คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #160 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค อารยะ-อิท ( ตอน ชีวิตเรียบเรื่อย)
อารยะดึงผ้าห่มคลุมร่างเพราะอากาศเย็นในยามเช้า ก่อนจะเอียงกายไปอีกทาง ปรือตาตื่นขึ้น
เมื่อจำได้ว่า เมื่อคืนลงมานอนที่พื้น ไม่มีหมอนไม่มีผ้าห่ม แต่เวลานี้
ผ้าห่ม ที่คลุมกาย
หมอนที่หนุนที่ศรีษะ
มาได้ยังไง
เมื่อหยัดกายขึ้น และหันไปมองบนเบาะของเด็กหญิง ก็พบว่า อิทธิพล กำลังเล่นกับลูกสาวอยู่
พ่อหัวเราะ ลูกก็หัวเราะ เด็กหญิงร้องอ้อแอ้ อ้อแอ้ และหัวเราะเมื่ออิทธิพลทำหน้าตาแปลก ๆ ใส่
ในขณะที่มือถือขวดนมและเขย่าไปด้วย
“แยมเป็นอะไร เปลี่ยนผ้าอ้อมดีกว่ามั้งแบบนี้ เปียกหรือเปล่าเนี่ย หัวเราะอีก เอ้า แบร่ แบร่ แยมเส้นตื้นเหรอ
หัวเราะใหญ่เลย ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
เสียงหัวเราะ
คำพูดที่อ่อนโยน
อารยะนั่งมองภาพของสองพ่อลูกที่หยอกล้อกัน แล้วก็อมยิ้ม
อิทมันเป็นคนใจดีมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว แล้วก็เป็นคนที่อ่อนโยนมาก ๆ ใครดีด้วยก็ดี ใครร้ายด้วยก็ร้าย
และตอนนี้ สิ่งที่ได้รู้มากขึ้นก็คือ มันเป็นคนที่มาความรับผิดชอบมาก มากยิ่งกว่ามาก
ถ้าเป็นอารยะเองจะทำได้ขนาดนี้หรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่อิทมันทำได้ แล้วก็ทำได้ดีซะด้วย
เมื่อพับผ้าห่มและนำไปวางไว้บนเตียงเรียบร้อย อารยะจึงลุกขึ้นยืนขึ้น บิดกายไปมา เพื่อขับไล่ความเมื่อยขบ
ก่อนจะลงนั่งที่ข้าง ๆ คุณพ่อมือใหม่
“ตื่นนานยังอ่ะ...ไม่เห็นปลุกเลย ปล่อยให้นอนอืด เหมือนตัวขี้เกียจไปได้”
เสียงบ่นงึมงำ ทำให้อิทธิพลต้องหันกลับไปมอง
“ก็นอนไปสิ ไม่ได้รีบไปไหนนี่ วันนี้ก็ว่าง ๆ ทั้งวันด้วย แยมตื่นแล้วก็เลยตื่นมาเล่นด้วยกันแค่นั้นแหละ”
ประโยคสนทนาแสนจะธรรมดา ราบเรียบไม่หวือหวา แต่ทำให้หัวใจพองโต
เรากลับมาพูดกันได้อย่างปกติตั้งแต่เมื่อไหร่ เมื่อไหร่ที่เราได้ย้อนกลับไปในวันเวลาเก่า ๆ ของเราสองคน
ใบหน้าที่เคร่งขรึมอยู่เสมอ มีรอยยิ้มจุดอยู่ที่มุมปาก ก่อนจะขยับกายเข้าไปใกล้ร่างที่กำลังหัวเราะอย่างสนุก
และยกให้เด็กหญิงอยู่ในท่ายืน ทำท่ากระโดดไปมา
“แยมวิ่งสิ เดี๋ยวพ่ออิท เอาเชือกผูกแล้วให้แยมวิ่ง ดีป่าว ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
อิทธิพลชอบคิดอะไรแปลก ๆ ถ้าอยู่ใกล้กับย่าเล็กและย่าใหญ่ คงโดนตบหัว เพราะความคิดบ๊อง ๆ
แต่เมื่ออยู่ใกล้อารยะ กลับทำให้หัวเราะมากขึ้น
“ไอ้อิท บ้าวะ นี่ถามจริง หลานผมโดนคุณแกล้งมานานยังเนี่ย ไอ้คุณอิทธิพล”
อารยะหัวเราะเสียงเบา และส่ายหน้ากับคำพูดแปลก ๆ ของคนที่ตอนนี้เป็นมากกว่าเพื่อนไปแล้ว
ก่อนจะขยับกายเข้าใกล้ และวางปลายคางลงบนหัวไหล่ ของคนที่กำลังอุ้มลูกให้กระโดดอยู่บนเบาะเด็กอ่อน
“ยังไม่อยากตื่นเลย ง่วงว่ะ นอนต่อดีกว่า”
พูดแล้วก็แกล้งหลับตาอย่างง่ายดาย เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
หลับง่ายขนาดนั้นเชียว เว่อร์แล้วไอ้ยะ
แม้จะคิด แต่ไม่ได้ด่าอะไรออกไป นอกจากยังคงหัวเราะกับลูกสาวไปเรื่อย ๆ
จนเมื่อ อารยะค่อยปรือตาตื่นขึ้น และค่อย ๆ เอนกายลงนอนโดยใช้หน้าขาของอิทธิพลต่างหมอนนั่นแหละ
ถึงได้มีเสียงบ่นออกมา
“หมอนก็มี จะนอนไปนอนบนเตียงสิ มานอนเลื้อยอะไรตรงนี้วะ” เสียงบ่นงึมงำ ไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้น
อารยะยังคงหลับตา และแกล้งทำเหมือนหลับจริง ๆ
ดูลูกก็ต้องดู แถมไอ้บ้านี่ ยังมานัวเนีย นัวเนีย อีก อิทธิพลเลยไม่รู้ต้องทำยังไง
“แยม แยม ขี่คอลุงยะเลย ลุงยะหลับ ขี่ม้ากุบกับ กุบกับกัน”
เด็กหญิงถูกอุ้มมาวางไว้บนอกของคนที่แกล้งหลับ
“ขี่คอเลยแยม ฮี่ ฮี่ กับ กับ”
แยมหัวเราะชอบใจ และอารยะก็หัวเราะเช่นกัน ก่อนจะค่อยหยัดกายขึ้น และอุ้มหลานสาวตัวน้อยเอาไว้
“ลุงยะโดนหลานรังแก ต้องหอมแก้ม หอมแก้ม”
ปลายจมูกแตะเข้าที่แก้มของหลาน และดุนแก้มเด็กหญิงไปมา อย่างนึกสนุก และหมั่นเขี้ยว
อย่างนี้นี่เอง ไอ้อิทถึงได้หลงนัก
ก็เด็กตัวเล็ก ๆ น่ารักน่าถนอม ถ้าจับต้องแรง ๆ ก็กลัวว่าจะแตกร้าว แต่กลับทำให้หลงใหล
เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ลูกของน้องสาว ลูกของอิท ด้วย
แล้วแบบนี้จะไม่ให้รักได้ไง
“มีลูกสักคนแบบนี้คงดีเนอะ อยากได้ลูกชาย ตอนนี้ได้ลูกสาวแล้ว ถ้ามีลูกชายอีกคนคงดี”
เพราะพูดไปตามคิด แต่ไม่ทันคิดถึงผลที่พูด
อิทธิพลรีบคว้าร่างของลูกสาว กลับคืน และหน้างอหงิกลงทันที
“อยากได้ลูกชายหรือไง ไปหาเอาสิ ข้างหน้าโน่นเลย ไปหาเอา คนที่นี่มีลูกให้ไม่ได้หรอก อยากได้ลูกสาวหรือลูกชาย ก็ไปหาแม่ของลูกเอาเองเหอะ”
คำพูดที่บ่งบอกชัดเจนว่ากำลังโมโห ทำให้อารยะขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะปรากฏรอยยิ้มเจือจางที่ใบหน้า
และคว้าเอวของอิทธิพลให้เข้ามาใกล้ ๆ กันมากขึ้น
“ไม่เอาแล้วลูกชาย กลัวพ่อของลูกสาวงอน นี่ถามจริง ๆ มีแผนว่าจะงอนถึงอาทิตย์หน้าหรือเปล่าเนี่ย ถ้าใช่ล่ะก็
เฮ้อออออออออออ น่าสงสารตัวเองจริง ๆ รักใครกับเขาสักคน ก็ทำอะไรไม่ค่อยได้ พูดผิดหูนิดเดียว ก็กลัวเขางอนจนไม่รัก ให้ไปถามแยม ถามแยม ได้ทุกวัน คอยดูเท้ออออออออ จะสอนแยมให้พูดว่า พ่ออิทรักลุงยะตั้งแต่วันนี้เลย ดีมั้ยน้อ เนอะอิทเนอะ”
อารยะหัวเราะเสียงเบา ก่อนจะหันไปกดปลายจมูกที่แก้มของคนงอน
“ปากดี...ไก่อ่อนยะ....ทำเป็นพูด......ชาติหน้าเหอะ เนี่ยลูกใคร”
อิทธิพลหันมามองคนที่ยังยิ้มไม่ยอมหุบยิ้ม หมั่นไส้มันจริง ๆ แล้วนี่อะไร หอมจัง เดี๋ยวหอม เดี๋ยวหอม
มึงบ้าเปล่าวะ นัวเนียกับกูจริง ยิ่งอาย ๆ อยู่ แม่ง น่ารำคาญ
“แยม แยม แยม น่ารัก แยมน่ารัก สุดยอด แยมลูกพ่ออิทสุดหล่อ ไง.....เออ ไม่ได้ฟังนานแล้วเพลงนี้ ไหนร้องให้ฟังหน่อยสิ เมื่อก่อนเห็นร้องบ่อย เพลงอะไรไม่รู้เนอะ....ไม่รู้คนแต่ง แต่งได้ไง คนหล่อ ๆ ร้อง ไม่เป็นไร อภัยได้.....”
เพราะโดนล้อ อิทธิพลเลยหน้าแดงเถือก มือหนึ่งให้ลูกสาวจับปลายนิ้วเอาไว้ แต่อีกมือ กลับกำแน่น และกระแทกเข้าที่ไหล่ของอารยะ
“โอ้ย เจ็บ ชอบรุนแรง จริง ๆ ร้องเองก็ได้ เอาเพลงนี้ดีกว่า
อิท อิท อิท น่ารัก อิทน่ารักสุดยอด อิทแฟนยะสุดหล่อ.....อิทขี้งอนต้องหอมบ่อย ๆ ถึงจะหายงอน”
เพลงที่ร้องบ้า ๆ บอ ๆ แต่ทำให้อิทธิพลยิ่งอายหนักเข้าไปใหญ่ และเมื่ออายมักมีของแถมมาด้วยเสมอ
อารยะต้องรีบลุกขึ้นเพื่อเดินหนี ไม่อย่างนั้น คงโดนหมัดขวาตรงอีกแน่ ๆ ก่อนจะเดินออกจากห้อง ยังมีการหันมาขยิบตาให้อีก
นั่นยิ่งทำให้อิทธิพล แทบจะลุกขึ้นตามไปซ้ำ ดีที่ลูกสาวนอนมองตาแป๋วอยู่ ถึงได้ต้องเลิกความคิดนี้
ถึงแม้จะทำหน้าเหมือนไม่พอใจ แต่แก้มขาว ๆ กลับแดงเรื่อ ดูน่ารักไปอีกแบบ
อารยะเดินหัวเราะร่าอย่างมีความสุข คนเราเนอะ สุขแต่เช้าแบบนี้ทุกวันได้สำลักความสุขตายแน่
อารยะเดินออกจากห้อง และหันไปมองอิทธิพลที่ชี้หน้าด้วยความหมั่นไส้
“ไอ้ยะ ไก่อ่อน เดี๋ยวมึงตาย เดี๋ยวมึงตาย ปากดีนัก อาทิตย์หน้ามึงไม่ต้องมาบ้านกูเลย”
*******************************
ความคิดเห็น