหี้ยอะไรของกูวะเนี่ย
เมื่อคืนก็บอกให้ไอ้เหี้ยเปาตัดใจซะ
แต่พอเดินออกมาแล้ว ด้วยความมั่นใจสุดขีด
ท่าเดินแสนเท่ห์เหมือนนายแบบโดม่อนแมน
ตอนได้รางวัล
ยะฮุ้.....กูเป็นอิสระแล้ว กูไม่ได้เป็นเกย์แล้ว
ดีใจโคตร ๆ เลยโว้ย
เดินมาได้จนถึงกลางซอย ไม่รู้ว่าผีในซอยตัวไหนดลใจ
เสือกวิ่งย้อนกลับไปดูไอ้เหี้ยเปาอีก
ไม่รู้จะไปทำห่าอะไร
แล้วก็ได้เห็นมันนั่งกอดตุ๊กตา ปาดน้ำตาป้อย ๆ
ตัวไอ้เส่งก็อดสงสารไม่ได้
แต่แทนที่จะปลอบใจ กลับแอบยืนมองอยู่ห่าง ๆ อย่างนั้น
ก็จะให้ทำยังไงล่ะ
เดินเข้าไปบอกมันเหรอว่า
....เหี้ยเปา...กูมาปลอบใจมึง...มึงอย่าร้องเลยนะ โอ๋ โอ๋......
ก็พอดีมันตบหัวทิ่มกันพอดี
ใครจะไปทำอย่างนั้นกันล่ะวะ
เมื่อคืนนี้สนุกมาก...ได้ไปเที่ยวด้วยกัน
ได้กินข้าว ได้เดินเที่ยวเล่น
โดนจับมือ โดนหอมแก้ม ก็ไม่เห็นว่ามันจะน่าแหยงตรงไหน
ไม่เหมือนช่วงแรก ๆ ที่โดนไอ้เปาเข้าใกล้ แล้วอยากเอาตีนยัดปากมัน
แถมไอ้เหี้ยนั่นแม่ง เสือกร้องเพลงจีบอีก..เล่นเอาใจเต้นตุ๊ม ๆ ต่อม ๆ
พาลจะหน้ามืดเป็นลมเอาให้ได้
แล้วเป็นอะไรเนี่ย ตกลงกูมานั่งตากยุงอยู่หน้าห้องมันทำไมวะ
เมื่อคืนว่าจะเคาะประตูห้องมันหลายครั้ง ก็กลัวมันจะหลับ
จ้องโทรศัพท์จะส่งข้อความ
ก็พิมพ์อยู่นั่น ไม่ยอมส่งสักที
ไป ๆ มา ๆ ก็เสือกนั่งแหงก บริจาคเลือดให้ยุงมันไปซะงั้น
เออวะ ถือว่าทำบุญ ที่บ้านยุงมันคงไม่ได้ทำนาเลยไม่มีข้าวกิน
กลับดีกว่าเว้ย.....แต่ไอ้เหี้ยนั่นเลิกร้องไห้หรือยังวะ..
แหม มันคงเลิกแล้วแหละ กูจะกังวลทำไมวะเนี่ย
ไอ้เส่งไม่เข้าใจว่ามันมานั่งให้ยุงหามทำไมที่หน้าห้องไอ้เปา
และไม่เข้าใจว่ามันจะมาแคร์มาสนใจไอ้เปาทำไม
ในเมื่อมันเป็นคนบอกให้ไอ้เปาตัดใจซะ
ร่างสูงของหมีควายตาคม ลุกขึ้น ยืน อย่างช้า ๆ
บิดซ้ายบิดขวา ให้คลายความเมื่อย
ยังไม่ทันได้ก้าวขาออกจากตรงนั้น
ประตูห้องของไอ้เปาก็เปิดออกทันที
พร้อมกับคนที่ยังใส่ชุดเดิม ตาบวมเป่ง
อุ้มตุ๊กตาหมีตัวใหญ่....
ไอ้เส่งยืนบิดขี้เกียจค้าง
ปากยังหาวนอนอยู่
“อะ...อรุณ...อรุณสะ...สะ...สวัสดิ์..เมื่อคืนหลับ...ฝันดีมั้ย...”
ไอ้เส่งคงเป็นบ้าไปแล้ว ที่ไปทักทายไอ้เปายามเช้าด้วยประโยคบ้า ๆ แบบนั้น
TBC……
มาอัพแต่เช้า เพราะจะไปทำธุระ 2-3วัน คงไม่ได้มาอัพ กลับมาจะอัพต่อชดเชยให้นะคะ
ความคิดเห็น