คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #113 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอน ลืม)
ขนมปัง แขวนผ้าที่รีดไว้ในตู้เสื้อผ้า เก็บโต๊ะรีดผ้าและเตารีดเรียบร้อยแล้ว
ปอนด์....เงียบไปตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงก่อน
ส่วนเขาเอง....ก็ไม่รู้จะพูดอะไร
ยอมรับตรง ๆ เลยก็ได้ ว่าหวั่นไหวทุกครั้งที่ปอนด์เข้ามาใกล้
แต่ปอนด์คิดยังไงล่ะ.....
ในเมื่อปอนด์เองไม่ใช่เหรอ ที่ไม่เคยยอมรับความสัมพันธ์ของตั้มและทัตเลย
และก็แสดงออกอย่างชัดแจ้งว่าเกลียดเรื่อง
………รักร่วมเพศ...........
เขาเองไม่เคยมีความรัก
เลยไม่รู้จะตอบได้หรือไม่ ว่ารักมันคือแบบไหน
แบบที่ทัตคอยดูแลตั้มไม่ห่าง
แบบที่ตั้มเองก็คอยเอาอกเอาใจทัต
แบบที่เวลามองสองคนนั้นแล้ว
รู้สึกถึงความรู้สึกดี ๆ และอบอุ่นที่สองคนนั้นส่งถึงกัน
จนคนรอบข้างรู้สึกได้
ถ้าอย่างนั้นคือการแสดงความรักกันของตั้มและทัต
แล้วสำหรับเขาและปอนด์ล่ะ.....
อารมณ์ชั่ววูบ
ความสนุก อยากลอง
หรือมันจะเรียกว่าอะไร
ต่างคนก็ต่างเงียบ
ร่างสูงนั่งอยู่อีกมุมหนึ่งของห้อง
ในขณะที่หนมปังเองก็เดินออกไปนั่งที่นอกระเบียง
พยายามคิดทบทวนถึงเรื่องที่เกิดขึ้นมา ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ปลายเล็บจิกเข้าที่แขนอีกแล้ว
จิกจนเลือดหยด
แต่เจ้าตัวเองก็ไม่เคยรู้ตัว
ยังคงจิกเล็บซ้ำลงไปอีก มากขึ้น มากขึ้น
จนเป็นรอยแดงชัด พร้อมหยดเลือดที่เริ่มซึมออกมาจากรอยแผลเก่า
“อ๊ะ.......” ร่างบางอุทานเมื่อก้มมองที่แขนของตัวเอง
อีกแล้ว อีกแล้ว เขาทำแบบนี้อีกแล้ว
วันนี้ทัตจะกลับมาแล้ว ทัตต้องรู้แน่ว่าเขาทำอะไร
ทำยังไงดี ทำยังไง
ร่างบางลุกขึ้นยืนด้วยความร้อนรน วิ่งเข้าไปค้นหากล่องยามาทำแผล
คนที่นั่งเงียบอยู่อีกมุมหนึ่งรีบลุกขึ้นมาช่วยทายา และทำแผลให้
แต่......ปอนด์เงียบ....ไม่ปริปาก...และไม่พูดอะไรสักคำ
กลับไปเป็นเหมือนหลายวันก่อนที่ร่างบางไม่เคยพูดกับร่างสูงนั้นเลย
ดวงตากลมเฝ้ามองคนที่ล้างแผลด้วยน้ำยาฆ่าเชื้อให้อย่างตั้งอกตั้งใจ
.....ปอนด์........ปอนด์คิดยังไงกันแน่...
ตกลงปอนด์จะเกลียดเรา
หรือปอนด์จะแค่สนุกกับเรากันแน่
“เกลียดจนไม่อยากมองหน้าเราเลยใช่มั้ยปอนด์.......” น้ำเสียงเรียบเฉยเอ่ยถามร่างสูง
และร่างนั้นก็ค่อยเงยหน้าขึ้นมองอย่างเชื่องช้า
นิ่งเงียบ ยิ่งกว่าเดิม
ก่อนจะค่อย ๆ พูดอะไรออกมา
“ปัง......ขอจูบอีกครั้งได้มั้ย......แล้วเรามาลืมเรื่อง 2 วัน 1 คืนนี้ให้หมด..เราจะต่างคนต่างอยู่เหมือนเดิมได้มั้ย”
ดวงตาคมจริงจังสงบนิ่ง
ร่างสูงนั้นคิดแล้ว
ใคร่ครวญดีแล้วก่อนจะพูดออกไป
ขอแค่ความแน่ใจ
อยากรู้ว่าเขารู้สึกยังไงกันแน่
ให้มันชัดเจน ให้มันลึกที่สุด
แล้วจะได้ตัดใจซะ
ลืมทุกสิ่งที่เกิดขึ้นให้หมด
กลับมาใช้ชีวิตของตัวเองเหมือนเดิมอีกครั้ง
ไม่ก้าวก่ายกัน
ต่างคนต่างอยู่เหมือนที่ผ่านมา
เพียงเท่านั้นเอง
ขอแค่ได้ย้อนเวลากลับไปที่จุดเริ่มต้นนั้นอีกครั้ง
ก็พอ
ดวงตาของทั้งคู่ยังคงสบกันนิ่ง
เหมือนจะหยั่งเชิง
ว่าอีกฝ่ายจะเอายังไงกันแน่
ก่อนที่สองร่างจะโน้มเข้าหากัน
ครั้งนี้เป็นครั้งที่สอง ที่จะสัมผัสกันอีกครั้ง
และมันจะเป็นครั้งสุดท้าย
จากนี้ไปจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้อีกแล้ว
จะไม่ให้เกิดเรื่องบ้า ๆ แบบนี้ขึ้นอีก
ริมฝีปากของร่างบางและร่างสูงบดเบียดเข้าหากันแนบแน่น
ซึมซับความรู้สึกของอีกฝ่าย
และถ่ายทอดความรู้สึกไปหา
จะตัดใจอย่างนั้นเหรอ
รับรู้ได้ถึงอุณหภูมิของร่างเบื้องหน้ามากล้นถึงเพียงนี้
แล้วจะให้ตัดใจอย่างนั้นเหรอ
ร่างสูงปล่อยให้น้ำตาหยดลงที่ข้างแก้ม โดยไม่คิดจะผละออก
ไม่ต่างจากร่างบางที่หยาดน้ำตาคลอริน ก่อนจะค่อยหลั่งทะลักออกมาเช่นกัน
เสียงสะอื้นแผ่วในลำคอ ไม่ได้ช่วยให้อีกคนคลายริมฝีปากออกเลย
ยิ่งรับรู้ได้ถึงแรงสะอื้นมากเท่าไหร่
ยิ่งจูบรับปลอบขวัญมากเท่านั้น
นาน
เนิ่นนานจนเหมือนชั่วกัปชั่วกัลป์
ที่สองร่างไม่ยอมผละจากกันสักที
นี่เป็นครั้งสุดท้ายงั้นเหรอ
ที่จะตัดใจ
จะไม่ได้กอด
ไม่ได้จูบกันแบบนี้อีกแล้วจริง ๆใช่มั้ย
ร่างกายเหมือนมันไม่ยอมจากกันอย่างนั้นแหละ
ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่
ความรู้สึกที่มีให้กันก็ยิ่งมากมายเพิ่มขึ้นมากเท่านั้น
ริมฝีปากบดเบียดเร่าร้อนขึ้นทุกขณะ
ร่างกายกอดรัดกันแนบแน่นมากขึ้น
ไม่มีทีท่าว่าจะห่างกันอีกแล้ว
ปอนด์....เราไม่ได้เป็นเกย์.....แต่เรา...เรารักปอนด์แน่แล้ว
เราคงรักปอนด์จริง ๆ แล้วแบบนี้ แล้วเราจะตัดใจจากปอนด์ได้ยังไงกัน
ยิ่งคิดยิ่งกลั้นเสียงสะอื้นไม่ได้
น้ำตามันยังไม่ยอมหยุดไหลสักที
ปัง.....ถ้านี่เรียกว่ารัก...ถ้ากอดปังแบบนี้และได้จูบปังแบบนี้ทำให้เรารู้สึกดีที่สุด
แบบที่เราไม่เคยได้รับจากใครมากเท่านี้
เรายอมรับก็ได้ว่าเรารักปังเข้าแล้วแน่ ๆ
แต่ปัง.......
ผู้ชายรักกันเขาเรียกว่าเกย์
เราไม่ใช่เกย์
เราไม่อยากเป็นเกย์
แต่เรารักปัง.....เรารักหนมปังจริง ๆ
เราแน่ใจแล้วว่าเรารักหนมปังคนที่เรากำลังกอดกำลังจูบอยู่นี้แน่ ๆ
แต่เราไม่อยากเป็นเกย์
เราไม่อยากเป็น
เราไม่อยากเป็นจริง ๆ นะปัง
เราไม่ยอมเป็นแบบนั้นแน่ ๆ
ร่างสูงยังคงปล่อยให้น้ำตาแห่งความปวดร้าวหลั่งรินต่อไป
ปัง.....
เรามาลืมเรื่องนี้กันให้หมด
ลืมมันไปให้หมดซะ
เพราะว่าเมื่อปังลืมไปแล้ว
เราจะแกล้งลืมมันไปด้วยก็ได้
เราจะแกล้งลืมมันไปซะ
ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นให้หมด
แล้วกลับมาเป็นเหมือนเดิมกันเถอะนะปัง
กลับมาเป็นเหมือนวันก่อน ๆ
กลับมาเป็นวันที่เราจะไม่ต้องเจ็บปวดใจจากการต้องตัดใจจากปังแบบนี้
แต่เรารักปังเหลือเกิน.....เรารักปังนะ.....รักมาก ๆ รักจนไม่กล้าที่จะบอกปังออกไปแล้ว
ปังคงจะรังเกียจเราแล้ว สินะ
ถึงยอมจูบกับเรา
ถึงยอมทำแบบนี้เพื่อจะได้ให้เราตัดใจได้
ทำไมนะ
ทำไมเราถึงเป็นคนพูดเองว่าให้ตัดใจ
ทำไมเราเองถึงเป็นคนพูดว่าให้ลืมเรื่องนี้ซะ
เราผิดเองปัง
เราผิดเอง
เราผิดที่ทำร้ายหัวใจตัวเองแบบนี้
TBC.......
เลิกงานตอน 2 ทุ่มค่ะ ออกมาจากห้องเกือบคนสุดท้าย จนพี่ๆคนอื่นแซวว่าอยู่สร้างภาพ ให้พี่หัวหน้าเห็น ตอนเค้าทำไม่ทำ ตอนเค้ากลับ นั่งทำงาน 55555+ ทำทิ้งทวนหน่อย จะไม่ได้กลับมาทำที่ตรงนี้อีกแล้ว วันนี้ตัดสอินใจขอพี่หัวหน้าย้ายลงไปทำตำแหน่งอื่น ถึงจะได้เงินน้อยกว่า แต่ก็ไม่เครียด ไม่กดดันเท่าตำแหน่งเดิม
ความคิดเห็น