คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #215 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค ถิง - เน่ (ตอน ขอแค่ผัน.....ให้ฉันรักเธอ 12 )
มันเป็นเรื่องแปลก ๆ ที่มาจูบกับคนที่เพิ่งพบกันไม่ถึง 24 ชั่วโมง
แค่คิดว่าอุ่น อบอุ่น อุ่นมาก ๆ
ถึงได้จูบ
แล้วพอจูบก็เหมือนจะหยุดไม่อยู่เอาซะได้
ไม่ได้รักสักนิด แล้วทำอย่างนี้มันดีแล้วแน่เหรอ
สัมผัสที่ได้รับ
รู้สึกว่าดีมาก ดีจนไม่อยากผละห่าง
อุ่นลึกไปถึงหัวใจ
แต่.....ผู้ชายอย่างขนมโดเน่ไม่สามารถทำเรื่องนี้กับคนที่ไม่รู้จักได้หรอกนะ
ทั้งที่กอดแล้ว จูบแล้ว
สัมผัสเรือนร่างอบอุ่นชวนหลงใหล
แต่ไม่นาน ก็ต้องผละออกห่าง
เพราะสำนึกผิดชอบชั่วดีก่อตัวขึ้นเงียบ ๆ
"เรา.....ยังไม่รู้เลยว่านายชื่ออะไร...ขอโทษนะ....ที่ทำอะไรแปลก ๆ อย่างนี้"
ไม่อยากทำอย่างนี้กับผู้ชายด้วยกัน ไม่ใช่เพราะคนที่อยู่ตรงหน้าเพี้ยน ๆ ไม่เต็มบาตร
แต่เป็นเพราะว่ามันอบอุ่นเอ่อล้นในหัวใจมากมายท่วมท้นจนอธิบายไม่ได้ว่าเป็นเพราะอะไรกันแน่
แต่กลัวว่าจะทำให้คน ๆ นี้ต้องเสียใจถ้าเกิดมีอะไรเลยเถิด
ทั้งที่ไม่ได้รู้จักอะไรกันดีเลยแม้กระทั่งชื่อก็ยังไม่รู้
นิสัยใจคอก็ไม่เคยรับรู้
ร่างอบอุ่นของในความรู้สึกของไอ้เน่ปรือปรอยดวงตาขึ้นมอง เหมือนคนไม่ได้สติ
แล้วก็ค่อยเม้มริมฝีปากแน่น ผละออกมานั่งห่าง ๆ
และเก็บอุปกรณ์ต่าง ๆ ลงกระเป๋ามือไม้สั่น
เมื่อกี้ไปขอให้เขาจูบ....ปากพล่อยนัก..ทำไมทำอย่างนี้นะ
แถมรู้สึกดีมากที่ได้รับไออุ่น ได้รับสัมผัสอ่อนโยนจากคนตรงหน้า
จนไม่อาจดิ้นรนขัดขืน ได้แต่โอนอ่อนคล้อยตามไปซะได้
ขนมโดเน่ แกล้งมองไปทางอื่น ทำเป็นไม่สนใจ
แต่เมื่อแอบลอบมองคนที่เก็บของมือไม้สั่นนั้น ก็ต้องถอนใจ
ก่อนจะมาช่วยเก็บทั้งปากกาและไม้โปรแทรกเตอร์ใส่กระเป๋าให้
"ชื่อ....ชื่อ...ชื่อถิง....." ไอ้ถิงไม่รู้จะตอบอะไรก็พูดนั่นพูดนี่ไปตามสมองสั่ง
จะมีใครรู้บ้างมั้ย...ว่าสาเหตุที่ถิงไม่ค่อยพูดคุยกับใคร
เพราะว่า...เวลาพูดแล้วติดอ่าง
สมองคิดไปแล้ว แต่ปากพูดตามไม่ทัน กับคนตรงหน้าก็เหมือนกัน
เขาอาจจะรำคาญก็ได้ที่นายถออิงอถิงเป็นแบบนี้
"เน่...เราชื่อเน่...แล้วจะกลับเลยเหรอ..คำนวณเสร็จแล้วเหรอ..."
ร่างสูงกว่านั้นเอ่ยถามพร้อมกับที่มือก็สาละวนช่วยเก็บอุปกรณ์ต่าง ๆ ใส่กระเป๋าให้
"อือ...กะ..กะ..กลับแล้ว...เสื้อผ้าเราแห้งแล้วใช่ป่ะ...เอา เอามาให้หน่อยสิ"
ไอ้ถิงค่อย ๆ เก็บของเข้ากระเป๋า และรูดซิปกระเป๋าเรียบร้อย
ก่อนที่นายขนมซีเรียลโดเน่จะไปเอาเสื้อผ้าที่ลงเครื่องซักแห้งที่แห้งแล้วมายื่นให้
และไอ้ถิงก็รับมาโดยดีและยัดมันลงในกระเป๋าด้วย
"ชุด..ใส่ชุดนี้กลับก่อนก็ได้...แล้ว..เอ่อ..พรุ่งนี้จะมาคำนวณอีกมั้ย..จะได้รอมาพร้อมกัน"
ไม่รู้ว่าไอ้เน่จะถามไปทำไม..เพิ่งเจอกันแค่เวลานิดเดียว..แต่กลับเหงามาก ๆ
เมื่อคนตรงหน้ากำลังจะกลับ รู้แต่ว่าไม่อยากให้กลับ แต่ไม่รู้จะหาเหตุผลอะไรมาอ้างดี
"อือ..ได้...ได้มั้ย...." คนตรงหน้าเอ่ยถามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ และได้คำตอบเป็นการพยักหน้า
เพียงเท่านั้นก็ทำให้ยิ้มออกมาได้อย่างโล่งใจ
รอยยิ้มที่แสนสดชื่น
รอยยิ้มที่คนที่พยักหน้าให้ต้องจ้องมองค้าง
รอยยิ้มอ่อนโยนแบบนี้....คุ้นตาชะมัด
เหมือนเคยเห็นที่ไหนสักแห่ง
มันติดอยู่ในสมองแต่คิดไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหน
ไอ้เน่ตอบคำถามนี้ไม่ได้ แต่ตอนนี้มันกำลังยิ้มรับรอยยิ้มนั้น
ก่อนจะก้าวเดินเข้าหาคนตรงหน้าอย่างช้า ๆ
แตะปลายจมูกเข้าหาที่ข้างแก้มของคนที่ส่งยิ้มให้แผ่วเบา
เหมือนไม่รู้สึกตัว
เหมือนคุ้นเคยกับการทำอย่างนี้มานาน
และร่างนั้นก็หลับตาลงรับสัมผัส
เหมือนมันเป็นเรื่องปกติที่ต้องทำอย่างนี้กับใครสักคนบ่อย ๆ
จนร่างกายคุ้นชินและตอบรับโดยอัตโนมัติเอง
รวมกระทั่งไปถึงการกอดรัดกันแบบนี้ด้วย
เมื่ออ้อมแขนแกร่งโอบรัดรอบแผ่นหลัง
ร่างในอ้อมแขนก็กอดตอบ
ก่อนจะค่อยผละห่างจากกันอย่างแสนเสียดาย
และก็ถึงได้เพิ่งมาหน้าแดงซ่านเมื่อสบสายตากัน
คนหนึ่งชินกับการเป็นผู้สัมผัส
อีกคนหนึ่งชินกับการถูกสัมผัส
และต่างฝ่ายต่างก็เงียบ
ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ไอ้เน่เดินมาส่งคนบ้าเมายาขึ้นรถแท็กซี่ที่หน้าบ้าน
และมองตามอย่างเศร้าสร้อยเหมือนต้องจากกันนานแสนนาน
เมื่อเดินเข้ามาในบ้านอีกครั้ง
ถึงเพิ่งรู้ว่า.....
ไออุ่นที่เพิ่งสัมผัสและเพิ่งได้รับจากคนตรงหน้า
มันยังอุ่นล้ำอยู่ในความรู้สึกไม่ได้จางหายไปเลยแม้แต่น้อย
*********************
ขนมโดเน่ลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้าเวลา 6.00 น.
เหมือนทุกวัน
แต่สิ่งที่แปลกใจก็คือ
ทำไมเมื่อคืนไม่ได้ฝัน
มันผิดปกติเกินไป
ฝันติดต่อกันทุกคืน
บางคืนคนในฝันก็มาหา
บางคืนคนในฝันก็ไม่มา
แต่คืนนี้เป็นคืนแรกที่ความฝันประหลาด ๆ นั้นไม่ได้เกิดขึ้น
ทั้งที่น่าจะร้องไห้เหมือนกับวันก่อนที่ในฝันไม่เจอคนในฝัน
แต่เช้าวันนี้ไอ้เน่กลับตื่นมาด้วยความสดชื่นอย่างน่าประหลาด
ไม่โหยไห้ คร่ำครวญหา
เหมือนกับว่าถูกเติมเต็มจนล้นปรี่
ไม่ต้องเที่ยวไปหาในความฝันอีกแล้ว
กิจวัตรประจำวันของนายขนมโดเน่ยังเป็นปกติ
อาบน้ำกินข้าวแต่งตัวไปเรียน
แต่ที่เหนือกว่านั้นก็คือ
หลังจากคว้ากุญแจรถและขับมอเตอร์ไซด์มาจอดในโรงรถของโรงเรียนแล้ว
ขามันกลับเดินลิ่วหาแต่ไอ้บ้าวัดปริมาตรที่ได้กอดได้จูบเมื่อคืน
ไม่รู้ว่าเป็นอะไร
แต่รู้สึกว่าคิดถึงมากเหลือเกิน
*********************************
ความคิดเห็น