[Yaoi] ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง by aoikyosuke

ลำดับตอนที่ #142 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค อารยะ-อิท (ตอน เส้นกั้นที่เบาบาง )

 ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค อารยะ-อิท ตอน เส้นกั้นที่เบาบาง

"ทำเป็นมองหน้ากู........ทำไม..มีปัญหากับกูมากหรือไง.."

ปลายคางของอิทธิพลถูกบีบแน่น จนรู้สึกเจ็บ จนต้องนิ่วหน้า เพราะความรู้สึกปวดร้าวจนอยากสะบัดหน้าหนี

"เจ็บเหรอ....เจ็บเป็นด้วยเหรอ...อย่างมึงเจ็บเป็นด้วยเหรอ.....นึกว่าไม่มีความรู้สึกซะอีก..อ๋อ เพิ่งรู้นะเนี่ยว่ามึงเจ็บเป็น"

อารยะ ยังคงบีบปลายคางของอิทธิพลเอาไว้ และเพิ่มแรงกดเข้าไปอีก

"เจ็บ.....โอ้ย"

เสียงร้อง และดวงตาที่จ้องมองตรงมา
ทำให้อารยะต้องหลบสายตา ก่อนจะละมือออก และทิ้งกายลงข้างเตียง ค้นหาบางสิ่งบางอย่างออกมา

"เอาไป.......ดูซะให้พอ.....ลูกมึง...."

ภาพถ่ายถูกดึงขึ้นและชูให้อิทธิพลได้เห็น เป็นนาน จนทำใบหน้าคมมีรอยยิ้มออกมา อารมณ์ที่ครุกรุ่น
บรรเทาเบาบางลงอย่างรวดเร็ว ความหงุดหงิดโมโห เปลี่ยนเป็นความยินดี

"เมื่อไหร่จะเลิกแค้นวะ.......มึงจะทำอะไรกูก็ยอมแล้วนะเนี่ย.....นอนกะมึงก็นอนแล้ว...อ่อนข้อให้ก็อ่อนแล้วนะ
เมื่อไหร่จะให้กลับบ้านวะ.....กูคิดถึงลูกกู....แยมคงคิดถึงกูแล้วป่านนี้...กูผิดมากขนาดที่ไม่มีทางแก้ไขเลยเหรอ"

เสียงที่เอ่ยถาม ไม่ได้ดังนัก แต่ก็ดังจนพอที่จะทำให้อารยะ ถึงกับชะงักนิ่ง และสบสายตาที่ทอดมองมา
ก่อนจะรีบหรุบสายตาลงต่ำ ไม่กล้าพอที่จะสบตาด้วย

"กูบอกแล้วว่ามึงมันเลว.....กูไม่ให้อภัยมึงหรอก...มึงหักหลังกู..."

คำตอบแสนเย็นชา และพาลทำให้หัวใจของอิทธิพลกระตุกวูบลงด้วย แค้น อีกแล้ว .........มันเกลียดกูนี่หว่า...กูลืมอีกแล้ว

"เหรอ.....อือ...แค้นเนอะ...โดนหักหลังเลยนะ....มึงคงแค้นกูจนอยากฆ่าให้ตายเลย....แต่ว่าเก็บกูไว้เล่นแก้เซ็งก่อนใช่มั้ย"

เป็นครั้งแรกในรอบหลายวันมานี้ ที่อิทธิพลเริ่มพูดคุยกับอารยะ และร่างนั้นก็หันกลับมามองใบหน้าของอดีตเพื่อน

ต่างฝ่ายต่างเงียบ นิ่งเงียบลงเหมือนทุกวัน

ผิดเหรอ............

หักหลังเหรอ............... เรื่องนี้แน่เหรอ

จริง ๆ แล้วตอนนี้รู้สึกยังไงกันแน่...เกลียดกันจริง ๆ เหรอ เกลียดจริง ๆ ใช่มั้ย
แล้วทำไม ถึงได้รู้สึกอึดอัดขนาดนี้ได้นะ อึดอัดเหมือนจะหายใจไม่ออก

"แยม แยม แยม น่ารัก แยมน่ารักที่สุดในโลก แยมน่ารัก แยมลูกพ่ออิทสุดหล่อ"

เสียงเพลงแผ่ว ๆ ที่อิทธิพลร้องกล่อมลูกอยู่เสมอ ทำให้อารยะรู้สึกเหมือนกับว่าหัวใจถูกกดทับด้วยของหนัก รู้สึกว่ามีบางอย่างเสียดแทงเข้ามาภายในหัวใจ

"หยุดร้องสักที กูรำคาญ"

เสียงตะคอก ไม่ได้ทำให้เพลงที่ร่างที่นอนอยู่บนเตียง หยุดเสียงลงได้เลย และยิ่งร้องดังขึ้นอีกด้วยซ้ำ

"กูบอกให้หยุดร้องไงล่ะ........" อารยะตะคอกเสียงดัง แต่อิทธิพลก็ยิ่งร้องเพลงเสียงดังขึ้นอีก

"ไอ้อิท.....กูบอกให้หยุดไง...หูหนวกหรือไง.....หยุดเห่าหอนสักที กูรำคาญ กูเกลียดมึง หุบปากมึงไปเลย เหี้ยเอ้ย"

ฝ่ามือของอารยะจับแน่นอยู่ที่ลาดไหล่ของร่างที่นอนนิ่ง ก่อนจะกดเอาไว้ และเขย่าอย่างแรง จนร่างของคนที่นอนอยู่บนเตียงสั่นไหวไปมา

แต่อิทธิพลไม่ยอมทำตามที่ถูกบังคับเลยสักนิด
ไม่สนใจหรอก กูจะร้องเพลง มึงจะทำไม ห้ามกูได้ก็เอาดิ เอาผ้ามามัดปากกูเหรอ กูก็จะร้องเพลงในใจ เอาสิ ทำได้ก็ลองดูแล้วกัน

"หยุดร้อง.....หยุดเดี๋ยวนี้ "

ปลายคางถูกบีบแรงขึ้น แต่อิทธิพลยังคงไม่ยอมหยุดเสียงลง

"แยม อึก อือ แยมน่ารัก อื้อ"

เสียงที่ดังตะกุกตะกัก ยิ่งทำให้อารยะโมโห ไม่ให้ร้อง ไม่ให้ร้อง จะทำไม ไม่ให้ร้องหรอก หยุดไปเลย เงียบเดี๋ยวนี้

"อื้อ แยม "

เสียงที่ดังแผ่ว ๆ และยิ่งพยายามสะบัดหน้าหนี ทำให้อารยะสุดทน

"เงียบ ไอ้อิท.....กูบอกให้เงียบเดี๋ยวนี้"

มือบีบแน่น ที่ลาดไหล่ และอีกข้าง กำลังบีบกรามของอิทธิพลเอาไว้ แต่ไม่มีประโยชน์เลย นอกจากจะยิ่งสะบัดหนีแล้ว อิทธิพลยิ่งตะโกนร้องเพลงดังขึ้น กลายเป็นว่าต่างไม่ยอมกัน และออกแรงขัดขืนไปกันไปใหญ่

"ไม่หยุดหรอก มึงนั่นแหละหยุด....ใจแคบใจดำ ไม่รู้จักยอมลดทิฐิ จะเอาอะไรกับกูอีก ศักดิ์ศรีกูมีเหลือหรือไง มึงก็เอาไปหมดแล้ว จะฆ่ากูทิ้งกูก็ยอมแล้ว มึงก็ไม่ทำ จะต่อยกูให้ตาย มึงก็ไม่ทำ ตกลงมึงจะเอายังไงกับกูกันแน่ กูจะได้เตรียมใจถูก กูเบื่อเรื่องนี้เต็มทีแล้ว ให้กูทำยังไง กราบตีนมึงเลยมั้ย เรื่องจะได้จบ ๆ ไปซะที ทำยังไงมึงจะหายแค้นล่ะ มึงก็พูดมาสิโว้ย ไอ้เหี้ยเอ้ย"

อิทธิพลสะบัดร่างกายหนีให้ห่างจากร่างที่กำลังคุกคามไม่เลิก
ไม่เอาแล้ว ยอมมามากแล้ว ลดทิฐิก่อนก็ทำแล้ว ง้อมันก็แล้ว
จะเอายังไงอีก แม่งเอ้ย ไม่ยอมแล้ว ยอมมามากแล้ว จะเอาอะไรกับกูนักหนาวะ เหี้ยเอ้ย

ร่างที่สะบัดหนีออกห่าง ทำให้อารยะต้องเพิ่มแรงที่ใช้กดไหล่ของอิทธิพลเอาไว้ให้เพิ่มขึ้น เพื่อให้ร่างนั้นนิ่งสงบลงบ้าง

"ไอ้ยะ มึงมันใจดำ ใจแคบ.....ไอ้คนใจดำ...มึงเลวกว่ากูอีก....ไอ้ยะ"

ดวงตาของอิทธิพลจับจ้องใบหน้าของคนที่เคยเป็นเพื่อนกันด้วยความโกรธเคือง จะเอาอะไรอีกก็ว่ามา ให้มันจบ ๆ ไปเลย ทนไม่ไหวแล้ว

ดวงตาสองคู่ที่สบกันนิ่ง เหมือนไม่ยอมแพ้กัน นิ่งงันอยู่อย่างนั้น

ต่างฝ่ายต่างโมโห ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมอ่อนข้อให้กัน เหมือนกับว่าสุดทาง ไม่มีทางแก้ไขอะไรได้อีก

ความนิ่งเงียบ

ความหงุดหงิดโมโห ที่เคยพุ่งสูงขึ้น เมื่อหลายนาทีก่อน ยังคงคุกรุ่น อยู่เนิ่นนาน ก่อนจะ ค่อยลดลงอย่างช้า ๆ

พร้อมกับที่ความรู้สึกแปลก ๆ ไหลบ่าเข้ามาในหัวใจที่ถูกเคลือบไปด้วยความโกรธแค้น ค่อยเปิดออกอย่างช้า ๆ
สายใยที่อยู่ลึกสุดของหัวใจ

ความผูกพัน ที่ก่อตัวเงียบ ๆ เนิ่นนาน ที่ทำให้คนสองคนตัดสัมพันธ์กันไม่ขาด

ดวงตาคมไหวระริก จ้องมองดวงตาอีกคู่ที่ยังคงนิ่งงันอยู่อย่างนั้น

ใบหน้าของอารยะค่อยโน้มลงมาใกล้ และแตะริมฝีปากเข้าหาริมฝีปากที่ขบเม้มแน่น....แตะซ้ำเหมือนไม่รู้สึกตัว
เฝ้าวนเวียนอยู่อย่างนั้น เนิ่นนาน มึนเมา ลืมความรู้สึกโกรธแค้นไปชั่วขณะ

"อือ...." น้ำเสียงที่ครางแผ่ว พร้อมกับที่ดวงตาคมหรี่ปรือลง รับความรู้สึกแปลก ๆ ที่ถูกถ่ายทอดมาให้
ปลายลิ้นอุ่นนุ่ม สอดแทรกเข้าในโพรงปาก ดูดดุนปลายลิ้นของอีกฝ่ายให้ตอบสนอง
หลงใหล ไปกับความรู้สึกเบาบาง ที่ถาโถมเข้ามาอย่างรวดเร็ว หวานล้ำจนทำให้อยากลิ้มลองให้มากขึ้น
แต่กลับขมปร่า เมื่อสัมผัสถึงความรู้สึกของกันและกัน.....

อ่อนล้า เหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อยเต็มทน ไม่อยากจะต้องต่อสู้ห้ำหั่นกันอีกแล้ว แต่กลับหลีกหนีไม่ได้

"อยู่ใกล้ ๆกูจนกว่ากูจะหายแค้นเถอะนะ.....อย่าทำให้กูเสียใจไปกว่านี้อีกเลย"

คำพูดแผ่ว ๆ ที่กระซิบที่ข้างหู คำพูดที่ทำให้อิทธิพล เก็บกักน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่.......

เสียใจมานาน

เสียใจที่ต้องสูญเสียเพื่อนคนสำคัญไป เสียใจมาตลอด......ทุกครั้งที่นึกถึง......
เสียใจจนยอมรับกับตัวเองไม่ได้ว่าทำผิดพลาดไป เสียใจจนต้องโกรธอีกฝ่าย เพื่อให้ความเสียใจบรรเทาและทุเลาลงบ้าง
เสียใจมาก จนต้องหลอกตัวเอง

"กูขอโทษยะ.......กูขอโทษ......ยกโทษให้กูสักที....กูหักหลังมึง....กูยอมรับแล้ว...กูหักหลังมึง...กูทำให้มึงเสียใจ...ยกโทษให้กูสักที กูก็เสียใจไม่ต่างจากมึงเลย......กูคิดทุกวัน....กูขอโทษ...กูมันเลวจริง ๆ เลวจนไม่น่าให้อภัย....หายโกรธกูซะทีได้มั้ย..มึงยกโทษให้กูเถอะนะ ยกโทษให้กู.."

อ้อนแขนที่ค่อยโอบรัดแน่น ร่างที่โอบกอดเอาไว้ ก็สั่นสะท้านไม่แพ้กัน....

ทำไม...

อารยะเฝ้าแต่ถามตัวเองมาตลอด......ทำไมถึงได้โกรธจนไม่ยอมให้อภัย

ทำไมถึงไม่ยอมยกโทษให้......และเพราะอะไรถึงได้เสียใจจนต้องปกปิดความรู้สึกเอาไว้ด้วยความโกรธแค้น....

ทุกวันที่เฝ้าแต่หาเหตุผล....

ทุก ๆ วันที่เอาแต่คิดซ้ำไปซ้ำมา

ทุกวันที่ค้นหาทางออก แต่ก็พบแต่ความมืดมิดมากขึ้นทุกที ทุก ๆ วัน ที่จมอยู่กับความเสียใจ

"ไม่ให้อภัยมึงหรอก....กูไม่มีวันให้อภัยมึง.....กูเกลียดมึง.....ให้มึงรู้สึกผิดไปจนตาย.....มึงจะได้ไม่ทำแบบนี้อีก...มึงจะได้ไม่กล้าลืมกูไปจนวันตาย..."

********************************