[Yaoi] ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง by aoikyosuke

ลำดับตอนที่ #148 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค อารยะ-อิท (ตอน จีบ )

 ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค อารยะ-อิท ตอน จีบ

“โทรมาทำไม.....โทรมาอีกกูจะด่าแล้วนะ”

อิทธิพลกระแทกเสียงใส่หูโทรศัพท์ ด้วยความหงุดหงิดโมโห

ไอ้ยะ

กวนตีนมาก ตั้งแต่วันก่อนนั้นที่มันมาที่บ้าน มันก็กวนตีนขึ้นทุกวัน โทรมาหาพ่อมันหรือไง
อ้างว่าไม่อยากโทร แต่ที่โทรเพราะแม่ให้โทรมาถามว่าหลานเป็นยังไงบ้าง เดี๋ยวจะมาเยี่ยม

ตายแน่

นี่กูต้องเจอไอ้เวรนี่ตลอดเลยใช่มั้ย แม่งเอ้ย ดีเลย งั้นวันนี้จะพาแยมไปสวนสาธารณะไปดูสาว ๆ วิ่งออกกำลังกาย ให้มันรู้กันไปสิ ว่ามันจะมีปัญญามาเจอ รอได้รอไป ใช่มั้ยแยม

เนอะแยมเนอะ

อิทธิพลใช้ปลายจมูกดุนที่แก้มของลูกสาวที่ชูแขนชูขา อยู่บนเบาะเด็กอ่อน แล้วก็ใช้ปลายนิ้วจิ้มแก้มของลูกสาวเล่น อย่างเพลิดเพลิน

“คุณอิทธิพลครับ....เดี๋ยววันนี้ผมไปหานะครับ....ผมไม่ได้ไปหาคุณนะครับ...ผมไปหาหลานสาวของผม”

เออ พล่ามเข้าไปเหอะ มาได้ก็มาสิ กูไม่อยู่หรอก กูจะพาแยมไปเดินเล่นข้างนอกโว้ย มึงบ้าไปคนเดียวแล้วกัน
ไอ้ประสาท

“แล้วก็คุณอิทธิพล................คิดถึงนะครับ.........ผมหมายถึงว่าผมคิดถึงหลาน”

อารยะยืนมองภาพถ่ายใบเล็กที่เก็บใส่กระเป๋าสตางค์เอาไว้ กลั้นรอยยิ้มแทบไม่อยู่ ไม่รู้ว่าตัวเองพูดจาแบบนี้ไปได้ยังไง เขินก็เขิน แต่ต้องแอบหยอดคำหวานซะหน่อย ไม่เคยจีบใคร อิทธิพลเป็นคนแรกที่พูดอย่างนี้ด้วย แบบนี้มันเลี่ยนเกินไปหรือเปล่าก็ยังไม่รู้ แต่ที่แน่ ๆ คงโดนด่ากลับมา ทั้งที่รู้ว่าจะต้องโดนด่า ทำไมถึงได้ยิ้มอยู่ได้ แปลกจริง ๆ

อารยะคิดอีกอย่าง แต่อิทธิพลกลับคิดอีกอย่างสุดที่จะทน เกลียดมัน รำคาญ พล่ามอะไรเพ้อเจ้ออยู่ได้

“ไอ้บ้า....” เสียงบ่นงึมงำ ถูกกรอกเข้าไปในหูโทรศัพท์ และหนุ่มร่างสูง ก็กดวางโทรศัพท์ทิ้งไว้อย่างนั้น ก่อนจะอุ้มลูกสาวไว้แนบอก และคว้าผ้าอ้อมพาดบ่า เตรียมเปิดประตูเพื่อเดินออกจากบ้านทันที

“ไปไหนไอ้อิท....เอ็งนี่พอเลยนะ ชอบเอาลูกไปทรมานทรกรรม เป็นอะไรนักหนา ไปไหนต้องพาแยมไปด้วยเนี่ย ...... ใจคอจะไม่ให้แม่กับป้าได้เล่นกับหลานเลยใช่มั้ย”

ทั้งแม่และป้าเตรียมตั้งท่าจะบ่น เมื่อเห็นว่าหลานสาว ตัวเล็ก ถูกอิทธิพลอุ้มเอาไว้ และดูท่าว่าไอ้ลูกเวรมันจะเริ่มออกอาการหวงลูกอีกแล้ว

“โอ้ย น่าเบื่อ บ่นกันจริง นี่มันวันเสาร์เจ๊.....วันเสาร์ครับไม่ใช่วันจันทร์.....เข้าใจหรือไม่ว่าวันหยุดลูกเป็นของผมครับ ใช่มั้ยแยม “

อิทธิพล หัวเราะร่า เมื่อเห็นทั้งแม่และป้า ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ทำท่ากระฟัดกระเฟียดใส่เท่านั้น

“เนอะแยมเนอะใช่มั้ยแยม”

เด็กหญิงไม่พยักหน้า แต่อิทธิพลก็จับให้ลูกพยักหน้าได้ ช่างเป็นพ่อที่น่ารักดีจริง ๆ

“เนี่ย แยมพยักหน้าแล้ว ไปแยม เบื่อคนแก่ขี้บ่น ไปเที่ยวกัน ไปเที่ยวกัน” อิทธิพลเดินยิ้มออกจากบ้านและอุ้มลูกสาวออกมาด้วย เย็น ๆ แบบนี้แหละดี อากาศกำลังดี สาวเดินกันให้เกลื่อน

มันต้องหายามาสมานแผลใจ เรื่องอะไรจะไปนั่งเศร้าหน้าหงิก เพราะไอ้คนโรคจิต ประสาทแดกแบบไอ้ยะกันล่ะ

ไม่รู้จักมึงก็ได้ กูหาคนรู้จักใหม่ก็ได้ แม่งถ่อย

ฝันไปเหอะ ว่ากูจะต้องนั่งร้องห่มร้องไห้ทุกวัน อิทธิพลคนหล่อเว้ย แค่นี้เหรอ เด็ก ๆ
คิดล่ะสิ ว่ากูจะต้องนั่งซึมกะทือ โห่ ฝันไปหรือเปล่าไอ้ยะ กูไม่โง่ขนาดนั้นเว้ย

หาแม่ให้แยมดีกว่า เนอะแยมเนอะ ช่ายม้ายจ๊ะ แยมลูกพ่ออิทสุดหล่อ

“แยมอย่ากัดนิ้วสิ เขินอะไรเนี่ย เอ้ากอด กอด ช่วยพ่ออิทสร้างภาพหน่อยดิ เดี๋ยวแยมต้องเลือกนะ ว่าชอบหุ่นแบบไหน พ่ออิทจะได้ตามใจแยมไง วะ ฮะ ฮ่า เย่ เย่ พ่ออิทให้แยมเป็นคนเลือกเลยนะเนี่ย”

เด็กหญิงส่งเสียงร้องอ้อแอ้ เหมือนกับเป็นการพูดคุยกับพ่อติงต๊อง อย่างอิทธิพล และถ้าไม่ติดว่า กำลังอุ้มลูกอยู่
อิทธิพลคงเดินไปกระโดดไปด้วยความสนุกสนานเป็นแน่

“แยม แอ้ แอ้ อ้อ อ้อ แยมอ้อแอ้....อย่ากัดนิ้วเด่ะแยม น้ำลายยืดเลย ม่ายหวาย ม่ายหวาย เอ้าเช็ดปาก แยมอย่าเพิ่งน้ำลายไหลดิ ให้พ่ออิทไหลก่อน รู้ป่าว”

พ่อลูกไม่รู้คุยกันรู้เรื่องได้ยังไง แต่ที่แน่ ๆ คงคุยกันเพลินจัด เลยไม่ทันสังเกตว่ามีใครมายืนดักรออยู่

“สวัสดีครับคุณอิทธิพล......วันนี้อากาศดีนะครับ”

แค่เสียง

เสียงที่จดจำได้ดี

ไอ้ยะ ไอ้เวร มายืนทำห่าอะไรตรงนี้วะ ขวางทางชิบหาย

และเหมือนกับการกรอเทปกลับไปเริ่มต้นใหม่

ครั้งก่อน อารยะเองก็เคยมายืนรออย่างนี้ แต่อิทธิพลไม่เคยคิดจะสนใจ
ครั้งนั้น แทบจะลงไม้ลงมือกันด้วยซ้ำ
แต่ครั้งนี้ เมื่ออิทธิพลเดินผ่านไปเฉย ๆ

แกล้งทำเหมือนไม่เห็น ไม่รู้จักกัน เหตุการณ์กลับแตกต่างจากวันนั้นโดยสิ้นเชิง

“คุณอิทธิพลครับ คิดถึงนะครับ แต่ไม่แสดงออก แต่ต้องบอกคุณอิทธิพลว่าคิดถึงนะครับ.....ฝากบอกหนูแยมด้วยได้หรือเปล่าว่าคิดถึง”

หลาย ๆ วันมานี้ ไอ้ยะคงเป็นบ้าไปแล้วแน่ ๆ เมื่อก่อน ไม่เห็นมันจะพูดจาอะไรทุเรศ ทุเรศแบบนี้ แฟนก็ไม่เห็นเคยมี แล้วมันมาพูดจาแบบนี้เนี่ยนะ ทุเรศชิบหาย เล่นห่าอะไรของมันวะ น่ารำคาญ อย่ามาหยอกล้อกูหน่อยเลย กะจะให้ร้องไห้อีกหรือไงวะ ไอ้เลว

ไม่มีสักคำที่อิทธิพลจะพูดอะไรออกมา ได้แต่เดินหนี เดินให้เร็วที่สุด ไม่แม้แต่จะมองหน้าอารยะด้วยซ้ำ

แต่อีกฝ่าย ก็เดินตามอย่างไม่ลดละ

“ไปตายที่ไหนก็ไป.......ให้เจอหลานแล้วนะ...แล้วเป็นเหี้ยอะไรมายุ่งกับกูอยู่ได้ มึงเองไม่ใช่เหรอที่พูดว่าไม่ให้เรารู้จักกัน.....มึงเองไม่ใช่เหรอที่บอกว่าให้ลืมให้หมด...กูลืมได้ตั้งเยอะแล้ว...มึงยังจะตามมารังควาญกูอีกทำไม.....
มึงอยากให้กูผิดคำสัญญาอีกหรือไง.....ไม่ได้คิดอะไรก็สงสารกูมั่งเหอะ....กูยอมอ่อนข้อให้มึงขนาดนี้แล้วนะ....
มึงยังจะเอาอะไรกับกูอีก......มึงจะโทรมาทำไม....มึงจะมาพูดจาเหี้ย ๆ อย่างนี้กับกูทำไม....ปล่อยกูไปเถอะ......
กูไม่อยากจะจำอะไรทั้งนั้นแหละ.....กูเจ็บ......กูเหนื่อยแล้ว....อะไรที่มึงอยากจะให้ทำ กูก็ทำให้หมดแล้ว......สงสารกูบ้างเถอะนะ.....เห็นใจกูหน่อย....แค่นี้กูก็จะจมบ่อน้ำตาตายแล้ว มึงรู้บ้างมั้ย”

อิทธิพลยืนนิ่ง กอดลูกสาวเอาไว้แน่น และเอ่ยบอกถ้อยคำที่อัดแน่นอยู่ภายในใจมานานหลายวัน

จะเอายังไงอีก......
ร้องไห้มาหลายวันแล้ว อุตส่าห์หยุดร้องได้แล้ว ยังจะมาพูดจาแบบนี้อีกทำไม จงใจจะหัวเราะเยาะกันชัด ชัด

อารยะยืนนิ่งงัน เมื่อได้ยินคำพูดของใครอีกคนที่นิ่งเงียบลง เมื่อพูดประโยคนั้นจบ

ใบหน้ายิ้ม ๆ กลับมาขมวดคิ้วมุ่น และกำลังยืนครุ่นคิดตามคำพูดที่บอกความรู้สึกของคนพูดอย่างชัดเจน

นิ่งเงียบไปชั่วขณะ อิทธิพลยืนนิ่ง อยู่อย่างนั้น เป็นนาน
พอ ๆ กับอารยะเองก็นิ่งเงียบไปเช่นกัน

“แยมครับ......พ่ออิทของแยม....เขาโดนคนใจร้ายใจดำรังแก.....ลุงยะอยากจะขอโทษเขาเหมือนกันครับ
แต่ลุงยะ เป็นแบบนี้ พ่ออิทของแยมก็บอกว่าลุงยะ เป็นคนทิฐิสูง ให้ลด ๆลงมาบ้าง แต่ลุงยะก็ไม่ยอมลดลงมาเลย......สุดท้ายก็ทำเรื่องไม่ดีไปจนได้.....พอรู้สึกตัวว่าทำอะไรไม่ดีไว้ ก็เอาแต่ใจตัวเองด้วยการขอเริ่มต้นใหม่
แต่บางที ลุงยะก็ลืมไป ว่าคนที่เจ็บปวด เขาไม่ได้อยากเริ่มต้นใหม่ด้วย..... เลยคิดจะลองจีบเขาดู แต่ไม่เคยจีบใครเลย เพราะจีบไม่เป็น...เมื่อก่อนคงปรึกษาพ่ออิทของแยมได้ แต่ตอนนี้ ไม่รู้จะปรึกษายังไง เพราะพ่ออิทเขามีลูกเล่นเยอะมากเวลาจีบใคร แต่ลุงยะ จีบไม่เป็น ไป ๆ มา ๆ แยมดูสิครับ พ่ออิทเขาเลยโกรธลุงยะเลย
แบบนี้เขาเรียกว่า กรรมสนองแน่ ๆ เลยแยม แยมว่าใช่มั้ยครับ”

เมื่อไม่รู้จะทำยังไง อารยะเลยต้องหาทางบอกความรู้สึกของตัวเองออกมาบ้าง

แล้วต่างคนก็ต่างเงียบ กันไป

อารยะเริ่มเข้าใจอะไรขึ้นมาบ้าง

พอ ๆ กับที่อิทธิพล ก็เริ่มทำความเข้าใจกับประโยคคำพูดของอารยะ
...........เลยคิดจะลองจีบเขาดู แต่ไม่เคยจีบใครเลย เพราะจีบไม่เป็น...เมื่อก่อนคงปรึกษาพ่ออิทของแยมได้ แต่ตอนนี้ ไม่รู้จะปรึกษายังไง ............

แปลว่าอะไรวะ....จะมาปรึกษากูทำไม

เลยคิดจะลองจีบเขาดู จีบใครวะ เขาไหน

กูเหรอ ตลกแหละ เอ้ย จีบเขา....เขาไหน ก็มีกูยืนอยู่คนเดียวนี่หว่า.....เอ่ะ...ใครวะ
กูจริง ๆ นะเนี่ย เฮ้ย อะไรว่ะ แม่งเหี้ยแล้ว

อิทธิพลหันหน้ามามองคนที่ยืนนิ่ง ๆ อยู่ด้านหลัง แล้วถึงกับเบิกตากว้างขึ้น ด้วยความตกใจ

“อะไรนะ........มึงจะจีบกูเหรอ......ล้อเล่นหรือเปล่า...ไอ้ยะ...มึง...มึง....มึงบ้าไปแล้ว...เหี้ยเอ้ย มึงต้องบ้าแน่ ๆ”

แทบไม่อยากเชื่อสิ่งที่ได้ยิน ดวงตาคมเบิกกว้าง ด้วยความตื่นตะลึง ก่อนจะหน้าร้อนผ่าว หยุดอาการอายเอาไว้ไม่อยู่

บ้า ไอ้ยะ มันเป็นบ้า มันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ เลย ไอ้บ้า กูก็จะบ้าด้วยแล้วนะโว้ย ไอ้ยะ

ขาก้าวยาว ๆ จ้ำอ้าว แบบไม่คิดชีวิต กอดลูกสาวเอาไว้แน่น โดยมีอารยะวิ่งตามมาด้วย

“ไปไหนก็ไปไป๊ ไอ้บ้า ไอ้ประสาท มึงมันประสาท ไอ้บ้า ไปไกล ๆ กูเลยเว้ย”

ปากด่าไปตลอดทาง แต่หน้าคงถูกย้อมไปด้วยสีเลือดหมดทั้งหน้า ซึ่งก็ไม่ต่างจากอารยะเลยสักนิด

“จะเดินหนีไปไหนวะ อายเป็นเหมือนกันนะเว้ย.....ใครจะไปคิดล่ะว่าจะอยากจีบมึงอ่ะ ไอ้อิท......ก็มึงมันเลวแบบนี้.....กูจะรู้เหรอว่าวันนี้กูจะอยากจีบมึงขึ้นมาจริง ๆ จัง ๆ อย่าเดินหนีสิเว้ย กูก็อายเป็นเหมือนกันนะ
กูเคยจีบใครกะเขาที่ไหนล่ะ......มึงก็สอนกูหน่อยสิ.....เอ้า ยังไม่ยอมหยุดอีก กูวิ่งตามไม่ทันแล้วนะ ไอ้อิท....”

สุดท้าย ทั้งอารยะและอิทธิพลจึงหยุดยืนประจันหน้ากันนิ่ง ๆ
อารยะหน้าแดงซ่าน จนเก็บอาการเอาไว้ไม่อยู่
พอ ๆ กับอิทธิพลที่ยืนก้มหน้าขบริมฝีปากแน่น ไม่รู้ว่าจะทำหน้ายังไงดี

“มึงจะเอายังไงกะกูกันแน่ ไอ้ยะ.....บอกมาสิ ว่ามึงจะเอายังไงกับกูกันแน่ กูทนไม่ไหวแล้วนะเว้ย.”

ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าอดีตเพื่อนที่กระโดดข้ามขั้นไปไกลสุดกู่ ไม่รู้ว่าเป็นอะไรกันแน่ในเวลานี้

“กูไม่เอายังไงหรอก กูก็ไม่รู้ว่ากูจะเอายังไงเหมือนกัน แต่ที่รู้ ๆ ตอนนี้กูจะเอามึง...กูอยากได้มึง...กูจะเอาไปนอนกอดที่บ้าน......แล้วมึงล่ะจะเอายังไง.”

***************************************