[Yaoi] ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง by aoikyosuke

ลำดับตอนที่ #192 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค นก - เป้ ( ตอน ก็กูคิดถึงมึงอ่ะ )

 ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค นก-เป้24 ตอน ก็กูคิดถึงมึงอ่ะ

เมื่อเย็น เห็นไอ้นกมันทำหน้ามุ่ยแล้วยิ่งไม่เข้าใจว่าไอ้นกมันเป็นอะไรนักหนา เลยพาไปส่งที่บ้าน ตอนนั่งรถเมล์ด้วยกัน
ถามอะไร ตะคอกยังไงก็ไม่ยอมตอบ เลยกัดนิ้วมันเล่นซะเลย เห็นทำหน้าบ่งบอกถึงความเจ็บ แต่ไม่ยอมร้อง
น่าโมโหมาก แต่ก็น่าสงสาร สองสามวันมานี้ ไอ้นกมันดูซึมลงไปเยอะ ดูซึม ๆ จนน่าตกใจ

ไม่โมโห ไม่โวยวาย ไม่ทำท่าทางหงุดหงิดอย่างที่อยากให้ทำ และที่สำคัญ มันไม่เคยยิ้มเลยสักวัน

เป็นอะไรมากมั้ยนะ บางครั้งเห็นมันแอบร้องไห้ แต่ว่า จะให้ทำยังไง ถึงรู้ มันก็คงไม่อยากให้รู้หรอก
ว่ามันกำลังร้องไห้อยู่ ก็ทำได้แค่ กดหัวมันให้ซบกับไหล่ แล้วก็ลูบผมไปบ้าง อยากปลอบใจ อยากรู้ว่าเป็นอะไร

แต่สองสามวันมานี้ มันก็มีแต่ความเงียบ เงียบ เหม่อ เงียบ เหม่อ มีอยู่แค่นี้ จนไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีแล้ว

ไม่เคยสนใจเคยสักนิด ไม่เคยแคร์ด้วยซ้ำว่าใครจะเป็นจะตายยังไง ใครอยากจะนินทา อยากจะคิดอะไรก็ไม่เคยสนใจ

แต่กับไอ้นก...ไม่อยากให้ใครมายุ่งกับมัน ไม่อยากให้ใครแตะ ไม่อยากให้ใครมายุ่งเกี่ยวด้วย อยากเก็บเอาไว้คนเดียว
ไม่อยากให้ใครมอง ไม่อยากให้ใครมาเห็น เวลามันยิ้ม มันทำหน้าโกรธ มันง่วงนอน หรือว่า ท่าทางอะไรก็แล้วแต่
ไม่อยากให้ใครได้เห็นเลย ไม่อยากให้ใคร ๆ รู้ด้วย ว่าตัวมันหอม ทั้งเนื้อทั้งตัวนั่นแหละ แล้วแก้มมันก็นิ่ม
ไม่อยากให้ใครเห็นเลยจริง ๆ ให้ตายเถอะ

ไอ้เป้ตาหยี เบิกตากว้าง ๆ ในความมืด นอนครุ่นคิดถึงเรื่องเมื่อตอนเย็น ที่รู้ว่า ไอ้คนที่กดหัวให้ซบกับไหล่มันร้องไห้
แต่ถามแล้วถามเล่า ว่าเป็นอะไร นอกจากความเงียบแล้วก็ไม่ได้คำตอบอะไรเลย

นก.........มันเป็นอะไรมากหรือเปล่านะ ใจคอไม่ดีเลย กลัวมันจะเป็นอะไรไป

โทรศัพท์ในมือถูกยกขึ้นเพ่งมองในความมืด นอนพลิกกายไปมาหลายครั้ง จนสุดท้าย ความอดทนก็สิ้นสุด

ร่างสูง ๆ ก้าวลงจากเตียงและเดินไปเปิดสวิทไฟ

ห้องที่มืดมิดกลับสว่างขึ้นในทันใด

ดวงตายิบหยีเพ่งมองที่หน้าจอโทรศัพท์ก่อนจะกดหมายเลข ที่ต้องการติดต่อ

กดหลายครั้ง แล้วก็พบว่า เครือข่ายไม่ว่างสักที
กดจนโมโห กดจนหงุดหงิด

กดซ้ำ ๆ ซาก ๆ อยู่อย่างนั้น ทั้งที่ ถ้าในเวลาปกติแล้ว กดโทรแค่สองครั้ง แล้วพบว่าโครงข่ายไม่ว่าง ก็กดวางแล้ว
ไม่คิดจะโทรต่อ แต่นี่มันกี่ครั้ง เข้าไปแล้ว

"แม่ง...โทรศัพท์ห่าอะไรวะ....กูล่ะหน่าย จริง ๆ เลยแม่งเอ้ย"

เสียงสบถมาพร้อมกับที่มือยังคงกดโทรศัพท์ไม่ยอมหยุด และสุดท้าย โดยไม่คาดฝัน......ปลายสายก็รับสาย

"โทรมาทำไมวะ....ไม่ไปหาสาวหรือไงมึง"

เสียงของไอ้นก....เสียงที่คุ้นเคย เสียง.....ที่อยากได้ยิน....

ไอ้เป้ตาหยี นิ่งอึ้ง ลืมคิดไปว่า กำลังจะพูดอะไรกันแน่ ได้แต่อึกอัก อึกอัก เพราะไม่รู้ว่ากำลังจะพูดอะไร

"ไอ้เหี้ยนก...คือว่าอย่างนี้นะ....กูกำลังจะฟังเพลง...เบื่อเหี้ย ๆ เลย....มึงต้องฟังเพลงที่กูเปิดนะ....ไม่งั้นกูจะเอาเพลงไปกรอกหูมึงถึงบ้านเลย
ให้มึงประสาทตายเลย...กูถึงจะมีความสุข"

ปากพูดไปแล้ว ทั้งที่ไม่รู้ว่าจะพูดทำไม โทรศัพท์ยังถูกแนบกับหู
พร้อมกับที่ร่างนั้น รีบวิ่งไปค้นหาเพลงที่คิดได้ในตอนนั้น รื้อค้นจนกล่องซีดีกระจุยกระจาย เสียงของหล่นโครมคราม จนปลาทองตาโตตกใจ

"เหี้ยเอ้ย....กล่องหล่นอีก....เอ้ย แม่งร่วงแล้ว.......อ๊ะ...โธ่เว้ย"

เสียงเอะอะโวยวาย

โทรมาเอะอะโวยวาย โทรมาให้ฟังเสียงโครมคราม โทรมาให้ฟังเสียงของหล่น

เออดีนะ....โทรมารบกวนคนนอนตอนเที่ยงคืน......สมแล้วที่เห็นความทุกข์ของกูเป็นเรื่องของมึง
ไอ้เหี้ยเป้....เลวชิบหาย

ปลาทองตาโตนอนฟังเสียงของหล่น และเสียงสบถของคนที่โทรมาในความมืด อยากจะหลับตาลงนอนซะให้รู้แล้วรู้รอด
อยากจะกดวางไปเลย ให้ไอ้เป้มันบ้าของมันให้พอ

มืออีกข้างซุกลงที่ใต้หมอน และนอนตะแคงข้าง วางโทรศัพท์เอาไว้แนบหูอย่างนั้น โดยไม่คิดจะจับด้วยซ้ำ

เบื่อหน่าย เบื่อนิสัยแย่ ๆ ของคนที่โทรมา แต่ก็ตัดไม่ขาด

"เอ้ยยยยย กูเจอแล้ว.....แม่งหาตั้งนาน.....ฟังเลย ฟังเลย ไม่ฟังมึงเจอตีนกูแน่"

http://www.youtube.com/watch?v=7OzHeUeMOEg   (เปิดฟังด้วยนะค่ะ  หวานมากเลยเพลงนี้)

เสียงเพลงที่ขับกล่อม เสียงเพลงที่คลอเบา ๆ เพลง อะไร เพลงบ้าอะไรของมัน

เปิดเพลงบ้าอะไรของมัน ไม่เข้าใจ จะเปิดทำไม ไม่อยากฟัง
ไม่อยากฟัง

แค่เพียงเสียงเพลงแผ่ว ๆ ดังขึ้น เสียงกุกกัก เสียงค้นหาของ กลับสงบนิ่ง มีเพียงเสียงเพลงที่ส่งผ่านมาทางโทรศัพท์เท่านั้น

ทุกสิ่ง ที่เธอเคยได้ทำ นั้นเปลี่ยนใจ ที่เคยบอบช้ำ

......................................................................

บ้าหรือไง มันยิ่งทำให้ใจบอบช้ำเข้าไปใหญ่ไม่ใช่เหรอทำแบบนี้

น้ำตาค่อยหยดลงอย่างช้า ๆ ที่ข้างแก้ม ปลาทองตาโต ขบริมฝีปากแน่น กลั้นเสียงสะอื้น เอาไว้

"นก.....ได้ยินมั้ย....."

น้ำเสียงแผ่ว ๆ ที่ดังมาตามสาย

ยิ่งทำให้ปลาทองตาโต ต้องกัดฟันแน่นเข้า...เพื่อกลั้นเสียง

"อือ....."

"มึงทำอะไรอยู่ตอนนี้...นอนหรือเปล่า....เดี๋ยวอีก 15 นาทีกูไปหานะ"

รวดเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ ไอ้เป้ตาหยีรีบเอ่ยบอก ก่อนที่เพลงจะจบ

ทนไม่ไหว.........ทนคิดถึงไม่ไหว

ตอนนี้อยากเห็นหน้าจนทนไม่ไหว
อยากหอมแก้ม อยากกอด....อยากสัมผัส....ทนไม่ไหว

ทนต่อไปไม่ไหวแล้ว ร่างสูงนั้นรีบลุกขึ้นและเปลี่ยนเพียงเสื้อก่อนจะรีบคว้ากุญแจ และรีบวิ่งลงจากบันไดบ้านไม่สนใจว่าจะเป็นเวลากี่นาฬิกา

"มาทำไม...เหี้ยดึกป่านนี้แล้ว...จะมาหาพ่อมึงหรือไง"

เสียงด่าดังมาตามสาย แต่ไอ้เป้ตาหยี ไม่สนใจเลยสักนิด มือหนึ่งถือโทรศัพท์ แต่ขากำลังวิ่งออกมาจากบ้าน วิ่งให้เร็วที่สุด
เพื่อไปที่ป้ายรถเมล์

"อย่าเสือกได้มั้ย...กูจะไปหา...มีปัญหาหรือไง...ไอ้โง่นก"

ไม่รู้ว่าตอนนั้นอยู่ในอารมณ์ไหน รู้แต่ว่าคิดถึง ไม่ไปหาตอนนี้ ตายแน่ ๆ ทนไม่ไหวขอเห็นหน้า
ขอหอมแก้มหน่อย...แล้วค่อยกลับมานอน...ไม่งั้นคืนนี้คงนอนไม่หลับ

"กูกำลังจะขึ้นรถ....อีก 15 นาที มึงต้องมารับกูที่หน้าบ้านมึงด้วย....เข้าใจมั้ย"

โทรศัพท์ถูกกดวางไปแล้ว.....โดยที่ปลาทองตาโตต้องลุกพรวดพราดขึ้น และรีบวิ่งลงบันได ไปยืนรออยู่ที่หน้าประตูบ้าน

ชะเง้อคอคอยคนที่กำลังจะมาหา.....อีก 15 นาทีเหรอ...อีก 15 นาทีไอ้เป้มันจะมาหา....แล้ว...มันจะมาทำไมของมัน

มันจะมาทำไมวะดึกป่านนี้ รบกวนชิบหาย แม่งนิสัยเลว จะมาทำไมวะ นี่มันตีอะไรแล้ว

ไอ้เป้ ไอ้เหี้ยเป้ นิสัยไม่ดี แม่ง กูเบื่อมันจริง ๆ เลย

ภายในใจเอาแต่ด่าว่าคนที่กำลังจะมาหา แต่ใบหน้าที่เคยหม่นหมอง กลับแตกต่างจากความคิดโดยสิ้นเชิง

ตากลมโตเพ่งมองผ่านความมืดไป เฝ้าแต่ชะเง้อคอ มองหาว่าอีกฝ่ายจะมาเวลาไหน .... เวลา 15 นาที ผ่านไปอย่างช้า ๆ เหมือนกับว่านานแสนนาน

ทั้งที่ด่าไปตั้งมากมาย แต่ใบหน้ากลับยิ้ม....ยิ้มกว้าง ยิ้มอย่างดีใจ ยิ้มอย่างไม่น่าเชื่อ

"กูเบื่อจริง ๆ ต้องมาเปิดประตูต้องมายืนรอ....มาสิมึงไอ้เป้...รีบ ๆ มาซะที....ถ้าเห็นหน้ามึงนะ.......กูจะด่าให้หนำใจเลย"

TBC....

เริ่มจะหวานแล้ว   เพลงที่เป้ฟังเป็นหนึ่งในเพลงที่ไรเตอร์ชอบมากเพลงนึง