[Yaoi] ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง by aoikyosuke

ลำดับตอนที่ #193 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค นก - เป้ ( ตอน ความสุขของนก )

 ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค นก-เป้25 ตอน ความสุขของนก

"มาทำไม" ประโยคแรก ประโยคทักทายของปลาทองตาโต หลังจากเห็นหน้าคนบ้าที่ไม่รู้จักเวล่ำเวลาไม่รู้จักเกรงใจกันสักนิด

คนที่มายืนอยู่ตรงหน้าจ่ายเงินค่าแท็กซี่เรียบร้อย และประตูบ้านก็ถูกเปิดออก โดยมีไอ้เป้ตาหยีเดินตามเข้ามา

"มาหาพ่อกูไง....ก็มึงบอกว่าให้กูมาหาพ่อกู" เสียงตอบแสนจะกวนประสาท นั่นยิ่งทำให้ปลาทองตาโต ทำหน้าไม่ถูก จะยิ้มก็ยิ้มไม่ได้ กลั้นยิ้มเอาไว้อย่างสุดความสามารถ

"เอ้ย...." เสียงเรียก.....ไอ้ห่าเป้ ชื่อมีให้เรียก ไม่เสือกเรียก กูไม่ได้ชื่อเอ้ยนะ แม่งไอ้เหี้ยเป้นี่มัน...........

ปลาทองตาโตกำลังจะหันหน้าไปด่า แต่ถูกคว้าข้อมือเอาไว้ และดึงให้หันกลับมาคุยกัน ไม่ทันได้อ้าปาก ไม่ทันได้คุย กลับถูกโอบกอดเอาไว้  กอดรัดแน่น กอดจนแทบหายใจไม่ออก....ปลายจมูกโด่ง แตะลงที่หน้าผาก ระเรื่อยลงมาที่ข้างแก้ม

ฝ่ามืออุ่น ๆ ประคองใบหน้าของคนที่ยืนนิ่งด้วยความงงเอาไว้

ก่อนจะค่อยจรดริมฝีปากแตะลงที่ริมฝีปากเย็นชืด อย่างเชื่องช้า

อยากจูบ อยากกอด อยากจูบกอดให้หนำใจ ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไป แต่ที่รู้คือคิดถึงมาก

ปลายลิ้นสัมผัสแผ่ว ก่อนจะค่อยสอดแทรกเข้าไปภายในโพรงปาก ที่ยินยอมตอบรับโดยง่าย

"อือ...." เสียงครางในลำคอ เสียงหวาน ๆ แผ่ว ๆ

ฝ่ามืออุ่น ประคองต้นคอของร่างนั้นเอาไว้ แนบริมฝีปากลงไปซ้ำ ๆ บดเบียดเข้าหา ไม่ยอมผละจากง่าย ๆ

หวาน หอม ตัวหอม แก้มหอม เนื้อตัว หอมหวานไปหมด
ยิ่งริมฝีปาก ยิ่งหวาน หวานซะจนไม่นึกว่าจะหอมหวานได้ขนาดนี้

"อือ..."

เป็นนาน กว่าจะค่อยผละริมฝปีปากออก และประคองร่างที่หลับตาพริ้มให้เข้ามาซุกอยู่ที่อก กอดรัดเอาไว้แนบแน่น
ก่อนจะค่อย ๆ ลูบไล้ที่เส้นผมนิ่มไปมา

จะกอด จะหอม จะไม่ปล่อยให้ใครแตะต้องได้ง่าย ๆ หรอก แบบนี้ไม่ยอม

ความเงียบ..........รอบตัวมีเพียงความเงียบ

เงียบจนแทบจะได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นไม่เป็นส่ำ

ปลาทองตาโต ปรือตาขึ้น และแหงนหน้ามองใบหน้าของคนที่มาหาในยามดึก
ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้น แต่ไม่ได้พูดอะไรออกไปสักคำ.....ได้แต่เงียบ ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

แต่รู้สึกอบอุ่น.....ที่มีคนกอดเอาไว้ ไม่ได้รังเกียจ....ทำไม....เพราะอะไร

เรียวคิ้วขมวดมุ่น พร้อมกับความคิดที่กำลังตีกันในสมองไปมา

ไอ้เป้มาทำไม มาเพื่อมากอดเหรอ มาเพื่ออะไร ในเมื่อมาแล้วไม่พูดอะไรสักอย่าง

ไม่เข้าใจ.............ไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้น

"กี่โมงแล้ววะ....." ไอ้เป้ตาหยีเอ่ยถาม และก็ได้รับคำตอบกลับมา

"ประมาณตีสองแล้วมั้ง ตอนเดินลงจากบ้านมา ก็เที่ยงคืนกว่าแล้ว กว่าเป้จะมาอีก...ยืนรอตั้งนาน ไหนบอกว่า 15 นาที
ทำไมมาช้า"

ร่างสูง ๆ ที่กอดรัดปลาทองตาโตเอาไว้แน่น คลี่ยิ้มในความมืด ก่อนจะก้มลงมองใบหน้าของคนที่ซุกอยู่กับอก

มีตัดพ้อด้วยเว้ย ก็รถไม่มีนี่หว่า อยากมาให้เร็วอยู่หรอก แต่ไม่มีรถมานี่.....จะให้ทำยังไงวะ ว่าจะเดินมาแล้วเหมือนกันแหละ
แต่กว่าจะเดินมาถึง เช้าของอีกวันล่ะสิ ได้คิดถึงตายก่อนพอดี นี่ขนาดมาเร็วขนาดนี้แล้วนะ ยังมีการบ่นอีก
มันน่านักไอ้นก.........เดี๋ยวเหอะมึง

แล้วสุดท้าย ก็ต่างคนก็ต่างเงียบ ยืนกอดกันนิ่ง ๆ อยู่อย่างนั้น เหมือนไม่รู้จักเบื่อหน่าย กอดกันนิ่ง ๆ ยืนอยู่อย่างนั้นเป็นนาน

ปลายจมูกโด่ง ๆ ค่อยกดลงที่เส้นผมนิ่มอย่างหยอกล้อ ก่อนจะผละออก และแตะจมูกซ้ำที่ข้างแก้มของคนที่ยืนนิ่งให้กอดให้หอมได้เหมือนทุกวัน

"หอมว่ะ....." ดวงตายิบหยีเบิกกว้างขึ้น และส่งยิ้มให้ในความมืด และก็ได้เห็นว่าร่างตรงหน้าก้มหน้านิ่ง ๆ จนต้องเชยคางให้อีกฝ่ายเงยหน้ามาสบตากัน

"กลับแล้วนะ.....ไปนอนเหอะ....จะกลับแล้ว" ร่างสูง ๆ ผละจาก แต่ถูกดึงแขนเอาไว้ ไม่ยอมให้จากไปไหน ก่อนที่ร่างตรงหน้าจะค่อยโผเข้ามากอดเอาไว้แนบแน่น
และกระซิบบอกเสียงแผ่ว

"กลับบ้านดี ๆ นะ"

แค่คำพูดเดียว แค่คำพูดเดียวที่ไม่เคยคิดว่าจะได้ยิน ปลาทองตาโตผละจากไปแล้ว โดยที่ไอ้เป้ตาหยีเดินออกจากประตูบ้านมา โดยมีใครคนหนึ่งมาปิดประตูหน้าบ้าน และมายืนส่ง
ตอนเดินออกมา

ไอ้เป้ตาเดินออกมาจากทางเดินแคบ ๆ อย่างไม่เข้าใจตัวเอง เดินออกมาเรื่อย ๆ ด้วยความงง ก้าวขาเดินออกมาเรื่อย ๆ ด้วยความไม่เข้าใจ

มาทำไม มาหาไอ้นกทำไม ดึกดื่นขนาดนี้

นึกถึงริมฝีปาก

นึกถึงร่างอุ่น ๆ

นึกถึงแก้มนิ่ม ๆ หอม ๆ

ใบหน้าคมตาหยี ยิ้มกว้าง กว้างที่สุดอย่างไม่เข้าใจ ว่าจะยิ้มทำไม รู้แต่ว่ามีความสุข

ทำไมมันสุขได้ขนาดนี้วะวันนี้ แม่งบ้าแล้วกู.........มีความสุขอะไรนักหนาวะเนี่ย แค่นึกถึง แค่คิด.........โธ่เว้ย ไอ้ห่านก มึงกำลังจะทำกูเป็นบ้านะเนี่ย

ร่างสูง ๆ นั้นเดินยิ้มหน้าบานออกมาในซอยอย่างไม่เข้าใจตัวเอง
พอ ๆ กับที่ปลาทองตาโต ที่กำลังเดินขึ้นบันไดบ้าน และเปิดประตูห้องนอน.....ล้มตัวลงนอน บนเตียง

คว้าหมอนข้างมากอดเอาไว้แน่น หลับตาลงอย่างช้า ๆ

ใบหน้าเครียดขรึม

ไม่เข้าใจ เกิดอะไรขึ้นกันแน่ นี่มันเกิดอะไรขึ้น

คิ้วที่ขมวดมุ่น ค่อยคลายออก เมื่อนึกถึงคนที่เพิ่งมาหาและกลับไปแล้ว พร้อมกับที่ใบหน้าเริ่มมีรอยยิ้มเจือจาง

"บ้า........อยู่ดี ๆ มาหา....ยังไม่ทันได้ด่าเสือกกลับไปแล้ว.....ไอ้บ้าเป้...ความทุกข์ของกูมันความสุขของมึงหรือไงกัน...แล้วเนี่ยกูกำลังมีความสุขแล้วมึงไม่ทุกข์ตายห่าแล้วหรือไง"

TBC...