คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #145 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค อารยะ-อิท (ตอน แง แง ผมขาดความรักง่ะ )
“หายหัวไปไหนมา นี่มันกี่วันแล้วไอ้อิท ลูกไม่ดูเลยใช่มั้ย เอ็งรู้มั้ยว่าแยมร้องไห้ทุกวันเลยนะ ไอ้ลูกเวร เคยคิดบ้างมั้ย หัวสมองนี่หัดคิดบ้างสิวะ มีลูกแล้วนะเอ็งไอ้อิท ยังจะทำตัวเหลวใหลไปวัน ๆ อีกหรือไงหา ไอ้อิท”
เมื่อก้าวเท้าเข้าบ้าน เสียงบ่นของแม่ ก็ดังมาแต่ไกล อิทธิพลเพียงแต่นิ่งฟังเงียบ ๆ อย่างนั้น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นจ้องมองหน้าของแม่ ทั้งที่คราบน้ำตายังไม่เหือดแห้ง และโผเข้ากอดแม่เอาไว้แน่น แหกปากร้องโวยวายเสียงดัง
“แง แง แม่.....อิทคิดถึงแม่อ่ะ....แม่อ่ะ แม่ แง แง ฮือ แม่จ๋าไม่มีใครรักอิทเลย ใคร ๆ ก็ไม่รักอิท ขนาดแม่ยังมายืนรอด่าอิทเลย แง แง อิทงอนแล้วแม่”
เพราะความติงต๊องของลูกชาย ทำให้หญิงวัยกลางคนที่ยืนชี้หน้าด่า ต้องดันหน้าลูกชายออกห่าง เพราะรู้สึกว่ามันไม่ใช่เรื่องตลก อย่างที่ไอ้อิทมันพยายามจะปกปิด แล้วก็ได้เห็นจริง ๆ ลูกชายกำลังร้องไห้ ถึงมันจะทำเหมือนแกล้งงี่เง่าก็เถอะแต่มันก็ร้องไห้จริง ๆ
“ไอ้อิท...เป็นอะไรลูก...เอ็งเป็นอะไร.....ไหนบอกแม่ซิ...” แม้จะพยายามบังคับให้พูด แต่อิทธิพลกลับเสแสร้งด้วยการหัวเราะทั้งน้ำตา
“ก็อิทคิดถึงแม่ไง คิดถึงแยมด้วย ป้าเอาแยมไปครองเหรอแม่วันนี้....โห่ ปล่อยให้เล่นหลายวัน อิทคัมแบ็คแล้วแม่ คราวนี้ทั้งแม่ทั้งป้าหมดสิทธิ์ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
ใบหน้าที่ฝืนยิ้ม มองยังไงก็รู้ ว่าฝืน ทำไมจะไม่รู้ เลี้ยงมาเองกับมือ มีหรือจะไม่รู้ ว่าลูกกำลังมีความทุกข์แต่ไม่ยอมคิดที่จะบอก
“ไม่เป็นไรหรอกแม่....อิทไม่เป็นไรจริง ๆ ดูกล้ามเด่ะ....โห่ ออกจะแข็งแรงขนาดนี้....จะให้เป็นอะไรได้ยังไง.........แม่นี่ก็ห่วงไม่เข้าเรื่อง...ผมไม่เป็นไรหรอกแม่ เดิน ๆ มากลางซอยฝุ่นเยอะ แสบตาชิบเป๋งเลย”
การเฉไฉด้วยการเดินหนี ทำให้แม่ของอิทธิพลต้องส่ายหน้า เพราะรู้ว่าอิทธิพลไม่ยอมบอกอะไรแน่ ๆ
อย่าให้เป็นแบบคราวก่อนที่อยู่ดี ๆ ก็พาสาวเข้าบ้านแล้วกัน ไม่งั้นเจอเบิ๊ดกะโหลกแน่ ๆ แต่ดูท่าว่ามันจะไม่ใช่เรื่องนั้น ..... ไม่เคยเห็นไอ้อิทมันเป็นแบบนี้มาก่อน......มันเป็นอะไรของมันกันแน่ เอาเถอะ ยังไงมันก็กลับมาแล้ว หวังว่ามันคงไม่ได้ไปก่อเรื่องไว้อีกล่ะ ไม่งั้นล่ะก็ โดนแน่ ๆ
อิทธิพลก้าวเท้าเดินเข้าไปภายในห้องและได้เห็นว่าลูกสาว กำลังร้องไห้ไม่หยุด โดยมีป้าอุ้มหลานเอาไว้
“เจ๊ใหญ่...ทำอะไรลูกผมอ่ะ ลูกผมร้องไห้เลย มานี่เลยเจ๊ วันนี้งด วันนี้งด....เอาลูกผมมาเลยเจ๊”
อิทธิพลผวาเข้าไปอุ้มลูกสาว และก้มลงหอมแก้มลูกอย่างแสนจะคิดถึง เสียงร้องไห้จ้า ของเด็กน้อยกลับเงียบลงในทันใด จนป้าของอิทธิพลยังแปลกใจ
“โห่ เลี้ยงกันไม่เป็นเล้ย ร้องอะไร ไม่เห็นร้องเลย เนอะแยมเนอะ เจ๊ใหญ่ เจ๊เล็ก เลี้ยงไม่เป็นเอง แล้วมาโทษว่าแยมร้องไห้ไม่หยุด เนอะแยมเนอะ”
อิทธิพลอุ้มลูกเดินเข้าห้อง และล็อคประตูลงกลอนแน่นหนา
“ไอ้อิท...เปิดสิโว้ย ไอ้หลานเวร.....เอาหนูแยมมานี่เลยนะ ไม่น่ากลับมาเล้ยไอ้อิท....กลับมาแย่งหลานข้าไป เอ้ย นังย่าเล็ก ดูลูกเอ็งสิ มันแย่งหลานข้าไปเล่นคนเดียวอีกแล้ว จัดการกับมันทีสิวะ”
ป้าของอิทธิพล เดินบ่นเสียงดังออกมาหาน้องสาว และแม่ของอิทธิพลต้องรีบบอกเพราะสังเกตเห็นปฏิกิริยาของลูกชาย
“อย่าเพิ่งไปยุ่งกับมัน..มันมีเรื่องมาอีกแล้วแน่ ๆ ร้องไห้ด้วย...ปล่อยมันอยู่กับลูกมันก่อนคราวนี้ไม่รู้เรื่องอะไรอีก”
แม่ของอิทธิพลเอ่ยบอกกับพี่สาว และสองหญิงวัยกลางคนต่างก็มองหน้ากัน ด้วยความกลัดกลุ้ม
“อีกแล้วเหรอวะ...คราวนี้มันเรื่องอะไรอีก..หรือมันจะหาหลานมาให้เล่นอีกคน...ท่าจะสนุกดีเหมือนกัน
แยมคนเดียวแย่งกันจะตาย...เอาอีกสักคนก็ท่าจะดี”
ถึงแม้จะพูดจาหยอกล้อกัน แต่เมื่อหันไปมองที่ประตูห้องของอิทธิพลที่ปิดเงียบ ไม่มีเสียงแหกปากร้องเพลงบ้า ๆ บอ ๆ เหมือนปกติ ทั้งป้าและแม่ของอิทธิพลก็เริ่มเป็นกังวล
“มันมีเรื่องอะไรไม่เคยบอกป้ากับแม่ของมัน...เห็นป้ากับแม่มันเป็นหัวหลักหัวตอหรือไงกันวะ...ไอ้เวรอิท”
สองหญิงวัยกลางคน ต่างมองหน้ากัน และกำลังรอผลที่ตามมาอยู่ อยากรู้จริง ๆ ว่ามันเรื่องอะไรของมันกันแน่
อยากรู้จริง ๆ ว่ามันเรื่องอะไร
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
นิ้วเล็ก ๆ กำแน่นที่นิ้วชี้ที่อิทธิพลยื่นให้ลูกสาวกำเอาไว้
ใบหน้าคมส่งยิ้มให้ลูกสาวอย่างหมองเศร้า
นอนเอียงคอมองใบหน้าของแยมแล้วก็ร้องเพลง กล่อมเสียงเบา
“แยม แยม แยม น่ารัก แยมน่ารักที่สุดในโลก แยมลูกพ่ออิทสุดหล่อ....แยมอยากเจอลุงยะมั้ย.....ลุงยะโหดมากเลยทำพ่ออิทร้องไห้ทุกวัน......ถ้าตาพ่ออิทบวมแล้วพ่ออิทก็ไม่หล่อสิแยม พ่ออิทกลายเป็นหมีแพนด้าดีกว่า
เย่ หมีแพนด้า วู้ วู้”
อิทธิพลก้มลงหอมแก้มลูกสาวที่กำลังนอนดูดนมในขวด และจ้องมองใบหน้าของพ่อ ก่อนจะปล่อยขวดนมทิ้ง
ส่งเสียงอ้อแอ้ เหมือนกำลังปลอบใจ อิทธิพลที่กำลังหมองเศร้าให้สดชื่นขึ้นบ้าง
“แยม...จ๋า....แยม…..แยมรักพ่ออิทมั้ย.....พ่ออิทรักแยมนะ....เดี๋ยวพ่ออิทจะหัดถักเปีย เวลาแยมไปโรงเรียนพ่ออิทจะถักเปียให้นะ”
แม้จะพยายามพูดคุยกับลูก และใช้ปลายนิ้วคลอเคลียที่ข้างแก้มของเด็กหญิง
แต่ก็ไม่ได้ทำให้ความหมองเศร้าภายในใจบรรเทาเบาบางลงเลยสักนิด
แยมอยู่ตรงนี้แล้ว ได้กลับมาหาลูกแล้ว ดีใจมาก แต่กลับเสียใจที่ถูกผลักไสจากคน ๆ หนึ่ง
ถ้าจะให้ลืม คงทำไม่ได้
แต่จะไม่ไปพบอีก
จะทำเป็นเมินเฉย อย่างที่อารยะอยากให้เป็น จะไม่ผิดสัญญาอีกเป็นครั้งที่สอง
อีกไม่นานคงทำใจได้ อีกไม่นาน คงหายเจ็บปวด
อีกไม่นาน
ใบหน้าคมค่อยแตะปลายจมูกที่ข้างแก้มของลูกสาว กลิ่นแป้งเด็กอ่อน ๆ กลิ่นหอม ๆ
“พ่ออิทรักแยมมากที่สุดเลย......แต่คนบางคน เขาไม่รักพ่ออิทเลย...ก็ไม่เป็นไร....ยังไงพ่ออิทก็รักแยมที่สุดในโลกอยู่แล้ว.....แยมอย่าโกรธพ่ออิทนะ ที่แอบมีกิ๊ก ...พ่ออิทสัญญาพ่ออิทจะไม่ไปมีกิ๊กแล้ว.....จะไม่ปันใจให้ใครอื่นพ่ออิทจะรักแยมคนเดียวจริง ๆ นะ นะ นะ ต่อไปนี้พ่ออิทจะไม่รักใครอีก...จะรักแค่แยมคนเดียวจะรักแยมคนเดียวตลอดไป จนแยมโตเลยดีมั้ย นะแยมนะ”
ดวงตาคมหรี่ปรือลง ปล่อยให้หยดน้ำตารินไหลอีกครั้ง อยากให้น้ำตาช่วยชำระล้างจิตใจที่หม่นหมอง
และพยายามกลั้นเสียงสะอื้นไห้ของตัวเองเอาไว้ ลูบไล้ฝ่ามือไปที่แก้มเนียนใสแจ๋วของลูกสาวอย่างแสนรัก
ต่อไปนี้ชีวิตจะมีแค่แยมคนเดียว
จะรักแยมคนเดียว จะไม่รักใคร ๆ อีก
พ่ออิทจะไม่รักใคร ๆ อีกเลย แต่จะรักแค่แยมคนเดียวตลอดไป
อิทงอแงน่ารักอ่ะ เคะแตกเชียว
ความคิดเห็น